Thar Gi

သာဂိ စာေရးသူ - za++ | Credit - mmteashop.com, mmcybermedia.com ဒီ သာဂိက ကၽႊန္ေတာ္ ဆိုက္ဘာမွာ ဗညားပိစိ နစ္ႏွင့္ ေရးခဲ့တာပါ။ အခု အဲဒါေလးကို ဆက္ခ်င္လို႔ ေရွ့စာမ်က္ႏွာေတြကို အရင္ ကူးလိုက္တယ္ေနာ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာဆိုက္ဘာကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ဗ်ာ..လမ္းမွာ သာဂိႏွင့္ေတြ႔လို႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာႏွင့္ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ဆိုက္ဘာထဲေရာက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္း သစ္မထြက္တာ နည္းနည္း ၾကာေနသလား ထင္တာႏွင့္ တစ္ခုခု ေရးဖို႔ သတိရျပန္ေရာ..တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ေန႔လည္ကလည္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ လူရွိေတာ့ ေရးမယ္ဟဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာ။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေခ်ာရင္လည္း အေရးမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ကယ္လား ဇာတ္လမ္းလား ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူးဗ်ာ။ သာဂိကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစ္ပုဒ္ႏွင့္ တစ္ပုဒ္ နည္းနည္း ၾကာေနရင္လည္း အပ်င္းႀကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစ္ကယ္ေျပာကြ.. အဟုတ္ပါလို႔ ေျပာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေနာက္ထပ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲဗ်ာ။ သူေျပာျပရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာ ျပန္ေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းရတာေပါ့။ ဒီဟာကိုေတာ့ ရြာက သာဂိ အမွတ္တစ္ လို႔ပဲသေဘာထားလိုက္ၾကတာေပါ့ ေနာ... ရြာက သာဂိ က်ဴပ္က ရြာက သာဂိပါ။ ေနတာကေတာ့ အရင္တုန္းက ဟိုး ေျမလတ္ပိုင္းက ရြာတစ္ရြာမွာ..အခုေတာ့ မေလးစီးယားမွာ.. အင္း..ေရာက္တာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ေျပာရရင္ စကားေတာင္ သိပ္ တတ္လွေသးတာမဟုတ္ဘူး။ တရားဝင္ေတြ တရားမဝင္ေတြ မေမးပါႏွင့္ဗ်ာ။ အဓိကက အဓိက မဟုတ္လားဗ်။ အလုပ္လား..အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ တစ္ခုမေကာင္းတစ္ခုေျပာင္းေပါ့။ အခု အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္လုပ္ေနတာ။မဆိုးပါဘူး။ တစ္ေန႔ ၃၀ ေတာ့ ရပါတယ္။ အဲဒါေျပာခ်င္လို႔။ က်ဴပ္ အရင္ အလုပ္တစ္ခုကေန နားၿပီး ဒီအလုပ္ထဲ ဝင္ေတာ့သိပ္ေတာ့ ေနတတ္တာ ဟုတ္ဘူးရယ္။ အရင္တုန္းက ေလာင္းကစားဒိုင္ မွာဆိုေတာ့ ရတဲ့ လခကသာ ဘာမွ မဟုတတာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ္ က်ဴပ္လက္ထဲမွာ ေထာင္ႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ ခ်ီ ရွိတာဗ်။ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ကိုယ့္လက္ထဲ ကိုင္ ထားေတာ့ ကိုယ့္ဟာလိုလို ဘာ လိုလိုေပါ့။ အခု ဒီဆိုင္က တစ္နာရီမွ ႏွစ္က်ပ္၊ တစ္ေနကုန္ ေနမွ ေငြေလး ေလး၊ ငါးရာဝင္တယ္။ က်ဴပ္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ.. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့အပ်င္းေျပစရာေလး သြားေတြ႔ေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ တ႐ုတ္မ တစ္ေယာက္ဗ်.. ဝင္လာတာ။ ရုပ္က သိပ္ အလန္းႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ေဘာ္ဒီကေတာ့ မဆိုးဘူး။ ေတာင့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ .. စလင္း ဆိုလား.. ပုလင္း ဆိုလားအဲဒါမ်ိဳးဗ်ာ။ အရပ္ကလည္း မိန္းကေလးထဲမွာ ျမင့္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ၅ ေပ ၁၁ လက္မ ရွိတဲ့ က်ဴပ္အရပ္ကိုမဆိုစေလာက္ေလးပဲ ေမာ့ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေအာက္မွာသူစီးထားတာ စလစ္ပါဗ်။ အသက္ကေတာ့ မွန္းၾကည့္ရရင္ ၂၅ ဝန္းက်င္ထင္တာပဲ။ သူႏွင့္ စေတြ႔တဲ့ေန႔ကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ သူလည္း သူ႔ဟာသူ အင္တာနက္ၾကည့္။က်ဴပ္လည္း က်ဴပ္ဟာက်ဴပ္ လုပ္စရာရွိတာလုပ္။ သူ႔ကိုလည္း ဒီလိုပါပဲ။ သာမန္ကာလွ်ံကာ ငမ္းၿပီး ဒီလိုဘဲ ကိုယ့္ ကက္ရွာခန္းထဲဝင္ထိုင္ေနလိုက္တာပဲ။ အဲ ထူးတာက စေနေန႔မွဗ်။ အဲဒီေန႔က ေန႔လည္ကတည္းက ႐ံုးေတြ ပိတ္ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ လာေနၾကလူေတြကအေစာႀကီးလာၿပီး အေစာႀကီးျပန္သြားၾကတယ္။ သူက ည ကိုးနာရီေလာက္က်မွ ေရာက္လာတာ။ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဖြင့္ေပးလိုက္တာေပါ့။ တစ္ခုသတိထားမိတာက သူ႔မ်က္ႏွာက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူဘူး။ နည္းနည္း ရဲေနတယ္။အသားျဖဴေတာ့ ပန္းေသြးေရာင္ထေနတာ သိသာတယ္။ ေသာက္လာတယ္ ထင္ပါ့။ အင္းေလ.. သူ႔ဟာသူ ၿပီးတာပဲ။ ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ မေသာက္ခ်င္မေသာက္ ကိုယ္ႏွင့္ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔။ တစ္နာရီ ၂ က်ပ္ေပးရင္ မၿပီးတာက သူက ၁၀နာရီထိုးတာေတာင္ မျပန္ေသးတာပဲ။ က်ဴပ္တို႔ ဆိုင္က ၁၀ နာရီပိတ္တယ္ေလ။ စာႀကီး ကပ္ထားတာျပဴးလို႔။ အဲဒါ ဒင္းက ေပကပ္ကပ္ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ က်ဴပ္လည္းအနားယူခ်င္ၿပီေလဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေသာက္လည္း ေသာက္ခ်င္ေနၿပီေလ..ဟီးဟီး က်ဴပ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားသား အေထြေထြ အလုပ္လုပ္ရတာ မပင္ပန္းေပမယ့္ တစ္ေနကုန္ ၁၂ နာရီတိတိ ဒီထဲမွာ ထိုင္ေနရတာ ၿငီးေငြ႔တာေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္သမား နင္းျပားေတြအဖို႔အပန္းေျဖစရာက ဒါေလးပဲ ရွိတာ မဟုတလား။ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ခ်င္ေနၿပီ ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အရိပ္ေယာင္ျပတဲ့အေနႏွင့္ သူနားကျဖတ္ေလွ်ာက္၊ အမိႈက္လွည္းသေယာင္ေယာင္ ဖုန္သုတ္သေယာင္ေယာင္ လုပ္ျပေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႔လဲ သူၾကည့္ေနတဲ့ဆိုက္က တ႐ုတ္ ေအာ ဆိုက္ဗ်။ သူက စာဖတ္ေနတာ။ က်ဴပ္က တ႐ုတ္စာတတ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္သူေဌးႏွင့္လုပ္တုန္းက သူေဌး က ေျပာျပထားလို႔ပါ။ အံမယ္ ဒင္းက က်ဴပ္ မသိဘူး အထင္ႏွင့္။ ခပ္တည္တည္ ဆက္ဖတ္ေနတာ။ အင္းေလ .. သူ႔ဟာသူ ဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္ေပါ့။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္ပဲ ဟာ။ တစ္နာရီ ေလာက္ ဆက္ထိုင္ေနၿပီးမွျပန္သြားတာဗ်။ က်ဴပ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ ညစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အရက္ေသာက္ခ်ိန္မွာ မေသာက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လာၿပီဟ ဆိုၿပီးမွတ္မိသြားတာေပါ့။ မွတ္မိေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုတာေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုတာ ၾကာေတာ့ခလုတ္ေတြ တိုက္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ရယ္ရႊင္ျပံဳးတံု႔၊ မျပံဳးတံု႔ လုပ္ေနမွေတာ့ ဒါ တစ္ဝက္ေတာ့ ပါၿပီထင္တာပဲေလ။ အဲဒါႏွင့္ စေနေန႔ တစ္ရက္ သူၾကည့္တာေတြ ၾကည့္ုၿပီး ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ သူကျပန္ေမးတယ္။ တင္းတာေပါ့။ ေနာက္အဲဒီတ႐ုတ္မ လာၿပီဆို အလိုလိုမွတ္မိတယ္။ ေၾသာ္ .. ေအာစာအုပ္ ဖတ္တဲ့ တ႐ုတ္မ ထပ္ေရာက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီေန႔လည္း သူေနာက္က်တာပဲ။ ၉ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတာ။ထံုးစံအတိုင္း "ဆိုင္ေရွ႕မွာ ခဏေစာင့္ေပးပါလား"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ "ဘာကိစၥလဲ" တဲ့။ ထြက္သြားတယ္။ အမွန္တစ္ကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လို ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က သူတို႔လိုႏိုင္ငံသား အဲေလ ႏိုင္ငံသူတစ္ေယာက္ကို ဒီလို စကားေျပာဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရမယ့္ အေျခ အေနပါ။ ခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္း ေကာင္းေနတယ္ေလ.. အဟဲ.. ေန႔ခင္းက အစ္ကို လာၿပီး ဘီယာတိုက္သြားတာႏွင့္ ေသြးေတြက ေႏြးေနတာကိုး... အဲဒါႏွင့္ ဆိုင္တံခါးပိတ္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းမွာ သူ ေစာင့္ေနတယ္ဗ်။ အံ့ၾသသြားသလို ဝမ္းလည္းသာရတာေပါ့။ ကိုယ္က စကားအျဖစ္သာ "ဘာေျပာ မလို႔လဲ"တဲ့.. ေျပာလိုက္တာတစ္ကယ္ေစာင့္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ။ သူ႔ေရွ႕ သြားရပ္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ အပြင့္လင္းဆံုး ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ရယ္တယ္။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ခဏေလးေစာင့္ေနာ္။ အေရးႀကီးလို႔ပါ အဲ့က်ေတာ့ ေျပာျပမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူက "မင္းႏွင့္ ဒီည လိုက္အိပ္ ခ်င္တယ္၊ ရမလား" "မရဘူး၊ အိပ္လို႔မရဘူး၊ ၁၂ နာရီ အထိပဲ ရမယ္"တဲ့။ အဲဂလိုႏွင့္ သူႏွင့္ ပါသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ကြန္ဒိုမွာပဲ ေနတာဗ်။ လံုျခံဳေရးေတြလည္း ရွိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္ရတာေပါ့ေလ။ ဒီအခန္းေတြေပၚတက္ဖို႔ဆို အိုင္စီ ခပ္ရင့္ရင့္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားတယ္။ ၁၄ ထပ္ေရာက္ေတာ့မွ မေခ်ာရဲ ့ အခန္းကို ေရာက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ သပ္ရပ္သားနားတဲ့ အခန္း တစ္ခုပါ။ နည္းနည္းေတာ့ က်ဥ္းသလို ထင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေျမညီထပ္မွာ။ လူေနခန္းေတြက အေပၚမွာ ဓာတ္ေလွကားႀကီးႏွင့္ တက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကဒ္ထုတ္ျပမွ ဝင္ခြင့္ရတာကလား။ ခုေတာ့ မေ႐ႊတ႐ုတ္မ ေကာင္းမူႏွင့္ အေစာင့္ ဘကုန္းေတြ၊နီေပါေတြကို မေခ်ာကကၽြန္ေတာ့္ကို ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚထိုင္ခိုင္းၿပီး သူက အထဲ ဝင္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ တစ္ဘက္ႀကီး ပတ္ၿပီးျပန္ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ရပ္ၿပီး ... "ဖုန္း ေပးပါ" တဲ့ .. တစ္မ်ိဳး မထင္ႏွင့္။ သူ က်ဴပ္ ဟန္းဖုန္းကို ေတာင္းေနတာ။ က်ဴပ္လည္း ထုတ္ေပးလိုက္ေရာ ဇတ္ဆယူၿပီး ို ဖတ္ဆို အံဆြဲ တစ္ခုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေသာ့ပါ ခတ္ပစ္လိုက္ေရာဗ်။ ၿပီးေတာ့ က်ဴပ္ဘက္လွည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ သူေရခ်ိဳးဦးမယ္တဲ့။ ပ်င္းရင္ ေရခဲ ေသတၱာထဲမွာ ဝိုင္ပုလင္း ရွိတယ္။ ယူေသာက္ပါတဲ့။ အံမယ္..ဆက္ေျပာေသးတယ္။ အကုန္မေသာက္နဲ႔ေနာ္.. နင္တို႔ ဗမာေတြက အေသာက္ၾကမ္းတယ္ ဆိုပဲ.. နည္းနည္းေတာ့ ေတြးသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဴပ္ေရွ့မွာ ဗမာ ဟိုဟာထက္ေတာ့ သာမွာပါပဲလို႔ေလ။ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီလဲ မဆိုနိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆက္ေတြးမိတာက အင္း..ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူေရခ်ိဳးတာကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကာတယ္ဗ်။ က်ဴပ္လည္း ဝိုင္ေလး ဖန္ခြက္ထဲ ငွဲ႔ထည့္ ေသာက္ရင္းသူ႔ကို ေစာင့္ရင္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ ေျပာရဦးမယ္။ သူက အိပ္ခန္းတံခါးပါ ေသာ့ခတ္သြားတာဗ်။ တံခါးမႀကီးကိုလည္း စတီးေရာင္ ေသာ့ႀကီးနဲ႔ ခတ္ထားေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မီးထေလာင္ရင္ က်ဴပ္ေတာ့ ဘယ္ေျပးရမယ္မွန္း မသိဘူးလို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေသးတယ္ဗ် ဟားဟား ... ခဏေနေတာ့မွ သူေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။ မင္းလည္း ခ်ိဳးေလတဲ့။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ တံဘက္ေတြရွိတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ရတာေပါ့။ သူ႔ေရခ်ိဳးခန္းက က်ဥ္းသေလာက္ မ်ားလိုက္တဲ့ ဗူးေတြဆိုတာရႈပ္ယွက္ ခတ္ေနတာပဲ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြေရာ၊ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာ၊ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ ဗူးေတြေရာ ဘာေတြ မွန္းကို မသိဘူး။ မသိလည္း သိေအာင္ စာေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္မကူးမိေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္က အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လားဗ်..ဟဲဟဲ..အဲဒါနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ေရခိ်ဳးၿပီး သူ႔လိုပဲ သန္ဘက္ႀကီး ပတ္ၿပီးအျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ သူက ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္ဗ်။ ဝိုင္ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ေလးကို မွ်င္းၿပီး စုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မခို႔တရို႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ က်ဴပ္ သူ႔ေဘးနား အသာေလး ကပ္ၿပီး သြားထိုင္လိုက္ေတာ့ သူက က်ဴပ္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚ မွီႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ေျပာေနသလိုပဲ။ ဘယ္လိုေလးမွန္း မသိဘူးဗ်ာ။ ျပန္ေျပာရတာ ခက္တယ္။ ျမဴသလိုလို ၾကည့္တယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ... က်ဴပ္လဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြကို ငံုခဲပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ ေရခ်ိဳးၿပီးစမို႔ ထင္ရဲ႕။ ေအးစက္စက္ေလးနဲ႔ ေမႊးေမႊးေလး.. သူႏႈတ္ခမ္းနီလည္း ဆိုးထားတယ္ ထင္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူက က်ဴပ္ကို အသာတြန္းတာနဲ႔ က်ဴပ္လည္း လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူက ဝိုင္ခြက္ကို ယူၿပီး ငံုလိုက္တယ္။ ေနာက္နည္းနည္း ၿမိဳခ်ေသးလား မဆိုနိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ဴပ္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး မထိတထိ ထိလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မ်က္ရစ္မရွိတဲ့ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြက က်ဴပ္ကို တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ က်ဴပ္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထိလာတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ က်ဴပ္လည္း ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ကိုပဲ ျပန္နမ္းရမလား.. ဝိုင္ကိုပဲ အရင္ေသာက္ရမွာလား..ဘာကို အရင္လုပ္ရမယ္မွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါမ်ိဳး ရုပ္ရွင္ထဲပဲ ျမင္ဖူးတာကိုးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ဝင္လာတဲ့ ဝိုင္ေတြကို အရင္ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဝိုင္လည္း ကုန္ေရာ သူ႔လွ်ာေလးက က်ဴပ္ခံတြင္းထဲ ဝင္လာျပန္ေရာ.. အဲဒီမွာလည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိျပန္ဘူး ... ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ။ က်ဴပ္တို႔ ရြာမွာတုန္းက ဒီလို နမ္းတာမွ မဟုတ္တာ။က်ဴပ္က ဘယ္သိမလဲ။ ရုပ္ရွင္ထဲေတာ့ လွ်ာႀကီးေတြ ထြက္ထြက္လာၿပီး နမ္းၾကတာေတြ႔ဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ထဲမွာက်ေတာ့ အဲဒီလွ်ာေတြဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ က်ဴပ္မွ မျမင္ရတာ။ ဘယ္လို အတုခိုးရမွန္း ဘယ္သိမလဲ ေနာ... အဲဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့ က်ဴပ္က သူ႔လွ်ာေလးကို သြားနဲ႔ ဖြဖြေလး ခဲထားလိုက္ေတာ့ သူက က်ိဳးမင္းငါး ...လို႔ တိုးတိုးေလး ေအာ္တယ္။ က်ဴပ္လည္း ရယ္ခ်င္လာတာနဲ႔ သူ႔လွ်ာေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အားရပါးရ ရယ္မိတယ္။ သူကလည္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ လိုက္ရယ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ဖတ္ဆို က်ဴပ္ေပါင္ႏွစ္လံုးေပၚ တက္ခြထိုင္လိုက္ျပန္တယ္။ ခုဆို သူနဲ႔ က်ဴပ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ခ်င္းအပ္လို႔။ သူ႔ကိုယ္ေလးက ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ အိစက္စက္ေလးဗ်။ အဲလိုနဲ႔ သူက က်ဴပ္ေပါင္ေပၚထိုင္ၿပီး ဝိုင္ကို ငံုလိုက္၊ သူတစ္ဝက္ေသာက္လိုက္၊ က်ဴပ္ကို တစ္ဝက္တိုက္လိုက္နဲ႔ သံုးခြက္ေျမာက္ေလာက္က်ေတာ့ က်ဴပ္က စိတ္အရွည္ေတာ့ဘူးရယ္ ..ဟုတ္တယ္ ေအာက္ကငပဲကလည္း ထေနတာ ၾကာၿပီေလဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို အတင္းဖက္ ႏို႔အံုေတြကို ရယ္ရင္း ရုန္းတယ္ဗ်။ အရုန္းေကာင္းေတာ့ သူ႔တစ္ဘက္ႀကီးေျပက်သြားေရာ။ ဖ်စ္ညွစ္နယ္ရင္း လည္တိုင္ေလးေတြ၊ ပခံုးစြန္းေလးေတြကို အတင္းနမ္း႐ႈံ႕မိတယ္။ သူက တစ္ခစ္ခစ္နဲ႔ သူက လွမ္းဆြဲေသးတယ္။ မွီေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဴပ္လက္က သူဖံုးမယ့္ေနရာ ေရာက္ေနမင့္ဟာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ သူက ရွက္သလိုလို ဘာလိုလို ပံုေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚက ထၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ေျပးသြားတယ္။ စိထဲေတာ့ အမိုက္စားႀကီးေတြထက္ေတာင္ လွေနသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ က်ဴပ္လည္း သူ႔အခန္းထဲ လိုက္ဝင္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူက ခုတင္ေပၚမွာ ပံုပံုေကြးေကြး ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ သူ႔လက္ေမာင္းလံုးလံုးေလးကို အသာေလး ဖြဖြေလးပြတ္ေပးရင္း သူ႔နားရြက္ေလးကို နမ္းလိုက္တယ္။ သူ ေခါင္းေလး ေစာင္း ပခံုးေလး က်ဴံ ႔သြားတယ္။ ေနာက္ က်ဴပ္လက္က သူ႔နားရြက္ကားကားေလး ထဲမွာပဲ အလုပ္ေပးထားတယ္။ တစ္ေစာင္းေလးျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းေလးေတြကေန ႏို႔အံုေလးေတြဆီ နယ္ခ်ဲ႕လိုက္တယ္။ က်ဴပ္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ စိတ္ထေနလို႔လား မသိပါဘူး။ ခပ္ပိန္ပိန္ တ႐ုတ္မရဲ႕ ဖင္လံုးလံုးေလးေတြ တုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔ က်ဴပ္မ်က္ တစ္ေစာင္းေလး လွဲေနတယ္ဗ်။ က်ဴပ္လည္း သူ႔ေဘးနား အသာေလး ဝင္လွဲရင္း သူ႔လက္ေမာင္းေလးကို သူ႔ဖင္လံုးလံုးေလးေတြကိုလည္း ေနာက္ကေန ငပဲ နဲ႔ ဖိကပ္ေပးထားတယ္။ ဘယ္လက္ကေတာ့ တံေတာင္ေထာက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို ေဖးကိုင္ ထားရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ သူ ပက္လက္လွန္လိုက္တယ္ဗ်။ အဲေတာ့ က်ဴပ္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးဆီ သူက က်ဴပ္ေခါင္းကို ေအာက္ကိုဆြဲတြန္းခ်ေနတယ္ဗ်။ ေနရာေျပာင္းရေတာ့တာေပါ့။ ညာလက္ကေတာ့ မူရင္းေနရာကေန တစ္လက္မ မွ မေ႐ြ႕ေစရဘူး။ ေနာက္ က်ဴပ္ သိပါတယ္။ သူ ဘာလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ။ သူ႔အလိုက်အတိုင္း ေျဖးေျဖးခ်င္း က်ဴပ္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေအာက္ဘက္ကို စုန္ဆင္းေစတယ္။ ေတာင္ပူစာ မို႔မို႔ေလးႏွစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးေလး ေမွးၿပီး က်ဴပ္ကို ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ က်ဴပ္က သူ႔ ဝန္းဝန္းမို႔မို႔ ႏို႔အံုေလးရဲ႕ ထိပ္သီးေခါင္းေလးကို အသာေလး လွ်ာေလးနဲ႔ထိုးၿပီး စို႔လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြ လံုးဝစင္းက်သြားတယ္။ အံမယ္..ေတာသားေပမယ့္ က်ဴပ္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ တတ္ပါတယ္ဗ်။ ႐ုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တာ အလကား မွတ္လို႔။ ၾကံဳလို႔ေျပာရ ေနာက္ က်ဴပ္ကို ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ေျပာတယ္။ အဲေလာက္ႀကီးက်ေတာ့ က်ဴပ္ကနားလည္ေတာ့ဘူး။ ဆူမ်ားေနတာလားလို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အူေၾကာင္က်ား ျဖစ္ေန တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဟုတ္ဘူးဗ်။ သူက စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ ပံုႏွင့္ က်ဴပ္ကို ေမြ႔ယာေပၚ တြန္းလွဲလိုက္တယ္။ ေၾသာ္..ပက္လက္လွန္ခိုင္းတာကိုး..... ၿပီးေတာ့ က်ဴပ္ အေပၚကို ဒူးေထာက္ၿပီး တက္ခြပါေလေရာ။ က်ဴပ္လည္းျငိမ္ၿပီးၾကည့္ေနရတာေပါ့။သူက က်ဴပ္ဟာကို ညာလက္ေလးႏွင့္ကိုင္ၿပီး သူ႔ စအိုဝေလးနဲ႔ေတ့တယ္။ ေနာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆိုသလို ထိုင္ခ်တယ္ဗ်။ ဘယ္ကလာ..အဆံုးထိ ေရာက္မလဲ။ ဒ- ္ ေခါင္းေတာင္မျမဳပ္ဘူး။ ထိပ္ဖူး သာသာရယ္။ အဲေလာက္ေလးဝင္႐ုံ ရွိေသး နည္းနည္း ျပန္ၾကြျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္နည္းနည္းေလး လုပ္ၿပီး သူ႔ဖင္ေလးကို ဖိခ် ျပန္တယ္။ ခုနထက္ေတာ့ ပိုဝင္သလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းမျမဳပ္ေသးပါဘူး။ ေခါင္းသာ မျမဳပ္ေသးတာ ဆရာေရ.. က်ဳပ္ ငပဲကေတာ့ လက္နဲ႔အတင္းညႇပ္ဆြဲထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူ႔ခမ်ာလည္း သိပ္ေတာ့ သက္သာရွာမယ္ မထင္ဘူး။ ေပါင္လံုးႀကီးေတြ မ်ား တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္လို႔။ အဲ လႈပ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တုန္တယ္ ေခၚရမလား မသိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ သူ႔ ေပါင္လံုးႂကြက္သားေလးေတြေရာ..ဗိုက္သားေလးေတြပါ လိႈင္းထသလို တုန္ေနတာ။ ေနာက္ သူ အဆံုးထိထြက္ေအာင္ ႂကြလိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ဖိဖိေလး ထိုင္ခ်တယ္။ "အိုက္..ယား" ကၽြတ္..ကၽြတ္..နည္းနည္း ပိုဝင္သြားတယ္ ထင္တယ္။ က်ပ္လိုက္တာဗ်ာ။ က်ဥ္ေတာင္ က်ဥ္တယ္။ က်ဴပ္လည္းပက္လန္လွန္ေနရာကေန ေခါင္းေထာင္ထၿပီး ေယာင္ေတာင္ ေအာ္မိပါေလေရာ။ အဲေတာ့ သူက ေၾကးနီေရာင္ ဆံပင္ေလးေတြ ေခၽြးစိုၿပီးကပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ျပံဳးၾကည့္တယ္ဗ်။ ျပံဳးသာ ျပံဳးတာပါ။ သူလည္း ပ်ိဳင္းေနေလာက္ ၿပီ။ အံမယ္..ဇြဲကေတာ့ မေသးဘူးဗ်ိဳ ႔။ နားေတာ့ မနားဘူးဗ်။ နည္းနည္းျပန္ႂကြၿပီး သူ႔ခါးေလးကို ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ျပန္တယ္။ က်ဴပ္ ငပဲကေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ကစားစရာေလးလိုပဲ။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေစးေလးေတြႏွင့္ ေျပာင္လက္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ဖိၿပီး ထိုင္ ျပန္တယ္။က်ဴပ္ မွာ ပါးစပ္ျဖဲ သြားေစ့ၿပီး ရွိီးကနဲ ေအာ္မိမလိုျဖစ္လို႔မနည္းထိန္းလိုက္ရတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ ျမဳပ္ေသးဘူးရယ္။ သူလည္း နည္းနည္း ေမာသြားပံုရတယ္။ အဲဒိီအတိုင္းေလး ခဏနားေနတယ္။ အဲလိုက်ေတာ့လည္း က်ဴပ္က ေနတတ္ျပန္ဘူးဗ်။ ဟုတ္တယ္။ ငပဲက တစ္ဆစ္ဆစ္ႏွင့္ ေသြးေတြ အရမ္းတိုးေနၿပီ။ ေအာက္ကေန ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ ပင့္ေဆာင့္လိုက္ရ ေကာင္းမလား ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ သူ႔အလိုက် လုပ္ပါေစ ခဏေလးေနေတာ့ သူျပန္စတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္သေလာက္ေလး စေကာဝိုင္းသလို လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ "ဟားးးးး.... " ဝင္သြားပါၿပီဗ်ာ။ "ဖလြတ္" ဆိုတဲ့ အသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ သူက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္အခ်မွာ က်ဴပ္ ငပဲ ေခါင္းဟာနစ္ျမဳပ္ ဝင္သြားတယ္။ ေခါင္းဝင္ ကိုယ္ဆံ့ဆိုတာမ်ိဳးမွာ ဒါေရာ ပါသလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းဝင္သြားတာႏွင့္ ေအာက္ပိုင္း အတံဟာ တအိအိႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္ဝင္သြားလိုက္တာ အဆံုးထိေရာက္ကေရာပဲ။ အရသာ ခံရမလားမွတ္တယ္။ က်ဴပ္ရင္ဘတ္ေပၚတင္ထားတဲ့သူ႔ ဘယ္လက္က က်ဴပ္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္လိုက္တာဗ်ာ။က်ဳပ္ ညာဘက္ နို႔သီးဆို သူ႔လက္သည္းေတြေတာင္စိုက္လို႔။ မနာဘဲ ေနမလားဗ်။ နာတာေပါ့။ ေသြးေတာင္စို႔တယ္။ အဟီး..ဒါေပမယ့္ ..ခဏပဲဗ်။ အာ႐ံုက ေအာက္ပိုင္းျပန္ေရာက္သြားေရာ။ က်ဴပ္ငပဲဟာ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ႀကီးဗ်ာ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆီသုတ္ၿပီး အတင္းညႇစ္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဟိုပစၥည္းႏွင့္ မတူတာက ဒိဟာက နည္းနည္း ပိုၿပီးေတာ့ ပူတယ္ဗ်။ အာ႐ံုေတြ ခံစားလို႔မွ မၿပီးေသးဘူး။သူက က်ဴပ္ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္ရက္ႀကီး ျပဳတ္က်လာပါေရာ။ ဘာျဖစ္တယ္ေတာ့ သိဘူးရယ္။ အသက္ျပင္းျပင္းရႈရင္း က်ဴပ္ေပၚမွာ ၿငိမ္ေနတာဗ်။ လႈပ္ကို မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ အဲလိုႀကီး ေနေနတာ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ က်ဴပ္ကဘယ္ရေတာ့မလဲ။ လုပ္ခ်င္ၿပီေလ။ ေအာက္က ငပဲက လႈပ္ပါ၊လုပ္ပါ ဆိုၿပီးေအာ္ဟစ္ေနသလိုပဲ။ "ဒုတ္..ဒုတ္.....ဒုတ္..ဒုတ္" နဲ႔ ေသြးေတြ တိုးေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ က်ဴပ္လည္း သူ႔ကို ဖက္ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ရတယ္။ သူကေတာ့ အ႐ိုးေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အတိုင္း ေပ်ာ့ေခြေခြေလး ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျဖးေျဖးေလး ေမြ႔ယာေပၚ လွဲခ်ေပးလိုက္တယ္။ ပစၥည္းကေတာ့ မကၽြတ္ေစရဘူးေပါ့။ သူ ပက္လက္ကေလး အထိုင္က်သြားသြားမွ က်ဴပ္က နည္းနည္းခ်င္း ဆြဲထုတ္ၾကည့္တယ္။ က်ဴပ္ ငပဲက တထစ္ထစ္ႏွင့္ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဟာ..သူေသြးေတြ ထြက္ေနပါလား။ ေသြးစေလးေတြဟာ ရဲေနေအာင္ က်ဴပ္ ငပဲထိပ္နဲ႔ ေဘးပတ္လည္မွာ ပါလာၾကတယ္။ ဒစ ္ေခါင္း ရြံပါဘူးဗ်ာ။ ဆက္လုပ္ဖို႔ပဲ အာ႐ံုရွိတယ္..ဟီးဟီး.. ေအာက္ေျခမွာ ဝါဝါအဖတ္ေလးတစ္ခ်ိဳ ႔လည္း ကပ္ၿငိလို႔။အင္း..ဟိုဟာေတြ ေနမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးထိ ဆြဲထုတ္ၿပီး အစကေန ျပန္သြင္းၾကည့္တယ္။ သူ ခါးေလး ေကာ့တက္သြားတယ္။ လက္ကေလးေတြကသူ႔ေပါင္ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ဴပ္လက္ေတြကို အတင္း ဆုပ္ညႇစ္လို႔။ "အား..ပါး..ပါး.." ဒီတစ္ခါလည္း ထိျပန္တာပဲဗ်ိဳ ႔။ က်ဴပ္ဒစ ္ေခါင္းကို လက္ညိဳး၊ လက္မႏွင့္ ညႇပ္ၿပီး အတင္းျဖဲခ်လိုက္သလိုပဲ။ ေကာင္းခ်က္က ..သာဂိ ဟတ္ေတြထိ ၿပီး ခဏေတာင္ နားရတယ္။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္သြင္းတာေပါ့။ ခုမွ သတိထားမိတယ္။က်ပ္တာက အေပါက္ဝနား တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မ ေလာက္ပဲဗ်။ အထဲေရာက္ေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီး မက်ပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေသခ်ာခ်င္လို႔ ေလး၊ငါးခါ ေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစ၊အဆံုး သြင္းထုတ္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ပ္ေနတာက အေပါက္ဝနားတင္။ သူကေတာ့ ေကာင္းေနၿပီ ထင္တယ္။ မ်က္လံုးကို လံုးဝ မွိတ္ထားၿပီး တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ခါးေလးေကာ့လိုက္၊ လက္ကေလးေတြက က်ဴပ္လက္ေတြကို လွမ္းဆုပ္လိုက္၊တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ရာခင္းကို ဆုပ္ေခ်ပစ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနတယ္။ က်ဴပ္လည္း ေလ့လာေရး ၿပီးတာႏွင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း အဝင္၊ အထြက္ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ လုပ္ရင္း တန္းလန္း ေျခာက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ ႔။ အဲဒါႏွင့္ ဒူးေထာက္ လုပ္ေနရင္းကေန ညာလက္နဲ႔ သူ႔ေပါင္လံုးေလးကို ေက်ာ္ၿပီး ကြဲေၾကာငး္ေလးကို စမ္းလိုက္တာ သူတြန္႔ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ အျပင္ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို ျဖဲၿပီး အေစ့ေလးကို လိုက္ရွာေတာ့ ေတြ႔တယ္ဗ်။ ပန္းႏုေရာင္ ေသးေသး ရွည္ရွည္ေလးရယ္။ အဲဒါေလးကို လက္ညႇိဳး၊ လက္မၾကားထဲ ထည့္ၿပီး ဖြဖြေလး ေခ်ၾကည့္တာ။ အံမယ္ေလး..လန္႔ေတာင္ လန္႔တယ္။ ၿငိမ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေဘး၊ ဘယ္ညာေစာင္းရင္း ထေအာ္ပါေလေရာ.. သူ႔ ရေတာ့ဘူး။ စအိုေလးကလည္း ဇိ..ဇိ.. နဲ႔ ေနေအာင္ကို က်ဴပ္ ငပဲကို ညႇစ္တာဗ်ာ။ ေရွ႕တိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ေတာင္ လုပ္လို႔ ေအာက္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ ကြဲေၾကာင္းေလးက ဟတတေလးဗ်။ အရည္ေတြေတာ့ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အရည္ေတြလည္း ထြက္လာတယ္ဗ်။ ေရွ႕ကေရာ၊ ေနာက္ကေရာ။ ေရွ႕က ထြက္တဲ့ အရည္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ႐ႊဲလို႔။ ေနာက္ကထြက္တဲ့ အရည္ကေတာ့ ခပ္နည္းနည္း ပဲဗ်။ အဲ သူက အရည္ဆိုတာထက္ အဆီႏွင့္ ပိုတူမယ္ထင္တယ္။ အဲဒါေတြ ထြက္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းနည္း အေနေခ်ာင္တယ္။ လက္မေလးႏွင့္ ကြဲေၾကာင္းေလးကို လက္ေျပာင္းျပန္လုပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲရင္း ငပဲကိုလည္း အဝင္အထြက္ လုပ္ရတယ္။သူကေတာ့ ဒူးေခါင္းေလးႏွစ္လံုးကို ရင္ဘတ္ႏွင့္ ထိလုမတတ္ ေကြးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ေကြးထားတဲ့ ေျခေထာက္ေလးက ေျခမေလးေတြကို ကုပ္ထားလိုက္တာ ေျဖာင့္စင္းလို႔။ သူက ဒူးကို ေကြးပစ္လိုက္ေတာ့ လက္မႏွင့္ အေစ့ကို ပြတ္ရတာ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါႏွင့္ လက္ကို ေပါင္အျပင္ျပန္ထုတ္ၿပီး ေကြးထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ေနာက္သား အရင္းေလးကို ကိုင္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ အရသာယူတဲ့ အေနႏွင့္အားရပါးရ စမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ေဆာင့္ၾကည့္တာလို႔ ေျပာတာဗ်။ သူခံႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ေျခဖ်ားေလးေတြႏွင့္ လွမ္းတြန္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ဴပ္လည္း သူ႔အႀကိဳက္ တစ္ဆံုးထုတ္၊ အကုန္သြင္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္လုပ္ရတယ္။ အင္း..သူက အဲဒါမ်ိဳးမွ သေဘာက်တာ ထင္တယ္။ ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကမ္းတာကို သိပ္ႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အားရပါးရေဆာင့္ေနတဲ့ က်ဴပ္ရင္ဘတ္ကို ပိုသေဘာက်ေအာင္ ကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လက္မေလး ႏွစ္ထည့္လိုက္ေတာ့ သူ က်ဴပ္ ကို ဘာေတြလဲ မသိဘူးလွမ္းေျပာတယ္။ လက္မေလးကို ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္၊ အေပါက္ဝနားေရာက္ရင္ က်င္းစိမ္လိုက္၊ အေစ့ေလးနားေရာက္ေတာ့ ဖြဖြေလး ေခ်လိုက္ႏွင့္ ေပါက္ကရ လုပ္ရင္း ေအာက္က ငပဲကိုပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း လႈပ္ေပးလိုက္တာ သူ႔မ်က္ဝန္းေထာင့္ေလးေတြကေန မ်က္ရည္ေလးေတြ စီးက်လာပါေရာ..လူကေတာ့ ခါးေလးေကာ့ၿပီး လက္ကေလးေတြကို အိပ္ယာခင္းကို အတင္းဆုပ္ထားတယ္။ က်ဴပ္လည္း အဲဒီ အမူအယာေလးႏွင့္ သူ႔မ်က္ရည္စေလးေတြ ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေလး ငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ခ်မိရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္ပါေလေရာ..ခုနက တစ္ျဗင္းျဗင္းႏွင့္ ထြက္တာဆိုရင္ ဒီတစ္ခါ ရွိသမွ် အကုန္ ထြက္တာဗ်ိဳ႔။ ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ဘူး။ သူ႔အေပၚေမွာက္ၿပီး တစ္ဟူးဟူး၊တစ္ဟဲဟဲႏွင့္ က်ဴပ္မွာ ေမာေနေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိမ္ရက္ႀကီး အေမာေျဖေနတာ အိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ေတာ့မလို႔။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တြန္းဖယ္မွ သတိျပန္ဝင္လာတယ္။ အဲဒါႏွင့္ ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့ သူက ေျဖးေျဖးခ်င္း ထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ထြက္သြားတယ္။ သူ ထသြားတဲ့ ေနရာ အိပ္ယာခင္းေပၚမွာေတာ့ အရည္ေတြဟာ ေဟးေဟး..ဘာထူးလဲ..က်ဴပ္ ငပဲ မွာလည္း ဒိလိုပဲ။ သူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့မွ က်ဴပ္လည္း ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း အကြက္လိုက္ႀကီးေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႔ ေနရာေတြဆို အနီေရာင္ေလးေတြ အဝါေရာင္ေလးေတြေတာင္ ေရာယွက္လို႔။ တစ္ခါတည္း ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာေတာ့ သူက အိပ္ယာခင္းေတြ ဘာေတြ လဲၿပီး ညအိပ္ အက်ီ ၤေလးႏွင့္ ကုတင္ ေပၚမွာ လွဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဝတ္စားဝတ္တာကို သူက စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္ေနေသးတာ။ အဲလို ႀကီး ၾကည့္တာ တစ္ခါမွ မခံဘူးေတာ့ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ ေနေတာင္ မေနတတ္ဘူး ..အဟီး..။ အဝတ္စားဝတ္ၿပီးေတာ့ သူက ဓာတ္ေလွကားနားထိ လိုက္ပို႔တယ္ဗ်။ ဖုန္းကိုေတာင္ အဲဒီ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္မွ ျပန္ေပးတာ ဆရာေရ..က်ဴပ္ အေဆာင္ေလးထဲေရာက္ေတာ့ တစ္နာရီ ခြဲၿပီ။ မနက္ အလုပ္ဆင္းရဦးမယ္ဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ တစ္ညလံုးတစ္ေရးေတာင္ မနိုးဘူး။ 10 နာရီထိုးမွ ဆိုတာ မေျပာပါႏွင့္။ လူလစ္တိုင္း ကုပ္ဖဲ့ေနရတယ္။ ကမန္းကတမ္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့ ေရမခ်ိဳးလိုက္ရဘူး။ က်ဴပ္မွာဗ်ာ တစ္ေနကုန္ ယားလိုက္တာ မေန႔ညက သူ႔ဆီက ထြက္တဲ့ အရည္ေတြက က်ဴပ္ေဂြးဥမွာ ေပေနတာကလား။ ခုမနက္က်ေတာ့ အဲဒါေတြက ေျခာက္ကပ္ၿပီး ျဖဴျဖဴ အဖတ္ေလးေတြျဖစ္လို႔။ က်ဴပ္အေမႊးေတြ ၾကားထဲမွာေပါ့။ အဲဒါေတြက လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ တိုင္း၊ လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္ ဆြဲခြာလိုက္ ကပ္လိုက္နဲ႔ က်ဴပ္မွာ ေနမထိထိုင္မသာ ယားေနေတာ့ တာပဲဗ်ိဳ႕။ ေနာက္ဆို သူလို႔ အသားျဖဴမ်ိဳး ခ်ၿပီးရင္ ေရစင္ေအာင္ ခ်ိဳးရေတာ့မယ္။ သူႏွင့္ေကာ..အင္း..သူဆာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ လာလာေခၚတတ္ပါတယ္။ ဗ်ာ..ဖုန္းနံပါတ္လား။ ဆိုး မသိဘူးဗ်။ဒိကိစၥမွာ နာမည္က အေရးႀကီးလို႔ဗ်ာ.. ဟဲဟဲ..ခင္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ေဆာရီးပါဗ်ာ။ သူ က်ဳပ္ကို ေပးမထားဘူးဗ်။ က်ဴပ္ဆီကိုလဲ တစ္ခါမွ ဖုန္းမဆက္ဖူးဘူး။ နာမည္ ..နာမည္လဲ ဘယ္မွာေနတာလဲ..ဟုတ္လား.. ခင္ဗ်ား နည္းနည္းလြန္လာၿပီ ထင္တယ္ေနာ္..ဒါပဲဗ်ာ..က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္။ သာဂိက အဲလိုေျပာၿပီး ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ထြက္သြားပါေၾကာင္း... (1) END သာဂိ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားလား မသိဘူးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲမေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ အရက္ဆိုင္မွာ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ သူက နည္းနည္းမွန္ေနၿပီ။ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ရင္ဖြင့္ပါေလေရာ.. ..... သာဂိ တို႔ ႏွစ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စကားေျပာရင္း အရွိန္ေလးရလာေတာ့ သူ --------------------------------------------------------------------------------------------------------------က်ဴပ္က ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီလို ႏိုင္ငံျခား ထြက္လာတယ္ ဆိုတာကလည္း သူမ်ားေတြလို ႀကီးပြားခ်င္လို႔၊ အရင္းႏွီးရွာဖို႔တို႔၊ ပညာရခ်င္လို႔တို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာက အမ်ိဳးေတြက လက္မခံေတာ့တာႏွင့္ ... ပင ဆိုတာေတာင္ မသ္ိဘူးလား။ သံျဖဴဇရပ္ နားမွာေလဗ်ာ..ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါပဲ။ စာအုပ္ထဲပါတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြေျပာရင္ " ေၾသာ္" ဆိုၿပီး ျဖစ္ေရာ..ေရာက္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ပဲႏွင့္။ အင္း..အဲဒီရြာမွာ ေနာက္ေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တာႏွင့္ အေဖက ရန္ကုန္က အေဒၚဆီပို႔ ေက်ာင္းထားတာပဲ။ ေပ်ာ္ရာမွာေနရင္း ဆိုသလို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ က်ဴပ္ကို ေမြးတာ "ပင" ဆိုတဲ့ ရြာမွာဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ ေမြးတာ..ေက်ာင္းတက္ေတာ့ သံျဖဴဇရပ္ သြားတက္တာေပါ့ဗ်။ ဒါေပမယ့္ အလယ္တန္းေလာက္ ထိပါပဲ။ မိေဝးဘေဝးႏွင့္ အေဒၚ့လက္ေအာက္မွာ ေနရခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ႏွာေတာ့ မငယ္ခဲ့ပါဘူး။ အေဒၚက အဲဒီတုန္းက အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ေလ.. သူ႔ေယာက်္ားလည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာပဲ..သူကေတာ့ ဟိုး သန္လ်င္ဘက္မွာ။ က်ဴပ္အေဒၚကေတာ့ ရန္ကုန္.. အဲ ရန္ကုန္ဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕နားလည္း မဟုတဘူး။ ၿမိဳ႕စြန္ေပါ့ဗ်ာ။ မဂၤလာဒံု နဲ႔ ေထာက္ၾကန္႔ ၾကားထဲက ေနရာတစ္ခုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ္ အေဒၚ့ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေနရင္း အေဒၚ့ရဲ႕ ေဘာ္ဒီဂတ္လုပ္ရင္း ၊ ဦးေလးလာရင္ ေရွာင္ေပးလိုက္ရင္း ေပးသလို ျဖစ္သြားတာ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာဗ်............ (၁) သာဂိ ဒီေန႔ က်ဴရွင္ မတက္။ တက္ရမည့္ ဘာသာခ်ိန္ေတာ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မတက္။ မတက္ရျခင္း က်ဴပ္လည္း အရြယ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ဴပ္ ဘဝကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလည္း အေၾကာင္းရင္းကလည္း ခိုင္မာသည္။ ဒီေန႔ သန္လ်င္က ဦးေလးလာမည္။ ခါတိုင္း ဒီလို တနဂၤေႏြရက္မ်ိဳး ဦးေလးလာလွ်င္ က်ဴရွင္အျပန္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ မုန္႔ဖိုးမ်ားပင္ ပိုရတတ္သည္။ ဒီေန႔ကေတာ့ ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ ဦးေလးတြင္ သန္လ်င္က သူ႔တပည့္မ်ား ေပးလိုက္သည္ဆိုေသာ လယ္ပုဇြန္ေတြပါလာသည္။ အဲဒါေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ ၿပီး ၿမိဳ႕မွာေန၊ ၿမိဳ႕မွာႀကီးသည့္ အေဒၚက မကိုင္တတ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီတာဝန္သည္ ရြာက သာဂိ တာဝန္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သာဂိအတြက္ ဒီလုပ္ငန္းမ်ိဳးက အေသးဖြဲေလာက္သာ။ ရြာမွာရွိစဥ္ ေခ်ာင္းႀကိဳ ေျမာင္းၾကား၊ လယ္ကြင္း၊ယာကြက္ေတြၾကား ေမႊတုန္းကႏွင့္စာလွ်င္ ဒီလယ္ပုဇြန္ေလး ၁၀ ေကာင္၊ ၁၅ ေကာင္သည္ မျဖစ္စေလာက္။ ဒါေပမယ့္ ဥိီးေလးလုပ္သူ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက အထူးဟင္းလ်ာ၊ အျမည္းလို႔ သေဘာထားေတာ့ သူကလည္း လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရေပမည္။ သူ ဂဏန္းေတြကို ေရေဆး၊ နည္းနည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး အခြံမာေတြ၊ ေရယက္ေတြ ဖယ္ထုတ္။ ခပ္လတ္လတ္ ၁၀ေကာင္ကို ဖယ္ထားၿပီး က်န္တာေတြ ကို ျပဳတ္လိုက္သည္။ ထို ၁၀ေကာင္ကမူ ေၾကာ္ဖို႔ အတြက္ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္းလွ်င္ ဦးေလးနည္းနည္း ပါးပါးေသာက္သည့္အခါ ျမည္းဖို႔ အတြက္ ခြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ လက္မေတြကိုေတာ့ နည္းနည္းေထာင္းရသည။္ ဒါမွ ဦးေလး ကိုက္သည့္ အခါ အလြယ္တစ္ကူ ကိုက္နိုင္မည္။ ေၾကာ္တာကေတာ့ ေဒၚေလးက သူေၾကာ္မည္ ေျပာသည္။ သာဂိတာဝန္က ရြာခ်က္ ခ်ဥ္စပ္တစ္ခြက္ ျဖစ္ဖို႔သာ။ သာဂိအတြက္ေတာ့ လြယ္မွလြယ္ပင္။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီဂ်င္း ေထာင္းၿပီး င႐ုတ္႐ြက္ႏွင့္ေရာလို႔ ခတ္၊ မန္က်ီးသီး ေလာက္စာလံုးေလာက္ ထည့္လို႔ ဆားထည့္ၿပီးေသာအခါ ဂဏန္း ခ်ဥ္စပ္ တစ္အိုး အလြယ္ျဖစ္လာေတာ့၏။ ဟင္းခ်က္ၿပီးေသာ သာဂိသည္ ေၾကာ္ဖို႔ခ်န္ထားေသာ လယ္ပုဇြန္မ်ားကို ေၾကာင္အိမ္ထဲ ထည့္သိမ္း၏။ ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနသျဖင့္ ေဘာလံုးကန္ရန္ စဥ္းစားမိ၏ သာဂိတို႔ တိုက္ခန္းေလးသည္ ဒုတိယထပ္၊ သံုးလႊာမွာ ျဖစ္၏ တိုက္တန္းလ်ားမွာ ေနၾကသူမ်ား အားလံုးသည္လည္း ဝန္ထမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တိက္တန္းလ်ားတစ္ဝိုက္ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ဘုစုခရုအေပါင္းသည္ ု လမ္းမမ်ားေပၚတက္လို႔ ေဘာကန္သူကန္၊ ထုပ္ဆီးတိုးသူတိုး ျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္ကို သံုးစြဲၾက၏။ ယခုလည္း တိုက္တန္း ဘုစုခရုထဲတြင္ အႀကီးတန္းဝင္စ သာဂိလည္း ေဘာကန္ရန္ သတိရလာလို႔ အဝတ္လဲဖို႔ သူ႔အခန္းရွိရာသို႔ သြား၏။ သူ႔အခန္းမွာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းတို႔ ထံုးစံ အေဒၚ့အခန္းႏွင့္ မ်က္ႏ်ာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္၏ သူ႔အခန္းဝ ေရွ႕သို႔ အေရာက္.. " ဟား...ဟင္း...အင္း.." သာဂိ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတံု႔သြားသည္။ အေဒၚႏွင့္ ဦးေလး၊ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚ ဘာေတြ လုပ္ေနသနည္း။ သိခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာ၏ တံခါးကေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ရန္ကေတာ့ မလြယ္ေခ်။ အေဒၚသည္ ဆရာမႀကီးပီသစြာ စံနစ္တက် တံခါးကို ပိတ္မည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ ဒီေတာ့ စပ္စုခ်င္ေသာ သာဂိသည္ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ၿပီး ေအာက္သို႔ အလ်င္ျမန္ဆင္း၏။ (ထိုေခတ္အခါတုန္းက ရန္ကုန္ရွိထိုကဲ့သို႔ေသာ ေနရာမ်ိဳးတြင္ ေသာ့ခတ္စရာ ေပၚသို႔တက္သည္။ ထိုအပင္သည္ တတိယထပ္ေက်ာ္သည္အထိ ျမင့္ေသာ အပင္ျဖစ္သည္။ မလိုေသးေခ်။ တံခါးေစ့ထားခဲ့လွ်င္ပင္ လံုျခံဳၿပီ ျဖစ္သည္။) ထို႔ေနာက္ တိုက္ေဘးတြင္ေပါက္ေနေသာ ဗံဒါပင္ အပင္ေျခရင္းတြင္ တန္းလ်ားပံုစံ ကြက္ပ်စ္တစ္ခုလည္း ရွိေနသည္။ ယခု ထိုအပင္ေပၚသို႔ သာဂိ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ ထင္သည့္အတိုင္း အေဒၚသည္ ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္မထားေခ်။ ရန္ကုန္ေန၏ တိုက္ခိုက္လာေသာ ေလပူမ်ားကို က်္ ဗံဒါရြက္မ်ားက အဲကြန္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေပးနိုင္သည္ဟု ဆိုကာ အေဒၚသည္ ျပတင္းေပါက္ကို သံတိုင္မ်ားကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိုက္တပ္ၿပီး အျမဲတမ္း ဖြင့္ထားသူ ျဖစ္သည္။ က်္အခ်က္ကို တူအရင္း သာဂိကလည္း သိေပရာ ယခုဂြင္ၾကံဳႏွင့္ တိုးေပၿပီ။ ဗံဒါရြက္မ်ားနဲ႔ သံတိုင္မ်ားအၾကားမွ အခန္းတြင္းကို လွမ္းအၾကည့္တြင္ သာဂိ ရင္ေတြ တစ္ဒိုင္းဒိုင္း ျဖစ္ကုန္၏။ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚသည္ အဝတ္စား မရွိၾကေပ။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္တံုးလံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေလာက္ေကာင္ေတြလို လံုးေထြး ေနၾကသည္။ ဦးေလးကား အေပၚက၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္ေထာက္ၿပီး အေဒၚ့ကို မိုးမိုးၾကည့္သည္။ အေဒၚက ေအာက္ကေန လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္လ်ွ င္ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ႂကြကာ၊ႂကြကာ လုပ္လို႔ နင္းေဆာင့္ေလသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အေဒၚ့ခမ်ာ ငုတ္စိေလးက ေထာင္ထလာသလို စိတ္ထဲတြင္ အေဒၚ့ဘက္က မခံခ်င္သလိုလည္း ျဖစ္မိ၏ ၾကည့္ .... တစ္ဟင့္ဟင့္၊ တစ္အင့္အင့္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးႀကီး ရမ္းခါေနတတ္သည္။ ၾကည့္ေနေသာ သာဂိမွာ ေအာက္က ဦးေလးသည္ ခ်စ္လို႔ယူထားေသာ သူ႔မိန္းမ သာဂိအေဒၚကို မညွာမတာ ေဆာင့္ေနသည္မွာ ကုတင္ေပၚမွာ တန္းနဲ႔ လႊားထားေသာ ဇာျခင္ေထာင္ေတာင္ ျပဳတ္က်လုလု ျဖစ္ေန၏ အေဒၚေျခရင္းတြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္သိမ္းေနက် အညာေစာင္ေလးေတြကား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖရိုဖရဲ။ အေဒၚ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚရွိ အလွတရားတို႔သည္လည္း ျပဳတ္ထြက္လုမတတ္ခါရမ္းလ်က္... သာဂိ ေခါင္းေတြႀကီးလာသလို ထင္ရသည္။ နားရြက္ဖ်ားေတြ ထူပူလာသည္။စၾကည့္မိကတည္းက တစ္ဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ေနေအာင္ ခုန္ေနေသာရင္သည္ ဦးေလး၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားနဲ႔ စည္းဝါးကိုက္ လႈပ္ရွားေနသလိုလို...ဆက္ၾကည့္သင့္သလား၊ သာဂိ မေဝခြဲတတ္။ မ်က္ႏွာလႊဲၾကည့္သည္။မရ။ သာဂိ စိတ္အစဥ္သည္ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရႈဖို႔သာ ေတာင့္တေနေခ်ေတာ့သည္။ သာဂိ သစ္ကိုင္းခြဆံုတြင္ ထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ရွက္ေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္မိလွ်က္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဦးေလးသည္ ေခၽႊးတလံုးလံုးျဖင့္ မနားတမ္း လည္းလႈပ္ရွားျမဲ လႈပ္ရွားလွ်က္ ၊ အေဒၚ သည္ ဦးေလး၏ လႈပ္ရွားခ်က္မ်ားနဲ႔ အညီ ယမ္းခါတုန္ယင္လွ်က္...သာဂိ ေအာက္က ေထာင္ေနေသာ လ ီးေငါက္ေတာက္ေလးကို လက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္မိသည္။ ေဘာင္းဘိီအေပၚက အုပ္ကိုင္ရင္း အတံေပၚ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြတ္အဆြဲ၊ အခန္းထဲက ေဒၚေလး ညည္းသံက အထြက္ .. "ဟာ.." ကနဲေနေအာင္ သာဂိလန္႔သြားသည္။ အတံထဲက အရည္ေတြ ထြက္လာသည္။ ဆီးနဲ႔ မတူမွန္း သာဂိသိသည္။ ဆီးသြားလွ်င္ အလြန္ဆံုး ၾကက္သီး ထရံု။ ယခု တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သလို ျဖစ္ျပိီး ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆီးမဟုတ္။ ေဘာင္းဘီေလးကို ဟၾကည့္သည္။ ဟာ..ျပည္ေတြ..။ သာဂိ အႀကီး အက်ယ္ လန္္႔သြားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က အနာျဖစ္လို႔ ျပည္တည္ေနရသနည္း။ သာဂိ မစဥ္းစားတတ္။ ယခုေသခ်ာျဖဲၾကည့္ေတာ့လည္း မနာ။ ေစာနက ဦးေလး ကိုအလိုမက်သလို ျဖစ္ေနေသာ စိတ္မ်ား၊ အေဒၚ့ကို အမ်ိဳးခ်င္းမို႔ သနားသလို ျဖစ္မိသည့္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကာ နည္းနည္း ေၾကာက္လာမိသည္။ သာဂိ တစ္ေယာက္ ကတုန္ကယင္ႏွင့္ အပင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္။ အပင္ေျခရင္း ကြတ္ပ်စ္ေလးေပၚထိုင္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္ေနမိျပန္သည္။ ထိုစဥ္ ျပဴးက်ယ္ ေဘာလံုးပိုက္ၿပီးေရာက္လာ၏။ ျပဴးက်ယ္ နာမည္ရင္းက ခ်စ္ကိုကို ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ကေလးအားလံုးက ေဘာ္ဒါအခ်င္းခ်င္း ျပဴးက်ယ္ ဟုသာ ေခၚၾကသည္။ ျပဴးက်ယ္ တြင္ အစ္ကို ေလးေယာက္ရွိ၏ သူက အငယ္ဆံုး၊အေထြးဆံုး။ အလည္ဆံုးျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ သည္ကြတ္ပ်စ္ ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ သာဂိကို ေသခ်ာၾကည့္၏ ထို႔ေနာက္ မစိုတစိုေလး စိုေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရယ္ပါေတာ့သည္။ သာဂိ အႀကီးအက်ယ္ လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။ သူ႔ ငယ္ပါတြင္ အနာျဖစ္ေနသည္ကို ျပဴးက်ယ္ ဖြေတာ့မည္ဟု ထင္လိုက္မိ၏ သာဂိ ျပဴးက်ယ္ ပါးစပ္ကို အတင္းလိုက္ပိတ္၏ ျပဴးက်ယ္က အပိတ္မခံ။ ကိုင္ထားေသာ ေဘာလံုးကို လႊတ္ခ်ကာ အတင္း႐ုန္းသည္။ သာဂိကလည္း မလႊတ္။ ရြယ္တူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ သာဂိက ပိုသန္သည္။ ရြာတြင္ေနစဥ္ ထင္းခုတ္၊ ျမက္ေပါက္ လုပ္လာခဲ့လို႔ သန္စြမ္းမူမွာ ျပဴးက်ယ္ထက္ပိုသည္။ သို႔ေသာ္ ျပဴးက်ယ္ ႐ုန္းပံုကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ သူ႔ကို သံပူႏွင့္ကပ္မွာ စိုးသည့္အလားကဲ့သို႔ ႐ုန္းျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေနစဥ္ ေဘာကန္ရန္ ေရာက္လာၾကေသာ တစ္ေအ့ေအ့၊ တစ္ေဝါ့ေဝါ့ လုပ္ကာ ထီြ ကနဲ တြံေတြးေထြးရင္း " သာဂိ..ငညစ္ပတ္၊ ကြတ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ၿပီး ဂြင္းထုတယ္" "ဟာ..ငါ မထုပါဘူးကြာ" "အံမယ္..မင္း..မလိမ္ႏွင့္၊ မင္း ေဘာင္းဘီက ဘာေတြလဲ" " ဟင္...အဲဒါ...ဟိုဒင္း.." ျပဴးက်ယ္အစ္ကိုမ်ား လူခြဲေပးမွသာ ကြဲၾကေတာ့၏ သာဂိလက္မွ လႊတ္သည္ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္သည္ "ဟားဟားဟားဟား..သာဂိ..အရည္စို..အရိုေစ..အရည္စို..အရိုေစ..ဟားဟား" ျပဴးက်ယ္၏ ဟားတိုက္သံတြင္ သာဂိ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ အစ္ကိုႀကီးဆံုး ကိုေမာင္ႀကီး ၏ စံနစ္တက် တိက္သြားတတ္ျပန္သည္။ ကိုေမာင္ႀကီး၏ သင္ၾကားမူမ်ားက ဤသိျု႔ ဖစ္၏ .... ု " မရွက္ပါႏွင့္ကြ..သာဂိရ..အဲဒါ လူတိုင္းလုပ္ေနၾကတာပဲ" ကိုေမာင္ႀကီးက ျပံဳးလွ်က္... "အဲဒါ ျပည္မဟုတ္ပါဘူး.. သာဂိရာ ..သုတ္ရည္ပါ။ လြယ္လြယ္ လေရ လို႔ေခၚၾကတာေပါ့၊ အဲဒါ တို႔ လူျမင္နိုင္တဲ့ ေနရာမွာ မလုပ္ရဘူးေနာ္။ အိပ္ခါနီး အိပ္ယာထဲက်မွ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ မင္းကိုငါ ေကာင္းတာေလးေတြ သင္ေပးမယ္" "ကိုေမာင္ႀကီးတို႔ေရာ အဲလိုျဖစ္တယ္" "....." အျပံဳးေအာက္တြင္ သာဂိ အရွက္ေျပရ၏ထိုမွ တဖန္ ကိုေမာင္ႀကီး၏ သြန္သင္မူႏွင့္ပင္ သာဂိသည္ ဂြင္းကို "ကၽြန္ေတာ့္...ကၽြန္ေတာ့္လိုေရာ ျပည္ေတြထြက္လားဟင္..ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ေတြပါ ထြက္တာ" ေယာက္က်ားတိုင္း ထြက္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပင္လူေတြ ျမင္ရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ဆို "ျဖစ္တာေပါ့ကြ။မင္း ျပဴးက်ယ္ဆို တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါ ျဖစ္ခ်င္ေနလို႔ တားေနရတယ္ " "ေအး၊ အဲဒီလိုပဲကြ..ဒီကိစၥမ်ိဳးက ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းလည္း ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ပဲဟာ..အခ်ိန္တန္ မိန္းမယူဦး မွာပဲ၊ မယူခင္ေတာ့ ဒါေတြလုပ္ျဖစ္ေနမွာပဲေလ၊ မင္း ဒစ ္ေရာ ျပဳတ္ၿပီလား " "ဗ်ာ..ဘာျပဳတ္တာ" "ဒစ ္ေလကြာ၊ မင္း မသိဘူးထင္တယ္၊ မွန္းျပစမ္း" "ဟာဗ်ာ..ကိုႀကီးကလဲ" "အံမယ္ ၊ ရွက္မေနစမ္းႏွင့္၊ အေကာင္းႏွင့္ ေျပာမလို႔ ဟာကို၊ ေနာက္မွ ေကာင္းမွန္းသိၿပီး အျမဲတမ္း တစ္စိုစို ျဖစ္ေနမယ့္ေကာင္က၊ ဟင္း" မင္းကို ကိုႀကီးေျပာမယ္၊ ညက် အိပ္ခါနီး အိပ္ယာထဲေရာက္ရင္ မင္း လ ီးကို ဆီေလးနည္းနည္းသုတ္၊ ဒါႏွင့္ ကိုေမာင္ႀကီးက စိတ္နည္းနည္းထြက္ဟန္ျဖင့္ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေျပာေတာ့ သာဂိလည္း မျငင္းဝံ့ေခ်။ ကိုေမာင္ႀကီးသည္ လိႈင္ေကာလိပ္ (RC 2) တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး လွန္ျပရ၏။ ကိုေမာင္ႀကီးက ၾကည့္ၿပီး.. သာဂိတို႔ တိုက္တန္းတြင္ကား ကာလသားေခါင္း ျဖစ္၏သို႔ျဖင့္ သာဂိခမ်ာ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေဘာင္းဘီတိုေလး "ထင္သားပဲ၊ မင္း ဒစ ္မျပဳတ္ေသးေလာက္ပါဘူးလို႔၊ ဒါဆို ဆီမစြတ္ႏွင့္ဦး၊ ညက်ရင္ မင္း ဟာကို ေျဖးေျဖးခ်င္း အေရျပားကို ေအာက္ဆြဲခ်၊ အရမ္းႀကီး မဆြဲႏွင့္ေနာ္၊ သူ႔ေအာက္မွာ အသားတစ္ နီနီေလးေတြ ရွိတယ္ကြာ၊ အဲဒါေလးေပၚလာေအာင္ ဆြဲရမွာေနာ္၊ အဲဒါေပၚၿပီဆို ငါ့ကို ျပန္ေျပာ ဟုတ္လား၊ ခုေတာ့သြား ေဘာင္းဘီလဲေခ်ဦး" ဤသို႔ျဖင့္ သာဂိတစ္ေယာက္ ညစဥ္ အိပ္ယာဝင္တိုင္း လိင္တံထိပ္အေရျပားကို ေအာက္ဆြဲခ်၊ ျပန္အေပၚတင္ ေလ့က်င့္ခန္းအား အားႀကိဳးမာန္တက္ က်င့္ေတာ့၏။ အစက ဒီေလာက္စိတ္မပါလွေသး။ ေလး၊ငါးရက္ ခန္႔ လုပ္အၿပီးတြင္ေတာ့ သာဂိတစ္ေယာက္ ညအိပ္ယာမဝင္လည္း ေလ့က်င့္ခ်င္ေနမိေတာ့၏။ အထူးသျဖင့္စာက်က္ရန္ စားပြဲတြင္ထိုင္တိုင္း အတန္းေဖာ္ ေကာင္မေလးမ်ားအား ျမင္ေယာင္ၿပီး လက္က အလိုလို လုပ္မိ၏။ လုပ္ၿပီး အရည္ထြက္သြားလွ်င္ကား သာဂိတစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚေမွာက္လို႔ အိပ္ငိုက္ေနေတာ့သည္။ သံုးပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္မေတာ့ သာဂိ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္ရင္း စာက်က္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ ကုလားထိုင္ေပၚ ဖေႏွာင့္တင္လို႔ ဒူးေထာင္ထိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေန၏။ တစ္ခ်က္ အမွတ္မထင္ လက္က အဆြဲလြန္သြားရာ ဖ်တ္ကနဲ အေရျပား ေအာက္ေလွ်ာက်သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သာဂိ လန္႔ၿပီး ပုဆိုးေလးလွန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ လိင္တံအေရျပားသည္ ဒစ ္ေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ ေအာက္ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ ဒစ ္ဖ်ားေအာက္ေျခနား တစ္ဝိုက္တြင္ ျဖဴျဖဴ အဖတ္ေလးေတြလည္း ကပ္ေန၏ လန္က်ေနေသာ အေရျပားကလည္း ရဲတြတ္ေနျပန္သည္။ သာဂိ ဆက္ၿပီး ဂြင္းမတိုက္ရဲေတာ့။ တိုက္ေတာ့ တိုက္ခ်င္ေသးသည္။ လေရက မထြက္ေသး။ ္ ကိုေမာင္ႀကီးက အေရျပားလန္လွ်င္ သူ႔ဆီ လာေျပာဖို႔မွာထားသည္ကို သတိရ၏။သို႔ေသာ္ ညဥ့္နက္ၿပီျဖစ္လို႔ အေဒၚက ေအာက္ဆင္းခိုင္းမည္ မဟုတ္။ ကိုေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္ေနေသာ သာဂိသည္ ဤတစ္ညကို ခက္ခက္ခဲခဲပင္ ေက်ာ္ျဖတ္ရေလသည္။ မနက္မိုးလင္း၍ စာၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ သာဂိ တစ္ေယာက္ ကိုေမာင္ႀကီးထံေျပးေတာ့သည္။ အေဒၚက.. " ဟဲ့..သာဂိ၊ မနက္စာ မစားဘဲ ဘယ္သြားမလို႔တုန္း၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ေနာက္က်မယ္ေနာ္ " ဟုလွမ္းေအာ္၏။ သာဂိ ေျခလွမ္းေတြကို မရပ္ပဲ " ကို ေမာင္ႀကီးေခၚထားလို႔ ေဒၚေလးေရ ... " ဟု ေအာ္ေျပးေျပးရင္း ကိုေမာင္ႀကီးတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ သုတ္ေျခတင္၏။ သို႔ရာတြင္ ကိုေမာင္ႀကီးကား အိမ္တြင္ မရွိေတာ့။ ေက်ာင္းကားေစာင့္ရန္ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဴးက်ယ္က ဆို၏။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လာသည္ဆိုသည္ကို ရိပ္မိေသာ ျပဴးက်ယ္က သာဂိကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာ၏။ " သာဂိ..မင္း ဒစ ျ္ ပဳတ္ၿပီ မဟုတ္လား၊ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ငါ သင္ေပးမယ္၊ ဆရာလို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေခၚကြာ" သာဂိ ျပဴးက်ယ္ကို စိတ္မဝင္စား၊ ျပဴးက်ယ္ကလည္း ဆရာသာ အေခၚခံၿပီး အေကာင္းသင္ေပးမယ့္လူ ကားေစာင့္သည့္ လမ္းထိပ္ဖက္သို႔ သုတ္ေျခတင္ျပန္သည္။ သာဂိ ကံေကာင္း၏ ကားမွတ္တိုင္တြင္ မဟုတ္ဟု သာဂိထင္၏ ထို႔ေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္အား မၾကည္ၾကည့္သာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကိုေမာင္ႀကီး လြယ္အိတ္ကို ဖုထံုးေလးထံုး၍ ပခံုးတစ္ဖက္တြင္ လြယ္ထားေသာ ကိုေမာင္ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဘးနားမွာ ေက်ာင္းသူ အစ္မႀကီးမ်ားလည္း ရွိေနျပန္သည္။ ကိုေမာင္ႀကီးက သူ႔ကို ေတြ႔သြားသည္။ လက္ယပ္ၿပီး လွမ္းေခၚသည္။ အနားေရာက္ေတာ့ သာဂိေခါင္းေလးကို ပြတ္၍ .. ျပံဳးၾကည့္သည္။ သာဂိက မဝံ့မရဲ အိုးတိုး အတ ႏွင့္ ဖင္ကုတ္ ေခါင္းကုတ္ လုပ္ေနေသာအခါ ကိုေမာင္ႀကီးက " ညေန ငါေစာေစာ ျပန္လာမယ္၊ ေဘာလံုး မကန္ခင္ ဗံဒါပင္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေန ၊ဟုတ္လား " ဟုဆို၏။ သာဂိ စပ္ျဖဲျဖဲျဖင့္ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရေတာ့သည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ သာဂိ လြယ္အိတ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္၊ အဝတ္စားလဲၿပီးသည္ႏွင့္ ဗံဒါပင္ေအာက္ ကထိုင္ေစာင့္ေတာ့သည္။ ကိုေမာင္ႀကီးကလည္း ကတိတည္ပါသည္။ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မေစာင့္ရေခ်။ ခဏမွ် အၾကာတြင္ပင္ ေရာက္လာသည္။ ကိုေမာင္ႀကီး၏ နည္းလမ္းမ်ားကား ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ " အိပ္ခါနီးက်ရင္ ဆီ လိမ္းရမယ္ကြ " " ဘာဆီလဲ ကိုေမာင္ႀကီး " " ရွိတယ္ " " မင္းမွာ အုန္းဆီေတာ့ ရွိမွာေပါ့ " " ေအး၊ အုန္းဆီလည္း ရတယ္၊ အဲဒီ အုန္းဆီကို မင္း လက္မွာ စြတ္ၿပီး ခါတိုင္း ဂြင္းထုသလိုပဲ ထု၊ ခါတိုင္းထက္ ပိုေကာင္းတယ္ကြ၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း မင္းမိန္းမယူတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ဝယ္ေတာ့မွ မင္းဖို႔ ပိုဝယ္ခဲ့မယ္၊ ဒီညေတာ့ အုန္းဆီႏွင့္ စမ္းၾကည့္ေပါ့၊ ဟုတ္လား" ျမန္ျမန္မထြက္ေတာ့ဘူး၊ အေကာင္းဆံုးက မုန္ညင္းဆီကြ၊ ငါ့မွာ ကုန္ခါနီးေနလို႔ မင္းကို မေပးတာ၊ မနက္ျဖန္ ဤသို႔ျဖင့္ သာဂိ အိပ္ယာထဲေရာက္ေတာ့ အုန္းဆီေလး ဆြတ္ၿပီးစမ္းၾကည့္သည္။ ထိပ္ဖ်ားကို ႏွစ္ခ်က္လား၊ သံုးခ်က္လားပဲ ဆြဲလိုက္ရသည္။ သာဂိ အရည္ေတြ ထြက္ကုန၏။ ေကာင္းခ်က္ကလည္း ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ ္ ထိုေန႔က ဘုရား မရွိခိုးျဖစ္။ သာဂိ တစ္ေယာက္ အတတ္ေကာင္းတတ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း မ်က္တြင္းေတာ့ နည္းနည္းက်သည္။ ခါတိုင္း လက္ခ်ည္းသက္သက္ လုပ္ရတာႏွင့္မ်ား တစ္ျခားစီျဖစ္ေန၏။ သာဂိ ေက်နပ္စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြကို ၾကည့္ရတာလည္း သူတို႔ အမ်ားႀကီး လွလာသည္ဟု ထင္လာမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ထပ္ခန္းက မိျဖဴ၊ မိျဖဴႏွင့္ သာဂိသည္ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္၊ အခန္းခ်င္း နီးသလို ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း တစ္ခန္းထဲ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက သူတို႔ တိက္တန္း၏ ေရွ႕နားေလးမွာတင္ ျဖစ္၏ ေျခလွမ္း ၁၀၀ ေလာက္လွမ္းရသည့္ ု ခရီးအတြက္ သူႏွင့္ မိျဖဴသည္ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ ေတာ့ျဖစ္မလာၾကေပ။ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ မိျဖဴႏွင့္ အေဆာ့သန္၊ အစသန္ေသာ သူသည္ ရန္ဖက္ေတြသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ခါတိုင္း သူၾကည့္မရေလ့ရွိေသာ မိျဖဴသည္ ခုတစ္ေလာ လွလာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို မႈန္မႈန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လာသည္မသိ။ သာဂိကေတာ့ ၾကည့္ရင္း အသဲေတြ ယားမိသည္။ အသဲယားမိေသာ သာဂိသည္ မိျဖဴကို မၾကည့္ပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္မိလို႔ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုလွ်င္လည္း ေျပာင္ျပမိသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ထိုအခါ မိျဖဴကလည္း အယုတၱ၊ အနတၱဆဲနည္းေပါင္းစံုျဖင့္ တုန္႔ျပန္တတ္သည္။ ခုတေလာ သူ မိျဖဴကို ပို၍ တိုးစမိသည္။ တစ္ရက္ သူ ေက်ာင္းသြားရန္ ေလွကားမွ အဆင္း မိျဖဴကလည္း လြယ္အိပ္ေလး လြယ္၍ သူတို႔ အိမ္တံခါးကို အပိတ္ သူႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။ ပါးျပင္ ဝင္းဝင္းမို႔မို႔ေလးေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သနပ္ခါးကြက္ေလးသည္ တစ္ဝက္စို၊ တစ္ဝက္ေျခာက္လ်က္၊ မ်က္ေတာင္ ေကာ့ေလးမ်ားဝန္းရံခေနေသာ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးမ်ားက သူ႔ထံသို႔ ေမာ္ၾကည့္ေနသည္။ တံခါးပိတ္ရက္ ကိုယ္လံုးေလးကို တစ္ေစာင္းေလး လိမ္ၿပီး သာဂိကို ၾကည့္ေနမိ္ေသာ မိျဖဴသည္ ကိုယ္ဟန္ျပေနသကဲ့သို႔။ ခါးတို ရင္ဖံုးေလး ဝတ္ထားေသာ မိျဖဴ၏ ပ်ိဳမ်စ္ေနေသာ မိျဖဴသည္ သာဂိအတြက္ေတာ့ ဖိုဘီကိတ္ပံုေတြ လႊင့္ပစ္ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ မိျဖဴကလည္း အမွတ္တမဲ့ ေမာ့ၾကည့္မိရင္း သာဂိ၏ မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ အေတြ႔ေခတၱ မွိန္းေမာသြားဟန္ မ်က္ႏွာမွ တစ္ပါး.... ခဏအၾကာ အရင္ဆံုး သတိျပန္ဝင္လာသူက မိျဖဴျဖစ္သည္။ ဂုတ္ဝဲရံုေလး ညႇပ္ထားေသာ ကိုယ္အထက္ပိုင္းသည္ သာဂိအျမင္တြင္ မယ္ျမန္မာ ထက္လွသည္။ ေက်ာင္းစိမ္းထမီေလးႏွင့္ ရွိသည္။ ခဏေလာက္ေလး ေၾကာင္ၿပီး သာဂိ ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိ၏။ သာဂိ၏ မ်က္ဝန္းေတြကလည္း မိျဖဴ၏ ဆံပင္တိုတိုေလးမ်ား ဝဲကနဲျဖစ္ေအာင္ ခါရမ္းလိုက္ရင္ ေလွကားမွ ဆင္းေျပးေတာ့သည္။ သာဂိ နိမ့္တံု၊ ျမင့္တံု ျဖစ္ေနမည့္ မိျဖဴ၏ တင္ပါးဆံုမ်ားကို လိုက္မေငးေမာအားပါ။ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ေလး တိုးေနေသာ ေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာေတြးေနဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရေပ။ ေက်ာင္းခ်ိန္နီးၿပီ ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲတြင္ ခါတိုင္း အေဆာ့သန္လွေသာ သာဂိ ကေန႔ၿငိမ္ေန၏။ သူ႔ေနရာ ေနာက္ဆံုးတန္း၏ ေသြးတို႔ႏွင့္ တစ္ဆတ္ဆတ္ေလး လႈပ္ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးကို ညာလက္ႏွင့္ ဖိမိရင္း ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲ ဟု ဘယ္အစြန္တြင္ ထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္း မ်ားနဲ႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနေသာ မိျဖဴကိုသာ ေငးေနမိသည္။ မိျဖဴကား သာဂိႏွင့္ ေျပာင္းျပန္။ ခါတိုင္း စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနတတ္ေသာ မိျဖဴသည္ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ဆိတ္ေလး စကားမ်ားလြန္းသည္ ထင္သည္။ သူ႔ေဘးဘယ္ညာ ေရွ႕ေနာက္တင္မက သာဂိေတာင္ ေခါင္းမူးခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၏။ တစ္တန္း ေက်ာ္ ႏွစ္တန္းေက်ာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပါ စကားလွမ္းလွမ္းေျပာေန၏။ သူ႔ကို ေငးေနမိေသာ ဒါေပမယ့္ သာဂိ ေငးေမာစဲ။ မနက္တုန္းကလို အၾကည့္ေလးမ်ား ျပန္ရမလား ေမွ်ာ္လင့္စဲ။ မိျဖဴသည္ ဒီေန႔က်မွ သာဂိကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္။ အဲ..မၾကည့္ဘူးေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးေတာ့ ေရာက္လာတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ေလး အၾကာတြင္ဖ်တ္ကနဲ ဆိုသလို သာဂိ လွည့္သြားျပန္၏။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းေလးေတြ ျပံဳးေနသလား.. ေသေတာ့ မေသခ်ာေပ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဒီလို အၾကည့္ေလးတစ္ခ်က္ရဖို႔ သာဂိမိနစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေစာင့္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထပ္ၿပီး ေသခ်ာသည္က သာဂိတြင္ မိျဖဴကို ခါတိုင္းလို ေျပာင္ျပလိုစိတ္ မရွိေတာ့ျခင္းပင္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းေသာ အခါတြင္လည္း ခါတိုင္းလို အိမ္ကို ဒုန္းစိုင္း မေျပးေတာ့။ အေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေလးလွမ္းေနေသာ မိျဖဴေနာက္နားကသာ ကပ္လိုက္လာမိသည္။ မိျဖဴကလည္း သိပံုရသည္။ မ်က္ေစာင္းေလး ေဝ့ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကည့္တတ္သည္။ တိုက္ခန္းေလွကားနားေရာက္ေတာ့မွ မိျဖဴကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ဒုတိယထပ္ႏွင့္ တတိယထပ္ၾကား ေလွကားေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႔ေလးတြင္ ရပ္ေစာင့္သည္။ မိျဖဴ ေလွကားက တက္လာသည္။ ခါတိုင္း ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ႏွင့္ေျပးလႊားတက္ဆင္းေနၾကေလွကားကို မိျဖဴသည္ တစ္လွမ္းခ်င္းတက္ေနသည္။ အေပၚကိုကား ေမာ့မၾကည့္။ သာဂိရင္ေမာလာသည္။ မနက္တုန္းကလိုမ်ိဳး အၾကည့္ေလးမွ ရပါ့မလား... သူတို႔ အခန္းႏွင့္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း နီးလာ၏။ သာဂိ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္လာသည္။ သူ ငါ့ကို မၾကည့္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ ဟု ေတြးမိလာသည္။ ေဟာ..သူ အခန္းဝ ေရာက္ၿပီ။ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ သာဂိ ရင္ထဲတြင္ မိုးတိမ္ေတာင္တို႔ ၿပိဳေတာ့မလို အံုမိႈင္းလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မိျဖဴသည္အခန္း ထဲ လွမ္းဝင္လိုက္၏။ သာဂိ ရင္ထဲတြင္ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မိျဖဴသည္ လွစ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္၏။ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႔ခႏၵာကိုယ္ေလးက မွတ္ဥာဏ္ မ်က္ဝန္းတြင္ ထိုအၾကည့္သည္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထားသကဲ့သို႔။ ေအာက္ဘက္ ေျခေထာက္က အခန္းထဲသို႔ လွမ္းရက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကို နည္းနည္းေလးေစာင္းၿပီး သာဂိကို အခန္းတြင္းဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ခဏေလးမွ တစ္ကယ့္ ခဏေလး..သို႔ေသာ္ သာဂိ၏ လွည့္မၾကည့္။ ညာဘက္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ဘက္မ်က္ဝန္းနက္ေလးက ရံဖန္ရံခါ ေစြ၍ ေစာင္း၍ သာဂိဘက္ ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္၏။ ေနာက္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္မွ်အခ်ိန္တြင္း တစ္ျခားဘက္ ေစာေစာက အံုမိႈင္းေနေသာ မိုးတိမ္ေတာင္ထုႀကီးသည္ ေလျပင္းတိုက္ခတ္ခံလိုက္ရသလို လႊင့္စင္ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုေနရာတြင္ေက်းငွက္ငယ္တို႔ ေအာ္ျမည္သံမ်ား အစားထိုးလာၾကသည္။ သာဂိ အလိုလို ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ေလေလးတစ္ခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ အေဒၚ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းကူေပးေတာ့ အေဒၚက မုန္႔ဖိုးရွိေသးရဲ႕လားဟု ေမးသည္။ ရယ္စရာ မဟုတ္ပါပဲ ရယ္ေမာမိရင္း ရွိပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သာဂိႏွင့္ မိျဖဴသည္ မ်က္လံုးခ်င္းရင္းႏွီးမူ ပိုလာၾကသည္။ သာဂိက ခုဆိုလွ်င္ ျပံဳးေတာင္ျပတတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။သာဂိအျပံဳးကို ျမင္လွ်င္ မိျဖဴက ရွက္ျပံဳးေလးႏွင့္ ေခါင္းငံု႔သြားတတ္သည္။ ဒီဆင့္ကေနေတာ့ သာဂိ မတက္ရဲေသးေခ်။ အေဒၚ့အိမ္မွာေနရင္း အေဒၚအုပ္ခ်ဴပ္သည့္ေက်ာင္းမွာ ရည္းစားထားမိလွ်င္ ဆိုေသာ ကိုေမာင္ႀကီး၏ဆံုးမစကားကိုလည္း သေဘာက်သည္။ သေဘာက်တာထက္ မလြန္ဆန္ရဲတာလည္း ပါမည္ ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ ရည္းစားစာခိုးေရးတာ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ဆိုသည္။ ေနာင္ေရးမေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း သာဂိသိသည္။ ထို႔ျပင္ ရည္းစားထားတာ ၁၀ တန္းေအာင္မွ ထားရတယ္ကြ မိသြားစဥ္က ကိုေမာင္ႀကီးသည္ျပဴးက်ယ္ကို လက္ခ်ာ တစ္နာရီေလာက္ေပးသည္ဟု ၾကားသည္။ " ေနႏွင့္ဦး။ အိမ္ႏွင့္ေဝးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေရာက္မွ ရည္းစားေတြ ပတ္ထားပစ္မယ္ " သာဂိကေတာ့ ရယ္ေနလိုကသည္။ ျပဴးက်ယ္ေျပာတာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပင္။ သူတို႔ရပ္ကြက္သည္ ္ ယခုမွ ရပ္ကြက္ဟု သံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဟိုးယခင္က ရြာနာမည္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ကားဂိတ္နာမည္ကို အစြဲျပဳ၍ သူတို႔ ေနရာေလးကို ေခၚေဝၚေနၾကသည္။အထက္တန္းေက်ာင္း မရွိေပ။ အလယ္တန္း ေအာင္သည္ႏွင့္ ေထာက္ၾကံ့ အဝင္ က ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းတက္ၾကရသည္။ ေဝးေတာ့ အရမ္းႀကီး မေဝးလွေပ။ ဘတ္စ္ကားစီးလွ်င္ ေလး၊ငါးမိနစ္ခန္႔၊ စက္ဘီးႏွင့္ဆိုလွ်င္ မိနစ္ ၂၀၊ နာရီဝက္ခန္႔သာသာ ခရိ္ီး ပင္ျဖစ္သည္။ သာဂိလည္း ျပဴးက်ယ္လို ေတြးမိသည္။ ၉ တန္းတက္လို႔ ေက်ာင္းႀကီး ေရာက္လွ်င္ရည္းစား ထားမည္ဟူ.... သို႔ရာတြင္ တစ္ကယ္တမ္း ၉ တန္းတက္ေသာ အခါတြင္မူ ျပဴးက်ယ္ ရည္းစားထားခ်ိန္ မရလိုက္ရွာ။ သာဂိလည္း အတူတူ ျဖစ္သည္။ အစ္ကို ကိုေမာင္ႀကီး၏ ဦးေဆာင္မူႏွင့္ ေဘာလံုးကန္ေနက် သူတို႔သည္ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္မ်ား ျဖစ္လာၿပီး ထရိန္နင္ ဆင္းျခင္းၿပိဳင္ပြဲမ်ား ဝင္ကန္ျခင္း၊ ရံဖန္ရံခါ ခ်ိန္းပြဲမ်ားကန္ျခင္းႏွင့္ မအားႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူမိျဖဴအေပၚ ေသြးနည္းနည္းေအးသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ လံုးလံုးစိတ္ မဝင္စားတာေတာ့ မဟုတ္။ ညမအိပ္ခင္ ဂြင္းတိုက္ျဖစ္ေသာ အခါမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ရံဖန္ရံခါ အိမ္မက္မ်ားထဲတြင္ လည္းေကာင္း မိျဖဴက စိုးမိုးႏိုင္ဆဲ ျဖစ္သည္။ မိျဖဴ မိဘမ်ားကလည္း သူႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ကို အားကိုးသည္။ သူတို႔ေနရာကေန ေက်ာင္းအေရာက္ စက္ဘီးႏွင့္ သြားရေသာ ခရီးသည္ အေဝးႀကီး မဟုတ္သလို နီးနီးေလးဟုလည္း မဆိုႏိုင္ေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အိမ္ေျခက်ဲပါးေသာ ေနရာမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ထိုအခါ မိန္းမေဖာ္မ်ားထက္ အားကိုးရမည္ထင္ေသာ အခန္းနီးခ်င္း သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္တို႔က ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါရန္ မိျဖဴမိဘမ်ားက အပ္ႏွံထားၾကေလကုန္သည္။ သာဂိႏွင့္ျပဴးက်ယ္တို႔ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဟု အာမဘေႏၱ ခံၿပီးကာမွ ေဘာလံုးဘက္အာရံုေရာက္၍ အတူတူ အသြားအျပန္ မလုပ္ျဖစ္သည္မွာပင္ ၾကာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိျဖဴႏွင့္ေတြ႔၍ မ်က္နွာခ်င္းဆံုလွ်င္ကား သာဂိ တစ္ေယာက္ မိျဖဴကို အငမ္းမရ ေငးေမာမိဆဲျဖစ္၏ ။ စိတ္ထဲတြင္လည္း မိျဖဴသည္ ငါ့အတြက္သာ လို႔ သာဂိ ထင္ထားမိသည္။ ရိပ္မိေနၿပီျဖစ္ေသာ ျပဴးက်ယ္ကမူ .. " ဟေကာင္..သာဂိေရ..ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူေနာ္..ပါသြားဦးမယ္..သတိထား " ဟုဆို၏။ ျပဴးက်ယ္ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ သာဂိ မလႈပ္ရွားဝံ့ေခ်။ ျပဴးက်ယ္၏ တိုက္တြန္းစကားထက္ ျပဴးက်ယ္အစ္ကို၏ ဆံုးမစကားကို ေၾကာက္ေနမိသည္။ သို႔ျဖင့္ သာဂိ အေျခအေနမွာ ေရွ႕မတိုးေနာက္ဆုတ္သာ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းအေျခအေနမွာ သိပ္ေတာ့ ၾကာလွသည္ ေက်ာင္းမွျပန္လာၾကသည္။ မိျဖဴကား ျပန္ႏွင့္ေခ်ၿပီ။ ေက်ာင္းေကာင္စီ၊ ေမာ္နီတာ တာဝန္ ယူမထားေသာ သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္က ျပတင္းေပါက္ေတြ ခ်က္က်မက်ၾကည့္ ၊ အခန္း တံခါးေသာ့ခတ္၊ လူရွင္းမွ စက္ဘီးေလးေတြ ထုတ္၍ ျပန္အလာ ေညာင္ပင္ႀကီး ေအာက္ ပန္းမ်ား ေရာင္းသည့္ ဆိုင္တန္းနားတြင္ မိျဖဴႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းလွမ္းေခၚၾကသည္။ ျပန္လာၾကရာ သူတို႔ျပန္ခ်ိန္တြင္ လူအေတာ္ ရွင္းေနၿပီ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဟးလား၊ ဝါးလား ေျပာရင္း တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏ အေျခအေနကေတာ့ ေကာင္းပံုမေပၚ။ မိျဖဴတို႔သည္ သူႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ကို မဟုတ္။ ေနဝင္ေစာေသာ ေဆာင္းဦးေပါက္၏ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ သာဂိ ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ စက္ဘီးအတူစီး၍ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ေဘးမွ ေကာင္ေလး ေလး၊ငါးေယာက္တို႔၏ သံေသးသံေၾကာင္ ေအာ္သံမ်ားလည္း ထြက္လာ၏။ သာဂိ သိလိုက္ေပၿပီ။ မိျဖဴကို ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကျခင္းပင္။ မိျဖဴႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ အားခ်င္းမတူ၍ လြတ္ေအာင္ နင္းမေျပးႏိုင္သည့္အဆံုး လူမ်ားရာ ဤ ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ပန္းေရာင္းသည့္ ဆိုင္ခန္းတြင္ သူတို႔ စက္ဘီးႏွစ္စီးကို အပ္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မိျဖဴ၏ စက္ဘီးကို သာဂိကနင္း၍ မိျဖဴသူငယ္ခ်င္း ဥမၼာ စက္ဘီးကို ျပဴးက်ယ္ကနင္း၏။ ၿပီးလွ်င္ မိျဖဴနဲ႔ ဥမၼာကို တင္ကာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ဘက္သို႔ နင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဘက္နားတြင္ဟိုလူ တစ္သိုက္လည္း ကပ္လ်က္ပါလာၾကသည္။ မိျဖဴသည္ မ်က္ႏွာေလး ပ်က္ကာ နီရဲလ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းမွေန စက္ဘီးေလးေတြကိုယ္စီ စီး၍ ျပန္အလာ ထို ငါးေယာက္က ေနာက္ကပါလာၾကသည္။ သာဂိတို႔အလာကို ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္သည္ အေျခအေနကို အကဲခတ္၍ ေၾကာက္ေနပံုလည္းရသည္။ ေနာက္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း သာဂိ အက်ႌစေလးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ထားသည္။ သာဂိအဖို႔ေတာ့ ထိုအျပဳမူေလးသည္ပင္ မိုက္တိုင္ဆန္ကို စိန္ေခၚဖို႔ လံုေလာက္ၿပီး ျဖစ္သည္။ မၾကာပါေခ်။ ေနာက္ကလိုက္လာေသာ အဖြဲ႔ သာဂိတို႔ကို မွီလာသည္။ ေနာက္ သာဂိ စက္ဘီး ေရွ႕ကို ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ သာဂိ ဆက္နင္း၍ မရေတာ့။ စက္ဘီးေပၚက အဆင္း ... " ေကာက္႐ိုးပံုေစာင့္တဲ့ ေခြးေတြ၊ ခ်ကြာ " အဲဒီ အသံပဲ သာဂိ ၾကားလိုက္မိသည္။ သာဂိေခါင္းတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္ကာ လူက ေဘးကို ယိုင္သြားသည္။ ေခါင္းကို ကိုင္ၾကည့္မယ္ အလုပ္ ခႏၵာကိုယ္ အႏွံ႔သို႔ ထိခတ္လာေသာ နာက်င္မူမ်ား၊ သာဂိ လမ္းေပၚပံုရက္သားက်သြားသည္။ မိျဖဴ၏ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံလို ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ေထြးေပြ႔လာေသာ ေႏြးေထြးႏူးညံ့သည့္ ရင္ခြင္ တစ္ခု၊ သာဂိ ရုတ္တရက္ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမွန္း ေသခ်ာ မေဝခြဲႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ခဏေလး မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကို ေပြ႔ထားရင္း ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာမိျဖဴကို ျမင္ရသည္။ ေနာက္သူ႔ကို ငံုၾကည့္ေနေသာ တုတ္ကိုင္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္၊ သာဂိ မွတ္မိေခ်ၿပီ။ ဒါ ဦးတည့္ရာတစ္ေယာက္ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ မိျဖဴ၏ အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ တားျမစ္သံလိုလို ၾကားရသည္။ သာဂိ ဂ႐ုမစိုက္ သူ႔လက္ထဲတြင္ မိထားေသာ ေကာင္၏ လည္ၿမိဳကို ညႇစ္ရန္သာ ေရွ႕ကေကာင္၏ လည္ၿမိဳကို သူညႇစ္သည္။ သူၾကိဳးစားသည္။ ေနာက္ေက်ာကို တစ္ဗုန္းဗုန္းႏွင့္လာထိေသာ ထိခ်က္မ်ားကို အသက္ေအာင့္ခံရင္း မိျဖဴကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ခု သူ႔ကို ႐ိုက္လိုက္ၿပီ။ သာဂိ မိျဖဴ ရင္ခြင္ထဲကေန ဝုန္းကနဲ ခုန္ထၿပီး ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ျဖစ္ပ်က္ေနရာ လမ္းေဘးနားသို႔ ဘတ္စ္ကား ဒိုင္နာ တစ္စီး ထိုးရပ္၏။ သာဂိ ေမာ့အၾကည့္ ေခါင္းတြင္ ပူကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္ကာ ေဘးသို႔ လဲက်သြားျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူမ်ားသည္ ကိုေမာင္ႀကီး ဦးေဆာင္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲက ေဘာကန္ဖက္မ်ားဆိုတာကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိ ေခါင္းေတြ မူးေနၿပီး ဘာေတြ ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သတိျပန္ဝင္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ မိျဖဴ၏ ရင္ခြင္ထဲမွာပင္ ရွိ္ေနျပန္၏။ မိျဖဴသည္ သူ႔ကို ပိုအိရံုမက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လည္းရွိလွသည္။ စိုးရိမ္တစ္ႀကီးၾကည့္ေနသည္။ မိျဖဴ၏ ရင္ခြင္သည္ အိစက္လြန္းသည္။ သူ အိပ္ေနက် ေခါင္းအံုးထက္ သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မိျဖဴကေနသာရဲ႕လားဟု ေမးသည္။ သာဂိ ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း လက္ေထာက္ၿပီး လူးလဲထသည္။ မိျဖဴက " အို .. မထနဲ႔ဦးေလ..အို ..အိ.. " ု မိျဖဴက လွမ္းအဆြဲ သာဂိ မ်က္ႏွာသည္ မိျဖဴ၏ ရင္ႏွစ္မႊာေပၚ တည့္တည့္က်သြားေလသည္။ သာဂိ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ၿပီးခဏ ၿငိမ္ေနသလို မိျဖဴလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပံုရသည္။ သာဂိ သာဂိ လူးလဲ အထတြင္ ေယာင္ၿပီး လက္ေထာက္မိရာ ေထာက္မိေသာ လက္ကနာသြား၍ ျပန္အယိုင္ လက္ေတြကေတာ့ သူ႔ေပါင္တံေလးေပၚမွာ.. ခဏမွ် ၿငိမ္ေနၿပီးေနာက္ မိျဖဴသည္ သာဂိေခါင္းကို အမွတ္မဲ့ ဆတ္ဆို တြန္းထုတ္လိုက္၏။ သတိလြတ္ မွိန္းေမာေနေသာ သာဂိ ေခါင္းႏွင့္ ကတၱရာ ေဆာင့္မိျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီတစ္ခ်ီမွာေတာ့ သာဂိသည္ နာတယ္ မထင္ေတာ့ေခ်။ ထိုအျဖစ္ပ်က္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သာဂိႏွင့္ မိျဖဴတို႔ ပိုရင္းႏွိီးလာၾကသည္။ မိျဖဴသည္ သာဂိတို႔ အေပၚထပ္သို႔ တက္တက္လာတတ္သည္။သာဂိသည္ ေခါင္းႏွစ္ခ်က္ခ်ဴပ္ရျပီး ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံ အရိုးအက္သြားခဲ့ရာ တစ္လေလာက္ နားေနခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို ရိုက္သည့္သူမ်ားက အေဒၚ့ထံတြင္ လာေတာင္းပန္ၾက သည္။ အေဒၚကလဲ ေက်ေအးေပးပါသည္။ သူကလဲ နည္းနည္း ေက်နပ္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုသည္ မိျဖဴသည္ သူ႔ထံ ေန႔တိုင္းလာရ်္ စာရွင္းျပ၊ ထမင္းခြံေကၽႊး လုပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ မိျဖဴ ခဏ ခဏ တက္လာလြန္းရ်္ အေဒၚကပင္ တားယူရသည္။ သာဂိကေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ေက်နပ္ေနသည္။ တစ္ခု အ့့ံၾသရသည္မွာ သာဂိကို ဝိုင္းရိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ရ်္ ျပဴးက်ယ္ကို ရိုက္တာ သံုးေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သာဂိမွာ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲေက်ာက္ပတ္တီး စည္းရျပီး ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ နံေစာင္းႏွင့္ ေက်ာကုန္း အနည္းငယ္ အညိဳ၊ အမည္း စြဲရံုမွ်သာ။ သာဂိကိုပင္ ျပဴးက်ယ္က လူမမာ ေျဖသည္။ သာဂိ သေဘာ ေပါက္သြားသည္။ ျပဴးက်ယ္ဧ။္ အစ္ကိုလတ္၊ ကိုေမာင္ၾကီးေအာက္က သြားတက္သည္။ ရန္ကုန္အႏွံ႔ သူမတက္ဖူးသည့္ သိုင္းသင္တန္း မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္ဧ။္ လာၾကည့္ေသးသည္။ သာဂိက တအံ့တၾသေမးေတာ့ ျပဴးက်ယ္က ကိုေက်ာ္ၾကီး သင္ေပးထားလို႔ဟု ကိုေက်ာ္ၾကီးသည္ အတိုက္အခိုက္ ဝါသနာပါသည္။ ဘယ္ေနရာမွာဘာသင္တန္းဆိုသည္ႏွင့္ ေရာက္ေအာင္ သာဂိလဲ ျပဴးက်ယ္ကို အပူကပ္ရဧ။္ သူေနေကာင္းသြားလွ်င္ ကိုေက်ာ္ၾကီးကို သိုင္းသင္ေပးဖို႔ ေျပာေပးပါဟု ဆိုေတာ့ ျပဴးက်ယ္က ျဖစ္ရေစ့မည္ဟု အာမခံသည္။ မိျဖဴက့ ေဘးနားတြင္ထိုင္ရ်္ ျငိမ္ျပီး သူ႔ကို သာဂိက အိမ္ေရွ့ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ လွဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိျဖဴသည္ ၾကည့္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ျပဴးက်ယ္ ျပန္သြားသည္။ အေဒၚက ေနာက္ေဖးတြင္ ထမင္းခ်က္ေနသည္။ ျပဴးက်ယ္ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းထားေသာ သူ႔လက္ကို ဖြဖြေလး ထိရင္း မ်က္ဝန္းေလးေတြ အရည္လည္လာသည္။ အဲဒီ လက္ကေလးကို သာဂိက ညာလက္ႏွင့္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ေတာ့ မိျဖဴက မရုန္းေခ်။ သူ႔လက္ကေလးသည္ သာဂိလက္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေသးေကြးလြန္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ေႏြးေထြးမူသည္ သာဂိ ေခါင္းေလးငံု႔ထားသည္။ သူသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပဆစ္တုပ္ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိ အေပၚက ေလးႏွင့္ရင္ဘတ္ အစပ္နားေလာက္ဆီက ေသြးေၾကာစိမ္းေလးတစ္ခုသည္ တစ္ ထုတ္ထုတ္ႏွင့္ လက္မွတစ္ဆင့္ ႏွလံုးသို႔တိုင္ စီးဆင္းသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ သာဂိရင္ေတြ ေႏြးလာသည္။ မိျဖဴသည္ မိုးၾကည့္ေတာ့ မိျဖဴဧ။္ ပါးျပင္ေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ လႊမ္းလာသလို ျမင္ရသည္။ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ လႈပ္ေနသည္။ သာဂိရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္။ေအာက္က အတံကလည္း ေထာင္ထလာသည္။ သာဂိ သူ႔ကို ေပြ႔ဖက္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာသည္။ လက္က ဒဏ္ရာႏွင့္ ေနာက္ေဖးက အေဒၚေၾကာင့္ အဲဒီစိတ္ကို သာဂိ မနည္းထိန္းျပီး သူ႔လက္ကေလးကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ မရုန္းေသာ္လည္း သူ႔လက္ေလးသည္ နည္းနည္း ေတာင့္တင္းေနသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မေတာင့္သာ ေတာင့္သာ ေတာင့္ထားပံုရသည္။ သာဂိ နည္းနည္းေလး အားစိုက္ ဆြဲယူရင္း သူ႔လက္ခံုေလးကို ႏႈတ္ခမ္း အစံုႏွင့္ ဖိနမ္းလိုက္ျပီး တိုးတိုးေလး ေျပာမိသည္။ ” နင့္ အတြက္ဆိုရင္ ငါ ေသသြားေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး” မိျဖဴ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ အို..ၾကည့္စမ္း..မိျဖဴဧ။္ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးသည္ အရည္ေလးေတြ လည္လွ်က္ရႊန္းရႊန္းစိုကာ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။ သာဂိ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေလးေတြရဲ႔ ဆြဲအားဒဏ္ကို မခံနိုင္ေခ်။ ထိန္းထားတဲ့ ၾကားက လႊတ္ကနဲ ထုတ္ေျပာမိဧ။္ ” တကၠသလ္ေရာက္ရင္ နင့္ကို ငါ ခ်စ္မယ္ေနာ္” ို မိျဖဴ ေခါင္းေလး ျငိမ့္ျပဧ။္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက တစ္လႈပ္လႈပ္ တစ္ရြရြႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ဘာသံမွေတာ့ ထြက္မလာေခ်။ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲဟုသာဂိ ေမးရန္ ၾကံလိုက္စဥ္မွာ ေနာက္ေဖးက အေဒၚ့ အသံထြက္လာဧ။္။ ”မိျဖဴေရ.. သာဂိဖို႔ ထမင္းရျပီ၊ ယူေကၽႊးလိုက္စမ္းပါဦး” သာဂိ သည္ ယခုမွ သူလူျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။သူ႔တြင္ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသည္။ သူ တကၠသိုလ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္သည္။ မိျဖဴကို အားရပါးရ ခ်စ္ခ်င္သည္။ အတူတူ ေက်ာင္းတက္ၾကမည္။ ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ လက္ထပ္ၾကမည္။ သူက အလုပ္ဝင္ရ်္ မိျဖဴ က အိမ္မွာ ........ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ သူ႔ၾကည္ႏႈးမူသည္ တစ္ကုိယ္လံုးကို လႊမ္းသြားသည္။ တစ္လေက်ာ္ ေလာက္ အနားယူျပီးေနာက္တြင္ သာဂိ ျပန္လည္ နာလန္ထလာဧ။္။ သို႔ရာတြင္ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သင္မေပးေသးေခ်။ သူက စာေမးပြဲျပီးေအာင္ ေျဖပါဦးဟု ဆိုသည္။ သာဂိကလည္း စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ကလည္း ႏွစ္လေလာက္သာ လိုေတာ့သည္ကိုး။ သို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးမွသာ ကိုေက်ာ္ၾကီးဧ။္ သင္တန္းကို တက္ခြင့္ရသည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးက အတင္းၾကီးေတာ့ မေတာင္းဆို။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စာက်က္ ခ်ိန္နည္းျပီး စာေမးပြဲ မေအာင္မည္ သင္တန္းသားသစ္ သာဂိကို ဒိုက္ထိုးခိုင္း ဧ။္ ေဘာကန္ေနက် သာဂိက ျပံဳးသည္။ ဒါကို ကိုေက်ာ္ၾကီးက ေတြ႔ေတာ့ျပဴးက်ယ္ကို နမူနာျပခိုင္းဧ။္ ျပဴးက်ယ္သည္ သံမံတလင္းေပၚ လက္သီးေထာက္ျပီး ဒိုက္ ၂၅ ခါ လိုက္ထိုးၾကည့္ဧ။္ မရေခ်။ သံုးခါေလာက္ထ ိ ိေတာင္ မနည္း ထိုးရဧ။္ လက္ဆစ္ေတြ နာသည္။ သာဂိ ထိုးျပသြားဧ။္။ ဒီအေရအတြက္ကေတာ့ သာဂိကလဲ ပ်င္းသည္ပင္။ သူလဲ ျပဴးက်ယ္လို လက္သီးေထာက္ ျပီး သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒီပညာ က ဟို ပညာလို သက္သက္သာသာေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူရ်္... အရင္ဆံုး သာဂိသည္ ေဘာလံုး႕ကြင္းေထာင့္က ကားတာယာေတြ ပတ္ထားေသာ သရက္ပင္ၾကီးကို လက္သီးထိုးက်င့္ရဧ။္။ ဘယ္လို ထိုးရမလဲ ဟု ကိုေက်ာ္ၾကီးကို ေမးေတာ့ ကိုေက်ာ္ၾကီးက လက္သီးဆုပ္နည္းသာ ျပေပးျပီး ထိုးခ်င္သလို ထိုးဟုဆိုဧ။္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးေျပာသည့္ လက္သီး ဆုပ္ရန္နည္းမွာ လက္ဖဝါးကို ျဖန္႔ရ်္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လက္ဖေနွာင့္ဘက္မွေနရ်္ ေျဖးေျဖးခ်င္း က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ျပီး လက္မကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားဧ။္ ဒုတိယဆစ္ အျပင္ဘက္တြင္ ေကြးထားရန္သာ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ သရက္ပင္ၾကီးကို ထိုးလိုက္၊ လက္သီးဆုပ္ရ်္ ဒိုက္ထိုးလိုက္ျဖင့္ ေန႔စဥ္က်င့္ရဧ။္ ေနာက္ေတာ့သူလဲ သံမံတလင္းေပၚတြင္ လက္သီး ဆုပ္ရ်္ ဒိုက္ထိုးနိုင္သြားဧ။္ ထို႔ေနာက္ ျမင္းထိုင္ထိုင္ရျပန္သည္။ ေျခဖဝါး ႏွစ္ဖက္ကို ပခံုး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အညီ ခပ္က်ဲက်ဲ ရပ္ရ်္ ဒူးႏွင့္ ေပါင္တံ တစ္ ေလွ်ာက္ကို မ်ဥ္းတစ္ေျဖာင့္တည္း ျဖစ္ေအာင္ ထိုင္ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ မရွိေသာ ေလဟာနယ္ထဲသို႔ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ရႈထုတ္ရင္း လက္သီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးရသည္။ လက္တစ္ဆံုး ေျဖာင့္သြားလွ်င္ လက္သီးကို ခါးအထက္နားဆီ ျပန္ဆြဲရင္း အသက္ကို တစ္ဝၾကီး တစ္ကိုယ္ လံုး တုန္ခါသည္ အထိရႈရသည္။ တြန္း သို႔မဟုတ္ ထိုးထုတ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္တြင္းရွိ မေကာင္းေသာ ဓာတ္မ်ား ရႈထုတ္လိုက္ေသာ ေလႏွင့္ အတူ ပါသြားၾကသည္ဟု မွတ္ရမည္၊ ဆြဲယူလိုက္ခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ လက္သီးကို ျပန္လည္ ထားခ်ိန္တြင္ ေလထဲမွ စြမ္းအားမ်ား မိမိကိုယ္တြင္း ဝင္ေ၇ာက္လာသည္ဟု မွတ္ရမည္လို႔ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သင္ျပဧ။္ အထူးသျဖင့္ မနက္ေစာပိုင္းဆိုလွ်င္ ထြက္ျပဴစ ေနလံုးၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ေနစြမ္းအင္ မ်ား မိမိကိုယ္ထဲ ဝင္လာသည္ဟု သေဘာထားကာ က်င့္ၾကရသည္။ သာဂိ ကိုေက်ာ္ၾကီးကို ေၾကာက္ရ်္သာ လိုက္လုပ္ေနရသည္။ သူသင္ခ်င္သည္က ဒါမ်ိဳး မဟုတ္။ ဝတၳဳ ေတြထဲမွာပါသည့္ အကြက္ေတြ ျဖစ္သည္။ နဂါးနိုင္ဓားတုိ႔၊ ပိုးသိုင္း ၁၈ ကြက္တို႔ တီဗီြက လာေနခ်ိန္ျဖစ္ရ်္ ထိုအရာမ်ိဳးကို သင္ခ်င္သည္။ ျပဴးက်ယ္က လာမည္ဟုေတာ့ ဆိုသည္။ ဘယ္ေတာ့လဲေတာ့ မသိေခ်။ ေနာက္မၾကာခင္တင္ သာဂိ ေနာက္တစ္မ်ိဳး က်င့္ရျပန္ဧ။္ ေဘာ္လီေဘာေဘာလံုးကို ေျမၾကီးေပၚ လက္ဝါးႏွင့္ ၅ မိနစ္တိတိ ပုတ္ရသည္။ စပုတ္စက သာဂိသည္ ပုတ္လိုက္ ေကာက္လိုက္ ျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႔ထိ ဘယ္၊ညာ မနားတမ္း ဆက္တိုက္ ညဘက္တြင္ ပရုတ္ဆိီ လိမ္းျပီးမွ အိပ္ရေတာ့သည္။ ကိုေမာင္ၾကီးဧ။္ ေလ့က်င့္ခန္းကိုလည္း မအိပ္ခင္က်င့္ရေသးဧ။္။ မိျဖဴကိုေတာ့ အိပ္မက္ထဲေရာက္မွပင္ ေတြ႔နိုင္သည္။ သာဂိ သံုးခ်က္ လားပဲ ပုတ္ရသည္။ ေဘာလံုးက ဘယ္ထြက္သြားမွန္း မသိ လိုက္ေကာက္ရသည္။ သို႔ျဖင့္ ပုတ္နိုင္လာသည္။ ေဘာလံုး ပုတ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း က်န္ႏွစ္ခုကို ဆက္တိုက္လုပ္ရသည္။ သာဂိ သည္ မိျဖဴက သူတို႔ အဖိုး၊ အဖြားေတြ ရွိရာ မေကြးဘကိသို႔ သြားလည္ေနရ်္ ျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္း ေကာင္းသည္။ သာဂိသည္ တစ္ေနကုန္ကိုေက်ာ္ၾကီးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနရာ မိျဖဴကို သတိရဖို႔ ေမ့ေနသည္။ သာဂိ ေဘာ္လီေဘာ ေဘာလံုးကို နာရီဝက္ထိ ပုတ္နိုင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သူ႔ကို ဝါယာလက္ဘက္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ျပဴးက်ယ္လဲ ပါဧ။္။ အိပ္ခါနီးက်မွ သတိရျပီး ဂြင္းတိုက္အျပီးတြင္ ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ရာ ေနာက္ တစ္ေန႔မွ နိုးသည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သူ႔ဆရာ ဆီသို႔ ေခၚသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီး ဆရာသည္ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ရွိျပီး တိုင္းရင္းသား တစ္ဦး ျဖစ္ပံုရသည္။ ထိုဆရာက သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ကသင္တန္းေၾကးေတာင္းဧ။္။ သာဂိအိပ္ထဲတြင္ ဘတ္စ္ကားခသာသာ ၅ က်ပ္ေလာက္သာ ပါခဲ့ဧ။္။ ို ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိက ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ယူပါရန္ ေတာင္းပါဧ။္ ဆရာက ပိုက္ဆံ မဟုတ္။ ကတိ စကား ဟု ဆိုမွသာ သာဂိ သက္ျပင္းခ်နိုင္ဧ။္ အားကစားရံု ဆန္ဆန္ ဂိုေဒါင္တစ္ခုဧ။္ ဘုရားစင္ေရွ့တြင္ သာဂိ တို႔ ရြတ္ဆိုခဲ့၇ေသာ သင္တန္းေၾကးမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္သည္။ ” ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ယေန႔မွ စ၇်္ ဆရာ..ဧ။္ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားပါမည္။ က်္ပညာျဖင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ကာကြယ္ပါမည္။ က်္ပညာျဖင့္ လူေကာင္းမ်ားကို အနိုင္မယူပါ။ က်္ ပညာကို မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္ သံုးခါ မက်မခ်င္း ထုတ္မသံုးပါ ဟု ကတိ သစၥာ ျပဳပါသည္” (၂) မိုးေလး တစ္ျပိဳက္ ႏွစ္ျပိဳက္ က်လာဧ။္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ မိျဖဴကို သာဂိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ မိျဖဴသည္ တစ္ေႏြလံုး မေကြးဘက္ အလည္သြားရာမွ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ ႏွစ္ပတ္ခန္႔လိုမွ ျပန္ေရာက္လာဧ။္ သူ အသားနည္းနည္း မည္းသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ပိုလွလာသည္။ သူျပန္လာသည့္ေန႔က သာဂိသည္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေက်ာ္ၾကီးဧ။္ သင္တန္းတြင္ ရွိေနသည္။ ညေနဘက္ အိမ္ျပန္လာခ်ိန့္ ဗံဒါပင္ေျခရင္း ကြတ္ပ်စ္ေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးေနာက္ေက်ာကို ျမင္ေတာ့ မိျဖဴလားဟုေတာ့ စက္ဘီးစီးလာစဥ္ သူတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရေတာ့မွ သာဂိ ရုတ္တရက္ အသက္ရႈ ရပ္မတတ္ ျဖစ္သြားမိသည္။ နင္းလက္စ စက္ဘီးေပၚတြင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ မိျဖဴကို ေငးရင္း တိုက္ခန္းကို ခႏၵာကိုယ္ျဖင့္မိျဖဴေရွ့တြင္ ရပ္ရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ မိျဖဴက သြား ေရခ်ိဳးဦး ..ငါ ဒိီမွာေစာင့္ေနမယ္ ဟုဆိုမွ သာဂိ ကမန္းကတမ္း အေပၚထပ္ေျပးတက္ ေ၇ခ်ိဳးရသည္။ ထင္မိသည္။သုိ႔ရာတြင္ ဆံပင္က ပခံုးေက်ာ္ေနရ်္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ျပီး ျပဴးက်ယ္ႏွင့္ စကားေျပာမပ်က္ ေက်ာ္မလို ေတာင္ျဖစ္သြားရ်္ မိျဖဴက ပါးစပ္ကို လက္ဝါးေလးအုပ္ရ်္ ရယ္သည္။ သာဂိသည္ ေခၽႊးစိုေနေသာ ထိုေန႔က မိျဖဴ သူ႔ကို စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာသည္။ မေကြးက သူ႔ အေဒၚအေၾကာင္း၊ ညီမ ဝမ္းကြဲေတြ အေၾကာင္း၊ျမသလြန္ ဘုရားအေၾကာင္း၊ ဧရာဝတီ အေၾကာင္း..ဘာအေၾကာင္း၊ ညာအေၾကာင္း သာဂိ အားလံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ မိျဖဴေျပာသမွ် စကားတိုင္းသည္လည္း သူ႔နားထဲ ဝင္တစ္ခ်က္၊ မဝင္တစ္ခ်က္သာ။ သူ ျမင္ေန၊ သိေန၊ ၾကားေနရသည္မွာ မိျဖဴ ဧ။္ လက္ကေလးမ်ား လႈပ္ရွားပံု။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးဧ။္ အဖြင့္အပိတ္၊ ေခါင္းေလာင္းေသးေသးေလးေတြ စုျပီး တီးလိုက္သလို ထြက္လာေသာ အသံစာစာေလး ...အဲဒါပဲ ျဖစ္သည္။ သာဂိ သည္ မိျဖဴဧ။္ လႈပ္ရွားမူ မွန္သမွ်ကို ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ ၾကည့္ရင္း မိျဖဴ ေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ ေထာက္ခံေနသည္မွာ မိျဖဴ အေမက ထမင္းစားမယ္ေဟ့ ဟု မေအာ္မခ်င္း ျဖစ္သည္။ မိျဖဴသည္ မေအ ေခၚသံၾကားေတာ့ ငါ သြားေတာ့မယ္ဟု ဆိုကာ ဂါဝန္ေလးမရ်္ ေလွကားေပၚ အေျပးေလးတက္သည္။ သာဂိ ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားရာ ေလွကားတစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္တြင္ မိျဖဴက လွည့္ အၾကည့္ သာဂိက မိျဖဴ ခါးေလးကိုဆတ္ကနဲ ဖက္ရ်္ စကားမ်ားလြန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းလိုက္သည္။ မိျဖဴသည္ မ်က္လံုးေလး အေၾကာင္သားျဖင့္ မင္တက္သြားပံု ရသည္။ သာဂိမွာ မိျဖဴဧ။္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ငံုသာနမ္းလိုက္ရေသာ္လည္း သူကိုယတိုင္က အေတြ႔ၾကံဳမရွိေသးသည္က ္ တစ္ေၾကာင္း၊ မိျဖဴက သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို မထားတတ္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မိျဖဴသြားေလးႏွင့္ သူ႔သြား ထိခိုက္မိသည္။ မိျဖဴ အသိဝင္လာပံုရသည္။ ဆတ္ဆို သူ႔ကို တြန္းထုတ္လိုက္ရင္း ေလွကားအတိုင္း ေျပးတက္ကာ အခန္းထဲ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သာဂိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလွကားေပၚတြင္ ျပဳတ္မက်ေအာင္ မနည္းထိန္းလိုက္ရရင္းေယာက္ယက္ခတ္ကာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ သာဂိ အဲဒီညကလည္း ဘုရား မရွိခိုးျဖစ္။ မၾကာမွိီ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္သည္။ နတ္ၾကီးသည္ ဆိုေသာ ဆယ္တန္းကို သာဂိ တက္ေနေခ်ျပီ။ သို႔ေသာ္ သာ၈ိ မမႈပါ။ စာၾကည့္ရင္း ေခါင္းမၾကည္သလို ျဖစ္လာလွ်င္ မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းေငးလိုက္သည္။ မိျဖဴကလည္း သာဂိျမင္သာ ေအာင္ အစြန္ဆံုးတြင္ ေနရာယူထားသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ မိျဖဴႏွင့္ ေငးေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာ စာသင္သြားရ်္ နားမလည္သည္ မ်ား၊ မမွီလိုက္သည္မ်ားကို ျပန္ေမးရသူမွာ မိျဖဴျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ ထိုင္ျမဲျဖစ္ဧ။္ သူလဲ ဥမၼာႏွင့္ အဆင္ေျပေနျပီဟု ေျပာသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္ ဘက္သို႔ သြားသြား ခ်ိန္းေတြ႔တတ္သည္။ သာဂိကိုလဲ အေဖာ္ေခၚေလ့ရွိသည္။ သာဂိက ခုထိ သာဂိသည္ မိျဖဴကို ရည္းစားစကားမေျပာရေသး။ ျပဴးက်ယ္ေျမွာက္ေပးေသာ္လည္း သာ၈ိသည္ တကၠသိုလ္ေရာက္မွေျပာမည္ဆိုေသာ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ေခ်။ သို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲၾကီးနီးလာေသာ အခါ သာဂိတို႔ေတြ စာစုက်က္ၾကသည္။ ျပဴးက်ယ္တို႔ အိမ္တြင္ ျဖစ္ဧ။ မိျဖဴကို မေခၚဝံ့။ ကိုေမာင္ၾကီး သိမွာစိုးသည္။ေနာက္ျပီး အေဒၚသိမွာကိုလဲ အားနာသည္။ ေနာက္တစ္ခုက သာဂိၾကားတြင္ လူသြားလမ္းေလးသာ ျခားသည္။ အဲဒါကိုပင္ သာဂိက ရံဖန္ရံခါ တစ္ေမ့တစ္ေမာၾကီး ္။ ျပဴးက်ယ္ အစ္ကိုမ်ားက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ရ်္ မသိတာဆိုလွ်င္ ေမးလို႔ရသည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို မ်ားကလည္း တစ္ေယာက္ကို ဝါသနာတစ္မ်ိဳးစီ ျဖစ္ဧ။္ ။ မည္သို႔ပင္ အစ္ကိုရင္းမ်ားကဲ့သို႔ အားကိုးမိသည္။ တစ္ေကာင္ ရွိေစ သူတို႔အားလံုး သေဘာေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ရ်္ သာဂိကေတာ့ ခင္သည္။ အဲ ..ခင္သည္ဆိုသည္ထက္ ၾကြက္ ဆန္ဆန္ သာဂိသည္ ညီအစ္ကို၊ေမာင္ႏွမ ငတ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ စာက်က္ရာသို႔ မိျဖဴႏွင့္ ဥမၼာလည္း လာသည္။ အျပန္ ဆိလွ်င္ သာဂိႏ်င့္ ျပဴးက်ယ္က ု ဘာမွ ေဝးလွသည္မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ ဒိနားတစ္ဝိုက္ သူတို႔ကို မည္သူမွ် ေႏွာင့္ယွက္မည္ မဟုတ္။ သို႔ရာ တြင္ မိျဖဴတို႔ကို လိက္ပို႔သည္။ ဥမၼာက သာဂိတို႔တိုက္တန္းဧ။္ ေနာက္ဖက္ တိုက္တန္းတြင္ ေနသည္။ အမွန္ေတာ့ ု စိုးရိမ္သည္ကို အေၾကာင္းျပရ်္ သာဂိတို႔က လိုက္ပို႔သည္။ ေနြဦးေပါက္ခ်ိန္ ျဖစ္ရ်္ ေလသရမ္းတို႔ ျမဴေဆာ့ေသာ ညခ်မ္းတြင္ သာဂိသည္ မိျဖဴႏွင့္ ေဘးခ်ငး္ယွဥ္ေလွ်ာက္ရင္း ၾကည္ႏႈးေနမိသည္။ ဓာတ္မီးတိုင္တို႔ဧ။္ တစ္ ဝက္တစ္ပ်က္ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ မိျဖဴဧ။္ မ်က္ႏွာေလးသည္ နုနုေထြးေထြး၊ ဝါဝါေျပးလွ်က္ ရွိဧ။္။ စာအုပ္ေလးေတြ ပိုက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေန ေသာ မိျဖဴသည္ ရုတ္တရက္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း... ”ဒီေန႔ လသာတယ္ေနာ္” ဟုတစ္ေယာက္ထဲ ေရရြတ္သလို သာဂိကို ေျပာသလို ေျပာဧ။္။ သာဂိလဲ ေမာ့ၾကည့္မိရာ ဟုတ္ဧ။္ ။ ေငြေသာ္တာသည္ အာကာလြင္ျပင္တြင္ ၾကယ္ညီေနာင္တို႔ကို ျခံရံလ်ွ က္ သာဂိကို ျဖဴဝါဝါၾကီး ျပန္ၾကည့္ေနဧ။္။ မိျဖဴက ... ” လမင္းၾကီးက အရမ္းလွတာပဲ၊ တစ္ညလံုး ထိုင္ၾကည့္ေနရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္..သာဂိ” ” လမင္းက နင့္ေလာက ္မလွ ပါဘူး ၊ မိျဖဴရယ္ ” မိျဖဴသည္ ေျခလွမ္းေလး တံသြားဧ။္။ ေနာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္း သာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ု႔ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြသည္ ဟိုအရင္တစ္ခါ အရည္လည္သလိုမ်ိဳးေလး ႏွစ္တိုင္ၾကား အလင္း မမွိီေသာ ေနရာတြင္ ေရာက္ေန လည္လာျပန္သည္။ ပါးျပင္ေလးေတြေရာ နီေနသလား။ သိပ္ေတာ့ မျမင္ရေခ်။ သူတို႔သည္ ဓာတ္တိုင္ ၾကရ်္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိျဖဴခ်စ္ေသာ ေငြလေရာင္ကေတာ့ ျဖဴလႊလႊေလး ရွိေနသည္။ သာဂိ မိျဖဴဘက္သို႔ လွည့္ရ်္ ပခံုးေလး ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္သည္။ မိျဖဴသည္ သာဂိမ်က္ဝန္းကို သာၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္ေနသည္။ သာဂိ မိျဖဴ ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။ သနပ္ခါးနံ႔ သင္းသင္းေလးရသည္။ သာဂိ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ မိျဖဴ ကိုယ္လံုးေလးကို သိမ္းၾကံဳးျပီး သိုင္းဖက္ထားလိုက္မိသည္။ မိျဖဴ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြ ျပဳတ္က်သြားဧ။္ သို႔ရာတြင္ ျပန္မေကာက္ေတာ့ေခ်......... စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးေတာ့ သၾကၤန္နားပင္ ေရာက္လုၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ တစ္လေလာက္ဆို သၾကၤန္က်ေတာ့မည္။ မႏွစ္က သာဂိ ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္သည္ ကိုေက်ာ္ႀကီး ဆရာဦးေဆာင္မူႏွင့္ လည္မည္ဟု ေတးထားမိသည္။ မိျဖဴလည္း ဒီႏွစ္ ဘယ္မွ မသြားေခ်။ သူ႔အိမ္မွာ သူ႔အေမက ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ခိုင္း၍ အခ်က္သင္ရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ေနရ၍ သၾကၤန္လည္ဖို႔ အခြင့္ေရး မရခဲ့ၾက။ ဒီႏွစ္ ေတာ့ လည္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေနရသည္ ဟုဆိုသည္။ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္နားက ေစ်းတန္းေလးမွာ ေစ်းဝယ္ေနတာ ေတြ႔သည္။ သာဂိက အနားနား ကပ္၍ .. "မိျဖဴေရ..ဒီေန႔ ၾကက္သားသုပ္ ေပးစမ္းဟာ" "နင္..တစ္ကယ္ စားခ်င္လို႔လား၊ ဝယ္လိုက္မယ္ေလ၊ ၿပီးရင္ ငါလာပို႔ေပးမယ္ " "ငါ စားခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဟ၊ အငယ္ေကာင္က စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔၊ နင္ကလည္း ကေလးေတြကို မိျဖဴသည္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။ သူသည္ သာဂိေျပာတာကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာမေပါက္။ ေတာ္ၾကာေနမွ..မ်က္ႏွာေလး ရဲၿပီး အသားေလး၊ ဘာေလး ေကၽြးပါဦး၊ အဝတ္စားေတြခ်ည္း စြတ္ဝယ္မေနႏွင့္ ေလ" "သာဂိ!!!" ဟုဆိုကာ ေက်ာကုန္းကို "အုန္း"ကနဲ ထုေလသည္။ သူ႔ဟာသူ ထုၿပီး နာသြား၍ လက္ဝါးေလးတစ္ခါခါ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သာဂိက ဥံဳဖြ လုပ္ေပးဖို႔ သူ႔လက္ကေလးကို ကိုင္ေတာ့... က်န္ခဲ့သည္။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ဒါမ်ိဳး ႐ိုေနၿပီဆိုရမည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကတည္းက ဒီလမ္း၊ ဒိီေစ်း၊ ဒီေက်ာင္းနားမွာ ရန္ျဖစ္ေနၾက မဟုတ္ပါလား။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ အၾကင္နာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ပင္။ မသိသည္မွာ ထိုစဥ္က ရန္ျဖစ္ ထု႐ိုက္ ဆဲဆိုျခင္းသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး ယခု ဆဲဆို ထု႐ိုက္ျခင္းမွာ သာဂိသည္ မိျဖဴကို စေနာက္ၿပီး ၾကည္ႏႈးစြာ အိမ္ျပန္လာရာ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးက .... မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး" "သာဂိေရ.. ပစၥည္းေတြ သိမ္းဖို႔ ကူစမ္းပါဦး၊ မင္းဦးေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတာပဲ။ ခုခ်ိန္ထိကို "သာဂိ၊ လမ္းေပၚႀကီးမွာ..လႊတ္ဟာ.." ဟုဆိုကာ ႐ုန္းထြက္သြားသည္။ သာဂိ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ သာဂိက အံ့ၾသစြာျဖင့္.. "ဘာျပဳလို႔ ..ဘာျပဳလို႔ သိမ္းတာလဲ၊ ေဒၚေလး" "ေဒၚေလး ..ရာထူးတက္လို႔ ေျပာင္းရမယ္။ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲကို ေလ..သား ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေဒၚေလးသည္ သာဂိကို ၾကင္နာစြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး.. နီးသြားတာေပါ့၊ ဒီကေန တက္မယ္ဆိုရင္ သားအၾကာႀကီး ကားစီးရမွာ" သာဂိ ေတြေတြႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚေလး၏ ပစၥည္းမ်ားကို ကူသိမ္းထုပ္ပိုးေနရင္း သာဂိသည္ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒီတိုက္ခန္း၊ ဒီတိုက္တန္းတြင္ သူ႔ကို ေမြးတာမဟုတ္ေသာ္လည္း သူသည္ ဒီမွာ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္သည္။ ဒီေနရာကို သူမခြဲခ်င္၊ ေနာက္ၿပီး မိျဖဴ၊ မိျဖဴကို သူ ေန႔တိုင္းေတြ႔ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့၊ ညီရင္းအစ္ကိုလို ခင္ရေသာ ျပဴးက်ယ္တို႔ႏွင့္လည္း ကစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေငးေငး ေငါင္ေငါင္ ျဖစ္ေနေသာ သာဂိကို ေဒၚေလးက.. "စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ကြယ္၊ ဝန္ထမ္းဘဝ ဆိုတာ ဒီိလိုပဲ သားရဲ႕၊ ကိုယ့္ ဘဝကိုယ္ ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း သား သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္သြားမွာပါ" ဟု ႏွစ္သိမ့္သည္။ ဒါေပမယ့္ သာဂိ မရႊင္ႏိုင္ပါ။ ေဒၚေလး အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးျဖစ္သြားတာလည္း ဝမ္းမသာႏိုင္။ လဒႀကီး လည္လိမ္သလို၊ ေငါင္စင္းစင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ည...၁၂ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ သာဂိ ေလွကားေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္။ သူ မိျဖဴကို ညေနက ခ်ိန္းထားခဲ့သည္။ ၁၂ နာရီတိတိ ေလွကားက ေစာင့္မည္ဟူ၍ ..မိျဖဴက ေခါင္းၿငိမ့္ျပရံုသာ ျပၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေခ်။ သူလည္း မ်က္ႏွာေတာ့ မေကာင္း။ ေဒၚေလး ေျပာင္းရမည့္ သတင္းၾကားၿပီး ျဖစ္ပံုရသည္။ ၁၂ နာရီ၊ ၁၀ မိနစ္..မိျဖဴ မလာေသးေခ်။ ေစာင့္ရသည့္အလုပ္သည္ ေတာ္ေတာ္ေမာရေၾကာင္း သာဂိ ခုမွ သိသည္။ မိျဖဴတို႔ အခန္းတံခါးေလး အနည္းငယ္ဟသြားၿပီး မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလး ထြက္လာသည္။ သာဂိသည္ ဟိုေတြး..ဒိေတြး ဟိုေငး ဒီေငးနဲ႔ ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ ျခင္ေတြနဲ႔လည္း စစ္ခင္းရေသးသည္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိသည္။ မိျဖဴက တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ပိတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိ ေဘးက ေလွကားထစ္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးသာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သာဂိလည္း မိျဖဴေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း.. "နင္ကလည္းဟာ..ေစာင့္ရတာ ၾကာလိုက္တာ" "အေမတို႔ မအိပ္ေသးလို႔ဟ..ဒါနဲ႔ ေနပါဦး..နင္တို႔ ဘယ္ေန႔သြားမွာလဲ" "အေဒၚကေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္လို႔ ေျပာတာပဲ" "နင္ တစ္ကယ္သြားမွာေပါ့ေနာ္..မသြားလို႔ မရဘူးလားဟင္..ဟို..ျပဴးက်ယ္တို႔ အိမ္မွာေနဟာ..မုန္႔ဖိုး မရွိရင္ ငါေပးမွာေပါ့။ ငါ့မွာ စုထားတာေလ..ဗူးႀကီးနဲ႔ အျပည့္ရွိတယ္..သိလား..နင္ ဘာမွပူစရာ မလို ဘူး၊ ကိုႀကီးေမာင္တို႔ ၊ကိုေက်ာ္ႀကီးတို႔လည္း သေဘာေကာင္းတာပဲ၊ အဲဒီမွာပဲ ေနဟာ ..ေနာ္..ဟင္းေတြ သာ အားနာမေနရင္ ေန႔တိုင္းစားလို႔ေတာင္ရ...." မေကာင္းလို႔ မစားခ်င္ရင္ ငါတို႔အိမ္လာစားလို႔လည္း ရတယ္ေလ..အေမကလည္း နင့္ကို ခင္တာပဲဟာ၊ နင္ မိျဖဴသည္ စကားေတြကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေလးေတြ က်လာသည္။ သာဂိ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ဆြဲယူ ေပြ႔ဖက္လိုက္ရင္း ေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီး.. "မိျဖဴ ရယ္.." ဟူ၍သာ ေရရြတ္မိသည္။ မိျဖဴသည္ ယခု စကားမေျပာေတာ့။ သာဂိ ရင္အံုေပၚမ်က္ႏွာ အပ္ရင္း တိုးတိုးေလး ႐ႈိက္ေနသည္။ သာဂိက သူ႔ ေခါင္းေလးကို ဖြဖြေလးကိုင္ၿပီး ဆံပင္ေလး ကို သပ္ရင္း.. ရက္ေတာ့ တို႔ေတြ ေတြ႔ေနၾကရမွာပါ၊" "ငါတို႔ ေကာလိပ္မွာ ေတြ႔လို႔ရတာပဲ။ အရင္လို ေန႔တိုင္းမေတြ႔ႏိုင္တာပဲ ရွိတာပါဟာ၊ တစ္ပတ္ ၅ မိျဖဴသည္ သာဂိရင္အံုေပၚ မွီႏြဲ႔ေနရာမွ ဆတ္ဆို ေခါင္းေထာင္လာရင္း.. "ဟင္..နင္က ငါ့ကို ေန႔တိုင္း မေတြ႔လည္း ရတယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတလား၊ သာဂိ၊ ငါ့မွာေတာ့ ္ သူသြားေတာ့ မယ္ဆိုလို႔ အေမ မသိေအာင္ ခိုးငိုလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ..ဟင့္၊ ဟင့္၊ ဟင့္" သာဂိ ျပာျပာသလဲလဲ ခတ္သြားရင္း.. "ဟာ..မိျဖဴ ငါေျပာတာ အဲလိုမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုဒင္း..ဟာ မငိုနဲ႔ေလဟာ..၊ ငါက နင့္ကို အခ်ိန္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း ေတြ႔ခ်င္ေနတာပါ၊ အျမဲတမ္း ငါ့ စိတ္ထဲမွာရွိေနတာ နင္ပါဟာ..ငါေလ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နင့္ကို ေသးေသးေလး လုပ္ၿပီး ငါ့ အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္သြားခ်င္တာပါ" သာဂိ မေခ်ာ့တတ္၊ ေခ်ာ့တတ္နဲ႔ ေခ်ာ့ေတာ့ မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလး ျပန္ၾကည္လာရင္း .." နင္ တစ္ကယ္ ေျပာတာေနာ္" ဟု ဆိုသည္။ သာဂိက ေခါင္းၿငိမ့္ျပေသာအခါ မ်က္ရည္ေတြ စိုေနေသာ မ်က္ႏွာေလးသည္ ျပံဳးေယာင္သမ္းလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကာလသား အစ္ကိုႀကီးမ်ားေျပာေသာမ်က္ရည္စိုေနေသာ မ်က္လံုးသည္ အလွဆံုး ဆိုတာကို သာဂိ လက္ခံခ်င္သြားသည္။ မိျဖဴ၏ မ်က္နွာေလးသည္ မိုးရြာသြန္းၿပီးစ ေနေရာင္ျခည္၏ ထိေတြ႔ျခင္း ခံရေသာ ပန္းပြင့္ေလးကဲ့သို႔.. မ်က္နက္ဝန္း ေလးသည္ ႏႈးညံ့ျခင္းကို အရည္ေဖ်ာ္ထားေသာ စိန္ပြင့္ေလး ကဲ့သို႔... ပါးျပင္မို႔မို႔ ေလးေပၚမွ သနပ္ခါးကြက္ေလးသည္ ေရစီးေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚေနေသာ သဲေသာင္ျပင္ကဲ့သို႔.....သာဂိ၏ ရင္သည္ ႏႈးညံ့စြာ လႈပ္ခုန္လာသည္။ ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၏ ေသြးသားကလည္း ဆူပြက္လာ၍ ေအာက္က ပစၥည္းကလည္း ေထာင္လာသည္။ သာဂိ မိျဖဴ၏ ကိုယ္လံုးကို သိမ္းဖက္ကာလွဲခ်လိုက္ၿပီး ေထာင္ထားေသာ ဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚတြင္ သူ႔ေခါင္းေလးကို သာဂိ၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ေလးလွန္လ်က္ သာဂိကို ေမာ့ေမာ့ေလး ၾကည့္ေနသည္။ မိျဖဴ၏ ၾကည္စင္ေသာ မ်က္ႏွာဝင္းဝင္းေလးသည္ သာဂိ ဘာလုပ္လုပ္ တားျမစ္ ျငင္းဆန္ျခင္း မရွိ၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏႈးညံ့လြန္းေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကလည္း သာဂိကို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မိျဖဴ၏ ရင္ႏွစ္မႊာကမူ ကန္ေရျပင္ထဲ ခဲလံုးေလး က်သကဲ့သို႔ လိႈင္းထ လႈပ္ရွားလ်က္ရွိ၏။ သာဂိက ဘယ္လက္ကို မိျဖဴ၏ ေခါင္းေလး ေအာက္ထိုးသြင္းကာ ခုေပးထားၿပီး ညာလက္က မိျဖဴ၏ မ်က္ရည္စ အၾကြင္း အက်န္ေလးမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္သည္။ မိျဖဴ မ်က္လံုးေလး မွိတ္၍ ခံယူသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို မ်က္ဝန္း ေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ရင္း လက္ကေလး တစ္ဘက္က သာဂိ ရင္ဘတ္က အက်ႌစကို ကိုင္ကာ "သာဂိရယ္"..ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားခ်င္း မထိေတာ့ေပ။ သာဂိႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းသည့္ ပညာကို တတ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငံု နမ္းရင္း လက္တစ္ဘက္က... မိျဖဴ၏ ခါးေလးကို တင္းတင္းဖက္မိရာ မိျဖဴ ထံမွ" အြန္း" ကနဲ အသံေလးနဲ႔ အတူ ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ..... "ေျဖးေျဖးဖက္၊ သာဂိရာ၊ အသက္ရႈက်ပ္တယ္၊ ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး"ဟု ဆိုသည္။ သို႔နဲ႔ သာဂိလည္း အားေနေသာ ညာလက္ကို ဘယ္နားထားရမွန္းမသိပဲ မိျဖဴ၏ လက္ကေလးကို တင္လိုက္သည္။ မိျဖဴသည္ သာဂိ ဆႏၵ အတိုင္း ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာပင္ လိုက္ေလ်ာသည္။ ယခု မိျဖဴသည္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ မိျဖဴသည္ ေမာသြားဟန္ တူသည္။ မ်က္လံုးေလး စင္းရင္း အသက္ကို ျမန္ျမန္ရႈေနသည္။ သူ႔ လက္ဖ်ံေလးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ား ထလ်က္၊ ေမႊးညႇင္းနုေလးေတြ ေထာင္ထလ်က္ ရွိသည္ကို သာဂိ တအံ့တၾသေတြ႔ရသည္။ ထိုေမႊးညႇင္းဖုေလးေတြ တစ္ေလွ်ာက္ လက္ဝါးျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ပြတ္လိုက္ေသာအခါ ေမႊးညႇင္းဖုေလးေတြ ေပ်ာက္မသြားသည့္ျပင္ လက္သဲခၽႊန္ခၽႊန္ေလးေတြ သာဂိေပါင္ထဲ စိုကတဲ့အထိ သာဂိကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ေလသည္။ သာဂိ ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ ေခါင္းေလးကို ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြကို တရၾကမ္း နမ္းေတာ့သည္။ မိျဖဴသည္ သာဂိ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အရုပ္ေလး တစ္ရုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ မိန္းေမာစြာ ၿငိမ္ေနရင္း အသိမဲ့ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ထမတတ္ ဆူေနေသာ သာဂိ ေ႐ွ႕ေတာ့ ဆက္မတိုးဝံ့ေခ်။ မတတ္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ အတင္း ေအာက္က လိင္တံကလည္း တင္းၿပီး ေထာင္မတ္ေနကာ မိျဖဴခါးေလးကို ေဖာက္ထြက္ေတာ့ တရစပ္နမ္းေနမိရာမွ ခြာထုတ္လိုက္ရင္း သက္ျပင္းကိုခ်ကာ မိျဖဴ ေခါင္းေလးကို သူ႔ပခံုးစြန္းေပၚတင္ၿပီး ၾကားရသည္။ ထိုေန႔ညက သာဂိသည္ မနက္ေလးနာရီထိုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သည္ထိ မိျဖဴကို သာဂိသည္ အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မိျဖဴကို မႏိုးရက္၍ ဤပံုစံအတိုင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနာက္ေက်ာေလးကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ မိျဖဴသည္လည္း ဘာျဖစ္သည္ မသိ၊ သက္ျပင္းေလးခ်သံ ေထြးေပြ႔ထားခဲ့သည္။ မိျဖဴကေတာ့ ကေလးေလး တစ္ဦးႏွယ္ သာဂိ ပခံုးစြန္းေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပးခဲ့ရသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္လည္း ႐ိုင္းစိုင္းေသာ ေသြးခုန္ႏႈန္းတို႔ မရွိေတာ့။ ႏႈးညံ့ေသာ တစ္စံုတစ္ရာသည္ သူ႔ ႏွလံုးထဲတြင္ စီးဆင္းလွည့္လည္ရင္း ႏွမေလးတစ္ေယာက္ထက္ အနည္းငယ္ပိုေသာ ႏွမဆို ဒီလို ဖက္နမ္းလို႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဟု ေတြးမိျပန္ကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်ိတ္ရယ္မိသည္။ ထိုေတာ့မွ မိျဖဴသည္ အင္း ကနဲ အသံျပဳရင္း ႏိုးလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ၾကည့္ကာ "အိမ္မက္ကလည္း တစ္ကယ္လိုပဲ" ဟုဆိုကာ ျပန္အိပ္ရန္ ျပင္သည္။ သာဂိ သူ႔ကို မႏိုးရက္ေသာ္လည္း ႏိုးရေတာ့သည္။ မၾကာမီ မိုးလင္းေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ (၃) ေမတၱာျဖင့္ဆက္လက္ေထြးေပြ႔ရင္း မိျဖဴသည္ ငါ့ညီမေလးျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးမိသြားသည္။ၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးေနာက္ ဟီးႏိုးကားႀကီး တစ္စီးျဖင့္ သာဂိတို႔ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ မိျဖဴသည္ ကားေနာက္ခန္း ပစၥည္းပံုေတြေပၚ ထိုင္ေနေသာ သာဂိကို သူတို႔ ပထမထပ္ ျပတင္းေပါက္မွ လက္ကေလးေဝွ့ယမ္း ႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို အနီးကပ္ မေတြ႔ရေသာ္လည္း မ်က္ရည္ဝဲေနလိမ့္မည္ဆိုတာ သာဂိ ေသခ်ာေပါက္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ သာဂိကို သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ရႈတည္တည္ ရုပ္ႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္သာ.. သူတို႔ သံုးေယာက္လံုး ကားေပၚတြင္ ပါလာၾကသည္။ သာမန္ဝန္ထမ္းမွ်သာ ျဖစ္ေသာ ေဒၚေလးသည္ ပခံုးပုတ္၍ အားေပးသည္။ ကိုေမာင္ႀကီးကေတာ့ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ ပစၥည္းမ်ားမ်ား စားစား မရွိရွာေသာ္လည္း လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဝယ္ထားသည့္ စာအုပ္ေသတၱာေတြက လုပ္အားေပးရန္ ထို ညီအစ္ကိုတစ္သုိက္ လိက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပန္လ်ွ င္ေတာ့ ပဲခူး၊ ေမွာ္ဘီ ု ကားတစ္စီးစီးစီး၍ ျပန္ၾကမည္ ေျပာသည္။ သာဂိတို႔ ေနရာသစ္သည္ အင္းစိန္၊လွည္းတန္း လမ္းမႀကီးနဲ႔ မနီးမေဝး တြင္ တည္ရွိသည္။ အိမ္လုပ္ေပးထားေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ သာဂိတို႔ ၈-လံုးခန္႔ ရွိၿပီး အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂ၊ ဘာညာနဲ႔ ေပါင္းေသာအခါ တူဝရီးႏွစ္ ေယာက္ထဲ ပင္ပန္းမည္စိုး၍ အေဒၚေနရမည့္ ေနရာသည္ လိုင္းခန္း ခ်မေပးႏိုင္ ေသး၍ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဟာင္း တစ္ခုကို အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ အိပ္ခန္းမ်ား ကန္႔ထားေပးသည္။ သို႔ေသာ္ သာဂိ မ်က္စိထဲတြင္မူ အရာအားလံုး တူဝရီး တစ္သိုက္ အတြက္မူ က်ယ္လြန္းေနသည္။ ဟာလာ ဟင္းလင္းခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ကံေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးခ်စ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ဦးညိဳ ရွိေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေရာက္စကမူ သာဂိသည္ ဦးညိဳကို ၾကည့္၍ မရေခ်။ ကြမ္းခ်ိဳးတက္၍ မည္းေနေသာ သြားတို႔ျဖင့္ အရက္ဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာတြန္႔တြန္႔ႀကီးသည္ ဝန္ထမ္းလိုင္းခန္းကလာခဲ့သူ သာဂိအတြက္ အနားမကပ္ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ရက္ သာဂိ မိျဖဴကို လႊမ္း၍ ေကာ္ရစ္တာေပၚထိုင္ၿပီးေငးေနစဥ္ ဦးညိဳ ေရာက္လာၿပီး... သာဂိ လွည့္ၾကည့္ရင္း... "အလြမ္းဆိုတာ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ" "ဗ်ာ.. ဘာေျပာတာလဲ.. ဦးႀကီးညိဳ" "ဒီလိုေလကြာ..ငါတို႔ အရက္ေသာက္ရင္ အျမည္းေလးပါမွ ေသာက္ရတာ စည္းစိမ္ရွိသလို လြမ္းတဲ့ "ကၽြန္ေတာ္မွ ကဗ်ာ မေရးတတ္ပဲ" အခါမွာလည္း သီခ်င္းေလးေရး၊ ကဗ်ာေလးစပ္မွ လြမ္းလို႔ေကာင္းတာကြ ..သာဂိရ" "အံမယ္ကြာ..လြယ္လြန္းလို႔..မင္းကေရးခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ လိုတာပါ ငါ့ေကာင္ရာ..မင္းသာတတ္ခ်င္ရင္ ဒီကမၻာေပၚက ဘယ္ပညာမဆို မင္း တတ္ႏိုင္ပါတယ္ကြ" သာဂိ ဦးညိဳကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ဦိးညိဳသည္ ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ သူ႔ဇနီး ေဒၚတင္ႏြယ္နဲ႔အတူ တဲထိုးေနသူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ တဲအိမ္ေလးထဲသို႔ေတာ့ သာဂိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသး။ သို႔ရာတြင္ ဦးညိဳရင္တြင္းကိုေတာ့ သာဂိ လွမ္းျမင္လိုက္ရသလို ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ ဦးႀကီးညိဳ" "ဒါနဲ႔ ဦးညိဳ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္..အဲဒီ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ "ဟားဟားဟား..မင္းဟာက ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ တတ္တယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟုတ္လို႔လားကြာ..ေလာကမွာ မသိပဲ တတ္တဲ့ ပညာဆိုတာ ရွိလို႔လားကြာ.. မွတ္ထား..သာဂိရဲ႕ ..ေဟာဒီ ကမၻာမွာ မင္းတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ မရွိဘူးကြ" သာဂိ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဦးညိဳႀကီး မူးေနသည္ ထင္သည္။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းကို ေဒၚေလးနဲ႔ ဦးေလး စုေဆာင္းပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ စာအုပ္ေတြထဲတြင္ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေပါင္းစံုက အင္း..သူ ဒီေန႔ နည္းနည္း မ်ားသြားလို႔ ေနမွာပါ။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေမးရမယ္ဟု သာဂိ္ေတြးမိသည္။ မွန္သည္။ သာဂိ အတြက္ေတာ့ ဦးညိဳသည္ အရက္ေသာက္တတ္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္သည္။ နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ထားၾကသည္။ ဒါကို ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးညိဳႀကီးက မရွိပါဘူး လုပ္ေနသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ထိုစာအုပ္ႀကီးတြင္ သေဘာေကာင္းေသာ ပိုင္ရွင္လည္း ရွိသည္။ ထိုသူက သူ႕ဇနီး အန္တီ တင္ႏြယ္ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသ ျဖစ္ရသည္။ သူက ဦးႀကီးညိဳဟု ေခၚေသာ ဦးညိဳသည္ ရံဖန္ရံခါ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာသတင္း အပိုင္းစမ်ားပါသည့္ ကြမ္းယာ ထုပ္ေသာ စကၠဴကို ေျဖရင္း ဘိလို မႊတ္ေနေအာင္ ဖတ္တတ္သည္။ အန္တီ တင္ႏြယ္ကေတာ့ ု သူ႔ကို ေခၚသည့္ အန္တီဆိုသည့္ စာလံုးကလြဲလွ်င္ က်န္တာ ဘာမွ် နားမလည္ေခ်။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အသြင္မတူၾကေခ်။ အန္တီတင္ႏြယ္သည္ ႐ိုးသားေအးေဆးသူ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနထိုင္ရင္းဦးႀကီးညိဳ ရွိေနလွ်င္ ျပည့္စံုေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးႀကီးညိဳကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေခ်။ အခ်က္သံုးခုထဲက တစ္ခုခု လုပ္ရမယ္လို႔ ဆရာေသာ္တာေဆြ ကေျပာတယ္ကြ၊ ဟု ဆိုသည့္လူႀကီး ျဖစ္သည္။ "ဟေကာင္..သာဂိရဲ႕..ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအရသာကို ဒင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ ခံစားဖို႔ တစ္..အရက္..ႏွစ္..မိန္းမ..သံုး..ေလာင္းကစား..မင္းေရာ ဘာဝါသနာပါလဲ၊ ငါကေတာ့ သံုးခုလံုးကြ" တစ္ခါ တစ္ခါ စိတ္လို လက္ရရွိခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္လည္း ဤသို႔ ေျပာတတ္ျပန္၏။ ဆိုတာလည္း ေသခ်ာတယ္ကြ။ ထိန္းခ်ဴပ္ႏိုင္သူအဖို႔ကေတာ့ love= sex ပဲ။ခံစားခ်က္ေတြ မထိန္းႏိုင္တဲ့ မင္းလို အ႐ူးေလးကေတာ့ love= crazy ပဲကြ..ဟားဟား" ထိုယူဆခ်က္ကို သာဂိက သေဘာမတူႏိုင္ေခ်။ ေရွးရာဇဝင္ အဆက္ဆက္ကစလို႔ ယခုခ်ိန္ထိ ယံုၾကည္စြာသံုးစြဲခဲ့ေသာ စကားေလး တစ္ခြန္းကိုဦးညိဳႀကီး စကားတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ေတာ့ျဖင့္ လႊင့္မပစ္ႏိုင္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာဒက တက္မိသည္။ "အဲဒီလို ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ဦးႀကီးညိဳရယ္..အခ်စ္အတြက္နဲ႔ အသက္ေတာင္ " အခ်စ္ဆိုတာ ..more then sex..ေတာ့ more then sex ပဲ။ ဒါေပမယ့္ based on sex စြန္႔တာေတြ ဘာေတြ ဦးညိဳႀကီးလည္း သိတာပဲ မလား၊ ရွင္ေမြးလြန္းနဲ႔ မင္းနႏၵာတို႔၊ ႐ိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလိယက္တို႔..အဲဒီလိုေတြက်ေတာ့ ဘာေျပာမလဲ" ဦးညိဳႀကီးကရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့.. ေျပာစရာ မလိုဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ရွိကို မရွိလို႔ပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ငါဆက္ေျပာျပမယ္။ အႀကိဳက္ဆိုတာ ရမၼက္ကို အေျခခံတာကြ။ သူ႔ ေလာင္စာ အားေကာင္းေနတုန္းဆို မီးညႊန္႔က သိပ္ေကာင္းၿပီး အရွိန္က တစ္ဟဲဟဲနဲ႔ေပါ့။ အဲ..ေလာင္စာလည္း ေလွ်ာ့သြားေရာ ခုန မီးေတာက္ႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း ကိုမသိေတာ့ဘူး။ ငါေျပာတာ သေဘာေပါက္လား။ ေအး..အႀကိဳက္ဆိုတာလည္း ရမၼက္ေတြ က်ကေရာပဲ။ သူတက အရွိန္ျပင္းေနတုန္း အဲလိုျဖစ္သြားၾကတာကြ။ တစ္ကယ္လို႔ ို႔ ေနာက္တစ္လေလာက္ေနမွ ေပးေတြ႔ၾကည့္ အဲ့လို မျဖစ္ဘူး။" ေယာက်္ားေပးစားပစ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။" "ဟာဗ်ာ..ဦးႀကီးညိဳကလည္း.. အဲေလာက္ႀကီး ေစာင့္လို႔ ဘယ္ရမလဲဗ်။ ဟိုက ဘုရင္ေတြ ေခတ္ေလ၊ "မင္းကို သူခ်စ္တယ္လို႔ ယံုတယ္ဆိုရင္ သူေယာက်ၤားေပးစားခံရမွာ မင္းကဘာလို႔ ျပင္းထန္ေနတုန္း မွာေတာ့ အရွိန္က ျပင္းမွ ျပင္းေပါ့။ ရမၼက္လည္း ေသြးေအးသြားေရာ အရွိန္လည္း "သူတို႔က ႀကိဳက္ေနတာကြ..အခ်စ္မဟုတ္ဘူး..အဲတစ္ကယ္ေတာ့ အခ်စ္မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေၾကာက္ေနတာလဲ၊ သူက မင္းကို ခ်စ္တယ္ေလ။ မင္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ဘူးေလ၊ မင္း အဲဒါကို မယံုဘူးလား" "ဟို..အင္း..ယံုတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္..." မိတ္ေဆြေတြမွာေတာင္ အဲဒါဝင္လာရင္ ပ်က္ေတာ့တာပဲ ငါ့ေကာင္ေရ...ဟားဟားဟား" ရႊီးတာ မ်ားသြားသည္ဟုသာ မွတ္ထားလိုက္သည္။ "ဒါေပမယ့္ ဆိုတာ သံသယ စကားကြ၊ သံသယဆိုတာ မင္းတို႔ေျပာတဲ့ ခ်စ္ျခင္း မဆိုထားနဲ႔ သာဂိ ဦးညိဳႀကီးကို ႏိုင္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ဦးညိဳႀကီးေျပာတာကိုေတာ့ အကုန္လံုး မယံု။ မူးမူးနဲ႔ သာဂိ သည္ လိႈင္ေကာလိပ္တြင္ စိတ္ပညာ ေမဂ်ာကို ရသည္။ မိျဖဴကေတာ့ ဓာတုေဗဒကို ယူသည္။ သာဂိက "နင္ အဲဒိီဘြဲ႔ႀကီး ယူၿပီး ဘာလုပ္စားမလဲ" ဟုမိျဖဴကိုေမးေသာအခါ မိျဖဴက" နင္ကေရာ..နင္လည္း ယူထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုပညာနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ကိုင္စားရမယ္မွန္း ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ထိ သာဂိ မသိေခ်။ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနရသည့္ ပညာရပ္ကိုသာ မသိရွိမည္။ မိျဖဴကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမည္ဆိုတာေတာ့ ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ နဲ႔ ဥမၼာတို႔ကေတာ့ စိတ္တူသေဘာတူ ေလာ (Law) ကို ယူၿပီး မခြဲမခြာ ရွိေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ လိႈင္နယ္ေျမ၏ သစ္ပင္ရိပ္ႀကီးမ်ားေအာက္တြင္ အတူတူ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အတူတူ အဲဒီ ဆိုက္ကိုႀကီးနဲ႔ ဘာလုပ္စားမွာလဲ" ဟု ျပန္ေမးေလသည္။ သာဂိလည္း ျပန္မေျဖတတ္။ ဝါသနာ ပါလို႔သာ သာဂိကၽႊမ္းေနၿပီျဖစ္သည္။ မိျဖဴကလည္း သာဂိကို ဘယ္လို အႏိုင္က်င့္ရမည္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီ စိတ္ေကာက္ခဲ့ၾကသည္။အတူစား၊ အတူသြား၊ အတူလာနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ့္ တစ္စိတ္သဖြယ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။ စင္စစ္ ထိုအေပ်ာ္သည္ မုန္တိုင္းမလာ ခင္ တိုက္သည့္ ေလညႇင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ မရိပ္မိခဲ့ၾကေခ်။ သူတို႔ ဒုတိယႏွစ္ ေအာင္အၿပီးတြင္ လိႈင္ေကာလိပ္ကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း မေၾကာ္ျငာပဲ သူတို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းၾကရသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က အေ႐ွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္(သန္လ်င္) သို႔ေရာက္ၿပီး အခ်ိဳ ႔က ဒဂံု တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ကံဆိုးစြာပင္ သာဂိနဲ႔ ဥမၼာသည္ အေ႐ွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္ စာရင္းထဲပါသြားၿပီး ျပဴးက်ယ္နဲ႔ မိျဖဴက ဒဂံုတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ထို စာရင္းထြက္သည့္ေန႔က သူတို႔ ေလးေယာက္ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ စကားမေျပာျဖစ္ပဲ မိႈင္ေနမိၾကသည္။ အရင္ဆံုး လႈပ္ရွားသူမ်ားက ျပဴးက်ယ္နဲ႔ ဥမၼာျဖစ္၍ ထြက္သြားၾကသည္။ မိျဖဴသည္ ငိုေတာ့မေယာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ သာဂိကိုၾကည့္ရင္း .. ေရရြတ္ေနသည္။ တစ္ေနရာ သြားဦးမည္ဆိုကာ "ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ..သာဂိ..ဟင္..ဘယ္လလုပ္ၾကမလဲ" ဟူေသာ စကားကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ို သာဂိလည္း ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမွန္း မသိေခ်။ မိျဖဴလက္ေလးကို ခပ္ေထြးေထြးဆုပ္ရင္း အင္းယားေရျပင္ကိုသာ အဓိပ္ပါယ္မဲ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေန႔က သာဂိ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီး ဝရံတာေပၚထိုင္ေငးေနစဥ္ ဦးညိဳ ေရာက္လာၿပီး.. "ဘာျဖစ္လို႔လဲ သာဂိရ..တစ္ေနကုန္ေတြ႔တာေတာင္ မင္းဟာက လြမ္းတုန္းပဲလားဟ" "မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးႀကီးညိဳရာ..သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကြဲသြားၿပီဗ်။ သူက ဒဂံုမွာ..ကၽြန္ေတာ္က သန္လ်င္မွာ..ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ" " အလို..မင္းက ဘာလုပ္ခ်င္လို႔တုန္း" "သူနဲ႔ အတူေနခ်င္တာဗ်" "ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာလဲ" "တစ္သက္လံုးဗ်၊ တစ္သက္လံုး" "အံ့ပါရဲ႕..သာဂိရယ္၊ ကိယ့္ဟာကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝမွာ မေနခ်င္ပဲကိုး။ မင္း ု ခ်စ္တဲ့ထိေတာ့ ဦးႀကီးကဘာမွ မေျပာခ်င္ေသးဘူး။ လက္ထပ္ဖို႔ေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႔ သာဂိေရ..မင္း အမွားႀကီး မွားလိမ့္မယ္" "ဟာဗ်ာ..မွားမွားဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ သူ႔ကို ယူမယ္" "ဟားဟား..ခ်စ္တယ္ တဲ့လား..အဲဒီ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို မင္း ေဂြးတန္းလန္းနဲ႔ ေျပးေနတုန္း ေရးလိုက္၊ ဝတၳဳေတြေရးလိုက္နဲ႔ ႀကိဳက္ရမယ့္ လူရွာၿပီး ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါေနခဲ့တာ..ငါ့ မိန္းမ ႏြယ့္ကို အရြယ္ေလာက္ကတည္းကခံစားတတ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါကြ၊ လူပ်ိဳ မျဖစ္ခင္ကတည္းက ကဗ်ာေတြ တစ္ျခားေယာက္က်ားတစ္ေယာက္က စကားေျပာေနတာမ်ား ျမင္ရင္ အဲဒီည ငါ အိပ္လို႔ကို ၾကည့္ေနရရင္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေရေသာက္ၿပီး တစ္သက္လံုး ေနႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ ..သာဂိရ.." ..." မေပ်ာ္တာေဟ့။ သူနဲ႔သာဆိုရင္ ငါဟာ တဲအိုပ်က္ ေတာင္မလိုဘူး။ ထမင္းေရေတာင္ မလိုဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာ "အင္းေလ..ဦးႀကီးက်ေတာ့ ယူခဲ့ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္က်မွ မယူနဲ႔ဆိုေတာ့ ..ဦးႀကီး တရားသလားလို႔ "ေအး..ငါက မင္းကို ငါ့လို မမွားရေအာင္ ေျပာေနတာကြ သာဂိရ..ဒီတြင္းႀကီးက အနက္ႀကီး ။ အထဲမွာလည္း ေရမရွိဘူးဆိုတာကို တြင္းထဲက်ေနတဲ့ငါက မင္းသိေအာင္ လွမ္းေအာ္ေျပာေနတာ၊ အဲဒါကို မင္းက မနာလိုလို႔ ေျပာတယ္ထင္လည္း မင္းသေဘာပါပဲကြာ" ဦးႀကီး ညိဳသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေခါင္းခါရင္း ထိုင္ရာမွ ထသည္။ ထိုစဥ္မွာ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးေ႐ွ႕သို႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာ၍ "ေဟ့ ဘယ္သူေတြလဲကြ" ဟု ဦးညိဳက လွမ္းေအာ္ရာ.. ထိုလူသက္ဆီက ို "သာဂိေရ..သာဂိ..သာဂိနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ" ဟူေသာ ေအာ္သံမ်ား ထြက္လာ၏။ ကိုႀကီးေမာင္တို႔အုပ္စုပင္ျဖစ္သည္။ သာဂိ အေျပးအလႊားသြား တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ကိုႀကီးေမာင္က ျပဴးက်ယ္ဒီိမွာလား ဟုေမးသည္။ သာဂိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေခါင္းခါျပေတာ့ ကိုႀကီးေမာင္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး "မင္းေကာင္ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ျပသ၁နာပဲကြာ.. ဥမၼာ့ကို ခိုးေျပးသြားၿပီ ထင္တယ္" "ခင္ဗ်ာ.." သာဂိ ခင္ဗ်ာ တစ္လံုးသာ ရြတ္ႏိုင္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အံ့ၾသတစ္ႀကီး ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးညိဳႀကီးက .. သေဘာေပါက္စြာ ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို "သြားၿပီ တစ္ေကာင္ေတာ့ တြင္းထဲ ျပဳတ္က်သြားရွာၿပီ" ဟုေရရြတ္လိုက္သည္။ ကိုႀကီးေမာင္က "မနက္က်ရင္ ဒီေကာင္ သြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြ ရွာၿပီး ေျပာပါဦးကြာ ..ဥမၼာ့ကို ျပန္အပ္ရဦးမယ္လို႔၊ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား သေဘာမတူဘူးေျပာလို႔ ခိုးေျပးရတာလိမ့္ကြာ၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ပဲ " သာဂိ ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း မနက္က် ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး ေျပာေပးပါ့မည္ဟု အာမခံလိုက္သည္။ အာမလဲ ခံရဲေပသည္။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေသာ ျပဴးက်ယ္ ဘယ္ဘိမွာ နားခိုေနႏိုင္မလဲ ..ေဝးေဝး စဥ္းစားစရာမလိုေခ်။ ဒီေကာင္ လွည္းတန္းက သန္းေအးတို႔ အိမ္မွာပင္ျဖစ္ရမည္။ ေတာသူေ႒းသားမ်ား ျဖစ္ေသာ သန္းေအးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္သည္ လွည္းတန္းတြင္ အိမ္ခန္းတစ္လံုးငွားၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထဲေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု ဒိေကာင္ေတြ ရြာျပန္ခ်ိန္အခန္းေသာ့သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလက္ဝယ္တြင္သာ ရွိေပလိမ့္မည္။ ဒါကို ျပဴးက်ယ္က ဂြင္ၾကံဳႏိႈက္ျခင္း ျဖစ္မည္မွာေသခ်ာသည္။ သာဂိသည္ ခ်က္ျခင္းထသြားရန္ စဥ္းစားၿပီးမွ ခုလို ခ်ိန္ႀကီး ျပဴးက်ယ္ ဘာလုပ္ေနမည္ကို စဥ္းစားရင္း ျပံဳးစိစိျဖင့္ တခြိခြိ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ သူ မနက္အိပ္ယာထေတာ့ မိျဖဴေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ူ ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲရင္း အိပ္မံႈစံုမႊား ထြက္လာေသာ သာဂိသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ေနေသာ မိျဖဴကို ျမင္ေသာအခါ ပါးစပ္ႀကီး ျပဲသြားၿပီး ..ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးခန္းဘက္သို႔ ေျပးေလသည္။ မိျဖဴကေတာ့ မ်က္ႏွာ အမ္းအမ္းေလးျဖင့္ ျပံဳးစိစိေလးျဖစ္ကာက်န္ခဲ့သည္။ သာဂိ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ ေဒၚေလးက.. ႏွစ္ဦးသား တစ္ျပိဳင္တည္း.. "ဟဲ့..သာဂိ ထမင္းၾကမ္း စားသြားဦးေလ..သမီး..မိျဖဴေရာ တစ္ခါထဲ စားေလ..လာ" "မစားေတာ့ဘူး ..ေဒၚေလး" "အံမယ္..ေလသံကိုက...ေဟ့..ေဟ့..ေျပာထားပါရဲ႔ေနာ္..မင္းတို႔..မင္းတို႔ကို ငါတို႔က သေဘာတူၿပီးသားေနာ္..ဟို ႏွစ္ေယာက္လို ေပါက္ကရ လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ ၾကားလား..အလုပ္ကိုင္ေလး အတည္တက် ျဖစ္မွ စဥ္းစားၾက..ဟုတ္ၿပီေနာ္" "ဟုတ္""ဟုတ္ကဲ့ပါ..ေဒၚေလး" သာဂိနဲ႔ မိျဖဴသည္ ဆင္ေရတြင္းမွတ္တိုင္တြင္ ကားေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရမွာ မ်က္ႏွာပူသလို ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကည့္ပဲလဲ မေနႏိုင္ေခ်။ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ မိျဖဴက "ဘာၾကည့္တာလဲ" ဟုဆိုကာ မ်က္ႏွာနီနီေလးနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ျပံဳးခ်င္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သြားနဲ႔ ကိုက္ထားေလသည္။ သာဂိက ရယ္ၾကဲၾကဲနဲ႔ ေခါင္းကုတ္ရင္း "နင္ကေရာ ဘာၾကည့္တာလဲ၊ နင္လဲၾကည့္လို႔ ငါၾကည့္တာ ျမင္တာမွတ္လား" ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေသာ မိျဖဴသည္ သာဂိ ဗိုက္ေခါက္ေၾကာကို လိမ္ဆြဲရာ သာဂိ ထိုးထိုးထြန္႔ထြန္႔ ျဖစ္သြားေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ျပဴးက်ယ္နဲ႔ ဥမၼာအစား ရင္ခုန္ေနၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ ညက အိပ္ယာထဲတြင္ သာဂိသည္ ျပဴးက်ယ္က ဥမၼာ့ကို ဘယ္လို ခ်စ္မွာပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ မမက္စဖူး အိပ္မက္ထဲတြင္ သူနဲ႔ မိျဖဴ ခ်စ္ျဗဴဟာက်င္းသည္ဟု သာဂိလည္းမသိေခ်။ သာဂိတို႔ သန္းေအး၏ တိုက္ခန္းေရွ့ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တံခါး မဖြင့္ေသးေခ်။ သာဂိက တံခါးကို တစ္ဝုန္းဝုန္းထုရင္း အသံကိုဖ်က္၍... ခင္ဗ်" "လူႀကီးမင္းတို႔..လူႀကီးမင္းတို႔ ခင္ဗ်..ဧည့္စာရင္းစစ္ဖို႔ လာပါတယ္ ခင္ဗ်..တံခါးေလးဖြင့္ေပးပါဦး မက္မိသည္။ သူက အိပ္မက္ေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး မိျဖဴက ဘာေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနသည္ ဆိုတာေတာ့ အတြင္းက ဘာသံမွ် မၾကားရ..ထပ္၍ တစ္ဝုန္းဝုန္း ထုလိုက္ၿပီး..အသံၾသၾသႀကီးျဖင့္.. "ေမာင္သန္းေအး..တံခါးဖြင့္ဦးကြယ့္..အိမ္လခ ကိစၥလဲ ေျပာရဦးမယ္ကြယ့္" အထဲက ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽႊတ္ခၽႊတ္ လႈပ္ရွားသံမ်ားၾကားရသည္။ မိျဖဴကေတာ့ ပါးစပ္ကို လက္ဝါးေလး အုပ္ရင္း အူတက္ေနေခ်ၿပီ။ သာဂိက ဆက္၍.. "ကဲ..ရပ္ကြက္လူႀကီးမင္းတို႔ ..တံခါးဖြင့္မေပးရင္လဲ ဖ်က္သာဝင္ပါေတာ့ဗ်ာ" ေျပာရင္း တံခါး "လာပါၿပီရွင္..လာပါၿပီ"" ဟာ..ဥမၼာ..မဖြင့္နဲ႔..ဟာ...ေကာင္းေကာင္းမေနရေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒါ ေမ်ာက္လက္ကို တစ္ခၽြင္ခၽြင္ ကစားလိုက္ရာ သာဂိတို႔ဟ.. အဲ့ဒီေကာင့္အသံကို ေခြးခ်ီသြားေတာင္ငါမွတ္မိတယ္" သို႔ရာတြင္ တံခါးက ပြင့္သြားေခ်ၿပီ။ ဆံပင္ ဖရိုဖရဲေလးနဲ႔ ဥမၼာသည္ အေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနေသာ သာဂိနဲ႔ မိျဖဴကိုျမင္ရသည္တြင္ မ်က္လံုးေလးျပဴးသြားၿပီး ေယာင္၍ တံခါးကို ျပန္ပိတ္မည္ ျပဳသည္။ သာဂိက .. ဥမၼာသည္ အိုးတို႔အမ္းတမ္း ျဖစ္သြားလွ်က္.. "အံမယ္..အံမယ္..ဥမၼာ..နင္က ငါတို႔ကိုေတာင္ လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ.." "မဟုတ္ပါဘူးဟာ..ဟို...ငါက ေယာင္သြားလို႔ပါ" ဟု ျပံဳးျဖဲျဖဲေလးနဲ႔ ေလေျပထိုးရင္း ဝင္ေလဟု ဆိုသည္။ ဥမၼာသည္ ေယာက္က်ားဝတ္ ရွပ္အက်ၤ ီလက္ရွည္ႀကီးကို ဝတ္၍ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ထမီ လုပ္ဝတ္ထားသည္။ သာဂိက.. " "ဟ.. ဥမၼာတို႔ ဖက္ရွင္က မိုက္လွခ်ည္လားဟ..နင့္ အသစ္စက္စက္ ေယာက္်ားဆင္ေပးထားတာလား သာဂိက ရယ္စရာေျပာတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဥမၼာက မရယ္ပဲ ရွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းေလးငံုသြားေလသည္။ ထိုစဥ္ ဧည့္ခန္းထဲက ဖ်ာေပၚတြင္မိန္႔မိန္႔ႀကီး လွဲေနေသာ ျပဴးက်ယ္က .. မိန္းမတစ္ေယာက္ ရတာပဲကြာ..ဟားဟား" "ဟာ..ဒီေကာင္ သာဂိကေတာ့.. ေအးဟုတ္တယ္ေဟ့..ငါ ဆင္ေပးထားတာ။ အဆင္မတတ္ေတာ့ သာဂိက ျပဴးက်ယ္ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း.. "ေၾသာ္..ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ရွိေသးတယ္ေပါ့ ..လုပ္စမ္းပါဦးဟ" ဟုဆိုေသာအခါ ဥမၼာက .. " ျပဴးက်ယ္ေနာ္..နင္ေျပာရဲ ေျပာၾကည့္" ေျပာေျပာဆိုဆို ျပဴးက်ယ္ကို တစ္ခုခု လုပ္မည့္ဟန္ေလး အျပင္တြင္ မိျဖဴက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ဥမၼာ့ ပခံုးေလးကို ဖက္ၿပီး အတြင္းခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားၾကေလသည္။ ထိုအခါမွ ျပဴးက်ယ္က စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔... "ဒီလိုကြ..သာဂိရ..မေန႔က ငါတို႔ ကန္ေဘာင္ကေန ဆင္းၿပီး ျမိဳ႔ထဲ သြားမယ္ အလုပ္မွာ စျဖစ္တာကြ" ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာနဲ႔ လက္ခ်င္းတြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဓာတ္ပံုသြားရိုက္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဥမၼာ့ကို လမ္းဆံုတြင္ ဆင္းၿပီး ဓာတ္ပံုဆိုင္ေတြဘက္ အသြားတြင္ ဥမၼာက .. သေဘာက်တယ္ဟ..သြားဝယ္မယ္ေနာ္" ေနာ္.. လို႔ ေျပာလို႔မွ မဆံုးခင္ ျပဴးက်ယ္က ေခါင္းျငိမ့္ၿပီးသား ျဖစ္ကာ ႏွစ္ေယာက္ လွည္းတန္းေစ်းတြင္ ပတ္ၾကျပန္သည္။ ဥမၼာသည္ ဟိုပန္း၊ဒီပန္း ေရြးရင္း ေစ်းဆစ္ရင္း တစ္ဆိုင္ကေန တစ္ဆိုင္ေျပာင္းရင္း ဥမၼာ ဘာလုပ္လုပ္ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနမိရင္း ခ်စ္စိတ္ေတါသာ တိုးေနမိသည္။ ျပဴးက်ယ္ကို လွည့္လွည့္ၾကည့္၍ လွလားဟင္ဟု ေမးရင္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေလသည္။ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ေျပာျပေတာ့ ဥမၼာကလည္း သေဘာတူသည္။ သို႔နဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီး၍ လွည္းတန္းလမ္းဆံုသို႔ သြားၾကသည္။ "ေစ်းမွာ ပန္းသြားဝယ္ရေအာင္ဟာ..ငါ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ပန္းေလးေတြနဲ႔ ရိုက္ရတာ တစ္ခ်က္တြင္...ဥမၼာသည္ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြကို ၾကည့္ေနရင္းမွ ဟိုဘက္ဆိုင္က သစ္ခြကို လွမ္းအျမင္တြင္ အမွတ္မဲ့ ေျခလွမ္းလိုက္ရာ ေအာက္က ဗြက္အိုင္ကိုနင္းမိၿပီး ယိုင္ထြက္သြား၏။ ျပဴးက်ယ္က ျမင္၍ သည္ ရွက္တာေရာ၊ နာတာေရာ ေပါင္း၍ ငိုမဲ့မဲ့ေလးျဖစ္ေနသည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးကား ပုဆိုးတစ္ထည္လံုး ညစ္ပတ္သြား၏။ ဥမၼာသည္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဗြက္ထဲတြင္ ထိုင္ေနရင္း ျပဴးက်ယ္ကို ထုရင္း နင္ အသံုးမက်လို႔ ဟုဆ၏။ ျပဴးက်ယ္လဲ ို စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ေအးပါဟာ ဟုတ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ထဦး။ နင္က ထိုင္ေနေတာ့မွာလား ဟုဆကာ ဆြဲထူရသည္။ ို ဥမၼာသည္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ထရင္း ငါ ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ေတာ့မလဲ၊ ဒိပံုႀကီးနဲ႔ ..ငါ ထမီ လွမ္းအဆြဲတြင္ သူပါ ေျခေထာက္က ေခ်ာ္ထြက္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဗြက္အိုင္ထဲ လဲေတာ့သည္။ ဥမၼာ ဗြက္ေရေတြစိုလွ်က္။ မ်က္ႏွာေလးတြင္လည္း ရႊံစက္ေလး တစ္ခ်ိဳ႔ ကပ္ေပလွ်က္။ ျပဴးက်ယ္လည္း ဝယ္ေပးမယ္ေလ..လာသြားမယ္ ဆိုကာ နီးစပ္ရာ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဆိုင္တစ္ခုထဲ လွမ္းရန္ျပင္စဥ္ ဥမၼာက ငါမလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဒီကေစာင့္ေနမယ္ဟာ..နင့္ဟာနင္ သြားဝယ္လိုက္ပါဟာေနာ္..ငါ လမ္းမေပၚမထြက္ခ်င္လို႔ပါ ..ဆိုေတာ့ ျပဴးက်ယ္လဲ ေခါင္းကုပ္ရင္း ေတြ႔ရာဆိုင္ထဲ ထမီဝင္ဝယ္ရာ ခ်ဴပ္ၿပီးသား မရွိေခ်။ ပုဆိုးတစ္ထည္လံုး ဗြက္ေတြ ေပလွ်က္ ထမီ လာဝယ္ေနေသာ ျပဴးက်ယ္ကို သူ႔ထက္ရွက္ရွာမည္ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူကို ဦးစားေပးရမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ထမီစကပ္တစ္ထည္ ဝယ္လိုက္ေလသည္။ အေရာင္းစာေရးမေလးေတြက ၾကည့္ၿပီးတခိခိ ရယ္ၾက၏။ ျပဴးက်ယ္ ရွက္ေတာ့ ရွက္မိေသာ္လည္း ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဥမၼာသည္ မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလ်က္ သူ႔ကို ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ဝယ္လာေသာ စကပ္ကို ဥမၼာ့လက္ထဲထိုးထည့္လိုက္ရင္း ေရာ့ ..ေရာ့ ..ျမန္ျမန္ လဲလိုက္ ဟုဆိုမိသည္။ ဥမၼာက မ်က္ရည္ေလး ဝဲလ်က္..ေကာင္စုတ္..ဒီမွာ လဲလို႔ ရမလားဟဲ့..အိမ္သာဘက္သြားရေအာင္ဟာ..ဆိုကာ အမ်ားသံုး အိမ္သာဘက္ သြားရန္ ျပင္စဥ္ ျပဴးက်ယ္သည္ ခ်က္ကနဲ အၾကံရၿပီး...လာ..လာ..ဥမၼာ သန္းေအးတို႔ အိမ္သြားမယ္၊ ဟိုမွာ နင္ေရခိ်ဳးလို႔ေတာင္ ရတယ္ ဆိုကာ ဥမၼာ့လက္ကိုဆြဲကာ သန္းေအးတို႔ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ မနက္က ေဘာ္ဒါေတြေျပာတာ ၾကားခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဆင့္သင့္ပင္ ေသာ့ေတြ႔၍ ဖြင့္ဝင္ကာ ဥမၼာ့ကို ေရခ်ိဳးခိုင္းရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေသာ့ကား ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမဆို အလြယ္တစ္ကူဝင္ႏိုင္ရန္ ေျခသုတ္ဖံု ေအာက္တြင္ထိုးထားေၾကာင္း သန္းေအးတို႔ ဒိတစ္ခ်ီရြာျပန္ရာတြင္ နည္းနည္းၾကာမည္ဆိုကာ ရွိသမွ် အဝတ္ေတြ သယ္သြားၾက၍ ေရလဲပိုင္းလုပ္ဖို႔ အဝတ္မရွိျဖစ္ေနသည္။ ဥမၼာက ရတယ္..ေပေနတဲ့ ထမီကို ေလွ်ာ္ရင္း ဝတ္လိုက္မယ္ဆိုကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္မွ နင့္ ပုဆိုးေရာ ေပးေလ.. တစ္ခါတည္း ေလွ်ာ္လိုက္မယ္.. ဟုျပန္ေအာ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မရေခ်။ အခန္းထဲက ဥမၼာက ေလွ်ာ္လိုက္မယ္ဆိုေသာ အသံၾကားရသည္။ ျပဴးက်ယ္ ပုဆိုးခၽႊတ္မည္ ၾကံၿပီးမွ ေနပါေစ.. ရတယ္.. ငါ့ဟာငါ "ေပးစမ္းပါဟာ လွ်ာ မရွည္ပါနဲ႔ ..ဒီမွာ ငါ တစ္လက္စတည္း ေလွ်ာ္လိုက္မယ္" ဆိုေတာ့ ျပဴးက်ယ္လည္း ပုဆိုးခၽႊတ္၍ ေစာင္တစ္ထည္ပတ္ကာ ပုဆိုးေပးရန္ ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ဥမၼာသည္ ေရခ်ိဳးခန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပံု႔ပံု႔ေလး ထိုင္ေနသည္။ ေရစက္၊ ေရမႈန္ေလးမ်ားက ျဖဴဝင္းေသာ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံမ်ားေပၚတြင္ ခိုသီးလ်က္၊ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီ အထက္ဆင္စ အနက္ေရာင္ေလး၏ အထက္နားတြင္ ဝင္းမို႔ေသာ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာ၏ အစသည္ ေမာက္ေမာက္ကေလး ျပဴထြက္ေန၏။ ျပဴးက်ယ္ ပုဆိုးကို ကိုင္ရင္း မတ္တပ္ႀကီး ေမ့ေနသကဲ့သို႔ ဥမၼာ၏ ေရစိုစို အလွတြင္ နစ္ေျမာသြားမိသည္။ ဥမၼာ့ မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္သြားက ပုဆိုး ကို လွမ္းေဆာင့္ဆြဲယူလိုက္ရင္း .. သြား အျပင္ကို ထြက္ဟု ေဆာင့္ေအာ္ကာမွ ျပဴးက်ယ္ ေယာင္ကန္းကန္းနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔မ်က္လံုးထဲ၌ ဥမၼာ၏ ရင္လ်ားပံုသည္ မထြက္ေတာ့ေခ်။ ေရခိ်ဳးခန္းထဲကလည္း တခိခိနဲ႔ ရီသံၾကားရသည္။ ျပဴးက်ယ္ ခုမွ ရင္ေတြ ခုန္လာသည္။ သူတို႔သည္ ခဏ ခဏ ခ်ိန္းေတြ႔ဖူးေသာ္လည္း အဆံုးစြန္ထိေတာ့ မခ်စ္ဖူးေသးေခ်။ ျပဴးက်ယ္ ေသြးတိုးႏႈန္းေတြ ျမန္လာသည္။ ေအာက္က လိင္တံကလည္း တင္းမာ ေထာင္ခ်င္လာသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရတစ္ဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းခ်ိဳးသံၾကားရသည္။ ျပဴးက်ယ္ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္သက္ျပင္းႀကီးကို ...ဟင္း...ကနဲ ခ်ကာ မ်က္လံုးမွိတ္၍ အိပ္ရန္ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ အပူပင္ ကင္းသူ ျဖစ္သည့္ အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားစဥ္ ဥမၼာ၏ ျပဴးက်ယ္..ျပဴးက်ယ္ဟု ေခၚသံလိုလို ၾကားလိုက္ရမွ ဆတ္ကနဲ ထကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဥမၼာက အိပ္ခန္းထဲက ေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ "ဘာလဲဟ..ဥမၼာ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ.." "နင္ ဝယ္လာတဲ့ စကပ္က မေတာ္ဘူးဟ..." "ေဟ..ဟုတ္လား.." "ေအး..စြပ္လို႔ မရဘူးဟ၊ နင့္ဟာက ကေလးဆိုက္ေလး" "ဟင္..ဟုတ္လား..ငါ သြားျပန္လဲေပးမယ္၊ ဟာေနဦးဟ..ငါ့ ပုဆိုး နင္ေလွ်ာ္လိုက္ၿပီလား" "ေအး..ေလွ်ာ္လိုက္ၿပီ" "ရပါတယ္ေလ.. ေရစိုနဲ႔ သြားလည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး" ေျပာေျပာဆိုဆို ျပဴးက်ယ္သည္ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ..ဥမၼာသည္ မေတာ္ေသာ ထမီစကပ္ေလးကို သူ႔ဖင္လံုးႀကီးေတြထဲ ဝင္ေအာင္ ကိုယ္လံုးေလးကို ကိုင္းကိုင္းေလးလုပ္ရင္း ဆြဲသြင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခႏၵာကိုယ္အေပၚပိုင္းတြင္မူ ဘရာစီယာေလးတစ္ထည္သာ ရွိေနသည္။ ဥမၼာသည္ တံခါးဖြင့္သံၾကား၍ ဆြဲမၿပီး ဝတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မရ ေခ်။ စကပ္ကေလး၏ အက်ယ္ႏိုင္ဆံုးေနရာသည္ ဥမၼာ၏ ေပါင္လည္ခန္႔တြင္ ဆံုးေနေလသည္။ ေနာက္မွ မေတာ္တာကို သတိရကာ ေဘးကတန္းေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေရစိုထမီကို လွမ္းအဆြဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ အတင္းတြန္းလႊတ္သည္။ သို႔နဲ႔ ျပဴးက်ယ္က လႊတ္အေပး ေျခေထာက္မ်ားကို လွည့္အၾကည့္တြင္ တံခါးဝ၌ ျပဴးက်ယ္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေယာင္ၿပီး မေတာ္ေသာ စကပ္ေလးကို အတင္း ေျခေထာက္တုပ္ၿပီး လဲေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္လည္း ရပ္ၾကည့္ေနမိရာမွ ေျပးသြားၿပီး ထူလိုက္ရာ ဥမၼာက စကပ္ကတုပ္ထားသလိုျဖစ္ေန၍ အေျခမခိုင္ကာ ယိုင္သြားျပန္သည္။ ျပဴးက်ယ္က ထိန္းေပးလိုက္ရျပန္သည္။ ယိုင္သြားေသာ ကိုယ္လံုးေလးကို မိရာ လွမ္းအထိန္းျပဴးက်ယ္လက္တစ္ဘက္က ဥမၼာ့ ႏို႔အံုကို သိမ္းဖက္လိုက္သလို ျဖစ္သြား၏။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာ့ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းဖူးေသာ္လည္း ႏို႔ေတြကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မကိုင္ဘူးေသးေခ်။ သူ႔ဘယ္လက္သည္ ႏႈးညံ့ အိစက္ေသာေပ်ာ့စိစိ အရာတစ္ခုကို အုပ္မိထားသည္။ ႏႈးညံ့ေႏြးေထြးလြန္းေသာ ျပဴးက်ယ္လက္ထဲကေန ေယာင္ေယာင္ေလး ႐ုန္းရင္း... "လႊတ္ကြာ..ျပဴးက်ယ္.." ဟုဆိုသည္။ လက္ေမာင္းေလးကို လႊတ္ၿပီး ဥမၼာ့ ေမးေစ့ေလးကို ဆြဲမလိုက္ကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းပစ္လိုက္သည္။ အာရံုတစ္ခုက သူ႔လက္မွ တစ္ဆင့္ ေသြးေၾကာေတြထဲ စီးဆင္းကာ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာမိသည္။ ဥမၼာသည္ ျပဴးက်ယ္သည္ လႊတ္လိုက္သည္။ ကိုင္မိထားေသာ ႏို႔အံုေလးကို မဟုတ္။ သူဖမ္းထိန္းထားေသာ ဥမၼာသည္ ခါးေလးေကာ့ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ရင္း ျပဴးက်ယ္၏ အနမ္းကို ခံယူရွာသည္။ သူ႔လက္ကေလးေတြကလည္း ျပဴးက်ယ္၏ ဇက္ကို သိုင္းဖက္လာၾကသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဘယ္လက္နဲ႔ သူ႔ခါးေလးကို ေပြ႔ဖက္ထိန္းရင္း ညာလက္က ဘယ္နိ႔အံုေလးကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္။ သူတို႔သည္ ခုမွ ခ်စ္ၿပီး ခုမွ နမ္းဖူးသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ စာသင္ခန္း လြတ္မ်ားထဲတြင္ လည္းေကာင္း၊ ေလွကားေထာင့္ခ်ိဳး၊ ေကာ္ရစ္တာေထာင့္ခ်ိဳး၊ ပန္းျခံစသည္တို႔တြင္ မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ေလ့ရွိၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို နမ္းဖူးသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု တစ္ခါ နမ္းရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ခုန္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ျပဴးက်ယ္ ထင္ေနသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုတာေတာ့ ျပဴးက်ယ္ ေစာင္ပတ္ထားလို႔လား ေသခ်ာ မေဝခြဲႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ဥမၼာ၏ မေျပာတတ္ေပ။ ဥမၼာက ထမီ မရွိပဲ ဘယာစီယာေလးနဲ႔မို႔လို႔လား..ဒါမွ မဟုတ္ သူက လည္း အဝတ္စားမပါပဲ အဝတ္မရွိသည့္အသားဆိုင္မ်ားမ်ားမွာ ခါတိုင္းထက္ ေႏြးေထြး အိစက္ ရင္ခုန္ေစသည္ဟု ထင္မိသည္။ ျပဴးက်ယ္ သည္ ဥမၼာ့ႏို႔အံုေလးကို ဘရာစီယာ ေပၚမွ အုပ္ကိုင္ေနရင္းကေန ဘရာစီယာေလးကို အေပၚသို႔ တြန္းပင့္လိုက္သည္။ လိေမၼာ္သီး လံုးလံုးေလးတင္ထားသကဲ့သို႔ မို႔ေမာက္လံုးဝန္းကာ ပန္းေသြးေရာင္ထေနေသာ ႏို႔အံုေလးတစ္လံုးသည္ အခ်ဴပ္ေႏွာင္မွ လႊတ္ျခင္းခံရ၍ ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည့္အလားဖ်တ္ကနဲ တစ္ခ်က္ ခုန္ၿပီး ေနာက္ တံုတံု တံုတံု ေလးျဖစ္လ်က္ ျပဴးက်ယ္ ေ႐ွ႕တြင္ ျပဴထြက္လာေလသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ထို ႏို႔အံုေလးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း ထိပ္သီးေခါင္းေလးကို ကုန္းစို႔မိသည္။ ဥမၼာသည္ ျပဴူးက်ယ္ ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ခါးေလးေကာ့ကာ ဘာမွန္းမသိေသာ ညည္းသံေလးကို ျပဳသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေနာက္ႏို႔သီးေလး တစ္လံုးကိုပါ လွန္လိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုက္ဆာေနေသာ သားသငယ္ကဲ့သို႔ ဘယ္ညာ တစ္လွည့္စီစို႔ရင္း လက္က တစ္လံုးစီကိုင္ရင္း ဆက္တိုက္ စို႔နမ္းေနရာ ဥမၼာ့ ဗိုက္သားျပင္ေလးတြင္ၾကက္သီး ေမႊးေလးမ်ား ေထာင္ထလာသည္ အထိျဖစ္၏။ အရပ္ခ်င္း မတူသည့္ျပင္ ခါးကိုင္း၍ ႏို႔စို႔ေနရေသာေၾကာင့္ ဒူးေကြးထားရေသာ ျပဴးက်ယ္သည္ အနည္းငယ္ ေနရာေရႊ႕လိုက္ရာ ကိုယ္တြင္ ပတ္ထားေသာ ေစာင္ ေျပက်သြား၏။ သို႔ေသာ္ ျပဴးက်ယ္ ျပန္မေကာက္ေတာ့။ သတိထားလိုက္မိေသာ ဥမၼာက .. "ေတာ္ၿပီကြာ.. ျပဴးက်ယ္ရာ.. ေတာ္ၿပီေနာ္..ေတာ္ေလာက္ၿပီဟာ.." ျပဴးက်ယ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်။ စို႔ေနေသာ ႏို႔အံုေလးမ်ားဆီမွ မ်က္ႏွာကို ခြာၿပီး ဥမၼာ့ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ဥမၼာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ ထကာ နီေဆြးေဆြး ျဖစ္လ်က္ အနည္းငယ္ ေမာေနဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟလွ်က္ရ၏ ျပဴးက်ယ္သည္ ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႔ ဥမၼာ့ကို ွိ ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။ မ်က္လံုးေလးေတြကို စံုမွိတ္၍လက္ဝါးေလး ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ထားသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာ၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ခုထိ တစ္ေနေသးေသာ စကပ္ကိုဆြဲခၽႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ စကပ္နဲ႔တုပ္ေန၍ ေစ့ထားသလို ျဖစ္ေနေသာ မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ ဟသြားေသာ ေပါင္လံုးေလးမ်ားၾကားတြင္ မည္းကနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ထိုေနရာေလးကို လက္ဝါး နဲ႔ အုပ္၍ ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဥမၼာ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေပါင္လံုးေလးေတြ လိမ္ပစ္လိုက္ရာ ေပါင္လံုးႀကီးကို ဆြဲခြာသည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရေခ်။ ဥမၼာက ေတာင့္ထား၍ အလြယ္နဲ႔ ခြာမရ ျပဴးက်ယ္လက္ ညႇပ္ေနသည္။ ထိုအခါ ျပဴးက်ယ္က က်န္သည့္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ယွက္လိမ္ထားေသာ ေကာက္ေပြ႔ခ်ီလိုက္ကာ ကုတင္ေပၚ တင္လိုက္သည္။ ဥမၼာသည္ ေ႐ွ႕ဘာဆက္ျဖစ္ေတာ့မည္ကို ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အတင္းလုပ္ျပန္လွ်င္လည္း ဥမၼာ နာသြားမွာ စိုးသည္။ မလုပ္ျပန္လွ်င္လည္း သူဘာမွ ေ႐ွ႕ဆက္လို႔ ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေခ်ာ့ေမာ့သည့္အေနျဖင့္ ဥမၼာ့ ေပါင္လံုးေလးေတြကို နမ္းလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ထိ႐ံုရွိေသး ၊ ေပါင္တံ အတြင္းသား တစ္ေလွ်ာက္ ၾကက္သီးဖုေလးေတြ တန္းစီ ထသြားကာ အေမႊးနုေလးေတြ ျဖိဳးျဖဳးဖ်င္းဖ်င္း ေထာင္ထလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေပါင္တံတစ္ေလွ်ာက္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ပြတ္နမ္းရင္း အထက္သို႔ တက္သြားရာ ဥမၼာ့ မ်က္ႏွာေလးဆီ အေရာက္၌ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ငံုခဲလိုက္သည္။ လက္က နိ႔သီးေခါင္း ထိပ္သီးေလးတစ္ခုကို ဖြဖြေလး ေခ်မိရာ ဥမၼာ နာလို႔လား မသိ၊ ခါးေလးေကာ့ရင္း ေပါင္လံုးေလး နည္းနည္းဟသြားရာ ျပဴးက်ယ္က သူ႔ေပါင္ႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ခံေနေသာ ျပဴးက်ယ္ေပါင္တံႀကီးကို တြန္းမဖယ္ႏိုင္ ရွာေတာ့ေပ။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဝင္လို႔ရေနေသာ ေပါင္လံုးေဘးတြင္ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ထပ္ထည့္ရင္း ဥမၼာ့ ထိုအခါမွ ဥမၼာလည္း ျပန္သတိရၿပီး သူ႔ေပါင္တံေလးေတြကို ျပန္ေစ့ရန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း ၾကားထဲတြင္ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ တစ္ကိုယ္လံုး ေနရာယူလိုက္သည္။ ဥမၼာ၏ ေပါင္လံုးေလး ႏွစ္လံုးသည္ ၾကားထဲတြင္ ျပဴးက်ယ္၏ ခႏၵာကိုယ္ႀကီး ဝင္ေရာက္လာ၍ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟေပးလိုက္ရရာ မိန္းမကိုယ္ေလးမွာ အေပါက္ဝတြင္ ေတ့လုိက္သည္။ ဥမၼာေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ထားသည္။ ျပဴးက်ယ္ နည္းနည္း ပို၍ျပဴးျပဴးျပဲျပဲေလး ေပၚလာေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ သူ၏ ငယ္ပါကို ကိုင္ၿပီး ဥမၼာ၏ မိန္းမကိုယ္ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ မဝင္ေခ်။ဥမၼာသည္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေပါင္လံုးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင့္ထားေသာ ေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္က ခါးအားနဲ႔ လိင္တံကို ဖိအသြင္းတြင္ ဥမၼာ၏ ေပါင္တံေလးေတြကို တြန္းေရႊ႔သလို ျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္သြား၍ ဥမၼာ့တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီး တစ္ျဖန္းျဖန္း ျဖာသြားေလသည္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ စိတ္မေလွ်ာ့တတ္ေသာ ျပဴးက်ယ္သည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ မရျပန္ေခ်။ ျပဴးက်ယ္ အားနည္းနည္း တက္သြားသည္။ သူသည္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသာ္လည္း ၾကားဖူးနားဝ ကိုယ္လံုးေလးက အေပၚဘက္သို႔ ေရြ႔ကနဲတက္သြားသည္။ ဝင္သာ မဝင္ေသာ္လည္း ထိပ္ဖ်ားက မိန္းမကိုယ္ ေရြ႔သြားျပန္သည္။ ကလိခံေနရသလို ျဖစ္လာ၍ ဥမၼာ့မိန္းမကိုယ္ထဲမွ အရည္ၾကည္မ်ား ႐ႊဲထြက္လာသည္။ အေတြ႔အၾကံဳေတာ့ ရွိသည္။ ဒီလို အရည္ေတြ ထြက္လာလွ်င္ လုပ္ရ ကိုင္ရ လြယ္ေတာ့မည္။ ျပဴးက်ယ္ ဘယ္လက္နဲ႔ ဥမၼာ့ ေခါင္းေအာက္ကို လွ်ိဳကို ပခံုးတစ္ခုလံုးကိုဖမ္းခ်ဴပ္လိုက္သည္။ ညာလက္က ငယ္ပါကို ကိုင္ၿပီး မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝတြင္ ေတ့သည္။ ဒူးေခါင္း ႏွစ္လံုးကို ေမြ႔ယာေပၚ ခပ္ၾကဲၾကဲ ေထာက္ၿပီး ဥမၼာ့ေပါင္တံေတြကို ပိုကားေစလိုက္သည္။ ေနာက္ .. တစ္ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိခ်လိုက္သည္။ အိကနဲ ဆိုသလို ကြမ္းသီးေခါင္း ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ ဥမၼာ ေမးေလးေကာ့ထိုး၍ ျပဴးက်ယ္ ပခံုးစြန္း ႏွစ္ဘက္ကို အတင္းဆုပ္ထားသည္။ ျပဴးက်ယ္ ထပ္ဖိခ်လိုက္ျပန္သည္။ မဝင္ေခ်။ တစ္ခုခု ခံေနသလိုလို .. အတြင္းတြင္ တစ္ခုခုက တားထားသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဥမၼာသည္ ကုတင္ ေခါင္းရင္းက တန္းကို လက္ေနာက္ျပန္ လုပ္၍ အတင္းဆုပ္ၿပီး ေတာင့္ခံထားသည္။ ျပဴးက်ယ္ ခါးကို နည္းနည္း ျပန္ၾကြၿပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္သည္။ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ဝါရွာကြင္းတြင္းသို႔ မတန္တရာ မူလီ ထည့္လိုက္သည့္အလား တစ္ခ်က္ တင္းကနဲ ခံေနၿပီး " ပလြတ္" ကနဲ အသံ ၾကားလိုက္သလား ထင္ရေအာင္ တိုးဝင္သြားသည္။ ဥမၼာသည္ ေခါင္းေလးေထာင္ထလာရင္း.. ေရရြတ္ေနသည္။ ျပဴးက်ယ္ ဥမၼာ့ကို သနားသြားမိသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူမသည္ သူ႔ခ်စ္သူျဖစ္သည္။ မနာက်င္ေစခ်င္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဒိကိစၥသည္ တစ္ေန႔ မဟုတ္ တစ္ေန႔ ၾကံဳကိုၾကံဳရမည့္ ကိစၥလည္း ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ ခ်စ္သူကို ႏွစ္သိမ့္သည့္ အေနျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိနမ္းလိုက္သည္။ ဥမၼာသည္ မည္သို႔မွ် တုန္႔ျပန္ လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ္ေပ။ အေတြ႔ၾကံဳသစ္ေၾကာင့္ မိန္းေမာေနသလား.. နာက်င္ျခင္းေၾကာင့္ ေတြေဝေနသလား မဆိုႏိုင္။ လံုးဝ မလႈပ္မယွက္ မ်က္လံုးေလး စံုမွိတ္ထားသည္။ "နာတယ္..ျပဴးက်ယ္..နာတယ္ဟာ..နင္အရမ္းလုပ္တာပဲ..နာတယ္ဟာ" ဟု တိုးတိုးေလး ျပဴးက်ယ္ ခါးကို ျပန္ႂကြလိုက္သည္။ က်ပ္တည္းေသာ အသားဆိုင္မ်ားက ဝိုင္းညႇပ္ထား၍ ထိပ္ဖ်ားတစ္ခုလံုး က်ိန္းေနေအာင္ အားစိုက္ၿပီး ျပန္ထုတ္ရသည္။ ေနာက္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေလး ကပ္ၿပီး တစ္လက္မခန္႔သာ အဝင္ အထြက္လုပ္ရင္း ေညႇာင့္ေနမိသည္။ ဥမၼာ့ ကိယ္လံုးေလးသည္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးထဲတြင္ ု ေရလႊာစီးသကဲ့သို႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး လႈပ္ေန၏။ ေအာက္က မိန္းကကိုယ္ကလည္း အရည္ေတြ ပိုထြက္လာသျဖင့္ ျပဴးက်ယ္အဖို႔ လုပ္ရတာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ျပဴးက်ယ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ၿပီးခ်င္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိန္းဖို႔လည္း သူမႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤအၾကိမ္သည္ သူ႔အတြက္လည္း ပထမဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ ခပ္မွန္မွန္ လုပ္ေနရာမွ ေလးငါးခ်က္ခန္႔ တရၾကမ္း ေဆာင့္ခ် မိသည္။ ဥမၼာ့ တင္ပါးခြက္နဲ႔ သူ႔ဆီးခံု႐ိုက္မိ၍ ေဖာင္းကနဲ ေဖာင္းကနဲ မည္ေအာင္ကို ေဆာင့္မိျခင္းျဖစ္ရာ ဥမၼာသည္ ပခံုးေလး တစ္ဘက္ေစာင္းၿပီး ကိုယ္လံုးေလးလိမ္လွ်က္ တစ္အင့္အင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ထလာေသာ ရာဂစိတ္၏ ခိုင္းေစမူကို မျငင္းဆန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ နာက်င္မူမွ သက္သာရာ ရလိုရျငား ကိယ္လံုးေလး ေစာင္းထားေသာ ခ်စ္သူ၏ပခံုးကို အတင္းဆြဲၿပီး ဆက္တိုက္ ခ်လိုက္ရင္း ု လေရေတြ တစ္ျဗင္းျဗင္းထြက္လွ်က္ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ သူ႔ အေရေတြသည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ဥမၼာ့ကိုယ္တြင္းသို႔ ပန္းဝင္သြားၾကၿပီးမွ မိန္းမအေရေတြကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ေပေရျဖတ္သန္းစီးဆင္းလ်က္ ေမြ႔ယာအခင္းေလးေပၚတြင္ အကြက္လိုက္ႀကီး ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေတာ့သည္။ ငိုသံကို ၾကားမွ သတိဝင္လာၿပီး ခ်စ္သူကို ၾကည့္မိစဥ္ သူကား ငိုေနေလၿပီ။ မ်က္ရည္ေလးေတြ ေတြေတြက်လ်က္ တိုးတိုးေလးငို႐ႈိက္ေနေသာ ဥမၼာ့ကို ျမင္ေသာအခါ ျပဴးက်ယ္သည္ေဘးသို႔ လွိမ့္ဆင္းလိုက္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေလးေတြကို သုတ္ေပးမိသည္။ ထိုအခါက်ေတာ့မွ ဥမၼာသည္ ျပဴးက်ယ္ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ ကေလးငယ္ တစ္ဦးလို ေခါင္းထိုးဝင္လာရင္း တစ္သိမ့္သိမ့္ငိုပါေလေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္ ကို္ယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါသည္။ သူ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျပန္ထြက္လာကာ ဥမၼာ့ ဖင္ၾကားတစ္ဝိုက္နဲ႔ တပ္ရက္ႀကီး အေမာေျဖေနေသာ ျပဴးက်ယ္ ေဂြးဥေတြပါ မက်န္ ျပဴးက်ယ္ နည္းနည္း ေမာသြားသျဖင့္ ဥမၼာ့ကိုယ္ေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္ႀကီး အေမာေျဖေနစဥ္ တစ္ဟင့္ ဟင့္ နဲ႔ အျမတ္တႏိုးထိန္းသိမ္း ယုယလာေသာ ပန္းပြင့္ေလး ယေန႔ ခူးယူခံလိုက္ရ၍ ဝမ္းနည္းလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ် မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔ရင္အံုေပၚတြင္ မွီတြယ္ရင္း ငို႐ႈိက္ေနေသာ ခ်စ္သူ တိုးတိုးလာၿပီး သူ႔ကို ... ေခါင္းေလးကိုသာ ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေနမိသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ဥမၼာ့႐ႈိက္သံေလးေတြ "ျပဴးက်ယ္..နင္ ငါ့ကို လက္ထပ္ရမယ္ေနာ္" ျပဴးက်ယ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ သူမက မျမင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္ကို အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္ရင္း .. "နင္ ငါ့ကို လက္မထပ္ခ်င္ဘူးလား..ဟင္..ျပဴးက်ယ္" " ဒီမွာ ငါ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနတယ္ေလဟာ.." "ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္မွာလဲလို႔" "ေအးပါဟာ..ေဆာရီး..ငါ နည္းနည္း ေမာသြားလို႔ပါ" ထြက္ေျပးတယ္" ျပဴးက်ယ္သည္ ခ်စ္သူကို သနားစိတ္ျဖင့္ ျမတ္ႏိုးစြာ ေထြးဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ဥမၼာက သူ႔ ရင္အံုေပၚတြင္ မွီတြယ္ရင္း.. "နင္ ေက်နပ္ၿပီ မဟုတ္လားဟင္..နင္ေက်နပ္ဖို႔ဆို ငါ ဘာမဆို လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္ ျပဴးက်ယ္ရယ္" "ျပဴးက်ယ္..မင္း အဲဒီ တစ္ခါထဲ လုပ္တာလား" "ေအး" "ေအာင္မယ္..နင္က ေမာ႐ံုတင္၊ ငါဘယ္ေလာက္ နာလဲ၊ နင္သိလား၊ နင့္ကို ခ်စ္လို႔သာ၊ ႏို႔မို႔ဆို ငါ "အဲဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ အိမ္မျပန္တာလဲ၊ အရမ္းစြဲသြားလို႔လား" "စြဲတာေတာ့ စြဲတာေပါ့ကြာ၊ ငါတို႔လည္း ျပန္ဖို႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကလို႔ကြ၊ " "ေဟ.." "ေအး..ဟုတ္တယ္၊ ေမွးကနဲ ေပ်ာ္သြားတာကြ၊ ႏိုးလာေတာ့ ၁၂ နာရီေလာက္ ရွိၿပီေလ..အဟီး" "ဟ..မင္းကလည္း..ဒီေလာက္ႀကီးေတာင္ အိပ္ရတယ္လို႔....ေဟ့ေကာင္ မင္းမွန္မွန္ေျပာ..ေနာက္တစ္ခ်ီ ဆြဲေသးတယ္ မလား.." လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္..ဟီး "အဟီး..ေအးကြ..ပထမတစ္ခါ ခ်ၿပီး ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ စိတ္ပါလာတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ "မင္းကေတာ့ေလ..ကဲ ..ထားပါေတာ့..မင္းကို ကိုႀကီးေမာင္က မွာလိုက္တယ္၊ ဥမၼာ့ကို "ေနဦးကြာ..ဒီမွာေနဦးမယ္၊ ဒီမွာက လူရွင္းတယ္ကြ၊ ဟီးဟီး" "ေခြးေကာင္ ၊ဒါပဲ စဥ္းစားေန..ကိုႀကီးေမာင္ကို ဘာေျပာလိုက္ရမလဲ" " တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ျပန္လာမယ္ ေျပာလိုက္ကြာ၊ ခုခ်ိန္ သူ႔ကို ျပန္အပ္လိုက္ရင္ ျပန္အပ္ရဦးမယ္တဲ့၊ ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့၊" ျပန္ေတာင္းရမွာနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ရမွာနဲ႔ တစ္လေလာက္ခြဲေနရမွာကြ၊ ခြဲခ်င္ေသးဘူးကြာ " " ႏွာဘူး..၊တဏွာရူး" "ေအာင္မယ္..မင္းေရာ ဘာထူးလို႔လဲ" "ဟားဟားဟားဟား...." သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်စြာ ရယ္မိစဥ္မွာပင္ အိပ္ခန္းထဲကလည္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးေတြ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိက ျပဴးက်ယ္ကို အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံရွိသမွ်ကို ကားခသာခ်န္၍ ထုတ္ေပးသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပဴးက်ယ္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ အေတြးအာရံုတြင္ လန္းဆန္း ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ ျပဴးက်ယ္တို႔ စံုတြဲကို ျမင္ေယာင္ကာ တိတ္တိတ္ေလး အားက်လွ်က္ရွိေနၾကသည္။ သာဂိသည္ မိျဖဴကို သူမ ကားစီးမည့္ ျပည္လမ္းမဘက္သို႔ လိုက္ပို႔သည္။ သူသည္ နဖူးေၾကာရံႈ႔ေအာင္ မိျဖဴကလည္း စလင္းဘတ္အိပ္ထဲတြင္ ထည့္လာေသာ အဝတ္ႏွစ္စံုကို ဥမၼာအား ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေတြးရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာရာ ေဘးက မိျဖဴကိုပင္ ေမ့ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ မိျဖဴကလည္း ဘာမွ်မေျပာေခ်။ ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးေတာ့မွ မိျဖဴလက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္စဥ္ မိျဖဴသည္ သူလက္ကို တင္းကနဲေနေအာင္ ႔ တစ္ခ်က္ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္။ မိျဖဴဘာေျပာခ်င္သနည္း၊ အားက်ေနမိေသာ သူ႔ကို စိတ္မပ်က္ဖို႔ ေျပာတာလား ဒါမွမဟုတ္ သူတကို အတုယူလိုက္ဖို႔ ေျပာတာလား ဘာမွန္းမေဝခြဲႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ို႔ မိျဖဴမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သူမမ်က္ႏွာေလးသည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ကန္ေရျပင္ကဲ့သို႔ ပကတိ တည္ၿငိမ္လွ်က္။ သာဂိ ရင္ထဲက ေလပူေတြကို " ဖူး" ကနဲ မႈတ္ထတ္လိုက္ရင္း ေခါင္းထဲက အေတြးေတြကို ု ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးရွင္ ေဒၚေလးစကားကိုေတာ့ နားေထာင္ရေပမည္။ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ျပဴးက်ယ္တို႔ လက္ထပ္သည္။ သူတို႔ တိုက္တန္းဘက္ရွိ ဥမၼာ့ မိဘမ်ား အိမ္တြင္ပင္ အေကၽြးအေမြးနဲ႔ ဧည့္ခံပြဲလုပ္သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာတို႔အိမ္တြင္ လိုက္ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ ဥမၼာ့မိဘမ်ားက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကို မခြဲႏိုင္သကဲ့သို႔ ျပဴးက်ယ္တို႔ အိမ္က်ေတာ့လည္း ျပဴးက်ယ္သည္ ေယာကၡမအိမ္တက္ သားမက္ ျဖစ္သြားေလသည္။ (၄) သာဂိသည္ ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီေရာက္ဖို႔ မနက္ ၆ နာရီခန္႔ထရေလသည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ဇိမ္ယစ္၍ ေနဖင္ထိုးသည္အထိ မွိန္းမေနႏိုင္။ ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီးသည္နဲ႔ ညကတည္းက ေဒၚေလးထည့္ေပးထားေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲကာ ဖယ္ရီ အမွီေျပးရေလသည္။ သူတို႔တက္ရေသာ ေက်ာင္းေရာက္ဖို႔ ကားေပၚတြင္ ႏွစ္နာရီခန္႔ အိပ္ငိုက္ၿပီး ပါသြား၏။ ဒုန္းဒုန္း ဒိုင္းဒိုင္း ဂလံုးဂလြမ္း သံၾကားလွ်င္ မ်က္စိ မွိတ္ထားလွ်က္က သိ၏။ တံတားေပၚေရာက္ၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုး ယိမ္းထိုးသြားေအာင္ ေကြ႔လိုက္ ဂီယာခ်ိန္းသံ တဂီးဂီး သံေပၚလိုက္ ဆိုလွ်င္ သံလ်င္ ေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းေရာက္၍ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ လယ္ကြင္းေတြၾကားက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ခန္႔ျငားထည္ဝါစြာ သူ႔ကို ျပံဳးျဖီးျဖီးႀကီး ငံုၾကည့္ေနတာေတြ႔ရသည္။ သာဂိက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စိုးရြံေလးစားစြာ ျပန္လည္ ညီအစ္ကိုတစ္စုျဖင့္ လူမ်ားေနျပန္သည္ ျဖစ္ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ အေျခေန ေၾကာင္း ေပါင္းစံု၍ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ၾကံလိုက္ေသာ္လည္း ဆိုးရြားလွေသာ အနံ႔ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းပိတ္လိုက္ရသျဖင့္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ခန္႔ညားေသာ္လည္း ေရမခ်ိဳးေသာေၾကာင့္ အနံ႔ဆိုးထြက္သည္ ထင္သည္။ သာဂိသည္ ႐ုတ္တရက္မို႔ အဆင္မေျပျဖစ္သြားေသာ္လည္း ေတာကလာတဲ့ ရြာသားေပပဲ။ ခဏခ်င္းဆိုသလို လယ္ေတာေဘးက ခ်ံဴပုတ္တို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားေတာ့သည္။ အႏၱရာယ္သည္ လြယ္ထားလို႔ရေကာင္းေသာ သာဂိကို ဘယ္ကားသမားကမွ တင္ေခၚမည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုႏွစ္က သာဂိ ဗလာစာအုပ္ အမ်ားအျပားကုန္သည္။ ထိုသို႔ သာဂိတစ္ေယာက္ ဆူးျခံဳ၊ခရာ ၊ဗလာစာအုပ္၊ အိပ္ငိုက္ျခင္းတို႔နဲ႔ လံုးေထြးရင္း ရံဖန္ရံခါ ဖယ္ရီမမွီေသာ ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ ခ်စ္သူရွိရာ ဒဂံုသာသို႔ ၾကြလွမ္းေတာ့သည္။ ဒဂံုကေတာ့ အဝင္ကတည္းက မဆိုးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ မူရင္းဌာန လိႈင္ နယ္ေျမကို မမွီဟုထင္ေသာ္လည္း သူတို႔ သန္လ်င္ထက္ေတာ့ အရာမဟုတ္ေခ်။ မလြယ္ႏိုင္ေသာ အႏၱရာယ္ကို ထုတ္အန္ၿပီးေသာ အခါတြင္လည္း သန္႔စင္ျခင္းမလုပ္ျပန္က ေနခ်င္စဖြယ္ရွိ၏ ဟုထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သာဂိ မေပ်ာ္မိေခ်။ ခ်စ္သူကို ေကာ္ရစ္တာ ေထာင့္စြန္း ေခၚထုတ္ၿပီး စကားေျပာမည္ ၾကံေသာ္ ဆရာမ ငယ္ငယ္ေလးက တိုက္ခ်င္းပစ္ ဒံုးက်ည္ထက္ ျပင္းေသာ မ်က္ေစာင္း ဒံုးက်ည္ျဖင့္ ဒိုင္းကနဲ ထိုးလႊတ္သည္။ သာဂိ လန္႔သြားၿပီး ေသေဖာ္ညႇိဖို႔ ေဘးဘီဝဲယာ ၾကည့္ေတာ့ ေကာ္ရစ္တာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတစ္ဦးတည္းသာ ရွိ၏။ သာဂိ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေခါင္းေလးငံု႔၍ ကင္းတင္းေျပးရေတာ့သည္။ သာဂိသည္ စာထဲတြင္ စိတ္မပါေတာ့ေခ်။ အရင္တုန္းကေရာ စိတ္ပါသလားဆိုေတာ့ အရင္တုန္းကလည္း သိပ္ေတာ့ပါလွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စား၍ ယူထားေသာ ဘာသာျဖစ္၍ ႏွစ္သက္ေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးဆိုပါက သာဂိ အေက်အလည္ သေဘာေပါက္သည္အထိ သင္ၾကားေဆြးေႏြးတတ္သည္။ ယခု ထိုစိတ္မ်ိဳးေပၚမလာေတာ့ေခ်။ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ဖယ္ရီေပၚက ပါလာေသာအိပ္ခ်င္စိတ္သည္ သာဂိကို ဆက္လက္ မင္းမူထားဆဲျဖစ္ကာ လက္ခ်ာခ်ိန္တိုင္းသာဂိသည္ ငုပ္တုပ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ တစ္ေန႔ သာဂိ အတန္းထဲတြင္ ထိုင္ငိုက္ေနစဥ္ ျပဴးက်ယ္ေရာက္လာ၏။ ျပဴးက်ယ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဘာျဖစ္သည္ ဆိုတာေတာ့ သာဂိ မသိေခ်။ ျပဴးက်ယ္သည္ သာဂိကို ကင္းတင္းသြားရေအာင္ ဆိုသည္။ သာဂိလည္း အလြယ္တကူပင္ ထလိုက္လာခဲ့၏။ ကင္းတင္းေရာက္ေတာ့ က်စိမ့္ ႏွစ္ခြက္မွာၿပီး ျပဴးက်ယ္ကို ၾကည့္သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေတာ္ေတာ္ အခက္ခဲ ေတြ႔ေနဟန္ရွိသည္။ ေတာ္ေလးၾကာမွ... "သာဂိ ငါ တစ္ခုေျပာမယ္" "ႏွစ္ခုေျပာကြာ" "မင္း မေနာက္နဲ႔၊ ငါ အေကာင္းေျပာမလို႔" "အေကာင္း ဒီေန႔ေက်ာင္းမတက္ဘူး၊ အတယ္ ေနမေကာင္းလို႔တဲ့" "ဟာကြာ...မင္း ကြာ ..." ျပဴးက်ယ္သည္ ေခါင္းကို ကုပ္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိက ရယ္ၾကဲၾကဲနဲ႔ ... "စတာပါ သူငယ္ခ်င္းရာ..မင္းၾကည့္ရတာ စိတ္ညစ္ေနပံု ေပါက္လို႔ "ငါ့ ကိစၥမဟုတဘူး..မင္း ကိစၥကြ" ္ "ေဟ..ငါ့ ကိစၥ..." "ေအး..မင္းကို ငါ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားပါေသးတယ္၊ ေနာက္ဆံုး မင္းသိေအာင္ေတာ့ ေျပာျပထားသင့္တယ္ ထင္လို႔ ငါလာေျပာရတာ" သတိရေနသတဲ့လား..အဲ...ေနဦး..မင္းေျပာမွာ မိျဖဴကိစၥလား" "ေအး..ဟုတ္တယ္" "မိျဖဴ ..မိျဖဴ ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ငါတို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကေတာင္ ေတြ႔ေသးတယ္" "အင္း..မိျဖဴ ခုတေလာ ေက်ာင္းအသြားအျပန္ ဘာနဲ႔ သြားေနလဲ ..မင္းသိလား" ေနတယ္ဆိုလား၊ ဘာျဖစ္လဲကြာ..မိန္းကေလးခ်င္းပဲ" "အဲဒီကား ဘယ္သူေမာင္းလဲ သိလား" "ဟင့္အင္း ၊ မသိဘူး" "သူ႔ အစ္ကိုေမာင္းတာကြ၊ သူ႔ အစ္ကိုေမာင္းတာ " "ေအးေလ..ဘယ္သူ ေမာင္းေမာင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ" "ေမာင္႐ံု ေမာင္းတာဆို မင္းကို ငါ တကူးတက လာေျပာေနဖို႔ လိုမလားကြာ၊ သူတို႔က ႐ို႐ိုပံု "ေအး..သိတယ္ေလ..သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကားနဲ႔တဲ့၊ ဘာလဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ရွစ္မိုင္နားမွာ "မင္းဥစၥာက ႀကီးက်ယ္လွခ်ည္လားဟ..ဘာကိစၥတုန္း..မင္း မိန္းမ ဥမၼာက ငါ့ကို ေပ်ာ္သြားေအာင္ပါ..ကဲ..ေျပာ..ေျပာ.." မဟုတ္လို႔ေပါ့။ မနက္ဆို ဟိုေကာင္က ငါတို႔ တိုက္တန္းနားထိ တစ္ေယာက္ထဲ ကားေမာင္းလာရင္း လာႀကိဳတာ၊ အျပန္ဆို မိျဖဴသူငယ္ခ်င္း သူ႔ညီမကို အိမ္မွာထားခဲ့ၿပီးမွ ရပ္ကြက္ကို လိုက္ပို႔တာ၊ မင္း မိျဖဴအေမကေတာင္ အဲဒီေကာင္ကို သား၊ သားနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ၊ " "မိျဖဴ..မိျဖဴကေရာ..မိျဖဴကေရာ ဘယ္လိုေနလဲ" စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဒါ ႐ို႐ိုသားသား အျပဳအမူလား၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ရက္ထဲ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..ေန႔တိုင္းကြ..၊ သာဂိ ရင္ထဲတြင္ ဘေလာင္ဆူေခ်ၿပီ။ ရည္းစားလူလု အူႏုကၽြဲခတ္ ၊ အူႏုကို ကၽြဲအခတ္ခံရပါက ဘယ္လိုေနမည္ဆိုသည္ကို သာဂိ မသိေခ်။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ရည္းစား၏ သတင္းကို ဤသို႔ ၾကားရေသာအခါ သာဂိ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာသည္။ ငါ့ ခ်စ္သူဆိုေသာ ငါပိုင္ ပစၥည္းေလး လက္လႊတ္ရေတာ့မည္ေလာဟု ေတြးကာ ေလာဘစိတ္၏ ေၾကာင့္ၾကျခင္းျဖင့္ ေဒါသေတြပါထြက္လာေတာ့သည္။ ေဒါသ၏ စီးမိုးျခင္း လွမ္းေအာ္၏။ ခံရေသာအခါ ဘာမွ်စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ကင္းတင္းေဘးက ဖုန္းဆိုင္သို႔ ေျပးသြားေလသည္။ ျပဴးက်ယ္က "ေဟ့ေကာင္ ..ေသာက္ရူး..မိျဖဴမွာ ဟမ္းဖုန္းရွိလို႔လား..ဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းခ်ိန္ႀကီးေလကြာ..အိမ္ေရာက္ခ်ိန္ေလာက္မွ ဆက္လို႔ရမွာေပါ့" သာဂိ သည္ေတာ့မွ ေျခလွမ္းတံု႔သြားရင္း... "သြားမယ္ကြာ..ဒဂံုသြားရေအာင္" ေျပာေျပာဆိုဆို ကားဂိတ္ဘက္ ထြက္ျပန္သည္။ ျပဴးက်ယ္က လွမ္းဆြဲရင္း .. မင္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ေမွာင္ေနၿပီကြ" ဒီလိုလုပ္ရသလား..ဟာ..မိျဖဴရာ..နင္.." "ဒီေကာင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ၿပီ၊ နာရီလည္း ၾကည့္ဦးေလကြာ..၂ နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီ၊ အခုမွ ဒဂံုကိုသြားရင္ "ျပဴးက်ယ္..ငါ..ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ..ငါ သူ႔အေပၚ သစၥာ မမဲ့ခဲ့ဘူးေလ..သူ သာဂိသည္ စကားကို ေ႐ွ႕မဆက္ႏိုင္ေတာ့။ ကင္းတင္းထဲတြင္ စားပြဲေပၚမ်က္ႏွာမူၿပီး ဇက္က်ိဳးလ်က္ ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ က်စိမ့္ေသာက္ၿပီး မူးသြားေလၿပီ။ ဥမၼာလည္း ေရာက္လာ၏။ သာဂိ အေျခအေနကို ျမင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစြာ... "သာဂိရာ..နင္ဒီေလာက္ႀကီးလည္း ျဖစ္မေနပါနဲ႔၊ မိျဖဴက ခဏတစ္ျဖဳတ္ စိတ္ကစားသြားတာ ေနမွာပါဟာ..နင္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူသိတာ ေျပာေပးမွာေပါ့" ဆိုသည္။ ပဲ၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ပံုကလည္း သိပ္ အလြန္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ဟာ၊ ငါတို႔လည္း မိျဖဴကို သို႔ရာတြင္ သာဂိေခါင္းသည္ ျပန္မတ္မလာေတာ့ေခ်။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေတြးေနမိသည္။ မိျဖဴသည္ စိတ္ကစားတာလား၊ ဦးေဏွာက္ကစားတာလား..... ထိုေန႔က သာဂိအိမ္ေရာက္လို႔ ေရခ်ိဳးၿပီးေသာ္လည္း လန္းမလာေတာ့ေခ်။ သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ရႈပ္လွ်င္ ထိုင္ေနၾက ေကာ္ရစ္တာေပၚ တက္ထိုင္ေနမိျပန္သည္။ သာဂိ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ကတည္းက "ဘာျဖစ္ရျပန္တုန္း သာဂိရဲ႕..ဒီတစ္ခါေရာ ေက်ာင္းေျပာင္းျပန္ၿပီလား" တစ္ျခားလူနဲ႔ တြဲေနၿပီ" သာဂိမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ဦးညိဳလည္း ေရာက္လာ၏။ ၿပီးေတာ့ သာဂိေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း .. "မဟုတ္ပါဘူး..ဦးႀကီးညိဳ..ဒါေပမယ့္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊သူ "ေဟ..ဟားဟား..မင္းတို႔ေျပာတဲ့ အခ်စ္က သစၥာေဖာက္တာေရာ "မေျပာေသးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာေတာ့မယ္ထင္တယ္။ သူ အခုတြဲေနတဲ့လူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ပါျပန္သတဲ့လားကြ..ဟက္ဟက္..ေနပါဦး..သာဂိရဲ႕..သူက မင္းကို ျဖတ္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီလား" ယွဥ္လို႔မရဘူးေလ..သူက သေဌးသား၊ ကၽြန္ေတာ္ကအေဒၚ အိမ္မွာ ကပ္ေနရတဲ့ေကာင္၊ သူ ေရြးတာလည္း မွန္ပါတယ္ေလ....၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုပဲ ေရြးမိမွာပါပဲ၊ ဟုတ္တယ္ မလား ဦးႀကီးညိဳ" "အကုန္ မမွန္ဘူးကြ၊ ေနပါဦး ..ငါ ေမးပါဦးမယ္၊ မင္း သူနဲ႔ ဆက္ဆံဖူးလား..မင္းကလည္း လိင္ဆက္ဆံတာကို ေျပာတာကြာ..မဆက္ဆံဖူးဘူး၊ နမ္းေရာ နမ္းဖူးသလား၊ အင္း..နမ္းဖူးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ နမ္းလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခ်ိန္းေတြ႔ဖူးလဲ ေမးတာကြာ .. ဘာ .. တစ္ညလံုးနီးပါး .. အံ့ပါရဲ႕ .. တယ္ထိန္းႏိုင္တဲ့ ေကာင္ကိုး .. ကိုယ္လံုးေတြေရာကိုင္သလား .. နည္းနည္းပါးပါး ကိုင္တယ္ .. အင္း.. ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းလိုေကာင္ကို သူျဖတ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္" "အင္းေလ..ကၽြန္ေတာ္ေျပာသားပဲ..သူ ျဖတ္ေတာ့မွာပါဆို..ဟိုေကာင္က သူေဌးသားပဲဟာ .." "ေအး..အဲ့ေကာင္..သူေဌးသားဆိုတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေတာ့ တစ္ေၾကာင္းေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ "ဗ်ာ..ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္..." မင္းေကာင္မေလး မင္းကို ျဖတ္ေတာ့မယ့္ ကိစၥမွာ ပိုက္ဆံဟာ အဓိက မက်ဘူးကြ၊" "ခံစားခ်က္က အဓိကက်တယ္ကြ" မိျဖဴကို ခ်စ္သလို လံုးဝမခ်စ္ႏိုင္ဘူး၊ ေသခ်ာတယ္" "ဟာ..ဒိအခ်က္ေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲတယ္၊ ဟိုေကာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ "အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ဟိုး အေစာႀကီးထဲက ငါေျပာတာေပါ့။ ေလာကမွာ မသိပဲ တတ္တဲ့ပညာ မရွိပါဘူးလို႔၊ မင္းက အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိပဲ ခ်စ္ခ်င္ေနတာကိုး၊ မွတ္ထား..သာဂိရဲ႕၊ အခ်စ္မွာ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ နားလည္မူေတြလို အရာေတြတင္ မကဘူး၊ sex ဆိုတဲ့ အထိအေတြ႔ကလည္း မေသမခ်င္း မွတ္ထား..ဟားဟား" အေရးႀကီးတဲ့တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေနနဲ႔ ပါတယ္ကြ၊ အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးဟန္ခ်က္ညီေနတာကို အခ်စ္လို႔ေခၚတယ္ကြ၊ "ေအး..ငါဆက္ေျပာျပမယ္..သာဂိရဲ႕၊ မင္းက ေကာင္မေလးကို မထိတထိ ႐ိုးတိုးရြတ ျဖစ္ေအာင္ "ကၽြန္ေတာ္က..ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို မဂၤလာဦးညက်မွ..ဟိုဒင္း...." သြားသြားစေပးတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ တန္းလန္းႀကီး ထားခဲ့ျပန္ေရာ၊ ဟုတ္တယ္မလား.." "အင္းေလ..မဂၤလာဦး ညက်မွဆိုရင္ ဘာလို႔ ဟိုကိုင္ ဒီကိုင္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တုန္း၊ မဂၤလာဦး ညက်မွ လုပ္ပါလား၊ ခုေတာ့ သြားစထားတာ၊ သူက သူ႕ဟာသူ အဆံုးသတ္ေပးမယ့္လူ ရွာရေတာ့တာေပါ့..သာဂိရဲ႕၊ အဲဒါ ေကာင္မေလး အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ မင္းအျပစ္ကြ" "ဗ်ာ .... " သာဂိသည္ ဦးညိဳႀကီး ေျပာတာကို လက္ခံသင့္၊ မခံသင့္ တစ္ညလံုး စဥ္းစားေနမိသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္အထိ သူသည္ အေျဖ မရေခ်။ ေရာင္နီ၏ ပ်ိဳ႕အန္သံနဲ႔အတူ တရစ္ရစ္ထလာေသာ မတတ္သာေတာ့ပဲ ကားဂိတ္ဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့၏ သူသည္ မိျဖဴက ထိုသို႔ ျပဳမူသည္ ဆိုျခင္းကို လံုးဝ မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပဲခူး..ပဲခူး..ဟု ေအာ္ေနေသာ ဟိုင္းလပ္တစ္စီးေပၚတက္ထိုင္လိုက္မိသည္။ ကားေလးသည္ အျမန္ယဥ္ျဖစ္၍ အေမာင္းျမန္ေသာ္လည္း အထေတာ့ေႏွးရွာေပသည္။ တစ္ခါရပ္ၿပီးလွ်င္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ သူ၏ မိုက္မဲမူ ျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူဖို႔ အသင့္ရွိေနသည္။ ေက်းငွက္တို႔၏ ေလွာင္ေျပာင္သံေအာက္တြင္ သာဂိသည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ဆက္လက္ လွဲေလ်ာင္းျခင္းငွာ ျမန္ျမန္ေတာ့ ျပန္မထြက္ႏိုင္ရွာေပ။ သို႔ရာတြင္ သာဂိက ေဒါမထပါ။ သူသည္ အရာအားလံုးကို အဆံုးစြန္ထိ အဆံုးစြန္ေျပာရလွ်င္ မိျဖဴသည္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ အပ်ိဳစင္ မျဖစ္ေတာ့သည္ ထားဦး ..သူၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါသည္။ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ မွားျခင္း အတြက္အျပစ္တင္ရန္ သူ႔တြင္ စကားလံုးမရွိပါ။ သူ ေၾကာက္သည္မွာ တစ္ခုသာ ရွိသည္..မိျဖဴက သူ႔ကို စြန္႔ပစ္လိုက္မွာ စိုးသည္။ သူ က်င္လည္ခဲ့ဘူးေသာ ေနရာေဟာင္းေလးသို႔ အေရာက္တြင္ သူကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ ရန္ကုန္ေနသည္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေအာက္တြင္ပင္ ရွိေနေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရာင္ျခည္လိႈင္းေလးမ်ား လႊတ္၍ အသံေပးေနသည္။ သာဂိ ကားဂိတ္ထဲတြင္ ငုပ္တုပ္ထိုင္ေနမိသည္။ မနီးမေဝးက ေစ်းတန္းေလးသည္ အလင္းဖ်ဖ်ေအာက္တြင္ ခပ္ဝပ္ဝပ္ကေလး ေကြးေနသည္။ ဟိုးသစ္ပင္ေအာက္က အေၾကာ္တဲေလးသာ မီးခိုးတလူလူျဖင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည္။ မိျဖဴသည္ေရာ..ဒီအခ်ိန္ ဘာလုပ္ေနမည္နည္း..ငယ္ငယ္တုန္းကလို စကပ္ေလးျခံဳ၍ ေကြးေနမည္လား.. သာဂိသည္ ႐ုတ္တရက္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ တိုးတိုးေလး ရယ္မိသည္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ မိျဖဴနဲ႔ သူသည္ ေနာက္ဆို သူစိမ္းေတြမ်ား ျဖစ္ေတာ့မွာလားဟု ေတြးမိကာ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က ေအာင့္တက္လာသည္။ သာဂိ လက္ဝါးျဖင့္ ဖိၿပီး သက္သာလို သက္သာျငား ထို႔ေနာက္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္သြားသည္။ ကားသမားသည္ ညဘက္ ေမာင္းလာစဥ္ မီးႀကီးမ်ားကို ဖြင့္ထားခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ခုမနက္ ကားစက္ႏိႈးေတာ့ ညက မပိတ္ခဲ့ေသာ မီးက လင္းလာ၍ ပိတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သာဂိ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ပြတ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ဟိုး တိုက္တန္းဘက္ဆီက ကားမီးေရာင္တန္း တစ္ခုဖ်ပ္ကနဲ ထိုးထြက္လာသည္။ ဤတိုက္တန္းတစ္ဝိုက္တြင္ ကားစီးႏိုင္သူ မရွိခဲ့ပါ။ ယခု ေမာင္းလာသူသည္ ဘယ္သူမ်ားနည္း။ ခပ္ေဝးေဝးက လာေနေသာ ကားသည္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေသာ ကားျဖစ္သည္။ သိန္းေအးေျပာဖူးသည့္ သိန္း ၅၀ ေက်ာ္ေပးရသည္ ဆိုေသာ ဆပ္ဖ္(SURF) အမ်ိဳးအစားကားျမင့္ တစ္စီးျဖစ္၍ သာဂိ ပိုအံ့ၾသသြားသည္။ (ထိုေခတ္ကားေစ်း) ေမာင္းလာသူကို သာဂိ မသိ။ သာဂိ မျမင္ဖူးေသာ လူျဖစ္သည္။ မိျဖဴသည္ ကားေမာင္းသူဘက္လွည့္၍ စကားေတြေျပာေနသည္။ သူမ၏ ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္စဖြယ္ လက္ကေလးေတြကို ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေအာင္ လႈပ္ရွားရင္း စကားေတြ မွတ္တိုင္နား အေရာက္တြင္မူ ေကြ႔ဖို႔ ေဘး ဘယ္ဘက္ကို အၾကည့္ ကားဂိတ္ထဲမွ ေမာင္းလာသူ၏ ေဘးတြင္ထိုင္ေနသူကိုကား သာဂိသိသည္။ သာဂိ ျမင္ဖူးေသာ လူျဖစ္သည့္ မိျဖဴျဖစ္သည္။ အမွ်င္မျပတ္ေျပာေနသည္။ ဟိုလူက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ကားကိုေမာင္းေနသည္။ ကားဂိတ္ သာဂိမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆံုသည္။ ထိုလူ မ်က္ခံုးနည္းနည္းေတာ့ တြန္႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မထူးဆန္းသလို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီး ကားကို ေထာက္ၾကံ့ ဘက္သို႔ ေမာင္းႏွင္ သြားေတာ့သည္။ သာဂိသည္ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္ဝါးနဲ႔ ပြတ္လည္း သက္သာမလာေတာ့ေခ်။ အထဲတြင္ စို႔နဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်င္း ႐ိုက္ေနသကဲ့သို႔ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ထိုး၍ ေအာင့္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ရပ္တည္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ ဟင္းရြက္ေတာင္းႀကီး ရြက္လာေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေခြေခြေလး လွဲခ်ရင္း အနာသက္သာသလို ေနၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္ ခဏခ်င္းအတြင္း အေဝးသို႔ေရာက္ရွိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ မျမင္ရေတာ့သည့္ ကားေနာက္ပိုင္းကို ေငးရင္း လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ" ဟုဆိုသည္။ သာဂိသည္ ခံုေပၚျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း ရတယ္ဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ လက္ဝါးေလး ကာျပသည္။ "ဟဲ့..ဟိုေကာင္ေလး..ေနမေကာင္းဘူးလား၊ ေၾသာ္..ဆရာမႀကီး တူေလးပဲ..ေဆးခန္းသြားမလား၊ အန္တီ ေစ်းတန္းေလးတြင္ ေစ်းသည္တစ္ခ်ိဳ႔ ဆိုင္ခင္းေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ရင္ဘတ္ကို ဖိရင္း ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဆိုးကို ခါးေတာင္းႀကိဳက္၍ ဖိနပ္ကို ခါးၾကားထိုးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကတၱရာ လမ္းအတိုင္း မဂၤလာဒံု ဘက္သို႔ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးေတာ့သည္။ သာဂိ ၏ ေျခဖဝါးတို႔သည္ ကတၱရာနဲ႔ သာဂိကို အထူးဆန္းသဖြယ္ၾကည့္သြားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ပုဆိုးခါးေတာင္းႀကိဳက္ကာ ေျခဗလာနဲ႔ ေျပးေနေသာလူကို ျမင္ဖူးဟန္မတူေခ်။ ထိဖန္မ်ားေသာ အခါ ပဲ႔ရြဲ႔၍ ေသြးစို႔လာၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူေတြနဲ႔ ကားစီးခရီးသည္ အခ်ိဳ ႔က ထိုလူေတြကဲ့သို႔ပင္ ျမင္ဖူးဟန္မရွိေသာ ေခြးတစ္အုပ္က သာဂိကို ဝိုင္းေဟာင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ အတင့္ရဲေသာ ေခြးမ်ားက ဝင္ဆြဲမည့္ဟန္၊ ကိက္မည့္ဟန္ ျပဳသည္။ သာဂိကေတာ့ အေျပးမရပ္၊ ု သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေခြးကိုမျမင္ေခ်။ အမွန္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ကားလမ္းကို ေသာ္မွ အမွတ္မဲ့စိတ္ျဖင့္ျမင္ေနပံုရၿပီး သူ၏ အာရံု အလံုးစံုသည္ ကားေပၚက မိျဖဴ၏ လက္ကေလးမ်ားၾကားတြင္ ပါသြားၿပီး ျဖစ္၏။ တုန္႔ျပန္မူ မရွိေသာ သာဂိကို အေၾကာက္တရားမရွိသည့္ ေခြးတစ္ေကာင္က ေနာက္မွေန၍ ေျခသလံုးကို ဝင္ဟပ္သည္။ သာဂိ တံု႔ကနဲျဖစ္ၿပီး ယိုင္လဲသြားသည္။ ေခြးသည္ သာဂိ ေျခသလံုးကို မိမိရရ ခဲရင္း ဆြဲခါေနသည္။ သာဂိ ထိုေခြး၏ ပါးစပ္ကို အထက္ေအာက္ တစ္ဘက္စီ ကိုင္၍ ဆြဲျဖဲလိုက္သည္။ ေခြးကလည္း ႐ုန္းသည္။ သူ႔ ေျခသည္း လက္သည္းမ်ားသည္ သာဂိ ရင္ဘတ္နဲ႔ ေပါင္ေတြကို ေသြးစီးေၾကာင္းရာ ထင္သြားေစသည္။ သာဂိ ေခြးႏႈတ္သီးကို စံုကိုင္ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္တစ္ေကာင္က သာဂိ ေျခေထာက္ကို ဝင္ ဆြဲမည့္ ဟန္ ျပျပန္သည္။ သာဂိ ထိုေခြးဘက္သို႔ လွည့္၍ လက္ထဲက မိထားေသာ ေခြးကို စံုကိုင္ ေျမႇာက္ကာ ကတၱရာ နဲ႔ ဖြတ္ခ်လိုက္သည္။ ေခြးထံက တစ္ဂိန္ဂိန္ ျမည္သံထြက္လာသည္။ က်န္ေသာေခြးေတြ ေနာက္တြန္႔သြားၾကသည္။ သာဂိ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္၍ ဖြတ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ေခြး သည္ ဂိန္ နဲ႔ အိုင္ကို ေပါင္း ေအာ္သည္။ က်န္ေခြးေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို ၾကည့္၍ အူၾကေတာ့သည္။ သာဂိ လက္ထဲက ေခြးကို ေလေပၚ ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ေခြးသည္ ေလထဲတြင္ အဆန္႔သား ဝဲတက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားယားႀကီး ျပန္ အက် သာဂိ ၏ အသားေတြ ပဲ့ေနေသာ ဘယ္ေျခေထာက္ ေျခေစာင္းက ေခြးရင္ဝကိုတည့္ ထိသည္။ ေခြး ေျမႀကီးေပၚ ဖုန္းကနဲ ေနေအာင္ လြင့္စင္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဂိန္ဂိန္ေအာ္ရင္း ဖင္သီကာ ေျပးေတာ့သည္။ သာဂိသည္ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေခြးခဲသြားေသာ ဒဏ္ရာက အသားေတြပဲ့သြားကာ ေသြးေတြ ထြက္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ေျခဖဝါးေတြကလည္း ခုမွက်ိန္းစပ္လာကာ အထိမခံႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ သာဂိ ၏ ရင္ဘတ္ထဲက အနာသည္ ထိုခဏေတာ့ ေပ်ာက္ေနေခ်သည္။ သာဂိသည္ လာေနေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးကို တားကာ တက္လိုက္သြားသည္။ ဝါယာလက္ အေရာက္တြင္ ကားေပၚကဆင္း၍ အေဒၚ့ဆီ စိတ္မပူဖို႔ ဖုန္းဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာ့ အိမ္ဘက္သို႔ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္း ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သာဂိ ရြာျပန္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္မိ၍ ဆရာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ သာဂိကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆီးႀကိဳသည္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ေျပာသည္။ သာဂိက လက္မခံ။ ေက်ာင္းဆိုေသာ အရာကို သူနည္းနည္းမွ စိတ္မဝင္စားေတာ့။ ရြာျပန္ၿပီး လယ္လုပ္မယ္ခ်ည္း ေျပာေနသည္။ ဆရာသည္ သာဂိကို စဥ္းစားပါဦးဟုဆိုကာ စဥ္းစားခိုင္းရင္း သူ႔အိမ္မွာေနေစသည္။ ေနာက္ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ သူ႔ညီ လာမည္ဟု ေျပာသည္။ သူေရာက္လာလွ်င္ မင္းေပ်ာ္မွာပါဟုလည္း ဆိုသည္။ သာဂိသည္ ဒဏ္ရာအတြက္လည္း ကာကြယ္ေဆးထိုးရသည္။ နည္းနည္းေတာ့ နာသည္။ သို႔ရာတြင္ ရင္ဘတ္ထဲကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေခ်။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆရာ့ညီ ကိုသန္႔ဆိုသူ ေရာက္လာသည္။ ထိုလူႀကီးတြင္ သေဘာေကာင္းပံုရေသာ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ ဆင္ၾကည့္ၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရွိသည္။ သူသည္ ဘယ္ကိစၥမဆို စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔အေရး မ်က္ဝန္းၾကံဳ ႔ကာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတတ္သည္။ စီးပြားေရးသမား ပီသစြာအက်ိဳး၊ အျမတ္ တြက္သလား မဆိုႏိုင္။ ရယ္စရာ ေမာစရာ ကိစၥမ်ားမွ လြဲလွ်င္ သူ႔အစ္ကို ဆရာ့ကိုေတာင္ ထိုသို႔ ဆက္ဆံတတ္သည္။ သူ႔ အေျပာအရေတာ့ရင္ဝကို ထိုးမည့္ ဓားကို ကာကြယ္ျခင္းဟု ဆိုသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကိုသန္႔သည္ သာဂိအတြက္ ခင္ဖို႔ေကာင္းေသာလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔ က လိုက္မည္ဟု ဆိုေသာ အခါ ကိုသန္႔က.. မိန္းမမရွိေသာ ဆရာ၏ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ဝင္ေရာက္ခ်က္ျပဳတ္ေပးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ ေခြးခဲထားေသာ သာဂိအေၾကာင္းၾကားၿပီးေသာအခါ ရြာျပန္မယ့္ အစား သူနဲ႔ အလုပ္လိုက္လုပ္မလား ဟုေမးသည္။ သာဂိက " မင္း..ငါ နဲ႔ ေပါင္းမယ္ ဆိုရင္ စကားကို အဲလို အလြယ္ေျပာတဲ့ အက်င့္ေဖ်ာက္ရမယ္။ ငါ ကဘာလုပ္သလဲ မင္းမေမးဘူး၊ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ မစံုစမ္းဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ ..ဒါေတြ မလာဘူး။ အဲလိုသာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းသာ မိန္းမ ဆိုရင္ ဟိုအတန္းေရာက္တယ္။ စကားတစ္ခြန္းၾကားရရင္ စဥ္းစားဖို႔နဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေျပာခါနီး စဥ္းစားဖို႔ပဲ" ေယာက္က်ားဆိုေတာ့ ေဂ်းထဲ ေညာင္းဖို႔ မ်ားတယ္ သာဂိေရ ....... အရင္ဆံုး မင္းလုပ္ရမွာက သာဂိသည္ ထိုေလ့က်င့္ခန္းကို ေတာ္ေတာ္က်င့္ယူရေလသည္။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ လႊတ္ကနဲ ေျပာခ်င္တိုင္း ေျပာခဲ့ေသာ သူသည္ စဥး္စားဖို႔ကို ေမ့ေမ့ေနတတ္သည္။ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာ အနာေဖး ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း အေဝးေျပးကားဂိတ္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သံလြင္ ဆိုသည့္ ဘတ္စ္ကားငယ္ေလးေပၚတင္ေပးလိုက္ရင္း ... "ငါ ေပးတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းသြား၊ ထြန္းႏိုင္ဆိုတဲ့လူကို ငါ့စာေပးလိုက္၊ ငါ ပိုက္ဆံလႊဲၿပီးမွ တက္လုလုအခ်ိန္တြင္ သာဂိသည္ ထိုေလ့က်င့္ခန္းကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုသန္႔သည္ သာဂိကို လိုက္လာခဲ့မယ္၊" ဟုဆိုကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ သာဂိသည္ သံလြင္ဆိုသည့္ စာတမ္းပါ အင္မတန္ စိတ္ျမန္ေသာ ကားဆရာ၏ ေမာင္းႏွင္ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ဟိုၾကည့္၊ဒီၾကည့္ျဖင့္ လိုက္ပါသြားသည္။ ေလးနာရိီခန္႔ ဟိုေငး၊ ဒီေငး ေငးၿပီးခ်ိန္တြင္ လွပစိမ္းျပာေနသည့္ ဧရာဝတီသည္ သာဂိ မ်က္ဝန္းေ႐ွ႕တြင္ ကႏြဲ႔ကလ်ေလးေပၚလာေလသည္။ တိုးတက္ျခင္း၏ လကၡဏာတစ္ရပ္အျဖစ္ ျမစ္ကူးတံတားႀကီး တစ္စင္းကိုလည္း ကန္႔လန္႔ႀကီး ေတြ႔ရသည္။ သာဂိ ဟိုေငး၊ဒီေမာ လုပ္ေနစဥ္ စပါယ္ယာေလး၏ လမ္းမေတာ္မွာဆင္းမယ့္လူေတြ ၊ဘူတာ မွာဆင္းမယ့္လူေတြ၊ ေက်ာက္ရဳပ္ေရာက္ၿပီ..ဆင္းလို႔ရၿပီ ဆိုေသာ အသံကိုၾကားရသည္။ သာဂိ လြယ္အိပ္ကေလးလြယ္၍ ဆင္းလိုက္သည္။ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း မွာထားသည္။ လမ္းမေတာ္မွာဆင္း၊ ဆိုက္ကားငွားၿပီးသြား ဟု။ တ႐ုတ္ဆိုင္ႀကီးမ်ားၾကိီးစိုးေသာ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ သာဂိ ေငးေမာေနစဥ္ ဆိုက္ကားဆရာက ေရာက္ၿပီဟုဆိုသည္။ ပြဲရံုလား၊ ဘာလား မေျပာတတ္သည့္ ကုန္ေလွာင္႐ံုလိုလို ၊ဆိုင္ခန္းလိုလို တိုက္ခန္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ ေတြ႔ရသည္မွာ ေ႐ွ႕ေျခတစ္ဘက္ႂကြထားေသာ ျမင္းေပၚက ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔က စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ သာဂိ ထိလူ႔ထံ သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုထြန္းႏိုင္နဲ႔ ု ေတြ႔ခ်င္လိုပါ ဟုဆိုေတာ့ ထိုလူက ဘာကိစၥလဲ ဟုျပန္ေမးသည္။ သာဂိက ကိုသန္႔ေပးလိုက္ေသာ စာေလး ဗိုက္မ႐ႊဲေခ်။ လည္ပင္းတြင္ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳးေလာက္ရွိေသာ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးကို ဆြဲထားသည္။ ထုတ္ေပးေသာအခါ ထိလူက ယူဖတ္၏။ ထြန္းႏိုင္ဆိုေသာလူသည္ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္နဲ႔ ဝသလိုရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ု စာကိုဖတ္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ခပ္တည္တည္၊ ခပ္တင္းတင္းရွိသည္။ သေဘာေကာင္းပံု မရေခ်။ သာဂိက ထြန္းႏိုင္ကို ၾကည့္ရင္း ထြန္းႏိုင္ေနာက္က ျမင္ကြင္းကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ထြန္းႏိုင္၏ ပြဲရံုေဘးတြင္ အမ်ိဳးသမီး သီးသန္႔ဟု ေရးထားေသာ အလွျပင္ဆိုင္ ရွိေနေလသည္။ ထိုဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ ဒါန္းစီးရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနသည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္ ဖိုဘီကိတ္နဲ႔ ဆင္သလိုလို ရွိသည္။ သူမေလးသည္ ေနၾကာေစ့ကိုက္ရင္း ေမာ့အၾကည့္ သူကိုေငးေနေသာ သာဂိမ်က္ဝန္းကို ေတြ႔ေသာအခါ ႏွာေခါင္းေလးရံႈ ႔ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို ႔ စာအုပ္နဲ႔ ကြယ္လိုက္သည္။ သာဂိ ရင္ခုန္လာသည္။ သူသည္ သူ႔ႏွလံုးသားကို ေသသြားၿပီဟု ထင္တာ ျဖစ္သည္ဟုထင္တာ လြဲျပန္ၿပီျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ကိုထြန္းႏိုင္၏ ပြဲ႐ံုမ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ ေနရာရသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ဟဆိုေသာ္လည္း ု ကိုထြန္းႏိုင္သည္ အေတာ္ေလးေတာ့ ျပင္ဆင္ထားသည္။ ထိုအေပၚတြင္ ေရခဲေသတၱာ၊ အေပၚစက္၊ ေအာက္စက္၊ ပန္ကာ၊ ကက္စက္ စသည့္ လူသံုးကုန္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ ထိုေန႔ညက မွားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ခုမွသိသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးသည္ အႏွစ္ မရွိေသာ ပင္ေပါင္ေဘာလံုးကဲ့သို႔ အခြံႀကီးသာ သာဂိသည္ ေနရာစိမ္းကို ရင္ခုန္ရင္း ညေနက မ်က္ႏွာႏုနုေလးကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ စ၍ သာဂိသည္ ဆိုင္ကယ္စီးသင္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္ေလးသည္ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ ေလာ္ဂ်ား 110 အမ်ိဳးအစားျဖစ္ၿပီး သာဂိနဲ႔ ခဏခ်င္းပင္ ရင္းႏွီးသြားခဲ့သည္။ သာဂိသည္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆိုင္ကယ္ခ်ည္း စီးေနရသည္။ သူၿမိဳ႕ထဲ လမ္းမ်ားေပၚတြင္သာမက မင္းႀကီးေတာင္လမ္း၊ တစ္ဘက္ကမ္း ပန္းေတာင္းဘက္ရွိ လမ္းမ်ား ကိုပါ အစီးက်င့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ေခါက္ကဆိုလွ်င္ ေပါင္းတလည္၊ ေပါက္ေခါင္းမွ တဆင့္ ပဲခူး႐ိုးမလမ္းေတြေပၚအထိ တက္စီးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ မၾကာခင္တင္ သာဂိသည္ ပုသိမ္၊ မံုရြာ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ စတင္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ပုသိမ္ဘက္က ေအာ္ဒါမွာလာေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို ကိုထြန္းႏိုင္က ဖုန္းလက္ခံၿပီးသည့္ေနာက္ အင္ခ်ပ္တစ္ဦးပါသည့္ အဖြဲ႔ျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ ႐ိုက္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ျပည္မွ ပုသိမ္ထိ ဆိုင္ကယ္စီးေပးခ ငါးေထာင္ရသည္။ ျပည္မွ ဆိုင္ကယ္စီးသြားလွ်င္ လူညီမူေပၚမူတည္၍ အခ်ိန္ နာရီ ေျခာက္နာရီမွ ရွစ္နာရီ အတြင္း ပုသိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ပုသိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ လက္ခံမည့္သူက အထိခိုက္အနာအဆာ စစ္ေဆး၍ ေက်နပ္ၿပီ ဆိုသည္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ သာဂိတို႔က အထိခိုက္ အပြန္းပဲ့ သတင္းစကားမ်ား မရွိပါက စရိတ္ၿငိမ္း ငါးေထာင္ခိုင္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ရံဖန္ရံခါ တစ္ေထာင္မ်ိဳး ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳး အေလွ်ာ့ခံၾကရသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ သာဂိသည္ ပိုက္ဆံရွာတတ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔လည္း ရံဖန္ရံခါ ကားေပၚတြင္ အိပ္ၿပီး လိုက္ၾကသည္။ ျပည္ေရာက္လို႔ ကိုထြန္းႏိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္လွ်င္ ပုသိမ္က လက္ခံသူ၏ လမ္းတြင္ ဘီယာ အေသာက္လြန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ လဲ၍ ပြန္းရာ ျခစ္ရာ ထင္လာလွ်င္မူ အထိခိုက္ေပၚမူတည္ၿပီး ေရာက္လာတတ္သည္။ ကိုသန္႔က ဆိုင္ကယ္ လုပ္ငန္းတြင္ ရွယ္ယာသာဝင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္မပါေခ်။ ကိုယ္တိုင္လုပ္သူက ကိုထြန္းႏိုင္ျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔က ဇီးေစ့ေကာက္ျခင္း၊ ဘုမၼာရာဇာ ေကာက္ျခင္းနဲ႔ ကိုသန္႔လူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုသန္႔လုပ္ငန္းကို စိတ္မဝင္စားေခ်။ သူသည္ လမ္းေပၚက ဆိုင္ကယ္ အလုပ္ကိုသာ အာရံုလာေနသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သာဂိ၏ ေခါက္ေရသည္ ဆယ္ေၾကာင္းေက်ာ္မွာ ရွိၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ပိုက္ဆံမစုႏိုင္။ သားမယား မရွိပါပဲ ကုန္စရာ ရွိေနသည္မွာ ေႏြးေႏြးတို႔ ညီအမေၾကာင့္က တစ္ေၾကာင္း၊ သာဂိ၏ အင္ခ်ပ္ ကိုႏိုင္းႏိုင္း ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။ ပို႔ျခင္းကို အဓိက ထားသည္။ ရံဖန္ရံခါ သူ႔ထံတြင္ လိပ္နဲ႔ သင္းေခြခ်ပ္ေတြပါ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သာဂိသည္ ေႏြးေႏြးဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ သာဂိ ေနထိုင္ရာ ကိုထြန္းႏိုင္ပြဲ႐ံုေဘးတြင္ ဖြင့္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး အလွျပင္ဆိုင္မွ ျဖစ္သည္။ သူမေလးသည္ ျပည္ေကာလိပ္တြင္ အေဝးသင္တက္ရင္း အစ္မဝမ္းကြဲျဖစ္သူ၏ ျပည့္ျပည့္သည္လည္း သူမနဲ႔ အစ္မရင္းေတာ္သည္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ရုပ္ဆင္သူျဖစ္သည္။ အလွျပင္ဆိုင္တြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းႏိုင္တို႔နဲ႔လည္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အစ္မဝမ္းကြဲ သာဂိအေပၚတြင္လည္း ခင္မင္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ သာဂိ တတိယႏွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လာသည္ကို သိေသာအခါက သူမသည္ သာဂိ အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ခံေပးမည္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ပါ ဟုဆိုခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ (ထိုစဥ္က) ျပည္ေကာလိပ္မွာ သာဂိတက္ခဲ့ေသာ စိတ္ပညာ ေမဂ်ာ မရွိေသးေခ်။ အမွန္ေတာ့ သာဂိကလည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ ခ်င္ေတာ့သည္ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ျပည့္ ေက်နပ္ေစရန္ စိတ္ပါသည့္ ေမဂ်ာ မရွိ၍ ဆိုကာ အေၾကာင္းျပခဲ့ရသည္။ သာဂိ၏ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားသည္ ထိုဆိုင္ေလးအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦးတည္းရွိ္ေသာဆိုင္ေလးသည္ သိပ္ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္လွသည္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ျပည့္၏ ေစတနာပါေသာ ဝန္ေဆာင္မူမ်ားက လာေရာက္သူမ်ားကို ေနာက္တစ္ခါ လာဖို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလသည္။ ထို႔ျပင္ အျခားဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဲ့သို႔ ေယာက္က်ားေလး အဝင္အထြက္ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ မရွိသည္ကလည္း သူတို႔ ဆိုင္ေလး၏ နာမည္ဂုဏ္သတင္း တစ္ခုျဖစ္သည္။ ယခုတစ္ေလာ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ဝင္ထြက္ေနသူမွာ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္သည့္ သာဂိသာ ျဖစ္သည္။ ကိုႏိုင္းႏိုင္းကေတာ့ မ်က္ႏွာ၊ဟန္ပန္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ စကားေျပာပံု ရုပ္ရွင္ မင္းသား ႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ တစ္ေနမွ် မတူေခ်။ သို႔ရာတြင္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းမွာ ထာဝစဥ္ရႊန္းစို ေတာက္စားေနကာ ရီေဝေဝျဖစ္ေနေသာ အရည္လဲ့ေနသည့္ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္းႏိုင္းဟုေခၚမွန္း သာဂိလံုးဝမစဥ္းစားတတ္ေခ်။ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ဝန္း တစ္စံုရွိသည္။ စေတြ႔ခါစကဆိုလွ်င္ သူ႔ကို ဖီးလ္သမားႀကီးဟု သာဂိထင္ခဲ့သည္။ မဟုတ္ေခ်။ အမွန္ကမူ သူသည္ သူႀကိဳက္သည့္ ႏိုင္းတီးႏိုင္း ဝီစကီအား အျမဲ လစ္မစ္ျဖည့္ေန၍ အျမဲေကာင္းေနေသာ လူေကာင္းႀကီးသာ ျဖစ္သည္။ သာဂိတို႔ ကယ္ရိီ႐ိုက္စ လမ္းေၾကာင္း မကၽႊမ္းေသးခင္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက သင္ျပေပးခဲ့ရသည္။ လမ္းေၾကာင္း ကၽႊမ္းသည့္ ေနရာတြင္ေတာ့ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက ဆရာ တစ္ဆျူ ဖစ္သည္။ ကၽြမ္းက်င္လွသူ ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းႏိုင္၏ ကိုသန္႔လူကြ .. ၾကည့္ရႈသင္ေပးလိုက္ကြာ ဆိုေသာ စကားေအာက္တြင္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းသည္ သာဂိအေပၚ အနည္းငယ္ေတာ့ အေရးထားပါသည္။ တစ္ေန႔ ဥသွ်စ္ပင္စားေသာက္ဆိုင္မွ အထြက္ ၾကည္ေတာ္ထိဆိုေတာ့ သိပ္လည္းမေဝး လမ္းကလည္း ေကာင္းသည့္ျပင္ လူပံုၾကည့္ရတာလည္း ကိုႏိုင္းႏိုင္းက လူတစ္ေယာက္ လမ္းၾကံဳတင္ေခၚသြားပါ ဆိုကာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ေပၚ တစ္ေယာက္တင္ေပးသည္။ ေပ်ာ့ႏြဲ႔ႏြဲ႔ဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ျပဳႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆကာ လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါက ကိုႏိုင္းႏိုင္း၏ သူ႔တြင္ ဆရာ ေခၚထိုက္ေသာ ေနာက္တစ္ခ်က္လည္း ရွိေသးသည္။ သူသည္ ခရီးသည္ရွာရာတြင္လည္း ဖန္တီးေပးခ်က္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရန္ စိတ္မရွည္ၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားနဲ႔ အလ်င္လိုေသာ ခရီးသည္မ်ားကို လမ္းၾကံဳတင္ျခင္းအားျဖင့္ ျမိဳးျမိဳးမ်က္မ်က္ေလး ရတတ္သည္။ အဂၤပူထိေလာက္ဆိုလွ်င္ ငါးေထာင္ခန္႔ ရတတ္သည္။ ယခု ၾကည္ေတာ္ ဆိုေတာ့ ေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ ေအးေဆး၊ သာဂိတို႔လို ကယ္ရီတစ္ေယာက္ ဤကဲ့သို႔ ခရီးသည္ တင္လာရာ လူျပတ္ေသာေနရာ အေရာက္ ေနာက္ကေန ဓားနဲ႔ေထာက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္လသြား၍ ဆိုင္ကယ္ ဖိုးေလ်ာ္လိုက္ရဖူးသည္။ ု ယခု လူကိုၾကည့္ရတာေတာ့ လူဆိုး၊လူမိုက္ လူၾကမ္းပံု မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ သတိေတာ့ ထားရသည္။ လြယ္ေနက် လြယ္အိပ္ကို ခပ္တိုတိုတင္းတင္းလြယ္လိုက္ၿပီး စတား စကူ ဒ႐ိုင္ဘာ(ဝက္အူလွည့္) တစ္ေခ်ာင္းကို အျပင္အိပ္ဘက္တြင္ ဇစ္ဟ၍ ထည့္ထားလိုက္သည္။ ငါးစာ၏ ဘီယာဖိုးအတြက္ သာဂိ ပူစရာမရွိၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဒီလို တင္ေခၚရတာ အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားသည္။ တစ္ေလာက ေနာက္တြင္ ငါးမွ်ားခ်ိပ္ ရွိ၊ မရွိ ကိုယ္က ျမင္ရသည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ အထင္လဲြေခ်ၿပီ။ သာဂိ၏ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ ထိုလူသည္ သာဂိကို လိုသည္ထက္ တိုးဖက္ထားသည္ ထင္မိသည္။ သူ႔လက္ေတြက သာဂိခါးကို ဖက္ရမည့္အစား ေပါင္ေပၚေရာက္ေနသည္။ သာဂိနည္းနည္းေတာ့ အေနရခက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မေျပာမိေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေၾကာက္တတ္သည္။ သာဂိတို႔က စီးေနက်ျဖစ္၍ ကီလို ၈၀၊ ၁၀၀ ခန္႔ကို လည္းေကာင္း မ်က္ရည္ေတြက်ကာ အတင္းဖက္ထားတတ္သည္ကို သာဂိ ၾကံဳခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီလူေၾကာက္ပံုက နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုလူ၏ လက္ေတြသည္ သာဂိ ဝတ္ထားေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚတြင္ တစ္ရြရြ လႈပ္ေနသည္။ ေနာက္ ဂြဆံု အရင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ သာဂိ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြား၍ ဆိုင္ကယ္ေတာင္ ယိုင္သြားသည္။ ထိုလူ ရယ္လိုက္သလား.. ဆက္စီး၍ မရေတာ့ လမ္းေဘး ထိုးဆင္းလိုက္ၿပီး ရပ္လိုက္သည္။ ေနာက္က လူက မဆင္း၊ သာဂိ ၏ ဂြၾကားက ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို ျဖဲရင္း လက္ထိုးႏိႈက္ေနသည္။ ဘယ္လိုမွ် မေနေသာ္လည္း မစီးဘူးသူ အဖို႔ေတာ့ ေလတိုးဒဏ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ သာဂိ သိပ္ေတာ့ မသဲကြဲေခ်။ သဲကြဲသည္က ေအာက္ကေကာင္ ေထာင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ သာဂိ မရေတာ့။ စိတ္က အရမ္းပါလာျပိီ ျဖစ္သည္။ မတ္တပ္ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုလူက သာဂိကို မလွမ္း မကမ္းက ျခံဳပုတ္ထဲ ဆြဲေခၚသြား၏။ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ ေသာ့ကို ကမန္းကတမ္း ခတ္လိုက္ရရင္း ပါသြားသည္။ ျခံဳအကြယ္ေရာက္ေတာ့ ထိုလူသည္ သာဂိ၏ ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေပၚကေန လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အေျမႇာင္းလိုက္ ပြတ္ဆြဲရင္း သူ႔ေခါင္းႀကီးက ေပါင္ၾကားေအာက္ ဝင္ကာ ေဂြးဥေတြကို ခပ္ဖြဖြသြားနဲ႔ ျခစ္လိုက္ လွ်ာနဲ႔ထိုးလိုက္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုပ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ သာဂိ ထင္ရေအာင္ ေအာင့္တက္လာသည္။ လိင္တထိပ္ဖ်ားသည္ ေသြးတို႔စုစည္းလာၿပီး ံ ရွိေနေပမယ့္ စိတ္ကလည္း ထန္ေနေခ်ၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုး က်င္တက္သြားသည္။ ေဂြးဥႀကီးေတြ အထဲကို ၾကံဳ ႔ ဝင္ကာဗိုက္ထဲ ျပန္ဝင္ေတာ့မည္ေတာင္ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ တင္းလာသည္။ သာဂိ သည္ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ် မၾကံဳဖူးေသး။ ဒိလူ႔ကို ရႊံသလိုလို ေနာက္ေတာ့ သာဂိသည္ အတြင္းခံကို ဆြဲလွန္ကာ ဒစ ္ကို ဆြဲထုတ္၍ ထိုလူ႔ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထိုလူသည္ ကၽႊမ္းက်င္စြာျဖင့္ သာဂိ၏ လိင္တံထိပ္ဖ်ားကို စုပ္ယူလိုက္သည္။ သာဂိ က်င့္ေနက် ဆီစြပ္ေလ့က်င့္ခန္းပင္ မကယ္ႏိုင္။ ထိုလူ၏ လွ်ာနဲ႔ အာခံတြင္းသည္ ပရက္ရွာေကာင္းလွေသာ စုပ္ခြက္ႀကီးကဲ့သို႔ သာဂိ၏ ဒစ ္ေခါင္းတစ္ခုလံုးအား ငံု၍ စုပ္ယူလိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ပဲ သာဂိ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖ်င္းကနဲ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုလူသည္ သာဂိ၏ လေရေတြကို ျမိဳခ်ရင္း လွ်ာက ထိပ္ဖ်ားကို လာလာထိုးေနရာ သာဂိမွာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ထိုလူ႔ ေခါင္းကိုသာ စြတ္ကိုင္ထားရေတာ့သည္။ ထိုလူသည္ သာဂိ အေရထြက္ေနခ်ိန္သာ ခဏေစာင့္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ဆုပ္လုပ္၍ စုပ္ျပန္သည္။ သူ႔ လွ်ာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြသည္ သာဂိ၏ လိင္တံကို လံုးဝ အလြတ္မေပးေခ်။ ေတာ္ေနၾကာ စုပ္ေပးၿပီးေသာ အခါ ထိုလူသည္ တစ္ဘက္လွည့္ ဖင္ကုန္း၍ သာဂိလိင္တံကို သူ႔ထဲ ဆြဲထည့္မည္ ျပဳသည္။ ဒါေတာ့ သာဂိ စိတ္မပါေခ်. ျငင္းဆန္ရင္း ေခါင္းခါေတာ့ ထိုလူက တစ္ခါ ျပန္ထိုင္ကာ စုပ္ျပန္သည္။ ထိုေန႔က ထိုလူသည္ သာဂိကို သံုးခ်ီခန္႔ ဆက္တိုက္ ၿပီးေအာင္ စုပ္ရ၍ လေရေတြ ေသာက္သြားေလသည္။ သာဂိ ထိုေန႔က ဖီးေတြတက္ၿပီး အရသာေကာင္းသည့္ျပင္ ေငြႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္လည္း ရခဲ့သည္။ ဆိုးေတာ့ မဆိုးဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဆိုးသည့္ကိစၥက ေနာက္ ငါးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ျဖစ္လာသည္။ သာဂိ က်င္ျခင္း မရွိ၍ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေနမိရာ ေနာက္သံုးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ သာဂိ ျပည္စေတြမွာလည္း တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ မတိတ္ေတာ့ေခ်။ လိင္တံထဲမွ ျပည္လို ျဖဴဝါဝါ အရည္မ်ား ထြက္လာျခင္းပင္။ သာဂိ အနည္းငယ္ လန္႔ မိေသာ္လည္းနာျခင္း၊ ဆီးသြားရမွာပင္ ေၾကာက္ေနမိေအာင္ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ နာေနေတာ့သည္။ လိင္တံထဲမွ ထြက္ေနေသာ သာဂိ လန္႔ေနမိသည္။ လူကလည္း ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းေခ်။ ကိုယ္ေတြ ပူလာသည္။ ေမာသည္။ တစ္စက္ ထြက္ဖို႔ မ်က္ရည္က်မတတ္ ညွစ္ရသည္။ ဆီးဆိုသည္မွာ မသြားပဲ ေနလို႔ ရေသာ အရာ လိင္တံကို အထိမခံႏိုင္။ နာေနသည္။ ပုဆိုးနဲ႔ ထိတာေတာင္ နာသည္။ဆီးသြားလွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ ဆီး မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆီးသြားတိုင္း သာဂိ ဒုကၡႏ်င့္ လွလွေတြ႔ရင္း ထိုင္သာ ငိုေနခ်င္မိေတာ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကံေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ သာဂိကို အကဲခတ္မိေသာ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက မင္း ..ထိသြားၿပီမလား ၊ မင္းတို႔က ေရွာင္မွ မေရွာင္တာ၊ က်ိဳးမွာေပါ့..ဘာညာနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ဆူပူၿပီး ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးသြားဝယ္ေပး၏ ျပန္လာေတာ့ ရဖာဒင္း ႏွစ္လံုးနဲ႔ အန္ပယ္နယ္စီလင္ ေလးလံုးပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဆးေတြကို ႏွစ္ခါခြဲေသာက္၊ ေပ်ာက္ဟုဆိုကာ သာဂိကို ေပး၏။ ဆိုးေတာ့ မဆိုး သူ႔ေဆးေသာက္ၿပီး သာဂိ အနာေပ်ာက္သြားသည္။သာဂိသည္ ခုမွ လန္းဆန္းစြာ ဝမ္းသာ ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟားပိစ္ နတ္ဆိုးသည္ ခဏပုန္းေနတာသာ ျဖစ္ၿပီး သာဂိကိုယ္တြင္းကို္ ထိုးႏွက္ရန္ အလစ္ေခ်ာင္းေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သာဂိ မရိပ္မိခဲ့ေခ်။ သာဂိ သည္ ထိုအရာမ်ိဳးကို ေၾကာက္သြားမိသည္။ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက ေျပာသည္။ မေပ်ာက္လွ်င္ ျဖတ္ပစ္ရမည္ ဆိုသည္။ သူတစ္ကယ္ေျပာတာလား ေနာက္ေျပာတာလား၊ ေျခာက္ေျပာတာလား သာဂိမသိ။ မသိလဲ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက လာေနေသာ ကုန္းကုန္းးေတြကို ျမင္ေယာင္သည္။ ေစ်းထဲ အလွျပင္ဆိုင္က သာဂိသည္ "အေဖာ္" ေဆာင္သည္။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ မစမ္းဝံ့။ သူေျပာတာ မွန္ေနက ျဖတ္ရမည္ဆုိလွ်င္.. သာဂိ အသဲေတြ ယားသြားသည္။ အလွဖန္တီးရွင္မ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။ သာဂိ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ မွတ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေန႔မွ စ၍ ကယ္ရီ မရွိသည့္ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ သာဂိသည္ ေႏြးေႏြး၏ ဒရိုင္ဘာျဖစ္သည္။ အစ္မျပည့္၏ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ လခ့ တစ္ျပားမွ မရသည့္ျပင္ သာဂိသည္ ကိုယ့္အိပ္ထဲက ဝယ္ထားေသာ ဓာတ္ဆီျဖင့္ ေႏြးေႏြး၏ ဂ်စ္ကန္ကန္ အၾကည့္ေလးေအာက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ အစ္မျပည့္၏ ၾကင္နာေသာ သြားလိုသမွ် လိုက္ပို႔ခဲ့သည္ခ်ည္း၊ ခိုင္းသမွ် သြားဝယ္ေပးသည္ ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ေပ်ာ္သည္။ အျပံဳးေအာက္တြင္ လည္းေကာင္းသာဂိသည္ ေပ်ာ္ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကို ႏိုင္းႏိုင္းကေတာင္ ေမးဖူး၏။ မင္းက ညီမ လား.. အစ္မ လား ..ဟူ၍.. သာဂိလည္း မေျဖတတ္။သူ ေျဖရေပမည္။ မွန္သည္။ သာဂိ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကိဳက္သည္။ တစ္ေယာက္ ကို ေျပာလိုက္လို႔ ဘယ္သူ႔ကို ခ်စ္ေနမွန္းလဲ မသိေခ်။ ဦးႀကီးညိဳ စကားအရ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကိဳက္သည္ ဟု က်န္တစ္ေယာက္နဲ႔ စိမ္းသြားမည္ကို စိုးသည္။ မေျပာျပန္လွ်င္လည္း အရင္တစ္ခါလို သူမ်ားေနာက္ ပါမွာ ေၾကာက္သည္။ ေျပာရေအာင္ကလည္း သူတက ရိုးရိုးသားသား ခင္ေနတာဆိုလွ်င္ အားနာစရာ ျဖစ္မည္။ ို႔ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ေတြေဝေနမိျပန္သည္။ တစ္ေန႔...ထိုေန႔က မီးပ်က္သည္။ အဲ..မဟုတ္။ မလာေသးတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ ျပဴတင္းေပါက္ေလးမွ အျပင္ကို ေငးေနမိသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လကလဲ သာေနသည္။ သာဂိသည္ သာခ်င္တိုင္းသာေနေသာ ဖိုးေရႊလကို ေငးရင္း မိျဖဴကို ဖ်ပ္ကနဲ သတိရမိျပန္သည္။ မိျဖဴ ၏ သိန္း ၅၀ေက်ာ္တန္ ကားႀကီးေပၚက မိျဖဴကို ျမင္ေယာင္မိေသာ အခါတြင္မူ သူ႔ ရင္ဘတ္က ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို သတိရမိ္သည္နဲ႔ သူ႔ရင္သည္ ခုခ်ိန္ထိ လိႈက္ကနဲ ခုန္ခ်င္တုန္း ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေအာင့္လာျပန္သည္။ ထိုေဝဒနာကို သက္သာလို သက္သာျငား ေရခဲေသတၱာထဲက ကိုထြန္းႏိုင္၏ ေလပင့္သကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သာဂိ ဘာလုပ္ရမည္ မသိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီယာ ေနာက္တစ္ဗူး ထပ္ေဖာက္စဥ္ ဟိုဘက္ တိုက္ခန္းဘက္က ..ဝူး..ဝူး ..ဝါး..ဝါး..ေအာ္သံၾကားရသည္။ သာဂိ ခဏေသခ်ာေအာင္ နားစြင့္ေနၿပီးေနာက္... အစ္မျပည့္..ေနြးေႏြး..ဘာျဖစ္တာလဲ...ဟုလွမ္းေအာ္ေမးလိုက္သည္။ ေႏြးေႏြး၏ အသံ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည္။ "ကိုသာဂိ.. လာပါဦး.. အျမန္လာပါ.. "အဲဒီ အသံနဲ႔ အတူ အစ္မျပည့္၏ စိုးရိမ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္သနည္း။ ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲ နဲ႔ လူ ကပ္သလား..ထင္ကာ နံရံတြင္ ေထာင္ထားေသာလွံတံကို ကိုင္၍ ေျပးသြားမိသည္။ တံခါးေပါက္သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တံခါး ဖြင့္မေပးေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ က တံခါးကို ထုရင္း "ေႏြးေႏြး.. အစ္မျပည့္... ကၽြန္ေတာ္ သာဂိပါ.." ဆိုေတာ့.. အေပၚ မ်က္ႏွာက်က္ အခန္းက "ကိုသာဂိ.. ေရာ့.. ေသာ့.. ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖြင့္ ဝင္လိုက္ေနာ္.. အေပါက္ဝမွာေလ.. "ေမာင္သာဂိေရ.. လာပါဦးကြယ္... " ဆိုေသာ အသံတုန္တုန္ေလးကိုလည္း ၾကားရသည္။ သာဂိ ႐ုတ္တရက္ ဘီယာဗူးေတြ ယူၿပီး ေဖာက္ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ ေဝဒနာသည္ ေလွ်ာ့မသြားသည့္ျပင္ မီးေလာင္ရာ ျပဴတင္းေပါက္ေလး ပြင့္လာၿပီး ေႏြးေႏြး မ်က္ႏွာေလး ေပၚလာကာ .... ေတာက္တဲ့ႀကီး.. အႀကီးႀကီးပဲ... အဲဒါ ေႏြးေႏြးတို႔ ေၾကာက္လို႔ ဖယ္ေပးပါေနာ္ ... " ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိလည္း ကိုယ့္လက္ထဲက လွံႀကီး ဘယ္ေနရာထားရမွန္း မသိျဖစ္ကာ ျပံဳးစိစိျဖစ္ရျပန္သည္။ ၾကာၾကာျပံဳးေနလို႔ေတာ့ မရေခ်။ အထဲက အစ္မျပည့္၏..ေမာင္သာဂိ ဆိုသည့္ အသံတုန္တုန္ေလးက သူ႔ကို ေခၚေနျပန္၍ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အထဲ ဝင္လိုက္ရသည္။ မွန္သည္။သူတို႔ ေၾကာက္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေၾကာက္စရာ၊ ေတာက္တဲ့က ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည့္ အေကာင္ ျဖစ္သည္။ သာဂိ လက္နဲ႔ မွန္းၾကည့္တာေတာင္တစ္ထြာခြဲခန္႔ ရွိသည့္ ေကာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ အုန္းတံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ရင္း ေတာက္တဲ့နဲ႔ ေပ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အကြာမွာ သတၱိျပေနသည္။ သူက အစ္မႀကီးမို႔ ဦးေဆာင္ျပရသည္ ထင္သည္။ တက္ေသာ ေလွကားေပၚတြင္ ဓာတ္မီးကိုင္ရင္း အသင့္အေနအထားနဲ႔ ရွိေနသည္။ မဟာသတၱိရွင္ ေႏြးေႏြးကေတာ့ ေတာက္တဲ့ ရွိသည့္ အလွျပင္ခန္းထဲေတာင္ မေန။ အေပၚ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ သာဂိ ရင္ခုန္သြားမိသည္။ ေတာက္တဲ့ေၾကာင့္ မဟုတ္။ အစ္မျပည့္သည္ ညအိပ္ခါနီးမို႔ထင္သည္။ စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ေလးကို ေဘာင္းဘီရွည္ခပ္ပြပြနဲ႔ တြဲဝတ္ထားသည္။ သူမ၏ ျဖဴဝင္းေသာ လက္ေမာင္းသားေလးမ်ားသည္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေအာက္တြင္ ဝင္းဝင္းဝါ လ်က္ရွိသည္။ စြပ္က်ယ္က ဖံုးမေပးႏိုင္ေသာ အသားစိုင္မွန္သမွ်တို႔သည္ လည္း အလားတူ ေရႊေရာင္ထလ်က္ ရွိၾကကုန္၏။ စြပ္က်ယ္ျဖဴေလး၏ ခပ္ပါးပါး လြမ္းျခံဳမူေအာက္တြင္ ခပ္ရိပ္ရိပ္ေလး လိႈင္းထေနၾကသည္။ လွံႀကီးကိုင္၍ ေငးေနမိေသာ သာဂိကို အစ္မျပည့္က .. " ဟဲ့.." ဟုတစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္မွ သာဂိ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္လား မဆိုႏိုင္သည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ခုန္ေနေသာ အစ္မျပည့္၏ ရင္ႏွစ္မႊာသည္လည္း သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေႏြးေႏြးကို ၾကည့္မိေတာ့ ေႏြးေႏြးက ေမးေလး ေငါ့၍ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း တစ္ဘက္ လွည့္သြားသည္။ သာဂိထိုေန႔က ေတာက္တဲ့ကို အျပင္ဘက္ ေျခာက္ထုတ္ၿပီး ျပန္လာသည့္တိုင္ သာဂိလည္း မသိေတာ့ေခ်။ ေနာက္ေန႔ ကို ႏိုင္းႏိုင္းက လမ္းေၾကာင္းရွိသည္ ဆိုကာ လာေခၚ၍ သာဂိ လိုက္သြားရာ ေနာက္တစ္ရက္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ အျပန္လမ္း လက္ပံတန္းတြင္ဘီယာအေသာက္မ်ားသြားေသာ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက သာဂိကို လက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးသည္။ သူေျပာေတာ့ မိန္းမ ခ်စ္ေဆးဟု ဆိုသည္။ ဒီေဆးကို ကိုယ္ခ်စ္ခ်င္ေသာ သူလိုက္ေလ်ာလိမ့္မည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာက်သြားသည္။ တစ္ေန႔ညက အိမ္မက္ခဲ့ရေသာ အစ္မျပည့္ကို အစ္မျပည့္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ခုနေလးက လြမ္းေနမိေသာ မိျဖဴ.. ဘယ္ေခ်ာင္ကို ေရာက္သြားၿပီနည္း။ မိန္းမ စားေသာက္မည့္ အရာတစ္ခုခုထဲ ထည့္ေပးလိုက္လွ်င္ နာရီဝက္ ခန္႔အၾကာမွာ ကိုယ္လိုရာ ဆႏၵသို႔ ဒီေဆးတိုက္လိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုေနမည္နည္း.... သာဂိ သိခ်င္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ၿပီး ညဘက္ ၇ နာရီ ထိုးခန္႔ခ်ိန္တြင္ တစ္ဘက္ခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ၾကည္လင္ ရႊင္ပ်ေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ သာဂိကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သာဂိက "အစ္မျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာတယ္" ဆိုေတာ့.. "ထူးထူးျခားျခား ကိုယ္ေတာ္က ေစာေစာ စီးစီး ထမင္းစားမလို႔လား၊ ေနာက္ေဖးမွာ အစ္မဖို႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ မုန္ညင္းေတြရွိတယ္၊ စားလိုက္ေလ၊ ေႏြးေႏြးကေတာ့ ၾကက္သားေၾကာ္ထားတယ္ ထင္တယ္ ငပိရည္က ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ထည့္စားေတာ့ကြယ္၊ အစ္မ မအားဘူး" ဟုဆိုသည္။ သာဂိက "ရတယ္.. အစ္မျပည့္... ရတယ္.. " ဆိုရင္း ေနာက္ေဖးထဲ ဝင္သြားသည္။ အစ္မျပည့္က သတ္သတ္လြတ္ရယ္လို႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း အသီးရြက္ကို အစားမ်ားသည္။ ဟိုေကာင္မေလး ေႏြးေႏြးကေတာ့ ၾကံဳတာ အကုန္စားသည္။ သာဂိသည္ ပန္းကန္လြတ္တစ္ခုထဲသို႔ မုန္ညင္းရြက္ေၾကာ္ကို နည္းနည္းခပ္ထည့္လိုက္ၿပီးမွ အိပ္ထဲထည့္လာေသာ ကိုႏိုင္းႏိုင္းေပးသည့္ ေဆးမႈန္႔ကို ျဖဴးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရာသြားေအာင္ အနည္းငယ္ ေမႊၿပီး ျပန္ထြက္လာကာ "အစ္မျပည့္ေရ..ဟင္းယူသြားၿပီ..ဟိုမွာပဲ စားေတာ့မယ္" "ေမာင္သာဂိ..ငါ ခ်က္ထားတာ ဟင္းေနာ္..အျမည္း မဟုတ္ဘူး" သာဂိ တစ္ဟဲဟဲနဲ႔ သြားျဖဲရယ္ျပကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရင္ေတြကေတာ့ ခုန္ေနသည္မွာ တစ္ဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေတာင္ ေနသည္။ ခါတိုင္း ကိယ္ဝင္ထြက္ေနက် ေနရာသည္ ယခုေတာ့ တရားရံုး စင္ျမင့္ ု ဝက္ျခံထဲ ေရာက္ေနသကဲ့သို႔။ မၾကာမွိီ အစ္မျပည့္၏ ဆိုင္ပိတ္သံ၊ ေႏြးေႏြး၏ စာက်က္သံ မ်ားကို အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္။ ၁၂ နာရိီထိုးၿပီ။ သာဂိ အသာေလး ေအာက္ ဆင္း လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကားရသည္။ သာဂိသည္ ေအာက္စက္ထဲ ေအာကားတစ္ေခြ ထည့္၍ ၾကည့္ရင္း ဘီယာေသာက္ကာ တစ္ဘက္ခန္း အစ္မျပည့္တို႔ ဆိုင္ခန္း တံခါးကို ဖြင့္သည္။ သူ႔တြင္ ေတာက္တဲ့ ကပ္သည့္ေန႔ကတည္းက ညေမွာင္ေမွာင္တြင္ က်ယ္လြန္းသည္ ထင္ရသည္။ သာဂိ တံခါးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ပိတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေလာ့ခ္ခ်ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ေတာ့ .. အစ္မျပည့္သည္ အေပၚထပ္ မ်က္ႏွာက်က္တြင္မအိပ္ပဲ.. ေခါင္းေလွ်ာ္ေသာ စင္ေပၚတြင္ အိပ္ေနသည္။ သူမသည္ ဟိုေန႔ကကဲ့သို႔ စြပ္က်ယ္ကိုပင္ ဝတ္ထားၿပီး ေအာက္တြင္ ဝါဝန္လိုလို စကပ္လလိုဟာကို ို အစ္မျပည့္သည္ ဒူးေခါင္းေလးတစ္ဘက္ကို ေထာင္၍ ေပါင္ေလးကို နည္းနည္းေလး ကားထားရာ ေႏြးေႏြး ေပးထားေသာေသာ့ သည္ ရွိေနသည္။ေသာ့လွည့္လိုက္၍ တံခါးပြင့္သြားေသာ ခ်က္ကနဲ အသံသည္ ဝတ္ထားသည္။ သာဂိ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အနားတိုးသြားရာ အစ္မျပည့္၏ ေဘးသို႔တိုင္ ေရာက္လာသည္။ လြတ္ေနေသာ ေအာက္စေၾကာင့္ မဲေမွာင္ေနေသာ အေမႊးမ်ား ဖံုးလႊမ္းရာ ေပါင္ရင္းေလးကို ျမင္ေနရသည္။ သာဂိအာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ ေရ ငတ္ သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ တံေတြးၿမိဳခ်ခ်င္သည့္တိုင္ သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ တံေတြး မရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ အစ္မျပည့္၏ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးသည္ အသက္ရႈလိုက္တိုင္း နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏို႔အံုေလးမ်ားေပၚတြင္ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ယွက္၍ ပိုက္ထားေသာေၾကာင့္ ႏို႔အံုေလးေတြကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရ။ ေက်ာ့ရွင္း ေသာ လည္တိုင္ထက္မွ မ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းဆီေရာင္တို႔ျဖင့္ ပြင့္အာေနၾကသည္။ ေကာ့စင္း ေသးမွ်င္ေသာ မ်က္ခံုးေမႊး ေကြးေကြးေလးေအာက္က ဖူးဖူးထလ်က္ရွိသည္။ ႏွင္းဆီေသြးႏႈတ္ခမ္းငံုတို႔က တစ္စံုတစ္ရာကို ေတာင္းဆိုေနသလို ခပ္ဟဟေလး မ်ကိေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြ တစ္ခ်က္လႈပ္သြား သလား... သာဂိေသခ်ာေတာ့ မျမင္လိုက္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ မွ်င္းၿပီးရႈေနေၾကာင္း သာဂိ ရိပ္မိသည္။ အစ္မျပည့္၏ ဝမ္းဗိုက္ျပားျပားေလးသည္ ေျဖးေျဖးခ်င္း မို႔တက္လာၿပီး ျဖည္းျဇည္းခ်င္း နိမ့္ဆင္းေနသည္။ ေသခ်ာၿပီ။ အစ္မျပည့္သည္ ႏိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မ်က္စိမွိတ္၍ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာသာ ျဖစ္မည္။ သာဂိ နည္းနည္းရဲလာသည္။ အစ္မျပည့္၏ ေထာင္ထားေသာ ေပါင္လံုးေလးကို ဖြဖြေလးကိုင္ၾကည့္သည္။ ႏႈးညံ့အိစက္ေသာ အထိအေတြ႔သည္ သာဂိလက္ဖဝါးကို ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားေစသည္။ သာဂိ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးျဖင့္ ေပါင္လံုးေလးတစ္ေလွ်ာက္ ဖြဖြေလး ပြတ္ဆြဲၾကည့္သည္။ အစ္မျပည့္က "အင္း" ကနဲ အသံေလးျပဳကာ ပိုက္ထားေသာ လက္ေတြကို ျဖဳတ္၍ ကိယ္လံုးေလးေဘးတြင္ခ်သည္။ သူမ ု ဘာမ်ားေျပာမလဲ ဆိုၿပီး လန္႔သြားေသာ သာဂိ နည္းနည္းရင္ေအးသြားရံုမက ပိုမို ရဲတင္းလာ ကာ ေျခသလံုးသားေလးကေန စၿပီး ဟိုးေပါင္ရင္းထိ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားျဖင့္ မထိတထိေလး ထိကာ ေပါင္တံပါ ေဘးကိုအနည္းငယ္ ကားကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သာဂိ အစ္မျပည့္၏ ႏႈတ္ခမ္းငံုေလးကို ထိကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သြားႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ျခစ္ရင္း ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည္ ေထာင္ထားေသာ အစ္မျပည့္၏ ေပါင္တံႀကီးတင္မက ေအာက္မွာလွဲထားေသာ ငံုနမ္းလိုက္သည္။ သူလက္ကေတာ့ ယတ္ထားေသာ ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိသည္ ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္စင္ေပၚတက္ကာ အစ္မျပည့္၏ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ဝင္ေနရာယူလိုက္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ မသိမသာေလး ေပါင္တံေလးေတြကို ကားေပးသည္။ သာဂိ သည္ နမ္းေနရာမွခြာကာ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း သူ႔လိင္တံ ထိပ္ဖ်ားကို အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝႏွင့္ ေတ့လိုက္သည္။ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ဆံေလးေတြသည္ မွိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံပါးပါးေလး၏ အေၾကာမွ်င္မ်ားေအာက္တြင္ လႈပ္ေနၾကသည္။ သာဂိ လိင္တံကို ဖိခ်လိုက္သည္။ မဝင္ေခ်။ အေတြ႔ၾကံဳမရွိေသးေသာ သာဂိသည္ မိန္းမကိုယ္ကို ဝင္ေအာင္ ထည့္ရာတြင္ အေပၚကေန တည့္ထဲ့ရမည္ဟုထင္ေနသည္။ အေပါက္ဝမွာ ေအာက္ဖက္ခပ္ေစာင္းေစာင္းတြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ အေပၚကတည့္တည့္ ဖိထိုးလိုက္ေသာ သာဂိလိင္တံသည္ အေမႊးမ်ားႏွင့္ မိန္းမကိုယ္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို ပြတ္ဆြဲသြားရင္း ေအာက္က ေခါင္းေလွ်ာ္စင္ သားေရဖံုးကို သြားထိုးမိသည္။ သာဂိ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည္။ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ အေမႊးမဲမဲမ်ားဖံုးအုပ္ထားေသာ အစ္မျပည့္၏ ထပ္ဖိခ်ျပန္သည္။ မဝင္ျပန္ေခ်။ ေအာက္ကို ေခ်ာ္ထြက္သြားျပန္သည္။ အစ္မျပည့္၏ လက္ေလးႏွစ္ဘက္သည္ သာဂိခါးကို လာဖက္သည္။ မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ သူကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ ရွိ္သည္။ သာဂိ ဖင္ႀကီးကို နည္းနည္းႂကြ၍ ႔ သာဂိ နည္းနည္းတင္းလာသလို စိုးရိမ္စိတ္လည္း ဝင္လာသည္။ ေဆးရွိန္ပ်ယ္သြားၿပီး ထေအာ္ပါက ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သလို... အေပၚထပ္မွာ အိပ္ေနေသာ ေႏြးေႏြးသိသြားမွာလည္း ေၾကာက္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ဒိတစ္ခါ ဖိအထည့္တြင္ သာဂိခါးကို ကိုင္ထားေသာ အစ္မျပည့္ လက္ကေလးေတြသည္ ေအာက္ဘက္ကို တြန္းခ်ေပးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖိခ်ေသာ သာဂိ ခါးအားကို စိတ္လႈပ္ရွားမူေၾကာင့္ ထင္သည္။ သာဂိ ဝတ္ထားေသာ အက်ႌေလးမွာ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလာသည္။ သာဂိ မလြန္ႏိုင္သျဖင့္ သူတြန္းတာ အရာမေရာက္လွေပ။ သာဂိ သတိထားမိသြားသည္။ ေအာက္ေနေန ေတာက္ကနဲအစ္မျပည့္ ပါးျပင္ေလးေပၚက်သည္။ အစ္မျပည့္ မ်က္လံုးေလး ပြင့္လာသည္။ သာဂိ ရင္တုန္သြား၏။ ေဆးရွိန္ ပ်ယ္ၿပီလား.... ပင့္ထည့္ရမွာလား.... သာဂိ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရာ နဖူးက ေခၽြးစက္သည္ မဟုတ္ေခ်။ အစ္မျပည့္သည္ ေခၽြးစက္တို႔ စိုေနေသာ သာဂိ နဖူးကို သူ႔လက္ဝါးေလးျဖင့္ သုတ္ေပးသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြသည္ အရက္မူးေနေသာလူတစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးမ်ားကဲ့သို႔ ရီေဝေနကာ ငိုေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကေတာ့ ျပံဳးေနေပသည္။ သာဂိ နည္းနည္းအားတက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ခါးကို ေအာက္ဘက္ နည္းနည္း ေလွ်ာဆင္းၿပီး အေပါက္ဝဘက္မွန္းကာ ပင့္ထည့္လိုက္ျပန္သည္။ မဝင္ေခ်။ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီး ႏွစ္ခုၾကားမွ ေခ်ာ္ထြက္ကာ အေစ့ေလးကို ပြတ္ထိုးၿပီး ေဂြးဥေတြႏွင့္ မိန္းမကိုယ္ ရိုက္မိသြားသည္။ အစ္မျပည့္သည္ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ံဴ ႔ ၍ မ်က္စိေလးျပန္မွိတ္သြားသည္။ သာဂိနည္းနည္းေတာ့ ေမာခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ စိတ္လည္းတိုလာသည္။ ခုထက္ထိ မဝင္ႏိုင္ေသးခ်။ အစ္မျပည့္၏ ကိုယ္လံုးေလးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း ခဏၿငိမ္ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ ေလးလံလွေသာ သာဂိကိုယ္လံုးႀကီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ပဲ အသက္ကို ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းႏွင့္ ခက္ခဲစြာ႐ွဴေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖယ္ပါဟုေတာ့ မေျပာေခ်။ သာဂိ ကိုယ္လံုးႀကီးေပၚမွ ေခၽြးစက္တို႔သည္ အစ္မျပည့္၏ ျဖဴဝင္းေသာ အသားဆိုင္ေပၚ ေရာက္ရွိ ေပရည္ကာ ဝင္းဝင္းေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ခဏေနၿပီးေနာက္ သာဂိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ဒိတစ္ခါေတာ့ ခါးကို ေအာက္နည္းနည္းေလွ်ာဆင္းၿပီး ခုနလို သာဂိ လိင္တံထိပ္ဖ်ားကြမ္းသီးေခါင္းသည္ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ထဲသို႔ နစ္ဝင္သြားေခ်ၿပီ။ ေႏြးေထြး ႏႈးညံ့ေသာ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ သာဂိ၏ လိင္တံ့ကို အသာတစ္ၾကည္ပင္ ေကာ့မထိုးဘဲ တည့္ထိုးၾကည့္သည္။ " ဝိုး..." သာဂိ စိတ္ထဲတြင္ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိသည္။ ဝင္သြားေလၿပီ။ ဧည့္ခံႀကိဳဆိုၾကသည္။ အရည္ေလးေတြ မစို၊ တစိုသာထြက္ေသး၍ သိပ္ေတာ့ ေခ်ာင္လည္ျခင္း မရွိေပ။ သာဂိ ခါးအားကို သံုးကာ ထပ္သြင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ သာဂိ၏ လိင္တံသည္ တစ္ထစ္ထစ္ႏွင့္ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ထဲသို႔ အဆံုးထိဝင္သြားေတာ့သည္။ သာဂိ၏ လိင္တံကို ရစ္ပတ္ လႊမ္းျခံဳထားေသာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္၍ အထုတ္အသြင္း မွန္မွန္ ေလးျပဳကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေညႇာင့္ေနမိသည္။ ႏႈးညံ့ေႏြးေထြးျခင္းသည္ သာဂိ ႏွလံုးသား ကိုသာမက တစ္ကိုယ္လံုးကိုပါ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေစသည္။ သာဂိ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ ေပါင္လံုးႀကီးေတြကို ေထာင္ကာ ကားထားၿပီး ေျခဖ်ားေလး ႏွစ္ခုက သာဂိ တစ္ခ်က္ခ်က္ ညႇစ္ပစ္ေသးသည္။ ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သာဂိ ဒူးေခါင္းေတြ ပူလာသည္။ ေအာက္က သားေရဖံုးသည္ ပြတ္တိုက္ဖန္မ်ားေသာ သာဂိ ဒူးေခါင္းကို ေကာ္ပတ္စားသလို စားေနၾကသည္။ အေရခြံေတြ လန္လာသည္။ လန္သြားေသာ ဒေကာက္ခြက္ထဲ ထည့္ထားၾကသည္။ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္သည္ သာဂိ ဖင္လံုးႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အေရခြံထဲသို႔ ေခၽြးစက္မ်ား စိးဝင္ေသာ အခါ အနည္းငယ္ စပ္သည္။ သာဂိ လိင္တံကို ခၽြတ္ၿပီး ေျခဆင္းထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္မျပည့္ကို ဆြဲထူကာ သူ႔ေပါင္လံုးႀကီးေတြေပၚ တင္လိုက္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ အလိုက္သင့္ေလးပါလာရင္း သာဂိေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္သည္။ သာဂိက ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို သူ႔လက္ႀကီးေတြႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖက္ရင္း အနည္းငယ္ ေျမႇာက္ကာ ေအာက္က လိင္တံႏွင့္ ေတ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခါးေလးကို ဖိခ်လိုကသည္။ "စြီ" ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ကို ျမည္ရင္း လိင္တံသည္ အစ္မျပည့္ ္ ကိုယ္ထဲဝင္သြားျပန္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်လာေသာသရီးစတပ္ဖ္ပံု ဆံပင္ေလး၏ ဖက္ထားသည္။ ဆံႏြယ္ဖ်ားမ်ားကို လက္ႏွင့္ သိမ္းဖယ္ရင္း သာဂိ ဘယ္ဘက္ ပခံုးေပၚ မ်က္ႏွာေလးတင္ရင္း လည္တိုင္ႀကီးကို သာဂိကေတာ့ ခါးေလးကို စံုကိုင္ကာ အတင္းခ်ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္၏ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ သာဂိ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္ ထိကာျပားကပ္ေနၿပီး ျပည့္တင္းေသာ အသားစိုင္တို႔သည္ ေဘးကို ကားထြက္လာၾကသည္။ အစပိုင္းသာလွ်င္ သာဂိက သူမ ခါးကိုကိုင္ကာ ေျမွာက္ခ်ီ၊ ခ်ခ်ီ ျပဳရေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ဖာသာသူ ခါးေလးကို ကစားရင္း ႂကြလိုက္ ထိုင္လိုက္လုပ္ေနေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္သည္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေခ်။ ခဏၾကာလွ်င္ပင္ သူမသည္ သူမခါးကို ေအာက္ကေန အေပၚသို႔ ပြတ္ဆြဲသလို လႈပ္ရွားရင္း တစ္အင္းအင္း အသံထြက္ကာ သာဂိလည္ပင္းကို တစ္အားဖက္ရင္း ျငိမ္က်သြားသည္။ သာဂိသည္ ျငိမ္သြားေသာ အစ္မျပည့္ကို ခဏေစာင့္ၾကည့္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ပခံုးေပၚတြင္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈရင္း ၿငိမ္ေနသည္။ သာဂိက သူမ ကိုယ္လံုးေလးကို အသာေလး ခြာထုတ္လိုက္ေတာ့ သူမသည္ သာဂိကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လံုးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္သည္။ သာဂိ သေဘာေပါက္သလို ရွိသည္။ သူမ ေမာသြားၿပီဟု။ သာဂိ သူမကိုယ္ေလးကို ေထြးဖက္ရင္း စင္ေပၚ လွဲေပးလိုက္ေသာ အခါ သူမသည္ တစ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ တစ္ေစာင္းေလး ေကြးကာမွိန္းသြားသည္။ သာဂိ ေခါင္းကုပ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ သူက မၿပီးေသးေခ်။ လုပ္ခ်င္ေသးသည္။ အစ္မျပည့္က တစ္ဘက္လွည့္၍ အိပ္တာလားမသိ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရွ့ထားၿပီး ဂြင္းတိုက္ရေအာင္ကလည္း အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနေသာ အစ္မျပည့္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ဝင္ေကြးလိုက္ကာ သူမ ဒူးေခါင္းေတြကို ထပ္ေကြးေစလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေအာက္ဖက္ပိုင္းက မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ ျပဴးျပဴးႀကီး သိပ္မရွိလွေခ်။ အစ္မျပည့္၏ မိ္န္းမကိုယ္သည္ အရည္ေတြႏွင့္ စိုေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ေပၚလာေတာ့သည္။ သာဂိက ထိုအခါက်မွ လိင္တံကို ကိုင္ကာ အထဲထည့္ရသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အခက္ခဲ သာဂိသည္ ေဘးတစ္ေစာင္းေလးလွဲေနေသာ အစ္မျပည့္ဧ။္ ခါးေလးကို စံုကိုင္၍ အားရပါးရ လုပ္ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြကို သာဂိေျခထာက္ေတြၾကားထဲ ထည့္လိုက္သည္။ သာဂိသည္ ခ်ိတ္ဆြဲရင္း အားကုန္ေဆာင့္ေတာ့ရာ အစ္မျပည့္ကို္ယ္လံုးေလးသည္ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ ျဖစ္ၿပီး ထိုအခါမွ ကုပ္တြယ္စရာ ရသြားသည့္ အလား သူ႔ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ အစ္မျပည့္ ေျခေထာက္ေလးေတြကို ခါးေလးေကာ့ေကာ့ သြားသည္။ သာဂိသည္လည္း သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ ေဆာင့္ႏိုင္သည္ မဟုတ္။ ေလး၊ ငါးမိနစ္ခန္႔ ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ အရည္ေတြ ထြက္ကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ သာဂိသည္ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ဆြဲမထုတ္ပဲ အဲဒီအတိုင္းႀကီး တပ္ရက္ အေမာေျဖေနမိသည္။ အစ္မျပည့္ကေတာ့မူ ေနတတ္ဟန္မတူေခ်။ သူမသည္ ခါးေလးကိုေကာ့ ဖင္ေလးႂကြကာ ေရွ႕နည္းနည္းတိုးရင္း စိမ္ထားေသာ လိင္တံႀကီးကို ခၽြတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေနာက္ျပန္စမ္း၍ သာဂိ ဘယ္လက္ကို ရွာေဖြဆြဲယူကာ ေခါင္းေလးအံုးၿပီး မွိန္းေနသည္။ သာဂိသည္ ရင္ခြင္ထဲက အစ္မျပည့္ဧ။္ ခါးေလးကို ညာလက္နဲ႔ ဖက္ထားရင္း ေႏြးေထြးႏူးညံ့မူႏွင့္ ေက်နပ္ျခင္းကို ေမာဟိုက္စြာ ခံစားေနမိသည္။ သာဂိသည္ ေသာက္ထားသည့္ ဘီယာရွိန္ႏွင့္ ေမာပန္းမႈ ေပါင္းကာ တစ္ခ်က္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ သူ႔ ဘယ္လက္ေမာင္းေပၚက ျငင္သာေသာ လူးလြန္႔မူကို ခံစားလိုက္ရမွ ဖ်ပ္ကနဲ အသိဝင္လာၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမဧ။္ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ႏႈးညံ့ျငင္သာေနရံုမွ်မက အရည္ေလးေတြပါ လည္ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သူမသည္ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ အစ္မျပည့္က... မေတာင္းပန္ေတာ့ဘူးလား" ၿပီးမွ... ေဆးပ်ယ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ရာ မေက်မနပ္ ျဖစ္သည့္ ပံုမ်ိဳးေတာ့ မရွိ။ သာဂိ "သာဂိ..မင္း ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ..ငါ့ကို ခ်စ္စကားလဲ မေျပာပဲနဲ႔... မင္း..ငါ့ကို သာဂိသည္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည့္ စကားလံုးမ်ားကို ေရြးရင္း ခဏစဥ္းစားေနမိသည္။ "ကၽြန္ေတာ္ အစ္မျပည့္ကို စေတြ႔ကထဲက ခ်စ္ေနတာပါ..အဲဒါ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိလို႔ ...ေနာက္ၿပီး ခုနကေလ ..ကၽြန္ေတာ္က အစ္မကို ဒီေလာက္ႀကီးထိခ်စ္ခြင့္ရဖို႔ အိမ္မက္ေတာင္ မက္ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး..ခုဟာက..ခုဟာက ..ကၽြန္ေတာ္ အစ္မမ်က္ႏွာေလး ၾကည့္ရရင္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ခိုးဝင္လာတာ..အစ္မနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ..ဟိုဒင္း...စိတ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး..." "စိတ္မထိန္းႏိုင္တာနဲ႔ တက္လုပ္ေရာ ဆိုပါေတာ့ ..ဟုတ္လား" ေျပာေျပာဆိုဆို အစ္မျပည့္သည္ သာဂိေခါင္းကို ေဒါက္ကနဲ ေနေအာင္ ေခါက္ေလသည္။ သာဂိသည္ ေခါင္းပူသြားလို႔လား မသိ။ ျပဴးက်ယ္ ေျပာတုန္းက ပံုစံႏွင့္ မတူသည္ကို သတိရမိလိုက္သည္။ "အစ္မျပည့္..အစ္မ ရည္းစား ထားဖူးလား ဟင္" အစ္မျပည့္ျပည့္သည္ မ်က္ႏွာေတာ့ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းျငိမ့္ရင္း... "ဟုတ္တယ္..ထားဖူးတယ္။ အစ္မဝန္ခံပါတယ္။ အစ္မ အလွျပင္သင္တန္းတက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာေလ.. အေပ်ာ္ထားခဲ့တာပါ။ ျပတ္သြားတာလဲ ၾကာမွပဲကြယ္၊ သူဆို ခု ကေလးေတြ ဘာေတြေတာင္ ရေလာက္ေရာေပါ့၊ စိတ္ထဲလဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ေမးတာလဲ ေမာင္သာဂိရဲ႔ " ေမးၾကည့္လိုက္တာ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး" "ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အစ္မ.. ဒီအရြယ္ဆိုေတာ့ ရည္းစားထားဖူးမွာပဲ ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို သာဂိသည္ အစ္မျပည့္ဧ။္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခုလံုးကို ငံုခဲရင္း နမ္းလိုက္ရာ အစ္မျပည့္သည္ ေမးေလးေမာ့၍ မ်က္လံုးေလး စင္းသြားသည္။ သာဂိ လက္ေတြသည္ ခုနတုန္းက မကိုင္လိုက္ရေသာ တင္းမာ ေထာင္တက္လာကာ အစ္မျပည့္ဧ။္ ဗိုက္သားေလးကို သြားေထာက္သည္။ အစ္မျပည့္က မ်က္လံုးေလး ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းေလးထိုးရင္း သာဂိ လိင္တံကို ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဂြင္းတိုက္ေပးသလို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္းရင္း .... "အစ္မ..နာေနၿပီကြယ္...လက္နဲ႔လုပ္ေပးမယ္ေနာ္၊" ႏို႔အံုေလးေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္ေနမိသည္။ သာဂိ စိတ္ေတြ ထလာျပန္သည္။ ေအာက္က လိင္တံသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို သူလက္ကေလးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလး လုပ္ေပးသည္။ သာဂိ ဟတ္မထိေခ်။ သူက ႔ ကိုင္ထားသည္မွာလည္း ဖြဖြေလးျဖစ္သည့္ျပင္ လက္ကေလးကလည္း ေသးေနျပန္ေတာ့ သာဂိ အားမရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ ကိယ္လံုးေလးကို သူ႔ဖက္ပါေအာင္ ဆြဲယူလိုက္ရင္း တက္ခြလိုက္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ ု ေအာက္မွေန မ်က္ေစာင္းေလးထိုးရင္း "လူဆိုး" ဟုသာ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာရွာသည္။ သာဂိ ထိုေန႔ညက ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခ်ီ ဆြဲခဲ့ေသးသည္။ ဒါေတာင္ အစ္မျပည့္က မိုးလင္းေတာ့မယ္ ျပန္ေတာ့ ျပန္ေတာ့ ဟု ဇြတ္ႏွင္၍သာ ႏို႔မို႔ထပ္ဆြဲခ်င္ေသးသည္။ သာဂိသည္ အိပ္ထဲတြင္ သိမ္းထားေသာ ေဆးမႈန္႔ထည့္သည့္ အိပ္ခြံကို ကိုင္၍ ျမိဳ ႔ အႏွံ႔ ေဆးဆိုင္မွန္သမွ် ေမႊသည္။ ဘယ္ေဆးဆိုင္မွာမွ မရွိ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ဆိုင္ေတြကေတာ့ ေျပာသည္။ ဒါက တရုပ္ထုတ္၊ ေစ်းေပါသည္။ အာမခံခ်က္ မရွိ။ သန္႔ခ်င္မွလဲ သန္႔မည္။ အာနီသင္ျပခ်င္မွလဲ ျပမည္။ ပိုခ်င္လဲ ပိုသြားႏိုင္သည္။ သူတို႔ဆိုင္တြင္ ဂ်ာမနီထုတ္ ေဆးေတြရွိသည္။ ဆရာဝန္ ေထာက္ခံခ်က္ပါလွ်င္ ေရာင္းေပးႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိက ကပ္ညွိၾကည့္ေသးသည္။ ေခါင္းခါသည္။ သူ႔ထမင္းအိုး တုတ္နဲ႔ မထိုးပါႏွင့္ဟု ဆိုသည္။ ဆက္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးသည္။ ေကာင္မေလး အနား ဆရာ ကပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး" ဟုဆိုသည္။ ေစ်းပိုေပးပါ့မယ္။ ေရာင္းေပးပါ၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာပါ၊ ဆရာဝန္ လက္မွတ္မရွိပါဟု.. ေဆးေရာင္းသူက "ကိုယ့္ ဆရာ..အဲဒါေတြကို ေန႔တိုင္း သြားမတိုက္နဲ႔ေနာ္၊ ေနာက္ဆို အဲဒါမရွိရင္ ဆရာ့ သာဂိ နားမလည္ေခ်။ ထိုလူက ရွင္းျပသည္။ လူဧ။္ ခႏၵာကိုယ္တြင္ လူက အားစိုက္မထုတ္ရပါပဲ သဘာဝအေလွ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ဇီဝ တုန္႔ျပန္မူေတြရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဥပမာ..ဝမ္းသြားျခင္း၊ လူက ျပဳျပင္လို႔ မရေခ်။ က်င့္ယူလို႔ေတာ့ ရႏိုင္သည္။ ဒိလို ကိစၥမ်ိဳးတြင္ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ပါပဲ အပူထုတ္သည္ ဆိုကာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားသူေတြ ရွိ္သည္။ စားခါစ ဘာမွ မျဖစ္။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ ဇာတ္လမ္းစသည္။ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး မစားလွ်င္ ဝမ္းမသြားတတ္ေတာ့ေခ်။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ လိင္ကိစၥသည္လည္း တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘာမွ် မျဖစ္၊ ၾကာလာလွ်င္၊ မ်ားလာလွ်င္ကား ဝမ္းႏႈတ္ေဆးမွ မစားရလွ်င္ ဝမ္းမသြားႏိုင္ေတာ့သကဲ့သို႔ အလားတူျဖစ္ေပေတာ့မည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္း ညစ္သြားသည္။ ဒီလို ေဆးဆိုင္ေတြက မေရာင္းလွ်င္ ဘယ္ေနရာက ကြမ္းသြားဝယ္သည္။ ထိုအခါမွ သာဂိ မ်က္လံုးျပဴးရသည္။ သူရွာေနေသာ ေဆးေတြသည္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္လာမွ ထႂကြရမည့္ ကိစၥကို ေဆးတန္ခိုးနဲ႔ အတင္းထခိုင္းေသာအခါ ေရာင္းေနသနည္း။ သာဂိ စဥ္းစားရင္း အာရံုေတြ ေနာက္လာကာ မနီးမေဝးက ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ထဲတြင္ အထုပ္လိုက္၊ အစည္းလိုက္ ရွိေနသည္။ ရွိသမွ အရည္၊ အမႈန္႔၊ ေဆးေတာင့္၊ ပီေက၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစားလဲ စံုလွဧ။္ ေစ်းကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ သာဂိ ေရဆူေဆးျပား ၅ျပားေလာက္ အားေပးလိုက္သည္။ ကြမ္းယာယာသည့္ ေဆးေရာင္းသူက ေျပာသည္။ "စိတ္ခ် လက္ခ်သာ သံုး၊ အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာ လံုးဝမပါ " တဲ့။ သာဂိသည္ သူ႔ ေရဆူေဆးျပားမ်ား အသံုးျပဳခြင့္ရမည့္ အခ်ိန္ကို ေခ်ာင္းေနသည္။ အစ္မျပည့္ အတြက္မဟုတ္။ အစ္မျပည့္ကို ေဆးတိုက္စရာ မလိုေတာ့ေခ်။ ညစဥ္လိုလို ဆိုရေအာင္ပင္ သူသည္ အစ္မျပည့္နဲ႔ အိပ္ျဖစ္ေနသည္။ ယခုဆို အစ္မျပည့္သည္ သူ႔အိပ္ခန္းကို ေအာက္ထပ္တြင္ ဖြဲ႔ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ေဆးေတြက ေႏြးေႏြး အတြက္ျဖစ္သည္။ ေႏြးေႏြးသည္ သူနဲ႔ အစ္မျပည့္ကို ရိပ္မိပံုရဧ။္။ သိပ္ေက်နပ္ပံုေတာ့ မရေခ်။ ကိစၥမရွိ။ သာဂိတြင္ နည္းရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိ ေခ်ာင္းေနေသာ ရက္သည္ သိပ္မၾကာခင္တင္ ေရာက္လာသည္။ အစ္မ ျပည့္သည္ ခုတစ္ေလာ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာျခင္းေတာ့ မရွိ။ သို႔ရာတြင္ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ခပ္ တန္းတန္း ျဖစ္သြားသည္။ သိပ္ေနမေကာင္းဟု ဆိုသည္။ ဘာျဖစ္တယ္ေတာ့ သာဂိ မသိ။ သူတို႔ မိန္းမ သဘာဝသာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္မိသည္။ သာဂိ ေၾကာက္သည္မွာ ကိုယ္ဝန္ ရွိသြားမွာ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစ္မျပည့္ကို မသိမသာ ေမးၾကည့္ေတာ့ အစ္မျပည့္က .. "သာဂိရယ္.. နင္ကလဲ ငါအဲေလာက္ တံုးပါ့မလား၊ လက္မထပ္ရေသးပဲ ဗိုက္ႀကီးရဲေလာက္ေအာင္ ငါ သတၱိမရွိပါဘူးကြယ္" ဆိုသည္။ ဒီေလာက္ဆို သာဂိ စိတ္ခ်ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ေရာဂါက ဘာေရာဂါမွန္းေတာ့ မသိ။ ဆိုသည္။ သာဂိကေတာ့ ေကာင္းမွန္းသိ သာအိ တစ္စိုစို ဆိုသလို အစ္မျပည့္ေနမေကာင္းေတာ့ ညီမေႏြးေႏြး ေဆးခပ္ဖို႔ သိပ္လြယ္တဲ့အထဲေတာ့ ပါတာမဟုတ္ေခ်။ သူ႔ဟာသူ ၾကက္သားေတြ ေၾကာ္ၿပီးမွ ေနပံုထိုင္ပံု သိပ္မလန္းသည့္ျပင္ ညဘက္ေတြလည္း သာဂိကို အေတြ႔မခံေတာ့ေခ်။ ေနမေကာင္းဟုသာ ရွိတာပဲဟု ေအာင့္ေမ့ရင္း သူ႔အလစ္သာ ေခ်ာင္းေနမိသည္။ ေခ်ာင္းသာေခ်ာင္းရ ဒီေကာင္မေလးက လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ စားခ်င္ စားတတ္သည္။ ပဲဟင္းခ်က္ၿပီးမွ ဗူးသီးေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းစားခ်င္စားေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေဆးတိုက္ဖို႔ ကိစၥသည္ လြယ္မလိုလိုနဲ႔ ခက္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အၾကာႀကီး ခက္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္။ လြယ္မည့္တစ္ေန႔သည္ သိပ္မၾကာခင္ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုေန႔က ေႏြးေႏြးသည္ က်ဴတိုရီရယ္ေျဖဖို႔ ရွိသည္ဆိုကာ စာေတြကူးေနတာ ေတြ႔သည္။ည ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ သာဂိကို တစ္ဘက္ခန္း ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းေခၚၿပီး လက္ဘက္ရည္ သြားဝယ္ခိုင္းသည္။ သာဂိတို႔ေဘးနားမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွိေသာ္လည္း ဒင္းေလးက ေတာ့ပ္စတားဆိုင္ကမွ ေသာက္ခ်င္သည္။ သာဂိလဲ ဆိုင္ကယ္ေလးထုတ္ၿပီး သြားဝယ္ေပးသည္။ ဝယ္ၿပီး ျပန္အလာတြင္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ထုပ္ေလးထဲ ေရဆူေဆးျပား ႏွစ္ျပား ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေဆးျပားႏွစ္ျပားသည္ အျမဳပ္တစ္စီစီ ထလ်က္ ခဏခ်င္းပင္ လက္ဘက္ရည္ထုပ္ေလး အတြင္း ေပ်ာ္ဝင္သြားသည္။ ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သာဂိ ေအာက္ကေန ေအာ္ေခၚကာ မ်က္ႏွာက်က္မွ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတြင္ တြဲခ်ည္ေပးလိုက္ရာ ေႏြးေႏြးက အေပၚကေန ဆြဲယူသြားၿပီး ေက်းဇူးဟု ဆိုကာ ေပ်ာက္သြားသည္။ သာဂိကေတာ့ ေနေသးသပ ညက်မွေတြ႔မယ္ဟု ေတြးရင္း က်ိတ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ည ၁၂ နာရီ ထိုးေတာ့ သာဂိ လုပ္ငန္းစဖို႔ တစ္ဖက္ခန္းကို ကူးသည္။ ဝင္ေနက်လို ျဖစ္ေန၍ သိပ္မေၾကာက္ေတာ့ေပ။ အစ္မျပည့္၏ အခန္းေလးသည္ ေစ့ေစ့ ပိတထားသည္။ ဟိုတစ္ေလာက ဆိုလ်ွ င္ ထိုအခန္းသည္ ္ ေန႔ဘက္သာပိတ္၍ ညခ်ိန္ဆို ပြင့္ေနေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အစ္မျပည့္ တစ္ေယာက္ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ခၽြတ္နင္းရင္း မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတက္သည့္ ေလွကားငယ္အတိုင္း တက္သည္။ အေပၚတြင္ တံခါး ဘာညာ တပ္မထားေခ်။ ေႏြးေႏြးသည္ တစ္ဘက္ နံရံဘက္ ကုတင္ေလးေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနသည္။ ေဘးက စာၾကည့္ စားပြဲတြင္ စာအုပ္ေတြလည္း ျပန္႔ၾကဲလ်က္။ မီးလံုးေတြေရာ၊ မီးေခ်ာင္းေတြေရာ တစ္ခုမွ ပိတ္မထားေခ်။ စာၾကည့္ေနရင္း ဖီးလ္တက္လာကာ ကုတင္ေပၚတြင္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား နဲ႔ လူးလွိမ့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရသည္။ သာဂိ၏ အထင္မွန္ေၾကာင္းကို ခါးေပၚထိလိပ္တက္ေနေသာ ညဝတ္ဂါဝန္ႀကီးက ေထာက္ခံေနသည္။ ေႏြးေႏြးသည္ အေမႊးေတာင္ ျဖဴဝင္းႏုနယ္ေသာ ေပါင္လံုးေလးၾကားတြင္ တင့္တယ္စြာ ရွိေနသည္။ သာဂိ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ေႏြးေႏြးကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ဖက္ရန္ အနားသို႔ တိုးကပ္အသြား ေနာက္မွ .. "ေမာင္သာဂိ" ဆိုေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရရာ သာဂိ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္တက္သြားေအာင္ လန္႔သြားမိသည္။ ေနာက္ သာဂိ မရဲ တရဲ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ဟုတ္သည္။ အစ္မျပည့္ ... အစ္မျပည့္သည္ ျဖဴေလ်ာ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ အေရာင္မဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ သာဂိကို ၾကည့္ေနသည္။ စကားေတာ့ တစ္ခြန္းမွ်မေျပာေခ်။ သို႔ရာတြင္ ေျပာသည္ထက္ပိုေသာ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာသည္ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ဝန္းမွ လွ်က်ေနသည္။ သာဂိ အစ္မျပည့္၏ အင္အား မရွိေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ံ ျပန္ခဲ့ရသည္။ထိုညက သာဂိ တစ္ေရးမွ် အိပ္လို႔ မရလိုက္ေခ်။ ရင္မဆိုင္ရဲေခ်။ သာဂိ ေခါင္းကို ငံု႔ရင္း အစ္မျပည့္ေဘးမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းကာ ကိုယ့္အခန္းေလးသို႔ သိပ္မစံုေသးေခ်။ ေရးေရးထက္ နည္းနည္းပိုေသာ ရိပ္ရိပ္မွ်ရွိ႐ံု အေမႊးႏုေလးတို႔ႏွင့္ မိန္းမကိုယ္သည္ သာဂိ ႏိုးလာေသာ အခ်ိန္သည္ ေအာက္ထပ္ပြဲ႐ံုတြင္ အလုပ္သမားမ်ား ကုန္တင္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ က်ိန္းစပ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ၿပီးေနာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ အထြက္တြင္ အစ္မျပည့္ကို သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ ဒါန္းေလးေပၚ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သာဂိ တစ္ခ်က္မွ်သာ ေဝ့ကနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရဲၿပီး ခါတိုင္းလို ႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳး မလုပ္ဝံ့ပဲ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ဆက္သြားရန္ ျပင္စဥ္ အစ္မျပည့္က .. "ေမာင္သာဂိ..လာပါဦး" ဟုဆိုသည္။ သာဂိသည္ ေတာင္းပန္ေခ်ာ့ေမာ့ရန္ စကားလံုးမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္စဥ္းစားရင္း အစ္မျပည့္ ေရွ႕သို႔ အေရာက္ အစ္မျပည့္သည္ မပ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး သာဂိ ပါးကို "ျဖန္း" ကနဲေနေအာင္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သာဂိသည္ ထိုမွ်ေလာက္ထိ စာ႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ သံုး႐ြက္ခန္႔နဲ႔ သာဂိ မ်က္ႏွာကို ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ အစ္မျပည့္က ႐ိုက္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ "မင္းမ်က္ႏွာကို ဒီတစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ရပါေစနဲ႔" ဟုဆိုရင္း ခ်ာကနဲ လွည့္ကာ သာဂိသည္ လမ္းေပၚတြင္ မတ္တပ္ႀကီး ေမ့ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ လူေတြကလည္း သူ႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္။ ပြဲ႐ံု အလုပ္သမားေတြကဆိုလွ်င္ တီးတီးတိုးတိုးေျပာဆိုရင္း အတင္းတုပ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ေျမႀကီးေပၚ က်ေနေသာ စာ႐ြက္ေလးေတြကို ေကာက္ယူကာ ထြက္လာခဲ့မိ့သည္။ သာဂိ ယူခဲ့ေသာ စာ႐ြက္မ်ားအနက္ တစ္႐ြက္မွာ ေဆးစာ႐ြက္ ေသြးစစ္ခ်က္ မွတတမ္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီး လူနာေနရာတြင္ ္ အစ္မျပည့္၏ နာမည္ေရးထားသည္။ ျပည့္ျပည့္သည္ ညက သာဂိကိစၥကို စဥ္းစားရင္း ဒီလို စည္းမေစာင့္သည့္ လူသည္ ဘာကိုမွ် ထိန္းမည့္လူမဟုတ္ဟု ယူဆမိကာ ေၾကးစားမ်ားႏွင့္လည္း သူသည္ ပတ္သက္လိမ့္မည္ဟု ထင္မိသည္။ ဒါဆို ယခင္က ဘာေရာဂါမွ် မရွိေသာ သူမသည္ ယခု သာဂိနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီးမွ အျဖဴေတြဆင္းသည္။ မအီ မသာ နဲ႔ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံေနသည္။ ဒီေတာ့ ဒီေရာဂါသည္ သာဂိေပးေသာ လက္ေဆာင္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္ကာ မနက္ေစာေစာထ၍ ေသြးသြားစစ္ရာ ထင္သည့္ အတိုင္း ဆက္ဆံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ေဆးစာ႐ြက္ကို ဖတ္ေသာ္လည္း ေဆးဖက္ဆိုင္ရာ ေဝါဟာရမ်ားကို နားမလည္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သို႔ရာတြင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေခ်ၿပီ။ ထို႔အတူ အစ္မျပည့္ႏွင့္ သူ၏ ဇာတ္လမ္းသည္လည္း တစ္ခန္း ရပ္သြားေခ်ၿပီ။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ဆိုင္ကို လံုးဝ ပိတ္ပစ္လိုကကာ ေရႊေတာင္ဘက္သို႔ ္ ေျပာင္းသြားေလသည္။ သာဂိသည္ မိန္းမေတြကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမွာမွန္း ခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးေခ်။ ဂႏိုရီးယား ေခၚ ဆီးပူေညာင္းက် ေရာဂါ ျဖစ္ေနေၾကာင္း စစ္ခ်က္ထြက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိကို ထိုသို႔ ေဆးဆိုင္တစ္ခုသို႔ သြားျပေတာ့မွ အစ္မျပည့္ ဘာေရာဂါ ျဖစ္ရသည္ကို သိေတာ့သည္။ သူစိတ္မေကာင္းေခ်။ အေတြ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံကာ ေျပလည္သြားမည္ဟု ထင္သမွ်သည္ ေရစုန္ေမ်ာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိ သည္ ေဆးတိုက္တစ္ခုတြင္ ေသြးစစ္ၿပီး ေဆးကုတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေတာ့ၾကာသည္။ ဆရာဝန္သည္ သာဂိကို အေကာင္းဆံုး ရွင္းျပသည္။ မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္ မဟုတ္သူႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံတိုင္း ကြန္ဒံုးသံုးဖို႔၊ ေရာဂါျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း ေဆးခန္းလာျပရန္ မရွက္ဖို႔၊ ေဆးဆိုင္က ေဆးျမီးတိုမ်ားသည္ အရွင္းေပ်ာက္ႏိုင္ေခ်မရွိပဲ ထိန္းခ်ဴပ္႐ံုသာ ေခတၱ ထိန္းခ်ဴပ္ထားကာ ေသြးထဲတြင္ ပိုးရွိေနႏိုင္၍ ေသြးစစ္ၾကည့္မွ အရွင္းေပ်ာက္ မေပ်ာက္ သိႏိုင္သည့္ အတြက္ ေသြးစစ္ၾကည့္ဖို႔ စသည္ စသည္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။ သာဂိသည္ ေခါင္းႀကီး ငိုက္စိုက္ခ်ရင္း နားေထာင္ေနမိသည္။ ကိထြန္းႏိုင္သည္ သူ႔အမ်ိဳးေတြႏွင့္ သာဂိ ု ျဖစ္ပ်က္ပံုကို သိပံုေတာ့ရသည္။ လူမူေရး ကိစၥမို႔လို႔ လားေတာ့ မသိ။ ဘာမွ် မေျပာေခ်။ သို႔ေသာ္ ေရခဲေသတၱာထဲက ဘီယာဗူးေတြေတာ့ ျပန္ယူသြားသည္။ ေနာက္ၿပီး ကံေကာင္းတာ တစ္ခုရွိေသး၏။ သာဂိ ေရဆူေဆးျပားဝယ္ခဲ့ေသာ ကြမ္းယာဆိုင္ကို ရဲေတြ ဝင္ဖမ္းရာ ေဆးဝယ္ေနသူေတြပါ ပါသြားသည္ဟု ၾကားသည္။ ထိုလူေတြကို တရား႐ံုးက စြဲဆိုေသာ ပုဒ္မသည္ ေတာ္ေတာ္ရွက္ဖို႔ေကာင္းေသာ ပုဒ္မျဖစ္သည္။ တရားခံေတြဘက္က လိုက္ေပးမည့္ ေရွ႕ေနမရွိဟု ၾကားရသည္။ သာဂိ ခုမွ ရင္ဘတ္ဖိကာ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဟု ေရ႐ြတ္မိသည္။ သူသိသည္။ သူသာ ထိုသို႔ ျဖစ္ပါက ကိုသန္႔ေရာ၊ ကိုထြန္းႏိုင္ကပါ လွည့္ၾကည့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ စိတ္ညစ္ေနမိေသာ သာဂိသည္ ဘီယာေတြသာ တိုးေသာက္မိသည္။ တစ္ေန႔ ကမ္းနားဘက္က ဆိုင္ေတြဘက္ လွည့္ရင္း ဘန္းဘူးေဟာက္စ္ ကို ဝင္ထိုင္မိသည္။ ဘန္းဘူးေဟာက္သည္ ခပ္လတ္လတ္ဆိုင္ေလး တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ စင္တင္ေတြ၊ ေကတီဗြီေတြ မရွိပါ။ စည္းကမ္းခ်က္ႏွင့္ အညီ အမ်ိဳးသမီးစားပြဲထိုးလည္းမထားပါ။ သို႔ေသာ္ အျမည္းတစ္ပြဲ မွာလိုက္လွ်င္ ေဘးမွာ လာထိုင္ေပးမည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အလိုလို ေရာက္လာသည္။ စကားစျမည္ ေျပာႏိုင္သည္။ လက္ေလး ဘာေလးကိုင္ႏိုင္သည္။ ထို႔ထက္ပိုခ်င္လ်ွ င္ေတာ့ ေနရာမွာ ညႇိ၊ ေျပလည္လွ်င္ ဂိုးႏိုင္၍၊ မေျပလည္လွ်င္ ေအးေဆးျပန္။ စားပြဲထိုးမ်ားသည္ လူမ်ား႐ံုသာမက လက္သြက္ေျခသြက္လည္း ရွိတတ္သည္။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ထိုဆိုင္မွာ ထိုေန႔က စေတြ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ ႏွင့္ လံုးလံုးက်စ္က်စ္ ကေလးျဖစ္ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က သာဂိသည္ ျမန္မာ ဘီယာ ႏွစ္လံုးႏွင့္ ငါးေၾကာ္တစ္ေကာင္ မွာကာ ထိုင္ေစာင့္ေနစဥ္ သူဝင္ထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ျမင္ေသာ္လည္း အေရးမလုပ္မိေခ်။ ထိုေကာင္မေလးသည္ လည္ဂုတ္သာသာ ဆံပင္တိုေလးေတြ မ်က္ႏွာဖံုးေအာင္ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ဝင္ထုိင္ေနျခင္းျဖစ္ရာ သိပ္ဆြဲေဆာင္မူ မရွိလွသလို သာဂိကလဲ ဒါမ်ိဳး စိတ္မဝင္စားခ်င္ေတာ့ သျဖင့္ မျမင္ခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ႏွင္ေတာ့ မထုတ္ျဖစ္။ ႏွင္ထုတလိုက္ပါက သူနဲ႔ ္ စကားေျပာ အဆင္မေျပျဖစ္၍ ဟု ယူဆကာ ဆိုင္ရွင္က သူမ ေကာ္မရွင္ခေလးေတြ ျဖတ္ခ်ပစ္မည္ ျဖစ္သည္။ သာဂိ ဘီယာ တစ္လံုးကုန္သည္ အထိ သူမသည္ စကားမေျပာေခ်။ ဒီအတိုင္း ေခါင္းငံု႔ၿပီးသာ ထိုင္ေနသည္။ တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြ ဆိုလ်ွ င္ ေပါက္ကရ စကားစျမည္ ေျပာၿပီးေနာက္ အေအး ေသာက္မယ္ေနာ္ တို႔၊ ထမင္းမစားရေသးလို႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ထုပ္သြားမယ္ေနာ္တို႔ ႏွင့္ ရသမွ် ကပ္လွီးတတ္သည္။ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနကာ စကားလဲ တစ္ခြန္းမွ မေျပာသလို၊ အျမည္း ႏိႈက္စားတာလဲ မရွိ။ သာဂိ ငါးေၾကာ္ ပန္းကန္ကို သူမဘက္တြန္းေပးလိုက္ၿပီး .."ေဟ့..စားေလ" ဟုေျပာမိသည္။ သူမသည္ မ်က္ဝန္းေလး လွန္၍ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေလး ယမ္းျပၿပီးေအာက္ျပန္ငံု႔ သြားျပန္သည္။ သာဂိ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။ စိတ္ရႈပ္လို႔ ျမစ္ကမ္းေဘး သြားအထိုင္ သပြတ္အူ ေမ်ာလာတာနဲ႔ တိုးဆိုသလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ညစ္ေနရတဲ့ အထဲ ဘာေလးမွန္း မသိတာနဲ႔ လာဆံုေနသည္။ ကဲ..သူ႔ကို ဘာမွ အေရးမလုပ္ေတာ့ပဲ ကိုယဟာကိုယ္ ့္ ေသာက္စရာ ရွိတာေသာက္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ လို႔ေတြးကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သာဂိ ဘီယာႏွစ္လံုး ကုန္သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ေတမိမေလးဆီက အသံထြက္သည္။ "ဦး..ေသာက္ဦးမလား" တဲ့..။ အသံကလဲ တိုးတိုးေလး ျဖစ္သလို၊ဦးလို႔ အေခၚခံလိုက္ရသည့္ သာဂိ စိတ္ထဲမွာလဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ဘဝတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ဦးလို႔ အေခၚခံရျခင္းလဲ ျဖစ္သည္။ ေနရ ထိုင္ရတာ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ သူ႔အသက္ကို ယွဥ္ၾကည့္မိေသာအခါ အင္းေလ..ေခၚလို႔ ရတာပါပဲ ဟုေတြးရင္း လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ ျပလိုကသည္။ သူမသည္ ေကာင္တာဘက္သို႔ ထြက္သြားကာ ဘီယာမွာၿပီး ္ "အစ္မ..ၿငိမ္းၿငိမ္း..အစ္မ " ဆိုေသာ ေခၚသံၾကားရသည္။ သာဂိသည္ စပ္စပ္စုစု လိုက္ေငးေနမိသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းက ေခါင္းေလးကုပ္၍ သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းသလို တစ္ ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ထသြားသည္။ အျပင္က လွမ္းေခၚ ေနေသာ ညစ္စုတ္စုတ္ ခ်ာတိတ္ေလးမွာ မူလတန္း စကားေျပာေနသည္။ စကားေျပာရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပခံုးေပၚက ေလွ်ာက်လာေသာ စြပ္က်ယ္ သိုင္းႀကိဴးကိုလည္း ဆြဲတင္ရေသးသည္။ ဘာေတြေျပာတယ္ေတာ့ မၾကားရေပ။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးက နားမွာပန္ထားသည့္ နားကပ္ကို ခၽြတ္ေပးလိုက္တာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ျပန္လာထိုင္သည္။ ဘာေတြ အခက္ခဲ ျဖစ္ေနသည္ေတာ့ မသိ။ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ မေကာင္းေပ။ သာဂိ လွ်ာရွည္မိျပန္သည္။ "ဘာအခက္ခဲရွိလို႔လဲ၊ ငါ ႏုပ်ဳိျခင္းႏွင့္ ထံုမႊမ္းေသာ ၾကည္စင္ ရႊန္းလဲ့ျခင္းရွိေသာ္ျငားလည္း မိျဖဴငယ္ငယ္တုန္းကလို သူ႔ကိုယ္သူလည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။ "အေမ..ေနမေကာင္းလို႔ပါ" ေကာင္မေလးက ေခါင္းေလး ငံု႔လိုက္ရင္း ေျဖသည္။ သာဂိ ကူညီလိုက္ရင္ အ႐ြယ္သာသာပဲ ရွိပါလိမ့္မည္။ ထိုေကာင္ေလးက သူ႔အစ္မျဖစ္ဟန္တူေသာ ေကာင္မေလးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေဘာင္ခ်ာ တစ္ေစာင္ကိုင္လာကာ သူ႔ကို ေပးသည္။ သာဂိယူၿပီး စားပြဲေပၚတင္လိုက္စဥ္မွာပင္ လမ္းမဘက္မွ လုပ္ေပးႏိုင္တာရွိလား" လို႔ေမးမိသည္။သူမေလးသည္ သာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူမမ်က္ဝန္းေလးသည္ ေတာက္ပျခင္းေတာ့ မရွိ။ အင္း..သာဂိသည္ ဘယ္ သူကို ျမင္ျမင္ မိျဖဴႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ေနမိျခင္း အတြက္ ႔ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိသည္။ ကူညီလိုက္လ်ွ င္ ဒီ ေကာင္မေလးက ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ ဆပ္လိမ့္ မည္။ အင္း.. ႐ုပ္ေလးကလည္း ဆိုးေတာ့ မဆိုး။ အသားညိဳ၍ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လ်ွ င္ မလွဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္ျပန္ေတာ့ ညိဳညက္ညက္ေလးႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ တစ္စိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ စရာေလးျဖစ္သည္။ သာဂိ ..ဘီယာရွိန္ တက္ လာတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလး ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေနသလား ဆိုတာေတာ့ သိေအာင္ အရင္လုပ္ရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမးၾကည့္မိသည္။ "မင္းက ေဆးခန္းလိုက္ မပို႔ဘူးလား" "ပိုက္ဆံ မထုတ္ရေသးလို႔" "ေၾသာ္..ပိုက္ဆံက ဘယ္ေတာ့ ထုတ္.." "ခု ဆိုင္ပိတ္ရင္" "ေၾသာ္..ေၾသာ္..ဒါႏွင့္ မင္းတစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရလဲ" "၁၀% ဆိုတာက .." အဲေတာ့ သမီး ၂၁၀ ရမွာေပါ့" "မသိဘူး၊ သမီးက ဒီေန႔မွ စဝင္တာ၊ အစ္မေသာ္တာကေတာ့ ေျပာတယ္၊ ၁၀%တဲ့" "ခု..ဦးေနာက္ထပ္ ေသာက္တဲ့ ဘီယာ ႏွစ္လံုးရယ္၊ ငါးေၾကာ္ ရယ္က ၂၁၀၀ က်တယ္။ "ေၾသာ္..ဒီလိုလား..ဒါႏွင့္ မင္း ဒီေန႔ ဘယ္ႏွဝိုင္းရၿပီလဲ" "တစ္ဝိုင္း" "ေဟ..ဒါဆို မင္းက အဲဒီ ၂၁၀ႏွင့္ ေဆးခန္းသြားမွာေပါ့ ..ဟုတ္လား..ဟားဟား" သာဂိက ရယ္မိေတာ့ ေကာင္မေလးသည္ သာဂိကို မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလသံေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာ အမူအယာကို ၾကည့္၍ သာဂိ အားနာသြားမိသည္။ "ေဆာရီးကြာ..ဒါႏွင့္ မင္းနာမည္က ၿငိမ္းၿငိမ္းလား" သူမ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ "မဟုတ္ပါဘူး၊ဦးရယ္..ေဆးခန္း မသြားပါဘူး၊ ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးဝယ္႐ံုပါပဲ" "မင္းကို ငါ ကူညီခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလကား မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ျပန္ဆပ္ရမယ္၊ ကဲ..မင္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာစမ္းပါဦး" သူမသည္ သာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သာဂိက ေျပာင္သလို ေနာက္သလိုႏွင့္ အတည္ေျပာလိုက္ျခင္းအေပၚ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေလးႏွင့္ စူးစမ္းေနပံုရသည္။ သူက ဘာျပန္ဆပ္ရမွာလဲ ဆိုတာကိုပါ ေတြးေနပံုရသည္။ ေနာက္ သူ႔ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး ငံု႔ၾကည့္ေနေသာ သာဂိ၏ ရီေဝေဝ မ်က္လံုးကို ရင္မဆိုင္ရဲစြာ ေခါင္းေလး ငံု႔သြားရင္း သူ႔အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပေနေတာ့သည္။ သူမ၏ နာမည္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းျဖစ္သည္။ နာမည္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ သူမ ဘဝသည္ သူမ ၆ တန္းႏွစ္ အေရာက္တြင္ စတင္ခဲ့သည္။ ကုန္တင္ကားေမာင္းသမား တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဖခင္သည္ ရွမ္းျပည္ဘက္တြင္ ကားေမွာက္ၿပီး ဆံုးပါးခဲ့သည္။ မိခင္က အေၾကာ္ေရာင္း၍ သူမႏွင့္ ေမာင္ေလးကို မလံုေလာက္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ မိခင္ကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ကူသည့္ အေနျဖင့္ ျဖင့္ သူမတို႔ကို ကူညီရွာ သည္။ သူတို႔ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ ထမင္းစားရသည္။ ေန႔စဥ္ ရပ္ကြက္ထဲက ဗီြဒီယို ႐ံုမွာ ၾကည့္ ႏိုင္သည္။ ရွာေဖြေကၽြးခဲ့သည္။ မိခင္၏ ရွာေဖြရသမွ်သည္ စား႐ံုေလာက္သာရွိၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ေတာ့ ေဆးလိပ္ဝင္လိပ္ခဲ့ရသည္။ ေမာင္ေလးကလည္း ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္၊ ေတာတန္းတစ္႐ိုး ဖားရွာ၊ ငွက္ပစ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ အိပ္ယာထဲလဲသည္။ ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ေမာသည္ ဟု ဆိုသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား လုပ္ၿပီးတိုင္း အေမသည္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႈရင္း ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနတတ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းဘာလုပ္ရမွန္း မသိေခ်။ ေဆးလိပ္ခံုက ရေသာ ဝင္ေငြသည္ တစ္ေထာင္ ဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရွိသည္။ စားဖို႔ ၊ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး ႏႈတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ထဲတြင္ ဘာမွ် မက်န္ေတာ့။ ထို႔ ေၾကာင့္ အပိုဝင္ေငြ ရေစရန္ အလုပ္ထပ္ရွာေတာ့ မေသာ္တာ ႏွင့္ ေတြ႔သည္။ ညစဥ္ ညေန ၆ နာရီမွ ၁၀ နာရီထိ စားပြဲဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေပး႐ံုသာလုပ္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ဒီမွာ လာအလုပ္ဝင္သည္ ဟုဆသည္။ ို သာဂိ ရင္ထဲတြင္ ေမာသြားသည္။ သူ ေသာ္တာကို သိပါသည္။ ေသာ္တာသည္ ဘန္းဘူးေဟာက္စ္၏ အထင္တစ္ႀကီးျဖစ္ၾကဦးမည္။ ေသာ္တာေနသည္မွာ ေရႊဟသၤာေနာက္ေပါက္၏ ညမင္းသမီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေရႊဟသၤာ ေနာက္ေပါက္နားတြင္ ေနသည္။ ေရႊဟသၤာရပ္ကြက္ ဆို၍ ေနာက္ဘက္သခ်ိဳၤင္းကုန္းအေက်ာ္ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္မ်ား ရွိရာေနရာ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာဝင္ခင္းခ်င္သည့္ စိတ္ကို ခဏေအာင့္ထားလိုက္သည္။ ေသာ္တာ့ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီးေမးမိသည္။ "ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ အိမ္က နင္တို႔ နားမွာလား" "ဟုတ္တယ္ေလ..ဘာလဲ လိုက္ပို႔မလို႔လား၊ ဒီလိုေတာ့ မရဘူးေနာ္..ကၽြန္မတို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္းက "ကၽြတ္..ေသာ္တာကလဲ..ငါက သူ႔ကို ကူညီခ်င္လို႔ပါ" "ဒါက....ဟို.." အသန္႔ေလး..လိုင္းမဝင္ရေသးဘူး၊" "အံမယ္ေလး..ဆိုင္ကယ္ပြဲစားရယ္..ဒီလိုဆို ေသာ္တာလဲ အကူညီေတာင္းမယ္ေနာ္.." "ဟင္း..ဟင္း...ရွင္ကူညီခ်င္တာ ကၽြန္မ သိပါတယ္ကြယ္...ဟားဟား..ေနာက္တာပါ..ကိုသာဂိရယ္၊ ကဲ..ေျပာ..ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ" နင့္ဆီ အရင္ဝင္မယ္လို႔ ေျပာမလို႔" မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္း "ေၾသာ္..ငါ မနက္ျဖန္က်ရင္ သူ႔အေမကို ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးမလို႔၊ အဲဒါ အိမ္မသိလို႔၊ ေသာ္တာသည္ တစ္ခ်က္ေတြသြားရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိ "ကိုသာဂိ..ၿငိမ္းၿငိမ္းက ေသာ္တာတို႔လို မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး ေသာ္တာတို႔လိုလဲ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ကိုသာဂိ သိမွာပါ။ ေသာ္တာ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ ကိစၥကို ကိုသာဂိက လုပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ေက်းဇူးေတာ့တင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါအတြက္နဲ႔ေတာ့ အခ်ဴပ္မခံဘူးေနာ္" ေနာက္တစ္ေန႔ သာဂိ ၿငိမ္းၿငိမ္းအေမကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းအေမသည္ အသက္ ၄၀ခန္႔ရွိၿပီး အသားခပ္ညိဳညိဳႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူမကို ၾကည့္ရသည္မွာ အသက္ ၅၀၊၆၀ ခန္႔ရွိၿပီ ထင္ရသည္။ ႐ိုးသားပံုရေသာ္လည္း ငယ္ရာက ႀကီးလာသူပီပီ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ သူ႔အေနအထားကို နားလည္ပံုေတာ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ်ေတာ့ မေျပာေခ်။ ထိုေန႔က ၿငိမ္းၿငိမ္းအေမ ေဒၚေအးႏွင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ဆိုက္ကားတစ္စီး ငွားၿပီး မ်ိဳးသုခ ေဆး႐ံုသို႔ သြားျပေစခဲ့သည္။ ေဒၚေအးသည္ ျဖစ္သည္။ သာဂိလဲ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ထိသြားသည္။(ထိုစဥ္က စရိတ္မွ်ေပး မရွိေသးသလို၊ တီဘီေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရးဌာနလည္း မေရာက္ေသး) အဆုတ္တီဘီ ေရာဂါ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္ရသည္။ ဝယ္ရသည္မွ ၆ လစာေတာင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိကို အားနာေနပံုရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ သာဂိမ်က္ႏွာကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနပံုရသည္။ ေဆး႐ံုကလည္း ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ေဆး႐ံုတင္ဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ရက္ ၅၀၀ ဆိုေသာ ဂဏန္းသည္ ေဒၚေအးကို တေစၦတစ္ေကာင္လို သြားထိုင္ေနသည္။ သာဂိ ကအတင္းျပန္ေခၚေသာ္လည္း မလိုက္ေတာ့ေခ်။ ၿငိမ္းၿငိမ္းကမူ တက္ပါဟု ဝဲၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေခၚမရေသာ ေဒၚေအးကို သာဂိ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရကာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သူတို႔ အိမ္ေလးမွာ အိမ္ဟုသာ ေျပာလိုက္ရသည္။အမွန္ေတာ့ ေျခတံရွည္ အငယ္ေကာင္ ဒိုးလံုးဧ။္ အိပ္ယာလည္း ျဖစ္သည္။ မီးဖိုခန္းလို႔ ဆိုရမည့္ ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ရာ ေျခာက္လိုက္ပံုရသည္။ ေဒၚေအးသည္ သူ႔ဟာသူ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိႏွင့္ အခန္းထဲက ထြက္သြားၿပီး ဆိုက္ကားေပၚ မတိုက္တြန္းသလို၊ မတက္ပါႏွင့္ ဟုလည္း မေျပာေခ်။ သူမသည္ မေအ ျဖစ္သူကိုသာ မ်က္ရည္ေလးေတြ လာျပပါမည္ဆိုၿပီး ညႇိႏိႈင္းရသည္။ သို႔ႏွင့္ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔အိမ္ေလးဧ။္ အခြင့္ထူးခံ ဧည့္သည္ႀကီး တဲပံုမ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္ဟုေခၚရမည့္ ေျမႀကီးထပ္တြင္ ကြပ္ပ်စ္က်ယ္ႀကီး တစ္ခုခင္းထားၿပီး သြပ္ျပားေဟာင္းမ်ားကာထားသည့္ ေနရာႏွင့္လည္း တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္သည္။ အကာေတာ့ မရွိေခ်။ အေပၚထပ္တြင္ေတာ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေနသည္။ ဘုရားစင္ေလးႏွင့္ ဆက္ေနေသာ အခန္းသည္ သြပ္မိုးထားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက်က္ မရွိ၍ နည္းနည္းေတာ့ ပူသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိကို တစ္ကယ့္ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို သေဘာထားေန၍ သာဂိမွာ မေနတတ္ ဧည့္ခန္းဟု ဆိုရမည္။ လိုက္ကာႏွင့္ ကာထားေသာ အခန္းကေတာ့ အိပ္ခန္းသာျဖစ္ေပမည္။ ေခါင္ေတြကို မထိုင္တတ္ေတာင္ ျဖစ္ရသည္။ ေဒၚေအးကလည္း သူေတာ္ေကာင္းေလး သာဓုပါကြယ္ ဟုဆိုေသာ အခါ သာဂိ အိမ္ေလးေပၚကေန သြားစရာရွိသည္ ဆိုကာ ဆင္ေးျပးေတာ့သည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ သာဂိဧ။္ အကူအညီသည္ ျဖဴစင္ျခင္း မရွိလွတာ သာဂိဘာသာ သာဂိ သိေနမိသည္ မဟုတ္ပါလား။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေရာက္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ညေနေစာင္း တစ္ပက္၊ ႏွစ္ပက္ ေသာက္ၿပီးခ်ိန္ ေသြးပူလာလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ဦးကထိုရပ္ကြက္ဘက္သို႔ အလိုလို လွည့္သြားတတ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာမွ် ႀကိဳးစားျခင္း မရွိေသးေခ်။ မလုပ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္။ သူက စိတ္ေတြပါၿပီး စမည္ ၾကံကာ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံေရာက္လွ်င္ သူတို႔သားအမိက တစ္ကယ့္ လူႀကီးလူေကာင္းလို ဧည့္ဝတ္ျပဳ ဆက္ဆံေန၍ အေနခက္ကာ ေျပာမထြက္ဝံ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို သာဂိက ဘန္းဘူးေဟာက္စ္တြင္ အလုပ္မဆင္းခိုင္းေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိေသြးပူခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေတြ တိုးတက္လာသလို စီးပြားေရးလည္း အဆင္ေျပလာသည္။ ခုဆို သူသည္ ကိုထြန္းႏိုင္အရင္းေထာင္ေပးေသာ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးကို ရင္းကာ ဝယ္လိုက္ ေရာင္းလိုက္ ျပဳရင္း ကိုထြန္းႏိုင္ အေႂကြးကို ဆပ္ၿပီး႐ံုသာမက ယိုးဒယား viva တစ္စီး၊ ေလာ္ဂ်ား 125 တစ္စီးႏွင့္ ကမ္ဘို 110 သံုးစီး လက္ဝယ္တြင္ အပိုင္ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ အိမ္ပိုင္ဝယ္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ မဝယ္ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႔အိမ္မက္ထဲသို႔ ရံဖန္ရံခါ ဝင္လာတတ္ျမဲ ျဖစ္ေသာ မိျဖဴသည္ စကၤာပူေရာက္္ကာ ေယာက္က်ားရေနၿပီ ဆိုေသာ သတင္း ၾကားရ၍ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ အိမ္ဝယ္မည္ဆိုလွ်င္ ရွစ္မိုင္က အိမ္ကိုသာဝယ္လိုသည္။ သူသည္ မိျဖဴကို ခုထိ သတိရေနမိ၊ နာေနမိသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ မွန္း စဥ္းစား၍ေတာ့ မရေခ်။ သို႔ရာတြင္ သတိရမိသည္ကေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ သတိရျခင္းသည္ စိတ္ႏွင့္ ပစ္မွားျခင္း ဆိုပါက သာဂိသည္ ကာေမသုမိစၦာကို ထိုသတင္းၾကားရခ်ိန္ေလာက္က ေန႔တိုင္း က်ဴးလြန္ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ အၾကာႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း သူ႔အခန္း မ်က္ႏွာက်က္ေလးေပၚသို႔ တက္မလာခင္ထိသာ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံ မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္၊ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ မိျဖဴ သတင္းၾကားရၿပီးကတည္းက တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ႔စိတ္ႏွလံုးသည္ ေဟတီ ေျမလႊာလို သြက္သြက္ခါေနခဲ့သည္။ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္အလ်င္ကို ျပန္လည္ စုစည္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း လက္ေတြက ဝီစကီ ပုလင္းကိုသာလွမ္းမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းလာေသာ ထိုေန႔က သာဂိသည္ မူးေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းေရာက္လာခ်ိန္သည္ သာဂိ အျမည္းကုန္သြား၍ ဘယာေၾကာ္ ဆင္းဝယ္ၿပီးစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သာဂိ တီဗီြေရွ႕တြင္ထိုင္ရင္း သီခ်င္းစာသားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ေသာ ဇာတ္ေဆာင္မ်ားဧ။္ လႈပ္ရွားမူကို အဓိပ္ပါယ္မဲ့ၾကည့္ရင္း လက္ထဲက ခြက္ကို ေမာ့လိုက္ ၊ ဘယာေၾကာ္ဝါးလိုက္ လုပ္ေနစဥ္ ထင္ကာ ဆင္းဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့မွ တံခါးေရွ႕တြင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ တံခါးေခါက္သံၾကားရသည္။ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ ပစၥည္း က်န္ခဲ့၍ လာယူတာ ျဖစ္မည္ဟု ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ စတီးခ်ိဳင့္ သံုးဆင့္ခ်ိဳင့္ေလး တစ္လံုးကို ကိုင္ထားကာ သူ႔ကို ျပံဳးျပၿပီး ... "ဦး ..ေနမေကာင္းဘူး ထင္လို႔ လာၾကည့္တာ" ဟုဆိုသည္။ သာဂိက.. တစ္ခုခုျဖစ္သလား" "ငါ ေနေကာင္းတယ္၊ စိတ္က သိပ္မေကာင္းဘူး၊ ဘာလို႔ လာတာလဲ၊ အန္တီေအး ၿငိမ္းၿငိမ္းက မ်က္ႏွာေလးကို မဲ့လိုက္ၿပီး.. "ဦးကလည္း ... လူကို ဒုကၡသည္က်ေနတာပဲ၊ ဦးစားဖို႔ ငါးရွဥ့္ေၾကာ္ လာပို႔တာပါ၊" "ေအး..အေတာ္ပဲ၊ မစားရတာၾကာၿပီ" ဆိုကာ ခ်ိဳင့္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ခ်ိဳင့္ယူၿပီးေသာ္လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းက မျပန္ေသးေခ်။ သာဂိက "ျပန္ေတာ့ေလ" ဆိုေတာ့ "ဟိုဒင္း..ခ်ိဳင့္က ငွားလာတာ၊ ျပန္ေပးရမွာ" ဟုဆိုသည္။ "ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္တာပဲ" ဟုေရ႐ြတ္ရင္း သာဂိ အခန္းထဲ ဝင္ေတာ့ သူမကပါ လိုက္ဝင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိ လက္ထဲက ခ်ိဳင့္ကို ဆြဲယူရင္း "သမီး လုပ္လက္ပါ့မယ္" ို ဟုဆိုသည္။ သာဂိ ဘာမွ မေျပာေတာ့။ လႊတ္ေပးထားလိုက္ရင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆက္ေသာက္ေနမိသည္။ ခဏေနေတာ့ သာဂိေရွ႕တြင္ ငရွဥ့္ေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္ ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္ႀကီးေၾကာ္ႏွင့္ မတူေသာ္လည္း ေစတနာ ပါ၍လားမသိစား၍ ပိုေကာင္းသည္။ သူမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သာဂိ၏ ေထြးလံုးပစ္တင္ထားေသာ အဝတ္မ်ားကို သိမ္းၾကံဳးစုေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းတန္းေပၚတြင္ လွနး္ထားေသာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြပါ ဆက္ယူေနျပန္၍ "ေဟ့..ေဟ့..အဲဒါ ဘာလုပ္မလို႔လဲ" ဆိုေတာ့ "ေလွ်ာ္မလို႔" ဟု တစ္ခြန္းထဲ ေျပာရင္း ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာက ေအာက္မွာပဲ ရွိေလသည္။ သာဂိ နည္းနည္းေတာ့ အေနရ အထိုင္ရ ခက္သည္။ ဘာေလးမွန္းလဲ မသိ။ ကိုယ့္ဟာကို အသဲ ကြဲတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မကြဲရ။ ဒင္းေလးက လာေႏွာင့္ယွက္ေနသည္ ဟု ထင္ကာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနမိသည္။ ဒါကို အသက္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း ဘဝက သင္ေပးၿပီး ျဖစ္ေသာ ၿငိမ္းၿငိမ္းက သိပံုရသည္။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ မေနေခ်။ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီး၍ လွန္းတာေတာင္ သာဂိေရွ႕က မေလွ်ာက္။ သာဂိ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ မဆံုႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္သာ ေလွ်ာက္လွန္းေနသည္။ သာဂိ သူကို ႔ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။ ကိုယ့္ဟာကို္ယ္ ကာရာအိုေက ဆိုမည္ဟု ေတြးကာ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းႏွင့္ ေကာ္နီ၏ အတြင္းေၾကကို ဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေယာက္က်ားသံႀကီးႏွင့္ လိုက္ေအာ္သည္။ ဘယ္လိုမွ ထပ္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆတ္ကနဲ ေမာ့အခ်..ရင္ထဲက "ေအ့" ကနဲ ပ်ိဳ ႔ တက္သည္။ သာဂိ မ်ားေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မ်ားဆို အိပ္ယာႏိုးကထဲက ေသာက္ေနသည္မွာ ဂရင္းရိြဳင္ရယ္ တစ္ေတာင့္ကုန္၍ ေနာက္တစ္ေတာင့္ တစ္ဝက္က်လုၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိ မခံႏိုင္ေတာ့။ စားထားသမွ် ဘယာေၾကာ္ေတြ အကုန္ ျပန္ထြက္ကုန္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အေျပးေလးေရာက္လာၿပီး သာဂိ၏ ေက်ာကုန္းေတြကို ထုေပးသည္။ ဇက္ေၾကာေတြကို ႏွိပ္သည္။ သာဂိသည္ အန္လို႔ မၿပီးႏိုင္ေသးေခ်။ ႏွာေခါင္းထဲဝင္လာေသာ ခ်ဥ္စုပ္စုပ္ အန္ဖတ္အခ်ိဳ ႔သည္ သူ႔ကို ိပုိ၍ မူးေအာင္ျပဳေနသည္။ အန္ၿပီးသည္ႏွင့္ သာဂိသည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ပက္လက္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ မေနတတ္ရွာေသာ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိ၏ ေပပြေနေသာ မ်က္ႏွာကိုသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ အက်ႌကို လဲေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သာဂိ၏ ခႏၵာကိုယ္ႀကီးကုိ မႏိုင့္တႏိုင္ မ၍္ တြဲထူၿပီး နားေထာင္မေကာင္း။ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံက "ခိ" ကနဲ ရယ္သံၾကားရသည္။ သာဂိ လည္ေခ်ာင္းရွင္းဖို႔ ဝီတစ္ခြက္ လက္တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ထုတကာ အက်ႌကို ရေအာင္ ခၽြတ္သည္။ ဒိလို အဝတ္လဲတဲ့ ေနရာတြင္ သူမသည္ ္ မေအႀကီးကို လဲေပးေနက် အက်င့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ မေအႀကီးနဲ႔ မတူသည္မွာ အေမက ၿငိမ္ေနျပိး အၿငိမ္ေနသည္ မဟုတ္။ ဟိုဘက္ေစာင္းလိုက္၊ ဒီဘက္ လည္က်လာလိုက္ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ ျပန္ဝတ္ေပးသာ အခါတြင္မွ သာဂိ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္၍ ၿငိမ္းၿငိမ္း သာဂိက လႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ေခါင္းသည္ ထူမျပိး သူမ ပခံုးစြန္းေလးေပၚ မီွိတြဲေပးထားေသာ္လည္း ႏို႔အံုေလးကိုပင္ ထိလု မတတ္ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ အက်ႌ အကုန္ ခၽြတ္ၿပီး အဝတ္ေျခာက္တစ္ထည္ ေတာ္ေသးရဲ႔ ဟု ေရ႐ြတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ေတာ္ေသးရဲ႔ သည္ ဘုရားတသံ အျဖစ္ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာဂိက သူမတစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသာမိျဖဴဆိုေသာ နာမည္ကို သူ႔အားၾကည့္၍ ေခၚေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သာဂိ၏ မ်က္ဝန္းေတြသည္ အရမ္းကို ရီေဝလြန္းသည္ ဟု ၿငိမ္းၿငိမ္းထင္ေနမိသည္။ထိုမ်က္ဝန္းမ်ား၏ ညႇိဳ႕ငင္မႈေနာက္သို႔ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေခတၱ ေမ်ာပါသြားစဥ္ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္ေလးသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွဲခ်ခံလိုက္ရၿပီ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ဆက္လက္ မိန္းေမာမလို ေအာက္တြင္ လံုးဝ ျပိဳကြဲျပိဳက်သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ မ႐ုန္းမိေပ။ သာဂိ ၿငိမ္ေနမိစဥ္ သာဂိ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူႀကီးေတြ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငံုလာၾကသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း စိတ္ေတြ ေမ်ာလြင့္သြားျပန္သည္။ ပူေႏြးစြတ္စိုေသာ ထိုႏႈတ္ခမ္းႀကီးမ်ား၏ ေအာက္တြင္ ညိဳ ႔ငင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ မည္သည့္အရာေတြမ်ား ထည့္ထားေလသနည္း၊ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဆက္လက္ေတြးေတာရန္ အခ်ိန္ မရပါ။ သူ႕လက္ေတြသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ရင္အံုေလးေတြကို ထိကိုင္လာျပန္သည္။ ျဖစ္ေနသာ ခံစားမူေလးသည္ သာဂိ၏ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေခၚလိုက္ေသာ "မိျဖဴ" ဆိုသည့္ စကားသံ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစမည့္ အျပဴအမူ မွန္သမွ်ကို လံုးဝ မလုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္း တစ္သက္လံုးယုယုယယ ေနမထိေလမခ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ေသာ အရာေလးေတြကို သာဂိလက္ႀကီးေတြက အုပ္ကိုင္ေနၿပီ ျဖစ္ရာ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေတာ္ေတာ္ကို မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ထိေတြ႔မူသည္ၿငိမ္းၿငိမ္း တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကက္သီး ဖ်င္းဖ်င္း ထသြားေစသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အရမ္းေၾကာက္လာသလို ေျပာမျပတတ္ေသာ ခံစားမူတစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ႏို႔အံုေလးေတြကိုယ္ ကိုင္ၾကည့္ဖူးပါသည္။ဘယ္လိုမွ မေနခဲ့စဖူး။ယခု သာဂိလက္ဖဝါးႀကီးေတြႏွင့္ ဘာရယ္ဆိုတာေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္း မေျပာတတ္။ ေျပာတတ္သည္က ေအာက္ပိုင္းတြင္ စိုစိစိေလး ျဖစ္လာျခင္းပင္တည္း။ သာဂိသည္ ထပ္၍ တိုးလာျပန္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ၏ အေပၚက ဘေလာက္စ္အက်ႌေလးႏွင့္ေအာက္ခံ ရွင္မီး အက်ႌေလးကိုပါ ဗိုက္သားေနရာေလာက္ကေန အေပၚကို ပင့္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ရင္တစ္ခုလံုး ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသလို ထင္ရသည္။ မၾကာပါ။ သာဂိ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြ သူမ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေပၚ ေရာက္လာေသာ အခါတြင္မူ အသဲေတြပါ ပူေႏြးသြားသလား ထင္ရေအာင္ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားကာ သူ႔အာခံတြင္းမူ စီးဆင္းလာေသာ စြတ္စိုမူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ကိုပါ ကူးစက္လာေစသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ သူမသည္ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္သည္။ သာဂိ ယခု လုပ္ေနတာေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္ေစခ်င္သည္။ သူမ ႏွလံုးသားေတြ ခုန္ရလြန္း၍ ေမာလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ရပ္လဲ မရပ္ေစခ်င္ေပ။ သူမသည္ ထိုသို႔ ရင္ခုန္ေနရတာကိုပင္ ၾကည္နႈးေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ် ထုတ္မေျပာမိေခ်။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ေမာဟိုက္စြာ အသက္ရႈရင္း သာဂိကို မ်က္လံုးေလး မ်က္ဝန္းေတြကို ရင္မဆိုင္ဝံ့ေခ်။ ဆက္ၾကည့္မိလွ်င္ သူမ အသဲႏွလံုးေတြ ျပဳတ္က်သြားေတာ့မည္ဟုေတာင္ထင္မိသည္။ ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ အို..သာဂိ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ရီေဝ စူးရွလြန္းလွေခ်သည္ တကား။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိ သာဂိ၏ လက္ေတြသည္ ပိုမို နယ္ခ်ဲ႔လာသည္။ ခါးမွာ ဝတ္ထားေသာ ထမီေလးကို ေပါင္လည္ေလာက္ကေန လိပ္ၿပီး ဆြဲတင္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အသဲေတြပါယားလာသည္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိေခ်။ သူ႔လက္ႀကီးေတြႏွင့္ ေပါင္ကို လာထိျခင္းသည္ လွ်ပ္စစ္တစ္ခု စီးဆင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဟာ..ထမီ တစ္ထည္လံုး ခါးေပၚလိပ္တင္ၿပီး ေရာက္လာသည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးသည္ ရွက္စိတ္တို႔ျဖင့္ ေအးစက္ရမည့္ အစား ေသြးတိုးႏႈန္းသာ ျမင့္လာၿပီး ၾကက္သီးေတြသာ တစ္ဖ်ငး္ဖ်င္းထလာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္လံုးေလးေပၚ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး တက္ဖိလိုက္သည္ ထင္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း လြန္းေသာ္လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္း မ႐ုန္းမိေခ်။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခံစားမိေနသည္မွာ သူ႔ေပါင္လံုးေလး ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ပူေႏြးေသာ အရာ ကို ျဖစ္သည္။ "အင့္"ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ အဆုပ္ထဲကေလေတြ ထြက္သြားသည္။ သူကိုယ္လံုးႀကီးသည္ ေလးလံ ႔ ေနာက္ေတာ့ ထိုအရာႀကီးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝေလးကို လာထိသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဆတ္ကနဲ တုန္သြားမိသည္။ အဲဒီဟာႀကီး ၿငိမ္းၿငိမ္း အထဲဝင္လာလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္နည္း၊ နာမွာလား...၊ ေလာကစည္းစိမ္ ေတြ႔မွာလား ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းမသိ၊ ေလာေလာဆယ္ ၿငိမ္းၿငိမ္း သိသည္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္း အရမ္းေၾကာက္ေနမိသည္။ ဦးလို႔ ေခၚသည့္ သာဂိကိုလား...မဟုတ္ဘူး ထင္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ဦးသာဂိကို မေၾကာက္။ ဒါျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဘာကိုေၾကာက္ေနမိ သနည္း။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ဘယ္ဟာကို ေၾကာက္ေနမိမွန္း မသိေအာင္ကို ေၾကာက္ေနမိသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ႐ုန္းၾကည့္ေသးသည္။ သာဂိဖိထားေသာေၾကာင့္ လႈပ္လို႔ပင္မရ။ ေအာက္ပိုင္းေလးကား ပို၍ ဆိုးသည္။ သာဂိ ခါးႀကီးႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေပါင္ၾကားထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္။ လူးလြန္႔လို႔ေတာင္ မရ။ ထို႔ျပင္ ကားထားရေသာ ေပါင္ အတြင္းေၾကာေတြ နည္းနည္း နာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေပါင္ကို အဲေလာက္ထိေအာင္တစ္ခါမွ မကားဘူးေခ်။ ထိုစဥ္ သာဂိက သူ႔လိင္တကို ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အေရျပားေတြ ံ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လန္႔ၿပီး မ်က္လံုးေတြကို စံုမွိတ္ထားသည့္ၾကားက ထပ္ၾကံဳ ႔လိုက္ရင္း သာဂိ လက္ေမာင္းရင္းကို တြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ သာဂိ လိင္တံသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ မိန္းမကိုယ္ေလး အေပါက္ဝတြင္ တစ္ေနသည္။ ထိုဟာႀကီးသည္ ေရွ့ေတာ့ ဆက္မတုိးေသး။ သို႔ေသာ္ တိုးလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းသိသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အရမ္းေမာလာသည္။ ေအာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနရင္းကို ေမာေနသည္။ အသက္ရႈရတာလဲ မဝသလို ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးစပ္ေလးဟ၍ အသက္ရႈမိရာ သာဂိက ဘယ္လိုထင္သည္ မသိ။ ဟေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြႏွင့္ လာငံုၿပီး နမ္းသည္။ ထိုခႏၵာကိုယ္ႀကီး ဝင္သာေအာင္ ေပါင္ေလးေတြ ကားေပးထားရ သျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအာက္ပိုင္းသည္ ဘယ္ညာ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အသက္ကို ဘယ္လို ရႈရမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ ေနာက္ၿပီး သူ႔လက္ႀကီးေတြက ရင္အံုေလးကို ဖ်စ္ညွစ္ေနျပန္သည္။ ေအာက္မွာလည္း သူ႔ဟာႀကီးသည္ အဝတြင္ စိုက္လ်က္ရွိေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ရင္ေတြ ဘယ္လို ခုန္ရမွန္း မသိေတာ့။ ရင္ခုန္ျခင္းသည္ လူက ထိန္းခ်ဴပ္တာမဟုတ္ေသာ္ျငား သိေတာ့ သိေနသည့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး သူကိုယ္လံုးႀကီးႏွင့္ အဖိ ခံထားရ၍ အသက္ရႈမဝ၊ ေမာေနမိ၍ ပါးစပ္ေလးဟ ႔ မွားသြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ဒုကၡ ခံေနရသည္ဟု ထင္လာသည္။ ခံစားမူ ျဖစ္သည္။ ယခု ၿငိမ္းၿငိမ္းျဖစ္ေနသည္မွာ ရင္ခုန္ျခင္းကို မသိရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခုန္ေနမိျခင္းသာ အသက္ရႈပါသည္။ သူက အသက္ရႈေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ပိတ္ပစ္ေသာ အခါ ၿငိမ္းၿငိမ္းအသက္ရႈေတြ ထုိစဥ္ ေအာက္က တစ္ခ်က္ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားျပန္ကာ သူ႔ဥစၥာႀကီး တိုးဝင္လာတာကို ခံစားမိသည္။ “ကၽြတ္..ကၽြတ္..” ၿငိမ္းၿငိမ္း စုတ္သပ္မိသည္။ နာသည္။ ထိုအရာႀကီးသည္ ဘယ္ေလာက္ ပမာဏရွိသည္ ဆိုတာ ၿငိမ္းၿငိမ္းမသိ။ သို႔ရာတြင္ လက္ညိဳးႏွင့္ေတာင္ ႏိႈက္မေဆးဘူးေသာ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေလးႏွင့္ မတန္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ႐ုန္းကန္ရင္း ထထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ သူက ၿငိမ္းၿငိမ္း ေခါင္းေလးကို ငယ္ထိပ္ကေန အုပ္ကိုင္ၿပီး ထိန္းလိုက္ရာ ၿငိမ္းၿငိမ္း မထနိ္ုင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ရလိုရျငား လက္ကေလးေတြႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္ၿပီး ထၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္ သူဟာႀကီးက ထပ္ၿပီး တိုးဝင္လာျပန္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ႔ မ်က္လံုးေတြ ျပာကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မီးပြင့္ေလးေတြ ျဖာထြက္သြားသည္ကို ပါ မ်က္လံုးထဲတြင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေအာက္ပိုင္းရွိ တစ္ခုေသာ ေနရာတြင္ သူ႔ဟာႀကီးက လာေထာက္ေနကာ အတင္းတိုးေနသည္။ တိုးေလ နာေလ ျဖစ္လာေသာအခါ ၿငိမ္းၿငိမ္းမခံစားႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ရည္ေလးေတြက်လာသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ဟာႀကီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း သက္သာရာရသြားသည္။ စိတ္နည္းနည္းေလ်ာ့ သြားသလုိျဖစ္ကာ အသက္ရႈလိုက္စဥ္မွာပင္ .. “ဖေလာက္” ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ သူ႔ဟာႀကီးသည္ ထိုအရာေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ တိုးဝင္သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အသက္ရႈေနရင္း တန္းလန္း ဆက္မ႐ွဴႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားရင္း ေခါင္းေလးကို ေစာင္းကာ ႐ုန္းဖယ္ၾကည့္မိသည္။မရေခ်။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခု လံုးသည္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဝမ္းေခါင္းတစ္ခုလံုးတြင္ တစ္စံုတစ္ရာသည္ တံစို႔ထိုးထား သလိုႀကီး ဝင္ေနသည္။ နာသည္။ ကိ်န္းသည္။ သူ႔ကိုယ္ႀကီး တြန္႔ ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္မွာတပ္ထားကိုေတာ့ မခၽႊတ္။ မခၽႊတ္သည့္ ျပင္ လႈပ္စိလႈပ္စိျဖင့္ ဝင္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ လုပ္ေနပါေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ပူသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း လုပ္မိလုပ္ရာ သူ႔ပါးစပ္နားရွိ သာ၈ိ ပခံုးစြန္းကို ဖက္ၿပီး ကိုက္ထည့္လိုက္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ လိႈင္းစီးေနရသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူမကိုယ္လံုးေလးသည္ သာဂိ၏ ရင္ခြင္ေအာက္တြင္ တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ လႈပ္ယမ္းေနသည္။ သူ႔ဟာႀကီးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ကိုယ္ေလးအတြင္း ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ အထဲတြင္ ပူေႏြးမူႏွင့္ က်ိန္းစပ္မူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို တစ္လွည့္စီ ေဝဒနာေပးေနသည္။ အူေတြ လိပ္တက္လာမိသည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သူ႔ဗိုက္သားက အေစ့ေလးကို ပြတ္မိလွ်င္ ၿငိမ္းၿငိမ္းေမ့ေမ်ာေနသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ သူသည္ လႈပ္ရွားမူေတြ ျမန္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ဟာႀကီးေအာက္က တြဲပါေနေသာ ေဂြးဥေတြက စအိုဝေလးနားကို ထိခတ္မိလွ်င္ ၿငိမ္းၿငိမ္း အာရံုေၾကာေတြ ဖ်င္းကနဲ ေနေအာင္ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ ထူးဆန္းလွေသာ ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုကို ခံစားရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းကို္ယ္ထဲကလည္း အရည္ေတြ အထြက္မ်ားလာသျဖင့္ “ပလြတ္၊ ႁပြတ္” ဆိုေသာ အသံေတြပါ ထြက္လာသည္။ ခဏၾကာ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို အတင္းဖက္ရင္း အေပၚတြင္ တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္ေနသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္း မွာပင္ ပူေနြးေသာ အရာေတြ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ထဲ ဝင္လာၾကသည္။ ထိုအရာေတြ၏ ပူေႏြးမူသည္ ဟိုး ရင္ေခါင္းထဲတိုင္ေအာင္ ေရာက္ရွိသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို အတင္းဖက္ထား၍ ၿငိမ္းၿငိမ္း အရိုးေတြ က်ိဳးကုန္ေတာ့မည္ဟုေတာင္ ထင္လာသည္။ အသက္႐ွဴ လိလဲ ု႔ မရျပန္ေတာ့၇်္ တစ္အင့္ အင့္ ျဖစ္ေနရျပန္သည္။ သ္ို႔ေသာ္ သူသည္ ခဏမွ်သာ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေလးကို ဖ်စ္ညွစ္ထားၿပီးေနာက္ မၾကာခင္တင္ ေပ်ာ့ဖတ္ေခြက်သြားသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေပၚတြင္ လူေသေကာင္ႀကီးလို မလႈပ္မယွက္ႀကီး ၿငိမ္ေနသည္။ ခုနက မုန္တိုင္းတိုက္သလို လႈပ္ရွားခဲ့သူမွာသူမဟုတ္ေတာ့သည့္ အလား ၿငိမ္က်သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို အားစိုက္ၿပီး တြန္းဖယ္ၾကည့္သည္။ ရသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ညာဘက္ကို လိမ့္ဆင္းၿပီး ပက္လက္ႀကီး အိပ္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ခုမွ အသက္ကိုဝဝ ႐ွဴရင္း ငုတ္တုပ္ေလး ထိုင္လိုက္သည္။ သူမ ကိုယ္ထဲက အရည္ေတြသည္ တစ္စိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ စီးက်သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းမ်က္ရည္ေတြ က်လာမိသည္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း မသိ ။ၿငိမ္းၿငိမ္း ငိုခ်င္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမူကသာ ႀကီးစိုးေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း အဝတ္စားေတြကို ျပဳျပင္သည္။ ေရေဆးေနရင္း ထပ္ငိုမိျပန္သည္။ သူမ တစ္ကယ္လံုးနာေနသည္။ ခုနက မသိသာခဲ့ေသာ ို ရႈပ္ပြသြားေသာ ဆံပင္ေတြကို ျပန္လုပ္ရသည္။ ေပပြေနေသာ မိန္းမကိုယ္ေလးကို ေဆးေၾကာသည္။ နာက်ဥ္မူမ်ားသည္ အခုမွ ေပၚလာၾကသည္။ ခါးေတြ ေအာင့္ေနၿပီး ႏို႔အံုေလးေတြ အထိမခံႏိုင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေနရသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ မိန္းမကိုယ္ထဲက ျဖစ္သည္။ ကိ်န္းေနတာလား၊ နာေနတာလား၊ ဟာေနတာလား ၿငိမ္းၿငိမ္း မေဝခြဲႏိုင္၊ တစ္မ်ိဳးႀကီးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္မွာ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ေအာင္ပင္။ိသုိ႔ရာတြင္ သူမ ခံစားေနရသမွ်သည္ အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သာဂိ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိေသာအခါ ေနလာႏွင္းေပ်ာက္သကဲ့သို႔ လြင့္စင္သြားၾကျပန္သည္။ သာဂိသည္ အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ၍ တိုးညွင္းစြာ ေဟာက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ကားယားႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ကို ေခါင္းအံုးေလး ခုေပးကာ ေစာင္ပါးေလး ျခံဳေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း သူ႔ရင္အံုႀကီးေပၚ ေခါင္းေလး မွီအံုးၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္သည္ ေစာင္အႀကီးႀကီး တစ္ထည္ အျခံဳခံလိုက္ရသလို ေႏြးေထြးလံုျခံဳသြားမိသည္။ (၅) နာေနသည္။ ေပါင္အတြင္းေၾကာေတြကလည္း ဆြဲဆန္႔ခံထားရသလို ျဖစ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ခပ္ကြကြ ေႏြးေထြးလြန္းသည္။ထိုစဥ္သူ႔ လက္ႀကီး တစ္ဘက္က ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုသိုင္းဖက္လာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းစိတ္ထဲတြင္ မိျဖဴသည္ သူ႔ကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အျပံဳးသည္ နုနယ္ လတ္ဆတ္လြန္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ေမာ့ေမာ့ေလးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ရႊန္းလဲ့စိုဝင္း ႏူးညံ့လြန္းသည္။ သာဂိ သူမကို ေျဖးျဖးခ်င္း ေထြးေပြ႔လိုက္သည္။ ႐ုတ္ခ်ည္း သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတြင္ အစြယ္ျပဴးျပဴးေတြ ထြက္လာၾကသည္။ သာဂိ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ မိျဖဴသည္ သာဂိ ၏ ပခံုးကို ကိုက္ၿပီး ေသြးစုတ္လိုက္သည္။ လက္သဲရွည္ႀကီးေတြ ထြက္ေနေသာ လက္ကေလးတစ္ဘက္က သာဂိ ရင္ဝထဲကို ထိုးႏိုက္သည္။ သာဂိ လန္႔ၿပီး ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ မမွိီေတာ့။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ သာဂိ ရင္ထဲသို႔ ထထိုင္ရင္း ေအာ္ဟစ္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ ထိုးႏိႈက္ကာ ႏွလံုးသားကို ဆြဲႏႈတ္သြားသည္။ သာဂိ ရင္ေတြေအာင့္ၿပီး ပူထြက္သြားသည္။ အလန္႔တၾကား ၿပီးေတာ့ သာဂိ ေဘးဘယ္ညာကို ထိတ္လန္႔တၾကားၾကည့္သည္။ သူသည္ သူ႔မ်က္ႏွာက်က္ခန္းေလး ေပၚတြင္သာ ရွိေနသည္။ သူအိမ္မက္ မက္ေနျခင္းသာ။ရင္ေတြကကေတာ့ တစ္္ကယ့္ကို ပူေနသည္။ ပခံုးစြန္းက လည္း တစ္ဆစ္ဆစ္ႏွင့္ နာေနသည္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းကို ထုတ္ယူေမာ့ရင္း နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေနေခ်ၿပီ။ သူဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားသနည္း။ သာဂိ စဥ္းစားရင္း ညေနကို ခ်စ္လိုက္မိၿပီ ထင္သည္။ သူ႔အာရံုထဲမွာ မိျဖဴကို ခ်စ္သည္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဘယ္လို ျပန္သြားသလဲ.. သူ အဲဒါေတာ့ မသိေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ပခံုးစြန္း လက္ေမာင္းရင္းတြင္ သြားရာ ဘယ္လို စကားေျပာရမလဲ.. သာဂိ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ခုန ေရေသာက္လိုက္သည္မွာ အကြင္းလိုက္ေလးလဲ ရွိေနသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဟိုေကာင္မေလး ကိုက္သြားတာ ျဖစ္မည္။ မနက္က်လွ်င္ သူ႔ကို အရွိန္ျပန္တက္လာသည္ ထင္သည္။ မူးလာျပန္သည္။ သာဂိ ၾကမ္းျပင္က ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ကို ယူကာ ကုတင္ေပၚ တက္လွဲလိုက္သည္။ သူ႔ ေခါင္းအံုးတြင္ တစ္ထြာ သာသာ ဆံပင္ေလးေတြ ကပ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ သူျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မည္မွ် ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။ သူ႔ကို အတင္း လႈပ္ႏိုးရင္း"ေဟ့ေကာင္ ထေတာ့ကြ၊ ေနဖင္ထိုးေနၿပီ၊ ထေတာ့၊ ထ ..ထ .. " ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတင္း လႈပ္ႏိႈးကာ ခံလိုက္ရေတာ့မွ သူႏိုးလာသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ျပဴးက်ယ္။ "ဟာ.. ျပဴးက်ယ္ ၊ မင္း ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ " "ၾကာၿပီကြ၊ ဟိုက မနက္ ၆ နာရီကားႏွင့္ လိုက္လာတာ၊ မင္းကြာ ၁၂ နာရီ ထိုးေနၿပီ၊ ခုထိ "ေအးကြာ.. ညက နည္းနည္း မ်ားသြားလို႔၊ ခဏေစာင့္ဦး၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါေရခ်ိဳး ျပန္တူးေဖာ္ေတာ့.. အား..ညေနက ၿငိမ္းၿငိမ္းလာသည္။ သူ သိၿပီ။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ မိျဖဴကို မွားၿပီး အိပ္တုန္းလားဟ" လိုက္ဦးမယ္" သာဂိ ေရခ်ိဳးၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သို႔ အတူသြားၾကသည္။ မေတြ႔ၾကသည့္ ဒီ ႏွစ္ပိုင္းအတြင္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ သူ႔လုပ္ငန္း အေျခေနကို ေျပာသလို ျပဴးက်ယ္က သူ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အေျခေနကို ေျပာျပသည္။ ျပဴးက်ယ္ႏွင့္ ဥမၼာသည္ သိပ္ အေစးမကပ္ၾကေတာ့။ ခ်စ္လို႔ ယူထားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္တြင္ ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာ့ကို မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ေပ။ သာဂိက.. "ေဟ့ေကာင္ .. မင္းေနာက္တစ္ေယာက္ ေတြ႔ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာ" စျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ငါလဲ မသိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူႏွင့္ ငါႏွင့္ဆက္ဆံေရးက အရမ္းကို မသိဘူး" "မဟုတ္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း.. ငါ သူ႔တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ခ်စ္တာပါ။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ေအးစက္သြားတယ္။ ငါ လည္း မေဖာက္ျပန္ဘူး၊ သူလည္း မေဖာက္ျပန္ဘူး။ ဘာမွားေနတယ္ဆိုတာလဲ ငါ သာဂိက တစ္ခု စဥ္းစားမိၿပီး.. "မင္း ဟိုကိစၥေရာ မွန္မွန္လုပ္သလား" "မွန္ပါတယ္ကြာ၊ မွန္သမွ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တဲ့ ေန႔လည္း မွန္တယ္၊ စကားမမ်ားတဲ့ ေန႔လည္း မွန္တယ္၊ ေန႔တိုင္းမွန္တယ္၊ တစ္ေန႔ တစ္ခါေတာ့ ပ်က္ကို မပ်က္ဘူး" "ဒါဆို မင္းဟာက ဘာလဲ၊ ငါလည္း မသိေတာ့ဘူး" ထိုစဥ္ ကိုထြန္းႏိုင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သာဂိက ျပဴးက်ယ္ကို မိတ္ဆက္ေပးသလို ကိုထြန္းႏိုင္ကလဲ သူ႔မိတ္ေဆြ ေနဇာ ဆိုသူႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ကိုေနဇာ ဆိုေသာလူတြင္ အရပ္ ခပ္ပ်တ္ပ်တ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္လွေသာ စူးရွသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု ရွိ္သည္။ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားသည္ သူလုပ္ခ်င္သည့္ ကိစၥကို မျဖစ္မေန လုပ္မည္ဟု ေျပာေနၾကသည္ အလား ခိုင္ျမဲ တည္ၿငိမ္လွသည္။ သာဂိက စကားဆက္၍ ျပဴးက်ယ္ ကိစၥကို ေျပာေသာ အခါကိုေနဇာ ဆိုေသာ လူက ... "ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ား .. ေယာက္ခမေတြႏွင့္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပဘူး ထင္တယ္" "ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ျခား အလုပ္ ေျပာင္းလုပ္ေစခ်င္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဝါသနာ မပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဥပေဒ ဘြဲ႔ယူထားတာ ေရွ့ေန လုပ္ခ်င္လို႔ဗ်၊ ေလာေလာဆယ္ မေအာင္ျမင္ေသးခင္ေတာ့ က်ပ္တည္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါကို မေက် မလည္ ျဖစ္ေနၾကတာ" "ေနပါဦး၊ သူတို႔က ဘာလုပ္ခိုင္းတာလဲ" " ဆီဆိုင္မွာ ပန္႔္ မန္းတဲ့ဗ်ာ၊ စဥ္းစားၾကည့္၊ ကၽြန္ေတာ္ ပညာသင္ထားတာေတြ အလကား ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့" ျပဴးက်ယ္၏ စကားသည္ ရယ္စရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း သာဂိတို႔ ဝါးလံုးကြဲ ရယ္မိၾကသည္။ ကိထြန္းႏိုင္ ု ဆိုလွ်င္ တစ္ခိခိႏွင့္ အူေတြေတာင္ တက္ေနသည္။ ကိုေနဇာက ဆက္ေမးသည္။ "အဲဒါႏွင့္ စကားမ်ားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့" မလုပ္ခ်င္ဘူး" "ဟုတ္တယ္ဗ်။ မိန္းမကလဲ အဲဒါကို လုပ္ခိုင္းေနတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ လုပ္ကို "စကားမ်ားၿပီးေတာ့ ဆက္ဆံ ျဖစ္ေသးလား" "အင္း၊ ဟုတ္ကဲ့" "အျမဲတမ္း ဆိုပါေတာ့" "ဆိုပါေတာ့ ဗ်ာ" "ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားထဲက ျပႆနာကို ၊ အမွန္က ခင္ဗ်ား အခ်ိန္မွားတာရယ္၊ စိတကို တစ္လြဲ ထြက္ေပါက္ ေပးတာရယ္က စတာဗ်" ္ "ဟာ.. လုပ္စမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ေျဖရွင္းနည္းေလးမ်ား ရမလား" "ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ပညာရွင္ မဟုတ္ဘူး၊ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ "ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ဗဟုသုတ ရရံုဆိုရင္ေတာင္ ေက်နပ္ပါၿပီ" မွန္းၾကည့္တာပဲ ရွိတယ္၊ ေသခ်ာေပါက္ႀကီး ဒိလိုပါလို႔ေတာ့ မေျပာဝ့့ံဘူးေနာ္ " "ဒီလိုဗ်၊ ခင္ဗ်ားက မိန္းမႏွင့္ စကားမ်ားၿပီး ျပႆနာရဲ႕ အေျဖ မထြက္ခင္မွာ ခင္ဗ်ားရင္ထဲမွာရွိတဲ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို လိင္ဆက္ဆံတဲ့နည္းႏွင့္ ခင္ဗ်ားက ရွင္းထုတ္ပစ္တာ မွားတာဗ်" "ဗ်ာ..." "ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲက ထုတ္မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ၊ ရန္လိုတဲ့ စိတ္ေတြကို သူ႔အေပၚမွာ လိင္ဆက္ဆံၿပီး အာသာ ေျဖပစ္လိုက္တာ၊ အဲဒါကို ခင္ဗ်ား အႏိုင္ယူလိုက္တာကို ခင္ဗ်ား မိန္းမက ေသြးထဲက အလိုလို သိတယ္ဗ်" "......." ပါးစပ္ကေတာ့ မေျပာဘူး၊ မ်က္ႏွာမွာ မေပၚဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာရွိေနတယ္၊ အဲဒီလိုနည္းႏွင့္ သူ႔အေပၚ "ဟုတ္တယ္၊ ေျပာရရင္ အႏိုင္ယူတဲ့ ဆက္ဆံမူမ်ိဳးပဲ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ လိင္ ဆက္ဆံတယ္ ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းကို အေျခခံတဲ့ စိတ္မ်ိဳးႏွင့္မွ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ပိုၿပီး စီးပိုင္လာေစတာဗ်၊ အဲဒီ ခဏတာ ၾကာလာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆက္ဆံေရးက အဓိပ္ပါယ္ မရွိတဲ့ အဆင္မေျပမူေတြ၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတ၊ြ သာမန္အခ်ိန္မွာေတာင္ သာယာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး" သာယာ ျခင္းႏွင့္ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ဖံုးပစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခါ ႏွစ္ခါသာ ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပမွာပဲ၊ အျပစ္ေသးေသးေလးေတြႏွင့္ အက္ေၾကာင္း ထင္လာေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီ အခါ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ျပဴးက်ယ္သည္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ရင္း စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့ .. ကိုေနဇာက လက္ဝါး ကာျပလ်က္.. ေမာင္ေမာင္ညိဳ ေျပာတာ" "ဟုတ္တယ္၊ ကိုေနဇာ .. ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့ အတိုင္းပဲ" "ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္မႀကီးပါႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲဒါ ေဒါက္တာ "ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ညိဳ..." "ဟုတ္တယ္၊ သူေရးတဲ့သိပၸံ နည္းက် ဖိုမ ဆက္ဆံေရးမွာ အက်ယ္တဝင့္ေရးထားတယ္၊ ခင္ဗ်ား ရွာဖတ္ၾကည့္လိုက္ေလ၊ ခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာထက္ ပိုျပည့္စံုတယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီး ၾကံဳတတ္တာပဲ၊ အိမ္ေထာင္ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၿပိဳကြဲၾကတာလဲ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲဗ်" သာဂိသည္ ကိုေနဇာကို ခင္မင္မိသြားေလသည္။ ထိုလူ၏ ေခါင္းေသးေသးေလးထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ ဘယ္ႏွစ္အုပ္မ်ား ရွိေနေလဦး မည္နည္း။ ထိုေန႔က သူတို႔ သည္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္ေျပာ အေသးစိတ္တယ္၊ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါဗ်ာ။ ခုခင္ဗ်ား ၾကံဳေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ၾကရင္း သာဂိက သူသိခ်င္ေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေမးရာ ကိုေနဇာက .. "ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်စ္ကို ဒိလို ျမင္တယ္ဗ်။ သူက စိတၱဇ နာမ္ .. ဖန္တီးလို႔ မရဘူး၊ ဖ်က္ဆီးလို႔ မရဘူး၊ ေျပာရရင္ လြတ္လပ္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္က ခ်ဴပ္တီးတာ၊ ထိန္းခ်ဴပ္တာ၊ ေစာင့္ထိန္းတာ၊ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုေတာ့ ဝတၳဳေတြထဲမွာပါတဲ့ သစၥာ၊ နားလည္မူ၊ သံေယာဇဥ္ေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ သစၥာေတြ၊ နားလည္မူေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြက လုပ္ယလို႔ ရတယ္ဗ်၊ ူ အဲဒီႏွစ္ခုကို ေရာေထြးၿပီး အခ်စ္လို႔ ေခၚေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းဟာ အခ်စ္မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ လြတ္လပ္တယ္၊ သူ႔ကို ထိန္းခ်ဴပ္လို႔ရတယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ အခ်စ္ကို မဟုတ္ဘူး၊ အခ်စ္မွာက ခ်စ္ေနဖို႔ပဲ လိုတယ္ေလ၊ ဒါျဖင့္ သစၥာေတြ၊ နားလည္မူေတြ မလိုေတာ့ဘူးလား ခင္ဗ်ားက ေမးမယ္။ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ခ်စ္ၿပီ ဆိုတာႏွင့္ ခ်စ္ေနေသး သေရြ႕သစၥာရွိ္ေနမွာပဲ ၊ ခ်စ္ေနေသးသေရြ႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အခ်စ္ကို ေျပာေနတာ။ တစ္ခ်ိဳ႔ အခ်စ္ေတြက ၂၄ နာရီ ေလာက္ခံတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ေျပာႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ အခ်စ္ မဟုတဘူး၊ အခ်စ္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ ခ်ဴပ္ထိန္းမႈပဲ ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္" နားလည္မူ ရွိေနမွာပဲ။ အခ်စ္ကုန္သြားရင္ အဲဒါေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာ အိမ္ေထာင္ေရး အခ်စ္ေတြက ၄၂ ႏွစ္ေလာက္ ခံတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေျပာႏိုင္မွာ သာဂိသည္ ထို အယူအဆႀကီးကို လန္႔သြားမိသည္။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ ေနၿပီးေနာက္ ျပဴးက်ယ္ ျပန္သြားသည္။ သူက ဥမၼာကို ညိႏိႈင္းၾကည့္ဦးမည္ ေျပာသည္။ ဘယ္လို အေျဖထြက္လာမည္ေတာ့ မသိေခ်။ သာဂိ စိတ္ထဲမွာ ေလာေလာဆယ္ ရွိေနသည္က ျပဴးက်ယ္ မဟုတ္၊ ၿငိမ္းၿငိမ္း ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ေရာက္ေန၍ ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ အိမ္ဘက္မေရာက္ျဖစ္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ဘာမွေဝးတာေတာ့ မဟုတ္။ ဆိုင္ကယ္ လီဗာ ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ ျဖဲလိုက္ရံုႏွင့္ ေရာက္ေသာ ခရီးျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္ သြားျပရင္း လွည့္ဝင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သာဂိ ၿငိမ္းၿငိမ္း အလုပ္ျပန္လာခ်ိန္ ညေနေစာင္းေလာက္ကို မွန္း၍ သူမတို႔အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သာဂိ အိမ္ေလးေပၚတက္ေတာ့ ေဒၚေအးသည္ သူ႔ကို ျပံဳးရႊင္စြာ ဆီးၾကိဳႏႈတဆက္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းကလဲ ္ သူ႔ကို ခါတိုင္းလိုသာ ဆက္ဆံသည္။ သူနည္းနည္းေတာင္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားသည္။ သူအဲဒီေန႔က သူ႔လိင္တံေပၚက ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ျဖဴျဖဴ အဖတ္ေလးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး ဒင္းေလး ဟန္ေဆာင္ေနတာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ သာဂိကိုယ္တိုင္က သူမကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရမွန္း မသိ ၍ မသြားျဖစ္ျခင္း ပင္။ ဒီေန႔ေတာ့ ျမိဳ ႔ သစ္ဘက္မွာ အမူးလြန္ၿပီး ထင္ေယာင္ ထင္မွားေတြ ျဖစ္ခဲ့တာလား ။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းအံုးေပၚက ဆံပင္တိုေလးေတြႏွင့္ ေဒၚေအးက အလႅာပသလႅာပ အနည္းငယ္ ေျပာၿပီးေနာက္ အိမ္ခန္းထဲ ဝင္လွဲေနသည္။ သာဂိေရွ႕တြင္ ၿငိမ္းၿငိမ္း တစ္ေယာက္ထဲ က်ံဴ ႔က်ဴံ ႔ေလးထိုင္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ သူမသည္ အခုမွ ရွက္လာဟန္တူသည္။ ေခါင္းႀကီးကို စြတ္ငံုထားကာ ဖ်ာစေတြကို လက္သည္းႏွင့္ ေလွ်ာက္ျခစ္ေနသည္။ သာဂိက ... ေမာ့ မၾကည့္၊ေခါင္းႀကီးငံု႔ထားလ်က္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ သာဂိက ထပ္ေခၚသည္။ မထူး။ ဖ်ာေပၚကို ေလွ်ာက္ျခစ္ကုပ္ေနေသာ လက္ကေလးေတြကို ဘယ္နားထားရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနသလို၊ ေပါင္ကို ကုပ္မည္ ျပဳသည္။ ေနာက္ သူရွိ္ေနတာ သတိရသြားဟန္ျဖင့္ ေျခေထာက္ေလးေတြကို ျပင္သလို ျပဳသည္။ "ၿငိမ္းၿငိမ္း ၊ အလုပ္ အဆင္ေျပလား" "အား .. ကိုယ့္ပခံုးက နာေနတယ္ကြာ၊ ဘယ္ေခြးမေလး ကိုက္သြားတာလဲ မသိဘူး၊ "ၿငိမ္းၿငိမ္း" "ၿငိမ္းၿငိမ္း .." ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ဘာေဆး လိမ္းရမလဲ ဟင္၊ သိလား" အမွန္ကေတာ့ သိပ္နာလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္လွေပ။ ကိုက္သည္မွန္ေသာ္လည္း တစ္ခ်က္မွ်သာ ခဲၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္၍ အနက္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေသြးစို႔ ရံုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သြားစြယ္ေနရာေလးေတြ ေလာက္ကသာ အညို အမည္းစြဲက်န္ေနကာ က်န္ေနရာေတြက အနာေဖးေတာင္ တက္လုၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူမ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြထဲတြင္ စိုးရိမ္ျခင္းကို ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ ေနာက္ေဖးထဲသို႔ သုတ္ကနဲ ဝင္သြားၿပီး ဆန္လက္တစ္္ဆုပ္ခန္႔ ယူကာ ျပန္ထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရွပ္အက်ၤ ီ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ကာ ပခံုးစြန္း လက္ေမာင္းရင္း ေပၚေအာင္ ေဖာ္သည္။ ဒဏ္ရာကို ျမင္ေသာ အခါ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ဝိုင္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ပါးစပ္ေလးကို လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆန္ေတြဝါးၿပီး ဒဏ္ရာေပၚ အံုေပးရင္း ... ရင္းၿပီး ျပည္ေတြ တည္လာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ" တိုးတိုးေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ "ဦးကလည္း ..သိပ္ခက္တာပဲ၊ ေဆးခန္းသြားတာ မဟုတဘူး၊ ပိုက္ဆံ မရွိတာလဲ မဟုတ္၊ ္ စသည္ စသည္ျဖင့္ လူႀကီးေလး တစ္ေယာက္လို တတြတ္တြတ္ ဆူပူေနသည္။ သာဂိက ျပံဳးလိုက္ၿပီး ေလသံ "ဆရာဝန္ က ဘယ္သက ဘာျဖစ္လို႔ ကိုက္တာလဲလို႔ ေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖရမလဲ ဟင္ " ူ "အိုး .. မေမးပါဘူး" ေျပာရင္း သူ႔ဘယ္လက္သီးဆုပ္ေလးျဖင့္ သာဂိ ရင္အံုကို တစ္ခ်က္ လွမ္းထုသည္။ သာဂိက ထိုလက္ကေလးကို ဖမ္းဆုပ္၍ ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ သူမက တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။ "အေမ ရွိတယ္" သာဂိသည္ ေလာကႀကီးကို ေမ့ေနျပန္သည္။ သူ႔ စိတ္ထဲတြင္ ၿငိမ္းၿငိမ္း တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ရွစ္မိုင္က အိမ္ကိုမွ ဝယ္ခ်င္သည့္ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ရွစ္မိုင္လို ေနရာမ်ိဳးက အိမ္ဝယ္ရန္ ဆိုသည္မွာ သာဂိအတြက္ အိမ္မက္တစ္ခု သာျဖစ္သည္။ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ မဆိုနိုင္ေပမယ့္ ျဖစ္ဖို႔ လြယ္သည့္ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္။ ထိုမလြယ္သည့္ ကိစၥကို သာဂိသည္ ယခုအခါ စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္မက္ အသစ္တစ္ခုက ေပၚလာျပန္သည္။ ၿမိဳ႕သစ္ဘက္တြင္ အိမ္ႏွင့္ ျခံဝယ္ခ်င္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ရွိသည့္ ေငြႏွင့္ မေလာက္။ ပစၥည္းေတြပါ ေဖ်ာလိုက္လွ်င္ေတာ့ မွီသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြ အကုန္ေဖ်ာလိုက္လွ်င္ ဘာႏွင့္ သြားရင္းမည္နည္း။ သူ ေဒၚေအးကို တိုင္ပင္ေတာ့ ေဒၚေအးက သား သေဘာပါ ဟု ဆိုသည္။ ေဒၚေအးသည္ သာဂိကို သားဟု ေခၚေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အရမ္းေပ်ာ္ေနပံု ရသည္။ သူမ မ်က္ႏွာေလးသည္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ရႊင္လန္းေနသည္။ သူႏွင့္ ေတြ႔တိုင္းလည္း ျမဴးႂကြ ေနတတ္သည္။ သာဂိ အဖို႔လည္း အဲလိုေလး ျမင္ေနရတာကို စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။ အဲ..ညေနဖက္ အလုပ္သိမ္းလွ်င္ေတာ့ သာဂိက ၿငိမ္းၿငိမ္းကို သူ႔မ်က္ႏွာက်က္ အေပၚခန္းေလးသို႔ ေခၚေခၚသြားတတ္သည္။ သာဂိ အလုပ္ပိုလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေသာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေခ်။ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယ္ေတြကို လမ္းေဘးမွာ တစ္စီး ငါးသိန္း ၊ တစ္စီး ငါးသိန္းဟု ေအာ္ေရာင္းရ ေကာင္းမည္လား ဟုေတာင္ စဥ္းစားမိသည္။ အေရာင္းဝယ္ ပါးရသည့္ ၾကားထဲ အသစ္ဝင္လာသည့္ စားက်က္လုဖက္ေတြက မ်ားလာေနသည္။ သာဂိ ခါတိုင္းလို ဝင္ေငြမေကာင္းေခ်။ ကိုထြန္းနိုင္ကေတာင္ ေျပာေသးသည္။ ကိုေနဇာႏွင့္ အလုပ္ေျပာင္းလုပ္ပါလားဟု ဆိုသည္။ သာဂိ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကိုေနဇာက မိုေရးဖက္တြင္ ကုန္ကူးသည္။ ဒီၾကားထဲ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ေတြ ပုသိမ္အဝင္မွာ ဆပ္ပလိုင္းခ်က္ (surprise check) ႏွင့္ မိ၍ ပါသြားသည္။ သာဂိ နည္းနည္းေတာ့ ညစ္သြားသည္။ သိပ္အထိနာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ သာဂိလို ေခါက္ျပန္ရင္းသမားမ်ိဳးအဖို႔ေတာ့ ႀကီးမားေသာ ဆံုးရံႈးမူ ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းႏိုင္လို လက္ႀကီးသမားကေတာ့ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ ဆင္ပိန္ ကၽြဲေလာက္ေတာ့ က်န္မည္သာ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းကလဲ သာဂိ အေျခအေနကို သိပံုရသည္။ သာဂိ မ်က္ႏွာကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ေနတတ္သည္။ သာဂိ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ သူမသည္ အျမဲလိုလို အသင့္ရွိေနတတ္သည္။ သာဂိ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေသးသည္ ဆိုရမည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ရင္ခြင္ေသးေသးေလးသည္ သာဂိအတြက္ အိုေအစစ္ တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ သူမ၏ လက္ဖဝါးေသးေသးေလးသည္ သာဂိကုိ ေရွ႕ဆက္လွမ္းဖို႔ ခြန္အားေတြ ေပးတတ္သည္။ သူမ၏ မျဖစ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေလသည္။ ေပါင္လံုးေလးေတြေပၚ ေခါင္းအံုးအိပ္ရလွ်င္ သာဂိ စိတ္ခ်မ္းေျမ့သည္။ သာဂိ အတြက္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ မရွိလွ်င္ သို႔ရာတြင္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ၿငိမး္ၿငိမ္းသည္ သာဂိကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ သတင္းကို ေပးလာသည္။ သူမတြင္ ကိုယ္ဝန္ရွိလာၿပီ ထင္သည္တဲ့။ ရာသီမလာတာ ႏွစ္လခန္႔ ရွိၿပီဟု ဆိုသည္။ သာဂိ စိတ္ရႈပ္သြားသည္။ ျဖစ္သည္။ ေလး၊ ငါးေၾကာင္းေလာက္ ဆြဲၿပီးလွ်င္ ဆံုးထားသည္မ်ား ျပန္ရနိုင္မည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ထို႔ေၾကာင့္ ထင္သည္။ သူမက ေျပာသည္။ သာဂိသည္ ဒီလို အေျခအေနတြင္ မဂၤလာမေဆာင္ခ်င္ေသး။ သူ႔တြင္ ရွိသည္မ်ားက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေအာဖို႔ အိမ္ႏွင့္ယာႏွင့္ အတည္တက် ေနမည္ စိတ္ကူးသည္။ သူ႔အိမ္မက္ေတြကိုလည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းက သိပါသည္။ "စိတ္မရႈပ္ပါနဲ႔ .. ဦးရယ္ .. သမီးဘာသာ သမီး ၾကည့္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္၊ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ မလာျဖစ္ေလာက္ ဘူးထင္တယ္ေနာ္၊ အမ်ားႀကီးမေသာက္ႏွင့္ေနာ္ ၊ ဦး ..." ထိုစကားေလးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေျပာသြားေသာ ေနာက္ဆံုး စကားျဖစ္မည္ ထင္သည္။ႏွစ္ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေန႔လည္ပိုင္းႀကီး ၿငိမ္းၿငိမ္းေမာင္ေလး ဒိုးလံုးအေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး သာဂိကို လာေခၚသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနသည္တဲ့။ ထိုအခ်ိ္န္တြင္ သာဂိသည္ ေကတီဗီြ ခန္းထဲတြင္ ဘီယာေမာ့ရင္း သီခ်င္းဆိုေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းနိုင္၏ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ ပါလာေသာ ဒိုးလံုးသည္ သာဂိကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ၾကည့္ရင္း သတင္းဆိုးကိုေျပာျပျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ကမန္းကတမ္း ထေျပးၿပီး ေရာက္သြားေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အိပ္ယာထဲတြင္ ပက္လက္ကေလး မွိန္းေနသည္။ ေအာက္ပိုင္းက ထြက္ေနေသာ ေသြး တို႔မွာ ၾကည့္လို႔ ရႈလို႔ပင္ မရဲ စရာ ျဖစ္သည္။ ျခံဳထားေသာ ေစာင္အစြန္းစေနရာေလးေတြမွာ ဆိုလွ်င္ ေသြးစေတြသည္ အဖတ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ႀကီး ကပ္ေနသည္။ သာဂိ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အရပ္ လက္သည္ႏွင့္ ကိုယ္ဝန္ကို ဖ်က္ခ်ခဲ့ေလၿပီ။ မိန္းမကိုယ္မွ ထြက္ေနေသာ ေသြးတို႔မွာ ရပ္သည္ဟူ၍ မရွိေတာ့ဟု ထင္ရေအာင္ တရစပ္ ထြက္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း မ်က္ႏွာေလးသည္ လံုးဝေသြးစုတ္ေန ေခ်ၿပီ။ စကားလဲ မေျပာနိုင္ေတာ့။ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြ က်ရင္း ေဝဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားေနရသည္။ သာဂိ ရင္ေတြေအာင့္သြားသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ေပြ႔ဖက္ရင္း ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္ မသိ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္တြင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းေသြးေတြ ေပကုန္သည္။ မၾကားရ။ ထပ္ေမးမလို ျပဳစဥ္ ေဒၚေအး အသံ ထြက္လာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သူ႔ကို မ်က္ဝန္းေလးလွန္၍ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို ေျပာသည္။ ဘာေျပာမွန္း သာဂိ "သား.. သာဂိ ၊ သမီးေလးကို ကယ္ပါဦးကြယ္" ဟုတ္သည္။ ကယ္ရမည္။ သာဂိ ယခုမွ သတိဝင္လာသည္။ ကားတစ္စီး ငွားဖို႔ လမ္းမေပၚ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ဝင္ေဆာင့္သည္။ ေရွ႕မီးလံုး ကြဲသြားသလို သာဂိ ထိပ္ေပါက္သြားသည္။ သာဂိ ဂရု မစိုက္။ လဲေနေသာ ဆိုင္ကယ္ကို ျပန္ထ၍ အျပင္းေမာင္းထြက္သည္။ လမ္းမေပၚ ေမာင္းေနၾကေသာ ေတြ႔ သမွ်ကား အကုန္တားသည္။ တစ္စီးမွ် မရပ္။ အက်ၤ ီနဲ႔ ပုဆိုးေပၚတြင္ ေသြးေတြ ေပေနေသာ သာဂိကို ဘယ္လို ထင္ၾကသည္ မသိ။ သာဂိနား ေရာက္လွ်င္ ေကြ႔၍ ပတ္၍ အရွိန္တင္၍ ေမာင္းထြက္ သြားၾကသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ သာဂိသည္ အရူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ရည္ေတြပါ က်ခ်င္လာသည္။ သူသည္ ဒိတစ္ခါ လာေသာ ကားေရွ႕ပိုင္းကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ကို တက္အခြတြင္မွ ဖုန္းဆိုင္ကို ေတြ႔သည္။ ဖုန္းကို ျမင္ေတာ့ သူ ကိုထြန္းနိုင္ကို ကမူး႐ွဴးထိုးေမာင္းထြက္သည္။ ကၽႊမ္းက်င္လွေသာ ဆိုင္ကယ္ကို ဂီယာ 1 ႏွင့္ ေဆာင့္ထြက္မိၿပီး သစ္ပင္ႏွင့္ ေျပးေအာင္းရင္း ရပ္ေအာင္ လုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ သတိရသြားသည္။ ကိုထြန္းနိုင္တြင္ ရွမ္းစတားဂ်စ္တစ္စီး ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုထြန္းနိုင္၏ စကားကို ျပန္ၾကားရေသာ အခါ သာဂိ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိျပန္သည္။ သူ႔ကား အင္ဂ်င္ ခ်ထားတယ္ ဆိုသည္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူဖို႔ ဆက္ေျပာသည္.။ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ ကားတစ္စီး ျဖင့္ ခုလာမည္ဟု ဆက္ေျပာသည္။ သာဂိသည္ လမ္းေဘးတြင္ ငုပ္တုက္ႀကီး ထိုင္ရင္း ကိုထြန္းနိုင္ကို ေစာင့္ရသည္။ ကိုထြန္းနိုင္ေရာက္လာၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ေဆး႐ံုပို႔ဖို႔ ကားေပၚတင္ေသာ အခါတြင္မူ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အသက္မရွဴေတာ့ေပ။ လႈပ္ရွားျခင္း၊ ညည္းညဴျခင္း၊ မ်က္ရည္က်ျခင္း အလ်င္းမရွိေတာ့ပဲ လံုးဝ ၿငိမ္သက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ေသြးရူးေသြးတမ္းျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ေဆး႐ံုပို႔သည္။ ဆရာဝန္မ်ားက ဆံုးသြားပါၿပီ ဟု ဆိုသည့္တိုင္ သာဂိသည္ မယံုေခ်။ ကိုထြန္းႏိုင္က ေျဖာင္းဖ်ေခ်ာ့ေမာ့၍ ေဒၚေအးကို အေၾကာင္းၾကားရန္ ေျပာသည္။ သူက ေဆးရံုမွာ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြ စီစဥ္ေပးမည္ ဟုဆိုသည္။ သာဂိသည္ အသိ္မရွိေတာ့သူ တစ္ေယာက္လို ထံုထံုထိုင္းထိုင္းႀကီး ေဒၚေအးအိမ္ေလးသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေဒၚေအးက မ်က္ရည္ေတြ က်ေနရင္းမွ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာသည္။ "သမီးက မွာသြားတယ္၊ ဦးကို သိပ္မေသာက္ခိုင္းပါႏွင့္တဲ့" သာဂိ ဘယ္လိုမွ ခံစား၍ မရေတာ့ ငိုခ်င္လာေသာ စိတ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းခ်ဴပ္ရင္း ျခံေလးထဲမွ အထြက္ သူ႔ေမးရိုးကို ေျဖာင္းကနဲ လာထိေသာ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ အတူ ေဘးကို ယိုင္ထြက္သြားသည္။ ထိုးလာသူက ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္၊ သူ႔ေနာက္တြင္ ဒိုးလံုးအပါအဝင္ တစ္ျခား ေကာင္ေလး တစ္ခ်ိဳ႕။ သာဂိ ရွင္းျပရန္ လက္ဝါးကာရင္း တစ္စံုတစ္ခု ေျပာမည္ အၾကံ ခုန ေကာင္ေလးက ... ထပ္ထိုးျပန္သည္။ ထိုလက္သီး၏ လက္ေကာက္ဝတ္ အဆစ္နားကို ဘယ္လက္ႏွင့္ ပုတ္ထတ္ၿပီး သာဂိကာလိုက္ရင္း .. ု "မဟုတ္ဘူး၊ ညီေလးတို႔ မင္းတို႔ မွားမယ္" "ေသာက္က်င့္ မေကာင္းတဲ့ လူယုတ္မာ" ဟုဆိုကာ ညာလက္သီးျဖင့္ သာဂိ မ်က္ႏွာကို ထိုေကာင္ေလးသည္ သူလက္သီး အရာမေရာက္ ျဖစ္သြားသည္ကို ေဒါသျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။ ဘယ္ညာ ႔ တြဲလံုးေတြ ဆက္တိုက္ ဝင္လာသည္။ သာဂိ ေဘးကို ေျခ တစ္လွမ္းခြဲထုတ္၍ ေရွာင္ကာ လက္သီးေတြကို ပုတ္ထုတ္ရင္း "ေတာ္ေလာက္ၿပီ .. ညီေလး" ဟုတားသည္။ မရေခ်။သူသည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ တိက္ခိုက္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္ အျခား တစ္ေယာက္က ု ေဘးက ဝင္လာသည္။ သာဂိ ရိပ္ကနဲ ျမင္၍ ေစြအၾကည့္ ဝင္လာသူက ဒိုးလံုးျဖစ္သည္။ သူ႔အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ဖက္သည့္ ဝါးရင္းတုတ္ တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္သာ သာဂိ ေခါင္းကို လႊဲရိုက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ျမင္ေသာ္လည္း မေရွာင္ခ်င္ေတာ့။ ထိုဒုတ၏ လားရာ အတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ေနေပးလိုက္ရာ ဒုတ္သည္ ္ ဟိုေကာင္ေလးက ဝင္ထိုးသည္ ထင္သည္။ သာဂိ ပံုက်သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ သာဂိကို ဝိုင္းကန္ၾကသည္။ သာဂိသည္ ေျမေပၚတြင္ ဖရိုဖရဲ၊ အလဲလဲ အကြဲကြဲ ..... ျငိမ္းျငိမ္းသည္ သူ႔ကို ထာဝရ ခြဲခြာသြားေလျပီ။ သူ႔အိမ္မက္ေတြကို နားလည္ေပးတတ္ေသာ၊ သူ႔အလို သာဂိ ခ်ဳိေစာင္းကို "ေဂါင္" ကနဲ ထိသည္။ သာဂိ မူးေဝသြားကာ မ်က္လံုးေတြ ျပာထြက္သြားသည္။ ထိုစဥ္ မွန္သမွ်ကို မဆန္႔က်င္တတ္ေသာ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္စဖြယ္ ျပံဳးေနတတ္ေသာ ျငိမ္းျငိမ္းသည္ သူ႔ဆႏၵေတြကို လိုက္ေလ်ာရင္း ေပ်ာက္ကြယ္လြင့္ပါး သြားေခ်ျပီ။ သာဂိသည္ ျငိမ္းျငိမ္း၏ စ်ာပန ကိုေသာ္မွ လိုက္ပို႔ခြင့္ မရခဲ့ေခ်။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို သိေသာ ေဒၚေအး ကိုယ္တိုင္က လာပါေစဟု ခြင့္ေပးသည့္တိုင္ သူသည္ ျငိမ္းျငိမ္း၏ ပကတိ အသားေရ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ေမာင္ေလး စိတ္ေအးခ်မ္းရွာမည္။ သားျဖစ္သူ ဒိုးလံုးက ခြင့္မျပဳခဲ့။ သာဂိ သည္ ျငိမ္းျငိမ္း ၏ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ခ်င္မိခဲ့သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ ၾကည့္ရႈခြင့္ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဆႏၵကို ထိန္းခ်ဴပ္ထားမွသာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်စ္ေသာ သာဂိသည္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို လူဆိုးတစ္ေယာက္လဲ မျဖစ္လိုေပ။ သူသည္ အေတြးထဲတြင္ ေမ်ာလြင့္ရင္း အရက္ခြက္ၾကီး ေရွ့ခ်ကာ ငိုင္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကိုေနဇာ ေရာက္လာသည္။ ကိုထြန္းႏိုင္ ေခၚထားျခင္း ျဖစ္မည္။ ကိုေနဇာသည္ စိတ္မေကာင္းစြာ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ႏွစ္သိမ့္သည္။ ျပီးေတာ့ ကာကြယ္ေဆးေတြ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ပထမဆံုး 72 နာရီအတြင္း သံုးနိုင္ေသာ morning after pill သို႔မဟုတ္ plan B ေခၚ emergency post-coital contraception ကိုအသံုးျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီး တစ္ရက္ တစ္ျပား စားရတဲ့ ေဆးကဒ္ မ်ိဳးစံုလည္း ေဆးေရာင္းသည့္ ဆိုင္တိုင္းတြင္ မက ကြမ္းယာဆိုင္ေတြမွာပါ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူ ရရွီနိုင္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ သံုးလ ခံ ၊ ေျခာက္လခံ ထိုးေဆးေတြလဲ ရွိေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သာဂိ ထိုေဆးေတြကို ၾကားဖူးပါသည္။ ဆိုတာ သာဂိ ေမ့သြားခဲ့သည္။ သူသည္ ျငိမ္းျငိမ္းကို အစ္မျပည့္လို အသိမ်ိဳး ရွိမည္ ထင္ခဲ့မိသည္။ ေမ့သြားခဲ့သည္။ ကိုေနဇာသည္ သာဂိကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သူႏွင့္လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚသည္။ သာဂိ မျငင္း။ ခ်က္ခ်င္း ေက်ာပိုး အိပ္ လြယ္ကာ အဝတ္စားေတြ ထိုးထည့္၍ လိုက္လာခဲ့သည္။ ကိုေနဇာသည္ အရင္ဆံုး မႏၱေလးသို႔ တက္သည္။ ျပီးေတာ့ ပခုကၠဴကို ဆင္းသည္။ သူ႔လုပ္ငန္း အခ်ိတ္ဆက္ေတြႏွင့္ သူလိုက္ခ်ိတ္ေနျခင္းျဖစ္မည္။ သာဂိသည္ ယခင္အခါ မ်ားဆိုလွ်င္ ၾကီးပြားခ်င္စိတ္ျဖင့္ စီးပြားေရးကို စိတ္ဝင္စားေကာင္း ဝင္စားမိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္တြင္ သူသည္ အရက္ေသာက္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးဖို႔သာ စိတ္ပါေနသည္။ သို႔ေသာ္ ျငိမ္းျငိမ္းသည္ ေဆးလိပ္ခံု တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေသာ ရိုးအသည့္ ေကာင္မေလးသာ ျဖစ္သည္ မွားသြားခဲ့ေခ်ျပီ။ အစ္မျပည့္လို အသိမ်ိဳး ရွိဖို႔ အစ္မျပည့္ လို အေတြ႔ၾကံဳ ႔ ရွိမွ ျဖစ္မည္ဆိုတာ သာဂိ လံုးလံုး ကိုေနဇာကလဲ ဘာမွ် မေျပာ။ ပခုကၠဴတြင္ ရွိစဥ္ ကိိုေနဇာက တမူးျမိဳ႔သို႔ သြားမည္ ေျပာသည္။ သာဂိသည္ လည္း တစ္ခါမွ မေရာက္စဖူး။ သြားၾကည့္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုေနဇာက မံုရြာတြင္ လိုင္စင္ ကိစၥ၊ ပါမစ္ ကိစၥ လုပ္ရန္ ရွိေန၍ မံုရြာသို႔ အရင္သြားရမည္ ဆိုသည္။ သာဂိ မံုရြာထိ မလိုက္ခ်င္ေတာ့။ ျမိ္ိဳ႔ခံေတြထံ စံုစမ္းၾကည့္ေသာအခါ့ ရထားႏွင့္ သြားလို႔ရသည္ ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ကိုေနဇာကို ကေလးျမိဳ႔တြင္ ဆံုမည္ဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲ၍ ဂန္႔ေဂါ ရထားေပၚ တက္လိုက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ နာမည္ေက်ာ္ ေယာျမိဳ႔၊ ေဆာျမိဳ႔ တို႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ သာဂိ ေတြ႔သမွ်ေတာ့ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ပခုကၠဴ လိုလည္း မပူသည့္ျပင္ အေအးဓာတ္ေတာင္ နည္းနည္း ပိုသည္ဟု ထင္ရသည္။ ပ်ံံ႔လြင့္ေနသည္။ ဂန္႔ေဂါက်ေတာ့ နည္းနည္း အညာဆန္သြားျပန္သည္။ အပူ ႏွင့္ ဖုန္လံုးၾကီးေတြသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ရထားက ဂန္႔ေဂါ ဘူတာတြင္ ခ်ိန္းသည္။ ပခုကၠဴကလာေသာ ရထားသည္ ဂန္႔ေဂါတြင္ ဂိတ္ဆံုးျပီး ကေလးက လာေသာ ရထားက ဂန္႔ေဂါတြင္ ဂိတ္ဆံုးသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းေတာ့ သာဂိမသိ။ မသိေသာ္လည္း ေျပာင္းစီးရမည္မို႔ ဆင္းရသည္။ ဆင္းျပီး ေနာက္ရထားေပၚ ခ်က္ခ်င္းတက္ရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ကေလးက လာေသာ ရထားသည္ နက္ျဖန္မွ ေရာက္မည္ ဟုဆိုသည္။ ကိစၥမရွိ။ အိပ္ျပီး ေစာင့္လိုက္ရံုသာ။ စားစရာ ေသာက္စရာ ပူစရာမလို။ ဘူတာရံုေရွ့တြင္ စားေသာက္ဆိုင္တန္းၾကီး ႏွစ္တန္းေတာင္ ရွိသည္။ သာဂိသည္ ခရီး ထြက္ျခင္း၏ လန္းဆန္းမူျဖင့္ ျငိမ္းျငိမ္းကို ေခတၱေမ့ေနသည္။ သူမအရြယ္ ္ေကာင္မေလးမ်ိဳးကို ျမင္ပါမွ ဖ်ပ္ကနဲ သတိရလာတတ္သည္။ ဘူတာရံုထဲက ကြမ္းယာဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္တြင္ သူမ အရြယ္ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြမ္းယာဝယ္တိုင္း ျငိမ္းျငိမ္းကို သတိရမိသည္။ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သာဂိသည္ တစ္ညေနေစာင္း အတြင္းမွာပင္ ခင္မင္သြားၾကသည္။ သူတို႔က ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ယခု ပထမႏွစ္ တက္ၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိက တကၠသိုလ္ အေတြ႔ၾကံဳေတြ ရယ္စရာ ေျပာေသာအခါ သူတို႔ေလးႏွစ္ေယာက္သည္ အားက်စြာ ေငးေမာရင္း နားေထာင္ ေနတတ္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သာဂိ ကေလး ရထားေပၚ တက္ခါနီး သူတို႔က လိပ္စာ တစ္ခုေပးသည္။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ခ်င္း အမ်ိဳးသမီးေလး အက္စ္တာ ထံသို႔ ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္ ယူသြားေပးပါဟု ေတာင္းဆိုသည္။ သာ၈ိ လက္ခံလိုက္သည္။ လက္ေဆာင္ကလဲ ကေလးၾကိဳက္ ဝက္ဝံရုပ္တစ္ရုပ္သာ ျဖစ္၍ သိပ္မေလးတာလဲ သာဂိသည္ ေက်ာပိုးအိပ္ တစ္လံုးလြယ္၍ ဝက္ဝံ႐ုပ္တစ္ေကာင္ကို ပိုက္ရင္း ကေလးျမိဳ႔သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေတာင္တန္းေတြဝိုင္းေနေသာ လြင္ျပင္စိမ္းစိမ္းေလးသည္ သာဂိကုိ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆီးၾကိဳသည္။ သာဂိသည္ သူလာခဲ့သည့္ ျပည္ျမိဳ႔ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ေတာင္ တူသည္။ ဘာမွ မဆိုင္ပါပဲ သူ ျငိမ္းျငိမ္းကို သတိရသည္။ ခုမွ သူလက္ခံမိသည္။ သက္မြန္ျမင့္ထက္ ၾကည့္ေကာင္းတာေတြ ေပါသည္ပင္။ သူသည္ကိုေနဇာကို ရွိမည္နည္း။ သာဂိသည္ ကိုေနဇာႏွင့္ လိုက္သြားသည္။ ကေလးႏွင့္ တမူးလမ္းသည္ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္အနည္းငယ္ က်ဥ္းသည္။ တစ္ခု ျမင္းစီးေက်ာက္ရုပ္ ခန္႔ခန္႔ညားညားၾကီး ျဖစ္သည္။ မဟာဗႏၶဳလၾကီး အာသံ၊ မဏိပူရကို ဇာတိမာန္ တက္ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ တမူးျမိဳ႔သည္ ကေလးႏွင့္ မိုင္ ၈၀ ခန္႔ေတာ့ ေဝးသည္။ နယ္စပ္နားနီးလာလိ္ု႔လားေတာ့ မဆိုႏိုင္ေပ။ ပါသည္။ ေနာက္ျပီး မေန႔က ျခင္ေထာင္ႏွင့္ ေစာင္ ငွားေပးတာကို ေက်းဇူးတင္တာလဲ ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ကိုေနဇာႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ ကားၾကီးဝင္းနားမွ ခ်င္းေတာင္တန္း တည္းခိုခန္းသို႔ သြားသည္။ ျမိဳ႔ေလးသည္ ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ နာမည္ေက်ာ္ တာဟန္းရပ္ကြက္တြင္ ဘီယာ ေသာက္သည္။ ခ်င္းမေလးေတြ ေခ်ာတာကို တစ္ရက္ပဲ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ကိုေနဇာက ခ်က္ခ်င္း တမူးဆက္သြားမည္ ေျပာသည္။ ဘာျငင္းစရာ ေကာင္းသည့္ လမ္းျဖစ္သည္။ အိႏိၵယ ဘက္က အင္ဂ်င္နီယာေတြ လာခင္းေပးထားသည္ ေျပာသည္။ အံ့ၾသရသည္မွာ ကေလးျမိဳ႔လယ္ေခါင္တြင္ ရွိသည္က ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေၾကးရုပ္ မဟုတ္။ စစ္သူၾကီး မဟာဗႏၵဳ လ ၏ တိုက္ခိုက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ အမွတ္တရ မ်ားလား မဆိုႏိုင္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ျမင္ရသည္ကေတာ့ အေစာင့္ၾကပ္ႏွင့္ အစစ္ေဆးေတြလဲ ေတြ႔ရသည္။ ကိုေနဇာကေျပာျပတာကေတာ့ တစ္ဘက္နယ္စပ္တြင္ မဏိပူရ ခြဲထုတ္သူပုန္ေတြ ရွိ၍ဟု ဆိုသည္။ ခန္းပတ္ျမိဳ႔တြင္ ခဏရပ္ကာ ကားေတြ အုပ္စုဖြဲ႔ျပီး ကြန္ဗိြဳင္ ခရစ္စမတ္ ကာရိုးသီခ်င္း လွည့္လည္ဆိုေနၾကတာေတြရရသည္။ တမူးေရာက္ေတာ့ ဆန္ဆန္ သြားၾကရသည္။ ခရစ္စယန္ ကိုးကြယ္သူ မ်ား၍ထင္သည္။ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေန႔ခင္းပိုင္းလည္း ျမိဳ႔အဝင္ကားဝင္းၾကီးတြင္ မွတ္ပံုတင္ႏွင့္ ေက်ာပိုးအိပ္ကို စစ္ေဆးခံၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုေနဇာ၏ မိတ္ေဆြအိမ္တြင္ တည္းသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သာဂိသည္ နယ္စပ္ကိုေရာက္သည္။ လက္ဖဝါးမွာ ႏိုင္ငံျခားသြားရမည့္ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ပါ၊ မပါ ဆိုတာေတာ့ သာဂိ မသိ။ သာဂိ ႏိုင္ငံျခားေတာ့ ေရာက္ဖူးျပီ ျဖစ္သည္။ တမူးျမိဳ႔ႏွင့္ မနီးမေဝး ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ခရီးတြင္ နန္႔ဖာလံုေစ်းဆိုတာ ရွိသည္။ မဟုတ္ေတာ့ သာဂိ မသိေခ်။ နန္႔ဖာလံုရြာတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ေစ်းျဖစ္၍ နန္႔ဖာလံုေစ်းဟု ေခၚၾကသညိဟုေတာ့ ေျပာသည္။ ဟုတ္ သာဂိကေတာ့ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံလို႔ဆိုရမည့္ ဂိတ္ေပါက္ ဟိဘက္ကို ေငးေမာ့ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေနမိသည္။ ု ေစ်းက ဒီမွာရွိေသာ္လည္း ေရာင္းမယ့္လူ အမ်ားစုသည္ ဟိုဘက္ကို သြားေရာင္းေနၾကသည္။ သာဂိလဲ မရွင္း၍ ကိုေနဇာကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။ ေစ်းထဲတြင္ လူသံုးကုန္ ပစၥည္း မ်ိဳးစံုကို ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ၾကီးမ်ားရွိသည္။ ထိဆိုင္မ်ားတြင္ အိႏၵိယလုပ္ ပစၥည္းမ်ိဳးစံု၊ တရုတ္လုပ္ ု ပစၥည္းမ်ိဳးစံုေတြသည္ ဝယ္ခ်င္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကိုေနဇာက မႏၱေလးက တရုပ္ကုန္ေတြကို ျမန္မာနိုင္ငံသား အမ်ားစုက မိုးေရးဘက္တြင္ ျခံထြက္သီးႏွံမ်ား သြားေရာင္းသည္။ ဒီေနရာမွာ အိႏၵိယကုန္ႏွင့္ လာဖလွယ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔လို မတတ္နိုင္သည့္ ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုး နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္တြင္ ကာစတန္္ခ တစ္ရာက်ပ္ေပး၍ ျဖတ္ျပီး သြားေရာင္း ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ (ထိုေခတ္ေစ်း) အံ့ၾသရသည္မွာ ထိုေစ်းထဲတြင္ အစိုးရ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားရွိသလို ဆန္႔က်င္သူေတြလည္း ရွိသည္။ ျမန္မာေစ်းသည္ တစ္ဦးကို စစ္သားတစ္ေယာက္က ငါးပိမွာျပီး သူပုန္က ငါးေျခာက္မွာသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေနသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ေျပာပါသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အားလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းရတာပဲ၊ ေစ်းေရာင္းရမွ ေငြေပၚတာဆိုေတာ့ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးရင္ ဘယ္သူလာဝယ္ဝယ္ ေရာင္းရတာေပါ့ဗ်ာ” အင္း .. မနက္ခင္း ေစ်းသည္၊ ညခင္းေၾကြးသည္ ဘဝေတြဆိုေတာ့ သာဂိ ကိုယ္ခ်င္း စာမိပါသည္။ ရံဖန္ရံခါေတာ့လဲ သူတို႔အခ်င္း ပစ္ၾကခတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ေျပးရလႊားရ ပုန္းၾက ေအာင္းၾကႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနတာကို ေစာင့္ရင္း ဟိုဘက္ကူးလိုက္ ဒီဘက္ျပန္ဝင္လာလိုက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားကို ေသြးပ်က္ၾကေသာ္လည္း ျပီးသြားျပန္ေတာ့ရယ္ရယ္ေမာေမာ စျမံဳျပန္ၾကျပန္သည္။ သာဂိသည္ ကိုေနဇာ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္ေနသည္။ သည္တင္ ေနာက္ထက္အံ့ၾသစရာ တစ္ခုေတြ႔ျပန္သည္။ ဟိုဘက္က အရက္ၾကိဳက္သူ ယမကာလုလင္မ်ားက ဒီဘက္တြင္ လာေသာက္ၾကကာ၊ ဒီဘက္က ေဆးသမားမ်ားက ..ဘယ္လကဲကဲ ညေနမေမွာင္ခင္ေတာ့ ဒီဘက္ျပန္ဝင္ၾကရသည္။ ေမွာင္သြားလွ်င္ ို တမူးျမိဳ႔ထဲဘက္အဝင္တံခါး ပိတ္သည္ ဟုဆိုသည္။ ဟိုဘက္တြင္ သြားရႈၾက၊ သံုးၾကသည္။ ေၾသာ္ ..သူ႔ဥပေဒႏွင့္သူကေတာ့ အဆင္ေတြေျပၾကျပန္သည္။ အဲ တမူးျမိဳ႔ေလးသည္ ညဘက္တြင္ မီးတစ္ခါပဲ လာျပီး ခဏ ခဏ မလာတာကိုလဲ သာဂိ အံ့ၾသရသည္။ ၾကာၾကာေတာ့ မအံ့ၾသနိုင္။ သူႏွင့္ ကိုေနဇာ စကားေကာင္းေနတုန္း ခရစ္စမတ္ ကာရိုး သီခ်င္းလွည့္ဆိုသူေတြ ေရာက္လာ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႔ထဲက ဦးေဆာင္လာသူ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဆရာ ဦးထန္ခိုထန္း သည္ ကိုေနဇာႏွင့္ ရင္းႏွီးသူျဖစ္၍ အလွဴလာခံၾကသည္။ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုၾကသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္၏။ သာဂိလဲ နားမလည္ပါပဲ လိုက္ဆိုမိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔သီခ်င္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အေပ်ာ္လိုက္ဆိုခဲ့ဖူးရာ မွတ္မိေန၍လဲျဖစ္သည္။ ဦးထန္သည္ သာဂိကို ခင္မင္သြားပံုရသည္။ သီခ်င္းဆိုခ်င္လိုက္ခဲ့ဟု ဆိုသည္။ သာဂိက ကိုေနဇာကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူက အေႏြးထည္ေတာင္ ဝတ္ျပီးေခ်ျပီ။ သို႔ျဖင့္ သာဂိသည္ ဒီဇင္ဘာည၏ ႏွင္းမႈန္မ်ားေအာက္တြင္ ကာရိုး အဖြဲ႔ေလးႏွင့္ အတူ သီခ်င္းမ်ားလိုက္ဆိုမိသည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔ေလးတြင္ ဂစ္တာသမားေလးေယာက္ ႏွင့္ ေအာ္ဂင္သမား တစ္ေယာက္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ သာဂိသည္ ဘယ္သီခ်င္းကိုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ ရသူမဟုတ္။ မစၥတာဘီးန္ကဲ့သို႔ ဟာေလလုယာ ပုိဒ္ေရာက္မွ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ဝင္ေအာ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဒါကို မိန္းကေလးအဖြဲ႔က တခိခိႏွင့္ ရယ္ေနတတ္သည္။ သာဂိက မရွက္ပါ။ ညေနကတည္းက အခ်မ္းဒဏ္ ကာကြယ္ေရး အစီစဥ္အျဖစ္ ေသာက္ထားေသာ ဝီစကီတန္ခိုးက သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးကို တစ္ဟီးဟီး ျဖစ္ေနေစသည္။ ထိုစဥ္ သူသည္ နာမည္ တစ္ခုကို အမွတ္မဲ့ၾကားမိသည္။ “အက္စ္တာ”ဟု ေခၚသံျဖစ္သည္။ သာဂိ “အက္စ္တာ” ဆိုမွ ဂန္႔ေဂါကေကာင္မေလးေတြ ေပးလိုက္ေသာ ဝက္ဝံရုပ္ေလးကို သတိရသည္။ သူသည္ အလည္လြန္ေနရင္း အဲဒါကို ေမ့ေနမိသည္။ ဒီေကာင္မေလးက သူတို႔ လက္ေဆာင္ ေပးခိုင္းလိုက္ေသာ အက္စ္တာ ဆိုတာမ်ားလား။ ေသခ်ာေအာင္ေမးၾကည့္ဖို႔ ေငးၾကည့္မိေတာ့ ထိုေကာင္မေလးသည္ သီခ်င္းစာအုပ္ၾကည့္ကာ ဆိုေနရင္းမွ ဖ်ပ္ကနဲ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ လွစ္ကနဲ ျပံဳးျပရင္း ဆိုလက္စ သီခ်င္းကို ဆက္ဆိုသည္။ ေခါင္းစြပ္ အနီေရာင္ေလးႏွင့္ မာဖလာ ပန္းေရာင္ေလးၾကားထဲက မ်က္ႏွာေလးသည္ ဝင္းကနဲ လက္သြားသည္။ သီခ်င္းဆိုေသာအခါ ခံတြင္းထဲမွ ထြက္လာေသာ အာေငြ႔ေလးေတြသည္ တိမ္မွ်င္တစႏွယ္ပင္ ျဖစ္ဧ။္။ တိုင္းရင္းသူပီသစြာ က်ယ္ေသာပခံုးႏွင့္ ကားေသာ တင္ လဲရွိသည္။ အရပ္ကလဲ သာဂိ ေမးေစ့ေလာက္ေတာင္ ရွိမည္ ထင္သည္။ သူမဧ။္ အစားအေသာက္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ က်န္းမာ သန္စြမ္း ေတာင့္တင္းၾကသည္။ အေဖာ္ေတြမွာလည္း သူမအရပ္ေလာက္ ရွိေနၾကသည္။ ေလေကာင္း ေလသန္႔ႏွင့္ လတ္ဆတ္ေသာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ .. သြားေတာ့မယ္ ... သူမသည္ ႏႈတ္ဆက္ သီခ်င္းကို သီဆိုျပီးသည္ႏွင့္ ေမာ့အၾကည့္ သူ႔ကို ေငးေမာေနေသာ သာဂိ မ်က္ဝန္းေတြကိုေတြ႔သြားသည္။ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း ျဖစ္မသြားပါ။ ၾကည္လင္ ရွင္းသန္႔ေသာ အျပံဳးေလးျဖင့္ သာဂိကို ျပံဳးျပသည္။ ၾကည့္ေနမိေသာ သာဂိသာ ရွက္သြားရသည္။ မ်က္ႏွာကို ဟိုဘက္ လွည့္ရမလို၊ ဒီဘက္ထားရမလို ႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္တစ္အိမ္ အကူးတြင္ “Merry Christmas to you all ” ဟုေအာ္သူမ်ားထဲတြင္ သာဂိ အသံသည္ အက်ယ္ဆံုးျဖစ္မည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္လင့္လာသလို အေအးဒဏ္သည္ ပိုလို႔ တိုးလာသည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိသည္ ေမ့ေနေခ်ျပီ။ သူတို႔ အဖြဲ႔ေလးကို ဆရာမ မိုင္ရင္ေထြးက သူမအိမ္တြင္ ဆန္ျပဳတ္ေကၽြးမည္ဆိုကာ ေခၚဖိတ္သည္။ ခ်မ္းဖို႔ေမ့ေနသည္။ အခ်မ္းဒဏ္ကိုသာမက မိျဖဴကို လည္းေကာင္း၊ ျငိမ္းျငိမ္းကို လည္းေကာင္း သာဂိသည္ အဖြဲ႔သားအားလံုး တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး လိုကသြားၾကသည္။ ဆန္ျပဳတ္သည္ သာဂိတို႔ စားဖူးသည့္ ဆန္ျပဳတ္ႏွင့္ ္ မတူေခ်။ သူတို႔က “ဘူက်င္” ဟုေခၚသည္။ ႏြားေနာက္သား အတံုးၾကီးေတြႏွင့္ ဆန္ကို ေရာၾကိဳခ်က္ ေခါင္ရည္ တစ္ဗူး လာေပးေသးသည္။ သာဂိ ျငင္းလိုက္သည္။ မေသာက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္။ သူတို႔အဖြဲ႔ေလးကို ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ပူပူေႏြးေႏြးႏွင့္ စားလို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ အဲ ..မစားခင္ ဦးထန္က သာဂိကို သူမ်ားဘာသာေရးပြဲေတာ္တြင္ ေသာက္စားေနဖို႔ မသင့္ဖူးထင္၍ ျဖစ္သည္။ စားအျပီးတြင္ ဆရာမက ေတာင္းဆိုသည္။ Silent Night, Holy Night သီခ်င္းႏွင့္ ခ်ီးျမွင့္ဆုေတာင္းေပးဖို႔ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးေလးေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ပိုဒ္စီ ဆိုၾကသည္။ သာဂိသည္ သိပ္နားမလည္ေသာ္လည္း ဆြတ္ပ်ံ ႔ၾကည္ႏႈးဖြယ္ သံစဥ္ေအာက္တြင္ လံုးဝေမ်ာပါ သြားသည္။ (အဂၤလိပ္ဗားရွင္း သီခ်င္း ) ထိုအထဲတြင္ အက္စ္တာ၏ အသံသည္ အသာယာဆံုးဟု ထင္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သာဂိသည္ ကိုေနဇာႏွင့္ မလိုက္ေတာ့။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔လဲ စိတ္မဝင္စားေတာ့။ သူသည္ ဆီးၾကိဳသည္။ သူက ဂန္႔ေဂါက ေကာင္မေလးေတြ ေပးလိုက္ေသာ လိပ္စာကို ျပကာ အက္စ္တာ ထံသြားခ်င္သည္ဟု ဆိုေတာ့ ဦးထန္က ခဏၾကာလွ်င္ လာလိမ့္မည္ဟု ေျပာသည္။ သာဂိ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မေစာင့္လိုက္ရပါ။ နာရီဝက္ခန္႔ အၾကာတြင္ သူမ ေရာက္လာသည္။ မေန႔ညက ဝက္ဝံရုပ္ေလး ပိုက္ရင္း ဦးထန္ေနထိုင္ရာ ဘုရားေက်ာင္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ကို ဦးထန္က လိႈကလွဲစြာ ္ အေႏြးထည္ၾကီးဝတ္ထား၍ ဖံုးကြယ္ေနသာ အလွတရားမ်ားသည္ ယခုလို ကိုယ္ၾကပ္အကၤ်ႎေလးႏွင့္ ထမီ စကပ္ ေလးဝတ္ထားေသာအခါ ဘြားကနဲ ထြက္ေပၚလာၾကသည့္ အလား သူမသည္ ခပ္ယဥ္ယဥ္ေလး ကေလးတစ္ေယာက္လို ခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင့္ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူမကို ၾကည့္ရင္း သာဂိလဲ ေပ်ာ္သလိုလို လွေနသည္။ သာဂိက သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးလိုက္ေသာ ဝက္ဝံရုပ္ေလးကို ေပးလိုက္ေသာအခါ သူမက ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိကို ေက်းဇူးတင္ေသာအားျဖင့္ သူမတို႔ျမိဳ႔ေလး၏ နာမည္ေက်ာ္ ခ်စ္တီး ထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းလိုက္ေကၽြးသည္။ သူမတြင္ အိႏိၵယလုပ္ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးပါလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဆိုင္ကယ္ကို သာဂိက ေမာင္းျပီး သူမက ေနာက္မွာထိုင္သည္။ လမ္းေၾကာင္း သိပ္မသိေသာ သာဂိက ခဏခဏ လမ္းမွားမလို ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဘရိတ္ ခဏခဏ နင္းရသည္။ နင္းလိုက္တိုင္း အိကနဲ သာဂိသည္ လမ္းမမွားပဲလဲ ဘရိတ္ကို နင္းခ်င္ေနသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ခရစၥမတ္ရက္တိုင္သည္ အထိ သာဂိသည္ အက္စ္စတာတို႔ႏွင့္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုျဖစ္သည္။ ခုဆိုလွ်င္ သူသည္ အက္စ္စတာႏွင့္ သီခ်င္းစာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ၾကည့္ျပီး ယိုင္ဆင္းလာေသာ သူမကိုယ္လံုးအိအိေလးသည္ သာဂိရင္ကို ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုေနက်လာေသာအခါ သီခ်င္းေတြကို အလိုက္ရလာသလို အက္စ္စတာႏွင့္လဲ ရင္းႏွီးမူေတြ ပိုလာသည္။ သီခ်င္းဆိုေနျပီ ျဖစ္သည္။ “ ဤအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာ(ေရာက္ေစေသာ္ဝ္)၂ ” ဒီလိုသီခ်င္းမ်ိဳး ဆိုလ်င္ကား သာဂိ စာအုပ္ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ အက္စ္စတာ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ျပီး အလြတ္ဆိုႏိုင္ ေနေခ်ျပီ။ ထိုအခါ အက္စတာက သီခ်င္းဆိုေနရင္း တန္းလန္း သာဂိကို ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ထိုအျပံဳးေလး၏ ေအာက္တြင္ သာဂိသည္ အိမ္ျပန္ဖို႔ကို ေမ့ေနတတ္သည္။ ခရစၥမတ္ျပီးသည္ အထိ သာဂိသည္ အက္စ္စတာႏွင့္ တစ္တြဲတြဲ ရွိေနသည္။ ခရစၥမတ္ျပီးသည့္ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ သာဂိသည္ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ကို ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အက္စတာထံသို႔ ဘယ္လိုအေၾကာင္းရွာျပီး သြားရမည္နည္း။ ေနာက္ဆံုး ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ အလည္လာတယ္ဆိုကာ သြားေတြ႔သည္။ အက္စ္တာ မိဘမ်ားက နန္႔ဖာလံုေစ်းထဲတြင္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားေရာင္းသည္။ မနက္ကတည္းက ေစ်းေရာင္းထြက္သည္မွာ ညေနမိုးခ်ဴပ္သည္ အထိျဖစ္သည္။ အက္စတာက တစ္ခါတေလ ေစ်းထဲ လိုက္သြားတတ္သလို တစ္ခါတစ္ေလ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ေလွ်ာက္လည္တတ္သည္။ သာဂိ သြားလည္ေသာ ေန႔ကသူမသည္ အိမ္မွာရွိေနသည္။ ေပါက္ကရေတြ ထိုင္ေျပာၾကရင္း သူမက ဆိုသည္။ ၃၁ ရက္ေန႔က်လွ်င္ နယူးယီးယားပါတီလုပ္ၾကမည္။ ျမိဳ႔ျပင္ကို ထြက္သည့္ ကားလမ္းေဘးတြင္ သူမတို႔ အမ်ိဳးေတြပိုင္ေသာ ယာခင္းေတြရွိသည္။ ထိုယာခင္းေတြထဲတြင္ မီးဖို ဖိုျပီး ေပ်ာ္ၾကမည္ လာေခၚမည္ ဟုေျပာသည္။ သာဂိသည္ ၃၁ ရက္ေန႔ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။ ၃၁ ရက္ေန႔ ညေနခင္းကတည္းက သာဂိကို အက္စ္စတာက လာေခၚသည္။ ကိုေနဇာက “ ေဟ့ ...ငါ့ေရာ မေခၚဘူးလား” ဟုေနာက္သည္ကို သူမက နည္းနည္းမွ အားနာျခင္းမရွိပဲ “လူၾကီးေတြ မေခၚဘူး”ဟု အတည္ေပါက္ ျပန္ေျပာ၍ ကိုေနဇာ ပါးစပ္ၾကီး ျပဲ က်န္ခဲ့သည္။ သာဂိကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန အားနာနာျဖင့္ ၾကည့္မိေသာ္လည္း ျပန္ဆင္းဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးေခ်။ အက္စ္တာတို႔ ယာခင္းမ်ားၾကားတြင္ သစ္ပင္ အုပ္ေတြက ဟိုတစ္ေနရာ၊ ဒီတစ္ေနရာ ရွိေနသည္။ ထိုသစ္ပင္ေတြၾကားထဲတြင ္ယာေစာင့္တဲေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ စတည္းခ်မည့္ ေနရာေလးသည္ ကားလမ္းေဘးမွ အနည္းငယ္ အထဲဝင္ရသည္။ က်ယ္ျပန္႔ ျပန္႔ျပဴးေသာ ထိုအထဲက တစ္ခုေသာ တဲေလးသည္ သာဂိတို႔ စခန္းခ်မည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေစာင္ထုပ္ၾကီးကို ပိုက္ရင္း ဆိုင္ကယ္ေနာက္တြင္ ထိုင္ကာ ဟိုဟာက ဘာအခင္း၊ ဒိဟာက ဘာအခင္းႏွင့္ သာဂိကို ရွင္းျပေနသည္။ တဲအိမ္ေလးေဘးသို႔ ဆိုင္ကယ္ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ အခါ ေရာက္ႏွင့္ေနသူမ်ားက ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားေတာ့ မဟုတ္။ ကာရိုးသိီခ်င္းဆိုစဥ္က ဆံုဖူးၾကသူမ်ားခ်ည္းသာ။ တစ္ခ်ိဳ႔က မီးဖို ဖိုရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က တဲအိမ္ေလးေနာက္တြင္ စားစရာမ်ား ျပင္ဆင္ေနသည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာေသာအခါ မီးဖိုၾကီးကို စတင္ဖိုလိုက္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ထိုမီးဖိုၾကီးကို ဝိုင္းပတ္ကာ ထိုင္ၾကသည္။ ေယာက္က်ားေလး တစ္ေယာက္ျခားစီတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္စီ ထိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ဘယ္မွာ ထိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေန၍ အက္စ္စတာက လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲကာ ထိုင္ခိုင္းေတာ့မွ ကမန္းကတမ္း ထိုင္ခ်ရသည္။ အခ်မ္းဒဏ္ကာကြယ္ရန္ အတြက္ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္လာမိ၍ထိုင္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ ခက္သည္။ အၾကာၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ႏွင့္ လက္ဆင့္ကမ္းလာေသာ ေခါင္ရည္ကို ႏွစ္ၾကိဳက္မွ် စုပ္ျပီးခ်ိန္တြင္ သာဂိ ေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပလာသည္။ ထို႔အတူ အက္စ္တာ ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္လည္း ပန္းေရာင္သန္းလာသည္။ မီးဖိုက မီးေရာင္ေၾကာင့္လား၊ ေခါင္ရည္တန္ခိုးလား၊ ပခံုးစြန္းခ်င္း ထိေနလို႔လားအက္စ္တာ ...။ သာဂိသည္ ဂစ္တာသံကို လက္ခုပ္တီး၍ စည္းလိုက္ရင္း ယိမ္းႏြဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သူမကို ၾကည့္ကာ ေသြးေတြ ေႏြးလာသည္။ သီခ်င္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းသြားသလို ေခါင္အိုးေတြလည္း အလြတ္ေတြ မ်ားလာသည္။ အက္စ္တာသည္ သူလက္ေမာင္းကို ႔ မွီႏြဲ႔ရင္း သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး လိုက္ဆိုေနသည္။ ထိုစဥ္ ေျမာက္ျပန္ေလက သုတ္ကနဲ တစ္ခ်က္ တိုးေဝွ႔သြားရာ သူမပခံုးေလးၾကံဳ႔၍ သူ႔လက္ေမာင္းကို တိုးဖက္သည္။ သာဂိ သူမလက္ေလးေတြကို ေျဖထုတ္လိုက္ေတာ့ သူမက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သာဂိက ဂ်ာကင္ဇစ္ကို ျဖဳတ္၍ဆြဲဟလိုက္ကာ သူမကို ဂ်ာကင္ တစ္ျခမ္းႏွင့္ ေထြးေပြ႔ရင္း ဖက္ထားလိုက္သည္။ သူမက ေက်နပ္သလို ျပံဳးရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမကိုယ္ေလးက နံပါးကို မွီတြယ္လာေသာအခါ သာဂိ ရင္သည္ မွီႏြဲ႔ကာေနသည္။ သာဂိ ဂ်ာကင္ဇစ္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေအးစက္ေသာ ေလသည္ သာဂိရင္ကို က်ီစားသည္။ ေႏြးေထြးလာျပန္သည္။ သာဂိ သူမႏွင့္သာ ဆိုလွ်င္ အာတိတ္စက္ဝိုင္းေတာင္ ဂ်ာကင္မပါပဲ သြားရဲဝံ့သည္။ သာဂိသည္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ေတာ့ ..အလို .. ဂစ္တာတီးေနသူ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လူေလးငါးေယာက္မွ လြဲ၍ က်န္တဲ့လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ မသိေတာ့။ ဂစ္တာတီးသူသည္ ယမကာႏွင့္ အႏုပညာကလြဲျပီးက်န္တာကို အာရံုလာပံုမေပၚ။ သူတို႔ ခ်င္းတိုင္းရင္းသား သီခ်င္းမ်ားကို တိုးတိုးေလး ညည္းရင္းတီးခတ္ေနသည္။ ေဘးကလူေတြက ေခါင္အိုးေတြႏွင့္ စည္းလိုက္ေနၾကသည္။ သာဂိ သူမဘက္ကို ျပန္လွည့္ျပီး ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမက သူ႔ကို ေမာ့ေမာ့ေလး ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ေနသည္။ သာဂိ ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။ သူမက ခ်က္ခ်င္း တုန္႔ျပန္၏။ သာဂိက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ႏႈတ္ခမ္းေတြက မဟ တဟ။ ေဆးဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ စိုဝင္း ငံုနမ္းျခင္းအား သူမက သာဂိ အထက္ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းျခင္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္သည္။ သာဂိ အံ့ၾသသြားသလို သူမကေျပာသည္။ “ကို ... ဟိုဘက္ကို သြားရေအာင္” သာဂိသည္ သူမလက္ကေလးကို ဆြဲ၍ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္ေတြ ေအာက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အက္စ္စတာက သာဂိဘယ္လက္ေမာင္းကို ယီးေလးခိုမတတ္ ဖက္ထားရာ သာဂိလက္ေမာင္း ဦးေနသူေတြ ရွိေနေခ်ျပီ။ အပင္ၾကီးေျခရင္းနားတြင္ ပူးကပ္ေနေသာ ခႏၵာကိုယ္ေတြကို ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြလည္း ျမင့္လာသည္။ သူမကိုယလံုးေလးကို ေပြ႔ဖက္ျပီး အတင္းနမ္းေတာ့မည္ ဟန္ျပင္စဥ္ ္ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြပါဝင္ေနေသာ ေလသရမ္းသည္ အခြင့္ေရးရသည္ႏွင့္ သူတို႔ကို ကလူက်ီဆယ္ေတာ့သည္။ တစ္ခုလံုးသည္ သူ႔ရင္ခြင္ၾကားတြင္ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။ သာဂိတို႔ အပင္ၾကိးနားေရာက္ေတာ့ သူတို႔ထက္ ယိုးတိုးရိပ္တိပ္ေတြ႔ရသည္။ သာဂိေခါင္းကုပ္သည္။ ဘယ္ေနရာ သြားရမည္ မသိေတာ့။ ထိုစဥ္ အက္စတာက သာဂိလက္ကို ဆြဲ၍ တစ္ဘက္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ေၾသာ္ .. သိျပီ။ အဲဒီဘက္တြင္ ေခ်ာင္းေကာေလး ရွိေၾကာင္း သာဂိ ညေနက ေတြ႔ထားသည္။ အက္စ္စတာသည္ သာဂိလက္ကို သာဂိဘက္ကို တစ္ျဖည္းျဖည္းလွည့္ရင္း ေမာ့ၾကည့္သည္။ သာဂိ သူမကို ေထြးဖက္လိုက္ျပီး ဆြဲေခၚလာရင္း ေခ်ာင္းေကာေလး၏ သဲႏႈန္းေတြေပၚ အေရာက္၌ သာဂိလက္ကို လႊတလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ္ ပါးခ်င္းအပ္လိုက္သည္။ သူမ ပါးေလးေတြသည္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ထင္သည္ ေအးစက္စက္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ခြင္ကေတာ့မူ ေႏြးေထြးလြန္းလွသည္။ ေခ်ာင္းေကာေလး၏ လက္က်န္ေရ အိုင္ေလးေတြထဲမွ ထြက္လာေသာ ျဖဴလႊလႊ အေငြ႔တစ္ခ်ိဳ႔ႏွင့္ ေလထဲတြင္ ေဝ့ဝဲ လႈပ္ရွားေနေသာ ျမဴႏွင္းမႈန္တစ္ခ်ိဳ႔တို႔သည္ သာဂိကို နတ္ဘံုနတ္နန္း တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိသြားေစသည့္ အလား အထင္ျမင္ ေႏြးေထြးစြာ ခံစားေနမိသည္။ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။တစ္ခ်က္ခ်က္ ေရာက္ေနေစသည္။ သာဂိသည္ ဒီအတိုင္းေလးျငိမ္ေနမိရင္း အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းေဒသ၏ ေဆာင္းတြင္းကို ေပၚလာေသာ ေလတိုးသံ သဲ့သဲ့မွ တစ္ပါး အရာအားလံုးသည္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ရွိေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္က လမင္းေသာ္တာႏွင့္ ၾကယ္ညီေနာင္တစ္စုတို႕သည္ သာဂိတို႔ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းစြပ္စြပ္ဖို႔ ေမ့လာမိေသာ သူ႔နားရြက္ေတြကေတာ့ ထံုက်င္ ေအးစက္ေနျပီ ျဖစ္၏။ သာဂိက သူမကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ သာဂိ ပခံုးေပၚတြင္ ေမွးေနရာမွ မ်က္ေတာင္ေလး တစ္ခ်က္၊ ေျခဖ်ားေလး ေထာက္၍ သာဂိ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လာနမ္းသည္။ သူမ နမ္းပံုက တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ သာဂိႏႈတ္ခမ္းေတြ ေႏြးေထြးလာသလို တစ္ကိုယ္လံုးရွိ ေသြးေတြပါ ဆူတက္လာသည္။ ႏွစ္ခ်က္ခတ္၍ သာဂိကို ျပန္ၾကည့္သည္။ သာဂိ သူမကို နမ္းမည့္ဟန္ ေခါင္းကို ငံု႔လိုက္စဥ္ သူမကအရင္ သာဂိႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ငံုရင္း လွ်ာေလးႏွင့္ လာလာ ထိကစားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနေသာ သာဂိ သူမကို ဖက္ေပြ႔ကာ သဲျပင္ေပၚ လွဲခ်မည့္ ဟန္ျပင္စဥ္ သူမက သာဂိကုိ တားသည္။ ျပီးေတာ့ လည္ပင္းက မာဖလာေလးကို ခၽြတ္ကာ သဲျပင္ေပၚခင္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ မာဖလာေပၚ ေခါင္းတင္ကာ လွဲလိုက္သည္။ ေၾသာ္.. ဆံပင္ေတြထဲ သဲဝင္မည္ စိုးရ်္ ထင္သည္။ သာဂိ ဂ်ာကင္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ ေခါင္းေလးေအာက္တြင္ ခင္းေပးလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ ကိုယ္ေလးေပၚတက္ခြရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းလိုက္သည္။ လက္က သူမ ဆြယ္တာ ေအာက္မွ လွ်ိဳ၍ ႏို႔အံုေလးေတြကို လိုက္ရွာရင္း စမ္းေတာ့ သူမဆီက “အရို ..... ...စီးးးးး” ဆိုေသာ အသံေလး ထြက္လာသည္။ သူတို႔ ခ်င္းမေလးေတြသည္ ေယာင္လွ်င္ “အရို ၊ အရို” ဟုေယာင္တတ္သည္။ ယခု ေယာင္ေအာ္ျခင္း ျဖစ္မည္။ သာဂိလက္ကေတာ့ လံုးဝၾကီးကို ေႏြးေထြးသြားသည္။ ခဏၾကာမွ် သာဂိလက္ေတြက ေအးစက္ေန၍ သူမ ရင္တြင္းသားေလးေတြႏွင့္ထိေသာ အခါ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ထိကိုင္မိသည္ႏွင့္ပင္ သူမႏို႔အံုေလးေတြ တင္းလာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သာဂိ သတိျပဳမိသည္။ သာဂိ ေဘာင္းဘီကို ခက္ခက္ခဲခဲ လက္တစ္ဘက္ထဲႏွင့္ ရေအာင္ ေလွ်ာခ်သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ ထမီကို ေအာက္ကေနလွန္ရင္း ေပါင္သားေလးေတြကို ပြတ္ေတာ့ ေအာက္တြင္ ေဘာင္းဘီ တစ္ထပ္ ရွိေနေသးတာ ေတြ႔ရသည္။ ထရပ္စု အမ်ိဳးအစား ေဘာင္းဘီ ျဖစ္၍ ဒူးေခါင္းေလာက္သာရွိသည္မို႔ သာဂိသတိမထား မိျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိက ထိုေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ သူမက “မခၽြတ္ႏွင့္၊ ေအးတယ္”ဟု ေျပာရင္း ရုန္းသည္။ သာဂိ ဒုကၡေရာက္ေခ်ျပီ။ ေဘာင္းဘီကို ဘယ္လိုမွ ခၽြတ္လို႔မရ။ ေယာက္က်ားအားႏွင့္ အတင္းခၽြတ္မည္ဆိုလွ်င္ ျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း အဲလိုၾကီးလဲ မလုပ္ခ်င္။ မခၽြတ္ျပန္လွ်င္ လည္း ခရီးဆံုးေရာက္ဖို႔ ဘယ္ပံုႏွင့္ သြားမည္နည္း။ သာဂိ ေခါင္းေတြ ကုပ္မိသည္။ သူမကေတာ့ ေအာက္မွာ ျပံဳးစိစိႏွင့္ သာဂိကို ၾကည့္ေနသည္။ သာဂိ စိတ္ထဲတြင္ နညး္နည္းေတာ့ တင္းသြားသည္။ “ေနႏွင့္ဦး၊ ကလိျပီး ဒီအတိုင္းထားပစ္ခဲ့ဦးမယ္” ဟုေတြးကာ ဆြယ္တာေလးကို လွန္ျပီး ဗိုက္သားေလးေတြကို နမ္းစုပ္ ပစ္လိုက္သည္။ သူမ ခါးေလးေကာ့ျပီး ထြန္႔ထြန္႔လူးရင္း တစ္ခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္သည္။ လက္ေတြကက သူမ ေပါင္အတြင္းသားေလး ေတြတစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္သပ္ရင္း ခြဆံုသို႔ ေရာက္လာသည္။ အဲေတာ့မွ သာဂိ အံ့ၾသရသည္။ သူက ဒါ့ေၾကာင့္ မခၽြတ္ႏွင့္ ေျပာတာကိုးဟု ခုမွ သေဘာေပါက္ရသည္။ သူမသည္ ေဘာင္းဘီကို ခြဆံုေနရာတြင္ အေပါက္ေဖာက္ထားသည္။ သာဂိအခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့။ ေဘာင္းဘီိကို ေအာက္ေလွ်ာထားတာ နည္းနည္းၾကာလာ၍ တင္ပါးေတြေတာင္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနျပီ မဟုတ္ပါလား။ သာဂိ လိင္တံကို ကိုင္ကာ သူမ ေဖာက္ထားေသာ အေပါက္ထဲ ရွာေဖြထိုးထည့္လိုက္သည္။ ရသည္။ ေဖာက္ထားေသာ အေပါက္က ဟိုအေပါက္ႏွင့္ ကြက္တိေဖာက္ထားျခင္းျဖစ္၍ ပထမတစ္ေပါက္ ဝင္သည္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေပါက္က ေအာ္တို အလိုလို ေလွ်ာကနဲ . ...အဲ ..ေလွ်ာကနဲ မျဖစ္။ ထိပ္ဝမွာကြမ္းသီးေခါင္း ပင္မျမဳပ္ေသး။ အထဲက တစ္စံုတစ္ရာသည္ သာဂိ ေအာက္ငယ္ထိပ္ကို လာဖိထားသည္။ ေရွ့ဆက္တိုးရမွာေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ျဖစ္၏။ အထဲက တစ္စံုတစ္ရာသည္ ျငိမ္းျငိမ္းတုန္းက ဟာမ်ိဳးႏွင့္ မတူေခ်။ သူက အထဲကေန ကာေနတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ဆို႔ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္။ အေပၚက လာဖိထားတာ ျဖစ္သည္။ သာဂိ အဲဒါကို ေက်ာ္ဖို႔ အတန္ငယ္ အားစိုက္လိုက္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္တစ္ခုႏွင့္ ထပ္ဆံုျပန္၏။ ပထမဂိတ္ကို ေက်ာ္လာ၍ ကိ်န္းကနဲ ျဖစ္သြားတာပင္ မေပ်ာက္ေသး။ ေနာက္တစ္ဂိတ္ ႏွင့္ ဆံုျပန္၏။ သာဂိသည္ ေျခာက္လက္မခန္႔ ခရီးကို အံၾကိတ္ လက္သီးဆုပ္ျပီး ကိုယ္လံုးေလးေပၚ ေမွာက္ရင္း ခဏ အနားယူေနမိသည္။ မနည္းေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။ အဆံုး ပန္းတိုင္ေရာက္၍ ဆီးခံု ခ်င္းထိသြားေတာ့မွ “ဟား” ကနဲ ေရရြတ္ရင္း သူမ သူမသည္ သာဂိ မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ညွပ္ကိုင္ကာ သာဂိ ႏႈတ္ခမ္းသား တစ္ခုလံုးကို ငံုခဲလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေအာက္ပိုင္းက .. ေအာက္ပိုင္းက သူမ၏ အတြင္းသားေတြသည္ စည္းခ်က္က်က် လိႈင္းထသလို တစ္ေရြ႔ ႔ေရြ႔ ႔ လႈပ္ရွားလာေနသည္။ သာဂိ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားသည္။ သူမ လက္ႏွင့္ ကိုင္လိုက္တာလား။ မဟုတ္။ သူမ လက္မ်ားသည္ သာဂိမ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွိသည္။ သာဂိ ပဲ လႈပ္မိသလား .. မဟုတ္။ ခုနက နည္းနည္း က်ိန္းသြား၍ ခဏ မွိန္းေနမိစဥ္ လံုးဝမလႈပ္။ ဒါျဖင့္ .. သူမ အတြင္းသားေတြက လႈပ္တာေပါ့။ မွန္သည္။ သာဂိ ဝဋ္လည္ျပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ လိင္တံကို အက္စ္တာ့ အတြင္းသားေတြက တစ္အားအား ႏွင့္ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေအာ္လို႔မရ ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြသည္ ဖြင့္လိုပင္ မရေအာင္ ေပါင္လံုးၾကီးေတြကို ဆြဲမလိုက္ကာ အတင္း နင္းေဆာင့္မိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့မဟုတ္။ ေလး၊ ငါးမိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ သာဂိျပီးသြားသည္။ ျပီးေနစဥ္မွာ ဖ်စ္ခ်ည္တစ္လွည့္၊ ညွစ္တာ တစ္ခါ၊ ေလွ်ာ့တာ တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ေဆာ့ခ်င္တိုင္း ေဆာ့ေနရာ သာဂိ တစ္ရွီးရွီး ... အက္စ္တာ ခံတြင္းထဲမွာ ေရာက္ေနၾကသည္။ သာဂိ လုပ္ႏိုင္တာ တစ္ခုပဲရွိေတာ့သည္။ အက္စ္တာ့ မခ်ိမဆန္႔ တစ္ခ်က္ ခံလိုက္ရေသးသည္။ သာဂိ လိင္တံက အရည္ေတြ ထြက္ေနစဥ္ သူမက ပြစိပြစိ လုပ္ကာ အတင္းရံႈ ႔ျပီး ဆြဲစုပ္ထား၍ သာဂိ ကိုယ္ထဲက ေသြးေတြပါ ထြက္ကေရာ ထင္ရေအာင္ သုတ္ရည္ေတြ တစ္စက္ မက်န္ ထြက္ကုန္သည္။ ျပီးေတာ့ သာဂိသည္ ေမာဟိုက္စြာ သူမေဘးတြင္ လွဲလိုက္ရင္း သူမကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ သူမက သာဂိ ေခါင္းကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ကေလးတစ္ဦးကို နာရီ ထိုးေတာ့မယ္ေဟ့ .. လာၾက ... လာၾက ..ဆိုေသာ အသံကိုၾကားရေတာ့မွ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ သာဂိ ႏွင့္ အက္စ္စတာသည္ ကမန္းကတမ္း ထျပီးကိုယ့္အဝတ္ကိုယ္ ျပဳျပင္ၾကရသည္။ ေဘာင္းဘီၾကီး ကၽြတ္ရင္း ေမ့ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိေသာ သာဂိ တင္ပါးေတြကား ထံုေနေခ်ျပီ၊။ ကိစၥမရွိ၊ ႏွလံုးသားက ေႏြးေထြးဆဲ ျဖစ္သည္။ သာဂိတို႔ Happy New Year ကို အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္ရင္း ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ ေထြးဖက္သလို ေထြးဖက္ထားသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိသည္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ထင္သည္။ ၁၂ ျပီးေတာ့ ေဘးနားက တဲအိမ္ေလးထဲတြင္ စုေပါင္းျပီး ေကြးသည္။ သာဂိကို အက္စ္စတာက သိုးေမႊးေစာင္ၾကီး တစ္ထည္ေပးသည္။ သာဂိက ေစာင္လာေပးေသာ လက္ကေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္ထားလုိက္ေတာ့ သူမက လွဲေနၾကျပီ။ သူတို႔ ေစာင္ေတြကလဲ ႏွစ္ေယာက္ျခံဳ ေစာင္မ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ မီးဖိုၾကီးက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း “ခဏေနမွ လာခဲ့မယ္” ဟုတိုးတိုးေလး ေျပာသည္။ သာဂိေဘးတြင္ ေကာင္ေလးတစ္ခ်ဳိ႔ အလင္းေရာင္မ်ားသည္ တစ္ေျဖးေျဖး ေလ်ာ့ပါးလာေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကပံု ေပၚသည္။ ဆိုင္ကယ္စက္ႏိႈးရင္း အားလံုးကိုေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ေနသံ ၾကားရသည္။ ထိုအသံေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္ေဝး၍ တိုးတိတ္သြားခ်ိန္တြင္ သာဂိ ေစာင္ထဲကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ တိုးဝင္လာေတာ့သည္။ ေႏြးေထြးႏူးညံ့လွေသာ ရင္ခြင္တစ္ခုသည္ သာဂိ၏ ဘယ္လက္ေမာင္းႏွင့္ ဘယ္ရင္အံုေပၚလာပိသည္။ သာဂိ သူမကို ျပန္လည္ေထြးဖက္ထားလိုက္သည္။ သူမက ဝိုးတစ္ဝါးေလးေတာင္ မျမင္ရေအာင္ ပိန္းပိတ္ေနေသာ အေမွာင္ထုထဲတြင္ သာဂိ မ်က္ႏွာကို လက္ေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စမ္းျပီး ရွာေဖြသည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိက သူမထက္ ဦးစြာ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိသြားသည္။ အျပန္အလွန္ နမ္းၾကရင္း သာဂိစိတ္ေတြပါလာသည္။ မရေတာ့။ သူမေပၚတက္ဖိလိုက္သည္။ သူမက ေလသံေလးႏွင့္ ေျပာသည္။ “လူေတြရွိတယ္...” “ရွိ .. ရွိ ...” သာဂိသည္ ႏြားသိုးၾကိဳးျပတ္သည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ သူမက အစပိုင္း ျငင္းဆန္ေသးေသာ္လည္း ခဏအၾကာတြင္မူ လိက္ေလ်ာလိုက္တာလား၊ စိတ္ပါလာတာလားေတာ့ မသိ။ ု “ဇြတ္ၾကီးပဲ.. အဲဒါဆို ထ.. အိမ္သြားရေအာင္” ဟုဆိုသည္။ သာဂိ ခ်က္ခ်င္းပင္ လူးလဲထသည္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိတ္တတ္ေလး ခၽြတ္နင္းျပီး ိ ဆိုင္ကယ္ရွိရာသို႔ သြားသည္။ အေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းထိ ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းျပီးကာမွ စက္ႏိႈးျပီး ေမာင္းထြက္လာၾကသည္။ သူမသည္ သာဂိ ဂ်ာကင္ ေအာက္ထဲကေန သာဂိခါးကို အားရပါးရ ဖက္ထားသည္။ ထိုေန႔ညက သာဂိ အက္စ္စတာတို႔ အိမ္မွာ အိပ္သည္။ အေပၚထပ္က သူမအခန္းထဲတြင္ ေႏြးေထြးစြာ ေမွးစက္ရင္း သံုးခါေလာက္ လုပ္ျဖစ္ေသးသည္။ သူမ၏ ပစၥည္းကား သာဂိအတြက္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အတိျဖစ္ေခ်သည္။ သာဂိ အရမ္းကို ၾကိဳက္ေနမိသည္။ သူမ နည္းနည္းေလး လူးလြန္႔မိ၍ သာဂိ နိုးလာသည္ႏွင့္ တစ္ခါ လုပ္ျဖစ္ေနေသာအခါ ေနာက္ဆို သူမသည္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ျငိမ္ျငိမ္ေလးသာ ေခြေနေတာ့သည္။ မနက္ ေလးနာရီခန္႔တြင္မူ သူမက သာ၈ိကို အတင္းႏိႈး၍ ျပန္ေတာ့ဟု ေျပာသည္။ ဆိုင္ကယ္ယူသြား မနက္က်မွ လာေပးဟုဆိုသည္။ သာဂိ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ တစ္ခ်ီ ဆြဲဖို႔ ၾကံေသးရာ သူမက အတင္းတြန္းလႊတ္ျပီး “ နင္တို႔ ..ဗမာေတြ ဆိုးကို ဆိုးတယ္၊ မနက္ျဖန္မွ လာေနာ္ ၊ အေမတို႔ သိသြားမယ္၊ ျပန္ေတာ့” ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိလဲ “မန္းထန္ေမာ” ဆိုကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။ (မန္းထန္ေမာ=အိမ္မက္လွလွ မက္ပါေစ၊ ခြဲခြာခါနီး ႏႈတ္ဆက္စကား) သာဂိ ႏိုးလာေတာ့ ကိုေနဇာကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ကိုေနဇာက ျပံဳးျပျပီး ညက အေျခအေနကို ေမးသည္။ သာ၈ိသည္ ကိုေနဇာ မေမးလဲ ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးရွိျပီးသား ျဖစ္သည္။ ညက သူ႔လိင္တံကို ကစားခ်င္သလို ကစားထားခဲ့ေသာ အက္စ္စတာ၏ ပစၥည္း အေၾကာင္းလဲ သိခ်င္သည္။ သာဂိ ေျပာျပ အျပီး ကိုေနဇာက ရွင္းျပသည္မွာ ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ “ ဒါက သူတို႔ တိုင္းရင္းသူေတြရဲ႔ အားသာခ်က္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဟိုးအရင္တုန္းက ဒီေတာင္တန္း ေဒသေတြမွာ ေဆးဆရာေတြ၊ သမားေတာ္ေတြ မရွိခဲ့ၾကဘူး မဟုတ္လား။ သူတို႔ မိန္းမေတြမွာလည္း ေယာက္က်ားေတြလို အူက်တတ္တဲ့ ေရာဂါ ရွိတယ္ဗ်။ တစ္ကယ္ေျပာတာ။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆို အထဲကေန လိပ္ေခါင္း ထြက္သလိုကို ျပဴထြက္ေနတာ။ အဲဒါကို သြားရင္း လာရင္း ေပါင္ႏွင့္ တိုက္မိတဲ့ အခါ ပြန္းျပီး အနာျဖစ္၊ ျပည္ေတြတည္ ေတာ့မွ ေဆးခန္းေရာက္ၾကရတာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒါ အူက်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သားအိမ္က်တာ၊ ဆီးအိမ္က်တာ၊ အစာေဟာင္း အိမ္က်တာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တာေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ က်သလဲ ဆိုေတာ့ ရွိေနေအာင္ အထဲမွာရွိတဲ့ အရြတ္ေတြ၊ အေၾကာေတြက ထိန္းေပးထားတာ။ အဲဒီ ထိန္းေပးထားတဲ့ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ ဒီ တင္ပဆံုရိုးကြင္းထဲမွာ အဂၤါေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါေတြကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ပံုမွန္ ေကာင္ေတြ အားနည္းလာရင္ ခုန ေျပာသလို ျဖစ္ေတာ့ တာပဲ။ အားနည္းရျခင္း ကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္တဲ့။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ လိင္ဆက္ဆံမူ မ်ားတာ၊ ကေလးေတြ တျဗြတ္ျဗြတ္ ေမြးတာ၊ ေနာက္ဆံုး အေလးပင္ မတာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးတာ၊ ရယ္တာကိုေတာင္ သတိမထားတတ္ရင္ အဲဒီေကာင္ေတြကို အားနည္းေစတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီးေတြက တစ္ဘက္လွည့္ႏ်င့္ ေျပာဆိုဆံုးမခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ မိန္းကေလးေတြ အားရပါးရ ဟုတ္ျပီ။ ဒီမွာက ေဆးဆရာေတြ မရွိေတာ့ သူတို႔မွာက ကုဖို႔ခက္တယ္ေလ။ အဲေတာ့ ကိယ့္ဘာသာကိုယ္ ု ကာကြယ္ကုသၾကရတာေပါ့။ ရယ္တာကို တားျမစ္တာေလ။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူတက ေစတနာနဲ႔ပါဗ်ာ။ အဲ ..စကားက ဘယ္ေရာက္သြား.. ို႔ ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ စစခ်င္း ဆီးသြားေနရင္း ဆီးမကုန္ခင္ ဆီးသြားတာကို ခဏ ရပ္ေအာင္ လုပ္ၾကည့္တာပဲ။ ျပီးရင္ ျပန္သြား။ ရပ္လိုက္၊ သြားလိုက္ႏွင့္ ၾကာလာေတာ့ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လို ညွစ္က်ံဳ႔လိုက္ရင္ ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိလာပါတယ္။ တစ္ခုပဲ သတိထားရမယ္တဲ့။ ေပါင္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္ျပီး ညွစ္တာမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူး။ အသက္ေတြ ဘာေတြ ေအာင့္ျပီး အတင္းၾကီး ရံႈ ႔တာမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူး။ သက္သက္သာသာေလးပဲ ။ အဲ ခုန ဆီးသြားတာကို ရပ္တတ္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ပက္လက္အိပ္ရင္း စမ္းၾကည့္၊ ထိုင္ျပီးေတာ့ စမ္းၾကည့္၊ ဆီးသြားဖို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆီးသြားရင္ ရပ္ေအာင္ ညွစ္တဲံ့ ကေလးထိန္းရင္း က်င့္ေနလို႔ရတယ္။ ညွစ္တဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာ့ တစ္ေျဖးေျဖး တိုးယူေပါ့။ စစခ်င္း ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ကေန ၾကာႏိုင္သေလာက္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ခင္ဗ်ား အက္စ္စတာဆို နာရီဝက္ေလာက္ေတာင္ ညွစ္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား..ဟားဟား ။ ဒီလိုက်င့္တာ ဘာေကာင္းသလဲ ဆိုေတာ့ ခုနေျပာတဲ့ ေရာဂါေတြ ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း အရမ္းကို နည္းသြားမယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ လင္သားက အပ်ိဳေတြႏွင့္ေတာင္ ကိယ့္ကို လဲနိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အက်ိဳးရမယ္။ အျပင္ထြက္ထြက္ျပီး ု မဟုတ္လား။ ဟဲဟဲဟဲ..” “ဟုတ္တယ္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးေသးဘူး။ ျငိမ္းျငိမ္း အေၾကာင္း အစ္ကို သိပါတယ္။ သူႏွင့္ေတာင္ ဒိေလာက္ မေကာင္းဘူးဗ်။ ခုဟာက ေတာ္ေတာ္ မိုက္တာ” “ဟားဟားဟား ..အဲဒီေတာ့လဲ ရွိတ္စပီးယားၾကီး ေျပာသလို သူမရဲ႔ ေပါင္ၾကားမွာပဲ ေသသြားပါေစ၊ ငါဟာ ခင္ဗ်ား တစ္ခုေတာ့ သတိထားေနာ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာ မတူၾကဘူး။” သာဂိသည္ ကိုေနဇာ့စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ဖို႔ စိတကူးမရွိေတာ့။ အက္စ္တာထံသို႔ သြားခ်င္ေနျပိီ ္ ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သူက အယူသည္းလွသူ မဟုတ္၍လည္း ထိုကိစၥကို သိပ္မစိုးရိမ္။ မိဘေတြကေတာ့ နန္႔ဖာလံုေစ်းသို႔ ေစ်းေရာင္းထြက္သြားၾကျပီ။ သာဂိ သိပ္ေတြးေနစရာ မလို။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ခဏတာ ခြဲခြာရမူ အလြမ္းေျပ အျဖစ္ တစ္ခါေလာက္ ခ်စ္လက္ ၾကေသးသည္။ ို အက္စ္တာတို႔ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အက္စ္တာကို မနည္းေခၚယူရသည္။ သူမက အိပ္ေန၍ျဖစ္သည္။ သူမ သူမအိပ္ယာထဲတြင္ ဝင္ေကြးလိုက္သည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူလဲ အိပ္ေရးဝေသးတာ မဟုတ္ေခ်။ ဟာေတြကို ညွစ္ခိုင္းၾကည့္တာ။ ေနာက္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြးလုပ္ႏိုင္တယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္၊ တီဗြီ ၾကည့္ရင္း အသစ္ျမည္းခ်င္တဲ့ ဒင္းတို႔ကို ေကာင္းေကာင္း ႏွိပ္ကြပ္လို႔ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ခု ခင္ဗ်ားေတာင္ အဲလို ျဖစ္ေနျပိ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတဲ့ သတို႔သားလို သတိၱရွိရွိႏွင့္ ေသသြားမယ္ လို႔သာ ၾကံဳးဝါးလိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ .. ဒါႏွင့္ သာဂိသည္ ကိုေနဇာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္္ႏွစ္ပတ္အတြင္း အက္စ္စတာ့အိမ္တြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ သူႏွင့္ အက္စ္စတာသည္ ညဘက္ အတူမေနရသည္မွ လြဲ၍ေန႔ဘက္ တစ္ခ်ိန္လံုး လင္မယားလိုသာ ေနၾကသည္။ အတူစားသည္၊ အတူေရခ်ိဳးသည္၊ အတူတူ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသည္၊ ျပီးေတာ့ အတူတူ ခ်စ္ၾကသည္။ သာဂိ ေပ်ာ္ေနျပန္ေခ်ျပီ။ သို႔ရာတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ေခ်။ သူ႔ အေပ်ာ္ေတြသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တာရွည္ မခံတတ္မွန္း သာဂိ ခံစားေနၾကျဖစ္လာ၍ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ အက္စ္တာ့ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ ဘာမွ်အပူအပင္ မရွိသလို ပံုမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေပၚတြင္ေတာ့ တစ္ကယ့္ကို ယုယုယယရွိ္သည္။ ခပ္ဝဲဝဲေလး ေျပာေသာ မပီတပီ စကားသံေလးမ်ားေအာက္တြင္ သာဂိသည္ ေပ်ာ္ဝင္ေနျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရြာသား ျဖစ္သည့္ သူသည္ အခ်ိန္တန္လ်ွ င္ အိမ္ျပန္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ျပန္ရမည့္ရက္သည္ သိပ္မၾကာခင္တင္ ေရာက္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေနဇာက အသိေပးလာသည္။ အလုပ္ေတြျပီးျပီ။ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ၾကာလွ်င္ ျပန္မည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ အက္စ္စတာကို ေခၚသြားခ်င္သည္။ သူ ေငြလဲရွာတတ္ေနျပီ ၊ ေနာက္ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ဆီလည္း အလည္သြားရင္း သူမကို ေခၚသြားခ်င္သည္။ အန္တီက ျမိဳ႔နယ္ ပညာေရးမႈးျဖစ္ေနျပီဟု ၾကားရသည္။ သူႏွင့္ အက္စ္တာကို အန္တီက မည္သို႔ သေဘာထားမည္နည္း။ သာဂိသည္ အက္စ္တာကို လက္ထပ္ျပီး ေခၚယူသြားနိုင္ဖို႔ သူ႔မိဘေတြႏွင့္ ေဆြးေႏြးရသည္။ သာဂိ ဘက္က လူၾကီးကေတာ့ ကိုေနဇာပင္ျဖစ္သည္။ အက္စ္တာတို႔ ဘက္တြင္ သူ႔မိဘမ်ားသာမက ဦးထန္ပါ ပါဝင္ေဆြးေႏြးသည္။ အက္စ္စတာတို႔ဘက္က ေတာင္းဆိုသည္မွာ မမ်ားလွပါ။ ေခတ္ဆန္ေသာ အျမင္က်ယ္သည့္ လူၾကီးမ်ား ျဖစ္သည့္အတိုင္း တင္တင့္တယ္တယ္ ဘုရားေက်ာင္း တြင္ လက္ထပ္ေပးလွ်င္ ရျပီဟု ဆိုၾကသည္။ ့ ေကာင္းသည္။ စကားတတ္သေလာက္၊ စပ္စုတတ္ေသာ ကိုေနဇာေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးပြဲ၏ အစသည္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေတာ့ ကိုေနဇာက အက္စ္တာတို႔ အိမ္ဧည့္ခန္းနံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားထဲမွ ပါးရဲထိုး အမ်ိဳးသမီးပံုကို ညႊန္ျပ၍သူတို႔က ဘာလို႔ အဲလို ထိုးရတာလဲ ဟု စပ္စုသည္။ သာဂိ အားနာသြားမိသည္။ ၾကားဖူးတာက သို႔ရာတြင္ ဦးထန္က ရယ္၍ ေျပာသည္။ “ဘယ္ ဗမာ ဘုရင္မွ ဒီလို ေတာေတာင္ထဲလာျပီး ေတာ္ေကာက္မေနပါဘူး၊ တစ္ကယ္လို႔ ေတာ္ေကာက္လို႔ ထိုးရတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အဆက္သြယ္ ခက္ခဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ဒီသတင္းျပန္႔ဖို႔ တစ္ကယ္ကို မလြယ္လွပါဘူး။ အဲဒါက ကိုလိုနီေခတ္ နယ္ခ်ဲ႔ေတြ ေသြးခြဲ ရန္တိုက္ ေပးတဲ့ စကားပါ။ ျမန္မာ ဘုရင္ေတြ ခ်င္းမေလးေတြကို ေတာ္ေကာက္မွာစိုး၍ ပါးရဲထိုးရသည္ဟု ၾကားဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါးရဲထိုးတာက ဟိုး နတ္ကိုးကြယ္စဥ္တုန္းက နတ္ဆရာေတြရဲ႔ အစီအရင္ တစ္ခုပါ။ ပါးရဲကြက္ မျပည့္ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ နတ္က စိတ္ဆိုးတတ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ခုေတာ့ နတ္ကိုးကြယ္တာ နည္းသြားသလို ပါးရဲထိုးၾကတာလည္း ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္သြားပါျပီ ” ဟုဆိုသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ပြဲ အေၾကာင္းေရာက္သြားျပန္သည္။ ထံုးစံ အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ မိန္းကေလး တန္ဖိုးအျဖစ္ ႏြားေနာက္ ငါးေကာင္ႏွင့္ ေရႊနားကြင္း ဆယ္ကြင္း ခ်က္ခ်င္းေပးရမည္ ဆိုသည္။ သာဂိ နည္းနည္း နင္သြားတာကို ျမင္၍လား မသိ။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒါေတြ အဓိကမထားေတာ့ပါ ဟု ဆက္ေျပာသည္။ ေနာက္ .. ေျပာရင္း ဆိုရင္း သာဂိကို ႏွစ္ျခင္းဘယ္ေတာ့ခံမလဲ ဟုေမးသည္။ သာဂိ မေျဖတတ္ေတာ့။ ကိုေနဇာကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုေနဇာက စကားကို လွည့္ပတ္ေျပာသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ခ်စ္ျခင္းသာ အဓိက ျဖစ္ျပီး ကိုးကြယ္မူကို နားလည္မူႏွင့္ ညွိႏိႈင္းၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ဘာသာကို ကိုယ္အားေပးသလို၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္မူကိုလည္း အားေပးေစခ်င္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မေျပာေတာ့။ ေဆြးေႏြးပြဲ၏ အရိပ္ေယာင္သည္ မုန္တိုင္း အစလို ခ်က္ျခင္းျငိမ္သက္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ ဝုန္းကနဲ ေဝ့လည္လည္ ေျဖေပးေတာ့ လူရိုးၾကီး ဦးထန္က သေဘာက်ပံုမရ။ မ်က္ေမွာင္သာ ကုပ္သြားျပီး ဘာမွ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလျပင္းလို အက္စ္တာ့ ဖခင္၏ စကားတစ္ခြန္းက သာဂိရင္ကို ဝင္ေမႊသြားသည္။ “ ထမ္းပိုး မညီတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကို က်ဳပ္ သေဘာမတူႏိုင္ဘူး ” အက္စ္တာကို သူ႔မိခင္က အိမ္ခန္းထဲ ေခၚသြားသည္။ အက္စ္တာသည္ ထိုင္ရာမွ အထ သာဂိ မ်က္ဝန္းေတြကို တစ္မ်ိဳးေလး စိုက္ၾကည့္သြားသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြက သာဂိကို တစ္ခုခု ေရြးခ်ယ္ဖို႔ သာဂိ စိတ္သည္ ဆည္းလည္း သံေလးမ်ားေအာက္တြင္ အနည္းငယ္ေတာ့ တည္ျငိမ္မႈရလာသည္။ ကိုေနဇာက သာဂိကို စကားလံုးေအးေအးေလးမ်ားႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္းေျပာသည္။ ေတာင္းပန္ေနသည္ ထင္သည္။ ကိုေနဇာက သာဂိကို ေရႊဘံုသာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ “ ခင္ဗ်ား .. စဥ္းစားပါ၊ ကိုသာဂိ။ လတ္တေလာ ခ်က္ခ်င္းၾကီး မဆံုးျဖတ္ပါႏွင့္ဦး။ ဘယ္ဘာသာတရားကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းမေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာကိုမွ ေကာင္းပါတယ္လို႔လဲ အမႊန္း မတင္ခ်င္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား မိဘေတြက ေမြးထုတ္လိုက္ေပးတဲ့လူ၊ သူတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ အတိုင္း ခင္ဗ်ား လိုက္ကိုးကြယ္ရတာပဲ။ ဒါဟာ အမွန္တရားပဲ။ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ၊ ေနာင္ဘဝေတြ အသာထားဦးဗ်ာ။ အကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားသာ ဘာသာ ေျပာင္းလိုက္မယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား မိဘေတြ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားရမယ္ ထင္သလဲ၊ ေနာက္ျပီး ခင္ဗ်ားကို တစ္သက္လံုး ျပဳစု ထိန္းေက်ာင္းလာတဲ့ ခင္ဗ်ား အေဒၚ .. သူ ေရာ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဆင္းရဲၾကမလဲ။ တုန္းက သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္တယ္ ဆိုတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလဲသင့္သလား၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါ .. ကိုသာဂိ ” သာဂိ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ တိမ္မွ်င္စေတြၾကားက ကေလးျမိဳ႔ေလးသည္ မႈန္ပ်ပ်သာ ျမင္ရေတာ့သည္။ အက္စ္စတာ ရွိသည့္ တမူးကိုကား ျမင္ပင္မျမင္ရေတာ့။ သာဂိ ရင္ထဲက သာဂိ ရင္ကို ေအးေအာင္ မတတ္နိုင္။ သာဂိ ေလယာဥ္စီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပည္မွာ လက္က်န္ ပစၥည္းေတြကို ကိုထြန္းႏိုင္ႏွင့္ လႊဲလိုက္သည္။ သူက ေစ်းျဖတ္ျပီး ရိုးမဘဏ္ကို ေလပူၾကီးကို “ဖူး” ကနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေပါ့မသြားေခ်။ ေလယာဥ္ထဲက အဲကြန္းသည္ ေနခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့။ ေဒၚေလး ကို ဝင္ေတြ႔ျပီးသည္ႏွင့္ ရြာကို ျပန္မယ္ စိတ္ကူးသည္။ ျပည္က တစ္ႏံု႔ႏံု႔ႏွင့္ သူတို႔ရင္ေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမယ္ ထင္သလဲ၊ ခင္ဗ်ား .. ကိုရင္စည္းဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ လႊဲေပးလိုက္မည္ဆိုသည္။ သာဂိ နည္းနည္းေတာ့ အေတြ႔ၾကံဳရွီလာျပီ ဆိုရမည္။ အက္စ္စတာကို သတိရသည္မွ လြဲ၍ မိျဖဴႏွင့္ တုန္းကေလာက္၊ ျငိမ္းျငိမ္းႏွင့္ တုန္းကေလာက္ ခံစားရျခင္း မရွိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ကိုယ့္လက္ဖဝါးကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။ (ဦး)စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းထဲကလို ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽႊန္းမ်ား ပါေနသလားဟု ရွာေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္းေတာ့ မေတြ႔ သူ႔ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းသည္ အနားစေတြ ဖြာေနေသာ အုန္းဆံၾကိဳးကဲ့သို႔ ဖြာလန္က်ဲ ေနသည္မွာ ကပ္ေက်းႏွင့္သာ ညွပ္ပစ္ခ်င္စရာ ျဖစ္၏။ သာဂိ ရန္ကုန္ေရာက္ေသာအခါ ေဒၚေလးရွိရာသို႔ လိုက္သြားသည္။ ေဒၚေလးသည္ အရင္အတိုင္းပင္ သာဂိကို သူ႔ ဗိုက္ၾကီးႏွင့္ လက္ေမာင္းလံုးလံုးၾကီးေတြသည္ ဦးေလးတစ္ကိုယ္စာေလာက္ ရွိသည္ ထင္ရသည္။ ဦးေလးကေတာ့ သက္ျပည့္ပင္စင္ႏွင့္ အျငိမ္းစားယူျပီး ေဒၚေလးအခန္းမွာ ကပ္ေနေနသည္။ သူ႔ ဘာသာသူဆိုလွ်င္ သူ႔ ပင္စင္လစာေလးကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မွ သံုးစြဲတတ္ေသာ္လည္း ဆီးၾကိဳသည္။ ေဒၚေလးသည္ ဝဝဖိုင့္ၾကီး ျဖစ္လာ၏။ ဆီဦးေထာပတ္ေတြ အစားမ်ားသြားသည္ ထင္သည္။ သာဂိေရာက္လာသည့္ ညေနက ဦးေလးသည္ ဝီစကီ တစ္လံ့ုးေထာင္ေပး၏။ သာဂိ ဦးေလးကို အရမ္း ခ်စ္သြားမိသည္။ သူ ႏွစ္သက္သည့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျခင္း ကိစၥအား တူျဖစ္သူကို ဧည့္ဝတ္ျပဳျခင္းႏွင့္ လဲလွယ္လိုက္ေပျပီ။ အဲဒိေန႔ ညက တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္သား သာဂိအေဒၚ၊ ဦးေလးမိန္းမ ဆရာမၾကီးအေၾကာင္း ႏွစ္ေယာက္သား အတင္းတုပ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ မိၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သာဂိ ဗိုက္ထဲက နည္းနည္းနာသည္။ ဘယ္ေနရာရယ္လို႔ေတာ့ မေျပာတတ္။ နာတာေတာ့ နာသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း သိပ္အဆိုးဝါးၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေတာ့ရသည္။သြားသြားလာလာ စားလိုက္ေသာက္လိုက္ျဖင့္ ေပ်ာက္သြားမည္ ထင္မိသည္။ ထိုအထင္မွားသည္။ မေပ်ာက္။ ခဏခဏႏွင့္ နာေနသည္။ ညေနေစာင္းေလာက္တြင္ ထိုးျပီး နာသည္မွာ အထဲကေန ဆြဲဆုပ္ထားသလို ျဖစ္၏။ သာဂိ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ ဒူးေထာက္ျပီး ေခြက်သြားကာ ညည္းျငဴေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ခဏ အၾကာ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ ဦးေလးက အူလိပ္တာမ်ားလား ဟု ဆိုသည္။ သာဂိလဲ မသိ။ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မည္။ အားကစား ေလ့က်င့္ခန္းေတြ မလုပ္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္၍ခႏၶာကိုယ္က ႏုေနျခင္း ေဝဒနာသည္ သာဂိကို မ်က္လွည့္ျပေနသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔ ၊ ထိုေန႔က ေဒၚေလးက အစည္းေဝးသြားသည္။ ဦးေလးက သာဂိဖို႔ ျဖစ္မည္ဟုသာ ထင္မိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သံုးရက္ေလာက္ နာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနကာ ဗိုက္ထဲက ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေပးသည္။ အစားသရမ္းေသာ သာဂိ ဇလံုၾကီးႏွင့္ ႏွစ္ပြဲ တီးသည္။ ညေနေစာင္း ေရာက္ေတာ့ ဗိုက္ထဲက နာလိုက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာ မရွိဟု ထင္ရသည္၊ သာဂိ ဆီးေတြပါ ထြက္က်သည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ အလူးလူး အလဲလဲ။ ဦးေလး ခမ်ာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားႏွင့္ တကၠစီ တစ္စင္းငွားျပီး ေဆးရံုသို႔ ထမ္းပို႔သည္။ ဦးေလးသည္ သာဂိ အတြက္ အရမ္း စိုးရိမ္ေနသည္။ သာဂိ ျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် မေျပာနိုင္။ သူသည္ ဗိ္ုက္ကိုႏွိပ္၍ ခါးကို ကုန္းထားရသည္။ သက္သာလုိ သက္သာျငား လုပ္မိ လုပ္ရာ လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ဘာမွ မထူး။ နာတာက နာတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံု ေရာက္၍ စစ္ၾကေဆးၾက ေမးၾကရင္း သာဂိကို ပုလင္းၾကီး တစ္လံုး ခ်ိတ္ေပးသည္။ အေၾကာေဆး တစ္လံုး ထိုးသည္။ ထိုအခါမွ ေဝဒနာက ေလွ်ာ့ပါး သြားသည္။ ေဆးေတြထဲတြင္ ဘာေတြပါသည္ မသိ။ ေသာက္တတ္လား.. မူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲသလားဟု.. ..ခုနမွ ေရာက္လာေသာ အန္တီ့ မ်က္ႏွာကို သာဂိအရက္မူးေနသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ အဲ .. ခုနကလည္း နပ္စ္မေလးေတြက ေမးေသးသည္။ အရက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း မူးယစ္ေဆး မသံုးစြဲပါ။ အရက္ေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ေသာက္ျဖစ္ပါသည္ ဟု ေျဖလိုက္သည္။ ေန႔တိုင္းေသာက္သည္ဟု ေျဖမိလ်ွ င္ အန္တီစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမည္ စိုးသည္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ သာဂိ ဆီးခံုက အေမႊးေတြကို နပ္စ္တစ္ေယာက္က ရိတ္ပစ္သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ထိူလူက ေယာက္က်ားေလး ျဖစ္၍ သာဂိ ရင္ခုန္ခြင့္ မၾကံဳလိုက္။ ေနာက္ ည ၁၂ နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ဆရာဝန္ၾကီး ဆိုသူ ေရာက္လာကာ နာေနပါသည္ ဆိုေသာ ဗိုက္ကို လက္ႏွင့္ ဖိလိုက္ ျပန္လႊတ္လိုက္ လုပ္သည္။ ျပီးေတာ့ နာလား ဟုေမးသည္။ သာဂိ ေဝဒနာသာ ခံစားေနရတာ မဟုတ္လွ်င္ ထထိုးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ခုေတာ့ အားမရွိ၍ နာတယ္ ဟုသာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ျပန္ေျဖရသည္။ မၾကာခင္ သာဂိကို ခြဲခန္းထဲ ပို႔သည္။ ဝတ္ထားေသာ အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္သူက ခၽြတ္သည္။ ေနာက္ ဘာၾကီးမွန္း မသိသည့္ ဝတ္ရံုၾကီး ျခံဳေပးသည္။ ျပီးေတာ့ တြန္းလွည္းေလးႏွင့္ မီးေမာင္းေတြ ေအာက္က ခုတင္တစ္လံုးေပၚ တင္လက္ၾကသည္။ ေဘးတစ္ဘက္ကို ေကြးေကြးေလး ေစာင္းခိုင္းကာ ို အမ်ားၾကီး ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ အားလံုးကို သိေန၍ ေတာ္ေတာ္ ရွက္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေပၚသို႔ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ အုပ္လိုက္ၾကသည္။ သာဂိ ဘာမွ် မျမင္ရေတာ့။ သို႔ေသာ္ အမ်ားၾကီးထဲက ဘယ္ေကာင္မေလးက ရြတတႏွင့္ လာကိုင္ရသနည္းဟု ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမိသည္။ ျမီးေညွာင့္ရိုးကို ေဆးထိုးၾကျပန္သည္။ ေဘးတြင္ နပ္စ္မေလးေတြ၊ ဆရာဝန္မေလးေတြ၊ နပ္စ္မၾကီးေတြ၊ ေအာက္ပိုင္းက သူ႔လိင္တံကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လာထိေနသည္ကို သူသိသည္။ ဒီေလာက္လူေတြ သို႔ေသာ္ မဟုတ္။ ခါတိုင္း လာမထိႏွင့္ ထိသည္ႏွင့္ ထန္ကနဲ ျဖစ္ေနသာ သာဂိ လိင္တံသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပ်ာ့ေခြေခြ ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဘာအာရံု ခံစားမူမွ် မရွိ။ ထံုထံု ထိုင္းထိုင္းၾကီး။ ထိုစဥ္ လက္ေဖ်ာက္တီးသံ တစ္ခ်က္ႏွင့္ လူေတြ ရုတ္ရုတ္ရက္ရက္ လႈပ္ရွားသံမ်ားကိုပါ ၾကားရသည္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ဗိုက္ကို တစ္ထုတ္ထုတ္ႏွင့္ လာထိသည္။ ေၾသာ္.. သိျပီ။ သူ႔ ဗိုက္ကို ခြဲေနၾကျပီ။ ခုမွ သာဂိ လန္႔လာသည္။ ၾကည့္စမ္း... သူမ်ား ဗိုက္ကို ခြဲေနၾကတာ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးမ်ား ေအာင့္ေမ့ေနၾကသလား မသိ၊ စကားတစ္ေျပာေျပာႏွင့္၊ အံမယ္ ..တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စာသင္ေပးေနေသာ ဆရာၾကီး စကားသံ ႏွင့္ မရွင္း၍ ျပန္ေမးေသာ ဆရာဝန္ေပါက္စမေလးေတြ အသံကိုပါ ၾကားရသည္။ အင္း.. ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ၊ ငါ့ဗိုက္ၾကီး အရင္းတည္ျပီး သူတို႔ေလးေတြ ပညာရတာေပါ့ဟု ေတြးကာ သာဂိ ေပ်ာ္ခ်င္လာသည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေရာက္ လွ်င္ ဒင္းတို႔ေလးေတြ မ်က္ႏွာ ဘယ္သို႔ ၾကည့္ရမည္နည္း။ သူတို႔ ေလးေတြက ခႏၶာကိုယ္ တစ္ျပင္လံုးသာမက အထဲပါ ျမင္ျပီးၾကေလျပီ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း သာဂိ ရွက္လာသည္။ ၾကည္ႏူးသလိုလိုလဲ ျဖစ္လာ၏။ ထိုစဥ္ နာက်င္မူ ေဝဒနာသည္ ရင္ေခါင္းေလာက္မွ စတင္လာသည္။ ဘယ္လို နာသည္ ဆိုတာ ေျပာျပဖို႔ ဘယ္လိုမ်ွ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ သာဂိ ဘဝတြင္ သည္းမခံႏိုင္ဆံုးေသာ နာက်င္မူ ၊ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ ဒီလို နာက်င္မူမ်ိဳး တစ္ခါမွ် မၾကံဳခဲ့ စဖူး။ သာဂိ ေမးေငါ့၍ ညဥ္း ျငဴလိုက္မိသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ႏွာေခါင္း ေပၚသို႔ တစ္စံုတစ္ရာသည္ အုပ္က်လာသည္။ သာဂိ ဘာမွ် မသိေတာ့။ သာဂိ ႏိုးလာေသာအခါ ကုတင္တစ္လံုးေပၚတြင္ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဗိုက္ထဲက နာက်င္မူသည္ ထိုးေနသကဲ့သို႔ တစ္ဆစ္ဆစ္ႏွင့္ နာေနသည္။ နာ၍ လူးလြန္႔မိလွ်င္ကား ဓားႏွင့္ အခြဲခံရသလို ပိုနာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ပါးစပ္က ေလွ်ာက္ေအာ္ေနျခင္းသာ တတ္ႏိုင္သည္။ ၾကာၾကာေအာ္ေတာ့ မတိုက္။ သာဂိ ေဒါသႏွင့္ နာတာ ေပါင္းျပီး မစင္ေတြပါ ထြက္ကုန္သည္။ အန္တီက မရြံမရွာ သန္႔စင္ေပးသည္။ သာဂိသည္ တစ္ညလံုး ထိုဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္းခံစားလိုက္ရသည္။ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ငွားထားေသာ နပ္စ္ေရာက္လာျပီး ေျပာသည္။ “ အစ္ကို .. အရက္ေသာက္တတ္တယ္ ဆို ဟုတ္လား” “ဟုတ္ပါတယ္” “ေန႔တိုင္းေသာက္သလား” သာဂိ ေဘးက အန္တီ့မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ရင္း .. “မေသာက္ပါဘူး” “အစ္ကို.. မလိမ္ႏွင့္ေနာ္.. ေဆးစစ္တာ အကုန္ေပၚတယ္၊ သိလား။ တစ္ကယ္လို႔ အစ္ကိုက လိမ္တဲ့ အခါ ကၽြန္မတို႔က ေဆး ေပးရတာလဲ ခက္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဆးမွားေပးရင္ ညကလို .. နာေနအံုးမယ္” “အင္း.. ဟုတ္ကဲ့၊ ေသာက္ျဖစ္ပါတယ္” “ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ေသာက္လဲ” “တစ္ရက္ တစ္ျပားေလာက္ပါ” သာဂိ နည္းနည္း ေလွ်ာ့ေျပာလိုက္သည္။ “ပံုမွန္လား၊ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ၾကာျပီလဲ” ေမာလာကာ ေရဆာလာျပန္သည္။ ေဘးက အန္တီၤကို ေရေတာင္းေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ တူေလးကို ေရလံုးဝ စတင္လာျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ အခံရ ခက္ေသာ ေဝဒနာျဖစ္သည္။ အထဲတြင္ အပ္အစင္းေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ “အင္း..သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ။ ေန႔တိုင္းလိုလိုပါပဲ” ထိုအခါက်မွ သာဂိ ဇာတ္ရည္လည္သည္။ သာဂိသည္ အူအတက္ေရာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရာင္ေနေသာ အူအတက္ကို ဗိုက္ခြဲျပီး ျဖတ္ထုတ္ရာ ထံုေဆး ျပယ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ျပယ္ရျခင္း အေၾကာင္းက သာဂိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အရက္က အစြမ္းျပျခင္းျဖစ္သည္။ ထံုေဆးႏွင့္ ေမ့ေဆးတို႔သည္ အရက္လို အာနိသင္ႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္ ဟုဆိုသည္။ နည္းတာႏွင့္ မ်ားတာပဲကြာမည္။ သေဘာကေတာ့ အတူတူပင္။ သာမန္လူကို ေပးေနက် ထံုေဆးရည္ ပမာဏသည္ သာဂိလို အရက္သမားကို မတိုးေခ်။ ထိုအခါ ဗိုက္ခြဲေနရင္း တန္းလန္း ေဆးျပယ္ျပီး ေသလုေအာင္ ခံလိုက္ရသည္။ သာဂိသည္ ဆရာမေလး ဆက္လက္ေဟာၾကားေသာ အသည္းေရာင္ျခင္း၊ အသည္းေျခာက္ျခင္း၊ အသည္းၾကီးျခင္းေတြကိုပါ နားေထာင္ေနရသည္။ အံမယ္ ..သူမက ဥပမာ တစ္ခုပင္ ေပးသြားေသးသည္။ ေဝးေဝးမၾကည့္ႏွင့္ ေနာင္တရသည္။ အင္း.. ေလွ်ာ့မွ ရမည္။ သာဂိသည္ ေဆးရံုေပၚတြင္ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ေနခဲ့လိုက္ရသည္။ ကံေကာင္းသည္ဟုေတာ့ ဆိုရမည္။ ယခင္အားကစား လုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ အက်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ ထင္သည္။ ဗိုက္က ဒဏ္ရာသည္ အသားတက္ျမန္သည္။ သို႔ေသာ္ လံုးလံုးၾကီး အသားျပည့္ေသးသည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ယူေဇာ ဟုေခၚသည့္ ပတ္တီးစႏွင့္ ေဆးထည့္တိုင္း သာဂိေအာ္ရျမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးရံုက ဆင္းျပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း မိစိုးက ရီေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ အေမတို႔ရြာက ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတာ္သူေလး ျဖစ္ကာ မမွတ္မိေတာ့ ။ သာဂိရြာက ထြက္လာစဥ္ ေျခာက္တန္းေလာက္က သူမက ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းႏွင့္သာရွိေသးသည္။ သာဂိသည္ မိစိုးကို ညေနေစာင္းတိုင္း ေမွ်ာ္တတ္လာသည္။ သူေမွ်ာ္ေနသည္မွာ ေဆးထည့္ခံဖို႔ မဟုတ္သလို အမ်ိဳးေတာ္ေသာ မိစိုးကိုလည္း မဟုတ္ပါ။ မိစိုး ႏွင့္ အေဖာ္လိုက္လိုက္လာတတ္ေသာ မိစိုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ လိႈင္သာယာ ဘက္တြင္ ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ဘယ္မွာေနသည္ ဘာေတြ လုပ္သည္ ဆိုတာ သာဂိ အတြက္ အေရးမၾကီး။ သာဂိ ေရာဂါေဟာင္း ျပန္ထလာျပီ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ မိျဖဴႏွင့္ လွေသြးကို ျဖစ္သည္။ လွေသြးသည္ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အလွေသြးေတြ စုေနေသာ ေကာင္မေလး သိပ္ေတာ့ မေအာ္ေတာ့ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အိမ္မွာ ေဆးလာလာ ထည့္ေပးေသာ နပ္စ္မေလး လမ္းမေတာ္က သူနာျပဳ တကၠသိုလ္တြင္ တက္ေနသူေလး ျဖစ္သည္။ နာမည္ အျပည္အစံုကိုေတာ့ သာဂိ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ အဆိုေတာ္ စာေရးဆရာ ဦးသုေမာင္ကို နမူနာ ယူပါ ဟုဆိုသည္။ သာဂိ နည္းနည္း အလြန္တူသည္။ သူမ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရသည္မွာ မိျဖဴ ကို ၾကည့္ရသလို ျဖစ္သည္။ မတူတာ ႏွစ္ခုပဲ ရွိသည္။ မိျဖဴက အသားဝင္းျပီး သူမက ျဖဴျခင္းျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ခုက မိျဖဴသူ႔ကို ၾကည့္ေနတတ္ေသာ ရႊန္းလဲ့ရီေဝ ေနတတ္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား သူမမွာ မရွိျခင္း ျဖစ္သည္။သို႔ရာတြင္ သူမ၌ သူနာျပဳက လူနာအေပၚၾကည့္တတ္ေသာ ၾကင္နာသည့္ အၾကည့္ေလးေတာ့ ရွိတတ္သည္။ ကိစၥမရွိပါ။ သူမ မ်က္ဝန္းေလးေတြ ရႊန္းလဲ့ သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔ ကိစၥသည္ သာဂိ တာဝန္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိသည္ ဇာတ္လမ္းကို ခ်က္ခ်င္းၾကီး မစဝံ့ေသး။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူမတိက ု႔ နာမည္ေက်ာ္ ပိေတာက္ေဆာင္သူမ်ား ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္သည္။ သူမတို႔ အေဆာင္ရာဇဝင္ကလဲ ခပ္ေသးေသးေတာ့ မဟုတ္။ မိစိုး ေျပာျပသည့္ အတိုင္း သာဂိ ၾကားရသည္က ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ မႏွစ္က သူမတို႔ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္ နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ အားလံုးလိုလို ဝရံတာထြက္ စာက်က္ၾကသည္ ဆိုသည္။ အခန္းထဲတြင္ စာေမးပြဲေျဖျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္ရန္ အထုပ္အပိုး မ်ား ထုပ္ပိုး ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္အျပန္ လက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝရံတာေပၚထြက္ စာက်က္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လွေသြးကေတာ့ ထုပ္သိမ္းစရာ မ်ားမ်ား မရွိသလို၊ လက္ေဆာင္လဲ ဝယ္စရာ မလို၍ အခန္းထဲတြင္ပင္ စာၾကည့္ ေနသည္ ဆိုသည္။ စာၾကည့္ရင္း ဆြဲေနေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိသည္။ သူမလဲ ရုတ္တရက္ သရဲ၊ တေစၦမ်ားလားဟု တန္းလန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွ သူမ ေဘးက ျခင္ေထာင္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပဴတင္းေပါက္ကေန အထင္မွားမိေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္ေသာအခါ အျပင္ကလူသည္ ျခင္ေထာင္အစြန္းတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ကိုင္အိတ္ကို ဆြဲေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေသာ အခါ “သူခိုး ၊ သူခိုး” ဟု ေအာ္ဟစ္ အကူညီ ေတာင္းေတာ့သည္။ သူခိုးသည္ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ အိမ္သာ ပိုက္လံုးမွ တစ္ဆင့္ တြယ္တက္လာကာ လွေသြးအခန္း ျပတင္းေပါက္ ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔၍ အျပင္မွ လွမ္းဆြဲျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ရွိေနတာ ေတြ႔ေသာ္လည္း မိန္းမငယ္ေလးမို႔ မႈေလာက္စရာ မရွိဟု သေဘာထားပံုလည္း ရသည္။ သို႔ေသာ္ လွေသြးက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေသာအခါ စာက်က္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူ အေပါင္းသည္ ရရာ တံျမက္စည္း၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တုတ္၊ ေပါက္တူးႏွင့္ ခက္ရင္းတို႔ကိုကိုင္ကာ ျပဴတင္းေပါက္ အျပင္မွ သူခိုးကို လွမ္း ထိုးခုတ္ၾက၏။ သူခိုးဆင္းမည့္ ပိုက္လံုးေအာက္ေျခတြင္ လည္း ေက်ာင္းသူ ငါးဆယ္ခန္႔သည္ အုတ္ခဲက်ိဳး၊ တုတ္ေခ်ာင္းတို႔ႏွင့္ အဆင္သင့္ ရွိေနေသာ အခါ သူခိုးသည္ အထက္လည္း ဆက္မတက္နိုင္၊ ေအာက္လည္း ျပန္မဆင္းရဲ၊ အခန္းထဲလည္း ဝင္မရႏွင့္ ပိုက္လံုးတစ္လွ်ာက္ ဗ်ာမ်ားေနသည္ ဟူသတည္း။ သို႔ရာတြင္ သူခိုးကား မိန္းမပ်ိဳတို႔၏ အားနည္းခ်က္ကို လွ်ပ္တစ္ပ်က္အတြင္း စဥ္းစားမိပံုရသည္။ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္က အေရးၾကီးေလျပီ။ သိပ္မၾကာခင္ ေယာက္က်ားသားမ်ား ေရာက္လာပါက သူ႔အဖို႔ လြယ္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ ရဲစခန္း မေရာက္ခင္ သူရဲေကာင္းမ်ား လက္ခ်က္ႏွင့္ သူ အသက္ထြက္သြားနိုင္သည္။ သူနာျပဳ သင္တန္းေက်ာင္း ဆိုသည္ကား အိမ္ေထာင္မရွိသူ အပိ်ဳမ်ားခ်ည္း ရွိသည့္ေနရာ မဟုတ္ပါေလာ.. ဒီလို ေနရာမ်ိဳးတြင္ လူစြမ္းျပခ်င္သူ အေျမာက္အမ်ား ရွိနိုင္ေလသည္။ သူခိုးသည္ ပိုက္လံုးအလယ္တြင္ ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနရင္းမွ ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ ေအာက္က ဝိုက္လံုး ေအာက္ေျခကို ဝိုင္းထားေသာ ေက်ာင္းသူ ေဘးကိုရွဲသြားၾကသည္။ သူခိုးသည္ ပုဆိုးေအာက္တြင္ ဘာမွ် ဝတ္မထားေခ်။ ထိုအခါ အုပ္ၾကီးသည္ “ဟင္” ကနဲ၊ “ဟာ”ကနဲ ျဖစ္ကာ “###.. သူခိုး၊ ရိုင္းစိုင္းသူေကာင္” ဟုသာ ေအာ္ဟစ္ကာ ေအာက္ေျခရွင္းသြားျပီ ျဖစ္ေသာ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း သူခိုးသည္ ဘုရင္ မင္းတရားၾကီး ၾကြခ်ီေတာ္မူသည့္ အလား တြဲေလာင္း တြဲေလာင္း၊ တန္းလန္း တန္းလန္း ျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္သြားသည္ ဘယ္သူမွန္းပင္ မမွတ္မိလိုက္ၾကေတာ့။ ဟူသတည္း။ ေက်ာင္းသူမ်ားကား ရိုက္ဖို႔ႏွက္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွင့္အုပ္ထားမိ၍ ထိုကိစၥကို အခဲမေက်ေသာ ေက်ာင္းသူၾကီးမ်ားက အေဆာင္ နံရံေပၚတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း သတိေပးစာ ကပ္ထားသည္ ဟူသတည္း.. “ေက်းဇူးျပဳရ၍ မည္သည့္ သူခိုးမဆို ေလးစားလိုက္နာရမည္(သတၱိရွိခဲ့ပါလွ်င္) အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ပါမွသာ အေဆာင္ေပၚ တက္ခိုးခြင့္ ရွိသည္” ပံု ပိေတာက္ေဆာင္ ရန္ကုန္သူနာျပဳ တကၠသိုလ္ သာဂိအိပ္ယာထဲ လွဲေနစဥ္အတြင္း ျပဴးက်ယ္လည္း ေရာက္လာတတ္သည္။ သူလည္း ဥမၼာႏွင့္ ျပန္အဆင္ေျပေနသည္ဟု ေျပာသည္။ သာဂိက သူသိခ်င္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းကို ေမးေသာအခါ ျပဴးက်ယ္က ျမန္မာစာေရးဆရာေက်ာ္ၾကီး ႏွစ္ဦး၏ စကားျဖင့္ ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္မွာ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ “ဆရာေသာ္တာေဆြက ေျပာတယ္ကြ.. စင္စစ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ သုခဆိုတာ လံုးဝမရွိ၊ အမွန္အားျဖင့္ မိမိစိတ္ကို လွည့္စားေနျခင္းျဖင့္ ဒုကၡကို ဖံုးကြယ္ ထားတတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရံဖန္ရံခါ ရရွိတတ္ေသာ စိတ္ၾကည္ႏူးမူ သုခေလးျဖင့္ ေက်နပ္ၾကရသည္သာ ျဖစ္သည္ တဲ့။ ေနာက္ျပီး ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာကလဲ ဒီလိုေျပာေသးတယ္ကြ ... ကိုယ္တိုင္ အိမ္ေထာင္ေရးကို မၾကံဳဖူးေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ေနေသာ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရးမ်ားကို ၾကည့္ျပီး သံုးသပ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ျခင္း ဟာ အိမ္ေထာင္ေရး ေအာင္ျမင္မူရဲ႔ အဓိက အခ်က္ပဲလို႔ ျမင္မိတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေလ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေအာင္ျမင္ေလ လို႔ဆိုလိုခ်င္တာပဲ၊ မွန္၊ မမွန္ေတာ့ မေျပာတတ္လို႔ ဆရာၾကီးက ဆက္ေျပာေသးတယ္။ ငါေတာ့ မွန္တယ္ ထင္တာပဲ။ ငါ့ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေျပာတဲ့ ရံဖန္ရံခါ သုခေလးၾကံဳရဖို႔ အျမဲတမ္း ခြင့္လႊတ္ထားတယ္ကြာ” “ေဟ...” သာဂိ ခမ်ာ ေဟ ကနဲ တစ္ခြန္းသာရြတ္နိုင္ျပီး ျပဴးက်ယ္၏ အယူဆသစ္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္ေပမည္။ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာေျပာေျပာ ခြင့္ လႊတ္ထားမွေတာ့ ဘာျပႆနာႏွင့္ ၾကံဳေတာ့မည္နည္း။ သာဂိသည္ ျပဴးက်ယ္ႏွင့္ မိစိုးတို႔ မလာသည့္ ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ စာအုပ္ေတြသာ လွိမ့္ဖတ္ေနမိသည္။ သူ ျမန္မာျပည္ တစ္လႊား ဒိုးကေလးလို လိမ့္ေနစဥ္ အတြင္း ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚ ဝယ္ထားေသာ စာအုပ္ေတြသည္ ဘီရိုၾကီး တစ္လံုးစာေလာက္ ရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္သည္။ အဲ .. မိစိုးတို႔ လာေသာ ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ သာဂိ စာမဖတ္ျဖစ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြကို မိစိုးေရာ၊ လွေသြးပါ ရိပ္မိေနၾကျပီ ထင္သည္။ မိစိုးသည္ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ သူ႔ကို စေနာက္ခ်င္သည္။ သူက လွေသြး ရွက္ျပီး ေနာက္မလာေတာ့မွာ စိုးသျဖင့္သာ နည္းနည္း ဟန္႔တားသလို မ်က္ႏွာ တင္းျပထားရသည္။ အမွန္ေတာ့ စေစခ်င္ပါသည္။ သူတို႔ မိန္းကေလးေတြသည္ ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးတြင္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္တြင္ သာဂိ ဗိုကက ခ်ဴပ္ရိုးေျဖသည္။ ခြဲထားေသာေနရာက အသားတက္ဖို႔ေတာ့ နည္းနည္း ္ က်န္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စိုးရိမ္စရာေတာ့ မရွိေတာ့ ဟုဆိုသည္။ သာဂိ ေဆးရံုတက္ကတည္းက လွေသြးကေတာ့ ဘာမွ်မျဖစ္သလို မ်က္ႏွာအမူအယာေလးႏွင့္ ရွိေနတတ္သည္။ သာဂိ ခန္႔မွန္း တတ္ပါျပီ။ အစားေကာင္းေကာင္းမစားရ၊ အေစာပိုင္းကဆို ဂလူးကို႔စ္ပိုက္ႏွင့္သာ ေနရသည္။ ေနာက္ အရည္ေလးနည္းနည္း၊ ေနာက္ အစာေပ်ာ့၊ ခုေတာ့ ထမင္းအနည္းငယ္ေတာင္ စားႏိုင္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပိန္က်သြားသည္။ ေပါင္ ၁၆၀ ေက်ာ္ရွိေသာ သာဂိ ခႏၵာကိုယ္သည္ ၁၂၀ ေလာက္သာ က်န္သည္။ သာဂိသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မနည္း ျပန္လည္ထူေထာင္ရသည္။ ေျဖးေျဖးခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းႏွင့္ စရသည္။ စေလွ်ာက္စက ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္းေလာက္ဆို သာဂိ မလွမ္းနိုင္ေတာ့။ အနာကလဲ လံုးဝ ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ အနာေဖးသည္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ကုတ္ရာေလာက္သာ ဗိုက္ေပၚတြင္ က်န္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္က အမာရြတ္ကေတာ့ ကင္းေျခမ်ားၾကီး တစ္ေကာင္ တင္ထားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထို႔အတူ လွေသြးတို႔လည္း အလာက်ဲသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သာဂိက ခဏခဏ သြားေတြ႔ေနသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလဲ ေကာင္းပါသည္။ မိစိုးဖို႔ ဟင္းစားပို႔ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူပို႔သမွ်သည္ မိစိုးၾကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းေတြ မဟုတ္ပါ။ လွေသြး ၾကိဳက္ေသာ ဟင္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ လွေသြးသည္ အိမ္မွာေတြ႔စဥ္တုန္းကႏွင့္ အေဆာင္မွာ ေတြ႔ရတာ သိပ္ေတာ့ မတူေခ်။ အိမ္မွာတုန္းက ရွက္ေနတာလား မသိ။ စကား သိပ္မေျပာ၊ အေဆာင္မွာေတြ႔ေသာ အခါတြင္ ဆိုလ်ွ င္မူ သူ႔အားကိုးေတြ ရွိ၍ ရဲတင္းသလား မဆိုႏိုင္။ ေတာ္ေတာ္ သြက္သြက္လက္လက္ ရွိသည္။ လူက ႏႈံးခ်ိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၁မိုင္၊ ေလာက္ထိ ေလွ်ာက္နိုင္လာသလို၊ သာဂိ ရြာျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိေတာ့။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ခုခု လုပ္မည္ စိတ္ကူးထားသည္။ သူ႔မွာရွိသမွ်ႏွင့္ ႏိုင္သေလာက္ ခြင္ေလးေတြအတြင္း စနည္းနာၾကည့္ေသာအခါ အသက္သာဆံုးသည္ ေဘာပြဲ လုပ္ဖို႔ ေၾကးအတိုင္းဖြင့္ကာ လာထိုးသမွ်ကို ဖုန္းႏွင့္ လွမ္းတင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ လူလဲ သက္သာသလို ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သိပ္မ်ားမ်ားလဲ ရင္းစရာမလို၊ ဒိုင္ၾကီးထံတြင္ စေပၚတင္ထားျပီး သူက ခ်ေပးသည့္ ႏွစ္ဖက္ခြလဲ ရသည္။ ထိုးသားတစ္ေယာက္က ေငြတစ္ရာ ထိုး၍ သူက ဒိုင္ကိုလွမ္းတင္တိုင္း ထိုတစ္ရာ အတြက္ ေကာ္မရွင္ တစ္ဆယ္ရသည္။ ထိုးသားကႏိုင္၍ ဒိုင္က ျပန္ေလ်ာ္ျပန္လွ်င္လဲ အေကာက္ဟု ဆိုကာ ထိုးသားထံမွ တစ္ရာကို တစ္ဆယ္ ေကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ အဝင္တစ္ဆယ္၊ အထြက္ တစ္ဆယ္ႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သာဂိ က ဆရာမၾကီး တူျဖစ္၍ ယံုၾကည္ၾကေသာေၾကာင့္လား မေျပာတတ္။ သာဂိသည္ ေဘာပြဲရွိသည့္ ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ တစ္ရက္ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ေတာ့ ေအာက္ထစ္ရသည္။ ဒါေတာင္ သာဂိ ရံဖန္ရံခါ လုပ္တတ္သည့္ ေၾကးဟတာ မပါေသးေခ်။ ဘာပဲ ေျပာေျပာသာဂိသည္ အဆင္ေျပေနျပန္သည္။ ဖုန္းတစ္လံုး ငွားကိုင္ျပီး ခါးခ်ိတ္ထားကာ ပိုက္ဆံအိပ္ခါးပတ္ၾကိဳးၾကီးပတ္၍ အင္းစိန္လမ္းမေပၚတြင္ ေဘာင္ခ်ာ ဖြင့္ေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိတြင္ အခက္ခဲ တစ္ခုရွိသည္။ လွေသြးက သူ႔ခ်စ္ျခင္းေတြကို မသိဘူး၊ မေျပာတတ္ဘူးႏွင့္ ေက်ာင္းျပီးမွ စဥ္းစားမယ္ လုပ္ေနျခင္းပင္။ မိစိုးကလည္း အားကိုးရပါသည္။ အခ်ိန္ရတိုင္း ဝင္ဝင္ေလွာ္ေပးတတ္သည္။ သာဂိ အရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသည့္ သေဘာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုေကာင္မေလးကို ဝယ္ေကၽြးရ က်ိဳးေတာ့ ထိုအတြက္ေတာ့ ဒင္းအေဆာင္ကို တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ ေရႊဘဲက ဘဲကင္ တစ္ျခမ္း ဆက္သေနရသည္။ နပ္ပါသည္။ ဝါဆို လျပည့္ေန႔ သူမတို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ သာဂိသည္ ဘုရားလိုက္ပို႔ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုေန႔က သာဂိသည္ တကၠဆီ တစ္စီးငွားကာ သူမတို႔ကို အေဆာင္ေရွ့သို႔ သြားေခၚသည္။ လွေသြးသည္ ပန္းႏုေရာင္ အက်ီ ၤလက္ရွည္ေလးႏွင့္ ေခ်ာကလက္ေရာင္ ထမီေလးကို ဆင္ျမန္းကာ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။ သာဂိသည္ သူမကို ေငးေနမိသည္။ မိစိုးက ကားထဲ ဝင္ထိုင္ရင္း “မ်က္လံုးေတြ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနရာ သာဂိ နည္းနည္း ရွက္သြားသည္။ ဒီေန႔က လျပည့္ေန႔မို႔ထင္သည္။ လိုင္းကားေတြ အားလံုးျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ဘုရားသြားသည့္ ကၽြတ္ျပီး သြားမွန္ေနဦးမယ္” ဆိုမွ သာဂိ ေရွ့ျပန္လွည့္ရသည္။ ေဘးက တကၠစီ သမား အစ္ကိုၾကီးေတာင္ သံုးကားဆိုလွ်င္ ေတာ္ရံု မိန္းကေလး မတိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပည့္ေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအထင္သည္ သာဂိ အထင္သာ ျဖစ္၍ ရန္ကုန္သူတကမူ ငါးရွဥ္႔တစ္ေကာင္ ရြံ႔ထဲ ဝင္သြားသလို ို႔ ေလွ်ာကနဲ၊ ေလွ်ာကနဲ တိုးဝင္ တက္သြားတတ္ၾကသည္။ သာဂိ မ်က္စိရႈပ္စရာေတြကို ဆက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ အာရံုေတြကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ဆီ ပို႔လိုက္သည္။ တိုကတိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ လွေသြးသည္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္ မသိ။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ေသးေသးေလးထဲတြင္ သူမ၏ မ်က္ဝန္းေလးေတြႏွင့္ ဖ်ပ္ကနဲ ဆံုမိၾကသည္။ သူမ ခ်က္ခ်င္း တစ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ သူမ ျပံဳးလိုက္သလား.. သိပ္ေတာ့ မေရရာ။ သာဂိ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူး သြားမိသလို လြမ္းသလိုလိုလည္း ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအျပဳမူေလးမ်ိဳးကို တစ္ခ်ိန္တုန္းက မိျဖဴလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ သာဂိ စိတ္ထဲတြင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လွေသြးကို မိျဖဴလိုေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် အျဖစ္မခံေတာ့။ ဘုရားေပၚက အျပန္တြင္ လွည္းတန္းလမ္းဆံုက အေပၚထပ္က ဘာဂါဆိုင္ေလးထဲတြင္ သူတို႔ အေအးေသာက္ၾကသည္။ ဆိုင္အျပင္ဘက္ ဝရံတာဘက္က ေထာင့္စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ကာ လွည္းတန္းလမ္းဆံုကို ေငးေမာရင္း တိတ္ဆတ္စြာ ထိုင္ေနမိၾကသည္။ သာဂိက မိစိုးေရွ့တြင္ လွေသြးကို ိ ဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲ ဟု စဥ္းစားေနခိုက္ မိစိုးက အလိုက္တသိ အိမ္သာ သြားဦးမည္ ဆိုသည္။ လွေသြးသည္ ေခါင္းေလးငံု႔ရင္း အေအးခြက္က ပလတ္စတစ္ပိုက္တံေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း စုပ္ေနရာမွ အလန္႔တၾကားၾကည့္ကာ သူမပါ လိုက္မည္ ဆိုကာ အတင္း ထလိုက္သြားသည္။ သာဂိ စိတ္နည္းနည္း ညစ္သြားသလို ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ သူမ ေၾကာက္ေနတာ ျဖစ္မည္။ ခဏၾကာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ေရာက္လာသည္။ မိစိုးက ဘာေတြ သြန္သင္ ျပဳျပင္ေပးလိုက္သည္ မသိ။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ပိုျပီး စိုလာကာ၊ ပါးမို႔ေလးေတြ ရဲလာသည္။ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ၾကရံုမွ် မၾကာေသး မိစိုးက “ဟယ္ေတာ့ ၊ အိမ္သာထဲမွာ လက္ကိုင္ ပဝါ က်န္ခဲ့ျပီ” ေျပာေျပာဆိုဆို ထထြက္သြားရာ လွေသြးက လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ္လည္း မမိလိုက္ေတာ့။ သူမသည္ အသားစားတတ္သည့္ က်ားရဲတစ္ေကာင္ေရွ့ ေရာက္ေနသာ သမင္ငယ္ေလးႏွင့္ တူေနသည္။ ေခါင္းကို မေဖာ္တမ္း ငံု႔ထားရင္း လက္ႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားသည္။ သာဂိ ျငိမ္းျငိမ္းကို သတိရမိျပန္သည္။ ျငိမ္းျငိမ္းလဲ ရွက္လာလွ်င္ ဤသို႔ ျပဳမူတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သာဂိ ဆံုးျဖတ္မိျပန္သည္။ လွေသြးကို ျငိမ္းျငိမ္းလို လံုးဝ မျဖစ္ေစရ ဟု။ သူမသည္ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ လက္ေလးႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္နယ္ရင္း အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး မရုန္းပါ၊ ေတာင့္လဲ မထားပါ၊ သို႔ရာတြင္ သူမ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနသည္ ဆိုတာကို လိႈင္းထ လက္ဝါးေပၚတင္ကာ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ရင္း... “လွေသြး..” ဟုေခၚလိုက္သည္။ပခံုးေလးက်ံဴ ႔သြားသည္မွ လြဲ၍ သူမက ျပန္မထူးပါ။ “ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္၊ လက္ထပ္ပါရေစ ေနာ္” သူမ က မ်က္ဝန္းေလးေတြ လွန္ၾကည့္သည္။ အို.. သူမ ငိုေတာ့မွာလား.. မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးထဲတြင္ လက္သန္းေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆြဲယူသြားသည္။ သာဂိသည္ သူမကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ ဘာျဖစ္သြားသည္လဲ.. ရွက္သြားတာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရေခ်။ စိတ္ဆိုးသြားတာလား.. ဒါလဲ မျဖစ္နိုင္ဟု ထင္သည္။ သာဂိ ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ သူမ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ဥေလးေတြ တစ္လိမ့္ လိမ့္ စီးက်လာတာ ေတြ႔ရသည္။ သူမ ထိုင္ရာက ထရပ္သည္။ ျပီးေတာ့ သာဂိကို မၾကည့္ပဲ .. "အစ္ကို ..ကၽႊန္မ အေၾကာင္းေတြ အရင္သိေအာင္ လုပ္ပါဦး" ခိုးရႈေနသည္။ သာဂိ သူမ ဘယ္လက္ေလး၏ လက္သန္းဖ်ားေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲယူလိုက္သည္။ သူမ မတတ္လႈပ္ရွားေနေသာ ရင္အံုေလးကို ၾကည့္၍ ခန္႔မွန္းနိုင္ပါသည္။ သာဂိက ထိုလက္သန္းေလးကို မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသည္ ထင္ရသည္။ သာဂိ အံ့ၾသစြာ ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ သူမက သူမ ဟုဆိုသည္။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သူမ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ေက်ာျပင္ေလး သိမ့္ကနဲ လႈပ္ခါသြားတာ ျမင္ရသည္။ သူမ ရိႈက္လိုက္တာလား.. သာဂိသည္ ေဝခြဲမရစြာ ေငးေမာၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထိုေန႔က သာဂိ မိစိုးကိုေတာင္ အေဆာင္ လိုက္မပို႔ျဖစ္။ မိစိုးကေတာ့ သူမ စံုစမ္းေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိသည္ မိစိုးခ်စ္သူ မားဆိုးႏွင့္ ထင္မွတ္ခဲ့တာ မွားသြားခဲ့ ဘီယာေသာက္ရင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ သူသည္ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ေတာ့ သိထားျပီဟု ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ခုမွ သိသည္။ လွေသြး ဘာျဖစ္သြားသည္ကို စဥ္းစားမရေခ်။ မားဆိုးကေတာ့ အားေပးပါသည္။ သူ႔မိသားစု ျပႆနာ တစ္ခုခုရွိလို႔ ေနမွာပါဟု ဆိုသည္။ မားဆိုးက မေလးရွားထြက္ အလုပ္လုပ္ေတာ့မည့္သူ ျဖစ္သည္။ ယခု ပတ္စ္ပို႔စ္ေစာင့္ရင္း ရန္ကုန္မွာ လာႏွပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ရြာတည္းသားခ်င္း နဂိုလ္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းစြဲလဲျဖစ္၊ ေယာက္ဖေလာင္းလဲ ျဖစ္၍ သာဂိက ညေနတိုင္း ေခၚေခၚျပီး ဘီယာတိုက္သည္။ ယခု အားလပ္ ရွာရေတာ့ မခက္နိုင္ေခ်။ ရွိေနရသနည္း... ေနေသာ မားဆိုးက မနက္ျဖန္ လိႈင္သာယာ သြားေပးမည္ဟု ေျပာသည္။ လိပ္စာက မိစိုးထံက ရျပီးျဖစ္၍ သာဂိ အင္းမလုပ္၊ အဲ မလုပ္ႏွင့္ ဘီယာခ်ည္း ဖိေသာက္ေနမိသည္။ လွေသြးတြင္ ဘာျပႆနာေတြ မားဆိုးက မခ်ိဳ၊ မခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လွေသြး၏ ဘဝေလးအေၾကာင္းကို ဤသို႔ ဇာတ္စံုခင္းျပ၏။ ေရႊေတာင္ၾကီး ျပိဳျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေနေတာ့သိပ္မပ်က္ခဲ့ေခ်။ ဖခင္ၾကီးထားခဲ့ေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အေျဖသည္ ေနာက္တစ္ရက္ ညေနေစာင္းတြင္ မားဆိုး၏ ျပံဳးျဖဲျဖဲ မ်က္ႏွာၾကီးႏွင့္ အတူပါလာခဲ့သည္။ လွေသြး၏ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ လွေသြး ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ အရြယ္တြင္ရုတ္တရက္ အနိစၥေရာက္ခဲ့သည္။ ကုန္စံုဆိုင္ေလး တစ္ခုေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ က်န္ခဲ့သည္။ ျပႆနာ၏ အစသည္လည္း ထို မိခင္ျဖစ္သူသည္ ခင္ပြန္းသည္ အိမ္ဦးနတ္ၾကီးကို ျပဳစုလုပ္ေကၽႊးျခင္းႏွင့္ လွေသြးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ဒီႏွစ္မ်ိဳးသာ လုပ္တတ္သည့္ အိမ္ရွင္မေကာင္း တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဖခင္၏ ကုန္ပစၥည္း စာရင္းဇယား၊ အဝင္အထြက္ တို႔ကို ဘာတစ္ခုမွ် မေလ့လာ မသိရွိခဲ့။ ယခု ဖခင္ျဖစ္သူ ေပးရန္ရွိသူမ်ားက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ ရုတ္တရက္ၾကီး ဦးေဏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ဆံုးပါးသြားသည့္ အခါ ရရန္ရွိသူမ်ားက လာေတာင္းၾက၍ ထိုအခါ အဝင္အထြက္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ ရုတ္တရက္ ေဇာက္ထိုးၾကီး ျဖစ္သြားျပီး အေၾကြးရွင္မ်ားကို ဆိုင္ပါမက၊ အိမ္ပါ ထိုးဆပ္ရမည့္ အေျခအေန ျဖစ္လာသည္။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ လွေသြးကို ဖက္ငိုရံုသာ လုပ္တတ္ေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ကယ္တင္ရွင္ တစ္ဦးလည္း ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိသူက ေစ်းထဲက ု လက္ကားဆိုင္ရွင္ၾကီး ဦးပိုင္စိုးသူျဖစ္သည္။ ငယ္ကေပါင္းသည့္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္း လွေသြး ဖခင္ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ေလာ.. လွပနုနယ္ အရြယ္ က်န္ေသးသည့္ လွေသြး မိခင္ေၾကာင့္ေလာ.. ဆိုတာေတာ့ ကာယကံရွင့္ ဦးပိုင္(ဦးပိုင္စိုးသူ) မွ သိေပလိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ၊ လွေသြးတို႔ကို ကူညီ ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဦး ပိုင္၏ ကူညီမူႏွင့္ ရရန္ရွိသူေတြကို ေဖာ္ထုတ္နိုင္ခဲ့သလို၊ ေပးရန္ရွိသူတို႔ကို အလွည့္က်စနစ္ျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆပ္ဖို႔ ညွိႏိႈင္းနိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိထိုေသာ ကိစၥတို႔ျဖင့္ ဦး ပိုင္ သည္ လွေသြးတို႔အိမ္ကို ု အဝင္အထြက္ မ်ားလာသလို ပတ္ဝန္းက်င္က ေမးေငါ့သံတို႔ကလည္း ညံသည္ထက္ ညံလာခဲ့သည္။ ပိုင္ကို တရားဝင္ လက္ထပ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေမးေငါ့မူကို တုန္႔ျပန္လိုက္ေတာ့ေလ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ လွေသြး၏ မိခင္ မုဆိုးမေလးသည္ ဖခင္ဆံုးျပီး တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ တစ္ခုလပ္ ဦး လွေသြးတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ေစ်းေရွ့က ဦးပိုင္၏ တိုက္အိမ္ၾကီးေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကရ ေတာ့၏။ ထိုအခါ ပတ္ဝန္းက်င္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ လွေသြး၏ မိခင္အေပၚကေန လွေသြး ဘက္သို႔ ေရာက္လာျပန္ေခ်ေတာ့သည္။ ဦး ပိုင္ ကလည္း ဟိုးယခင္ ခပ္ငယ္ငယ္ ဘဝက မိန္းမကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ နာမည္ရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူက ေစ်းေကာက္၊ ေစ်းေခါင္း ဘဝမွ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္လာသူ၊ ေစ်းထဲက ေစ်းသည္ ပ်ိဳပ်ိဳ၊ အိုအို မေရြးကို ႏႈတ္သရမ္းတတ္သူ၊ လက္သရမ္းတတ္သူ၊ ရလွ်င္ ရသလို ဂြင္ၾကံဳႏိႈက္၍ စားတတ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ဆိုင္ရွင္ ဘဝေရာက္ကာ မိန္းမရေတာ့မွ ျငိမ္သြားတာ တစ္ျမိဳ႔နယ္လံုး အသိပင္။ ထိုမိန္းမကလည္း ဦးပိုင္ကို ငါးႏွစ္ခန္႔သာ ေပါင္းျပီးေနာက္ မရ၊ အရ ခြဲခြာကာ သီလရွင္ ဝတ္သြားခဲ့သည္။ မရ၊ အရ ဟု ဆိုရျခင္းမွာ ပထမတစ္ၾကိမ္ သီလရွင္ ဝတ္မည္ဆိုေတာ့ ဦး ပိုင္ က ခြင့္မျပဳ၍ ဆံခ်ျပီးမွ ဝတ္ခြင့္မရခဲ့။ ထိုအခါ ေယာဂီ ဝတ္ႏွင့္ပင္ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းတြင္ ေနေနသည္။ အိမ္ကို ျပန္မလာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးပိုင္ ခြင့္ျပဳလိုက္ရေတာ့၏။ ျပႆနာ၏ အေၾကာင္းရင္းကိုကား ေမး၍မရခဲ့။ သူမက ေမးလာသမွ် လူတိုင္းကုိ ေလာကီကို စိတ္ကုန္၍ ဟုသာ ေျဖခဲ့သည္။ ယခု ထို ဦးပိုင္စိုးသူႏွင့္ လွေသြး အေမတို႔ ယူခဲ့ၾကကာ လွေသြး၏ ပေထြး ျဖစ္လာခဲ့ေပျပီ။ ထိုစဥ္က လွေသြးသည္ အပ်ိဳေပါက္စေလး အရြယ္ေတာ့ ေရာက္ေနခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ေလာကၾကီး အေၾကာင္းကို ေသခ်ာ မသိေသးေသာ္လည္း ပေထြးကို ေၾကာက္ရမယ္မွန္းေတာ့ သိသည္။ ညေနေစာင္းခ်ိန္ေရာက္၍ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ဦးပိုင္ အရက္ေသာက္ေနျပီ ဆိုပါက လွေသြးသည္ အခန္း ထဲက မထြက္ဝံ့ရွာေတာ့ေခ်။ အေပါ့ အပါးသြားဖို႔ေတာင္ မရဲ၍ ဆီးအိုး တစ္လံုး ေဆာင္ထားရသည္။ ဥိးပိုင္ေရွ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္မိလွ်င္ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေဝ့ကနဲ ၾကည့္တတ္ေသာ ဦးပိုင္၏ ရီေဝေဝ စူးရွရွ မ်က္လံုးၾကီးမ်ားကို ေၾကာက္သည္။ ရႊံသည္။လွေသြး၏ မိခင္ကေတာ့ တဆိတ္ကေလး ေနနိုင္လြန္းသည္ ဆိုရမည္။ လွေသြးက အခန္းတံခါးဂ်က္ ေနာက္တစ္ခု ထပ္တပ္ေပးဖို႔ ေျပာေတာ့ လွေသြးမိခင္က ရယ္သြမ္းေသြးရင္း "မလိုပါဘူး သမီးရယ္ " ဟုသာဆိုခဲ့သည္။ လွေသြးသည္ အိမ္မွာေနရတာ မေပ်ာ္ေခ်။ မယူေခ်။ အေမ ေပးျပီးျပီ ဟုဆိုကာ အျမဲ ျငင္းတတ္သည္။ ဦးပိုင္က မ်က္ႏွာပ်က္သြားေသာ္လည္း အခ်ိန္မီွ ျပန္လည္ ျပံဳးျပနိုင္သူလည္း ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ေတာ့ အဝတ္အစားေလးေတြ ယူလာတတ္သည္။ အထည္ဆန္းဆန္းေလးေတြ၊ ဂါဝန္လွလွေလးေတြ မို႔ လွေသြး ကိုင္ၾကည့္ခ်င္မိေသာ္လည္း မထိဝံ့ေခ်။ လွေသြးကျငင္းေတာ့ အေမက "ယူလိုက္ပါ သမီးရယ္၊ ဦးက ေစတနာႏွင့္ ေပးတာပါ" ဆိုကာ ဦးပိုင္ကေတာ့ ဂရုတစိုက္ရွိလွသည္။ ေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း မုန္႔ဖိုး လာေပးတတ္သည္။ လွေသြးက လွေသြးလက္ထဲ အတင္းထည့္ေပးသည္။ လွေသြးသည္ ဂါဝန္လွလွေလးကို ကိုယ္လံုးေလးေပၚ ကပ္၍ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း အမွတ္မဲ့ ျပတင္းေပါက္ ဘက္သို႔ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ တစ္ဖက္ျခံက အသားတိုး ဝက္မၾကီးသည္လွေသြးကို ျပဴးျပဲျပီး ျပန္ၾကည့္ေနေလသည္။ ဒီလိုႏွင့္ လွေသြး ဆယ္တန္း ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းသူၾကီး ျဖစ္လာေသာ လွေသြးသည္ သိသိသာသာၾကီးကို ဖြံ႔ထြား လာသည္။ မႏွစ္က ကိုးတန္းတက္စ ကတည္းက ဖြံ႔ထြားလာေသာ လွေသြးသည္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူၾကီး ျဖစ္လာေသာ အခါ ပိုမို ျပည့္စံုလာသည္။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက သူမ်ားထက္ ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ အဖု၊ အထစ္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့သည္။ လမ္းမွာ ေက်ာင္းမွာ အရပ္ရွည္၍ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ဖို႔ တာဝန္ေပးခံရေသာ လွေသြးသည္ ယခုအခါ ျမင့္မားသြယ္ေျပာင္းသည့္ ေကာင္ေလးအမ်ားစု၏ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ လွေသြးထံတြင္ ဆံုမွတ္အျဖစ္ ရွိေနၾကသည္။ လွေသြးသည္ ၾကည္ႏူးေနမိတတ္သည္။ အစြမ္းကုန္ ဖူးပြင့္ေတာ့မည့္ ပန္းငံုဖူးေလးႏွင့္ တူသည္။ ထိုအတြက္ လွေသြး ကိုယဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္ ့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ျပီး၍ ေက်ာင္းျပန္ မတက္ခင္ေလးမွာ ျဖစ္သည္။ လွေသြးသည္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ဇီၤးထုပ္ဝယ္ဖို႔ မုန္႔ေစ်းတန္းဘက္သို႔ သြားသည္။ စကားသံေလးမ်ားကို ေရွာင္ရွားရင္း လွေသြး စိတ္ညစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ဇီးထုပ္ဝယ္ျပီး အျပန္ ေကာ္ရစ္တာ ေထာင့္ခ်ိဳး အေရာက္.... လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေကာင္ေလးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၏ အၾကည့္ႏွင့္ မၾကားတၾကား မထိတထိ သို႔ရာတြင္ ထိုၾကည္ႏူးမူကေလးကို ပ်က္ဆီးေစမည့္ အေၾကာင္းရာသည္ မၾကာခင္တင္ လွေသြးထံသို႔ "အလကားပါကြာ.. မင္းတို႔မို႔ ၾကည့္ေနတာ၊ အဲဒါ လက္ေယာင္လိုက္ေနတာကြ..." "ေဟ.... ဟုတ္လား.. ဘယ္သူ႔လက္လဲ" "ပေထြးလက္" "ဟားဟားဟားဟား....." ေက်ာင္းသားတစ္အုပ္၏ ရယ္သံသည္ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ လွေသြးသည္ ဒါ သူ႔ကို ေျပာတယ္ဆိုတာ သိသည္။ နားေတာ့ မလည္ေခ်။ ရွက္စရာ ကိစၥ တစ္ခုခုကို ေယာက္က်ားေလး စကားႏွင့္ ေျပာရင္း သူႏွင့္ ဦးပိုင္ကို သမုတ္လိုက္သည္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိသည္။ တိတိက်က်ေတာ့ မသိ။ အထူး သျဖင့္ လက္ေယာင္လိုက္သည္ ဆိုေသာ စကားကို နားမလည္ေခ်။ လွေသြးႏွင့္ အတူထိုင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ မသိၾက။ မိခင္ျဖစ္သူကို ေမးေတာ့လည္း မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ ပ်က္သြားသည္မွ လြဲ၍ "ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ၊ သမီးရယ္ " ဟုသာ ဆိုသည္။ လွေသြးသည္ ထိုစကားလံုး၏ အဓိပ္ပါယ္ကို အရမ္း သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သူမ ပတ္ဝန္းက်င္ေလး၌ သူမကို ေျဖဆို ေပးနိုင္မည့္ကိုလည္း ရွာ၍ မေတြ႔ေခ်။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းျပန္တက္သည့္ အခါတြင္မွ သူမ အကူအညီ ေတာင္းနိုင္မည့္လူကို ေတြ႔သည္။ ထိုသူက ကိုညိဳ ျဖစ္သည္။ တစ္ ကယ့္သူ႔အမည္ရင္းက မညိဳ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ကိုညိဳဟု ေခၚမွ ၾကိဳက္သည္။ ေယာက္က်ားစိတ္ေပါက္ေနေသာ ဆယ္တန္း ႏွစ္က် မမ ျဖစ္ေလသည္။ လွေသြးကို အရမ္း ဂရုစိုက္သလို ရည္းစားစကားလည္း ႏွစ္ခါ သံုးခါ ေျပာဖူးသည္။ လွေသြးသည္ ကိုညိဳကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ ကိုညိဳက " လက္ေယာင္လိုက္တယ္ ဆိုတာကကြာ... ရင္သားႏွင့္ တင္ပါးေတြကို တစ္ လွေသြးက တင္းတင္းရင္းရင္း ေယာက္ေယာက္က အျမဲကိုင္ေနရင္ ထြားလာတတ္တာကို ေျပာတာ။ ဒါေပမယ့္.. လွေသြးႏ်င့္ မတူပါဘူး။ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ႏွင့္ ထြားလာတာ။ ဟို လက္ေယာင္ လိုက္တာမ်ိဳးက ေပ်ာ့တြဲတြဲႏွင့္ ၾကီးလာတာ။ အဲဒိေကာင္ ေတြက ဘာမွ သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ပါးစပ္ အရသာ ခံဖို႔ပဲ တတ္တာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလို မလုပ္ဖူးေနာ္။ လွေသြးေလးကို ရာသက္ပန္ ရိုးေျမက် ေသတပန္ သက္တစ္ဆံုး ခ်စ္ေနမွာ.. ယံုပါ" အေရးထဲ မိန္းကေလးခ်င္း ရည္းစားစကား အေျပာခံေနရေသးသည္။ လွေသြး ခါတိုင္းလို ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ ေလးရယ္၍ ရယ္စရာ လုပ္ပစ္ရန္ လည္း စိတ္ကူး မေပၚမိ။ လွေသြးအာရံုထဲတြင္ " ပေထြးလက္ " ဆိုေသာ စကားသံေတြကိုသာ ပဲ့တင္သံလို ျပန္ျပန္ ၾကားေန ရသည္။ ကိုညိဳသည္ သူမ အနားတြင္ ထိုင္၍ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ့သည္။ လွေသြးသည္ သူေျပာသမွ် စကားလံုးေတြကို ၾကားသည္လည္းရွိ၊ ေမးလာ သမွ်ကိုလည္း ေခါင္းေတြခ်ည္း စြတ္ညိတ္ ေနမိသည္ ထင္သည္။ မၾကားသည္လည္း ရွိ၍ ထိုင္နားေထာင္ေနမိသည္။ သူက.. ေနာ္.. ဟုတ္လား.. တစ္ကယ္.. စသည္ျဖင့္ ထိုေန႔က ေက်ာင္းဆင္းသြားေသာ္လည္း လွေသြး အိမ္မျပန္ျဖစ္။ ကိုညိဳ ေခၚေဆာင္ရာ သာဓုကန္ေဘးက ေလွာ္ကားရြာေလး သို႔ လိုက္လာမိခဲ့ ေလသည္။ ေလွာ္ကားရြာေလးသည္ ျငိမ္သက္၊ ေအးခ်မ္းေသာ ရြာေလး ျဖစ္သည္။ အမွတ္(၄) လမ္းမၾကီးေပၚမွ ကားသံမ်ားကလြဲလွ်င္ ဆူညံသံကို ၾကားရေလ့ မရွိေသာ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္း ခ်ိန္မ်ိဳး ဆိုလွ်င္ အိမ္ျပန္ႏြားတို႔၏ အသံႏွင့္ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ထေရ သမား အခ်ိဳတို႔၏ ျမဴးတူးသံ၊ ရြာလယ္ ဗီဒီယိုရံုက ႔ လူေခၚသံတို႔က လြဲလွ်င္ ဘာသံမွ် ၾကားရေလ့ မရွိေသာ ရြာေလး ျဖစ္သည္။ လွေသြး ေရာက္ေနေသာ အိမ္ေလးသည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ေနရာေလး ျဖစ္ပံုရသည္။ အိမ္ရွင္ ဦးေလး ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းဟု သေဘာထားပံုရသည္။ သို႔ရာတြင္ လူၾကီးသူမ ပိီသစြာ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္ပံုလဲ ရသည္။ ဦးသားသားဆိုေသာ လူၾကီးကလည္း သေဘာေကာင္းပံုရသည္။ အျမဲျပံဳးေနပံုရေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကိုညိဳသည္ သူ႔ တူမေတာ္သည္။ ယခု တူမေလးက မိန္းမ ခိုးလာသည္ ဆိုေတာ့ ဦးသားသားလဲ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိေတာ့ျဖစ္သြားေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ လွေသြးကို ေမးရင္းျမန္းရင္း လွေသြး အေၾကာင္းစံုကို သိသြားသည္။ လွေသြးကို ေပ်ာ္သလို ေနရန္မွာကာ ရြာလူၾကီးထံ ဧည့္စာရင္း တိုင္ေပးမည္ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳကေတာ့ တစ္ခါတည္း အသိအမွတ္ျပဳ ထြက္လာရသျဖင့္ ေပ်ာ္သလိုလိုလည္း ျဖစ္ေနသည္။ လက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔ခ်ည္း ပူဆာေနသည္။ လွေသြးကေတာ့ အဲဒီ ကိစၥကို စိတ္မဝင္စား။ အိမ္က အေမ စိတ္ပူေနမလားဟု လည္း ေတြးမိသည္။ ေနာက္ျပီး ေနရာသစ္မို႔ နည္းနည္းလည္း ေၾကာက္ေနမိသည္။ ေၾကာက္ရသည့္ အေၾကာင္းက ဦးသားသား၏ သား ကိုလသန္က လွေသြးကို ၾကည့္ေနပံုမွာ ူ စားေတာ့မလို ဝါးေတာ့ မလို ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူသည္ ထေရလည္း မူးေနပံုရသည္။ သူ႔မိန္းမ အစ္မ ေဝေဝသင္းကေတာ့ သေဘာေကာင္းသည္။ လွေသြး လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ဘာမွ အားမငယ္ဖို႔ အထပ္ထပ္ ေျပာေနသည္။ ကိုညဳိ ကလည္း ကိုလူသန္ကိုေတာ့ ေၾကာက္ပံုေပၚသည္။ ကိုလူသန္စကားကိုလြန္ဆန္သည္ ဟူ၍ မရွိေပ။ ကိုလူသန္ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ေနတုန္း ကိုလသန္ ူ ခိုင္းသမွ် တစ္ခုမွ် ျငင္းဆန္ဝံ့သည္ မရွိ။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ မ်က္လံုးက လွေသြးထံ ေရာက္သြား၍ ကိုလူသန္က ေဟာက္လွ်င္လည္း ဘာမွ် ျပန္မေျပာရဲရွာ။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ကိုလူသန္က ဓားထိုးမူႏွင့္ ေထာင္ က်ဖူးသည္ဟု ဆိသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုညိဳက ု သူ႔ထက္ မိုကသူကို ေၾကာက္ေနရျခင္း ျဖစ္မည္။ ခဏေနေတာ့ ထမင္းစားဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ ဦးေလး ္ ဦးသားသားက ျပန္မေရာက္ေသး။ ကိုလူသန္က လွေသြးႏွင့္ ကိုညိဳကို စားႏွင့္ဖို႔ ေျပာသည္။ လွေသြး အားနာနာႏွင့္ ဦးသားသားကို ေစာင့္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း ကိုညိဳက စစားေသာ အခါ ဟန္မေဆာင္ နိုင္ပဲ ဝင္စားရေတာ့သည္။ ေတာထမင္းႏွင့္ ကာလသားခ်က္ ျဖစ္၍ေလာ မေျပာတတ္၊ အခါတိုင္း ထမင္း တစ္ပန္းကန္ ကုန္ဖို႔ မနည္း စားရေသာ လွေသြးသည္ တစ္ပန္းကန္ ကုန္ျပီးသည့္တိုင္ အနည္းငယ္ ထပ္ယူရေသးသည္။ ဘာမွေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ပါတာ မဟုတ္။ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ႏွင့္ ငရုပ္သီးေထာင္း ဒီႏွစ္မ်ိဳးတည္းကိုပင္ စားေကာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ စားျပီးေတာ့ ကိုလူသန္က လွေသြးတို႔ကို သူတို႔ အခန္းထဲ ဝင္အိပ္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကိုညိဳက အရင္ဝင္သည္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲရွိ ပိတ္သား ခပ္ထူထူ ျခင္ေထာင္ ထဲတြင္ လွေသြး လွဲေနရင္း စဥ္းစားမိသည္။ အေမ စိတ္ပူေနေလာက္ျပီ။ ထိုစဥ္ ကိုညိဳက လွေသြးကို သိုင္းဖက္လာ၍ ရုတတရက္ လန္႔သြားမိေသာ္လည္း မိန္းမခ်င္းပဲဟု အေတြးဝင္ကာ လႊတ္ထားလိုက္သည္။ ္ သူလဲ ခဏတျဖဳတ္သာ စကား ေျပာနိုင္ျပီး ေနာက္ ျငိမ္က်သြားသည္။ အင္း.. စားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေငးရင္း လွေသြးလဲ မ်က္လံုးေတြ စင္းလာသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေပ်ာ္ တာမ်ိဳး မဟုတ္။ စားကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလျပီ ထင္သည္။ ယေန႔ကိုညိဳ ထမင္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားသည္။ ေတြးရင္း၊ ေတြးလို႔ ေကာင္းလာတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ လွေသြး အေတြး တစ္ခုကို ေတြးလိုက္လွ်င္ အဆံုးမရွိေတာ့ ဟု ထင္ရသည္။ မ်က္လံုးကို ေမွးေမွးေလး ဖြင့္ျပီး ျခင္ေထာင္ အမိုးက အပ္ခ်ည္ေလးေတြကို ဘာႏွင့္ ရက္သလဲဟု ကိုညိဳက လွေသြး ကို ဖက္ထား ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေနမိတာေတာင္ ေတြးလို႔ ေကာင္းေနသည္။ ထိုစဥ္ ေဘးက ရင္းမွ ဘာေတြလဲ မသိ စကားေတြ ေျပာသည္။ ေျပာသံက တိုးတိုးေလးေပမယ့္ လွေသြး အၾကီးအက်ယ္ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္သြားသည္။ ခုန ကအေတြးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ မသိေတာ့။ လွေသြး ကိုညိဳ႕လက္ကို ဖယ္ထုတ္ဖို႔ ျပင္သည္။ သူမ လက္ေတြသည္ တိမ္မွ်င္ တစ္စႏွယ္ ျဖစ္ေနျပီ ဟု ထင္သည္။ ေပါ့ပါးလြန္းေနသည္။ ထို႔အတူ ေႏွးေကြးလြန္းေနသည္။ ကိုညိဳ႕ လက္ကို ထိမိေတာ့ အာရံုက အထိသည္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ျပန္႔သြားသည္။ အင္း.. ကိုညိဳ႕ လက္မွာ အေၾကာ ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ရွိသလဲ.. ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနမိစဥ္ ျခင္ေထာင္ကို လွပ္၍ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။ အာရံုပ်က္သြား၍ လွေသြး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ခပ္ေမွးေမွးသာ ဖြင့္၍ ရေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဝင္လာသူက ကိုလူသန္။ လွေသြး မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူက အိမ္ရွင္ ျဖစ္ေန၍ ဘာမွ် မေျပာ အက်ၤ ီကိုယ္ခၽႊတ္ၾကီးျဖင့္ လွေသြးႏွင့္ ကိုညဳိ ၾကားထဲသို႔ တိုးဝင္လာေလသည္။ ေတာ့ပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆက္ေတြးဖို႔ ျပင္သည္။ ကုိလူသန္ကေတာ့ ဒိီလို ဟုတ္ပံုမရ။ ေျဖးေျဖးခ်င္း မျပီး ေရႊ႕သည္။ကိုညိဳသည္ ဘလံုးဘေထြး ေရရြတ္ရင္း ပါသြားသည္။ ေနာက္ သူလွေသြးဘက္သို႔ လွည့္လာသည္။ လက္ၾကီး တစ္ဖက္ ၾကမ္းရွမူကိုသာ စူးစမ္းေနမိသည္။ အသားခ်င္း ထိသလို ခံစား ျပီးေတာ့ လွေသြးကို ဖက္ထားေသာ ကိုညဳိ ကို ျခင္ေထာင္ တစ္ဖက္စြန္းသို႔ ေရာက္သြားေအာင္ က လွေသြး ေပါင္တံေလးေပၚ လာထိသည္။ လွေသြး လန္႔မသြားပါ။ ထိေတြ႔လာေသာ လက္ဖဝါးၾကီး၏ လွေသြးဝတ္ထားသည္က ေက်ာင္းစိမ္း ခ်ည္သား ထမီေလးျဖစ္၍ သူ႔ လက္ဝါးၾကီး၏ ထိေတြ႔ပြတ္သပ္မူကို ေနရသည္။ ေနာက္ သူသည္ လွေသြး ထမီေလးကို ေျဖခ်လိုကသည္။ ္ " ရွင္.. ဒါဘာလုပ္တာလဲ " ျခင္ေထာင္ကို လွပ္၍ ဝင္လာသူက ကိုလူသန္မိန္းမ ေဝေဝသင္း ျဖစ္သည္။ "ဟ.. မင္း.. မအိပ္ေသးဘူးလား" ရွင္ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ့တာ " ရွင္.. ၾကက္သားဟင္းထဲ ဟို အရြက္ေတြ ထည့္ေနကတည္းက ကၽႊန္မ သိတယ္။ ကၽႊန္မတုန္းကလည္း မဟုတ္လား။ ရွင့္ အေၾကာင္းကို သိလို႔ ရွင္ခ်က္တဲ့ ဟင္းကို မစားတာ၊ ကိုလသန္ရယ္ .. ကၽႊန္မ ရွိရဲ႕ သားႏွင့္ ူ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို လုပ္ ရတာလဲ၊ ေနာက္ျပီးသူက ကေလးပဲ ရွိေသးတာ၊ ရွင့္ ညီမႏွင့္ ရြယ္တူပါ၊ ရွင့္ညီမ မညိဳကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီလိုလုပ္ ရင္ ရွင္ ဘယ္လိုေနမလဲ.." " တိတ္စမ္း.. ဖာသည္မ၊ ထြက္သြားစမ္း " အက်င့္ပ်က္ရဲ႕ .." " ဟုတ္တယ္၊ ကၽႊန္မက ဖာသည္မ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ရွင့္လို ေထာင္ထြက္ကို ယူထားတာ၊ရွင္သာ အခုထြက္၊ " ငါ.. လုပ္လိုက္ရရင္ .. နင္ေသေတာ့မယ္ေနာ္.." " အံမယ္ေလးေလ.. လာပါ.. လုပ္ၾကည့္စမ္းပါ၊ နင့္ကို မေၾကာက္လို႔ ယူထားတာဟဲ့၊ ေထာင္ေလး တစ္ခါ က်ဖူးတာမ်ား.. ေၾကာက္ ရမယ္လို႔.. ဟက္ဟက္.. ငါက ေထာင္ေလးခါ က်ဖူးတာ နင္မသိဘူးလား၊ လာစမ္းပါ" " နင္.. နင္.. သိမယ္.. ကဲဟာ.." " ျဖန္း " ေဝေဝသင္း ခ်ာကနဲ လည္ထြက္ သြား လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စံု ညွစ္ရင္း ကိုလူသန္က ေျပာေျပာဆိုဆို ေဝေဝသင္း၏ ပါးကို ရိုက္ထည့္လိုက္သည္။ ေယာက္က်ားအားမို႔ သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကလည္း ေခသူ မဟုတ္၍ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လူးလဲ ထကာ ကိုလူသန္၏ ေဂြးဥ ႏွစ္လံုးကို " ေဟာဒီမွာ.. သူခိုး.. သူခိုး.. လာၾကပါဦးေတာ္.. သူခိုး တက္လို႔ပါ " ပါးစပ္ကလည္း အသံကုန္ေအာ္ကာ လက္ကလည္း ကိုလူသန္၏ ေဂြးဥေတြကို အားကုန္ညွစ္သည္။ ကိုလူသန္ နာလြန္း၍ တအားအား ေအာ္ျပီး ရုန္းသည္။ ေဝေဝသင္း ဆံပင္ေတြကို ေဆာင့္ဆြဲသည္။ ေဝေဝသင္းကလည္း မလႊတ္၊ ေဘးအိမ္က လူေတြ ထရံတခါးကို ခ်ိဳးဖ်က္ျပီး ဝင္လာေတာ့ ကိုလူသန္ မ်က္ျဖဴ လန္လု နီးပါး ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ ထိုစဥ္ခ်ိန္မွာပင္ ဦးသားသား လည္း ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေနာက္ တြင္ လွေသြး ေမေမႏွင့္ ဦးပိုင္ .. တစ္ကယ္ေတာ့ ဧည့္စာရင္း တိုင္မည္ဆိုကာ ထြက္သြားေသာ ဦးသားသားသည္ လိႈင္သာယာက လွေသြးအေမကို သြားအေၾကာင္း အိမ္ေပၚမွ ေမာင္းခ်လိုက္ ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေရာက္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္လည္သိရေသာ အခါ ဦးသားသားသည္ သူ႔သားကို ေတာ့သည္။ အားလံုးျပီး၍ လွေသြး အေမက လွေသြး ဆံပင္ေလးကို သပ္တင္ေပးေနသည့္ခ်ိန္ထိတိုင္ လွေသြးႏ်င့္ ကိုညိဳသည္ ေကာင္း ေကာင္း သတိမရၾကေသးေပ။ ကိုလူသန္သည္ ၾကက္သားဟင္းထဲတြင္ ေဆးေျခာက္ရြက္ေတြ ခတ္ထည့္ကာ လွေသြးကို ၾကံစည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါကို အတြင္းသိ သူ႔ မိန္းမ ေဝေဝသင္းက ရိပ္မိ၍ လွေသြးကို အခ်ိန္မွီ ကယ္တင္နိုင္ခဲ့သည္။ လွေသြးေမေမသည္ ေဝေဝသင္းကို ေက်းဇူးတင္လြန္း၍ ထိုင္ရွိခိုး မတတ္ျဖစ္ေနသည္။ ေဝေဝသင္းသည္ အညိဳအမည္း စြဲေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ " မလိုပါဘူး၊ အန္တီရယ္၊ ကၽႊန္မက မိန္းမေကာင္း တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ယုတ္ညံ့တဲ့ စိတ္ေတာ့ မရွိဘူး၊ အေျခအေန အရ မိန္းမပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ တစ္ျခား မိန္းကေလးေတြ ကၽႊန္မလို ျဖစ္မွာ ကၽႊန္မ အရမ္း စိုးရိမ္တယ္၊ အဲဒါ ကၽႊန္မ ေစတနာပါ " (ေဝေဝသင္း၏ အေၾကာင္းကို ပန္းငံုဖူးကာမွ..ဇာတ္လမ္းတြင္ အက်ယ္ တင္ျပပါမည္။ “အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ေဝေဝသင္းကိုပါ အိမ္ကို ေခၚလာခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ အဓိကကေတာ့ လွေသြး နာမည္ပ်က္ေနတာက အဲဒီ ေဝေဝသင္းေၾကာင့္ ပဲ။ နဂိုကတည္းက ပေထြး ႏွင့္ ဘာလိုလို အထင္ခံထားရတဲ့အျပင္ ခိုးရာလည္းလိုက္ဖူးျပီး မိန္းမပ်က္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခန္းထဲ အတူေနခဲ့တာ ဆိုတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က သူ႔ကို လည္း အေကာင္း မျမင္ၾကဘူးေလ။ ခုေတာ့ ေဝေဝသင္းလည္း အဲဒီမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ၃၈ လမ္း အလယ္ ဘေလာက္မွာ အလွျပင္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားျပီး ေနေနတယ္။သူတို႔ ကၽႊန္ေတာ္က ၾကားရတဲ့ အတိုင္း ေျပာတာ” ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေတြဆို လွေသြးကို ၾကိဳက္ကုန္းလိုလိုေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ အဲ ..ေဆာရီး၊ ကိုသာဂိ မားဆိုးသည္ ေျပာရတာ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ဘီယာကို ဂြတ္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ သာဂိ တစ္ေယာက္သာ သက္မေမာၾကီးကို ဟင္း ကနဲ ခ်ရင္း ေတြးေနမိသည္။ “ဒါႏွင့္.. ေနပါဦး မားဆိုးရဲ႕၊ မင္း.. သူခိုးရာလိုက္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ဘယ္လို ျဖစ္လို႔ ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာနိုင္ရတာတုန္း၊ ေဝေဝသင္းဆီ သြားခဲ့လို႔လား” မားဆိုး အေၾကာင္းလဲ သိထား၍ ေမးရေသးသည္။ ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္ ရိုးသည္။ မိဘက အိမ္မွာ မထားခ်င္၍ ပိုကဆံ အကုန္ခံျပီး နိုင္ငံျခား လႊတ္၊ မျမင္ကြယ္ရာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဟု ္ သေဘာထားတာသာၾကည့္..။ ဒီေတာ့ မားဆိုးက “မဟုတ္ဘူး၊ ကိုသာဂိရဲ႕ ..ကၽႊန္ေတာ့္ကို ဦးပိုင္စိုးသူ ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပလိုက္တာ” “ဘယ္လို..ဘယ္လို…ဘယ္သူ…” “ဟမ္” “ဦးပိုင္စိုးသူေလ၊ လွေသြး ပေထြး” “ဟုတ္တယ္၊ မနက္ျဖန္ က်ရင္ ကိုသာဂိကို လာေတြ႔ဦးမယ္ ေျပာတယ္၊အဲဒါႏွင့္ ကၽႊန္ေတာ္က နက္ျဖန္ ေဘာပြဲ မရွိေတာ့ ဆင္ေရတြင္းမွတ္တိုင္နားက ဘီယာဆိုင္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္” သာဂိ ေတြးေနမိသည္။ ဦးပိုင္က ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ေတြ႔ခ်င္ရသနည္း။ ပိုက္ေဘာ အတြက္ ဇာတ္လမ္းမ်ားဆင္ေလမည္လား.. ။ သာဂိသည္ လွေသြး အပ်ိဳစစ္ ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းကို အဓိက မထားပါ။ ယုတ္စြအဆံုး ကေလးပါ ရွိေနပါေစဦး။ လွေသြးကို ခ်စ္ျမဲ၊ ခ်စ္စဲ။ သို႔ရာတြင္ တစ္ဖက္လူက မ်က္နာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ရိတာမ်ိဳးေတာ့ သာဂိ ခံစားနိုင္မည္ မထင္ေပ။ အင္း၊ မနက္ျဖန္ေတြ႔ေတာ့မွ မီးစင္ၾကည့္ကမည္ဟုသာ သေဘာထားလိုက္သည္။ စိတ္ကမေတြးဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာ္လည္း အိပ္မက္ထဲတြင္ လူၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို လက္ညိဳးထိုးျပီး သူမ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္စေလးေတြ ခိုသီးလွ်က္… ဟားတိုက္ေနသည္ကို မက္မိသည္။ လွေသြးက သူ႔ေဘးတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ မတ္မတ္ေလး ရပ္လ်ွ က္၊ သာဂိ ဆတ္ကနဲ လန္႔နိုးသြားျပီး ျပန္အိပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း မရေတာ့။ နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၁၀နာရီ သာသာပဲ ရွိေသးသည္။ ညက ပရီးမီးယားလိဂ္ တစ္ပြဲ ညဥ့္နက္မွ လာသျဖင့္ သာဂိ အိပ္ယာဝင္ ေနာက္က်သည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ၁၂ နာရီေလာက္မွ ထေနၾက။ ခုေတာ့ အိပ္မရေတာ့၍ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္စားလဲျပီး ထြက္လာခဲ့မိသည္။ အိပ္ေရးမဝေသး၍ မ်က္လံုးေတြ က်ိန္းေနေသာ္လည္း ဟုသာ ေတြးမိသည္။ ဆက္အိပ္ခ်င္စိတ္က မရွိေတာ့။ အင္း..ညေန ေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေနရာမွာ သြားအခ်ိန္ျဖဳန္းရင္ ေကာင္းမလဲ ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေတာ့ သာဂိေမွ်ာ္ေနေသာ ညေနသည္ ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။ ကို္ယ္က လူငယ္ဆိုေတာ့ ေစာေရာက္ေနမွ ေကာင္းမည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆင္ေျခေပးကာ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနေခ်ျပီ။ ဦးပိုင္ေတာ့ မဟုတ္။ ကိုယ့္ထက္ ဇြဲေကာင္းသူ မားဆိုး ျဖစ္သည္။ “လာ..လာ..ကိုသာဂိ ..ကၽႊန္ေတာ္ ဝိုင္းဦးထားတယ္။ စကားေျပာမွာဆိုေတာ့ ေနရာေကာင္းမွ ျဖစ္မွာ မလား အဲဒါေၾကာင့္ ေစာေစာလာျပီး ေနရာဦးထားတာ” သာဂိဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ သူက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ မွာျပီးေနေခ်ျပီ။ “ဟ..မင္း..မ်ားလွခ်ည္လား၊ မားဆိုးရ။ ေစာေစာစီးစီး တစ္ဂ်ားေတာင္ ကုန္ေနျပီ” “မမ်ားပါဘူး၊ ကိုၾကီးရာ၊ ဟဲဟဲ” “ေဟ့ေကာင္၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းႏွင့္ငါ အသက္ကြာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုၾကီးလို႔ မေခၚႏွင့္၊ အင္း ..ငါ့ညီမကလဲ မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကို ဘာၾကည့္ၾကိဳက္သလဲ မသိပါဘူး” “ေတာ္ျပီ၊ ေတာ္ျပီ၊ လုပ္..လုပ္..ခ်ီးယားးး” “ကိုသာဂိကလဲ.. ကၽႊန္ေတာ္လဲ ေကာင္းတာေတြ ရွိပါတယ္ဗ်” “မဟုတ္ဘူး၊ ကိုသာဂိရ ကၽႊန္ေတာ္ အေကာင္းေျပာမလို႔၊ ေကာလင္းက်ျပီဗ်၊ စကၠဴစက္ရံုတဲ့၊ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆို သြားေတာ့မယ္” “အင္း၊ ဟိုေရာက္ရင္လည္း ဖုန္းေလးဘာေလး ဆက္ဦးကြ” “စိတ္ခ်ပါဗ်ာ၊ ကၽႊန္ေတာ္က အသဲႏွလံုးႏွင့္ အေသြးအသားကို တစ္က႑စီ ခြဲတတ္ပါတယ္၊ ေဟာ..ဟိုမွာ ဦးပိုင္ လာေနျပီဗ်၊ ရွပ္အက်ၤ ီ အျဖဴကြက္ႏွင့္” ဂ်ာနယ္ ၄ေစာင္ဖတ္ျပီး၍ ရွစ္မိုင္လမ္းဆံုက PS2 ဂိမ္းဆိုင္တြင္ ဂ်ိမ္းစဘြန္း တစ္ေခြကစား သာဂိလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရႈတည္တည္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေဘးက မားဆိုးက လက္ျပလိုက္ေသာ အခါ ထိုသူက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ျပီး လက္ျပန္ျပကာ သာဂိတို႔ ဝိုင္းဆီ လွမ္းလာေနသည္။ သာဂိ စိတ္ေတြ ေလးသြားမိသည္။ ခုန ထိုလူၾကီး ျပံဳးလိုက္စဥ္က လက္ကနဲ ထြက္လာေသာ သြားစြယ္မ်ားႏွင့္ တြန္႔ခ်ိဳးသြားေသာ မ်က္ခံုးတန္း၊ ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ အၾကည္ေရာင္ ေအာက္က က်ားတစ္ေကာင္၏ ဗံဒါသီးပံု မ်က္ဝန္း၊ ျဖဴစပ္စပ္ အသားေရာင္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေသာ ၾကြက္သားစိုင္မ်ားေပၚက အေၾကာစိမ္းမ်ား။ သာဂိ သက္ျပင္းသာ ခ်မိသည္။ ထိုလူသည္ မ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳး ၾကီး ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲတြင္ပါသည့္ ဂ်ပန္ ယာကူဇာႏွင့္ တရုပ္ ေမွာင္ခိုဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းထားသည့္ ထိုလူကို မားဆိုးက ေလးေလးစားစား ႏႈတ္ဆက္ကာ ေနရာေပးသည္။ သာဂိကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ေပးဖို႔ေတာင္ စိတ္မပါေခ်။ မေကာင္းတတ္၍သာ ျပံဳးျပလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဘယ္လိုမွ် ၾကည့္မရ။ ေနာက္မားဆိုးက မိတ္ဆက္ေပး၍ အျပန္အလွန္ လက္ဆြဲႏႈက္ဆက္ၾကစဥ္ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔ကာ ဒီအသက္ရြယ္ေရာက္ေန တာေတာင္ ဒီေလာက္သန္မာေနပါက ထိုသူသည္ က်န္းမာေရး သန္မာေတာင့္တင္းေသာ လက္ဖဝါး ၾကမ္းရွရွ ၾကီးကို ထိေတြ႔လိုက္ရသည္။ သာဂိ ပို၍ စိတ္ထင့္သြားမိသည္။ အေတာ္ေကာင္းမည့္လူ ျဖစ္သည္။ ဒီလို အရြယ္မ်ိဳး အားေတြပိုေနပါက ဘာေတြလုပ္မည္ ထင္ပါသနည္း။ ေဝးေဝးေတြးစရာမလို။ ဒီလို ဘူးတားၾကီးေတြ သည္ ေဘာကန္၊ ျခင္းခတ္ လုပ္ၾကမည္ မဟုတ္။ ရွင္းပါသည္။ သူတို႔၏ အားအင္မ်ားကို သူတို႔ရွာထားေသာ စည္းစိမ္ တန္ခိုးျဖင့္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ားထံတြင္ ျဖဳန္းတီးၾကမည္သာ.. စကားဝိုင္း၏ အစသည္ .သာဂိစိတ္ထင္ေန၍ လားမသိ။ အနည္းငယ္ ေအးစက္တင္းမာေနသည္ ထင္ရသည္။ တစ္ခြက္၊ႏွစ္ခြက္စီ ေသာက္ျပီးၾကသည့္တိုင္ မည္သူကမွ် စကားမစၾကေသး။ မားဆိုးကေတာ့ ရီေဝေဝ မ်က္လံုးတို႔ျဖင့္ လမ္းမဘက္သို႔သာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီေကာင္ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးက်မွ မိစိုးကို ခ်ိန္း ထားေသးလား မသိ။ သာဂိ မားဆိုးကို စကားစဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးပိုင္စိုးသူဆီက အသံထြက္လာသည္။ “ကိုယ္..သာဂိႏွင့္ စကားေျပာခ်င္လို႔၊ ညီေလး မားဆိုး” “ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္ အစ္ကိုၾကီး ကၽႊန္ေတာ္ကလဲ သြားေတာ့မွာပါ။ ခ်ိန္းထားတဲ့လူ မလာေသးလို႔၊ ေဟာ..ေဟာ..ေျပာရင္း ဆိုရင္း၊ ေရာက္လာျပီ၊ သြားျပီေနာ္၊ ခ်စ္ကို သြားမယ္” မားဆိုးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို သာဂိကို မ်က္လံုးတစ္ဘက္ မွိတ္ျပျပီး ထြက္သြားသည္။လမ္းမေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေတာ့ မိစိုးတစ္ေယာက္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး အေဆာင္ကေန ဘယ္လိုေျပာျပီး ထြက္လာသည္ မသိ။ အဲ..အေဆာင္ေတာင္ ျပန္အိပ္ပါ့မလား၊ သာဂိ အခ်ိန္ မွီျပန္ပို႔ေပးရန္ မားဆိုးကို မွာဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးပိုင္က စကားစလာသည္။ “ကိုယ္..မင္းကို ဘယ္လို စေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတာ ေမာင္သာဂိ” စိတ္နည္းနည္း ပူသြားသည္။ အမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိစိုးကို အေဆာင္တံခါး မပိတ္ခင္ “စခ်င္တဲ့ ေနရာက စပါ ဦးပိုင္၊ နားေထာင္ ဖို႔က ကၽႊန္ေတာ့္ အလုပ္ပဲ” စိတ္မၾကည္၍ ခပ္တင္းတင္းပင္ သာဂိ တံု႔ျပန္မိသည္။ ဦးပိုင္က သာဂိ ၾကည့္မရေသာ အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထပ္ျပံဳးလွ်က္… “အင္း.. ေမာင္သာဂိက ဦးကို အမ်ားထင္သလိုပဲ ထင္ေနမိျပီ ထင္ပါရဲ႕၊ ဥိီးကလဲ အဲဒါ ကိုရွင္းျပခ်င္လို႔ ေမာင္သာဂိဆီ လာခဲ့တာပါ၊ ထင္ခ်င္လဲ ထင္စရာပါပဲ၊ ဦး ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေပြခဲ့တာ မဟုတ္လား” သာဂိ ႏႈတ္ခမ္း တစ္ခ်က္မဲ့ရင္း ေရွ့က ခြက္ကို ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ ဒီေန႔က်မွ ဘီယာက ေတာ္ေတာ္ခါးေနသည္။ဦးပိုင္က မသိက်ိဳးကၽႊံျပဳရင္း.. “ဦး.. ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးခဲ့ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ မိန္းမ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ေပါ့၊ အဲဒီမိုက္ျပစ္ေတြကိုပဲ ဦး ခံစားေနခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ပါဘူး၊ ဒီလို ေမာင္သာဂိရယ္.. အဲဒိီတုန္းက ဦး..ဦး ..ဦး လိင္အဂၤါကို ၾကီးလာေအာင္ ဆိုျပီး ေဆးထိုးခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ၁၀ စီစီ ႏွစ္ခါေတာင္ တင္ခဲ့မိတာ၊ ထိုးခါစတုန္းကေတာ့ ဦး ဘာသာ ဦး အရမ္းေက်နပ္ေနမိတာေပါ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြဆို ဦး ဒဏ္ကို မခံနိုင္ ၾကလို႔ ထြက္ေတာင္ေျပးၾကတယ္၊ အေပါင္းသင္းေတြက ဦးကို “ဓာတ္မီးပိုင္” လို႔ေတာင္ အရြယ္ေလးလဲ ကင္ပြန္းတပ္ၾကတယ္၊ ဟုတတယ္၊ ဦး ပစၥည္းကလဲ ႏွစ္ေတာင့္ထိုး ဓာတ္မီးေလာက္ရွိတယ္ေလ၊ ေနာက္ ္ နည္းနည္းရလာ မိန္းမကလဲ ရေတာ့ ဦးနည္းနည္း ေျချငိမ္သြားတယ္၊ စိတ္ထဲမွာလဲ မမိုက္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ဦးမွာ အုန္းဆီပုလင္းေလး အျမဲ ေဆာင္ထား၇တယ္၊ မိန္းမႏွင့္ ဆက္ဆံတဲ့ အခါတိုင္း အုန္းဆီ သံုးစရာမလို ေတာ့ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဦး ပစၥည္းက ထံုေနျပီး ဘာခံစားမူမွ မဆိုးေတာ့ဘူး၊ ဒီ မိန္းမကိုလဲ သစၥာမေဖာက္ဘူး ဆိုျပီး ဦး မိန္းမ ယူခဲ့တာပါ၊ ရယ္စရာ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီအတိုင္းဆို မဝင္လို႔ေလ၊ အုန္းဆီေလး ဆြတ္ဆြတ္ျပီး လုပ္ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဦး မရွိေတာ့လို႔ေလ၊ မိန္းမႏွင့္ ဆက္ဆံ ျဖစ္ရင္လည္း ဆက္ဆံတာပဲ ရွိတယ္၊ ဦးမွာ ျပီးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး၊ ပစၥည္းၾကီးက ထံုတံုတံုၾကီးႏွင့္ ကိုင္ၾကည့္ရင္ ဂ်ပ္ခဲၾကီးလိုပဲ၊ ေမာင္သာဂိပဲ စဥ္းစားၾကည့္ ၊ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ အဲကိစၥလုပ္ရင္း မျပီးတဲ့ အခါ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ ဆိုတာ၊ ဥိီးလည္း ႏွစ္လ၊ ၃လ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ႏွင့္ ျပၾကည့္တာေပါ့၊ ဆရာဝန္က ဦးဟာကို ခြဲထုတ္ ျခစ္ပစ္လိုက္တယ္၊ မခြဲရင္ အဲဒါ ကင္ဆာျဖစ္ျပီး ေသသြားနိုင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ကြာ၊ ခြဲလဲ ခြဲျပီးေရာ ဥိီး ပစၥည္းက တစ္လက္မေလာက္ေလးပဲ က်န္တယ္၊ စိတ္လာလည္း ဒီအရြယ္ပဲ၊ မလာလည္း ဒီအရြယ္ပဲ၊ ဦးရဲ႕ လိင္အဂၤ ါဟာ ဆီးသြားဖို႔ တစ္ခုပဲ အသံုးဝင္ေတာ့တယ္ေလ၊ မိန္းမကလဲ အရင္ ဦး ကလိခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ပါလာခ်ိန္မ်ိဳးဆို သူလဲ ခံစားရတာပဲ၊ ဦးမွာလည္း မ်က္ရည္ က်တဲ့ထိ ခံစားခဲ့ရပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ သီလရွင္ ဝတ္သြားတယ္ေလ၊ ေမာင္သာဂိလဲ သိမွာပါ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒါ ဦး ရဲ႕ အမွားေတြ ေၾကာင့္ပါ၊ ကဲ.. ေမာင္သာဂိ ..မင္း ဦးကို လွေသြးႏွင့္ အထင္မွားေသးလား” သာဂိ ဦးပိုင္စိုးသူကို ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ သူ ထင္ထားသည္ႏွင့္ တလၾကမ္းေမာ့ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ေတာ့ လွေသြးရွိရာသို႔ သာဂိ အေရာက္သြားေတာ့သည္။ သူမသည္ သာဂိကို နည္းနည္း တစ္ျခားစိီ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဦးပိုင္စိုးသူကေတာ့ မ်က္ရည္ အဝဲသားႏွင့္ ေရွ့က ခြက္ကိုသာ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္သလို လုပ္ေနသည္။ အတန္းတက္စရာရွိတယ္ ျပန္ေတာ့ခ်ည္းသာ ႏွင္ေနသည္။ ညေန လာေခၚမည္ ဆိုေတာ့ အင္း မလုပ္ အဲမလုပ္ႏွင့္ ျငိမ္ေနသည္။သာဂိ အသဲေတြယားလာသည္။ သူတို႔ အေဆာင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာသာ မဟုတ္ဘူးဆိုလွ်င္ အတင္းဖက္နမ္းမိမည္လား မသိ။ ခုေတာ့ အခန္းေထာင့္က ခံုေပၚတြင္ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ထိုင္ကာ မ်က္မွန္ၾကီး တပ္၍ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ အေဆာင္မႈးမမကို ေၾကာက္ေနရ၍ ကိုယ္ရွိန္သတ္ထားရသည္။ အေဆာင္က ျပန္လာမွ သတိရသည္။ သာဂိ သူ႔ညီမ မိစိုးကို မေတြ႔ခဲ့။ ေမးလည္း မေမးလိုက္မိ။ ဟိုေကာင္ မားဆိုး အၾကံအဖန္ တစ္ခုခု လုပ္ျပီး မိစိုးကို မသြားတာ ျဖစ္မည္။ အင္းေလ..ဒီေကာင္လဲ အၾကာၾကီးခြဲေနရမွာ ဆိုေတာ့ အလြမ္းသယ္ခ်င္ရွာမွာေပါ့ ဟုသာ ေတြးလိုက္သည္။ သာဂိ ဒီေန႔ သေဘာေတြေကာင္းေနသည္။ လမ္းမွာ ခလုပ္တိုက္မိသည့္ ေက်ာက္ခဲေလးကို တစ္ယုတစ္ယ ေကာက္လာကာ လမ္းျပင္ရန္ ပံုထားသည့္ ေက်ာက္စရစ္ပံုထဲ ထည့္ခဲ့သည္။ ညေနေရာက္၍ လွေသြးကို သြားေခၚေတာ့ သူမက ဘာမွ ျပင္ဆင္မထားေခ်။ သူ႔ေရွ့က ဆက္တီခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း “အစ္ကို ..ဒီေန႔ မသြားႏွင့္ဦး၊ မိစိုး ေနမေကာင္းလို႔၊ အဲဒါ လွေသြး အေဖာ္လုပ္ေပးေနရတယ္” “ဟုတ္လား.. မိစိုး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဖ်ားတာလား” “အင္း၊ ဟုတ္မွာေပါ့၊ လြမ္းဖ်ား” ေျပာရင္း၊ဆိုရင္း သူမက ပါးစပ္ေလး လက္ဝါးအုပ္၍ တခိခိျဖင့္ ရယ္သည္။ သာဂိမွာ လိုက္ပဲ ရယ္ရမလိုလို၊ ခပ္တည္တည္ပဲ ေနရမလိုလို ျဖင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္က အစ္ကို ျဖစ္ေနသည္ေလ။ သူမက ခပ္တိုးတိုးေလး ဆက္ေျပာသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ မားဆိုးကို က်ိန္ဆဲမိသည္။ ဒိီသူေတာင္းစား မေကာင္းလို႔ျဖစ္ရတာ မဟုတ္ပါလား။ျပီးေတာ့ “မိစိုးလို ခံစားရမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္ အစ္ကိုရယ္” “ဟာ..အဲလို မျဖစ္ေစရဘူး။ ကိုယ္ကတိေပးတယ္၊ ကိုယက ဘယ္မွ သြားမွာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒီမွာပဲ ေနမွာ။ ္ ဒီမွာပဲ လွေသြးကို လက္ထပ္ျပီး ေနမွာ၊ ဒီမွာပဲ ကေလးေတြယူမယ္၊ ေသတဲ့ အထိေနမွာပါ၊ ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္၊ လွေသြးကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲမသြားဘူး၊ စိတ္ခ်ေနာ္” သူမက မ်က္ႏွာေလး ရဲလွ်က္.. “သူ႔ကို ဘယ္သူက ခ်စ္တယ္ ေျပာေသးလို႔လဲ” “ဟင္..မေျပာရေသးဘူးလား၊ ဒါဆိုလဲ ေျပာလိုက္ပါေတာ့ကြာ၊ ကိုယ့္မွာ စိတ္ကူးေတြႏွင့္ ရူးေနရတာ အရမ္း ၾကာေနပါျပီ၊ ေျပာလိုက္ေနာ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္” “မေျပာပါဘူး၊ သူမ်ားကို မယံုလို႔ လိုက္စံုစမ္းေသးတယ္ မလား” “မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟို.. မယံုလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ လွေသြးက လွေသြးအေၾကာင္း ဘာသိလဲ ဆိုလို႔ သိေအာင္ လုပ္တဲ့ သေဘာပါ၊ မယံုလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ကယ္ပါကြာ၊ လွေသြး အပ်ိဳျဖစ္ျဖစ္၊ အအို ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမွာပါ၊ ကေလးေတြလဲ ရွိပါေစဦး၊ ကိုယ္ခ်စ္တယ္၊ လက္ရွိ အိမ္ေထာင္ မရွိရင္ ျပီးေရာ၊ ခ်စ္ေနမွာပါကြာ” “ေတာ္ပါ၊ ေယာက္က်ားရွိရင္ ဒီသင္တန္းကို ဘယ္သူက အတက္ခံမွာလဲလို႔” “အဲဒါေတြ ထားပါေတာ့ လွေသြးရယ္၊ ကိုယ့္ကို ေျဖဦးေလ၊ ခ်စ္တယ္လို႔၊ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ကြာ၊ ေနာ္” ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သာဂိ လွေသြး၏ လက္ကေလး တစ္ဘက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ အခန္းေထာင့္က မ်က္မွန္မမၾကီးထံက ေခ်ာင္းဟန္႔သံၾကီး ထြက္လာေလ၏။ လွေသြးက သာဂိလက္ထဲက သူမ လက္ကေလးကို ဆတ္ကနဲ ရုန္းထြက္လိုက္ရင္း မတ္မတ္ေလးရပ္ကာ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ေျပးသြားသည္။ အဲ.. မေျပးခင္ “ အင္း” လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ေသးသလား၊ မေသခ်ာ။ တစ္ခ်က္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာ ရဲရဲေလးႏွင့္ လွစ္ကနဲ ျပံဳးျပရင္း သူမ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၾကီးႏွင့္ သာဂိ ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ သူမသည္ အခန္းေပါက္ဝနားသို႔ အေ၇ာက္ သာ၈ိကို သာဂိ ေပ်ာ္ေနမိျပန္သည္။ လွေသြးလက္ကေလး တစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဘဝကို ရင္ဆိုင္ ေရွ့ဆက္ဖို႔ ခြန္အားေတြ ျပည့္လာသည္။ ထို႔အတူ ဘာကို ေၾကာက္မွန္းမသိ ေၾကာက္ေနမိျပန္သည္။ သူ႔ဘဝ၌ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာသည္ တစ္ခါမွ် သူ႔ထံတြင္ ၾကာၾကာမေနခဲ့စဖူး။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခုေတာ့ ေျဖသာပါသည္။ လွေသြးႏွင့္ သူသည္ ဘာသာခ်င္းတူသကဲ့သို႔ လွေသြးကိုယ္တိုင္က ရိုးသားေအးခ်မ္းစြာ ေနလိုျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခုေတာ့ ခက္သည္။ သူမက နည္းနည္း ကေလးဆန္ေနျခင္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့ သာဂိကို အခက္ေတြ႔ေစသည္။တကၠစီစီးေနရင္း တန္းလန္းမွ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ပဲ သြားခ်င္သည္ဟု ဆိုတတ္သည္။ သာဂိက ဘတ္စ္ကား မစီးခ်င္။တစ္ကယ့္ စိတ္ထဲက အတိုင္းဆိုလွ်င္ ဘတ္စ္ကားႏွင့္က အကုန္အက် သက္သာသကဲ့သို႔ သူမႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ေနရ၍ သာဂိက ပိုေပ်ာ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနမိသည္ကေတာ့ ဘာလို႔မွန္း မသိေခ်။ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔က သူမ တစ္ေယာက္ထဲ သာဂိထံ ေရာက္လာျပီး ပန္းဆိုးတန္းမွာ စာအုပ္သြားဝယ္ခ်င္သည္ ဟုဆိုသည္။ ခ်စ္သူတို႔ တာဝန္ရွိသည့္အတိုင္း သာဂိက လိုက္ပို႔ရမည္ေပါ့။ ပိုက္ဆံအိပ္ေလး ခါးၾကားထိုး၍ သာဂိ တကၠစီငွားသည္။ ကားဆရာႏွင့္ စကားေျပာသည္၊ ပန္းဆိုးတန္းအထိ ၊ ကားဆရာက ၈၀၀ ေတာင္းသည္။ သာဂိက ၆၀၀ ဆစ္သည္။ အိုေက။သေဘာတူ၍ ကားေပၚတက္ျပီး လွည္းတန္းေရာက္မွ သူမက ဂ်ီက်သည္။ ဘတ္စ္ကားစီးမယ္တဲ့။ သာဂိ ေခါင္းကုတ္၍ ကားဆရာကို ေတာင္းပန္ေတာ့ ကားဆရာက ၂၀၀ ႏွင့္ သေဘာတူသည္။ ၾကည့္၊ ႏွစ္မွတ္တိုင္ ခရီးကို သက္သက္ ၂၀၀ ကုန္ရျပီ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ေရာ၊ ရန္ကုန္ ဘတ္စ္ကားမ်ားကလဲ သိတဲ့ အတိုင္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ အမႊာေတြလို တစ္သားတည္းေတာင္ က်လို႔။ အဲဒီေန႔က ၅၁ ကားေပၚတက္ေတာ့ သူမက ေရွ့က သာဂိက ေနာက္က ကားေပၚတက္လိုက္ၾကသည္။ ဆိုလွ်င္ေတာင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတတ္သည္။ ခုလို တနဂၤေႏြေန႔မ်ိဳးကေတာ့ ရင္ခ်င္းဆက္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ စပယ္ယာ၏ စီမံခန္႔ခြဲမူေၾကာင့္ ဆူးေလဆင္းမည့္ သာဂိတို႔ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ ဘက္ေရာက္သြားသည္။ ဘတ္စ္ကား နံရံကို မွီ၍ သူမက သာဂိကို ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည့္သည္။ ခုနက ၂၀၀ အလကားကုန္သြား၍ နည္းနည္း မႈန္ခ်င္ေနေသာ သာဂိ မ်က္ႏွာၾကီး ေပ်ာ့သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမလဲ ၾကာၾကာေတာ့ မျပံဳးနိုင္ေခ်။ သာဂိသည္ ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း သူမႏွင့္ ခပ္ခြခြာသာ ေနေလ့ရွိတတ္သည္။ သူမ်ားရည္းစားအတြဲေတြလို ကိုယ့္ခ်စ္သူကို လူတိုးမွာစိုးလို႔ ကာတာကြယ္တာမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ လုပ္ေလ့မရွိ။ သာဂိ အျမင္တြင္ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ထိုသို႔ ကာကြယ္ျခင္းသည္ ခ်စ္သူကို ကာကြယ္သည္ ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ခ်စ္သူ သူမသည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သာ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ သေကာင့္သား ခ်ာတိတ္ တစ္ေကာင္က မ်က္ႏွာေလး မဲ့လာသည္။ သိကၡာကို တစ္စစီ ရိုက္ခ်ိဳးေနသည္ဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေန႔ကလဲ သာဂိႏွင့္ လွေသြးကို ေဘးတိုက္ လာတိုးေနသည္။ အစေတာ့ အမွတ္တမဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သိသသာသာ။ လွေသြး ိ သိပ္မၾကာခင္တင္ ကားဘရိတ္ တစ္ခ်က္အအုပ္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး ထိမိသြားသည္။ လွေသြး ေနာက္မၾကာခင္တင္ ခ်ာတိတ္၏ တံေတာင္တစ္ဘက္သည္ လွေသြးရင္အံုႏွင့္ ထိမိမလို ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ္ေလးရို႕၍ ဟိုတစ္ဘက္ ကပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ ထိုအခါမွ ပိုဆိုးသည္။ သူမ၏ တင္လံုးလံုးေလးက ခ်ာတိတ္ဘက္ လွည့္မိရက္သား။ ခ်ာတိတ္က ပြတ္သီး ပြတ္သပ္ လုပ္၍ ေထာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္ ထင္သည္။ သူမက ငိုမလိုလို ျဖစ္လာျပီး “ကိုကို႕” ဟု အက်ယ္ၾကိးေအာ္ကာ သာဂိ ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲေတာ့သည္။။ ထိုအခါက်မွ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းၾကည့္လာသလို ခ်ာတိတ္လည္း လန္႔သြားပံုရသည္။သာဂိက ရယ္ခ်င္ေနေသာ ျပံဳးေစ့ေစ့ မ်က္ႏွာျဖင့္ “ညီေလး။ ဒါငါ့ေကာင္မေလးကြ၊ ဒါႏွင့္ မင္းက ဘယ္မွာဆင္းမွာတုန္း” ခ်ာတိတ္ မ်က္ႏွာ ေသြးစုတ္သြားျပီး တစ္ေျဖးေျဖး၊ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားလိုက္သည္မွာ ဒရိုင္ဘာနား ေရာက္သည္ အထိပင္။လွေသြးကေတာ့ ခုထက္ထိ သာဂိ ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲေနတုန္း။ အားကစားလုပ္တုန္းက ဘယ္ရီ ရိုက္ခဲ့သည့္ အက်ိဳးေၾကာင့္ အသားထူေနသည့္ သာဂိဗိုက္သည္ သူမ နာဟန္ေဆာင္ျပရသည္။ “ေတာ္ျပီ၊ ေခြးမေလး နာတယ္၊ ကိုယ္ေျပာသားပဲ၊ တကၠစီႏွင့္ သြားရေအာင္ပါဆို” သူမက ဘာမွ်မေျပာ ခ်ာကနဲ တစ္ဘက္လွည့္သြားသည္။ သြားျပီ ၊ စိတ္ေကာက္သြားျပီ။ အားေလးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္လိမ္လိမ္ ဘယ္လိုမွ်ကို မေနေပ။ သို႔ရာတြင္ သူမေက်နပ္ေစရန္ နည္းနည္းေတာ့ ခႏၵာကိုယ္ၾကီးႏွင့္ မလိက္ဖက္ေအာင္ စိတ္ႏုေသာ သူမျဖစ္သည္။ကားျပတင္းမွ ေလအတိုးတြင္ ု ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးစ ျဖစ္ပံုရေသာ သူမ၏ ဆံႏြယ္ရွည္ေလး အခ်ိဳ႕သည္ သာဂိမ်က္ႏွာကို လာေရာက္ က်ီဆယ္သည္။ သာဂိ တစ္ခ်က္ နမ္းရိႈက္လိုက္ျပီး “အား..ေမႊးလိုက္တာ”လို႔ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္မိေတာ့ သူမက မလိုတမာစြာ သူ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြကို မ်က္ႏွာေရွ့ဘက္သို႔ ျပန္သိမ္းယူသြားသည္။ ဘယ္မွ်ပင္ စိမ္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေန ကားေပၚတြင္ ဘယ္ေလာက္ ေဝးနိုင္မည္နည္း။ မွတ္တိုင္က ေဆာင့္အထြက္ အမွီမရွိေသာ သူမ ယိုင္ထြက္သြားျပီး တစ္ကိုယ္လံုး သာဂိ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။သာဂိက သူမ လက္ေမာင္းေလးကို ထိန္းေပးရင္း “ကိုယ့္ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားေလ” ဆိုေတာ့ သူမက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း.. “ကိုင္ဘူး” ဟုဆိုကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေထာ္ထားသည္။သာဂိ အသဲေတြယားလာသည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိ သိမ္းၾကံဳးဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလးေတြကို နမ္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ မၾကာပါေခ်။ ေနာက္တစ္ခ်က္ မဟုတ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး၏ ေထာင့္စြန္းတစ္ဖက္ကို သြားႏွင့္ ကိုက္ထားေသးသည္။ ဘရိတ္ အအုပ္တြင္ သူမ သာဂိ လက္ေမာင္းကို ဖမ္း ဆြဲ ထားလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဘယ္လိုဟာေလးမွန္း မသိေခ်။ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ေနရာတြင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိဟု ဆိုရေလာက္သည္။ အင္း..ကိုယ္ကလဲ ဒါေလးကိုမွ ခ်စ္မိေတာ့ ခက္ေနသည္။သာဂိ ခ်စ္စိတ္ေတြႏွင့္ သူမကို ေငးေနမိစဥ္မွာပင္ ကားေပၚကို လူေတြ ထပ္တက္လာသည္။ နဂိုရ္ကမွ က်ပ္ေနရတဲ့ ဝင္လာေတာ့သည္။ အထဲ ခုလို ငပိသိပ္၊ ငခ်ဥ္သိပ္ ျဖစ္လာေသာ အခါ သူမသည္ သာဂိ၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ားၾကီး ခုနကလို ျဖစ္မွာ ေၾကာက္သည္ထင့္။ ခက္ျပီ လွေသြး။ သာဂိလဲ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ကိုမ်ား ေမ့ေနေရာ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီျပင္လူထိမယ့္ အစား ကိုယ့္ခ်စ္သထိတာပဲ ခံမယ္လို႔ သေဘာထားေရာ့သလား။ သာဂိ ူ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေလာက္ ေအာင္ကို ရင္ေတြ ခုန္လာမိသည္။ ၾကည့္၊ ရင္မခုန္ပဲ ေနနိုင္ရိုးလား၊ သူမ တင္လံုးလံုးေလးေတြသည္ သာဂိ၏ ဆိီးခံုႏွင့္ ထိကပ္လွ်က္၊ ေက်ာျပင္ေလး တစ္ခုလံုးသည္ သာဂိ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ႏွစ္ျမဳပ္လု မတတ္၊ သူမ ကိုင္ထားတာက လက္ကိုင္ကြင္း တစ္ဖက္၊သာဂိ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္၊ သူမ ေခါင္းေလးက သာဂိ ေမးေစ့ေအာက္မွာ၊ သာဂိ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္။ ႏုလံုးကလဲ တစ္ဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ခုန္လိုက္တာမွ ထိေနေသာ သူမ ေက်ာျပင္ေလးေတာင္ လႈပ္လႈပ္သြားမလား သာဂိ ၾကိဳးစားပမ္းစား စိတ္ထိန္းေသာ္ျငား အထိန္းခ်ဴပ္မခံေသာ ဖြားဘက္ေတာ္သည္ တစ္စတစ္စႏွင့္ ထြားလာေနေပျပီ။ သူမကေရာ.. မွတ္ရသည္။ ေအာက္က ပစၥည္းကလဲ လူၾကားထဲ အလိုက္မသိ ေထာင္ထလာေနသည္။ ေထာင္မလာေအာင္ သူမလဲ ရင္ခုန္ေနသည္ ထင္သည္။ ျမင္ေနရသေလာက္ ပါးျပင္မို႔မို႔ေလး တစ္ျခမ္းသည္ ႏွင္းဆီေသြးေရာင္ ေျပာင္းစ ျပဳေနသည္။ သူမ ဝတ္လာေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ွ ီေလး၏ ေရွ့ပိုင္းသည္ မို႔တက္လာလိုက္၊ ျပန္က်သြားလိုက္ျဖင့္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈေနရေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္။ အင္း.. သူမက သူနာျပဳေပပဲ။သာဂိ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သူမ ရိပ္စားမိေလာက္ေပျပီ။ သာဂိ သူမကို အဲဒီ စိတ္ေတြ မဝင္ေစခ်င္ေသးေပ။ မိျဖဴလို ျဖစ္မွာစိုးသည္။ ျငိမ္းျငိမ္းလို ျဖစ္မွာစိုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကိုင္ထားေသာ ေကာ္လက္ကိုင္ ကြင္းေလးကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆြဲယူ၍ အမွတ္တမဲ့လိုလိုႏွင့္ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ ရိုက္ထည့္လိုက္သည္။ “ေဂါက္” ကနဲ ေနသည္။ နဲနဲ နာသြားသည္။ ဟိုစိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူမ အလန္႔တၾကား လွည့္ၾကည့္သည္။ အနည္းငယ္ ရဲေနေသာ နဖူးကို ျမင္ေတာ့ သူမ မ်က္လံုးေတြထဲတြင္ အရိပ္ တစ္ခ်ိဳ႕ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ သာဂိကေတာ့ သူမကို ျပံဳးျပလိုက္နိုင္ပါသည္။ မိစိုးကေတာ့ တစ္ဆတ္ကေလး မိႈင္လြန္းသည္ ဆိုရမည္။ မားဆိုး ထြက္သြားျပီးကတည္းက ိ သူမသည္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းကို မရွိေတာ့ေခ်။ သာဂိႏွင့္ လွေသြးတို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ သူမကို ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေသာ္လည္း သူမသည္ ျပံဳးရံုကေလးေလာက္ တစ္ခ်က္သာ ျပံဳးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေအာင့္ေမ့ရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းထြက္ေတာ့မည္ဟုလည္း ေျပာတတ္ေသးသည္။ အင္း.. မိစိုး လြမ္းပံုကလဲ တစ္မ်ိဳးပါလားဟုသာ မားဆိုးထြက္သြားျပီး တစ္လခြဲေလာက္ အၾကာ တစ္ခုေသာ မနက္ခင္းတြင္ သာဂိဖုန္းက ျမည္လာခဲ့သည္။ ညက ေဘာပြဲအရွိန္ႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သာဂိ စိတတိုတိုႏွင့္ ဖုန္းကိုင္ရသည္။ ္ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး သူအိပ္ေနမွန္း သိ၍ ဘယ္သူမွ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ေလ့မရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး လွေသြးေတာင္ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး မဆက္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ မားဆိုးျဖစ္ေနသည္။ “ကိုသာဂိလား” “ေအး၊ ေျပာ” “ကၽႊန္ေတာ္ မားဆိုးပါ” “ဟာ..ေအး၊ မားဆိုး၊ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲကြ” “မေကာင္းဘူး၊ ကိုသာဂိေရ၊ ကၽႊန္ေတာ္ ေဆးက်လို႔ ျပန္ရမယ္ ေျပာေနတယ္” “ေဟ.. မင္း၊ ဒိီမွာ ေဆးစစ္သြားတယ္ မဟုတ္လား” ေျပာတယ္ဗ်ာ” “အဲေတာ့..” “ဟုတ္တယ္၊ စစ္သြားတယ္၊ အဲဒိီမွာ ဘာမွမေတြ႔ဘူး၊ ဒီေရာက္မွ ေဆးစစ္ေတာ့ အဆုတ္မွာ စေပါ့ ရွိေနတယ္ “ေရာက္လက္စႏွင့္ေတာ့ မထူးဘူး၊ ကၽႊန္ေတာ္ “အို”လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ” “မားဆိုး၊ မင္း.. ရပါ့မလား၊ အိုဗာစေတးေတြက အဲဒီမွာ အေျခအေန မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတယ္ေနာ္” “ရပါတယ္ဗ်ာ၊ မိစိုးကိုသာ ေျပာျပ.. တူ….တူ..” “ဟ.. ဟ..မားဆိုး၊ မားဆိုး….” ဖုန္းက က်သြားေခ်ျပီ။ သာဂိ ျပန္ေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း လိုင္းက မဝင္ေတာ့။ သာဂိ မိစိုးကို ေျပာျပေသာအခါ မိစိုးသည္ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ ရိႈကၾ္ ကီးတငင္ ထငိုပါေတာ့သည္။ သာဂိႏွင့္ လွေသြး မိစိုးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခ်ာ့ေမာ့ေသာ္လည္း သူမက အငိုမတိပ္သည့္ျပင္ သာဂိ ဖုန္းကို ယူ၍ မနက္က မားဆိုး ေခၚခဲ့သည့္ ဖုန္းနံပတ္ကိုသာ တြင္တြင္ၾကီး ႏွိပ္ေနသည္။ တစ္ဖက္က ဖုန္းမကိုင္၊ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေထြး ဖက္ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ သာဂိ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမိသည္။ ဒီေလာက္ၾကီး ငိုစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးဟု ထင္မိသည္ မဟုတ္ပါလား။ သာဂိ အထင္မွန္သည္။ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ မိစိုး တစ္ေယာက္ သာဂိ ဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ႏွိပ္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမသည္ ဖုန္းကို ပစ္ခ်လိုက္ကာ ထပ္ငိုျပန္ေတာ့သည္။ လွေသြးက မိစိုးကို သူမ ေရာက္လာေသာ အခ်ိ္န္သည္ အန္တီ ရံုးတက္ထြက္သြားျပီး ဦးေလး အလည္ပတ္ထြက္တတ္ေသာ ကမန္းကတမ္း တံခါး ထဖြင့္ေပးရသည္။ ျပီးေတာ့ သူမက ေျပာစရာရွိလို႔ပါ ဟုဆိုသည္။ သာဂိ မ်က္ႏွာ မသစ္ပဲ နားေထာင္ေပးေတာ့ သူမက မ်က္ႏွာအိုအိုေလးႏွင့္ စေျပာသည္။ မနက္ခင္း ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း သာဂိက အိပ္ေမာက်ေန၍ သူမ မနည္းနိုးယူေတာ့မွ “အစ္ကို မွတ္မိမလား မသိဘူး၊ အစ္ကိုႏွင့္ လွေသြး ေဖေဖ တို႔ေတြ႔တဲ့ေန႔ကေလ၊ အဲဒိီေန႔က အေဆာင္မွာ သမီး ထင္တာက အစ္ကို႔အိမ္မွာပဲ ေတြ႔မယ္ထင္တာ၊ ဒါေပမယ့္ သူက သမီးကို ဂ်ဝဲလ္ ဟိုတယ္ ေခၚသြားခဲ့တာ” ရြာက ေမေမတို႔ လာလို႔ဆိုျပီး အေဆာင္မႈးကို လိမ္ထြက္လာခဲ့တာ၊ အဲဒါ ကိုမားဆိုးက ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔၊ “ဘယ္ကို.. ဘယ္ကို” “ဂ်ဝဲလ္ ဟိုတယ္၊ ကုကၠိဳင္းမီးပိြဳင့္နားက ..” “အင္းးးးး” ထိုေန႔က မားဆိုးသည္ မိစိုးကို တကၠစီးတစ္စီငွား၍ ေခၚလာခဲ့သည္။ မိစိုးသည္ ခြဲရခါနီး ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကိုသာ အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ပါလာခဲ့သည္။ ကားေလး ဘယ္သြားေနမွန္း သတိမထားမိ။ ရပ္ လိုက္ေတာ့မွ ဟိုတယ္ ဝင္းတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနမွန္းသိသည္။ မားဆိုးက ကားခ ရွင္းေပးျပီးသည့္တိုင္ မိစိုးသည္ ကားေပၚက မဆင္းခ်င္။ မဆင္းလွ်င္ ရမည္ မဟုတ္မွန္းလဲ သိသည္။ ဆင္းလွ်င္ ဘာေတြ ျဖစ္မည္ဆိုတာကိုလဲ ခန္႔မွန္းမိသည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ကားေပၚမွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနခ်င္သည္။ မားဆိုးက သူမ လက္ကေလး တစ္ဖက္ကို ဆြဲ၍ ေခၚေတာ့မွ မဆင္းခ်င္ ဆင္းခ်င္ႏွင့္ ဆင္းလိုက္ရသည္။ သူမ ေျခေထာက္ေတြက ေျမၾကီးႏွင့္ ထိသည္ မထင္မိ။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ထူပူေနသည္။ နားထဲက ေလေတြ ထြက္ေနသည္။ ဟိုတယ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္က ေတးသံေတြ ပ်ံ႕လြင့္လာတာကိုေတာင္ ၾကားရတစ္ခ်က္၊ မၾကားရ တစ္ခ်က္။ ဆြဲ၍ အေပၚထပ္တက္သည့္ ေၾကာင္လိမ္ေလွကားေလး အတိုင္း ဆြဲေခၚသြားသည္။ မိစိုးသည္ မားဆိုး အခန္းငွားေနတာ ျမင္ရသည္။ ပိုကဆံ ရွင္းေနတာ ေတြ႔သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ လက္ကေလးကို ္ အသက္မဲ့ေနေသာ အရုပ္ေလး တစ္ရုပ္လို မားဆိုး ဆြဲေခၚသြားသည့္အတိုင္း ပါသြားသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး လြန္ဆြဲေနသည္။ လိုက္မသြားႏွင့္၊ ငါတို႔ လက္မထပ္ရေသးဘူး၊ မဟုတဘူး၊ သူက နိုင္ငံျခား ္ သြားေတာ့မွာ၊ ျပႆနာတက္ရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမွာေနာ္၊ သူ သနားပါတယ္၊ အၾကာၾကီး ခြဲေနရမွာ… မိစိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားေနမိစဥ္ အတြင္းမွာပင္ အခန္းတစ္ခု၏ တံခါးဝ ေရွ့သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ မားဆိုးက အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးျပီးသည့္တိုင္ မိစိုးသည္ အခန္းထဲ မဝင္ဝံ့ေခ်။ အေပါက္ဝနားတြင္သာ ရပ္လွ်က္ ခ်ိတံု၊ ခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ မားဆိုးက အျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ သူမ လက္ကေလးတစ္ ဖက္ကို ဖြဖြေလး ကိုင္ကာ သာသာေလး ဆြဲယူလိုက္သည္။ မိစိုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစ ၊ခ်စ္သူ စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ ျမင္ခ်င္သည္။ မိစိုး အခန္းထဲ လွမ္းဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ သစ္သားတံခါးၾကီးသည္ ကလစ္ကနဲ ျမည္သံေလးႏွင့္ အတူ ပိတ္သြားသည္။ မားဆိုးက သူမ လက္ကေလးကို ဆြဲယူရင္း ကုတင္နားထိ ေရာက္ေအာင္ေခၚသြားခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ၾကီးသည္ မိစိုးကို ေျပာင္ျပေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ မိစိုး ရွက္စိတ္ေတြ မႊန္ထူလာသည္။ ျဖစ္လာသည္။ ထိုစဥ္ မားဆိုးက သူမ ေမးေစ့ေလးကို ဆြဲမကာ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ခိုင္းသည္။ မိစိုး ၾကည့္ရမွာ ဘာျဖစ္မွန္း မသိ။ မၾကည့္ရဲသလို ျဖစ္ေနသည္။ ထင္လိုက္သည့္ အတိုင္းပင္ မားဆိုးသည္ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း စုပ္ယူနမ္းေနသည္။ ရင္ ေတြလဲ တအားခုန္လာသည္။ ဒူးေတြပါ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခ်င္လာကာ မတ္တပ္ရပ္ရတာ အားမရွိသလို မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ေပးလိုက္ေသာ္လည္း မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ဖြင့္ မၾကည့္ဝံ့။ ခ်စ္သူကို သူ႔ ႏႈတ္ခမ္း၏ ပူေႏြးစြတ္စိုမူသည္ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကက္သီးဖ်င္းဖ်င္း ထသြားေစသည္။ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မားဆိုးကေတာ့ သတိထားမိပံု မေပၚ။ ေျဖးေျဖးခ်င္းသာ နို႔အံုေလးကို ခက္လာသည္။ ၾကက္သိီးထလို႔မွ မျပီးေသး သူ႔လက္ၾကီး တစ္ဘက္က ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚ ေရာက္လာသည္။ မိစိုး ပြတ္သပ္ေနသည္။ မိစိုး ဘယ္လို ျဖစ္သည္ မသိ။ နို႔သီး ထိပ္ေခါင္းေလး မာလာကာ အေနရ၊ အထိုင္ရ ထိုစဥ္ မားဆိုးက သူမ တီရွပ္ အက်ၤ ီေလးကို ေအာက္မွေန ပင့္တင္လိုက္သည္။ ဗိုက္သားတစ္ခုလံုး ေအးကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ ေဘာ္လီကို အေပၚပင့္တင္သည္။ မရ။ မိစိုး ဝတ္ထားသည္က ဘရာစီယာ မဟုတ္။ ေတာမွာၾကီးလာသူပီပီ ဘရာစီယာ မဝတ္တတ္၍ ယခုထက္ထိ ေဘာ္လီ ဝတ္လာ ခဲ့တာ ခ်စ္သူ ခၽႊတ္ရခက္ေနေခ်ျပီ။ အတန္ၾကာသည္အထိ မားဆိုးသည္ ေဘာ္လီကို အေပၚပင့္တင္၍ မရေသးေခ်။ သူမ ေက်ာျပင္ေလးေတြသာ နာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ရသည္။ “ကို.. ခ်ိပ္က ေနာက္မွာ..” နို႔အံုေလးကို ကေလး တစ္ေယာက္လို ကုန္းစို႔သည္ ထင္သည္။ သူမ ခါးေလးကုန္းသြားမိသည္။ ယားသည္၊ ေနာက္ျပီး တစ္မ်ိဳးၾကီး၊ ဘယ္လိုၾကီးမွန္း မသိ၊ ေအာက္က ဟာေလးထဲက အရည္ေလးေတြ စိုစိ စိုစိ ျဖစ္လာတာ သတိထားမိသည္။ ရာသိီလာတာလား၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ လာထားတာမွ မၾကာေသးဘူး၊ ေတြးေနမိစဥ္မွာပင္ မားဆိုးက က်န္တစ္ဖက္ကို ေျပာင္းစို႔ရင္း လက္တစ္ဘက္ နို႔အံု ထိပ္ဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ေသာ အခါ မိစိုး မည္သို႔မွ် ဟန္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ပဲ ကုန္းကုန္းၾကီး ျဖစ္ေနေသာ မားစိုးကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္မိသည္။သူမ ကိုယ္ထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္နိုင္သည့္ အင္အားဟူ၍ တစ္စက္မွ် မရွိေတာ့။ အဲေတာ့မွ မားဆိုးက သူမ ကိုယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီ၍ ကုတင္ေပၚ တင္လိုကသည္။ မိစိုး ္ ကီးသိသြားေသာ မားဆိုးက ေနာက္က ေဘာ္လီ ခ်ိပ္ကေလးကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ အရမ္းေမာေနမိသည္။ အဲ ရင္ဖိုသည္ဟု ေျပာရမည္ ထင္သည္။ ရင္ထဲတြင္ တစ္လွပ္လွပ္ျဖင့္ ေရွ့ဘာျဖစ္မည္ကို ေစာင့္ေနရသည္မွာ သရဲကား ၾကည့္ေနရသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သရဲေျခာက္မည္မွန္း သိလွ်က္ႏွင့္ ဆက္ၾကည့္ခ်င္ေနသကဲ့သို႔ ဘာျဖစ္မည္မွန္း သိလွ်က္ႏွင့္ ေစာင့္ရသည္မွာ ေမာလြန္းလွသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ မားဆိုး၏ ခႏၵာကိုယ္ၾကီးသည္ သူမကိုယ္လံုးေလးေပၚ ပိက်လာသည္။ ေလးလြန္း၍ အင့္ ကနဲ အသံ ထြက္လုမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ခြင့္ မရလိုက္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းၾကီးေတြက သူမ ထင္သလို ေဆာ့ကစားေနသည္။ ေအာက္က ဟာေလးထဲက အရည္တစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္လာတာ တစ္ကယ္တမ္းဦးသူက မားဆိုးသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ၾကီး တစ္ဘက္က သူမ ဦးတည္သည့္ ေနရာကို ေရာက္ႏွင့္ ေခ်ျပီ။ ေနာက္ ထက္ေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚ အုပ္မိုးလာ၍ ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ေတြကလဲ အျငိမ္ေနသည္ မဟုတ္။ ႏို႔အံုေလးေတြကို သတိထားမိသည္။ မားဆိုး မသိေအာင္ ထမီႏွင့္ သုတ္လိုက္မည္ စိ္တ္ကူးကာ လက္ကေလးကို အေရႊ႕ ဆိုသလို ပြတ္ေနသည္။ မိစိုး ဗိုက္ေၾကာေတြပါ လႈပ္ကုန္သည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သူ႔လက္ၾကီးက တားမနိုင္ စိီးမရ တစ္စိမ့္စိမ့္ႏွင့္သာ ထြက္လာေနသည္။ မိစိုး အလိုလိုေနရင္း ဒူးေခါင္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္လႈပ္သြားမိသည္။ အေစ့ေလးကို ထိမိေသာ အခါ တစ္ကိုယ္လံုး က်ဥ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အထဲက အရည္ေတြကလည္း ေတာ့ သူသည္ မိစိုးကို စူးစူးဝါးဝါးၾကီးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အၾကည့္သည္ ျပင္းထန္စူးရွျခင္းႏွင့္ ရီေဝျခင္းကို ေပါင္းစပ္ထားကာ မိစိုးကို မိန္းေမာသြားေစသည္။ သူသည္ မိစိုးကို ၾကည့္ေနရင္းမွေန လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ပုဆိုးကို ေျဖေနတာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိစိုး မ်က္လံုးျပန္မွိတ္ထားလိုက္မိသည္။ သူ ခ်စ္ေတာ့မည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ သူ မိစိုး ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေရာက္လာသည္။ ေနာက္ သူ႔ဟာသည္ မိစိုး ဒီေတာ့မွ မားဆိုးက သူမ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆီက ခြာသည္။ မ်က္လံုးကို အသာေလး ေမွးကာဖြင့္ၾကည့္မိ အေပါက္ဝေလးႏွင့္ လာထိသည္။ တစ္ကယ္လံုး ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ အထဲကို တိုးဝင္လာသည္။ ို မိစိုး နည္းနည္းေတာ့ လန္႔သည္။ ဒါက အနည္းငယ္ နာတတ္တယ္ဆိုတာ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုတင္ ေခါင္းရင္းလက္ရန္းကို မွန္း၍ ဖမ္းဆုပ္ထားမိသည္။ ထပ္တိုးဝင္လာျပန္သည္။ သူ႔ဟာၾကီး၏ ပူေႏြးမူသည္ မိစိုး ကို ပို၍ အေနရ ခက္ေစသည္။ ဒါေပမယ့္ သူသည္ ေရွ့ကို ဆက္မတိုးေခ်။ အဲဒီ နားတြင္သာ အဝင္ အထြက္လုပ္ ေနသည္။ အထဲက ထြက္လာေသာ အရည္ေတြေၾကာင့္ “ျပိ .. ပလြတ္. ျပိ” ဆိုေသာ အသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ အဲဒါကလဲ ဘယ္လို ခံစားမူမွန္း မိစိုး ေျပာမျပတတ္ေခ်။ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို သူ႔ဟာၾကီးက ပြတ္တိုက္သြားတိုင္း ႏွလံုးသားကို တုတ္ႏွင့္ ထိုးေနသလို ထင္မွတ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး နာက်င္တာမ်ိဳး မရွိ၍ ေတာ္ေသးသည္။ မိစိုး စိတ္ကို ေလွ်ာ့၍ ကိုင္ထားမိေသာ ကုတင္လက္ရန္းကို လႊတ္လိုက္ေသာ အခါက်မွ သူ႔ဟာ ၾကီးက “ဇိ” ကနဲ ဝင္လာေတာ့သည္။ မိစိုး ခါးေလး ေကာ့တက္ျပီး ရုန္းလိုက္မိရာ အလယ္တြင္ ဝင္ေနေသာ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ၾကီးေၾကာင့္ ေဘးဘယ္ညာ မေရြ႕ပဲ အေပၚသာ တက္သြားရာ ကုတင္ေခါင္းရင္း အပိတ္ႏွင့္ ငယ္ထိပ္ ေဆာင့္မိသြားသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေခါင္းက နာသည္ မထင္။ ခႏၵာကုိယ္ အလယ္ပိုင္းကို တံစို႔ထိုးထားသလို ဝင္ေနေသာ ပူပူေႏြးေႏြးေႏြး အေခ်ာင္းၾကီးႏွင့္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားေသာ မိန္းမကိုယ္ေလးကိုသာ အာရံုက ေရာက္ေနမိေတာ့သည္။ မိစိုးသည္ ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးေနပံုရသည္။ စကားေျပာရင္း ျငိမ္သြားသည္။ သာဂိက အလိုက္တသိ ေခ်ာင္း ဟန္႔သံ ေပးလိုက္ေတာ့မွ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ “ အဟင္း၊ ေဆာရီး.. အစ္ကို၊ သမီး အေတြးလြန္သြားတယ္” သူမသည္ ငယ္ရြယ္သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္သူအေၾကာင္းေတြးမိသည္ႏွင့္ လက္ရွိ ဒုကၡကို ေမ့ေလ်ာ့ သြားပံုေပၚသည္။ ပ်ိဳမ်စ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ ရိပ္ရိပ္ေျပးလွ်က္၊ သာဂိမွာသာ မသက္မသာ သက္ျပင္းၾကီးကို ခ်လွ်က္… “အဲေတာ့ ညည္းေျပာခ်င္တာက ညည္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီ၊ ဟုတ္လား၊ ဒါေျပာခ်င္တာလား” အဲေတာ့မွ သူ႔ဒုကၡသူ ျပန္အမွတ္ရပံု ေပၚသည္။ မ်က္ႏွာေလးငယ္လွ်က္.. “ဟုတ္၊ အစ္ကို သမီးမွာ ႏွစ္လ ရွိေနျပီ” သာဂိသည္ ဒုတိယမိ သက္ျပင္းကိုသာ ထပ္ခ်လိုက္ရရင္း.. “ကဲ၊ ျဖစ္ျပီးသြားျပီ ဆိုေတာ့လည္း ညည္းကို အျပစ္မတင္ေတာ့ဘူး၊ နင္၊ ဘာလုပ္မယ္ ေတြးထားသလဲ” သူမက ေခါင္းေလး ငံု႔သြားရင္း… “အစ္ကို႔ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္၊ ကိုမားဆိုးကို သြားျပန္ေခၚေပးပါလို႔၊ ေနာ္.. အစ္ကိုေနာ္၊ ဒီိကိစၥက သူျပန္လာမွ ျဖစ္မွာ၊ သမီး ဖ်က္ေတာ့ မခ်ခ်င္ဘူး၊ သူ႔ေသြးကို ဖ်က္မခ် ခ်င္ဘူး၊ ” “နင့္ဟာ… အဲဒါ လြယ္တယ္ ထင္လို႔လား၊ ပတ္စ္ပို႔ေစာင့္မွာႏွင့္ ဘာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွာဟ၊ နင့္မွာ အခ်ိန္ ရွိလို႔လား၊ တစ္ကယ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ပတ္စ္ပို႔ က်တယ္ ထားဦး၊ ငါက မားဆိုးကို မေလးရွားတစ္နိုင္ငံလံုး အႏွံ႔ ရွာရမွာလားဟ၊ နင္ဟာ.. ဒီ့ျပင္ တစ္နည္း ေျပာပါဦး” “မသိ.. မသိဘူး၊ သမီး.. မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး” ဟူး.. ဒင္းကေလးကား ေျပာရင္းဆိုရင္း ခ်ံဴးပြဲခ် ငိုျပန္ေခ်သည္။ သာဂိမွာသာ ေခါင္းကုပ္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနသည္။ တားေဆးေလး ဘာေလး ဘာေၾကာင့္ မေသာက္ရတာလဲလို႔ အေတြးက ဝင္မိျပန္သည္။ ျငိမ္းျငိမ္းတုန္းက မသိလို႔ မေသာက္ခဲ့တာ။ သူမကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ သိရေပမည္။ “နင္.. တားေဆးေတြ၊ ဘာေတြ ဘာလို႔ မေသာက္တာလဲ၊ အဲဒီေဆးေတြ အေၾကာင္း နင္မသိဘူးလား” “သိ.. သိပါတယ္ အစ္ကို၊ ဝယ္ရမွာ ရွက္လို႔ပါ” ေသစမ္း၊ သာဂိ၊ ေမးမိတာကိုက သာဂိ အမွား၊ ဟို အရွက္ ေသးေသးေလးက်ေတာ့ ရွက္တယ္တဲ့။ ဒီအရွက္က်ေတာ့ မရွက္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ေဒါသက ထြက္လာ၍ ဆူလိုက္ရန္ ဟန္ျပင္ျပီးမွ ေအးေလ၊ ျပီးပါေစေတာ့ ဟု သေဘာထားလိုက္ရသည္။ “ကဲ၊ ကဲ.. အဲဒါဆို နင္.. အေဆာင္ျပန္ဦး၊ ငါ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားဦးမယ္၊ ဟုတ္လား၊ ေခါင္းေအးေအးထား၊ ေျပလည္သြားမွာပါဟာ..” ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။ ဒိီေလာက္ ေခ်ာ့တာေတာင္ တစ္ရံႈ႕ရံႈ႕ႏွင့္ ငိုသြားေသးသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရေကာင္းမလဲဟု ..သာဂိ အက်ၤ ီ ကိုယ္ကၽႊတ္ၾကီးႏွင့္ ဆက္တီေပၚထိုင္ရင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ဦးေလး ျပန္ဝင္လာ၏။ “သာဂိ၊ ဟိုေကာင္မေလး ဘာျဖစ္တာလဲ၊ မွတ္တိုင္မွာေတာင္ တစ္ရံႈ႕ရံႈ႕ႏွင့္ ငိုေနတာ ေတြ႔တယ္” ေျပာရင္း ဆိုရင္း ဦးေလးက အက်ၤ ီကိုယ္ကၽႊတၾ္ ကီးႏွင့္ သာဂိကို မယံု သကၤာသလို ၾကည့္သည္။ သာဂိ မသိက်ိဳးကၽႊံျပဳရင္း.. “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဦးေလးရာ.. ရြာကို သတိရလို႔တဲ့၊ ကၽႊန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သာဂိ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ထြက္ခဲ့ေတာ့ ဦးေလးသည္ သာဂိကို ေငးၾကည့္ရင္းက်န္ခဲ့သည္။ ဒီေနာက္ပိုင္းတြင္ သာဂိ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ရာ အေပါင္းသင္းမ်ား၏ အမ်ိဳးအေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မေလးရွားေရာက္ေနသည္ ဆိုပါက မရ၊ ရေအာင္ သာဂိ ဆက္သြယ္သည္။ မရွိ ပါ၊ သူတဆိုင္သို႔ မလာပါ၊ သူတို႔ စက္ရံုတြင္ မရွိပါ ဟုသာ ေျပာၾကသည္။ မင္း .. ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ို႔ ရွာရတာ ပင္လယ္ထဲက်သြားေသာ အပ္ကို ရွာရသကဲ့သို႔ပင္။ အမွတ္မထင္ သတင္းရခ်င္ေတာ့ ဘာမဟုတ္သည့္ အရက္ဆိုင္ေလးအတြင္းမွ ျဖစ္ေနသည္။ထိုေန႔က မားဆိုး သတင္းကို စံုစမ္းသည္။ အားလံုးလိုလိုက မသိဘူး ဟုသာ ဆိုၾကသည္။ သူတို႔ ရပ္ကြက္၊ျမိဳ႔နယ္တြင္ မားဆိုး၊ သာဂိ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်င္သလုိလို ေတာင္ျဖစ္လာသည္။ လိပ္စာမသိ၊ ဖုန္းမရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ကို သာဂိ မားဆိုးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ေတြးရင္း၊ေငးရင္း ေခါင္းေတြရႈပ္လာသည္။ နည္းနည္းေလာက္ေသာက္လိုက္ရ လွ်င္ ေခါင္းၾကည္သြားနိင္သည္ဟု ေတြးကာ ဝါယာလက္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဝါယာလက္ေစ်းအေနာက္နားတြင္ ဘီအီးေကာင္းေကာင္း ရွိသည္။ ရံဖန္ရံခါ စိတ္လိုလက္ရရွိခ်ိန္မ်ိဳးဆို သာဂိ သြားသြားေသာက္တတ္သည္။ သာဂိ ဆိုင္ေလးထဲေရာက္ေတာ့ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ဘီအီး တစ္ပိုင္းႏွင့္ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ တစ္ပြဲ မွာလိုက္သည္။ ကိုယ့္ေရွ့မွာ ထိုင္ေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကလဲ ယမကာလုင္စိတ္ဓာတ္ အျပည့္ရွိၾကသည္။ သူတို႔၏ ညေနခင္းတို႔ ထံုးစံအတိုင္း လူကျပည့္လုနီးပါးပင္၊ သာဂိ လူေခ်ာင္သည့္ စားပြဲတစ္ခုတြင္ ခြင့္ေတာင္း၍ ေဆးဘဲဥသုပ္ကို သာဂိ ျမည္းနိုင္ရန္ တိုးေပးသည္။ လူပံုေတြကေတာ့ နယ္က ျဖစ္မည္။ ဝတ္စားထားပံုကေတာ့ မဆိုး၊ ဆံပင္ေတြက်ေတာ့ အရိုင္းဆန္သည္။ သိပ္ျပဳျပင္ထားတာမ်ိဳး မရွိ။ သာဂိ ျပံဳး၍ ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မွာထားသည္မ်ားေရာက္လာ၍ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသာက္လိုက္ ျမည္းလိုက္၊ ေတြးလိုက္ႏွင့္ သူတကို ေခတၱေမ့သြားသည္။ဒီတင္ အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရသည္က ို႔ မြန္စကားကို ေတာ္ေတာ္တန္တန္ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေတာ့မေျပာတတ္။ေနာက္ျပီး သူတို႔ေျပာေနတာက အေမတို႔ရြာ အေၾကာင္း.. သူတို႔ေျပာေနတာက မြန္စကား၊ အေၾကာင္းရာက ပင ဆိုတဲ့ ရြာအေၾကာင္း၊ သာဂိ က မြန္ကျပား ျဖစ္၍ ဒီေတာ့ ျမန္မာလိုပင္ေျပာျပီး အမ်ိဳးစပ္ရေတာ့သည္။မွန္သည္။ သူတသည္ သာဂိေနခဲ့ေသာရြာမွ ို႔ လူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္က မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး ျပန္လာတာ မၾကာေသး။ လူက ေအာက္လမ္းက ျပန္လာျပီး အထုပ္ကို ပါဆယ္ႏွင့္ ပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ ယခု အထုပ္လာေရြးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ အေမတို႔အေၾကာင္း သာေၾကာင္း၊ မာေၾကာင္း သာမန္ေလာက္သာေမး၍ မားဆိုးသတင္း ေမးၾကည့္ေတာ့မွ မ်က္လံုးျပဴးရေတာ့သည္။ “ကၽႊန္ေတာ္ မားဆိုးကို ေတြ႔ခဲ့တာ ပီနန္က အထြက္မွာ…၊ သူေလွလိုက္ေနတယ္ဗ်။ သူလိုက္တဲ့ ေလွၾကီးက ဓျမေလွၾကီး၊ သူေဌးက ရွမ္း(ယိုးဒယား) သူေဌးဗ်။ ကၽႊန္ေတာ္ သတိေပးဦးမလို႔၊ အဲ့ဒီေလွေတြက အတက္ပဲရွိ တာ အဆင္းမရွိဘူး၊ ကမ္းကပ္တုန္းေျပးနိုင္မွ..” “ ဘာျဖစ္လို႔ အဆင္းမရွိတာလဲ” “ဘယ္ရွိမလဲ၊ သူတို႔က ငါးဖမ္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဓျမတိုကၾ္ ကတာ၊ ပါလာတဲ့ ေလွအလုပ္သမားေတြက မ်က္ျမင္ေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ တစ္ကယ္လို႔ ကမ္းကပ္တုန္းေလွ်ာက္ေျပာလိုက္ရင္ ရဲေတြ သတိထားမိမွာစိုးလို႔ တစ္ခါထဲ အစေဖ်ာက္ၾကတာပဲ” “ ဟာဗ်ာ.. ခင္ဗ်ား.. ဘာလို႔ မားဆိုးကို မေျပာလိုက္ရတာလဲ” “ခင္ဗ်ား လူက ေကာင္းေနျပီဗ်။ ဘယ္ႏွစ္ဖံုေတာင္ ကစ္ထားတယ္မသိဘူး။ မ်က္လံုးက ေတာင္တစ္လံုး ေျမာက္တစ္လံုး ျဖစ္ေနတာ။ ကၽႊန္ေတာ္ေျပာလဲ သူဘာမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေလွေပၚကလူေတြ သိသြားရင္သာ ကၽႊန္ေတာ္ အသတ္ခံရမွာ..” (စိတ္ၾကြေဆး အတြဲ တစ္တြဲကို၊ သို႔မဟုတ္ ဘိန္းျဖဴ တစ္ခါရႈစာကို တစ္ဖံုဟု သံုးႏႈန္းၾကသည္ ) “ဒါျဖင့္ရင္ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို မားဆိုး..” “အဲ့ေလာက္ၾကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ ဓျမတိုက္တယ္ဆတာ တစ္ကယ္ ေသခ်ာ အကြက္ခ်ျပီးမွ ို တိုက္ၾကတာဗ်၊ ပင္လယ္ထြက္တိုင္း မတိုက္ျဖစ္ပါဘူး၊ သူေဌးေတြက သူတို႔ ခံရမယ့္ အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား.. ယိုးဒယား သူေဌးဆီမွာ သူ႔ကို ျပန္ေရြးရင္ေတာ့ အခ်ိန္မွီေလာက္ေသးတယ္၊ ခုေလာက္ဆို မားဆိုးက သူေဌးဆီမွာ ပစၥည္းဖိုး အေၾကြးတင္ေနေလာက္ျပီ။ သူဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရြး မေပးမခ်င္းေပါ့” “ဟား…” သာဂိ ေခါင္းေတြ ပိုမူးသြားသည္။ ဒီေန႔ေသာက္ရသည့္ ဘီအီးသည္ အရသာ မဲ့လြန္းလွေပစြ။ စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးစြာႏွင့္ အိမ္သာျပန္လာခဲ့ရသည္။ ရႈပ္ေနတဲ့ ေခါင္းက မၾကည္သည့္ျပင္ သပြတ္အူပါ အေၾကဆပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲသလိုပဲ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္ထြက္လို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရြက္ထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တိက္ခန္းေလး၏ ဖိနပ္ခၽႊတ္ေနရာ အေပါက္ဝတင္ ု ေရာက္ေသးသည္။ တစ္ရံႈ႕ရံႈ႕ငိုသံကို စၾကားရသည္။ ဒီအိမ္မွာ ဒီလို ငိုမယ့္သူ ဘယ္သူ ရွိမည္နည္း၊ ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားသံေၾကာင့္ သာဂိ တြန္႔သြားမိသည္။ “ မွန္မွန္ေျပာစမ္းပါေအ.. ဒါ သာဂိႏွင့္ရတာ မလား” ဟိုေကာင္မေလး မိစိုး၊ ဒင္းေရာက္ေနတာ ျဖစ္မည္။ ဖိနပ္ကို စင္ေပၚတင္ျပီး အခန္းထဲ ဝင္မည္အလုပ္ “မဟုတ္.. မဟုတ္ဘူး.. အန္တီ” “ကဲ.. ဒါဆို သာဂိမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူလဲ၊ ျငင္းမေနပါႏွင့္ေအ၊ ဟို တစ္ေန႔ကတည္းက နင့္ဦးေလး ေတြ႔ခဲ့ျပီးျပီတဲ့” “မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ မဟုတ္ဘူး” “မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္လာတာလား၊ ညည္းႏွယ္ေအ.. မျဖစ္နိုင္တာ၊ သာဂိနွင့္ ညည္းႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ကယ္က အေဝးၾကီးပဲ၊ ငါကလဲ သာဂိကို သားအရင္းလို သေဘာထားတာပါ၊ နင္တို႔ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္ေအာင္ ငါ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့” “မဟုတ္ဘူး၊ အန္တီ.. မဟုတ္ပါဘူးဆို” ေျပာရင္းဆိုရင္း သူမ ငိုသံက ပိုသည္းလာသည္။အန္တီ့အသံကလည္း ေဒါသေတြပါလာသည္။ “ဟဲ့.. ညည္းက မဟုတ္ဘူးသာေျပာေန၊ ငါက နင့္အေမကို ဘယ္လို ျပန္ေျပာျပရမွာလဲ၊ ခုပဲ ၾကည့္ ေက်ာင္းက လက္မခံေတာ့လို႔ ထြက္လိုက္ရျပီ မဟုတ္လား” သူမ ဘာမွျပန္မေျပာ၊ ငိုသံသာ ထြက္လာသည္။သာဂိ စဥ္းစားေနမိသည္။ သူမသည္ လည္းစဥ္းစား ထားျပီးသား ျဖစ္ပံုရသည္။ မားဆိုးႏွင့္ သူမ ဒီမွာ တြဲတာကို ရြာကလူေတြ သိၾကမည္ မဟုတ္။ အနားမွာ မရွိေသာလူကို ေခါင္းတပ္ျခင္းက မားဆိုး ေဆြမ်ိဳးေတြကို သံသယ ျဖစ္ေစရာ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ျပီး မားဆိုး ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေခၚလာနိုင္သည္ ထားဦး။ သူ႔ကို အေတာ္ ေဆးကုယူရဦးမယ့္ သေဘာမွာ ရွိသည္။ ကဲ.. ေနာက္ျပႆနာ ေနာက္ရွင္း၊ ဒိီျပႆနာ အရင္ရွင္းမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ “ ဟုတ္တယ္၊ အန္တီ၊ အဲ့ဒါ ကၽႊန္ေတာ့္ ကိစၥပါ၊ ကၽႊန္ေတာ္ တာဝန္ယူပါ့မယ္” အန္တီ့ခမ်ာ ခုမွ သက္သာရာ ရသြားသလို သက္ျပင္းကို ခ်ရင္း ဆက္တီကို ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ မွီထိုင္လိုက္သည္။ မိစုိးကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ စိုေနေသာ မ်က္လံုးဝိုင္းၾကီးေတြျဖင့္ သူ႔ကို သူမသည္ သာဂိ ပခံုးကို ေခါင္းထိုး အပ္ရင္း ရိႈက္ၾကီး တငင္ ငိုေတာ့သည္။ ေမာ္ၾကည့္ေနသည္။ သာဂိ သူမေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ပခံုးေလး တစ္ဘက္ကို ဆုပ္ညွစ္လိုက္ေတာ့ အဲဒီညက ေက်ာင္းထုတ္ခံလိုက္ရေသာ မိစိုးကို အန္တီက သူႏွင့္ အတူ အိပ္ေစသည္။ ဦးေလးက သာဂိႏွင့္ လာအိပ္သည္။ အပူပင္ကင္းတတ္သည့္ ဦးေလးကေတာ့ ခဏခ်င္းပင္ ရႈး၊ ရႈး ရွဲ ရွဲႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သာဂိတစ္ေယာက္သာ လွေသြးကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ဟု ေတြးရင္း မိုးစင္စင္ လင္းရေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ အတြငး္၌ သာဂိႏွင့္ မိစိုးတို႔ အက်ဥ္းခ်ဴံးလက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေန႔က မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ထိုသူက လွေသြး ျဖစ္သည္။ သာဂိ လွေသြးကို ရွင္းျပဖို႔ မၾကိဳးစားခဲ့ေခ်။ သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးသူ အေနႏွင့္သာ သိထားေစခ်င္သည္။ဒါမွ သူမ ခံစားရတာ သက္သာနိုင္မည္။ထို႔ေၾကာင့္ ထင္သည္။ လွေသြးသည္ ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ ဝတ္စံုေလးျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးလွေနသည္။ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္သည္ တရားသူၾကီးေရွ့တြင္ လက္မွတ္ထိုးျပီးကာစ၊ အနည္းငယ္ သာဖိတ္ထားေသာ သာဂိအေပါင္းသင္းတစ္ခ်ိဳ႔ႏွင့္ အန္တီ့မိတ္ေဆြမ်ား၊ မိစိုး မိဘမ်ား လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူမကို စေတြ႔သူက မိစိုးျဖစ္၍ သူမက ၾကည့္ေနသည္မွာ သာဂိကို ျဖစ္သည္။ သာဂိ မေတြ႔ရတာ အနည္းငယ္ ၾကာသြားျပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူကို သတိလက္လြတ္ ေငးေနမိသည္။ အရင္ဆံုး သတိဝင္လာသူက မိစိုးျဖစ္သည္။ လွေသြးကို ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ ေျပးဖက္ရင္း စကားေတြ ေျပာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ အိပ္ခန္းဖက္ေခၚသြားသည္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ သတိေတာင္ ထားမိပံု မေပၚလိုက္၊ မိစိုး သူငယ္ခ်င္းဟုသာ ယူဆလိုက္ၾကပံုရသည္။ မိစိုးသည္ သာဂိကို မ်က္စိတစ္ခ်က္ မွိတ္ျပရင္း လွေသြးကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ သာဂိ လိုက္သြားသင့္သလား၊ ရပ္ေနရမွာလား၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။ သာဂိ ေယာင္ေနစဥ္မွာပင္ မိစိုးက သာဂိလက္ကို လာ၍ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ယခင္က သာဂိ အိပ္ေသာ ကုတင္ေလးေနရာတြင္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ၾကီးတစ္လံုးက အစားထိုး ေနရာယူထားသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ အသစ္စက္စက္ မွန္တစ္ခံု တစ္ခုႏွင့္ အဝတ္ဘီရိုၾကီး တစ္ခု၊ အားလံုးကို လိုက္လံ သာဂိ စိတ္မေကာင္းစြာ သူမ ပါးျပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးမိေတာ့ သူမက … “ကၽႊန္မ ကိုကို႔ကို ေလးစားပါတယ္၊ အဲ့ဒီလိုပဲ ကၽႊန္မကို ေလးစားေစခ်င္တယ္” ေငးေမာေနေသာ သူမ။ သူမ မ်က္ဝန္းေလးေတြ နည္းနည္း ေခ်ာင္က်သြားသည္။ နားထင္ေလးေတြေရာ.. သာဂိ လက္ျပန္ရုတ္လိုက္ရသည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိကို၊ ကၽႊန္မ ကိုကကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာခ်င္လို႔ လာတာပါ၊ တစ္ကယ္လို႔ ု ို႔ ကိုမားဆိုး ျပန္ေရာက္လာရင္ ကိုကို ကၽႊန္မဆီ ျပန္လာနိုင္ပါတယ္၊ အဲဒါ ကိုကို မသိမွာစိုးလို႔ ကၽႊန္မ လာေျပာတာပါ” ေျပာေျပာဆိုဆို သူမ လွည့္ထြက္သြားသည္။ အေပါက္ဝ ေရာက္ခါနီးမွ ..လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး စကား ဆက္ေျပာ၏။ “ကုတင္ၾကီးကေတာ့ ရင္ခုန္စရာပဲေနာ္” ေျပာျပီးျပီးခ်င္း သူမ ဆက္လက္ လွမ္းထြက္သြားသည္။ သာဂိမွာသာ မေထြးနိုင္၊ မအန္နိုင္ႏွင့္ မ်ိဳခ်ရခက္ေသာ ေဝဒနာၾကီးကို ရင္ဝယ.္ပိုက္လ်ွ က္ ေငးေမာၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့ရေလသည္။ သာဂိ၏ မဂၤလာဦးညသည္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နိုင္ပါသည္။ သူမ်ားေတြလို ရင္ခုန္ဖို႔ ေဝးစြ။ ကုိယ္တိုင္က ရင္ခုန္မွာ ေၾကာက္ေနရသူျဖစ္သည္။ မိစိုးကေတာ့ သူကို လက္အုပ္ေလးခ်ီ ကန္ေတာ့၍ ႔ အိပ္သြားေလျပီ။ သာဂိ စိုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေရာ.. သာဂိအိပ္ေပ်ာ္မွာ ေၾကာက္ေနသည္။ အိပ္ေနရင္း မေတာ္တဆ သူမကို ထိမိလွ်င္ တစ္မ်ိဳးထင္မွာ ေခါင္းအံုးေလး အသာမ၍ ၾကမ္းျပင္ေပၚဆင္းသည္။ ေအာက္မွာ ဖေယာင္းပုဆိုးေလး ရွိ၍ ထပ္ခင္းစရာေတာ့ မလိုေခ်။ ၾကမ္းျပင္ေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ခုတင္ေပၚက သူမလဲ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္မတူ။ ငိုေနတာလား မသိ။ ရိႈက္သံ တိုးတိုးေလး ၾကားရသည္။ သြားေခ်ာ့လို႔ မျဖစ္ဘူး ထင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုသည့္ အသိက သာဂိစိတ္ေတြကို ေဖာက္ျပန္ေစနိုင္သည္။ ကိယ့္အေၾကာင္းလဲ ကိုယ္သိထား၍ မသိဟန္ေဆာင္ေနတာ ု အေကာင္းဆံုးထင္ကာ က်ိတ္မိွတ္ အိပ္ေတာ့မွ သူမက ျပႆနာကို မီးခြက္ထြန္းရွာသည္။ “ဟင္.. အစ္ကို ေအာက္မွာ အိပ္ေနတာလား...” ေတာ္ၾကာေနေတာ့ သာဂိဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ သူမ ျငိမ္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ တစ္လႈပ္လႈပ္ တစ္ရြရြ အသံၾကားသည္။ ျပန္ျငိမ္သြားျပန္သည္။ သာဂိ မ်က္လံုးေလး ေမွးျပီးၾကည့္သည္။ ကုတင္ေပၚကို မျမင္ရ။ ထထိုင္ၾကည့္သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ မရွိ ေတာ့။ ဟင္.. ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ထျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ရွာေတာ့မွ သူမက ဟိတစ္ဘက္ ု ကုတင္ေအာက္တြင္ သာ၈ိ အိပ္သလို ေစာင္ျခံဳေကြးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဟာ.. ဘယ့္ႏွယ္ဟာေလးပါလိမ့္၊ ထစမ္း.. ထစမ္း၊ ကုတင္ေပၚျပန္တက္” “အစ္ကိုက ေအာက္မွာ အိပ္ေနတာ၊ သမီးက အေပၚမွာ အိပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ” “ေသေတာ့မွာပဲ.. ငါက ေယာက္က်ားေလး ဘာမွမျဖစ္ဘူး” “အင္းေလ.. ေယာက္က်ားေလးမို႔ ဘုန္းနိမ့္မွာစိုးလို႔” “ ရပါတယ္..” “ဟာ.. အဲဒါ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုဒင္း.. နင့္ ဗိုက္ကို အေအးပတ္မွာစိုးလို႔ ေျပာတာ” “မရဘူး.. တက္ဆို.. ” “ အစ္ကိုေရာ.. ” “...” “ငါ့ဟာငါ ဘယ္မွာအိပ္အိပ္၊ နင္သာ ခုတက္” သူမ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနသည္။ မထ။ သာဂိ သက္ျပင္းခ်၍ ကုတင္ေပၚျပန္တက္ျပီး .. “ကဲ.. ကဲ.. မယ္မင္းၾကီးမ ကၽႊန္ေတာ္မ်ိဳး အေပၚေရာက္ျပီ၊ တက္ခဲ့ေတာ့” သူမ ကုတင္ေပၚ ျပန္တက္လာရင္း..က်ဴံ႕က်ဴံ႕ေလးထိုင္ကာ သာဂိကို လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီးေျပာသည္။ အေနရခက္လို႔ပါ” “အစ္ကိုရယ္.. ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အားနာလွပါျပီ၊ ထပ္ျပီး အားနာေအာင္ မလုပ္ပါႏွင့္ေနာ္၊ သမီး သာဂိမွာသာ သက္ျပင္းခ်ရင္း.. ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာရဆိုရ လက္ေပါက္ကပ္တယ္” “နင္ အေနခက္ေအာင္ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ ဒုကၡႏွင့္ငါ၊ နင္တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာေလ.. “အစ္ကို လွေသြးကို သတိရေနတာလားဟင္၊ မၾကာပါဘူး အစ္ကိုရယ္၊ ကိုမားဆိုးျပန္လာရင္ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးေမြးျပီးတာႏွင့္ “ကၽႊတ္..” သမီး အစ္ကို႔ကို ကြာ ေပးပါ့မယ္” သာဂိ စိတ္မရွည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ကၽႊတ္ပဲ လုပ္လိုက္၇သည္။ ကိုယ့္ဒုကၡကို သူသိေအာင္ ဘယ္လို ေျပာျပရမည္နည္း။ စကား ကို ျဖတ္ခ်င္ေနျပီ။ ခုေတာင္ သူမ ဝတ္ထားေသာ ညဝတ္အိပ္ အက်ၤ ီပါးလြန္းေနတာကို ဒီမ်က္လံုးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ မနက္ သာဂိ အိပ္ယာထေတာ့ ေနေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ျမင့္ေနေခ်ျပီ။ သာဂိအလုပ္ကလဲ ညပိုင္းသာ သူမ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲလာရင္း.. ျဖစ္၍ ဘယ္သူကမွ် ေစာ ေစာထဖို႔ မတိုက္တြန္း။ ဒီလိုႏွင့္ အက်င့္ပါတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနေခ်ျပီ။ ဒီကေန႔ကေတာ့ ထူးျခားသည္။ သာဂိ ေရခ်ဳိးခန္း ထြက္လာျပီး ထဲတြင္ သြားပြတ္တံ ရွာမေတြ႔။ ဟိုရွာသည္ရွာ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႔။ ခဏေနေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲက သူမ “အစ္ကို ဘာရွာေနတာလဲ” “သြားပြတ္တံ” “အစ္ကို႔ အိပ္ယာေဘးက စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္တင္ထားတယ္ အစ္ကို” အဝတ္အစားလဲျပီး သာဂိ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သြားယူကာ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရင္း တစ္ခါတည္း ေရခ်ိဳးသည္။ ျပီးေတာ့ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္သည္။ သူမက မီးဖိုခန္းဝမွ လွမ္းေျပာသည္။ “အစ္ကို ဒီမွာ ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္၊ ျပင္လိုက္မယ္ေနာ္” “ေနပါေစေတာ့၊ ငါ အျပင္မွာပဲ စားေတာ့မယ္” သံေယာဇဥ္ တြယ္တတ္သူ သူမ မ်က္ႏွာေလး ပ်က္သြားသည္။ သာဂိ စိတ္မေကာင္းပါ။ ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္ပဲ သိသည္။ သာဂိက ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကလဲ ျပင္းထန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွာင္မွ ရမည္။ မိစိုးသည္ ခဏတစ္ျဖဳပ္ သူ႔အရိပ္ကို မွီခိုလာသူသာ ဘာစိတ္မွ် ဝင္မလာေစရန္ သာဂိ အိမ္မွာေနဖို႔ စိတ္မကူးေခ်။ အေၾကာင္းမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပိုေသာက္ျဖစ္၍ မူးသြားသည့္ ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္မျပန္ေတာ့။ ျဖစ္သည္။ သူ႔အပိုင္ မဟုတ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ပိုင္ရွင္ထံ ျပန္အပ္ႏွံရမည့္ ပစၥည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေနမနီးဖို႔ လိုသည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ အထူးသျဖင့္ ခုလို ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိခ်ိန္မ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္၏ အိမ္လိုက္အိပ္သည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ေၾကြးေၾကာ္ရပါသည္။“ မိန္းမထက္ သူငယ္ခ်င္းကို ပိုခ်စ္တဲ့ ေဘာ္ဒါစစ္စစ္ကြ” ဟူ၍ အမွန္ေတာ့ မိစိုးႏွင့္ တစ္ကုတင္တည္း အိပ္ရမွာ ေၾကာက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ပို၍ အမွန္ကို ဆိုရလွ်င္ မိစိုးကို မဟုတ္။ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ သူ႔စိတကိုသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ပို၍ အေနေဝးေအာင္ ၾကံထားသည္ကလဲ ္ ရွိေသးသည္။ မားဆိုးကို သြားေခၚဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဒိီလို လမ္းေၾကာင္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ သြားဖူးတာ မဟုတ္၍ ေသခ်ာေအာင္ စံုစမ္းေနရသည္။ သာဂိသည္ အရင္ဆံုး ပတ္စ္ပို႔ေလွ်ာက္ရသည္။ တစ္ခါမွ် လုပ္ဖူးသူမဟုတ္၍ အခက္ခဲေတြ႔နိုင္သည့္ အတူတူ ပြဲစား လက္သာ အပ္လိုက္သည္။ ပြဲစားက ယူအက္စ္ ေဒၚလာ ၈၀၀ ေတာင္းသည္။ ျမန္မာေငြႏွင့္ တြက္၍ ေပးလိုက္ရသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သံရံုးသြား လက္မွတ္ထိုးတန္တာ ထိုးျပီးေသာအခါ ပြဲစားက ခဏေစာင့္ဟု ဆိုသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာကို ခဏလို႔ ေျပာတာလဲေတာ့ သာဂိ မသိေခ်။ ေစာင့္ဆိုေတာ့လဲ ေစာင့္ရသည္။ ေစာင့္ေနရင္းတန္းလန္း ေဘာပြဲ ကိစၥေတြ ျဖတ္လိုက္သည္။ ဒိုင္ၾကီးႏွင့္ စာရင္းရွင္းသည္။ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ ဒိုင္ၾကီးကေတာ့ ေျပာပါသည္။ ျပန္လုပ္ခ်င္လွ်င္ အခ်ိန္မေရြးဆက္သြယ္ပါ ဟု ... ၃ လခန္႔ အၾကာတြင္ သာဂိ ပတ္စ္ပို႔ က်လာသည္။ လက္ထဲသို႔ အနီေရာင္စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ ေရာက္လာသည္။ သာဂိက အလုပ္လုပ္ဖို႔ သြားမည့္လူ မဟုတ္၍ ေကာလင္းေတြ ဘာေတြ ေစာင့္ေနစရာ မလိုျခင္းေၾကာင့္ ျမန္သည္ဟု ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ေတာ့ အလုပ္လုပ္မည့္ လူေတြႏွင့္ တြဲ၍ တင္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အင္းေလ.. အေဖာ္ရတာေပါ့ ဟုသာ ေတြးလိုက္သည္။ မိစိုးကေတာ့ ထင္သည္။ သိပ္ အပူၾကီး မဟုတ္။ အန္တီႏွင့္ ဦးေလးကေတာ့ တားပါသည္။ ဝမ္းသာေနမလား မသိ၊ သူမမ်က္ႏွာက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး ျဖစ္ေန၍ မွန္း၍ မရ။ ဗိုက္ကလဲ အပ်ိဳဗိုက္မို႔ မိန္းမကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေနခ်ိန္ မသြားသင့္ဘူးဟုသာ ေျပာၾကသည္။ သာဂိက အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္ႏွင့္ ျငိမ္ေနေတာ့ ဘာမွ် မေျပာၾကေတာ့။ သူတို႔လဲ ငယ္ရာက ၾကီးလာသူ ပီပီ ရိပ္မိၾကပံု ေပၚပါသည္။ သာဂိကလဲ မိစိုးကို ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေလးေတာင္ လင္မယားလို မဆက္ဆံ၊ မေျပာဆိုခဲ့သူ မဟုတ္ပါလား။ ေတြးေနမိေသာ အေတြးေတြကို သာဂိ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ သူ မားဆိုးကို ရွာရမည္။ မားဆိုးကို ေတြ႔လွ်င္ ကံပဲဟူ၍သာ ကံကို ပံုခ်ရင္း ေဘးဘီကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ဒီေလယဥ္က ယိုးဒယားသြားမည့္ ေလယဥ္ျဖစ္သည္။ ဒီအရႈပ္ေတြ အကုန္ရွင္းသြားမည္။ ကဲ.. ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္နုိင္သေလာက္ ၾကိဳးစားမည္။ ျဖစ္လာတာကေတာ့ ပြဲစားက သူအကုန္အက် သက္သာေအာင္ ေလယာဥ္ကို ႏွစ္ဆင့္စီးခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ယိုးဒယားရွိ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္တြင္ မေလးရွား ေလယာဥ္ကို ေျပာင္းစီးရမည္ဟု မွာလိုက္သည္။ ပူပင္စရာေတာ့ သိပ္မရွိပါ။ ေလယာဥ္တစ္စီးလံုး၏ တစ္ဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ယိုးဒယား ေလယာဥ္မယ္ေလး ခရီးသည္မ်ားသည္ မေလးရွားသြားမည့္သူမ်ား၊ အလုပ္အကိုင္သစ္ ရွာေဖြသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ တည္ခင္းေကၽႊးေမြးေသာ ဘာအမ်ိဳးအစားမွန္း မသိသည့္ ထမင္းတစ္ပံု၊ ၾကက္သားႏွင့္ အရြက္အနည္းငယ္ပါေသာ ေဖာ့ဘူးေလးကို ေရာက္လာေတာ့သည္။ ေလဆိပ္ခ်င္းကေတာ့ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာရလွ်င္ ပုစြန္ေတာင္ဘူတာႏွင့္ ၇န္ကုန္ဘူတာၾကီး ကြာသကဲ့သို႔ တစ္စက္မွ်မက်န္ေအာင္ စားျပီး ခဏမွ် အၾကာတြင္ပင္ သာဂိတို႔ ေလယာဥ္ ဘန္ေကာက္သို႔ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ အကြာၾကီးကြာေနသည္။ သာဂိ ေငးေမာမေနအား သူမ်ား လုပ္သလို လိက္လုပ္ရသည္။ အလိုလို ေရြ႔ေနသည့္ စက္ေလွကား အဲ စက္ေလွကားလို႔ ေခၚလို႔ ရမည္ မထင္။ ု သူက အေပၚကို တက္တာ မဟုတ္။ လမ္းမၾကီးအတိုင္း ေရျပင္ညီ သြားေနတာ ျဖစ္သည္။ ထိုဟာၾကီးေပၚ သူမ်ားေတြ တက္ေတာ့ သာဂိ လိုက္တက္သည္။ သူမ်ားေတြ ဆင္းေတာ့ သာဂိ လိုက္ဆင္းသည္။ သူမ်ားတန္းစီေတာ့လိုက္တန္းစီသည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ေရွ့ဆံုးမွာတန္းစီေနသည့္ အညာသားၾကီးထံမွာ ။ ပြဲစားက အသက္ၾကီးဆံုးျဖစ္သည့္ ထိုလူကို အင္ခ်ပ္သေဘာမ်ိဳးထား၍ လက္မွတ္ကိုင္ခိုင္းထားတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ေကာင္တာ ေရွ့ေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္ တစ္ေယာက္ တစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးသည္။ ဒါက မေလးရွားလက္မွတ္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကိုယ္စီးရမည့္ သိပ္မရွိ။ ေလယာဥ္က ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္မွ ထြက္မည္ျဖစ္၍ သာဂိတို႔ ထိုင္ေစာင့္ၾကရသည္။ ထိုင္ရင္း ေလယာဥ္ရွိရာ ဂိတ္ေပါက္သို႔ သြားၾကရသည္။ နံရံေပၚတြင္ စာေတြ အဂၤလိပ္လို ေရးထား၍ အခက္ခဲေတာ့ ေရဆာ လာေတာ့ ေသာက္စရာလိုက္ရွာသည္။ မေတြ႔။ ဝယ္လဲ မေသာက္ရဲ။ သာဂိမွာက ယူအက္စ္ ေဒၚလာ ၃၀၀ ပဲပါသည္။ ေမာရွမ္းမွာ အပ္ထားတာက ၃၀၀ေလာက္နိုင္မလား၊ မေလာက္ဘူးလား၊ သာဂိ မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မသံုးရဲ။ ေမာရွမ္းဆိုသည္က မေလးရွားတြင္ ဆိုင္ဖြင့္ထားသည့္ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ ကုန္စံုဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ေငြပို႔၊ ေငြလႊဲလဲ လုပ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ သူတို႔ရံုး ရွိသည္။ ထိုရံုးမွာ သာဂိက ကိုယ့္နာမည္ႏွင့္ မွတ္ပံုတင္နံပတ္ျဖင့္ ဝင္အပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အခက္ခဲ ျဖစ္လာပါက အခ်ိန္မေရြး ထုတ္လို႔ရေအာင္ ဘဏ္သေဘာမ်ိဳးအပ္ထားတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္သာဘက္အဝင္ ဘယ္ဘက္တြင္ ဘံုဘိုင္ေလး ေတြ႔သည္။ခလုပ္က ရွာမေတြ႔။ လွည့္သည့္ဟာ မရွိ။ ဖိသည့္ ဟာမ်ိဳး မပါ။ ဘာႏွိပ္ရမွန္း မသိ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္က အံဆြဲလိုဟာမ်ိဳးကို ဆြဲထုတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ ဖိတြန္းၾကည့္သည္။ ရျပီ။ ေရထြက္လာ သည္။ ေရပန္းေလးအတိုင္း ပါးစပ္ဟျပီး ေသာက္လိုက္ေတာ့ အိပ္ထဲက ေဒၚလာ ခုန္မထြက္ေတာ့ေခ်။ မေလးေလယာဥ္ ေရာက္လာျပီး သာဂိတို႔ တက္ေတာ့ အနည္းငယ္ေတာင္ ေမွာင္ေနေခ်ျပီ။ မေလးရွားကို ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီခန္႔။ မေလးရွား လူဝင္မူက အရာရွိမ်ားကား မ်က္ႏွာေၾကာတင္းလွ၏။ မေလးမ အရာရွိေလးမ်ားကား ပဝါ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းပါဘိိ။ ငမ္းလို႔ ေကာင္းပါဘိ။ ၾကည့္ေကာင္း ေဆာင့္ကန္၏။ တန္းစီခိုင္း၏။ ေခါင္းျမီးျခံဳေလးျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ ေကာင္းပါ၏။ ရွားရွားပါးပါး အရာရွိ တ၇ုပ္မေလးေလးမ်ားလဲ ရွိေန၏။ ငမ္းေကာင္းေနေသာ သာဂိတို႔ ကာလသား တစ္သိုက္ကို ၾကည့္မရေသာ မေလး လဝက က ေဘးက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခိုင္း၏။ ေရႊတစ္သိုက္တို႔ ပြဲပ်က္ကုန္၏။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖင့္ တန္းစီရ၏။ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု အျပည့္ျဖင့္ ပန္းကန္ေဆးရန္ လာသူလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရ၏။ သာဂိ ခမ်ာလည္း အယံုမွားေသာ ပြဲစားေၾကာင့္ အလုပ္သမား ကၽႊန္ေတြလို ဆက္ဆံခံေနရသည္။ ေတြႏွင့္ အတူတူ တြဲထိုင္ရ၏။ မသြားတတ္၊ မလာတတ္ျဖစ္မည္စိုး၍ ပြဲစားငွားကာမွ ေရာမေခတ္က သာဂိကသာ ရင္ထုမနာ ခံစားေနရသည္။ ေနာက္နားတစ္သိုက္က ေရႊတစ္ခ်ိဳကား စကားေျပာမပ်က္၊ ႔ ေဆးလိပ္ေလးဖြာ၊ တစ္ဖက္တန္းက ေရႊမတစ္သိုက္ကို ဖိုသံေပးၾကဴေနၾကျပန္၏။ သေကာင့္သားေတြလဲ ၾကာၾကာေတာ့ ပဲမေပးနိုင္။ လက္ေမာင္းမွာ အရစ္ကပ္ထားသည့္ လဝက တစ္ေကာင္က အားလံုးသိမ္းၾကံဳးေဆာင့္ကန္လိုက္ေသာအခါ သူတို႔လဲ မ်က္ႏွာပိုးသပ္၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ေလးေတြ ျပန္ျဖစ္ရ၏။ ၂ နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ျပီးေသာ အခါ မပီကလာ ပီကလာ ျဖင့္ နာမည္ေခၚသံ ၾကားရ၏။ ပြဲစားလာေခ်ျပီ။ လာေခၚသူက တရုပ္မျဖစ္ေန၍ နည္းနည္းေတာင္ အံ့ၾသရသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ပိုျမန္၍ ျဖစ္သည္တဲ့။ ဒီလိုႏွင့္ သာဂိ ေလဆိပ္က ထြက္၍ ဘတ္စ္ကား ခုကားဝင္းက သနားသည္ဟု ေျပာလိမ့္ ကိုယ္ခ်ိပ္ထားတာ ျမန္မာပါ။ အျပင္ေရာက္မွ အေၾကာင္းစံုသိရ၏။ နိုင္ငံသား တရုပ္မကို အေခၚလႊတ္တာက ဂိတ္ၾကီး တစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္လာ၏။ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း အေဝးေျပးကို က်ယ္လွသည္ ထင္တာ။ မည္။ ဟိုေငး၊ ဒီေငး ေငးေနမိေသာ သာဂိကို ပြဲစားက ကားတစ္စီးေပၚ ထိုးတင္လိုက္လိုက္၏။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကားၾကီး၊ အဲကြန္းမ်ား စိမ့္ေနသည္မွာ အနညး္ငယ္ေတာင္ ခ်မ္းလာသလို ထင္ရ၏။ ထိုကားၾကီးကို ၆ နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ စီးရသည္။ အဲ လမ္းမွာ ထမင္းဝင္စားေသးသည္။ ပြဲစားေျပာတာေတာ့ အီပို႔ ဆိုလား။ သာဂိကေတာ့ ဗိုက္ဆာေန၍ သိပ္မစပ္စုနိုင္။ သူေျပာတဲ့ မားမားဆိုင္က အစားေသာက္မ်ားကို အားရပါးရ တြယ္ေနမိသည္။ ဟင္းခ်က္ပံုက အနည္းငယ္ေပါ့သည္မွ လြဲ၍ သြားၾကသည္။ ေလွဆိပ္တြင္ ကပ္ထားသည့္ ေလွေတြအမ်ားၾကီးထဲမွ တစ္စီးေပၚသို႔ သာဂိ ေရာက္သြားခ်ိန္သည္ ပြဲစား၏ တာဝန္ျပီး ဆံုးခ်ိန္ပင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအစားစာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။ ပီနန္းေရာက္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ ဂ်က္တီ (ေလွဆိပ္) သို႔ တကၠစီငွားျပီး ပြဲစား က ပဲ့နင္းၾကီႏွင့္ ေတြ႔ေပးျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္သြားသည္။ သာဂိသည္ သူ႔ေရွ့က ပဲ့နင္းၾကီးကို ၾကည့္ေနမိသည္။ လူပံုက ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ျဖဴစပ္စပ္ အသားေရာင္ကို ေနေလာင္ထား၍ ျဖစ္လာေသာ ဗလၾကီးဟု မိတ္ဆက္ေပးသြားသည္။ အင္း.. လူႏွင့္ နာမည္ကေတာ့ လိုက္ပါေပသည္။ နီညိဳေရာင္ အသားအေရ၊ မ်က္ႏွာေပါက္က တရုပ္လိုလို ၊ ရွမ္းလိုလိုလူ ျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္ကို ပြဲစားက အဆိုေတာ္ ဗလႏွင့္ နင္လား၊ ငါလား ဗလခ်င္းျပီဳင္မည့္ ပံုစံမ်ိဳးပင္။ ပဲ့နင္း ဗလၾကီး ေနရာခ်ေပးသည့္ ေလွဗိုက္ထဲရွိ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ သာဂိ ေမွးစက္ လွဲေလ်ာင္းရင္း ပင္ပန္းခဲ့သမွ်ကို အနားယူလိုက္မိသည္။ နိုးလာေတာ့ ေနအေတာ္ ျမင့္ေနေခ်ျပီ။ ေလွထဲတြင္ ဘယ္သူမ်ွ မရွိၾကေတာ့။ အဲ .. ပဲ့နင္းၾကီးႏွင့္ သူ႔တပည့္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနတာေတြ႔ရသည္။ သာဂိကို ဗလၾကီးက မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ေရ၊ အိမ္သာ စသည္တို႔ကို ျပေပးသည္။ သာဂိက ေလွကို တည္းခိုခန္းလို ငွားေနတာ ျဖစ္သည္။ သာဂိလို ရင္းဂစ္) ေပးရသည္။ ထမင္းပါ စားမည္ဆိုပါက ၅ က်ပ္ေပးရသည္။(၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေစ်း) ဒီေလွ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ျပီး ကမ္းေပၚတက္လိုက္ေတာ့ လမ္းၾကားေလး တစ္ခုလို သ႑န္ရွိသည့္ ဆိုင္တန္းေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ေဘာတံတား ထိပ္တည့္တည့္ ဆူညံေနၾကေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိလည္း ေတြ႔ရသည္။ ု တြင္ ေညာင္ပင္ၾကီး တစ္ပင္လဲ ရွိသည္။ ထိုေညာင္ပင္ေအာက္၌ ဗမာလိုေျပာကာ တစ္ေသာေသာရယ္ေမာ ငွားေနသူေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။ ထမင္းမစားပဲ ေနရံု သက္သက္ ဆိုပါက တစ္ေန႔ ၃က်ပ္ (မေလး ပင္လယ္ထြက္သြားလွ်င္လည္း ပူစရာမရွိ။ ေနာက္ေလွတစ္စီးေပၚ ေျပာင္းေနလိုက္ရံုပင္။သာဂိ သာဂိ လမ္းၾကားေလးအတိုင္း လွမ္းဝင္လိုက္ေသာအခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအစား စံုလွ ေသာ ဆိုင္ခန္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သာဂိ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ တစ္ပြဲကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ အဂၤလိပ္လိူေျပာရင္ေကာ ဒီလူေတြ နားလည္ပါ့မလားဟု ေတြးပူမိျပန္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဗိုက္ရႊဲရႊဲ “ဆရာ.. ဘာစားမလဲ” စားဖိုမူး ဝတ္စံုႏွင့္ တရုပ္ၾကီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ဟု ျမန္မာလိုၾကီးေမးလိုက္ရာ သာဂိ လန္႔ျဖန္႔ အံ့ၾသသြားမိသည္။ “အစ္ကိုက ျမန္မာလား” “မဟုတ္ပဘူး၊ ငါ က မေလးတရုပ္” “ ျမန္မာလို ေၾကာ္ရမလား၊ မေလးလို ေၾကာ္ရမလား” “မေလးလို ေၾကာ္ဗ်ာ” “ ခဏေစာင့္ ဆရာ..” “ေၾသာ္.. ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ တစ္ပြဲ” ေျပာျပီး တရုပ္ၾကီး ေနာက္ေဖးထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။ သာဂိမွာသာ ငါ မေလးရွားေရာက္ေနတာလား၊ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲလားဟု ေဝခဲြမရ စဥ္းစားရင္း ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ထိုလူၾကီးနာမည္က “အဘင္း” ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္သို႔ ခဏ ခဏ အလည္ အားလံုးတတ္သည္။ေဖာက္သည္ အပတ္ေတာင္ လိုက္သြားတတ္သည္။ ျမန္မာစကားကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း စကားလံုးမ်ားကလြဲလွ်င္ တိုင္းကို ဆရာ ဟု ေခၚတတ္သည္။ သူ႔သမီးမ်ားကို ရည္းစားစကားေျပာလွ်င္ “ေသျခင္းဆိုး၊ ဖင္ထဲ ေမွ်ာ့ဝင္ေသပါေစ” ဟု က်ိန္ဆဲတတ္သည္။ သူတြင္ ခပ္လန္းလန္း သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ႔ ေလွသမားတိုင္းက ထိုအလန္းေလးႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားေသာ္လည္း အၾကီးမကိုမူ မည္သူမွ် မထိဝံ့၊ မစဝံ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူမ၏ ရည္းစားျဖစ္သူက ပဲ့နင္း ဗလၾကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဗလၾကီးက ေလွသားဘဝမွ ပဲ့နင္းျဖစ္လာသူ၊ ေအာက္သက္ ေက်သူ ျဖစ္သလို ဘာသာစကားမ်ိဳးစံုလဲ တတ္သည္။ ပဲ့နင္းျဖစ္၍ ဝင္ေငြကလည္း ေကာင္းလွသည္။ ေသနတ္ပစ္လက္ေျဖာင့္သည္။ သူ႔တြင္ တရားဝင္ ကိုင္ခြင့္ေပးထားသည့္ ေသနတ္အရွည္ တစ္လက္ႏွင့္ သူ႔ဘာသာသူ ဝယ္ကိုင္ထားသည့္ အတိုတစ္လက္ရွိသည္။ ပင္လယ္ထြက္လွ်င္ လက္ဆြဲျပီး ရည္းစားစကား ေလွေပၚကေန တစ္ဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ အပစ္က်င့္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ခါက အၾကီးမ “အားမီ”ကို အတင္းကာေရာ ေျပာမိသူ တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ကမ္းစပ္၌ ေနာက္ေစ့တြင္ က်ည္ဆံေပါက္ၾကီးျဖင့္ ကားယားၾကီး ေမ်ာေနတာ ေတြ႔ခဲ့ၾကရသည္ဆိုသည္။ ရဲက သာမန္သာၾကည့္ျပီး အေလာင္းကို သိမ္းသြားသည္။ တရားခံ မေပၚ။ သို႔ေသာ္ မူပိုင္သာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ေလွသမားတိုင္းသိသည္က ဒါ ဗလၾကီး လက္ခ်က္ဟူ၍ပင္။ ထိုစဥ္ကတည္းက အားမီသည္ ဗလၾကီး၏ ထိုသို႔ေသာ ဗလၾကီး၏ ေလွေပၚေရာက္ေအာင္ တမင္တကာကို ပြဲစား ငွားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိက လူရွာမည္ ျဖစ္ရာ အသိမကၽႊမ္းမရွိေသာ ေနရာတြင္ ဒီလိုလူမ်ိဳး၏ အရိပ္ကိုခိုတာက အနည္းငယ္ အႏၱရာယ္ကင္းမည္ ထင္မိေသာေၾကာင့္ ပင္။ ဗလၾကီးကလဲ ရိပ္မိပါသည္။ သာဂိကို ဒီဆပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ သူအာမခံသည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိသည္ ေန႔ေရာ၊ ညပါ အျငိမ္ေနနိုင္ပဲ ဝင္လာသမွ်ေလွ တိုင္းကို လိုက္လံ စပ္စု ၾကည့္ရႈရသည္။ မားဆိုး သတင္းရလိုရျငား ထြက္လာျပီဟု သတင္းၾကားရသည္။ ၁၀ ရက္၊ ၁၅ ရက္ေလာက္ ေတာ့ ေစာင့္ရေပမည္။ သာဂိ ေပ်ာ္သြားသည္။ လိုက္စံုစမ္းသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ရွမ္းေလွ တစ္စင္း ဝင္လာ၍ သြားစပ္စုရာ မားဆိုးတို႔ေလွ ယိုးဒယားက သာဂိ၏ စာအုပ္က visit ဗီဇာသာျဖစ္၍ ၃ လသာ သက္တမ္းရွိရာ မားဆိုးကို အျမန္ေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ ယခု တစ္လ မျပည့္ခင္ ေတြ႔ရမည္ဆိုေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားမိသည္။ စိတ္ေအးလက္ေအးရွိေတာ့ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အရက္ဆိုင္ခ်ည္း ထိုင္ေနမိသည္။ အရင္လို ေလွတကာတက္ စံုစမ္းစရာ မလိုေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ျမန္မာလို ေကာင္းေကာင္း တတ္ေသာ အဘင္း၏ ဆိုင္တြင္ အခ်ိန္ျပည့္လိုလို ရွိေနတတ္သည္။ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္သည့္ အားမီကလည္း သာဂိကို ဂရုစိုက္ပါသည္။ သူ႔ရည္းစား၏ ေလွေပၚက လူ ျဖစ္ေနလို႔ ထင္သည္။ အငယ္မ ေမ့ေမ့ကေတာ့ ဖာသိဖာသာ ေနတတ္သည္။ သာဂိ သူတို႔ကို စိတ္မဝင္စားပါ ။ မဟုတ္။ စိတ္ဝင္စားဖို႔လည္း မရဲပါ။ ဗလၾကီးက သေဘာေကာင္းေသာ္လည္း သူ႔ေသနတ္က သေဘာေကာင္းမည္ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့ ဗလၾကိးပါ သာဂိႏွင့္အတူ လာလာေသာက္သည္။ ေသာက္ရင္းတန္းလန္း ခ်က္ထိုးၾကသည္။ သာဂိက အင္းစိန္လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ ဆိုက္ကားသမားေတြႏွင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဘာနည္းပညာမွေတာ့ မတတ္။ ကပ္စပါးေရာ့ မသိ၊ စီစီလီယံ နားမလည္။ တစ္ဖက္လူ သူ႔ ေဖာ္ျမဴလာေတြသည္ ယွဥ္ျပိဳင္ကာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဒိုင္း လုလာသူ ျဖစ္၍ အနည္းငယ္ အကြက္ေရြ႔တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အမွားကို ေစာင့္ဖမ္းကစားရသည့္ ပ်ံက် အကြက္သမားသာ။ ဗလၾကီးကေတာ့ ေဖာ္ျမဴလာသမား ျဖစ္သည္။ သာဂိ၏ ေပါက္ကရ အကြက္မ်ားေအာက္တြင္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဗလၾကီး မကၽႊမ္းက်င္ေသးတာလဲ ပါပါမည္။ မူးေနတာလဲ ပါပါမည္။ သာဂိပါးစပ္က ေပါက္ကရ ေျပာသည္မ်ားကို မခံခ်င္တာလဲ ပါပါမည္။ သူခ်ည္း ရံႈးတတ္သည္။ တစ္ပြဲက ႏွစ္ပြဲ၊ သံုးေလးပြဲ၊ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ျဖစ္လာေသာအခါ အငယ္မ ေမ့ေမ့သည္ သူ႔ခဲအို ဘက္က မခံခ်င္ျဖစ္လာဟန္ တူပါသည္။ ေဘးနားက ရပ္ၾကည့္ေနရာကေန ထိုင္ၾကည့္ လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္ေျပာလာသည္။ သူတို႔ေျပာတာကိုေတာ့ သာဂိက နားမလည္။ တရုပ္လို ေျပာၾကတာ ျဖစ္၍ ကြိစိ၊ကြစိ ေတြသာ ၾကားရသည္။ ဘာေျပာမွန္း မသိ။ ျပီးရင္ေတာ့ သာဂိ ဆင္ထားသည့္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ဗလၾကီး ဝင္မလာေတာ့။ သာဂိ ကစားပံုက ထိုးေကၽႊးျပီး ပိတ္ဖမ္းသည့္ နည္းျဖစ္ရာ ထိုပံုစံပ်က္သည္ႏွင့္ သာဂိ ရံႈးေခ်ျပီ။ နိုင္သာ နိုင္ေသာ္လည္း ဗလၾကီးက ေပ်ာ္ပံု မေပၚ။ မွန္ပါသည္။ ကိုယ္ေရႊ႔တာမဟုတ္ပဲ သူမ်ားေရႊ႔ခိုင္း၍ ေရႊ႔ရသည္မွာ ဖီးလ္လာမည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထင္သည္။ ဗလၾကီးက “ သူႏွင့္ပဲ ထိုးေတာ့ကြာ” ဟုဆိုကာ အရက္ခြက္ေလးကိုင္၍ အားမီဆီ ထသြားသည္။ အငယ္မ ေမ့ေမ့သည္ သာဂိႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ရင္း အရုပ္ေတြ စီေနသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိ သူမကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ ရုပ္က လွတယ္ဟု ေျပာ၍ မရ။ သို႔ေသာ္ ေခတ္မွီ အဆင္အျပင္ ၊ အဝတ္စားတို႔ႏွင့္ နုနယ္ျဖဴေဖြးမူေၾကာင့္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ဝတ္ထားတာက စြပ္က်ယ္ပံုစံ မိန္းမဝတ္ အက်ၤီတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၍ ဘယ္လိုေခၚသည္ေတာ့ သာဂိ မသိ။ သိသည္က သူမ ရင္ညႊန္႔ေလးေတြသည္ ေဖြးနုအုမႊတ္ေနပါကလား ဆိုသည္ပင္။ ခ်က္ခံုေရွ့တြင္ထိုင္ရင္း အရက္ခြက္ၾကီးကိုင္ကာ ေငးေနသည့္ သာဂိ သိုင္းၾကိဳးေသးေသးေလးေတြကို အေပၚဆြဲတင္လိုက္ရင္း စားပြဲကို လက္ႏွင့္ပုတ္ကာ “ေဟ့ ” ကနဲေအာ္မွ ေၾကာက္သြားသည္။ ဗလၾကီးကို မ်က္လံုးေစြၾကည့္ေတာ့ သေဘာလား မသိ။ သာဂိ ခ်က္ထိုးေနရင္း သူမကို အရက္ႏွင့္ ျမည္းေနမိသည္။ ဗလၾကီးႏွင့္ ထိုးစဥ္တုန္းကလို မ်က္လံုးေတြသည္ သူမ ရင္ညႊန္႔ေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည္ကို ေမ့ေမ့ သတိထားမိသြားပံုရသည္။ ပခံုးေပၚက သာဂိ သတိဝင္လာသည္။ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားသည့္အတြက္ အားနာသြားမိသလို နည္းနည္းလည္း ဗလၾကိးက မ်က္စိတစ္ဘက္ မွီတ္ျပသည္။ အင္း.. သူ႔ အားမီ မထိလ်ွ င္ က်န္တာရသည္ ဆိုသည့္ ေပါက္ကရေျပာျပီး စိတ္လြင့္ေအာင္ လုပ္လို႔မရတာကလဲ ပါသည္။ သူမက ျမန္မာလို မတတ္သလို သာဂိကလဲ မေလးစကား၊ တရုပ္စကား နည္းနည္းမွ မသိေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံတိတ္ ခ်က္ထိုးရင္း သူမကို အရက္ႏွင့္ ျမည္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို စားစရာလို သေဘာထားတာေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ စားလို႔ရသည့္ အမ်ိဳးလဲ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ မ်က္ခံုးေလး ကိုေငးလိုက္ အရက္ေလး တစ္ၾကိဳက္ တူသည့္ မ်က္ဝန္း ေမွးေမွးေလးေတြကို ေငးလိုက္၊ တစ္ၾကိဳက္ စုပ္လိုက္၊ ႏွာေခါင္းေလး၊ တစ္ၾကိဳက္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလး၊ တစ္ၾကိဳက္၊ ေမးေစ့၊ လည္တိုင္၊ ရင္ညႊန္႔၊ စုစုပံု႔ပံု႔ မို႔မို႔ဝန္းဝန္း နို႔အံုေလး.. ေငးလိုက္ ၊ ဘုရင္ၾကီး ေျပးေပါက္ မရွိေတာ့။ ဗလၾကီးဖို႔ အရက္ဖိုး ရွင္းေပးလိုက္ရသည္။ ၾကိဳက္လိုက္ လုပ္ေကာင္းေနစဥ္ မွာပင္ သူမ ဆီက “ခ်က္စ္” ဆိုေသာ အသံထြက္လာသည္။ သာဂိ ရံႈးေခ်ျပီ။ စုပ္လိုက္၊ မ်က္ေတာင္ေမႊးတိုတို ေလးကို ေငးလိုက္၊ အရက္ေလး တစ္ၾကိဳက္ စုပ္လိုက္၊ စဥ္းစားေနဟန္ သူမကေတာ့ လက္ခုပ္ေလးတီးျပီး အနိုင္ကို အားရေက်နပ္ေနသည္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေနာက္တစ္ပြဲ စဖို႔ ျပင္ေနျပန္သည္။ သာဂိ ထပ္ရံႈးလို႔ မျဖစ္။ အိပ္ထဲမွာက ေငြလဲစဥ္က ရသည့္ မေလးပိုက္ဆံ ၇၀၀ ေက်ာ္သည္ ယခု ၅၀၀ ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ မားဆိုးက ဘာအရႈပ္ေတြ လုပ္ထား၍ ဘယ္လို ရွင္းရမည္ မသိေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ ဒီတစ္ပြဲကို အာရံုစိုက္ထားရင္း သူမမ်က္ႏွာေလးကို ခဏေမ့ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ထင္သည္ ။ တစ္ပြဲျပန္နိုင္သည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းဆူသြားသည္။ မေက်နပ္စြာျဖင့္ ေနာက္တစ္ပြဲ စဖို႔ ျပင္ျပန္သည္။ သာဂိ ဗလၾကီးကို အကူအညီ လွမ္းေတာင္းရေတာ့သည္။ တစ္ပြဲခ်င္းထိုး၍ ရွင္းေနပါက သာဂိ အျပန္လမ္းစရိတ္ေတာင္ က်န္မည္ မဟုတ္။ ၅ ပြဲကစား ၃ ပြဲနိုင္သူ အနိုင္။ သူမကလဲ သေဘာတူသည္။ သေဘာတူရံုမက ေစာေစာက ပင့္တင္ထားသည့္ သိုင္းၾကိဳးေလးကို ဆန္႔ဆန္႔ရန္႔ရန္႔ ျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္သေလာ.. တစ္ျခားရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသေလာ မေျပာတတ္။ ေအာက္ကို ဆြဲခ် ရင္း အက်ၤီ ၤအနားစေလးေတြကိုပါ ဆြဲဆန္႔လိုက္သည္။ သာဂိ မ်က္လံုးေတြ နည္းနည္း က်ယ္သြားသည္။ အက်ီ ၤ ေအာက္က ဘရာစီယာ၏ အစ။ ထိုေအာက္မွ မို႔မို႔ ေမာက္ေမာက္ ျဖဴျဖဴ ဝင္းဝင္း နို႔အံုေလးကိုပါ ျမင္ေနရေခ်ျပီ။ ထိုစဥ္မွာပင္ အဘင္းက အဝတ္စားေတြ လဲျပီးေရာက္လာသည္။ သူဆိုင္ပိတ္ေခ်ျပီ။ အင္း ညဥ့္လဲ နက္ေခ်ျပီကိုး။ သူ႔ အေၾကာ္ဆရာႏွင့္ အတူ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ထြက္သြားၾကေခ်ျပီ။ ေလာင္းကစားဝိုင္း တစ္ေနရာရာသို႔ သြားတာျဖစ္မည္။ မေလးတရုပ္ေတြသည္ ေလာင္းကစား ေတာ္ေတာ္ ဝါသနာၾကီးၾကသည္။သူထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဗလၾကီးႏွင့္ အားမီလည္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ေမ့ေမ့က ဘီယာတစ္လံုး ေဖာက္ကာ ယူလာရင္း ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ေနသည္။ ဖေအ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ကဲ ေခ်ျပီ။ သို႔ျဖင့္ သူမက ဘီယာ ေသာက္ရင္း အကြက္ေရႊ႔ေနသလို သာဂိကလည္း ကိုယ့္ခြက္ေလး ကိုယ္ေသာက္ရင္း ကစားလိုက္သည္မွာ ၅ ပြဲ တစ္ျဖတ္ ျပီးသြားသလို သူမလည္း ဘီယာ ၃ လံုးကုန္သြားသည္။ ထိသံုးလံုး အတြက္မူ သာဂိ ု ရွင္းလိုက္ရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အနည္းငယ္ ရီေဝေနေသာ သူမ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ သာဂိ၏ အရုပ္တစ္ရုပ္ကို စားလိုက္ရတိုင္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္လိုက္စဥ္ လႈပ္ရွား လိႈင္းထသြားေသာ ရင္အံုေလးကို သေဘာက်ေန၍ ျဖစ္သည္။ သူမက သာ၈ိ အရုပ္ေတြ ျပန္စီေနစဥ္ တိြဳင္းလက္ ဟုဆိုကာ ထသြားသည္။ သာဂိ အရုပ္ေတြ အားလံုးစီျပီး ခဏၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ျပန္ေပၚမလာ။ သာဂိ ေနာက္က လိုက္ဝင္သြားလိုက္သည္။ အိမ္သာ က ဆိုင္၏ အေနာက္ဘက္တြင္ တစ္ခု ရွိသလို၊ တစ္ျခမ္းကန္႔ထားသည့္ သူမတို႔ေနအိမ္ သာဂိ အထင္မမွား။ သူမသည္ အိမ္ခန္း တစ္ခ၏ အေပါက္ဝနားေလးတြင္ ရပ္လွ်က္ တစ္ခုခုကို သဲၾကီးမဲၾကိး ၾကည့္ေနသည္။ ု အတြင္း၌လည္း ရွိသည္။ ဆိုင္ပိတ္လက္ျပီ ျဖစ္၍ အေနာက္က အိမ္သာဘက္သို႔ေတာ့ သြားမည္ မထင္။ ို သာဂိ သူမေနာက္က အသာေလး ကပ္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ လန္႔သြားသည္ ထင္သည္။ ဆတ္ကနဲ တြန္႔သြားရင္း သာဂိကို ေရွာင္ကာ ပတ္ထြက္သြားဖို႔ မရုန္းပါ။ သာဂိ သူမလက္ေမာင္း ျပင္သည္။ သာဂိ အရဲစြန္႔လိုက္သည္။ သူမ လက္ေမာင္ေလးကို ဇတ္ကနဲ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ေတာ့ သူမက ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ရင္း သူမ အေနာက္မွ ကပ္ရပ္လိုက္ကာ ခုနက သူမၾကည့္ေနေသာ ခပ္ဟဟ တံခါးၾကားထဲသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထင္သည့္ အတိုင္း ဗလၾကီးႏွင့္ အားမီသည္ အိပ္ခန္းထဲရွိ ခုတင္ေပၚတြင္ ထပ္ရက္ၾကီး ျဖစ္သည္။ ဗလၾကီးသည္ အေပၚမွေန၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေညွာင့္ေနသည္။ ေဘးတိုက္ ၾကည့္ေနရသည္ ျဖစ္ရာ အားမီ၏ ေပါင္လံုးၾကီးေတြ ကြယ္ေန၍ အဝင္အထြက္ကိုမူ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရ။ အားမီက သူမ ေပါင္လံုးၾကီးေတြကို ေကြးထားရင္း ေျခဖ်ားေလးေတြက ဗလၾကီး ဒေကာက္ခြက္ထဲ ထည့္ထားသည္။ အခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းႏွင့္ အဝင္အထြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာသည့္ “ျပြတ္၊ ပလြတ္” အသံေလးမ်ားသာ မင္းမူေနသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကား ေလာကၾကီးကို ေမ့ေနၾကျပီ။ သာဂိ သူ႔ေရွ့မွာ ရပ္ေနသည့္ ေမ့ေမ့ကို လက္ေမာင္းေလးေတြ ဖမ္းခ်ဴပ္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္ကာ ဘယ္လက္ျဖင့္ ခါးေလးကို သိမ္းဖက္ရင္း ညာလက္က သူမ ပစၥည္းေလးကို လွမ္းႏိႈက္လိုက္သည္။ သူမ ခါးေလးေကာ့ ရင္ေလးေမာ့သြားသည္က လြဲ၍ မရုန္းပါ။ သာဂိ စိတ္ေတြ ထလာသည္။ သူမ၏ တင္လံုးလံုးေလးေတြကို ေနာက္ကေန ေတ့ပြတ္ရင္း လက္ကလဲ သူမ ပစၥည္းေလးကို ကလိေနမိသည္။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ၊ ရုန္းထြက္ျခင္းလဲ မရွိ။ သာဂိ ျပဳသမွ်ကို က်န္လက္တစ္ဖက္ကိုလဲ အအား မထား။ သူမ ရင္အံုေလးေတြကို ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ ပစ္လိုက္သည္။ သူမ ျငိမ္ေနရင္း မ်က္ဝန္း အစံုက သူမ အစ္မႏွင့္ ဗလၾကီးထံသို႔သာ ေရာက္ေနသည္။ နဂိုလ္ကတည္းက အနည္းငယ္စိုေနေသာ သူမ ပစၥည္းေလးသည္ သာဂိ၏ လက္မ်ား ေအာက္တြင္ အရည္ေတြ တင္းမာလာေခ်ျပီ။ ရႊဲနစ္လာေလသည္။ သာဂိ ပစၥည္းကလဲ ေဘာင္းဘီကို ေဖာက္ထြက္ေတာ့မတတ္ ေထာင္ထ သာဂိ သူမကို ေရွ့နည္းနည္း ကုန္းသြားေစရန္ ေက်ာကုန္းေလးကို လက္ႏွင့္ ဖိလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ သူမ ႏွိမ့္ဆင္းသြားသည္။ သာဂိ သူမ၏ စကပ္တိုေလးကို ခါးေပၚလိပ္တင္လိုက္သည္။ ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီကို ဇစ္ဖြင့္ကာ အတြင္းခံထဲက ဖြားဖက္ေတာ္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘိီ ႏႈတ္ခမ္း ေဘးသားကေန ဟဝင္လိုက္ကာ သူမ၏ ပစၥည္းအဝကို စမ္းသပ္ ရွာေဖြၾကည့္သည္။ သူမ ခါးေလး ပိုေကာ့သြားကာ တင္လံုးလံုးေလးက ေနာက္သို႔ ျပဴထြက္လာသည္။ သာဂိ၏ ပစၥည္းကလဲ ပစ္မွတ္ကို ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ရွာေတြ႔ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ခံစားမူျဖင့္ သတင္းပို႔လာသည္။ သာဂိ အခ်ိန္ မဆိုင္းေတာ့။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အလြယ္တကူ ဆီးၾကိဳၾကသည္။ သာဂိ အဆံုးထိ ျဖညး္ျဖည္းခ်င္း သြင္းလိုက္သည္။ သူမ တံခါးေဘာင္ႏွင့္ နံရံကို လက္ႏွင့္ လွမ္းေထာက္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ သူမ အစ္မဆီကလြဲ၍ ဘယ္ကိုမ်ွ မၾကည့္ေခ်။ အားမီကေတာ့ ဗလၾကီး၏ လည္ကုပ္ကို ဖက္တြယ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးဟကာ မိန္းေမာေနသည္။ သာဂိ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ေစးကပ္သည့္ အရည္တစ္ခ်ိဳ႔ႏွင့္အတူ သာဂိ လိင္တံျပန္ထြက္လာသည္။ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္တစ္ခ်ိဳ႔သည္ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ေတြေပၚ တင္ေနကာ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ႏွင့္ သာဂိကို ေျပာင္ျပေနသည္။ သာဂိ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေညွာင့္ကာ အဝင္အထြက္ လုပ္ေနမိသည္။ သူမကား တံခါးေဘာင္ႏွင့္ နံရံကို တအိအိ နစ္ဝင္သြားေသာ ခံစားမူႏွင့္အတူ ပူေႏြးနူးညံ့သည့္ သူမ၏ အတြင္း အဂၤ ါမ်ားသည္ သာဂိကို အားျပဳရင္း အခန္းထဲသို႔သာ ၾကည့္ေနသည္။ သာဂိကေတာ့ အခန္းထဲကို စိတ္မဝင္စား။ သူမ ခါးေသးေသးေလးကိုသာ စံုကိုင္ရင္း ခပ္သာသာ လုပ္ေနမိသည္။ အရမ္း မၾကမ္းရဲ။ အျပီးျမန္သြားမည္ စိုးသလို အခန္းထဲက ၾကားသြားမည္ စိုးသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်က္ခ်က္ ေလခို၍ ထြက္လာသည့္ “ ဗြက္၊ ဘူ” ဆိုသည့္ အသံမ်ား ထြက္ထြက္လာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ ကိုယ္ကို ကိုင္းလိုက္ရင္း လက္က သူမ အေစ့ေလးကို ပြတ္သပ္ အားယူကာ တင္လံုးလံုးေလးေတြ ေနာက္ကေန ၾကိတျ္ ပီး ပြတ္ထည့္ေနရသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အခန္းထဲက အသက္ရႈသံေတြ ျပင္းလာတာ သတိထားမိသည္။ ဗလၾကီး ကပ္မေညွာင့္ေတာ့ပဲ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ေနေခ်ျပီ။ အားမီကား ေခါင္းေလး ေထာင္ထရင္း မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ ဗလၾကီး၏ လက္ေမာင္းေတြကို အတင္းဖက္ရမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ မၾကာပါေခ်။ တစ္အီးအီး တအားအား ညည္းညဴသံေလးမ်ားႏွင့္အတူ အခန္းထဲက ႏွစ္ေယာက္လံုးႏွင့္ တစ္ျပိဳင္တည္း ေမ့ေမ့ပါ ျပီးေနသည္။ သူမ၏ ပစၥည္းေလး ရံႈ႔ခ်ီ ပြခ်ည္ျဖင့္ ျပီးေနသျဖင့္ သာဂိ ခဏရပ္ကာ ေစာင့္ေပးေနရသည္။ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲက ႏွစ္ေယာက္ကား ထပ္ရက္ၾကီး ျငိမ္သြားၾကသည္။ သာဂိ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဆက္လုပ္မည္ ျပဳေတာ့ သူမက ဆတ္ဆို မတ္မတ္ေလး ရပ္လိုက္သည္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သြင္းထားသည့္ သာဂိ ပစၥည္းက ဖလြတ္ ကနဲ ကၽႊတ္ထြက္သြားသည္။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သာဂိကား တန္းလန္း၊ တန္းလန္းၾကီးျဖင့္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ သူမ ဝင္သြားသည့္ ျပီးေတာ့ သာဂိကို လက္ခါျပီး ျပန္ေတာ့ဆိုသည့္ သေကၤတျပကာ တစ္ဘက္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ အခန္းတံခါးကို တြန္းၾကည့္ေတာ့ မပြင့္။ အထဲက ခ်က္ခ်ထားသည္။ သာဂိ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ေနာက္ေဖးက အိမ္သာထဲသို႔သာ အျမန္ဆံုး ေျပးရပါေလေတာ့သည္။ အမွန္က ေမ့ေမ့သည္ သူမ၏ အစ္မႏွင့္ ခဲအိုကို ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ပါေနတာ ၾကာျပီ ျဖစ္ပံုေပၚသည္။ သူမ ရည္းစားေတြလဲ ထားဖူးပါသည္။ ဆက္ဆံဖူးသည့္ အၾကိမ္လဲ မနည္း။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေတာ့မွ် ေက်နပ္မူမရ။ သူမ၏ နုနယ္ေသာ စိတ္ထဲတြင္ စြဲေနသည္က အစ္မျဖစ္သူ၏ ေက်နပ္ေနေသာ၊ အျပည့္အဝခံစားေနေသာ ပံုစံကိုသာ။ ယင္းပံုစံသည္ သူမ၏ အိမ္မက္၊ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခဲ့သည္ ထင္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္ မသိေသာ အားက်မူ၊ ခ်စ္ခင္အားကိုးရေသာ အစ္မကို မနာလိုမူတို႔ျဖင့္ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ ရည္းစားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေသာ္လည္း ေက်နပ္မူကို အျပည့္အဝ မရခဲ့တာ ျဖစ္မည္။ ယခုလည္း သူမ ေခ်ာင္းၾကည့္ခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာရွိေနသည့္ သာဂိက ဆက္ဆံလက္ေသာအခါ ို ဘယ္တုန္းကမွ မရဘူးသည့္ ျပည့္စံုျခင္းကို ရသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိက သူမ ခ်စ္သူမဟုတ္၍ သာဂိအလိုကို ျဖည့္ေပးဖို႔ေတာ့ သူမ မလိုက္ေလ်ာ။ သူမ စိတ္ေက်နပ္မူ ရသည္ႏွင့္ သာဂိကို ခြာထုတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္မည္။ ဤသည္ကို သာဂိ သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သာ၈ိက ေယာက္က်ား မဟုတ္လွေပ။ ျဖစ္သည္။ လႊမ္းမိုးခ်င္သည့္ ဗီဇ ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နားလည္ေပးနိုင္ေသာ္ျငား ေက်နပ္သည္ေတာ့ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မားဆိုးတို႔ ေလွ ေရာက္မလာမခ်င္းေတာ့ ညတိုင္း လိုလို ခ်က္ထိုးျဖစ္ၾကသည္။ မထိုးျဖစ္သည့္ ေန႔သည္ သူမ၏ စိတ္ေရာဂါ အနုစားေလး ဖခင္ အဘင္း ေလာင္းကစား သြားမလုပ္သည့္ေန႔သာ။ ေမ့ေမ့အတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ သူမသည္ တစ္ခုေတာ့ ရေနျပီ ျဖစ္ပံုေပၚသည္။ သူမ၏ အစ္မ လိင္ဆက္ဆံေနပံုကို မၾကည့္ပဲႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ် မျပီးေခ်။ သာဂိ ဆက္ဆံသင့္သည္ဟု... ၁၀ ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ သာဂိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ယိုးဒယားေလွ ဝင္လာသည္။ သာဂိ သင္ခန္းစာ တစ္ခု ရမိသည္။ အိမ္မွာ ငယ္ရြယ္သူေတြရွိလွ်င္ တံခါးကို အေသအခ်ာ ပိတ္ျပီးမွ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူတို႔ ကမ္းကပ္ျခင္း ကိစၥျပီးသည္ႏွင့္ သာဂိ ေလွေပၚတက္သြားသည္။ မားဆိုးကား ေလွေပၚတြင္ ပါမလာ။ ယိုးဒယားတြင္ ဆင္းေျပးသြားသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ေမးခ်င္ေသာ္လည္း သူတို႔ သာဂိ ေခါင္းေျခာက္ရေခ်ျပီ။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသဟု ေသခ်ာ ပဲ့နင္းႏွင့္ သူ႔လူမ်ားက သာဂိအနားကပ္လာ၍ သာဂိ အသာေလး ဆင္းလာျပီး ဗလၾကီးေလွေပၚ တက္ေနလိုက္ရသည္။ ဗလၾကီးက သူ႔ေလွကို ျပင္ဆင္ေနရာမွ လွမ္းေမးသည္။ “သာဂိ ဘယ္လိုလဲ.. မင္း လူေရာ” “ရွမ္းကမ္းမွာ ဆင္းေျပးသြားတယ္ ေျပာတယ္” “မဟုတ္ေလာက္ဘူး၊ မင္းေကာင္ အေျခအေနဆိုးေနေလာက္ျပီ၊ ေဆးစြဲေနတဲ့ ေလွသမား ေလွေပၚက ဆင္းေျပးရိုး ထံုးစံ မရွိဘူး” သာဂိ ဘာမွ ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲ မသိ။ ဗလၾကီးကလည္း ပင္လယ္ထြက္ေတာ့မည္။ သူက ငါးဖမ္းထြက္မည္ သူစံုစမ္းေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ ျဖစ္၍ ဘယ္ကိုမွ သြားမည္မဟုတ္။ ဒီကို ျပန္လာမည္သာ။ဗလၾကီးက ေတာ့ ေျပာပါသည္။ သိပ္စိတ္မပူႏွင့္ နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာပါသည္။ ဗလၾကီး စံုစမ္းေပးလွ်င္ေတာ့ ရေလာက္သည္။ သူ႔တြင္လည္း အရွိန္အဝါႏွင့္ အသိုင္းဝိုင္း ရွိသည္ေလ။ ညေနေစာင္းတြင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေခၚ၍ ဗလၾကီး ျပန္ေ၇ာက္လာသည္။ ထိုလူက မနက္တုန္းက သာဂိကို မားဆိုးအေၾကာင္း ေျပာသည့္လူျဖစ္သည္။ ထိုလူက မနက္တုန္းက မေျပာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ေသခ်ာေျပာျပသည္။ “ မားဆိုးက အစပိုင္း ေဆးျပားေလာက္ သံုးတာ၊ ေဆးျပားကေတာ့ ေလွသားတိုင္း သံုးတာပဲေလ။ ယာမ သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ တစ္လႈပ္လႈပ္ႏွင့္ အျငိမ္မေနနိုင္တဲ့ ေဆးေလ။ သေဌးကိုယ္တိုင္ အေၾကြးႏွင့္ခ်ေပးထားတာ။ ပဲ့နင္းဆီမွာ လိုသေလာက္ယူလို႔ ရတယ္ေလ။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူက သိပ္အလုပ္လုပ္တာ။ နည္းနည္းေလာက္ ကစ္လိုက္၊ လုပ္လိုက္ႏွင့္ သူ အလုပ္လုပ္ဆံုး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ အာဖ်ံ ခ်ဖို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတယ္။ သူေဌး ဆိပ္ကမ္းမွာ...” သာဂိ သက္ျပင္းသာ ခ်မိသည္။ ဗလၾကီးကေတာ့ ဆက္ေမးသည္။ “ဝယ္တဲ့လူကိုေရာ.. မင္းတို႔ ျမင္လိုက္ရလား” မသဲကြဲဘူး” “ေလွေပၚလာေခၚတာေတာ့ ရွမ္းေတြပဲ၊ ေအာက္က သူတို႔ သူေဌးက ျမင္ေတာ့ ျမင္ရတယ္။ မ်က္ႏွာေတာ့ “ဘယ္လို ပံုစံလဲ” ျငိသြားေတာ့တာမွာ ဆိုးတာ။ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပဲ၊ ကိုက္တယ္ဆိုျပီး အိပ္ခ်ည္းေနေတာ့ ပဲ့နင္းက ေရထဲ က သူယထားတဲ့ ပစၥည္းဖိုး ေက်ေအာင္ မခ်ႏွင့္ ေရာင္းပစ္မယ္ ဆိုျပီး ေရာင္းလိုက္ျပီ။ ေဆာင္ကလာ ူ “ တရုပ္ပံုပဲ၊ အသားျဖဴျဖဴ ၊ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္၊ မ်က္မွန္ႏွင့္” “နာမည္ ေခၚသံေရာ ၾကားမိလား” “မစၥတာ ဗ တဲ့” “အိုေက.. ရျပီ.. ဘာမွ မပူႏွင့္ သာဂိ၊ အဲ့ဒီ ငဗ ဆိုတာ ငါ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္၊ ေကာ့ေသာင္းမွာေမြးတဲ့ ရွမ္းတရုပ္၊ မင္း သူ႔ဆီ သြားလိုက္၊ ငါ စာေရးေပးလိုက္မယ္၊ စိတ္မပူႏွင့္ေတာ့၊ ဟုတ္လား.. လာခ်က္သြားထိုးမယ္” လုပ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာ့ ပူမိသည္။ အဲ့ဒီ မစၥတာ ဗ ဆိုသည့္လူက ပိုက္ဆံ ေလာက္ပါ့မလား စသည္ျဖင့္ ေတြးေနမိေသာ သာဂိသည္ ခ်က္ပြဲအေပၚ စိတ္မပါေခ်။ ဒါကို သတိထားမိေသာ ဗလၾကီးက .. ခ်စမ္းပါ” ေျပာေျပာဆိုဆို ဗလၾကီးက သာဂိကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ သာဂိ ခ်က္ထိုးလိုက္ ေသာက္လိုက္ သေဘာေကာင္းပါ့မလား၊ ဆက္ဆံေရး ေျပပ်စ္ပါ့မလား၊ သူေျပာတဲ့ ေဆာင္ကလာကို ဘယ္လိုသြားရပါ့မလဲ၊ “မင္းဘယ္လို သြားရမလဲ ေတြးပူေနတာ မဟုတ္လား၊ ငါ ပြဲစားရွာေပးပါ့မယ္၊ ေအးေအးသာေန၊ လုပ္ပါ ဗလၾကီးက ဒီလို ေျပာေတာ့လဲ ဘာပူစရာ ရွိမည္နည္း။ ျဖစ္လာကာမွ ျဖစ္ေရာ.. ေလာေလာဆယ္ ခ်တယ္ကြာဟု သေဘာထားကာ ေသာက္ေနမိေတာ့သည္။ ဗလၾကီး ရွာေပးေသာ ပြဲစားသည္ ေနာက္ေန႔တြင္ပင္ ေရာက္လာသည္။ သာဂိ အိပ္ကေလး လြယ္၍ သူ႔ေနာက္လိုက္ရသည္။ အဲ မသြားခင္ ေမ့ေမ့ကို သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူမက ဘယ္သူ႔ဆီက သင္ထားမွန္းမသိသည့္ “ နင့္ကို ငါ သတိရေနမွာပါ” ဆိုေသာ စကားကို မပီကလာ ၊ ပီကလာေလး ေျပာေသးသည္။ သာဂိကေတာ့ ပြဲစားေနာက္ လိုက္ရျပန္ေခ်သည္။ ေကအယ္လ္ ေလာက္မည္။ ယိုးဒယားက ေဆာင္ကလာ၊ ဖူးခတ္ထိ ပြဲခ ၄၀၀ ေပးရသည္ ျဖစ္ရာ သာဂိလက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့။ ဒါေတာင္ ဗလၾကီးက မုန္႔ဖိုးသေဘာမ်ိဳး ၁၀၀ ေပးလိုက္ေသး၍ ေတာ္ေသးသည္။ ေရာက္ေတာ့ ပြဲစားကို ေတာင္းပန္ရင္း ေမာရွမ္းမွာ အပ္ထားသည့္ ပိုက္ဆံ ဝင္ထုတ္လိုက္သည္။ ဒါမွ ပိုက္ဆံ သာဂိ ေကအယ္လ္မွာ ၄ ရက္ေလာက္ေနရသည္။ ပြဲစားက တစ္ေယာက္ခ်င္း ပို႔တာ မဟုတ္ပဲ အုပ္စုဖြဲ႔ ေခၚျခင္းျဖစ္ရာ တစ္ျခားသူေတြကို ခဏေစာင့္ေနရသည္။ ၄ ရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ အမ်ိဳးသား ၃ ဦး ထပ္ေရာက္လာၾကသည္။ သူတက ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ၾကမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ို႔ သာဂိတို႔သည္ ဗန္ ကားေလးတစ္စီးျဖင့္ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ စီးကာ ယိုးဒယားနယ္ေျမ ဟတ္ခ်ိဳင္(ဟတ္ယိုင္) ဘက္သို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အေလာ္စတားကို ျဖတ္၍ ဂန္ငါးနား ေရာက္လာေသာအခါ ကားဆရာ ပြဲစားက ေျပာလာသည္။ “ ခု ကၽႊန္ေတာ္တို႔ ရဲစခန္းထဲ သြားမယ္၊ ဘာမွေၾကာက္စရာ မရွိဘူးေနာ္၊ အခ်ဴပ္ထဲ ခဏဝင္ေနလိုက္၊ စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္တာ ရွိရင္ အဲ့ဒီက ရဲေတြကို ဝယ္ခိုင္း၊ pass လုပ္ဖို႔ ကၽႊန္ေတာ္ ညွိရဦးမွာမို႔လို႔၊ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ တန္းပို႔ေနပါေပါ့လား။ သာဂိ ေဘးကလူေတြကေတာ့ ထူးျပီး တုန္လႈပ္ပံုမရ။ ျပန္အိပ္သြားသည္။ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ပါ” ဟုေျပာလာသည္။ သာဂိ တြန္႔သြားသည္။ ေၾကာက္လို႔ ပြဲစားငွားကာမွ ပြဲစားက အခ်ဴပ္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ကြမ္းျမံဳသူျမံဳ၊ ေရွ့မွာထိုင္သည့္ မိန္းကေလးဆို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္သာ ဖြင့္ၾကည့္ျပီး အင္း၊ သူ႔လို မိန္းကေလးေတာင္ မေၾကာက္မွေတာ့ ငါက ေယာက္က်ား ဘာစိုးရိမ္စရာ ရွိမည္နည္းဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရဲေဆးတင္ကာ အခ်ဴပ္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္ရသည္။ ဒူးကေတာ့ နည္းနည္းတုန္ခ်င္သည္။ တုန္မည့္သာ တုန္သည္။ အခ်ဴပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္နာရီ မျပည့္ခင္ ေနသားက်သြားသည္။ က်မွာေပါ့။ ျမန္မာ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္၊ ဝတၳဳ ငွားလို႔ရသည္။ ဘီယာ၊ အရက္ ဝယ္ေသာက္နိုင္သည္။ တရုပ္စာ၊ ကုလားစာ၊ မေလးစာ၊ ထိုင္းအစားစာ ဘာစားခ်င္လဲ ပိုက္ဆံသာေပး၊ ခ်က္ခ်င္းရသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာလွ်င္ အိမ္သာပံုစံ လုပ္ထားသည့္ အခ်ဴပ္ခန္း ေထာင့္ရွိ ႏွစ္ေပ အျမင့္ ပတ္လည္ကာထားေသာ မိလႅာခန္းထဲဝယ္ တုတ္တင္(ဘိန္းထိုး) ေနသူပါ ရွိသည္။ မရနိုင္တာဆိုလို႔ မိန္းမတစ္မ်ိဳးပဲ ရွိပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ အခ်ဴပ္ခန္းထဲတြင္ မူးေနသည္။ ႏွစ္ရက္ လံုးလံုး ေန႔ေရာ ညပါ မူးျပီးေနာက္ ပြဲစားက လာထုတ္သည္။ မူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ သာဂိလိုက္ရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ လိုက္၇သည္က ဗန္ကား မဟုတ္။ ေပါင္မုန္႔ပို႔သည့္ ကားလို ပံုစံ၊ အေအးခန္း ကားျဖစ္သည္။ ေနာက္ေဘာ္ဒီက အလံုပိတ္၊ ေရခဲခန္း ျဖစ္၍ ပုစြန္ေတြ၊ ငါးေတြ သယ္ပို႔ေပးရသည့္ ကားေလးျဖစ္သည္။ ထိုကား၏ ေရွ့ခန္းတြင္ ဒရိုင္ဘာႏွင့္ ေဘးလူ တစ္ေယာက္ ထိုင္ ထိုင္ခံုရွိကာ ထိုေနာက္တြင္ လိုက္ကာေလး ပိတထားေသာ တစ္ေယာက္လွဲစာ ေနရာေလး ရွိသည္။ ထိုေနရာေလးထဲသို႔ ္ ပြဲစားက ထိုးတင္ဝင္ခိုင္းလိုက္ရာ သာဂိ ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္ ထိုေနရာေလးသည္ အေခါင္းသြင္းထားေသာ မသာကဲ့သို႔ ရွိေနေလသည္။ သို႔ရာတြင္ အမူးမေျပေသးသူ ျဖစ္သည့္အတိုင္း လွဲလိုက္သည့္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္တည္း အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေရွ့မွာထိုင္ေနသည့္ ပြဲစားက ေရာက္ျပီဆိုကာ လႈပ္နိႈးမွ နိုးသည္။ ကားေပၚကဆင္းျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လင္းလက္ဝင္းျဖာေနသည့္ မီးေရာင္စံုမ်ားသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ ရွိေနသလို ထင္ရသည္။ ကားရပ္ထားသည္က ဂိတ္ေပါက္တစ္ခု၏ ေရွ့နားတြင္ ျဖစ္သည္။ ပြဲစားက ဂိတ္အတြင္းမွလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ရွမ္းလို ေျပာၾကတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္သာဂိကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ ျပီးေတာ့ လက္ယပ္ေခၚ၍ သြားရသည္။ အထဲက လူက သာဂိကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သာဂိကလဲ ျပန္ၾကည့္သည္။ ထိုလူသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေတာင့္တင္းေသာ ခႏၵာကိုယ္ရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူက သာဂိကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီး ဝါယာလက္ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။ ၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေတာ့မွ အထဲဝင္ခြင့္ရသည္။ ပြဲစားကေတာ့ ျပန္သြားေခ်ျပီ။ ဂိတ္ေပါက္ကလူက သာဂိကို အထဲဆက္ဝင္သြားဖို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပသည္။ အေဆာက္ဦးတစ္ခု ေတြ႔ရသည္။ ထိုအေဆာက္ဦးေဘးမွ လူတစ္ေယာက္ လွမ္းလာေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ထိုလူသည္ သူဖြင့္ေပးလိုက္ေသာ လူဝင္ေပါက္ေလးမွ အထဲဝင္လိုက္ေသာအခါ ဂိုေထာင္လိုလို၊ စက္ရံုလိုလို ျဖဴျဖဴဖိုင့္ဖိုင့္ မ်က္မွန္ ေသးေလး တစ္လက္ တပ္ထား၍ မစၥတာဗ ပင္ျဖစ္မည္ဟု သာဂိ ေတြးလိုက္မိသည္။ သူလမ္းေလွ်ာက္လာပံုသည္ သက္ေတာင့္ သက္သာ နိုင္လွသည္။ ေသြးေအးမည့္လူ ျဖစ္ပံုရသည္။ ပါးစံုၾကီးေတြ ရဲ၍ အစ္ေနသည္က “ကၽႊန္ေတာ္ မေကာင္းတာ မလုပ္ပါ၊ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုပ္ပါသည္“ ဟု ဝန္ခံေနသေယာင္ ရွိသည္။ သူက သာဂိ အနားေရာက္ေတာ့ ျပံဳးျပျပီး ေျပာသည္။ “ ဗလၾကီးလူဆိုတာ ခင္ဗ်ားလား” သာဂိ ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ စကားေတာ့ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျပာျဖစ္လိုက္။ ခုန သူ႔အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ရစဥ္ ေက်ာစိမ့္သြား၍ ျဖစ္သည္။ ထိုလူ၏ အျပံဳးသည္ ဓားအိမ္စြပ္ထားေသာ ဓားတစ္လက္ႏွင့္ တူသည္။ သာဂိ အိပ္ထဲထည့္ထားေသာ ဗလၾကီးေပးလိုက္သည့္ စာေလး ထုတ္ျပလိုက္ေသာအခါ သူက ေအးေအးေဆးေဆး ဆြဲယူဖတ္သည္။ ျပီးေတာ့ စာကို လက္ႏွင့္ ဖ်ပ္ကနဲ တစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္ရင္း... နားပါဦး” ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ဦးေဆာင္၍ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သာဂိ ေနာက္ကလိုက္ရသည္။ ဂိုေထာင္လို “ခင္ဗ်ား ရွာခ်င္တဲ့လူက မရွိေတာ့ဘူးဗ်၊ အင္ဒိုနီးရွားေလွေပၚတင္ေပးလိုက္ျပီ၊ လာပါ.. အထဲမွာ အေဆာက္ဦးၾကီး၏ ေနာက္ဘက္ နားသို႔ သူက ပတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ နံပတ္ေတြ ႏွိပ္ရေသာ တံခါးဖြင့္သည့္ ခလုပ္ေလးကို ႏွိပ္၍ ဖြင့္သည္။ အထဲသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ေသာအခါ ေကာ္ေဇာခင္းထားသည့္ ဧည့္ခန္းပံုစံ အခန္းက်ယ္ တစ္ခုကို ေတြ႔ရသည္။ ေအးျမလွေသာ အဲကြန္းေလ ေအးေအးေလးက သာဂိကို အနည္းငယ္ ရင္ေအးသြားေစသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဆိုဖာ ဆက္တီ ႏွစ္စံု ရွိသည္။ မစၥတာဗ က ဆိုဖာတစ္လံုးေပၚ သူ႔ကိုယ္ကို ပစ္တင္လိုက္ရင္း ... “ကဲ.. ခင္ဗ်ား.. နားပါဦး.. ခုဒီကေနျမင္ရတဲ့ ဟိုဘက္က အေပါက္ေတြ႔လား၊ အဲ့အတိုင္းဝင္သြား၊ ဘယ္ဘက္က အခန္းနံပတ္ 5 B ထဲကို ဝင္လိုက္၊ တံခါးဖြင့္တဲ့ နံပတ္က 225222 ၊ႏွိပ္ျပီးဖြင့္လိုက္၊ အဲဒါ ကၽႊန္ေတာ့္ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ေနဖို႔ ထားထားတဲ့ အခန္း၊ ေရေလးဘာေလး ခ်ိဳးျပီးမွ ျပန္လာခဲ့၊ အခန္းနံပတ္က 5 B ေနာ္၊ မမွားႏွင့္” သာဂိ 225222၊ 5B ဟုေရြရြတ္ရင္း သူေျပာသည့္ အေပါက္ထဲ ဝင္လိုက္သည္။ တည္းခိုခန္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းေတြလို အခန္းဖြဲံ႔ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ေကာ္ဇာခင္းထားေသာ လမ္းေလးအတိုင္း လွမ္းဝင္ရင္း ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကက အခန္းေတြသည္ B ေတြခ်ည္းျဖစ္၍ ညာဘက္က အခန္းေတြသည္ A ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ 1234 ကေတာ့ အစဥ္အတိုင္းပင္။ အဲ.. မဟုတ္ 4 မရွိ။ 4A ေနရာတြင္ 3C ဟုေရးထားျပီး 4B ၏ေနရာတြင္ 3D ဟုေရးထားသည္။ သာဂိ 5B ေရွ့တြင္ရပ္ကာ နံပတ္ေတြကိုႏွိပ္သည္။ လွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ အခန္းက ေမွာင္ေနသည္။ မီးခလုပ္က ဘယ္မွာပါလိမ့္။ အေပါက္ဝက ၾကီး တစ္ခုေတြ႔၍ ဖိလိုက္ရာ ထပ္ကနဲ အသံႏွင့္အတူ တစ္ခန္းလံုး လင္းသြားသည္။ မေဟာ္ဂနီေရာင္ တံခါးသည္ ခ်ပ္ကနဲ ျမည္သံႏွင့္ အတူ ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္သြားသည္။ အသာေလးတြန္းျပီး အလင္းေရာင္ေလးႏွင့္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ဝင္ေပါက္ တံခါးေဘာင္၏ ညာဘက္တြင္ ခလုတ္ျဖဴျဖဴ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေတြ႔ရသည္က ျဖဴေဖြးသန္႔စင္ေနသည့္ ကုတင္ႏွင့္ အိပ္ယာခင္း ၊ ဆက္တီ တစ္စံုႏွင့္ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလး ၊ အခန္းေထာင့္တြင္ တီဗြီတစ္လံုးႏွင့္ ဘာမွန္းမသိသည့္ စက္မ်ား၊ ခၽႊတ္ကာ ဆင္းစိမ္ ပစ္လိုက္သည္။ ေရခ်ိဳး အဝတ္စားလဲျပီး ေရွ့ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ မစၥတာဗသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာက တြဲရက္၊ ေရခ်ိဳးေၾကြဇလံုၾကီးက သာဂိကို စိန္ေခၚေနသည္ ထင္လာ၍ အဝတ္ေတြ ထိုင္လွ်က္ပင္ ရွိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္။ မိန္းကေလးလွလွ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လူ႔ဘီလူး တစ္ေယာက္ပါ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လူ႔ဘီလူးဟု ဆိုရျခင္းမွာ အရပ္ ၅ေပ ၁၁ လက္မရွိကာ ေပါင္ခ်ိန္ ၁၆၀ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိသည့္ သာဂိ ခႏၵာကိုယ္ထက္ အဆမတန္ ပိုထြားေန၍ ဆိုရျခင္းျဖစ္သည္။ ယိုးဒယားလူမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ပံုမရ။ အိႏိၵယႏြယ္သည္ ထင္သည္။ ပါးသိုင္းေမြး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ထူလပစ္ႏွင့္ ခပ္တင္းတင္းၾကည့္ဟန္က “ငါ လူမိုက္ကြ”ဟု အသံတိတ္ ေျပာေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ မစၥတာဗက ထိုအုပ္စုႏွင့္ သာဂိကို အဂၤလိပ္လို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အားလံုးႏွင့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ လူ႔ဘီလူး၏ နာမည္က ဆာမိ ျဖစ္၍ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ က ဖြန္ႏွင့္ ကြမ္းဟု ေခၚေၾကာင္းသိရသည္။ လူ႔ဘီလူးၾကီး ဆာမိ၏ လက္က ၾကမ္းရွသေလာက္ ဖြန္ႏွင့္ ကြမ္း၏ လက္ကေလးမ်ားကား နူးညံ့လွေခ်၏။ အျပဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက“ဆဝါဒီခ”ဟု ေျပာၾက၏။ ဤအထဲတြင္ လက္အုပ္ေလး ခ်ီရင္းေျပာေသာ ကြမ္းကား ကေလးဆန္ဆန္ ရင္ညႊန္႔ဘယ္ဘက္နားတြင္ ထိုးထားသည့္ က်ဴးပစ္ပံု တက္တူးေလးကလည္း မထံုတက္ေတး ပံု ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မစၥတာဗက မိတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ေပးမည္ဟုဆိုကာ အျပင္သို႔ထြက္ၾကသည္။ မစၥတာဗႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူမ ဝတ္ထားေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ီ ၤေလး၏ ေအာက္၊ အသက္ဝင္လွသည္။ ဖြန္ကေတာ့ အေနတည္သည္ ထင္သည္။ သူ႔အၾကည့္က ေအးစက္စက္ႏွင့္ သာဂိက ကားတစ္စီးကို စီးကာ မစၥတာဗက ေမာင္းသည္။ ေနာက္တစ္စီးတြင္ေတာ့ ဆာမိက ေမာင္းကာ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္လက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႔ဟု ဆိုေသာ္လည္း ပင္လယ္ကို မျမင္ရ။ ို ဒိေနရာက အတြင္းပိုင္းက်ပံုေပၚသည္။ ကားေမာင္းေနရင္းမွ မစၥတာဗက သာ၈ိကို ရွင္းျပေနသည္။ ယခု သြားမည့္ေနရာသည္ ကြမ္း အုပ္ခ်ဴပ္ေသာ ဆိုင္ျဖစ္သည္ ဟုဆိုသည္။ သူတို႔အုပ္စုတြင္ သူေဌးတစ္ေယာက္ ထပ္ရွိေသးသည္။ စင္စစ္ သူတို႔က အလုပ္သမားေခါင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာရလွ်င္ မန္ေနဂ်ာ၊ စူပါဗိုက္ဆာ သေဘာမ်ိဳးသာ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လုပ္ကြက္မတူၾက။ ကြမ္းက နိုက္ကလပ္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္ကို အုပ္ခ်ဴပ္ရသူ၊ ဖြန္က ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြကို ခ်ဴပ္ရသူ။ မစၥတာဗက တရားဝင္ ဗန္းျပ အလုပ္မ်ားႏွင့္ ရဲကို ခ်ိတ္ဆက္ရသူ၊ ဆာမိက အားလံုး၏ လံုျခံဳေရးကို တာဝန္ယူရသူ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးသည္ဟု ေျပာသည္။ ထိုသက သူတို႔ သူေဌး၏ သားျဖစ္သလို အားလံုးကို စာရင္းစစ္ေဆး ၾကပ္မတ္ရသည့္ သူ ူ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ သာဂိမွာသာ နားေထာင္ရင္း လန္႔လာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဝံ့ပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးသာ ကုပ္ေနလိုက္သည္။ ကားေပၚက ဆင္း၍ ကြမ္း၏ ဆိုင္ထဲေရာက္ျပီး ဝီစကီထိုင္ေသာက္ေနၾကသည့္တိုင္ သာ၈ိသည္ က်ံဴ ႔က်ဴံ ႔ေလးသာ ေနေနရဲသည္။ ခုနက ငမ္းေနမိေသာ ကြမ္းကို ရဲရဲမွ် မၾကည့္ဝံ့ေတာ့ေခ်။ ထို႔အတူ ဖြန္ကိုလည္း မ်က္ေစာင္း မထိုးဝံ့။ ဆာမိၾကီးကေတာ့ သေဘာေကာင္းပံု အတြင္းခန္း တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေပၚပါသည္။ သာဂိ ပခံုးကို ဖ်စ္ညွစ္ျပီး အတင္းသာ ေသာက္ခိုင္းေနသည္။ သာဂိတို႔ထိုင္ေနသည္က အျပင္ဘက္က ခန္းမက်ယ္ၾကီးတြင္ ဒီေဂ်သံႏွင့္ စီးေမ်ာကခုန္ေနသူေတြ ရွိသည္။ ေရကူးဝတ္စံုမ်ားျဖင့္ စင္ေပၚတြင္ ကေနသူ မိန္းကေလးမ်ားရွိသည္။ ထိုခန္းမၾကီးကို နံရံတစ္ဘက္တြင္ တပ္ထားသည့္ မွန္မွ ျမင္ေနရသည္။ သာဂိသည္ ထိုျမင္ကြင္းကိုသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္ညာ ေငးေနရဲသည္။ မစၥတာဗကား ဖြန္ႏွင့္ ကြမ္းကို ေရွ့ထားလွ်က္ အေပ်ာ္မယ္မ်ား ျဖစ္ဟန္တူသည့္ ဖက္ကာ စားရင္း ေသာက္ရင္း ကဲေနေခ်ျပီ။ သာဂိ အေနက်ဥ္းက်ပ္လာသည္။ ေသာက္သာ ေသာက္ေနရေသာ္လည္း စိတ္က မလံု။ ဒီလူေတြကို အားက်ရမွာလား၊ စက္ဆုပ္ ရမွာလား မေဝခြဲနုိင္ျဖစ္နိုင္သည္။ သာဂိ အေျခအေနကို မစၥတာဗက ရိပ္မိပံု ေပၚပါသည္။ ကြမ္းကို ရွမ္းလို လွမ္းေျပာကာ သာဂိဘက္ မၾကာပါေခ်။ တံခါးပြင့္လာျပီး ၂၀ ဝန္းက်င္ခန္႔ ရွိပါမည္။ လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ ကြမ္းက ျပံဳးျပီး ေခါင္းျငိမ့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ေလးျဖင့္ ေျပာေနသည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လွမ္းဝင္လာကာ သာဂိေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္ အသက္ ဝတ္စားထားပံုကေတာ့ အေပါစား မိန္းမမွန္း သိသာေစမည့္ ဝတ္စားဆင္ယင္မူမ်ိဳးျဖစ္သည့္ တင္ပါးေပၚလုလု စကပ္တိုေလးႏွင့္ စြပ္က်ယ္သာသာ အက်ၤီ ၤေလးကို ဝတ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း အစိမ္းေတြ၊ နားကြင္းၾကီး ျဖစ္သည္။ သူမ အဝတ္အစားႏွင့္ အျပင္အဆင္က လန္ထြက္ေနသေလာက္ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ သိပ္မလန္းလွေပ။ သူမသည္ သာဂိေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း အရက္ ငွဲ႔ထည့္ေပးသည္။ အျမည္း ခြံ႔ေကၽႊးသည္။ ပါးစပ္တြင္ အနီေတြ အမည္းေတြျဖင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။ နားက နားကြင္းက သာဂိ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ ရွိသည့္ ေပသြားပါက တစ္ရႈးေလးျဖင့္ သုတ္ေပးသည္။ သာဂိမွာ နဂိုလ္ကတည္းက အေနက်ဥ္းက်ပ္ရသည့္ ၾကားထဲ လူၾကားသူၾကား ဒိလိုၾကီး လာလုပ္ေနေသာ အခါ ပို၍ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ ေျပာတတ္သလို အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္သည္။ “ မလုပ္ႏွင့္ ရတယ္။ ငါ့ဟာ ငါ စားမယ္” သူမက မ်က္ဝန္းေလး ပင့္ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျပာသည္။ “ကၽႊန္မ ျမန္မာပါ၊ ျမန္မာလို ေျပာလို႔ရပါတယ္၊ အဂၤလိပ္လို နားမလည္ဘူး” သာဂိ ပါးစပ္ျပဲသြားသည္။ မစၥတာဗက ဝင္ေျပာသည္။ “ ေနပါေစဗ်ာ၊ ရပါတယ္၊ ကၽႊန္ေတာ္ မပ်င္းပါဘူး” အားမနာ ပါႏွင့္၊ ကၽႊန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ ရွင္းျပီးသားပါ” “ခင္ဗ်ား ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔၊ သူ႔ကို အေဖာ္လုပ္ခိုင္းလိုက္တာ၊ ဒီတစ္ည ခင္ဗ်ားသူ႔ကို ပိုင္တယ္” “ ဟဲဟဲ.. ေယာက္က်ားခ်င္းပဲ၊ ကိသာဂိရယ္၊ သိပါတယ္၊ ဗလၾကီးလူဆိုေတာ့ လုပ္ေပးရမယ့္ တာဝန္ ရွိတယ္၊ ု သာဂိ ဘာမွ် ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ျငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ေယာက္က်ားပီသစြာ သာဂိလဲ သာယာမိပါသည္။ တစ္ခါမွ် မၾကံဳဘူးေသး၍သာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသာက္စားျပီး၍ အေတာ္ ညဥ့္နက္မွ သာဂိတို႔ ျပန္လာၾကသည္။ မစၥတာဗက ေမာင္းကာ သာဂိႏွင့္ ဟိုေကာင္မေလးက ေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္သည္။ မစၥတာဗက သာဂိကို ဂိုေထာင္ေနာက္ေဘးက ဧည့္ခန္းဝနားထိ ကားျဖင့္လိုက္ပို႔သည္။ “စီးယူ.. ကိုသာဂိ၊ ေအးေအးေဆးေဆး နားလိုက္ဦး၊ မနက္က်မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့၊ ေၾသာ္.. နိုးလာရင္လည္း ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္မသြားႏွင့္၊ ဒီအထဲမွာပဲေန၊ ကၽႊန္ေတာ္လာမွ အျပင္ထြက္ၾကတာေပါ့၊ အိုေကေနာ္.. ဘိုင္ဘိုင္” ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေလးကို ေမာင္းထြက္သြားသည္။ သာဂိ သူ႔ကိုေပးထားသည့္ အခန္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဟိုေကာင္မေလးကလဲ ေနာက္မွာပါလာသည္။ သာဂိ အခန္းထဲဝင္ကာ ဆိုဖာေပၚထိုင္ရင္း မစၥတာဗတို႔ အုပ္စု အေၾကာင္းေတြးေနမိသည္။ ဒီလူေတြသည္ လူေကာင္းေတြေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မဟုတ္။ သတိေတာ့ ထားရမည္။ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ဟိုေကာင္မေလးက တီဗြီႏွင့္ ေအာက္စက္ကို ဖြင့္ကာ သီခ်င္းေခြ တစ္ေခြထည့္လိုက္သည္။ ယိုးဒယား သီခ်င္းျဖစ္၍ ဘာေတြ ဆိုေနမွန္းေတာ့ မသိ။ အလြမ္းသီခ်င္းလို ခပ္ေအးေအး သံစဥ္ ေလးျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမက သာဂိ ေရွ့က ဆိုဖာေပၚ ဝင္ထိုင္ရင္း သူမ လြယ္လာသည့္ စလင္းဘက္ေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ စီးကရက္ဘူးကိုူ ထုတ္သည္။ အထဲက ေငြေရာင္ ခဲျပားကို ျဖဲဆုတ္ျပီး ယူသည္။ ထို စကၠဴ ျပားေပၚသို႔ ပလတ္စတစ္ အိပ္ေလး တစ္ခုထဲမွ ျဖဴျဖဴ အမႈန္႔ေလးေတြ နည္းနည္း ေလာင္းခ်လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္စကၠဴ တစ္ပိုင္းကို ထပ္ျဖဲကာ ကေတာ့ ပံုေလး လုပ္သည္။ မီးျခစ္ေလးျဖင့္ ျဖဴျဖဴ အမႈန္႔ေတြ တင္ထားေသာ ခဲျပားေလး ေအာက္ကေန မီးရိႈ႔လိုက္သည္။ ထြက္လာေသာ စိမ္းျပာျပာ အခိုးအေငြ႔မ်ားကို ကေတာ့ပံု စကၠဴ ေလးျဖင့္ အုပ္ကာ အားရပါးရ ရႈသည္။ တစ္ရိႈက္၊ ႏွစ္ရိႈက္ အတြင္းမွာပင္ အမႈန္႔ေလးေတြ ျပာျဖစ္သြားသည္။ အင္း.. သူမ ဘိန္းရႈေနတာပဲဟု အေကာင္ျပမွ သာဂိ သေဘာေပါက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမသည္ ဆက္တီေပၚ ေခါင္းမွီကာ စည္းစိမ္ ခံေနသည္ ထင္သည္။ မ်က္ဝန္းေလး မွိတ္ျပီး ျငိမ္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ သာဂိ အနားသို႔ ထလာကာ သာဂိကို ဆြဲထူသည္။ ဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ခၽႊတ္ေပးသည္။ သူမ လႈပ္ရွားပံုက နူးညံ့ျငင္သာ လြန္း၍ သာဂိ စိတ္ေတြ လႈပ္ရ်ားလာသည္။ အဝတ္အစား အားလံုး ခၽႊတ္ျပီးေသာအခါတြင္ကား သာဂိ၏ လိင္တံသည္ အသားခ်င္းမွ် မထိရေသးခင္ ေထာင္မတ္လွ်က္ ရွိေနေတာ့သည္။ သာဂိ သူမကို သိမ္းဖက္လိုက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူမက အဖက္မခံ။“ခဏေနဦးေလ” ဟုဆိုကာ သူမ အဝတ္ေတြကို ခၽႊတ္ခ်လိုက္သည္။ သာ၈ိ ထပ္တိုးလိုက္ျပန္သည္။ သူမက ေရွာင္ထြက္လိုက္ရင္း သာဂိလက္ကို ဆြဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ေခၚသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိကို ေရခ်ိဳး ေၾကြဇလံုၾကီးထဲ ဝင္ေစသည္။ ေရပူႏွင့္ ေရေအးကို မွ်မွ်တတ ေရာစပ္ျပီး ဖြင့္သည္။ ခုမွ သာဂိသိသည္။ ေၾသာ္.. ဒီ စက္က ဒိလို လုပ္လို႔ ရပါလားဟု.. လုနက ဘံုဘိုင္ဖြင့္ကာ ဒီအတိုင္း ဆင္းစိမ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုကေတာ့ ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သာဂိ မ်က္ႏွာကို သန္႔စင္ေပးသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာကို သုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ နဖူးက စ၍ ေရက ေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ စိမ္လို႔ေကာင္းသည္။ သူမက ေဘစင္ အနီးရွိ မွန္ဘီရိုေလးကို ဖြင့္၍ စနိုးတာဝါေတြ အနည္းငယ္ဖိကာ သုတ္သည္။ မ်က္လံုးနားတစ္ဝိုက္ ၊ ေနာက္ႏွာေခါင္းရင္း၊ ေမးေစ့ လည္ပင္းႏွင့္ နားရြက္ထဲပါ မက်န္ သုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမပါ ေၾကြဇလံုထဲ ဆင္းလာကာ သာဂိ ေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္သည္။ နူးညံ့အိစက္သည့္ တင္ပါးလံုးမ်ားေအာက္တြင္ သာဂိ လိင္တံသည္ မိုးထိုးေတာ့ မတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမက သာဂိ ရင္အံုေပၚ သူမ နို႔အံုေလးေတြကို တင္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ လက္ႏွင့္ ႏွိပ္သလို နို႔အံုေတြျဖင့္ ခပ္သာသာ ဖိႏွိပ္ ေပးသည္။ သာဂိ ဗိုက္ေၾကာ၇ံႈ႔ထားမိသည္။ အိစက္ လြန္းေသာ နို႔အံုျဖင့္ အႏွိပ္ ခံရျခင္းသည္ ဒီမွ်ေလာက္ ဖိးလ္တက္ ေစနိုင္သလား .. စဥ္းစားေနတုန္းပဲ ရွိေသးသည္။ သူမ လွ်ာဖ်ားေလးေတြက သာဂိ နားရြက္ထဲ ဝင္လာသည္။ က်လိ က်လိ ႏွင့္ ယားတာလား.. ဘာလား.. သာဂိ မေဝခြဲတတ္ေတာ့။ ေျခဖ်ားေတြပါ ကုတ္ကာ သူမကို အတင္းဖက္ထားမိသည္။ သူမက သာဂိ နားရြက္ကိုဝင္၊ ဒိဘက္ နားရြက္ထဲထည့္။ လည္တိုင္ကို ပြတ္ဆြဲသြား.. လက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ အဖက္ခံထားရ၍ ကိုယ္လံုးေလးက မလႈပ္နိုင္ေသာ္ျငား လွ်ာဖ်ားေလးကေတာ့ ဟိုဘက္ သာဂိ မရေတာ့ ။ အတင္းဖက္ထားရင္း ထလိုက္ကာ အလုပ္ စဖို႔ၾကံသည္။ သူမက လက္မခံ။ သာဂိကို ဆြဲထူကာ တစ္ဘက္ၾကီး တစ္ထည္ ပတ္ေပးသည္။ ျပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ သာဂိကို ေမွာက္ခံု ေမွာက္ေစကာ ေရစက္ေတြကို သုတ္ေပးသည္။ သုတ္ေပးတာမွ လည္ဂုတ္ကေန ေက်ာျပင္ တစ္ခုလံုး၊ ဖင္ၾကားပါ မက်န္၊ ေပါင္တံ၊ ေျခသလံုးႏွင့္ ေျခဇ်ားေလးေတြ ၾကားထဲထိ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဘက္ျပီးေတာ့ ေရွ့ဘက္ လည္း ထို တစ္လံုးစီ ေသခ်ာမကာ ခပ္ဖြဖြ ေလး နည္းအတုိင္း အေသအခ်ာ ေရတစ္စက္မွ် မက်န္ေအာင္ သုတ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ေဂြးဥေတြ ဆိုလွ်င္ သုတ္ေပးသကဲ့သို႔ ခ်က္ထဲသို႔ ႏိႈက္ကာ သန္႔စင္ေပးျပန္သည္။ သာ၈ိ အူေတြ လိပ္တက္လာသည္။ မလုပ္ရေတာ့လွ်င္ သာဂိ လိင္တံ ထိပ္ဖ်ားသည္ ေသြးတို႔ႏွင့္ ျပည့္လွ်ံဆူပြက္ကာ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည္ေတာင္ ထင္လာသည္။ သာဂိ ငုပ္တုပ္ ထထိုင္ရင္း သူမကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ သူမကလည္း လက္မခံေသးေခ်။ သာဂိ ရင္အုတ္ကို အသာတြန္းရင္း ျပန္လွဲခ်လိုက္ကာ နို႔သီးတစ္လံုးကို ကုန္းစို႔လိုက္သည္။ သာဂိ ပါးစပ္က အသံမထြက္ေအာင္ မနည္း စိတ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ အားပါးး သူမ်ားနို႔ေတြ စို႔လာတာ ဒိလို ခံစားရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ် မထင္ခဲ့။ ကိုယဟာကိုယ္ စို႔ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ စို႔ခဲ့ျခင္းသာ။ ခုမွ ့္ ဒိအရသာကို ခံစားရသည္။ ယားက်ိက်ိႏွင့္ ၾကက္သီးေတြေတာင္ ထလာကာ နို႔သိးေခါင္းဆို ဖြဖြေလး မကာ မကာႏွင့္ ပြတ္ေပးလာေနသည္။ စူေထာင္လာသည္။ သူမက ေနာက္တစ္လံုးကို ေျပာင္းစို႔ျပန္သည္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ေဂြးဥေတြကို သာဂိ မရေတာ့ အိပ္ယာခင္းစကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း တစ္ကိုယ္လံုး တစ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သူမကား မရပ္ေသး။ နို႔သီးေတြဆီမွ တစ္ဆင့္ ဗိုက္သားတစ္ေလွ်ာက္ လွ်ာႏွင့္ ရက္ေနသည္။ အူေတြပါ လႈပ္ကုန္ျပီလားထင္ရသည္။ မသိလိုက္မိပဲ ဗိုက္ ရွပ္ထားမိသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ သူမ လွ်ာဖ်ားက ဆီးခံုေပၚ ေရာက္လာသည္။ သာ၈ိ မေနနိုင္ေတာ့။ လိင္တံထိပ္ဖ်ားႏွင့္ သူမ ပါးစပ္ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ သူမက ထိပ္ဖ်ားေလးကို တစ္ခ်က္ “ပလပ္” ကနဲ လ်က္ရင္း ေကြးကုန္သည္။ ေအာက္ေလွ်ာဆင္းသြားျပန္သည္။ ေနရာက ေပါင္ရင္း.. ေဂြးဥ ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေပါင္တံၾကားေနရာ။ သာဂိ ဒူးေတြ သူမက ေက်နပ္ေသးဟန္ မတူ။ ေပါင္တံတစ္ေလွ်ာက္ပါ ဖြဖြေလးနမ္းကာ ေနာက္ ေပါင္တစ္လံုးသို႔ ေျပာင္းသည္။ သာဂိ လံုးဝ မရေတာ့။ “ငါ.. ငါ.. မရေတာ့ဘူး.. လုပ္ေတာ့၊ လုပ္ေပးေတာ့” အဲ့ဒီေတာ့မွ သူမက သာဂိ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေလးဘက္ေလးေထာက္ကာ ေနရာယူသည္။ ျပီးေတာ့ ေဂြးဥ တစ္လံုးကို လွ်ာဖ်ားႏွင့္ ထိုးမလိုက္ကာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသို႔ ဆြဲယူသြားသည္။ “ အိ” .. ဘယ္လို ၾကီးမွန္းမသိ။ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ဖင္ပါ ရံႈ႔ထားမိသည္။ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လံုး။ သာ၈ိ ဟစိ ဟစိ ျဖစ္ေအာင္ အသက္ရႈေနရသည္။ တစ္လွည့္စိီ ျပီးေတာ့မွ သူမ ထလာကာ သာဂိ ေဘးတြင္ ေျပာင္းျပန္ ဝင္ေမွာက္လိုက္ရင္း လိင္တံ အရင္းကို စကိုင္လိုက္သည္။ နို႔အံုေလးႏွစ္ခုက သာဂိ ဗိုက္ေပၚတြင္ ဖိလ်က္သား။ သူမ တင္ပါးက သာဂိ မ်က္ႏ်ာေဘးတြင္။ ထိုတင္ပါးေလးတစ္လံုးကို လက္ႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ခံတြင္း၏ ပူေႏြးေသာ အေငြ႔သည္ သာဂိလိင္တံေပၚ သက္ေရာက္ေနသည္။ မထိေသး၍ ထိေအာင္ လွ်ာတစ္ခုလံုးျဖင့္ စုပ္ဆြဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမက သာ၈ိ လိင္တကို ပါးစပ္ဟကာ အာခံတြင္းထဲ သြင္းလိုက္သည္။ ဘာႏွင့္မွ် မထိေသး။ သို႔ေသာ္ ံ ခါးေကာ့လိုက္မည္ ၾကံစဥ္မွာပင္ သာဂိ ဗိုက္ရွပ္ကာ ဖင္ၾကံဳထားလိုက္ရသည္။ သူမက သာဂိ လိင္တံကို သက္သက္ရွိေနသည္။ ထိုအရာကို လွ်ာ တစ္ျပားလံုးျဖင့္ စုပ္ဆြဲ ခံလိုက္ရရာ သာ၈ိ အေၾကာေတြ တစ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္သြားသည္။သူမက မရပ္ေတာ့။ လက္တစ္ဘက္တည္းႏွင့္ အေရျပားလိုက္ပါမလာေစရန္ အရင္းကေန လက္ႏွင့္ ကိုင္ထားသည္ ျဖစ္၍ အေပၚမွာ ဒစ္ခ်ည္း သာဂိေဂြးဥေတြကိုေရာ၊ လိင္တံေအာက္ေျခ အေရျပားကိုပါ ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ထားကာ သူမမ်က္ႏွာေလးကို ေရွ့တိုးေနာက္ငင္ လုပ္လွ်က္ သာဂိ လိင္တံထဲက သုတ္ရည္ေတြကို စုပ္စုပ္ျပီး ဆြဲထုတ္ေနသည္။ အားရပါးရ စုပ္ျခင္း ျဖစ္၍ “ျပြတ္၊ ျပြတ္” ဆိုေသာအသံမ်ား ႏွင့္အတူ သူမ၏ သြားရည္ေတြသည္ သာဂိ လိင္တံ တစ္ေလွ်ာက္မွ တစ္ဆင့္ ေဂြးဥေတြေပၚပါ က်လာသည္။ သာဂိမွာေတာ့ ထြန္႕ထြန္႔မလူးရံု တစ္မယ္၊ သြားေစ့ကာ ရံႈ႔မဲ့ ခံရင္း သူမ ေပါင္လံုးေလးေတြကို ဖ်စ္ညွစ္ထားမိသည္။ ခဏေနေတာ့ သာ၈ိ အားမရေတာ့။ ထထိုင္လိုက္ရင္း သူမကို ဆြဲယူဖို႔ၾကံသည္။ သူမက လက္မခံျပန္ေခ်။ သာဂိ ေပါင္ၾကားထဲျပန္ဝင္ကာ ေဂြးဥေတြကို အာခံတြင္းထဲသြင္း၍ လွ်ာျဖင့္ ကလိေနျပန္သည္။ သာဂိ ငုတ္တုပ္ကေန ျပန္လဲသြားသည္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူမက ဘယ္အခ်ိန္က အဆင္သင့္ ျပင္ထားမွန္း မသိသည့္ ကြန္ဒံုး တစ္ခဳကို ေဖာက္လိုက္ရင္း ပါးစပ္ထဲတြင္ အဝိုင္လိုက္ေလး ငံုကာ ပါးစပ္ျဖင့္ သာဂိလိင္တံကို စြပ္ေပးသည္။ လွ်ာႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔၏ ပူးေပါင္းမူျဖင့္ သူမ၏ ကြန္ဒံုးစြပ္နည္းသည္ သာဂိကို အသဲ ခိုက္သြားေစသည္။ ကြန္ဒံုး၏ လိပ္ေနေသာ အလိပ္ေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းတို႔ျဖင့္ ဖိျပီးခ်သကဲ့သို႔၊ ျဖစ္သြားသည္။ အရင္းနား ေရာက္လာေသာ အခါ သူမ ခါးနည္းနည္းကုန္း ေက်ာကုန္းေလးၾကြကာ ေခါင္းေလးကို ႏွီမ့္၍ လွ်ာဖ်ားေလးကပါ ေအာက္ကို ထိုးထိုး တြန္းလိုက္ေသာအခါ သာဂိ ေပါင္ေတြ၊ ဒူးေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ ဆက္ဖိခ်သည္။ သာဂိ၏ လိင္တံ ထိပ္ဖ်ားသည္ နူးညံ့ေသာ အေပါက္ဝက်ဥ္းေလး တစ္ခုထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္။ ထိုအရာသည္ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သာဂိလိင္တံ ကို ျမိဳေနသည္။ ဝါဂြမ္းဆိုင္တို႔ျဖင့္ ဖိညွပ္ျခင္း ခံေနရသကဲ့သို႔ ရွိ္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ ေခါင္းေလးၾကြကာ အားယူသည္။ ျပီးေတာ့ ထပ္ဖိခ်ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သာဂိ ဆီးခံုႏွင့္ သူမ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ထိကပ္သြားသည္။ သာဂိ၏ ဒစ္ဖ်ား တစ္ခုလံုးသည္ နုနယ္ တင္းက်ပ္သည့္ ခံစားမူ ေအာက္တြင္ မလႈပ္သာ မယွက္သာ ျဖစ္ေနသည္။ သူမ ေခါင္းေလးနည္းနည္းၾကြကာ အဆံုးထိ ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ အာေခါင္ထဲက အခၽႊဲ အက်ိေတြကို ကုတင္ေဘးသို႔ လွမ္းေထြးလိုက္ကာ သာဂိ ပတ္ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းေလးႏွင့္ ေတ့၍ ဖိခ်လိုက္ေတာ့သည္။ တစ္ဘက္ျဖင့္ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သုတ္သည္။ ျပီးေတာ့ သာဂိေပၚ ခြထိုင္လိုက္ကာ လိင္တံကို သူမ သာဂိ ဖ်ပ္ကနဲ လန္႔နိုးလာခ်ိန္သည္ မနက္ ၅ နာရီခန္႔အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ေမာင္းေပၚတြင္ အသက္ကို မွန္မွန္ေလး ရႈရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူမကို ေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။ အမွတ္မဲ့ပင္ စိုင္းထီးဆိုင္၏ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရသည္။ အင္း.. အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ.. အိမ္မက္ထဲမွာ သာယာေသာ ဘဝေလးကို ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ခံစားနိုင္ရပါေစ..ေအးေအး..။ သူမနာမည္က ေအးေအးခိုင္ဟု ေခၚေၾကာင္း ညက ေျပာျပခဲ့သည္။ တစ္ခ်ီႏွင့္ တစ္ခ်ီအၾကား ခဏနားစဥ္ သာဂိ သူမ ဘဝကိုစပ္စုေသာအခါ သူမ ေျပာျပေသာ သူမ၏ ဘဝသည္ သက္ျပင္းခ်စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ညေမႊးပန္းပီသစြာ အနည္းငယ္ ၾကည့္ရင္းနားေထာင္ေနေသာ သာဂိ သိပါသည္။ ပိုတာေတာ့ ရွိနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုက လိမ္ညာျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း သူမ မ်က္ဝန္းေတြကို သူမက ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္က ျဖစ္သည္။ သူမ မဲေဆာက္ကိုလာတာက စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ စားပြဲထိုးဖို႔ ျဖစ္သည္။ သူမကို ေခၚလာေသာ လူပြဲစားကလည္း မလိမ္ခဲ့ပါ။ စားေသာက္ဆိုင္ကိုပင္ တြဲဖြင့္ထားသည့္ (Inn) သေဘာမ်ိဳး ဆိုင္ျဖစ္သည္။ တည္းခိုခန္းဆိုသည္ကလည္း အမည္သာ ပို႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခု ဆိုးတာက သူမ အလုပ္လုပ္ရေသာ စားေသာက္ဆိုင္သည္ တည္းခိုခန္းႏွင့္ တည္းခိုခန္းျဖစ္၍ လာေရာက္သူေတြက ညအိပ္ညေန တည္းခိုသူေတြ မဟုတ္ၾက။ တစ္နာရီစာ ဆက္ရွင္ ယူသူ၊ တစ္ေနကုန္ ဆက္ရွင္ယူသူ၊ ညပိုင္း လာအိပ္သူ ေတြႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ျပည့္တန္ဆာ ခန္းတစ္ခုသာ။ သူမ၏ မ်က္စိေရွ့တြင္ ေတြ႔ေနရေသာ ညငွက္ေလးမ်ားသည္ လူမ်ိဳးစံု၊ နိုင္ငံစံုကျဖစ္ျပီး ျမန္မာနိုင္ငံသူက အမ်ားစု ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္၍ တစ္ခါတစ္ရံ စကားေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ အဲဒီလို အလုပ္ကို စိတ္မပါခဲ့ပါ။ သူမရေသာ လစာေလးကို ျခစ္ကုပ္စုကာ ရမ္းျဗဲကၽႊန္းေပၚက နာတာရွည္ လူမမာ အေဖၾကီးထံပို႔ေပးဖို႔ပဲ သူမ အာရံုထားခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက သူမ အသက္ ၁၈ ႏွစ္၊ လွခ်င္ ပခ်င္ စိတ္ေလးျဖင့္ ယိုးဒယားျဖစ္ အဝတ္အစားေလးမ်ားကို ဝယ္ခ်င္စိတ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ တရိပ္ရိပ္ တက္လာေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား ေအာက္တြင္ မဲေဆာက္က သူမသည္လည္း မရႈနိုင္ မကယ္နိုင္ ဘဝႏွင့္ အလုပ္လုပ္၇င္း ဝတ္ရေသာ ဝတ္စံုေလးမ်ားသာ ဝတ္နိုင္ခဲ့သည္။ သူမ၏ သူေဌးကလည္း မဆိုးပါဟုေတာင္ ေျပာလွ်င္ရနိုင္သည္။ တစ္ျခားဆိုင္ရွင္မ်ားလို အေပါက္မၾကမ္း၊ ရိုက္ႏွက္ဆဲဆိုျခင္း မရွိ၊ ရံဖန္ရံခါ အဝတ္အစားေလးေတြေတာင္ ေပးတတ္၍ သူမ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူမ၏ စိတ္ခ်မ္းသာမူသည္ ၄ လ ခန္႔သာ ခံခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ထိုတစ္ေန႔သည္ သူမ၏ ဘဝကို စတင္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလိုက္ေသာ တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က သူမ ဆိုင္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ရဲႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာကာ သူမကို ဖမ္းသြားခဲ့သည္။ ဘာအတြက္ ဖမ္းသည္ကို သူမ မသိ၊ နားမလည္၊ စိတ္ထဲတြင္ တရားဝင္ လာသည္ မဟုတ္၍ ဖမ္းသည္ဟုပဲ ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မဟုတ္။ အိပ္စက္ရေသာ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚက သူမ၏ အဝတ္စုတ္ေလးမ်ား ထည့္ထားေသာ မည္မွ်ပင္ က်ိန္တြယ္ ေျပာေစကာမူ စခန္းေရာက္မွ သိသည္က ဆိုင္ရွင္ သူေဌး၏ တန္ဖိုးၾကီး နာရီ ေပ်ာက္သြား၍ ျဖစ္သည္တဲ့။ ထိုနာရီကို သူမ အိပ္စုတ္ထဲတြင္ ရွာေတြ႔ခဲ့သည္ဟု လည္း ဆိုသည္။ သူမ မခိုးပါ၊ မယူပါ၊ သူမ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဟု ရဲေတြက သူမကို အခ်ဴပ္ထဲ ထည့္ခဲ့ၾကသည္။ သူမ အားကိုးရေသာ သူေဌးေရာက္လာေသာအခါ သူမ မလုပ္ခဲ့ေသာ ျပႆနာအတြက္ သူေဌးကို ေျခသလံုးဖက္ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။ သူမ ေထာင္က်လွ်င္ သူမကို အားကိုး၍ ထမင္းစားေနရရွာသာ အေဖအိုၾကီးႏွင့္ ေမာင္ငယ္ေလး ငတ္ေသသြားနိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကို ေထာင္မခ်ပါရန္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။ သူေဌးကလည္း လိုက္ေလ်ာပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျခြင္းခ်က္က အေပၚထပ္တြင္ အလုပ္လုပ္ရမည္ဟု ဆိုလာသည္။ သူမ မ်က္ရည္လည္ရႊဲျဖင့္ ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့ရသည္။ ရြာမွာက်န္ခဲ့ေသာ ငယ္ခ်စ္ကို စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္မိသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုေန႔က သူမ အခ်ဴပ္က လြတ္လာခဲ့သလို ထိုညတြင္ပင္ ေလာက ငရဲက်ခဲ့ရသည္။ သူေဌးက သူမကို အေပၚထပ္ တည္းခိုခန္းေဆာင္ေပၚသို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။ ထိုအေဆာင္မွာအုပ္ခ်ဴပ္သည့္ တရုပ္မၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ သူမကို ညဥ့္ငွက္တို႔၏ တာဝန္မ်ား အေၾကာင္း လက္ေတြ႔ လုပ္ျပေစခဲ့သည္။ သူမ၏ စအိုထဲသို႔ ရာဘာတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆီသုတ္၍ ထိုးထည့္ထားကာ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးကို အေတာင့္လိုက္ၾကီး ငံုထားခဲ့ရသည္။ သူမ စားထားသမွ်ေတြ အကုန္ အန္ထြက္ခဲ့သည္။ စအိုထဲက မစင္ေတြ ထြက္က်ခဲ့သည္။ စအိုဝ စုတ္ျပဲကာ ေသြးေတြ တရစပ္ ထြက္ေနခဲ့သည္။ သူမ မခံနိုင္၍ အခန္းထဲ လွည့္ပတ္ေျပးေတာ့ ၾကိဳးႏွင့္ တုပ္ကာ ဆက္လုပ္ၾကသည္။ သူမ ငိုရံုသာ တတ္နိုင္ခဲ့သည္။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေတာ့ သူတို႔ ငွက္ေပ်ာသီးကို အဆံုးထိ သူမ အာေခါင္ထဲ ထိုးသြင္းနိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သူမမွာေတာ့ အန္လိုက္ရသည္မွာ ဗိုက္ထဲက ကလီစာေတြပါ ပါးစပ္က ထြက္ကုန္ျပီ ထင္ရသည္။ အဲဒီေတာ့မွ ငွက္ေပ်ာသီးကို ပါးစပ္ထဲ အတင္းထိုးထည့္ျခင္းအား နားၾကသည္။ အနားရစဥ္ ခဏ သူမ ေတာင္းပန္မိသည္။ မလုပ္ေတာ့ပါ။ ေထာင္ထဲသာပို႔ပါေတာ့ဟု ေျပာမိသည္။ အေျဖက သူေဌး၏ လိင္တံသည္ သူမ ၏ လိင္တံၾကီး သူမ စအုိထဲ ဝင္လာျခင္းပင္။ ခုန ထိုးထည့္ထားေသာ ရာဘာတုတ္ထက္ ၾကီးပံုရေသာ သူေဌး၏ စအိုကို ထပ္မံ စုတ္ျပဲ သြားေစသည္။ နာလိုက္၊ စပ္လိုက္သည္မွာ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ ၾကာသည္အထိ သူမ အဲဒီေနရာကို အထိ မခံနိုင္ခဲ့ေပ။ အိမ္သာ တက္ျပီး၍ ေရေဆးတိုင္း စပ္ျဖည္းျဖည္းျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အတူ သူေဌး၏ မ်က္ႏွာၾကီးကို အက္ဆစ္ႏွင့္ ပက္ခ်င္စိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြား ေပၚလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ကယ္ လက္ေတြ႔လုပ္သူက သူေဌးသာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမကို လႊတ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုလူက သူမ အခ်ဴပ္က်ခဲ့ေသာ ရဲစခန္းက စခန္းမႈးျဖစ္သည္။ သူသည္ သူမ၏ လုပ္ခဲ့သည္။ သူေဌးက ေဘးမွေန၍ ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူမ ထြက္ေျပးမည္ ျပဳလိုက္တိုင္း သူေဌး၏ ၾကာပြတ္က သူမကိုယ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ထိုလူက သူ၏ လိင္တံကို သူမ အပ်ိဳစင္ ဘဝကို ရယူရံုသာမက လည္ပင္းညွစ္ျခင္း၊ ပါးရိုက္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမြ႔ယာကို ကိုင္ေဆာင့္ျခင္းမ်ား ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္း၍ အတင္းေဆာင့္ကာ သုတ္ရည္ေတြပန္းထုတ္ရင္း သူမ ႏွာေခါင္းကို ညွစ္ပိတ္ထားျပီး ျမိဳခ်ခိုင္းခဲ့သည္။ မျမိဳလို႔လည္း မရခဲ့။ သူမ အသက္ရႈ က်ပ္လွျပီ ျဖစ္သည္။ ျမိဳခ်လိုက္ေတာ့မွ ထိုလူႏွစ္ေယာက္က တစ္ဟားဟားရယ္ရင္း ထြက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမူတို႔ျဖင့္ သူမ ကိုယ့္ကို သတ္ေသရန္ စဥ္းစားခဲ့သည္။ အေဖ့ကို ရည္မွန္းကန္ေတာ့ကာ အေပၚထပ္ ဝရံတာမွေန ခုန္ခ်ခဲ့သည္။ ႏွစ္ထပ္ အျမင့္သာရွိ၍ မေသပဲ သူမ ေျခက်ိဳးသြားသည္။ ဆိုသူမ်ား ေရာက္လာသည္။ သူမကို ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကသည္။ ေဆးရံုေရာက္သည္။ အန္ဂ်ီအိုေတြ၊ ရဲေတြ ေရာက္လာသည္။ ျမန္မာ့ အေရး လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနသည္ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကသည္။ သူမ အမွန္အတိုင္းေျပာျပခဲ့သည္။ သူမ၏ သူေဌးကို အေရးယူရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ထိုကဲ့သည္ ေျပာသည္မွာ ပထမ တစ္ရက္သာ ေနာက္ရက္ေတြတြင္ ထိုလူမ်ား ေပၚမလာၾကေတာ့။ ထိုလူမ်ား အစား သူေဌး၏ လူယံု ရွမ္းမ(ယိုးဒယား) တစ္ေယာက္ သူမအနားေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုရွမ္းမက လူနာေစာင့္လိုလိုျဖင့္ သူမ၏ လႈပ္ရွားျပဳမူပံုတိုင္းကို တားျမစ္သည္။ သူမ ေၾကာက္သည္။ ေနေကာင္းသြားလွ်င္ သူေဌးလက္ထဲ ျပန္ေရာက္မည္ စိုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွမ္းမ အိမ္သာသြားခ်ိန္ ေဆးရံုက အမ်ားသံုးဖုန္းျဖင့္ လူကုန္ကူးမူ တိုက္ဖ်က္ေရး အဖြဲ႔တစ္ခုထံ ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ ဖုန္းနံပတ္ အလြတ္ရ၍ မဟုတ္ပါ။ လူကုန္ကူးမူ တိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔မ်ား၏ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ားသည္ ေနရာအႏွံ႔တြင္ရွိေနသလို ေဆးရံု ဤသို႔ျဖစ္သည္.. ျပည့္စံုရမယ္။ ေပၚတြင္လည္း ကပ္ထား၍ ျဖစ္သည္။ တစ္ကယ္တမ္း ဆက္သြယ္ေသာအခါ ထိုအဖြဲ႔ ျပန္ၾကားခ်က္က (၁) တိက်ခိုင္မာတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ (ဓါတ္ပံု/ဗီြဒီယို) စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြ (၂) လူကုန္ကူးမႈျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေနရာကို တိုက္ရိုက္လိုက္လံ ျပသႏိုင္သူ ရွိရမယ္။ (၃) လူကုန္ကူးမႈ ျပဳလုပ္သူရဲ႕ အခန္းမွာ လူ အနည္းဆံုး သံုး၊ ေလးဦး ရွိရမယ္။ လူကုန္ကူးသူပါ ရွိရမယ္။ (၄) လူကုန္ကူးသူကို ဥပေဒအရ အေရးယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူကုန္ကူးခံရသူဟာ အစိုးရ သက္ေသအျဖစ္ ေနထိုင္ရမယ္။ အနည္းဆံုး (၆) လခန္႕ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ား စီစဥ္ေပးတဲ့ စခန္းမွာ အျပင္ မထြက္ရ၊ ၀င္ေငြမရွိ (၆) ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္လာမႈနဲ႕ နယ္စပ္သို ့ျပန္လည္ပို ့ေဆာင္ျခင္းခံရမွာျဖစ္တယ္။ ထိုအခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမွ သူမကို ကူညီနိုင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ နံပတ္ တစ္ အခ်က္ႏွင့္တင္ သူမကို ကူညီနိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သူမ သိသြားခဲ့ရသည္။ သူမတြင္ ဓာတ္ပံု ကင္မရာေဝးလို႔ ေဘာပင္ေတာင္ မရွိခဲ့ပါ။ ေနာက္ ၆ လ လံုးလံုး အလုပ္မလုပ္ပဲ ေနရပါက သူမ ဖခင္ မည္သို႔ ေနထိုင္ စားေသာက္ရမည္နည္း။ ျပန္လႊတ္မည္ဆိုတာက အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဟိုမွာ မည္သို႔ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရပါမည္နည္း။ သူမ ျခံဳးပြဲခ် ငိုရင္း ငရဲက်မည့္ေန႔မ်ားကိုသာ ထိုင္ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။ သာဂိ ရင္နာနာႏွင့္ လက္ေမာင္းေပၚက သူမမ်က္ႏွာေလးကို ဆက္လက္ ေငးေမာေနမိသည္။ နုနယ္လွေသာ မ်က္ႏွာေလးသည္ အမွန္တစ္ကယ္ဆို ေက်ာင္းတက္ေနရမည့္ အရြယ္ေလးသာ။ လြယ္အိပ္ေလးလြယ္၍ အပူအပင္ကင္းစြာ လုပ္ခဲ့လို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ.. ရိုးသားစြာ ပိုက္ဆံရွာခ်င္တာေတာင္ ရွာမရသည့္ အခ်ိန္ၾကီးအတြင္း ေမြးဖြားလာခဲ့မိေသာ မိမိကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္ပါ ေအးေအးရယ္.. သာဂိ ဒိီလိုသာ ညည္းညဴလိုက္မိပါေတာ့သည္။ ဘဝကို ျဖတ္သန္း၇မည့္ အရြယ္ေလး ျဖစ္သည္။ ခုဒီလို ျဖစ္ရၾကံဳတာ သူမ အမွားလား.. သူမ ဘာအမွားေတြ မေပ်ာ္။ ယိုးဒယားသည္ ျမန္မာေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ရာတြင္ မေလးရွားေတြထက္ သာေလသည္။ လံုးဝ မရွိဘူးဟုေတာ့ မဆိုနိုင္။ သို႔ေသာ္ တိရစၦာန္သာသာ သေဘာထားတာမ်ိဳး သာဂိသည္ ယိုးယားတြင္ မေပ်ာ္ေခ်။ မစၥတာဗက ဗလၾကီး မ်က္ႏွာျဖင့္ ဧည့္ဝတ္ေက်ေသာ္လည္း သာဂိ မေလးလူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာေတြကို အလုပ္သမားလို ဆက္ဆံေသာ္ျငား အနိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳး သိပ္မရွိလွ။ မေလးရွားတြင္ သိပ္မေတြ႔ခဲ့ရ။ ယိုးဒယားတြင္ကား လူေမွာင္ခို ေစ်းကြက္ၾကီးသည္ တရားဝင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရထားသည့္အလား ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႔လွေခ်၏။ထို႔အတူ လုပ္ခႏွိမ္ျခင္း၊ ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္း၊ အနိုင္က်င့္ ႏွီပ္စက္မူမ်ားလည္း ရွိေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လိင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အနိုင္က်င့္မူမ်ားသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ ေလႏွယ္ ပ်ံ႔လြင့္လွ်က္ ရွိ၏။ သာဂိကို မစၥတာဗက ဟိဟိုသည္သည္ မသြားရန္ မွာခဲ့သည္။ ေျခအျငိမ္ မေနနိုင္ေသာ သာဂိက ဘယ္မွာ ု နားေထာင္မည္နည္း။ စပ္စပ္စုစု ေရွ့က ဂိုေထာင္ကို သြားၾကည့္သည္။ ထိုအထဲတြင္ ေရွ့ပိုင္းက စက္ရံု ျဖစ္သည္။ ပုစြန္ေတြကို စည္သြပ္ဗူးလုပ္ကာ သိုေလွာင္ထားျပီး တံဆိပ္ကပ္သည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။ သူ႔လူမ်ားက ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားေသာ လူမ်ားခ်ည္းသာ။ သို႔ရာတြင္ သူတလဲ အလုပ္သိမ္း၍ ို႔ စည္သြပ္သည့္ စက္ရံုက ျမိဳ႔ျပင္ဘက္တြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားက မစၥတာဗႏွင့္ ျပန္ၾကရလွ်င္ေတာ့ ျမိဳ႔ျပင္က တန္းလ်ားကိုသာ ျဖစ္သည္။ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္လွေသာ ဖူးခတ္ဆိုသည့္ ကမ္းေျချမိဳ႔ေလးသည္ ေအာက္ေျခ လူတန္းစား ျမန္မာ တို႔အတြက္ေတာ့ ထူးျပီး မလွေသာ ေနရာသာ၊ ေငြရလြယ္သေလာက္ အျမန္ အသက္ေပ်ာက္နိုင္ေသာ ေနရာ၊ စက္ရံုအတြင္းရွိ ႏွစ္ၾကာ အလုပ္သမား ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါသည္။ ဒီ ဖူးခတ္က ယိုးဒယားမွာ ေတာ္ေတာ္ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေနရာဟု၊ မေလးနယ္စပ္ဘက္တြင္ ဆိုလွ်င္ကား လစာ ဘတ္ တစ္ေထာင္ကို မေပးခ်င္၍ ပစ္သတ္တတ္သည္ဟု ဆိသည္။ ု ေၾသာ္.. က်ည္ဆန္ တစ္ေတာင့္ ၂၅ ဘတ္၊ ၃၀ ဘတ္ေလာက္သာ ရွိသည္ဆိုေတာ့ သူေဌးအတြက္ကား အျမတ္က်န္ေပမည္။ သာဂိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲသြားမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ မစၥတာ ဗ ေရာက္လာသည္။ သာဂိကို စက္၇ံုထဲတြင္ ျမင္ရေသာအခါ သူ႔ မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားသည္။ အနည္းငယ္မွ အားနာျခင္း မရွိပဲ “ဧည့္သည္က ဧည့္သည္လို ေနပါ ကိုသာဂိ” သာဂိ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဝံံ့ပဲ သူ႔ေရွက ကုပ္ကုပ္ေလး ထြက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲတြင္ကား ေအးေအး မရွိေတာ့။ ျပန္သြားေခ်ျပီ။ သာဂိ ေငြမလဲရေသး၍ လက္ထဲတြင္ ယိုးဒယား ပိုက္ဆံ မရွိေသာ္ျငား ဗလၾကီး ေပးလိုက္သည့္ မေလးေငြ တစ္ရာကို သူမအား ေပးလိုက္မိခဲ့သည္။ သူမ အတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့ အေထာက္အပံ့ရနိုင္မည္ဟု ထင္မိသည္။ သာဂိ ဒိေလာက္ပဲ ကူညီရဲသည့္ ကိုယ့္ကကိုလည္း မုန္းမိသည္။ သူ႔ဦးေဏွာက္က သူ႔ကို အျပန္လမ္းစရိတ္၊ ို အျပန္လမ္းစရိတ္ဟု သတိေပးေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ မစၥတာဗ သာ၈ိအခန္းထဲ လိုက္ဝင္လာသည္။ ျပီးေတာ့ ဆိုဖာေပၚ ဝင္ထိုင္ရင္း.. “ စိတ္မရွိပါႏွင့္.. ကိုသာဂိ၊ ကိုသာဂိက ဒီမွာ အျမဲေနမယ့္လူ မဟုတ္ေတာ့ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ေတြကို ကိုသာဂိ မျမင္တာ အႏၱရာယ္ အကင္းဆံုးပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ပါ၊ ကၽႊန္ေတာ္က ကိုသာဂိ အတြက္ေျပာတာပါ” သူ႔စကားက စိုးရိမ္သံ ဆန္ေသာ္လည္း တစ္ကယ္က သတိေပးတာ ျဖစ္ပံုရသည္။ သာဂိ စကားကို ျဖတ္လိုက္သည္။ “ကၽႊန္ေတာ္ မားဆိုးကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ေတြ႔လို႔ရနိုင္မလဲ မစၥတာဗ” “ကၽႊန္ေတာ္ ဆက္သြယ္ထားပါတယ္၊ သူတို႔ေလွက အခု ပင္လယ္ထဲမွာလို႔ သူတို႔သူေဌးက ေျပာတယ္၊ ေၾကးနန္းႏွင့္ ပို႔ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်၊ အဆင္ေျပမွာပါ၊ သူတို႔ ကၽႊန္ေတာ့္ဆီမွာပဲ ပုစြန္လာေရာင္းမွာပါ၊ အဲ့ဒီေတာ့မွ ခင္ဗ်ားလူကို ခင္ဗ်ားတို႔ ပင္လယ္က ပုစြန္ေတြ ေပါပါတယ္၊ ကဲ.. ျပန္ေရြးၾကတာေပါ့၊ သူတို႔ တန္ခ်ိန္ ျပည့္တာႏွင့္ ဝင္လာမွာပါ၊ ေနာက္ ေစာင့္ရလွ ႏွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေတြ ထားလိုက္၊ လာ.. ခင္ဗ်ားကို ခင္ဗ်ား အၾကိဳက္ေတြ လိုက္ျပမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သူက သာဂိကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ ကားေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း သာဂိ စဥ္းစားေနမိသည္။ ငါ့ အၾကိဳက္ဆိုေတာ့ အရက္ဆိုင္လား၊ မိန္းမေတြ ဆီလား.. ဒါဆို ညက သြားသည့္ ကြမ္းတို႔ဆိုင္မ်ား သိမွာေပါ့ဟုသာေတြးရင္းလိုက္လာခဲ့ရာ ကားေလးက တစ္ျဖည္းျဖည္း ျမိဳ႔ျပင္ဘက္ သြားမလား၊ မဟုတ္နိုင္။ မနက္ပိုင္းၾကီး ဘယ္ နိုက္ကလပ္က ဖြင့္မည္နည္း၊ ေအးေလ.. ေရာက္၇င္ သြားေနတာ သတိထားမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ သစ္ပင္ အုပ္အုပ္ေလးပါ ေတြ႔လာရသည္။ ေတာဆန္ဆန္ ေနရာမ်ိဳးပင္။ ကားေလးက ထိုေတာအုပ္ထဲသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ဝင္လိုက္ရာ ေဆာက္လက္စ တန္းလန္း အေဆာက္အဦးၾကီးမ်ားကို ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပံုစံကေတာ့ ဒိတစ္အုပ္ရွိေနသည္။ ဝန္ခ်ီစက္ၾကီး လူေနကြန္ဒိုေတြ ပံုစံမ်ိဳးပင္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အလုပ္သမား တဲတန္းလ်ားမ်ားက ဟိုတစ္အုပ္၊ မ်ားကလည္း တစ္ရမ္းရမ္းႏွင့္ တင္လိုက္ခ်လိုက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ သာဂိမွာသာ ဘယ္ႏွယ့္၊ ငါ့ ကိဘယ္ေခၚလာပါလိမ့္ဟုသာ ေတြးေနစဥ္ ကားေလးက အစြန္ဆံုး ကြန္ဒို ု တစ္ခုေရွ့တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ဒီကြန္ဒိုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပီးေနေခ်ျပီ။ အနည္းငယ္ လက္စသတ္ရန္ႏွင့္ ေဆးသုတ္ရန္သာ က်န္ပံုေပၚသည္။ ကားေပၚက ဆင္း၍ သာဂိ ေရၾကည့္ေတာ့ အထပ္က ၈ ထပ္ရွိသည္။ မစၥတာဗက သာဂိကို လက္ဟန္ျပကာ ေျမညီထပ္ တစ္ခုထဲသို႔ဝင္သြားသည္။ သာဂိလဲ ေနာက္က လိုက္ရ၏။ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပင္ ထိုင္ခံုတစ္ခုတြင္ထိုင္ေနေသာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ရဲတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ မစၥတာဗက ထိုရဲႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ေျပာျပီး အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံတစ္ခ်ိဳ႔ ထုတ္ေပးတာေတြ႔ရသည္။ ရဲက ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ျဖင့္ မစၥတာဗကို အတည္အေလးျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ မစၥတာဗႏွင့္ သာဂိတို႔ ဓာတ္ေလွကားစီး၍ အေပၚတက္ခဲ့ၾကသည္။ တက္တာမွ ဟိုး အေပၚဆံုးထပ္ေရာက္သည္ အထိပင္။ ဓာတ္ေလွကားတံခါးပြင့္သြားျပီးျပီးခ်င္း ျမင္ရတာက သံပန္း သံတံခါးမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္လည္း အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ အထဲတြင္ သံုးထပ္သားဆန္ဆန္ သစ္သားတစ္ခါး တစ္ခ်ပ္ရွိေနေသးသည္။ ထိုႏွစ္ခု ျပီးေတာ့မွ မွန္တံခါး၊ မွန္တံခါးကိုဖြင့္၍ အထဲေရာက္ေတာ့မွ သာဂိ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ရသည္။ အထဲတြင္ကား မညီမညာ အိပ္ယာခင္းမ်ား လက္ဆြဲအိပ္မ်ား၊ အဝတ္တန္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ထိုအရာမ်ားၾကားတြင္ ရွိေနသူမ်ားက မိန္းမၾကီး၊ ငယ္၊ လတ္ အရြယ္စံု၊ ဆိက္စံု မ်ား။ ု ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဟူ၍ေတာ့ သာဂိ မခန္႔မွန္းတတ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားသည္ဆိုတာပဲ ျမင္ေနရသည္။ ထိုမိန္းကေလးေတြသည္ ယိုးဒယားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာၾကသည့္ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ပြဲစားက စရိတ္ ခံျပီး ေခၚလာဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို အမွန္အကန္ အလုပ္သြင္းေပးသည့္ ပြဲစားမ်ားရွိသလို၊ ဒီေနရာကို ေခၚလာျပီး ေရာင္းထားခံ ခဲ့ရသူမ်ားလည္းရွိသည္။ သူတို႔လာပံုက ပြဲစားကို ေငြအေၾကေပးျပီး လာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ ဒီေရာက္မွ လုပ္အားခထဲက ျဖတ္၊ တစ္ခ်ိဳ႔က အလုပ္ထဲေရာက္ျပီးမွ အဆင္မေျပ၊ သူေဌးႏွင့္ သို႔မဟုတ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွင့္ သို႔မဟုတ္ ပင္ပန္းဆင္းရဲသည့္ အလုပ္ႏွင့္ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကသည့္အခါ ပြဲစားလက္ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ပြဲစားက သူစိုက္ထားသည္မ်ား ျပန္ရရန္ ဒီေနရာမ်ိဳးေတြတြင္ လာေရာင္းထားလိုက္သည္။ ဤကဲ့သို႔လာေရာင္းသူမ်ားကို မစၥတာဗက ဒိုင္ခံဝယ္ထားျပီး ဝယ္လိုသူရွိက ျပန္ေရာင္းသည္။ ဝယ္လိုသူမရွိက ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ အသံုးျပဳလိုက္သည္။ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ေတာင္ သံုးလို႔မရေလာက္သည့္ ပံုမ်ိဳးဆို ငါးဖမ္းေလွေတြေပၚ ေရာင္းလိုက္သည္။ မိန္းမမရွိသည့္ ပင္လယ္ထဲတြင္ကား မိန္းမ ျဖစ္တာတစ္ခုႏွင့္တင္ ေလွတစ္စီးလံုးက သေဘာက်က် မည္သာ။အဲ.. ေလွသားေတြ ေက်နပ္အားရသြားျပီ၊ မိန္းကေလးလည္း စုတ္ျပတ္လန္ျပန္သြားျပီဆိုလွ်င္ကား ပင္လယ္ထဲ ကန္ခ်လိုကၾ္ က သည္။ ထိုမိန္းကေလးအတြက္ ဝယ္ယူခ ကုန္က်ေငြကို ေလွပိုင္ရွင္ သူေဌးက စိုက္ထားျပီး လစာထုတ္သည္ႏွင့္ ေလွသားတိုင္းဆီက အခ်ိဳးက်ျပန္ျဖတ္တတ္သည္။ ဒါေတြကို ေတာ္ၾကာေနမွ သာဂိ သိလာျခင္းသာ။ မစၥတာဗက ၾကိဳက္ရာေရြးဟု ဆိုကာ ေရြးခိုင္းစဥ္တုန္းကေတာ့ သာဂိ အံ့ၾသေနရံုသာ ရွိသည္။ ေရြးလဲ မေရြးျဖစ္ခဲ့။ အဲ့လိုမ်ိဳးၾကီးက်ေတာ့လဲ သာဂိက စိတ္မပါေခ်။ သူတို႔ေတြကလဲ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေနၾကတာ မဟုတ္သည့္ လူမ်ားက အမ်ားစု၊ တစ္ခ်ိဳ႔ဆို မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္။ သာဂိေရွ့တြင္ပင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လူႏွစ္ေယာက္က ဘတ္ ၅၀၀၀ ႏွင့္ ဝယ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေၾသာ္.. ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ျမင္ဖူးသည့္ လူေရာင္းပြဲသည္ သာဂိ ယခုမွ သိသည္။ နဂိုလ္ကတည္းက သိပ္မၾကည္ေသာ သာဂိ စိတ္ေတြသည္ အခန္းထဲျပန္ေရာက္သည့္တိုင္ မ်က္စိေရွ့တြင္ပင္ ျဖစ္လာေနသည္။ လူကို ဒီလို ေရာင္းလို႔ ဝယ္လို႔ရေသာ ေနရာ တစ္ကယ္ရွိပါလားဟု သာဂိ ရွင္းမလာခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းျပျမဲ ျဖစ္ေသာ အရက္ကိုသာ တစ္ေနကုန္ အေဖာ္ျပဳေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ သာဂိ ေရွ့ဖက္ ဧည့္ခန္းထဲ ထြက္လာခဲ့ လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္း၏ တစ္ဘက္နံရံတြင္ ဘားခန္းသေဘာမ်ိဳး ထားသည့္ အရက္စင္ေလးရွိသည္။ သာဂိ မ်က္စိေရွ့က တစ္လံုးကို ဆြဲယူဖြင့္လိုက္ကာ ဆက္တီတြင္ ထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ေသာက္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ တံခါးမၾကီး ပြင့္သြားကာ ကြမ္း ဝင္လာသည္ကို ေတြ႔သည္။ သာဂိႏွင့္ အျပန္အလွန္ ဆဝါဒီခၾကျပီးေနာက္ သူပါ ဖန္ခြက္ေလး တစ္ခြက္ကိုင္၍ ငွဲ႔ထည့္ျပီးေသာက္သည္။ ေသာက္ရင္းစားရင္း ဂ်ိဳက်ိဳးနားရြက္ပဲ့ အဂၤလိပ္စကားမ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမသည္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ ရွိျပီး မိခင္အိုသာ ရွိေတာ့သည့္ ဘြဲ႔ရ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ျခားအလုပ္မ်ား ဝင္လုပ္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း အဆင္မေျပေၾကာင္း၊ ဒီအလုပ္က ပင္ပန္းေၾကာင္း၊ သူေဌးက သေဘာေကာင္းေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ နားလည္တစ္ဝက္ မလည္ တစ္ဝက္ ေျပာၾကရင္း ကြမ္းႏွင့္ ရင္းႏွီးလာသည္။ စိတ္ကရင္းႏွီးလာ၍ ထင္သည္။ သာဂိသည္ ကြမ္းကို သိပ္မေၾကာက္ေတာ့ပဲ ရဲရဲတင္းတင္း ၾကည့္ရဲလာသည္။ သူမသည္ တီရွပ္ အပြၾကီးတစ္ထည္ႏွင့္ အသားကပ္ေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ကို ဝတ္ထားသည္။ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးႏွင့္ ထိုအက်ီ ၤဖားဖားၾကီးသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ လူၾကီးအက်ီ ၤကို ဝတ္ထားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သို႔၇ာတြင္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ ေကာင္းေခ်သည္။ သူမက ဆက္တီေပၚတြင္ ဒူးေခါင္းေလး တစ္လံုးေပၚ ဒူးေခါင္းတစ္ခုထပ္ခ်ိပ္ထားရင္း ထိုင္ေနျခင္း ျဖစ္ရာ အသားကပ္ေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားေသာ သူမ၏ ေပါင္တံေလးေတြသည္ သြယ္သြယ္လ်လ် လံုးလံုးဝန္းဝန္းေလးျဖစ္သည္။ သာဂိ၏ မ်က္လံုးက ထိုေနရာေတြကို အၾကည့္ေရာက္ေနေၾကာင္း သူမ သိသြားသည္။ “ မင္း ငါ့ကို ၾကိဳက္သလား” ရုတ္ရက္ သာဂိ လန္႔သြားသည္။ သူမမ်က္လံုးႏွင့္ မ်က္ႏ်ာကို လွမ္းအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ သူမ မ်က္ႏွာသည္ သိပ္ရီေဝေနတာမ်ိဳးမရွိ။ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ရဲေနပံုရသည္က လြဲလွ်င္ သိပ္ျပီး စိတ္ပါလို႔ ေမးျခင္းမ်ိဳး မဟုတဟု ထင္သည္။ ထို႔အတူ မႏွစ္ျမိဳ႔လို႔ ္ မၾကည္ျဖဴလို႔ ေမးတာမ်ိဳးႏွင့္လည္း မတူျပန္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ မဟုတ္မလြန္ ေျဖလိုက္သည္။ “မင္းလို လွတဲ့ မိန္းမလွမ်ိဳးကို.. ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳက္မွာပဲ” သူမ ခိကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ျပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၇င္း “ငါ ဒီလို လွဖို႔ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး ကုန္ခဲ့တယ္” ဟုေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟုေျပာလာသည္။ သာဂိ ျမင္ေယာင္သည္။ လက္ထဲက ခြက္က်န္ကို ဇတ္ကနဲ ေမာ့လိုက္ရင္း “ မင္း ဆႏၵ ရွိတယ္ဆိုရင္ မင္းအခန္းကို သြားၾကစို႔” မ်က္လံုးျပဳးသြားသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ အမွတ္မထင္ ဆာမိၾကီး၏ လက္ေမာင္းတုတ္တုတ္ၾကီးေတြကို သို႔ရာတြင္ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ သာဂိ မျငင္းနိုင္။ အခန္းထဲသုိ႔ထြက္လာခဲ့မိသည္။ကြမ္း လဲေနာက္ကလိုက္လာသည္။ တံခါးျပန္ပိတ္ျပီး သူမဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ေသာအခါ သူမက အဝတ္ေတြ ခၽႊတ္ေနေခ်ျပီ။ သူမသည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာ္ေတာ္လွသူေလးျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္ေတြ မဂၢဇင္းေတြထဲကေလာက္ကို လွသူျဖစ္သည္။ ေရႊဝါေရာင္ ရင္ႏွစ္ျမႊာသည္ တစ္ကယ့္ ေတာင္ပူစာေလး ေျမာင္းတစ္ခု ေပၚလွ်က္ အဆီျပင္တစ္စက္မွ် မရွိပါဟု ေျပာေနသည္။ ဆင္ႏွာေမာင္းလို သြယ္ေျပာင္းသည့္ ေပါင္တံေတြကား အရင္းတြင္ကားလွ်က္ လံုးလံုးကစ္ကစ္ေလး ႏွစ္လံုးလို စူစူပံု႔ပံု႔ မို႔မို႔ေလး၊ ထိုေအာက္က ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဝမ္းပ်ဥ္းျပားျပားေလးသည္ အလယ္တြင္ ျဖစ္ေနကာ ေအာက္ဘက္သို႔ သြယ္ဆင္းသြားသည္။ သာဂိ သူမအနား တိုးသြားမိ သည္။ သူမက သူမ၏သြားရည္ေတြျဖင့္ စိုကုန္သည္။ ျပီးေတာ့ သာဂိ ေခါင္းကို ေအာက္ဆြဲႏွိမ့္လိုက္ရင္း သူမ၏ နို႔အံုေလးတစ္လံုးေပၚ တင္ေပးသည္။ သာဂိ ကုန္းစို႔ရင္း က်န္နို႔အံုေလး တစ္လံုးကို လက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္လိုက္ေသာအခါ သူမက “ေျဖးေျဖး၊ ေျဖးေျဖး” ဟုေျပာသည္။ သာဂိကိုလွမ္းဖက္လိုက္ရင္း သာဂိ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လွ်ာျဖင့္ သိမ္းလွ်က္သည္။ သာဂိ ႏႈတ္ခမ္းေတြသည္ သူမ၏ နို႔အံုေတြသည္ တစ္ကယ့္ကို တင္းတင္းအိအိေလး ျဖစ္သည္။ျမန္မာမ အပ်ိဳစစ္ေတြထက္ အမ်ားၾကီး သာသည္ပင္။ ယိုးဒယားမေတြက ဒီလို နို႔အံုေကာင္းသလား၊ မ်ိဳးရိုးႏွင့္ ဆိုင္သလား ဖ်ပ္ကနဲ ေတြးမိေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ ဒါေတြ ေတြးေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိ၍ ေခါင္းထဲက ထုတ္လိုက္သည္။ နိုအံုေတြကို စို႔ရင္း အက်င့္ပါေနေသာ လက္တစ္ဖက္က ေအာက္ပိုင္းကို စမ္းမိသည္။ သူမသည္ ပိန္သြယ္ မိန္းမမ်ားတြင္သာ ရွိတတ္သည့္ အဆီစုပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေသာ္လည္း အဲဒိေနရာတြင္ကား အဆီမ်ားသည္ ထင္သည္။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ဆီးခံုမို႔မို႔ၾကီးကား ခပ္ဝဝ အံ့ၾသရသည္။ ဒီလို စလင္းေဘာ္ဒီ မိန္းကေလးမ်ိဳးတြင္ ဒိလိုဆီးခံုရွိတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးခဲ့။ တစ္ျခား ခပ္ပိန္ပိန္မိန္းကေလးေတြမ်ိဳးလို ဆီးခံုရိုး ေငါထြက္ေနတာ မရွိ။ သာဂိ မွာသာ အံ့ၾသျပီးရင္း အဆီမရွိတာဆိုလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး အဆီ မရွိရမည္ျဖစ္၍ ဒိေနရာလဲ မရွိရမည္သာ။ ဘယ့္ႏွယ္ သူမက်မွ… ေတြးရင္း ႏိႈက္ေနမိေသာ သာဂိကို သူမက စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ ထင္သည္။ ဝတ္ထားေသာ အက်ီ ၤကို အတင္းဆြဲခၽႊတ္ပစ္သည္။ ခါးပတ္ကို ျဖဳပ္သည္။ သာဂိ ကူညီျဖဳပ္ေပးရင္း အတြင္းခံပါ ခၽႊတ္ခ်လိုက္သည္။ အဝတ္မဲ့သြားသည္ႏွင့္ သူမက သာဂိကို ကုတင္ဘက္သို႔ ဆြဲလွည့္ရင္း ေဆာင့္တြန္းလိုက္သည္။ သာဂိ ဝုန္းကနဲ ကုတင္ေပၚ ပစ္က်သြားသည္။ ၾကည့္စမ္း ခပ္သြယ္သြယ္ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ အားကလည္း မေသးလွပါကလား၊ သူမက သာဂိ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ေျပာင္းျပန္ ခြထိုင္လိုက္ကာ သူမ၏ ပစၥည္းႏွင့္ သာဂိ စုပ္ေလသည္။ သာဂိ သူမ ပစၥည္းေလးကို ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္ရင္း ျဖဲၾကည့္မိသည္။ သာဂိတို႔ အာရွသူေတြသည္ မ်က္ႏွာကို ေတ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ၏ မ်က္ႏွာကလည္း သာဂိ ဆီးခံုေပၚအပ္ကာ လိင္တံကို အားရပါးရ အသားဘယ္ေလာက္ျဖဴျဖဴ ဒီေနရာကေတာ့ မည္းသည္သာ။ သုိ႔ရာတြင္ ကြမ္း၏ ပစၥည္းကား ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာ ပန္းနုေရာင္ ထေန၏။ သာမန္ထက္ အနည္းငယ္ ရွည္ေသာ အေစ့ေလးကလဲ အေနာက္တိုင္းေသြးမ်ား အနည္းငယ္ ေရာသလားမသိ။ ပန္းနုေရာင္၊ ႏႈတ္ခမ္းသားၾကီးေတြကလဲ ပန္းနုေရာင္၊ ကြမ္းသည္ ယိုးဒယား အစစ္ မဟုတ္ဘူးထင္သည္။ ေရွ့ေျပးႊရည္မ်ား စိုလာျခင္း မရွိ။သာမန္ မိန္းကေလးမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ကား သာဂိ၏ လက္မ်ားေအာက္တြင္ ေနာက္တစ္ခုက သူမ၏ ပစၥည္းသည္ မည္သို႔ပင္ နူးေစကာမူ အရည္ၾကည္ အနည္းငယ္ ထြက္ရံုမွ လြဲ၍ အရည္ေတာက္ေတာက္ က်ေနမည္သာ။ ကြမ္းကား စိတ္မပါ လို႔မ်ားလားဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ဒိလိုလဲ မကၽႊမ္းက်င္ေသာ္ျငား စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္၍ ခံစားလို႔ေတာ့ ေကာင္းသည္။ ဟုတ္ပံုမရ။ သူမ သာဂိလိင္တံကို စုပ္ေပးေနသည္မွာ တစ္ကယ့္ကို အားရပါးရ ျဖစ္သည္။ ေအးေအးေလာက္ ခဏေနေတာ့ သူမ သာဂိေပၚက ဆင္းကာ စလင္းဘတ္အိပ္ေလးထဲမွ ကြန္ဒံုး တစ္ခုကို ယူကာ ပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္ျဖဲျပီး သာဂိ လိင္တံတြင္ စြပ္ေပးသည္။ျပီးေတာ့ ေနာက္အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ထပ္ေဖာက္ သည္။ ဒိီအထုပ္က ဂ်ယ္လီေတြထင္သည္။ အဆီရည္ေတြကို ယူ၍ ကြန္ဒံုးစြပ္ထားေသာ သာဂိ လိင္တံ ေပၚသို႔ သုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမလိုက္ကာ သူမက သာဂိ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေနရာယူသည္။ အလို၊ ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္၊ သာဂိ ေတြးေနမိစဥ္မွာပင္ သူမက ဒူးေကြးျပီး ေပါင္ကို မထားခံရ၍ ေကာ့လန္လန္ ျဖစ္ေနသာ သာဂိလိင္တံကို ေအာက္ဘက္ ဆြဲေကြးလိုက္ရင္း သူမ ပစၥည္းႏွင့္ ေတ့သည္။ ဂ်ယ္လီတန္ခိုးျဖင့္ အဆီေတြရႊဲေနေသာ သာ၈ိ လိင္တံသည္ သူမ ပစၥည္းေလးထဲ ေလွ်ာကနဲ တိုးဝင္သြားသည္။ သူမက သာဂိ ဒေကာက္ေကြးထဲ သူမ ေပါင္တံေလးေတြကို ထိုးခံထားလိုက္ျပီး သာဂိ ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုွက္ကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း စတင္ျပီး အဝင္အထြက္လုပ္သည္။ အဆံုးထုတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ နည္းနည္း ေလးျပန္ထုတ္ ျပန္ဖိသြင္း ၊ ဆီးခံုခ်င္း ကပ္သြားလွ်င္ သူမ၏ အေစ့ေလးႏွင့္ သာဂိဆီးခံုကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပြတ္ေသးသည္။ သာဂိ မည္သို႔ ျဖစ္သည္ မသိ။ သူမ်ားေတြကို ဒီလို လုပ္တုန္းက ဒိလို ခံစားရလိမ့္မည္ဟု မေတြးမိခဲ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားရေအာင္ ေပါင္ေတြျဖဲကာ ေဆာင့္ခဲ့မိသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ယခု မွ သိရသည္က ဒူးေကြး ထားျပီး ဆက္ဆံခံရသည္မွာ ေပါင္တြင္းေၾကာေတြ ရွိန္းကနဲ ရွိန္းကနဲ ထသည္။ ေျခဖ်ားက အေၾကာေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္သည္။ဒိီၾကားထဲ သူမက သာဂိ ရင္အုပ္ၾကီး တစ္ဘက္ကို လက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္သည္။ သာဂိ အမွတ္မထင္ ေတာင့္ထားလိုက္မိေသာ္လည္း သူမက အားႏွင့္ တစ္ကယ္ ညွစ္သည္ျဖစ္၍ နည္းနည္း နာသြားသည္။ နာသြား၍ မ်က္ႏွာရံႈ႕မိေသာအခါ သူမက ေဆာင့္ပါေလေတာ့သည္။ တစ္ကယ့္ကို အား၇ပါးရ ေဆာင့္ျခင္းျဖစ္ရာ သာဂိမွာ ပန္းနုေရာင္ သူမ ပစၥည္းေလးကို အားနာေနမိသည္။ သာဂိ ေပါင္တြင္းေၾကာေတြ တစ္လႈပ္လႈပ္ႏွင့္ တစ္ကိုယလံုး တစ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္ျပီး သူမလည္း ေဟာဟဲ ္ လိုက္ကာ ေမာလာေတာ့မွ ပံုစံေျပာင္းမည့္ သေဘာႏွင့္ သာဂိေဘးတြင္ ေက်ာ္ခိုင္းကာ တစ္ေစာင္းေလး လာလွဲသည္။ သာဂိ ေနာက္ကေန သူမ ပစၥည္းေလးကို လိင္တံျဖင့္ ထိုးသြင္းရွာေဖြ စမ္းသပ္ေတာ့ သူမက လက္ကေလးတစ္ဘက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္ လွမ္းကိုင္ကာ ပစၥည္းအဝႏွင့္ ေတ့ေပးသည္။ သာဂိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိအသြင္း အံ့ၾသသြားရသည္။ဒီဟာက က်ပ္လြန္းွသည္။ ဧကႏၱ ေနာက္ေပါက္သာ ျဖစ္ရမည္။သူမကား ညာေျခဖ်ားေလးကို သာဂိ ေပါင္ေပၚ ေနာက္ျပန္ လွမ္းတင္ရင္း ကိုယ့္အေစ့ေလးကိုယ္ လက္ႏွင့္ပြတ္ကာ ဇိမ္ခံေနေခ်ျပီ။ သာဂိ လဲ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့။ သူမ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ စံုကိုင္ကာ လုပ္ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ သူမသည္ ညေနေစာင္း ၄ နာရီဝန္းက်င္ခန္႔ ေရာက္မွ ကမန္းကတမ္း ျပန္သြားခဲ့သည္။ ေျပာသြားေသးသည္။ ဆိုင္ပိတ္တာႏွင့္ အျပန္ဝင္လာမည္ဟု။ သာဂိမွာသာ ယိုးဒယားေရာက္မွ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနရသည္။ ညဥ့္နက္ျပီး မေစာင့္နိုင္ေတာ့၍ သာဂိ အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ သူမျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ လက္ေမာင္းတစ္ဘက္ကို ဆြဲယူကာ ေခါင္းအံုးလိုက္မွ သာဂိနိုးသည္။ သူမသည္ သာဂိႏွင့္ တစ္ေနကုန္ေနသည္။သာဂိ ဘာလိုခ်င္လဲ၊ ဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာေသာက္ခ်င္လဲ ညေနက ေျပာထားခဲ့သည့္ ကတိကို တည္ခ်င္လို႔ ထင့္။ သူမက သာဂိ ရင္ခြင္ထဲ ခပ္သာသာေလး တိုးဝင္ရင္း အခ်ိန္မေရြး မရသည္ မရွိ။ သူမကို အားေတာင္ နာယူရသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ကိုယ္က ဒီမွာ အျမဲေနမွာ မဟုတ္၍ သူ႔ကို တစ္ကယ္ ယူနိုင္တာလဲ မဟုတ္။ ျပီးေတာ့ ေယာက္က်ားေလး၊ စားတာ ေသာက္တာ မစၥတာဗလဲ ေပၚမလာ။ ဆာမိၾကီးသာ ရံဖန္ရံခါ ေရာက္လာတတ္ျပီး ကြမ္းႏွင့္ စကားေျပာၾကသည္။ ကိုယ္ကရွင္းရမည့္ ကိစၥ။ ခု သူခ်ည္း ရွင္းေနေတာ့ သာဂိ ေတာ္ေတာ္ အားနာေနမိသည္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ထိုေန႔က မစၥတာဗသည္ သူ႔ထံုးစံ အတိုင္း ခ်ိဳျပံဳးေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ထြက္လာေသာ စကားတို႔ကမူ ခ်ိဳျမျခင္း မရွိပါေလ။ “ မားဆိုးကို တင္ေပးလိုက္တဲ့ ေလွ ျပန္ဝင္လာျပီ ကိုသာဂိ၊ စိတ္မေကာင္းစရာက ခင္ဗ်ား ရွာခ်င္တဲ့ ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားခဲ့သည္မွာ မစၥတာ ဗ ေရာက္လာသည့္ ေန႔အထိျဖစ္သည္။ မားဆိုးက ေလွေပၚမွာ ပါမလာ ေတာ့ဘူး၊ ပင္လယ္ထဲ က်န္ခဲ့တယ္” “ဗ်ာ.. အဲဒါ ဘာကို ေျပာတာလဲ၊ သူ.. သူ.. သူေသျပီလို႔ ေျပာတာလား” “အင္း၊ ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔ေလွ ျမန္မာ ေရတပ္က လိုက္လို႔ေျပးရင္း ကၽႊန္းတစ္ခုမွာ ဝင္ခိုတာ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ကၽႊန္းက ဓားျမ ကၽႊန္း ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ သူတို႔ ေလွပိုင္ သူေဌးရဲ႔ မန္ေနဂ်ာလည္း ပါသြားေတာ့ ပိုက္ဆံ ယူရံုပဲ ရည္ရြယ္တာ ေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ပဲ့နင္းက ေတ့ပစ္ျပတယ္ ေျပာတယ္ဗ်။ ပြဲျခင္းျပီးပဲတဲ့” “ဟားးး” ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနၾကေတာ့ နမူနာ ျပတဲ့ အေနႏွင့္ အနားမွာ ေခြေနတဲ့ မားဆိုးကို ေသနတ္ႏွင့္ သာဂိ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ သူရည္ရြယ္ထားတာေတြ အကုန္ ေရစုန္ေမ်ာသြားျပီ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြကို ယံုရမွာလား စဥ္းစားၾကည့္ရေသးသည္။ ေတာ္ၾကာ ေငြေပးျပီး မေရြးနိုင္ဘူးထင္၍ လုပ္ဇာတ္ခင္းတာဆိုလွ်င္ မားဆိုးေရာ သာဂိပါ အၾကီး အက်ယ္ နစ္နာနိုင္သည္။ မစၥတာဗကလည္း သာဂိ အၾကည့္ကို သိပါသည္။ “ ကိုသာဂိ မယံုဘူး ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားကို အမွန္ေတြ ေျပာေနတာပါ၊ ဗလၾကီး မ်က္ႏွာႏွင့္ေပါ့။ ကၽႊန္ေတာ္က အက်ိဳးအျမတ္မရွိရင္ မလုပ္ဘူးဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားကို ကူညီတဲ့အတြက္ ဗလၾကီးဆီက ခရုေလွတစ္စီး မလိမ္ပါဘူး” ပို႔ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ဂတိစကား ရထားျပီျပီ။ စီးပြားေရး လုပ္တာ ဂတိတည္ရတာဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ကၽႊန္ေတာ္ မေမြးေလာက္ေသးဘူး ထင္သည္။ သာဂိ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ မိစိုးကို ခုမွ အမွတ္ရလာသည္။ ဒင္းကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ။ ေမြးေတာ့ “ဒါဆို ကၽႊန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ကၽႊန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခု စီစဥ္ေပးပါလား” “ဒါက မခက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ဘယ္လို လုပ္မလဲ” “ ခင္ဗ်ာ.. ဘာ.. ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ၊ သူလဲ အေပ်ာ္၊ ကၽႊန္ေတာ္လဲ အေပ်ာ္ပဲဟာ” ဟုတ္ပံုမရဘူးေနာ္၊ သူက သိပ္ သံေယာဇဥ္ ၾကီးတတ္တာ ၊ ဟားဟား” “ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုသာဂိ ဘက္ကေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ အေပ်ာ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲဒိလို ေနာက္ေနတာႏွင့္ မတူေခ်။ ေပ်ာ္ေနပံုသာရသည္။ သူဆက္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သာဂိ မ်က္လံုးျပဴးရေတာ့သည္။ သာဂိ မစၥတာဗကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ ဒီလူ ေနာက္ေနတာလားဟု။ သို႔ရာတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာက ေမြထိုင္းကို အရမ္းဝါသနာပါတာ၊ ေၾကးစားေတာင္ တက္ထိုးဖူးတယ္၊ ေနာက္ ေကာလိပ္တက္ျပီး ေနရာမေပးခ်င္ဘူး မဟုတ္လား၊ အဲေတာ့ သူ႔မွာ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ မနည္း ၾကိဳးစားခဲံ့ရတာ၊ “ ကြမ္းက တစ္ကယ္ေတာ့ ေယာက္က်ားေလးဗ်၊ ကုိသာဂိရဲ႔၊ ခြဲစိတ္ျပဳျပင္ထားတာ၊ သူငယ္ငယ္တုန္းက ခြဲစိတ္ျပဳျပင္လိုက္ေတာ့မွ နားလိုက္တာ၊ ဒီမွာကလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္လိုပဲေလ၊ ဒီလို အေျခာက္ေတြဆို ရည္းစားတစ္ေယာက္ ရဖို႔လည္း အဲဒီလိုပဲ၊ ခဏတစ္ျဖဳပ္ ခ်မယ့္လူကေတာ့ ေပါတာေပါ့ဗ်၊ ေျပာခ်င္တာက ေရရွည္ တြဲခ်င္တဲ့လူ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ၊ မသိပဲ ဝင္တြဲလို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ သိသိႏွင့္ တြဲတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔ကို ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူႏွင့္ လက္ေဝွ႔တစ္ခါ ထိုးရလိမ့္မယ္” “ဗ်ာ.. ဟာ၊ မထိုးခ်င္ပါဘူး၊ ကၽႊန္ေတာ္ လက္ေဝွ႔လဲ မထိုးတတ္ဘူး၊ မထိုးဘူးဗ်ာ” “စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ကိုသာဂိ၊ ခင္ဗ်ားက သူ႔အေပၚ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ျဖစ္ခဲ့တာ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါထဲမွ မဟုတ္တာ၊ ေနာက္ျပီး သူ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ အလုပ္ဝင္ေတာ့ ကတိစကားတစ္ခုရွိတယ္။ က်န္တာ အဆင္ေျပေအာင္ သူ တတ္သေရြ႔ အလုပ္လုပ္ေပးမယ္။ သူလိုခ်င္တဲ့ ဒီအခ်က္ကို ျငင္းတဲ့လူရွိရင္ ေဆာရီးပါ ကိုသာဂိ” ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုထားတဲ့ ကတိပဲ၊ အဲဒါ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကတယ္ေလ၊ သာဂိ ဗလၾကီးႏွင့္ ျဖဲေျခာက္ၾကည့္သည္။ “ဗလၾကီး သိသြားရင္ ခင္ဗ်ားႏွင့္ မိတ္ပ်က္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား” အင္း.. ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူး၊ ဟိုတစ္ေယာက္တုန္းကေတာ့ ေဆးရံုမွာ ၆ လေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္၊ ကဲ.. ခင္ဗ်ား ျပန္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အားေမြးထား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားစာေတြ နာနာရြတ္” “ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဒါက စည္းကမ္းပဲ ဥစၥာ၊ ေနာက္ျပီး ခင္ဗ်ားကို ေသေအာင္ သတ္မွာမွ မဟုတ္ပဲ၊ ေျပာေျပာဆိုဆို မစၥတာဗက ကြမ္းကို ယိုးဒယားလို လွမ္းေျပာရင္း တေသာေသာ ရယ္ေနသည္။ ကြမ္းက သာဂိကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ခါတိုင္း ရႊဲေနေသာ အၾကည့္ေတြသည္ ယခုေတာ့ ေရခဲ စိမ္ထားသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ေနာက္ျပီး ကြမ္းမ်က္ႏွာသည္ ခါတိုင္းႏွင့္ မတူေတာ့သလို ထင္ရသည္။ ေယာက္က်ားမွန္း သိသြား၍လားေတာ့ မဆိုနိုင္။ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီး ၾကည့္ရသည္မွာ ဘယ္လိုမွန္းမသိ။ အီလည္လည္ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ မစၥတာဗက ထပ္ေမးလာသည္။ “ကိုသာဂိ၊ ဒီမွာေနမွာလား.. ျပန္မွာလား” သာဂိ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျဖလိုက္သည္။ “ျပန္မယ္” သာဂိ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ နင္တို႔ ေမြထိုင္းဆိုတာ အရင္က ေမြဖမာလို႔ ေခၚတာပါကြာ၊ (ဖမာ-ဗမာ) ခုမွ ေမြထိုင္းျဖစ္လာတာလို႔ စိတ္ထဲက ၾကိတ္ေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုကယ္ ရဲေဆးတင္လိုက္ရသည္။ ို တစ္ကယ္ေတာ့ သာဂိ နည္းနည္း ရွိန္ေနမိသည္။ သူကို မဟုတ္။ ကိုယကိုကိုယ္ အားမရျခင္းသာ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႔ ့္ ဆက္တိုက္ေသာက္လာခဲ့ေသာ သာဂိ၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ မရွိေတာ့။ တင္းမာေနသည့္ ၾကြက္သားေတြကို အဆီျပင္တို႔က ဖံုးအုပ္စ ျပဳေနျပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ျပီး အေရးၾကီးတာက သက္လံု၊ သက္လံု မေကာင္းလွ်င္ အေမာမခံနိုင္လွ်င္ ဘာအားကစားမွ် လုပ္လို႔မရ။ ခုလို ကိစၥမ်ိဳးက ပိုဆိုးမည္။ မစၥတာဗက သာဂိကို ရက္ခ်ိန္း ၅ ရက္ေပးျပီး ျပန္သြားသည္။ ေနာက္ အေၾကာေလွ်ာ့ရံုေလာက္သာ။ ၅ ရက္အတြင္း သက္လံုေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္နိုင္ေသာ ၅ရက္ၾကာလွ်င္ ထိုးၾကမည္။ သာဂိ ခုမွ ေလ့က်င့္ခန္း ျပန္လုပ္ရသည္။ အျပင္းအထန္ေတာ့ မဟုတ္။ ေသြးပူရံု၊ ကိစၥမဟုတ္။ မျဖစ္နိုင္ေသာ အလုပ္ကို လက္ေလွ်ာ့့၍ ခံနိုင္ရည္ ရွိေအာင္သာ ေသြးပူလုပ္ေနရေတာ့သည္။ ၅ ရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ မစၥတာဗ လာေခၚ၏။ သာဂိ အဝတ္အိပ္ေလး လြယ္၍ ေကာက္လိုက္လာခဲ့သည္။ ရံႈးရံႈး နိုင္နိုင္ အဲ ကိုယ္ခံ၇သည္ျဖစ္ေစ သူခံရသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဒါျပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမည္ျဖစ္၍ အဝတ္အိပ္ေလးပါ တစ္ခါထဲ သယ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္ မစၥတာဗက စကားစသည္။ “ကိုသာဂိက သတၱိေကာင္းသားပဲဗ်၊ စင္ေပၚတက္ရမွာ မလန္႔ဘူးလား” “လန္႔တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လန္႔ေနလဲ တက္ရမွာပဲ မလား၊ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒါကို ေမ့ထားတယ္” မစၥတာဗက တစ္ဟားဟားရယ္၍ “အင္း.. ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြမ္းမလြယ္ဘူးထင္တယ္” တိုးတိုးေလး တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာရင္း “ခင္ဗ်ား သိုင္းေတြ ဘာေတြ သင္ဖူးလား” ဟုေမးသည္။ သာဂိ တစ္ခ်က္ ေျဖလိုက္သည္။ စကားစျမည္ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ကားေလးက ျခံၾကီးတစ္ခုထဲ ေမာင္းဝင္သြားသည္။ ျခံထဲတြင္ကား စဥ္းစားလိုက္ရင္း တစ္ဘက္လူ အထင္ေသးေလ ေကာင္းေလဟု ေတြးလိုက္ကာ “သင္ဘူးပါဘူးဗ်ာ” ဟု မီးေရာင္စံုတို႔ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္။ မစၥတာဗက ကားေပၚက ဆင္းရင္း “ဒါ ဖြန္ရဲ႔ အလုပ္ရံုေပါ့” ဟုေျပာသည္။ ေၾသာ္.. ဒါဆို ဒီျခံၾကီးက ေလာင္းကစားရံုပဲဟု ေတြးမိသည္။မစၥတာဗက သာဂိကို ေနာက္ဖက္ကေန ပတ္ေခၚသြားသည္။ သာဂိ ေနာက္က လိုက္ရင္း အကဲခတ္ရသေလာက္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သည့္ ျခံႏွင့္ တိုက္ၾကီး ျဖစ္သည္။ အထပ္က ဘယ္ႏွစ္ထပ္ရွိလဲဆိုတာေတာ့ မခန္႔မွန္းနိုင္။ ေဆာက္ထားသည့္ ပံုစံက လူေနအိမ္လိုမ်ိဳး မဟုတ္။ အေ၇ာင္းျပခန္းလိုလို ၊ ေခတ္မွီ စက္ရံုၾကီးလိုလို ထည္ဝါေသာ တိုက္ၾကီးသာ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ မစၥတာဗက ေဘးေပါက္တစ္ခုမွ အထဲဝင္သြားသည္။ သာဂိလဲလိုက္၇သည္။ ေဘးေပါက္ဆိုေသာ္လည္း အေတာ္ က်ယ္ေသာ အေပါက္ျဖစ္သလို အဲကြန္းကလည္း စိမ့္ေနသည္။ ထိုအေပါက္မွ ထြက္သည့္ လမ္းေလးအတိုင္း လွမ္းဝင္ၾကရင္း အခန္းတစ္ခုေရွ့ ေရာက္ေတာ့ သာဂိကို သာဂိကို သြားျဖဲျပီး ျပံဳးျပကာ အဝတ္စားေတြ လဲရန္ ျပသည္။ သာဂိ ဝတ္ရသည္က အျပာေရာင္ အထဲဝင္ဆိုသည့္ အမူအယာ ျပကာ တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ အထဲတြင္ ဆာမိၾကီး ရွိေနသည္။ ဆာမိၾကီးက ေဘာင္းဘီနွင့္ အျဖဴေရာင္ စြပ္က်ယ္ ျဖစ္သည္။ လက္အိပ္ေတြကိုေတာ့ ဆာမိၾကီးက ၾကိဳးခ်ည္ေပးသည္။ သာဂိ ခံုေပၚတြင္ အသာထိုင္ရင္း စိတ္ျငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနမိသည္။ ဝင္ေလ၊ ထြက္ေလကို မွန္မွန္ ရႈကာ သတိေလး ကပ္ထားလိုက္သည္။ က်န္တာေတြ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့။ ဝင္တယ္၊ ထြက္တယ္၊ ဝင္တယ္ ထြက္တယ္၊ ဝင္တယ္ ထြက္တယ္၊ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ၾကာသြားသည္ ထင္သည္။ သာဂိ ပခံုးကို လာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ သာ၈ိ ခုမွ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ ေသြးပူလုပ္ရင္း ေနာက္က လိုက္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာပုတ္၍ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္မွ မစၥတာဗ ျဖစ္ေနသည္။ အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္၍ မစၥတာဗႏွင့္ ဆာမိတို႔က ဦးေဆာင္၍ ေခၚသြားေသာ ေနရာသည္ အတန္ငယ္ က်ယ္ေသာ ႔ေနရာ ရွိသည့္ လက္ေဝွ႔စင္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေဘးမွာ ပရိပ္သတ္ေတြလည္း ရွိပံုေပၚသည္။ သို႔၇ာတြင္ ေမွာင္ေန၍ အဲ သူတို႔ဘက္က ေမွာင္တာမဟုတ္။ သာဂိ ဝင္လာသည့္ လမ္းႏွင့္ စင္က လင္းလြန္းေနတာ ျဖစ္၍ အဲဒိဘက္ေတြကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ သာဂိ စင္ေပၚေရာက္ျပီး ခဏေနလွ်င္ပင္ ကြမ္းထြက္လာသည္။ ပရိပ္သတ္ေတြ၏ လက္ခုပ္သံၾကားရသည္။ မၾကာခင္တင္ ပြဲစေတာ့သည္။စင္ေပၚ ဒိုင္မရွိသည္က လြဲလွ်င္ က်န္တာအားလံုး တစ္ကယ့္ ပြဲၾကီးေတြအတိုင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ေတြးထားသည္က သူ႔ကို ေမာေအာင္ လုပ္မည္။ သူက လူငယ္ျဖစ္၍ စိတ္ဆတ္နိုင္သလို၊ ေဒါသလဲ ၾကီးလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ေဒါသကို ဆြကာ ေရွာင္ရင္းရွားရင္း သူ႔သက္လံု အက်ကို ေစာင့္မည္ဟု စဥ္းစားထားသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ကယ့္လက္ေတြ႔တြင္မူကား ထင္သလို ျဖစ္မလာခဲ့။ သူသည္ သာဂိ တြက္ထားသည့္အတိုင္း အတင္းပူးကပ္ဝင္ကာ ေျဖာင့္လက္သီးေတြ၊ ဝိုက္လက္သီးေတြ လိႈင္လိႈင္သံုးရင္း အလစ္တြင္ ဒူးပ်ံေတြက ဝွစ္ကနဲ ဝွစ္ကနဲေနေအာင္ ဝင္လာသည္။ သာ၈ိ ေဘးကို ေရွာင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုဘက္က ပတ္လာသည့္ ေျခဖ်ားက ဝီေခၚေအာင္ ဝင္လာသည္။ သာဂိ ေခၽႊးျပန္ေခ်ျပီ။ ကြမ္းကား မလြယ္ေခ်။ ေတာ္ေတာ္ ေျခအနုတ္အသိမ္း ျမန္သူ ျဖစ္သည္။ သူ ေရႊ႔သလို သာ၈ိ လိုက္မေရႊ႔နိုင္၊ သူ လႈပ္သလို သာဂိ မလႈပ္နိုင္၊ သူျမန္သလို မျမန္နိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမ အခ်ီ မျပီးခင္မွာပင္ သာဂိ ႏႈတ္ခမ္း ေပါက္သြားျပီ ျဖစ္သည္။ အေလ့အက်င့္ မရွိသည့္ လက္အိပ္ၾကီး စြပ္ထားရသည္မွာ ေလးလံလြန္းလာသည္။ ထိုလက္ေတြျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ကာကြယ္ဖို႔ မနည္း အခ်ီမွာပင္ လက္စြမ္းျပေနေတာ့သည္။ ေျမွာက္ထားရသည္။ ကြမ္းကား သာ၈ိကို သဲအိပ္လို သေဘာထားကာ တစ္ဖံုးဖံုး၊ တစ္ဂြမ္းဂြမ္းႏွင့္ ပထမဆံုး ၃ မိနစ္ျပည့္၍ ခဏ နားေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းက ေသြးေတြကို သုတ္ရင္း သာဂိ စဥ္းစားရသည္။ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ အေျဖမွ မေပၚေသးခင္ ေခါင္းေလာင္းတီး၍ ဒုတိယအခ်ီ ျပန္စသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိသည္ႏွင့္ ကြမ္းက ေသြးတိုးစမ္းသလို ဘယ္ေျချဖင့္ သာဂိရင္ဝကို လွမ္းေထာက္သည္။ သာဂိ ကိုယ္ကိုရို႔ကာ ေဘးတစ္လွမ္းခြဲေရွာင္လိုက္သည္ႏွင့္ ညာဝိုက္လက္သီးက အရွိန္ျပင္းစြာ ဝင္လာတာ ရိပ္ကနဲေတြ႔သည္။ ေရွာင္ခ်ိန္မရေတာ့ ပခံုးက်ံဴ႔၍ ျမွင့္ျပီး ေခါင္းကို ေစာင္းကာ လက္ေမာင္းရင္းႏွင့္ ေမးေစ့ကို ကာလိုက္သည္။ ကြမ္း၏ ဝိုက္လက္သီးသည္ အုန္းကနဲ ေနေအာင္ သာဂိ လက္ေမာင္းရင္းႏွင့္ နားအံုကို လာထိသည္။ ကြမ္း ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ သာဂိကို အားကုန္က်ံဴးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာ အမာခံ သာဂိ ပခံုးစြန္း၊ နားထင္တို႔ႏွင့္အထိ အနည္းငယ္ ယိုင္သြားျပီး သူ႔ေရွ့မွာ ကာထားသည့္ ဘယ္လက္သီးက ဟသြားသည္။ သာဂိ အခြင့္ေရးကို လက္လႊတ္မခံ။ ညာေျခႏွင့္ သူ႔ဗိုကကို ေဆာင့္ကန္ ကန္ထည့္လိုက္သည္။ သူ ယိုင္ထြက္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ္ ေခြေခြေလး ထိုင္က်သြားသည္။ ပရိပ္သတ္ေတြထံက ေဝါကနဲ အသံေတြ ထြက္လာသည္။ ပဝါ တစ္ထည္ စင္ေပၚေရာက္လာတာ ေတြ႔သည္။ ျပီးေတာ့ ဆာမိၾကီးက သူ႔ကို စင္ေထာင့္ဘက္ ေခၚသြားကာ ျပဳစုေပးေနတာ ေတြ႔သည္။ အသံေတြကေတာ့ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရ။ ဘယ္ဘက္နား တစ္ခုလံုး တိုက္ရိုက္ထိလို႔ကေတာ့ ျပဳတ္ေတာင္ သြားေလာက္မည္ ထင္သည္။ ခဏေနေတာ့ ကြမ္းျပန္ထလာသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာသည္ ေဒါသျဖင့္ ရဲပေတာင္း ခတ္လွ်က္ ရွိသည္။ ပူထူကာ အူေနသည္။ ေလေတြ တစ္စီစီ ထြက္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ ျပင္းတဲ့ လက္သီၤးပဲ။ ေမးရိုးကိုသာ ဆာမိလက္က လြတ္လြတ္ျခင္း သာဂိ ေရွ့ကို ေရာက္လာသည္။ ျပီးေတာ့ ေသြးတိုးစမ္း ဘယ္ေထာက္ေလာက္သီးျဖင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း ထိုးကာ ျမဴေနသည္။ သာဂိ နည္းသိသြားေခ်ျပီ။ နဖူးႏ်င့္ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ ေထာက္ရံု ေထာက္တာ ျဖစ္၍ အားသိပ္မပါေသာ္လည္း သာဂိ နညး္နည္းေတာ့ အနာခံရမည္။ တစ္ခ်က္ သူ႔ေထာက္လက္သီးက ဝင္အလာ သာဂိ ေရွာင္သလိုလိုလုပ္ကာ ေနာက္နည္းနည္း ယိုင္သြားသည္။ ယိုင္သြားသည္ႏွင့္ သာဂိ အေျခပ်က္ျပီဟု ယူဆကာ တစ္ဇြတ္ထိုး တြဲလံုးေတြႏွင့္ ဝင္လာေတာ့သည္။ သာဂိ ေဘးကို ေျခထပ္၍ ခုန္ေရွာင္ ေရွာင္ေတာ့ သူ႔ ဘယ္ေျခဖ်ားက ထိုးခ်လိုက္ပါက လမ္းေတာင္ ေလွ်ာက္နိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ယခုက လက္အိပ္ေတြ စြပ္ထား၍ ထိုးလွ်င္လည္း သိပ္အထိနာမည္ မထင္။ ပြဲျမန္ျမန္ျဖတ္မွ ဝွီးကနဲ ပတ္လာသည္။ လက္အိပ္သာ စြပ္မထားဘူးဆိုလွ်င္ ဒူးေခါင္းရင္းေလာက္ကို အနူလက္သီးဆုပ္ျဖင့္ ရမည္။ ၾကာလာေလ သာဂိ ေမာလာေလ ျဖစ္လာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဝင္လာေသာ ေျခဖ်ားကို မေရွာင္သည့္ျပင္ ညာလက္ေျမွာက္၍ နံၾကားက ၾကြက္သား ေတြႏွင့္ ေပးေတြ႔လိုက္သည္။ ေျဖာင္းကနဲ ျမည္သည္။ ညာဘက္နံရိုး တစ္ေလွ်ာက္ ေအာင့္တက္သြားသည္။ ထို႔အတူ အေျခမခိုင္ေသာ ကြမ္းလည္း ယိုင္သြားသည္။ သာ၈ိ အခ်ိန္ မဆြဲေတာ့။ နာတာကို ခဏေမ့ကာ ရွိသမွ် အားကို ညွစ္ထုတ္လိုက္ရင္း ဘယ္ သူ ဝုန္းကနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ပြဲျပီးသြားေခ်ျပီ။ သူ ျပန္ထ မလာနိုင္ေတာ့။ သာဂိလဲ စင္ေပၚတြင္ ခ်ိဳင္းၾကားကို လက္ႏွင့္ဖိကာ ရံႈ႔မဲ့ေနရသည္။ ေျခတစ္ေခ်ာင္း ေျမွာက္ အရွိန္ယူ၍ ဟန္ခ်က္ပ်က္ေနေသာ သူ႔ေမးရိုးေတြကို ညာဒူးႏွင့္ ခုန္တိုက္လိုက္သည္။ ျပင္းလိုက္သည့္ ေျခခတ္ခ်က္။ ခုမွ ပိုနာလာသည္။ မစၥတာဗ စင္ေပၚတက္လာကာ တြဲေခၚရသည္။ သာဂိဘက္က ေလာင္းထား၍ နိုင္လိုက္သည္ဆိုကာ ဘီယာေတြ တိုက္သည္။ ေသာက္သာေသာက္လိုက္ရေသာ္လည္း ကြဲထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက စပ္ေနသည္။ ခ်ိဳင္းေအာက္ကလဲ နာေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မစၥတာဗက သာဂိကို အနားယူခြင့္ မေပးေတာ့။ ေလွတစ္စီးေပၚ လိုက္ရွာၾကေတာ့မယ္ ဟုဆိုကာ လက္ထဲသို႔ ေငြ တစ္ခ်ိဳ႔ ထိုးထည့္ ေပးသြားသည္။ သို႔ျဖင့္ သာဂိ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ေလွစီးရျပန္သည္။ ပထမ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ လိႈင္းမူးလိုက္သည္မွာ ထိုးတင္ေပးလိုက္ကာ အျမန္သြားေပေတာ့ သာဂိေရ၊ ခဏေနရင္ ကြမ္းရဲ႔ တပည့္ေတြ မင္းကို သတ္ဖို႔ ေျပာစရာ မရွိ။ ထမင္းစား လည္း အန္သည္။ ေရေသာက္လည္း အန္သည္။ ဘာမွ စားလို႔မရ။ ၄ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ နည္းနည္း သက္သာလာသလိုေလွတစ္ စင္းေပၚ ေျပာင္းစီးရသည္။ ယခု စီးလာေသာ ေလွက ကယ္ရီေလွ ျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ထဲတြင္ ငါးဖမ္း၊ ပုစြန္ဖမ္းေနေသာ ေလွေတြ ဆီကို စားစရာ၊ ရိကၡာ၊ အရက္၊ မူးယစ္ေဆးႏွင့္ အျခားအသံုးအေဆာင္မ်ား လာပို႔ကာ အျပန္တြင္ ဖမ္းမိထားေသာ ငါး၊ပုစြန္ေတြကို သယ္သြားၾကသည္။ ေရပိုင္နက္ကား ျမန္မာႏွင့္ ယိုးဒယား ေဘာ္ဒါလိုင္း ျဖစ္ပံုရသည္။ သူတို႔က သြားရင္း လာရင္း ရေနာင္းဘက္သြားမည့္ ေလွၾကံဳတစ္စီးေပၚ တင္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ထိုေလွက ရေနာင္းထိ သြားမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္းတြင္ ဇာဒတ္ၾကီးကၽႊန္းသို႔ ဝင္သည္။ သာဂိ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာဒတ္ၾကီးတြင္ ေနကာ ျပည္တြင္းဝင္မည့္ ေလွၾကံဳမ်ားကို ေစာင့္ေန မိသည္။ တစ္ခု မစၥတာ ဗ ေပးလိုက္သည့္ ဘတ္ ၂၀၀၀ သည္ ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္း သံုးနိုင္ေနသည္။ သာဂိ ေလွဆိပ္က ထမင္းဆိုင္တစ္ခုမွာ တည္းခိုရင္း တစ္ေနကုန္ အရက္ေသာက္သည္ရင္း ထိုကၽႊန္းေပၚတြင္ ဆင္းေနခဲ့သည္။ ရေနာင္းသို႔ မလိုက္ဝံ့။ ကြမ္း၏ လူမ်ား ရေနာင္းတြင္ ရွိမေနဟု မေျပာနိုင္။ ေတာ္ေသးတာက သာဂိ၏ မေလးပိုက္ဆံမ်ားကို ဒိမွာ ဘယ္သူမွ မယူ။ လဲမည့္ ေနရာလည္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ ကာရာအိုေက ဆိုရင္း ေလွၾကံဳေစာင့္ရသည္။ တနသၤာရီသူ လွလွေလးေတြ၊ မိုက္မိုက္ေလးေတြ ေတြ႔ေသာ္လည္း သာဂိ အာရံုမလာေတာ့။ အခ်စ္ႏွင့္ ရမၼက္ကို နည္းနည္း စိတ္ကုန္စ ျပဳလာျပီ ျဖစ္သည္။ ၾကာၾကာလည္း မေစာင့္ခဲ့ရပါ။ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ေကာ့ေသာင္းေလွ တစ္စီးေရာက္လာကာ အျပန္တြင္ သာဂိ လိုက္သြားသည္။ ေကာ့ေသာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ေကာ့ေသာင္းတြင္ ၾကာၾကာမေနဝံ့။ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ တစ္စီးငွားကာ ျမိတ္သို႔ ေျပးသည္။ ကယ္ရီခ ဗမာေငြ တစ္ေသာင္းေတာင္ ေပးလိုက္ရသည္။ ကိစၥမရွိ။ ယိုးဒယားဘတ္ ၅၀၀ ေပးလိုက္သည္။ သာဂိ ျမိတ္ေရာက္မွ စိတ္ခ်လက္ခ် နားနိုင္သည္။ နာမည္ေက်ာ္ ညေစ်းတန္းသို႔ သြားသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိ ဒုကၡေရာက္သည္။ မေလးရွားႏွင့္ ယိုးဒယားတြင္ ျမန္မာလို ေျပာခဲ့သမွ် ျမိတ္တြင္ကား သာဂိ ျမန္မာလို စိတ္မညစ္ပါ။ အားရပါးရ ေအာ္ရယ္ရင္း လက္ညိဳးထိုးမွာ၍ ေသာက္စား ခဲ့ရသည္။ သူတို႔ ေျပာပံု မွတ္မိသေလာက္က ဤသို႔.. ေျပာတာကို သူတို႔က နားမလည္။ ထို႔အတူ သူတို႔ ေျပာတာကိုလည္း သာဂိ နားမလည္။ သို႔ေသာ္ သာဂိ “ ေကာင္ေဝး၊ ဘာမွာမေရာ..စားစရာေကာင္း အမ်ား ရွိေသးဟယ္..ေသာက္ရင္ေကာ ရေသးေဝး” သို႔ဂလို စကားမ်ားကို ေလယူေလသိမ္း အတက္အက်ႏွင့္ ေျပာေသာအခါ သာဂိ ဘာမွ် နားမလည္ေတာ့။ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ လက္ညိဳးထိုး မွာေတာ့ သူ႔ စားပြဲထိုးေတြကို ျပသည္ ထင္သလား မသိ။ “ ေကာင္မငယ္ မရဟေဝး” သာဂိ ဘာမွ် မေျပာေတာ့။ ကိုယဟာကိုယ္ပဲထျပီး ဒိဟာ၊ ဒီဟာဆိုကာ လက္ႏွင့္ ထိျပရေတာ့သည္။ ့္ သာဂိ ျမိတ္တြင္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္ခန္႔သာ ေနျပီး ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ႏွင့္ တိုး၍ ထလိုက္လာခဲ့သည္။ျမိတ္ကား ျမိဳ႔ၾကီးျဖစ္၍ ပိုက္ဆံေတြ လဲ၍ ရခဲ့သည္။တစ္နာရီ ခြဲေလာက္ စီးလိုက္လွ်င္ပင္ ေလယာဥ္သည္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ကေန တကၠစီငွားကာ ေဒၚေလး အိမ္သို႔ ျပန္လာရင္း သာဂိ စဥ္းစားေနမိသည္။ မိစိုးကို ဘယ္လို ေျပာရပါ့။ ေတြးေနစဲ၊ ေငးေနမိစဲမွာပင္ ကားေလးက အိမ္ေရွ့သို႔ ေရာက္လာသည္။ သာဂိ အိမ္ထဲ လွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ ဦးေလးက ဆက္တီေပၚမွာ ထိုင္ေနတာ ေတြ႔သည္။ ဦးေလးႏွင့္ အျပန္အလွန္ သိုးေမႊးထိုးေနတာ ေတြ႔သည္။ အနည္းငယ္ စူထြက္ေနေသာ ဗိုက္က လႊဲလွ်င္ သူမ ပံုစံေလးက ဘာမွ် အေျပာင္းအလဲ မရွိ။ ႏႈတ္ဆက္ရင္း အိမ္ခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ မိစိုးသည္ မွန္တင္ခံုေရွ့က ကုလားထိုင္ေလးတြင္ ထိုင္ကာ အခါ ျဗဳန္းကနဲ မပ္တပ္ထရန္ ျပင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ဆႏၵကို သူ႔ဗိုက္က ခြင့္ျပဳဟန္မတူ။ မွန္တင္ခံုကို လက္ေထာက္အားယူကာ ထရန္ ၾကိဳးစားေန၍ သာဂိ အျမန္ေလွ်ာက္ရင္း ေဖးမေပးလိုက္ကာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ျပန္ထိုင္ေစသည္။ ျပီးေတာ့ သူ႔အနားက ကုတင္စြန္း ေမြ႔ယာေပၚထိုင္ရင္း ဘာကစေျပာရမလဲဟု အသံၾကား၍ ထင္သည္။ သူမ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ အေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနေသာ သာဂိ ကိုေတြ႔ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက တစ္လႈပ္လႈပ္ႏွင့္ တစ္ခုခုကို ေမးခ်င္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ အသံကေတာ့ ထြက္မလာေခ်။သာဂိ ေခါင္းကို တစ္ျဗင္းျဗင္းကုပ္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွင့္အုပ္ကာ စကားအစကို စဥ္းစားၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔က စေျပာရမလား၊ အျဖစ္အပ်က္ကိုပဲ ေျပာရမလား၊ ခဏေလာက္ လိမ္ထားရင္ ေကာင္းမလား… ဖ်ပ္ကနဲ သူမကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမက သာဂိ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔သည္။ သူမ စဥ္းစားရင္း သူမကို ဖ်ပ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ ငိုေနေခ်ျပီ။ အကင္းပါးေသာ သူမက သာဂိ မ်က္ႏွာပံုစံကို ျမင္သည္ႏွင့္ ရိပ္မိေလာက္ေခ်ျပီ။ သာဂိ သူမ အနားသြားရပ္လိုက္ကာ ေခါင္းေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ရင္း ပြတ္သပ္ ေခ်ာ့ေမာ့ေပးမိသည္။ “တိတ္ပါ၊ မိစိုးရယ္.. သူ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အားမငယ္ပါႏွင့္၊ နင့္ကို ငါ ေစာင့္ေရွာက္မွာပါ၊” ေခ်ာ့ကာမွ သူမသည္ သာဂိ ခါးကို ဖက္၍ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုပါေတာ့သည္။သာဂိလဲ ဘာမွမေျပာတတ္ေတာ့။ သူမ ေခါင္းေပၚက ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေပးတာေလာက္ပဲ လုပ္တတ္ေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္လခန္႔ အၾကာတြင္ သူမ ကေလးေမြးသည္။ေယာက္က်ားေလးျဖစ္သည္။ အပ်ိဳဗိုက္ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူမက ညွပ္ရိုးက်ဥ္းသည္ ဆိုတာက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဗိုက္ခြဲေမြးခဲ့ရသည္။ ခြဲကာနီး အုပ္ထိန္းသူ လင္ေယာက္က်ားေနရာတြင္ လက္မွတ္ထိုးရတုန္းက သာဂိ လက္ေတြ ခပ္တြန္႔တြန္႔ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ကေလးေလး နီတာရဲေလးသည္ သာဂိ စိ္တထင္ ဘယ္သူႏွင့္မွ် မတူေခ်။ ယက္ကန္ယက္ကန္ေလးျဖင့္ ္ တစ္အဲ့အဲ့ ေအာ္ေနေသာ ထိုသတၱဝါေလးသည္ သာဂိအတြက္ အသည္းယားစရာႏွင့္ အေႏွာင့္အယွက္ မိစိုးက ကေလးသာေမြးျပီးေသာ္လည္း နို႔က ခ်က္ခ်င္း မထြက္။ နို႔အံုေတြသာ တင္းျပီးစူလာသည္။ နို႔က ထြက္မလာေသး။ ေတာ္ေတာ္ေပးေသာ ေကာင္ေလးျဖစ္သည္။ ပထမ စၾကံဳရတာက ေဆးရံုေပၚမွာကတည္းက ျဖစ္သည္။ နာလို႔ထင္သည္။ ရံႈ႕မဲ့ တြန္႔လိမ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးအတြက္မို႔ဆိုေတာ့ ေအာင့္ခံရွာသည္။ သိသည္။ ကြမ္းသည္ သူ႔ကို ခဏခဏ လိမ္ဆြဲဖူးသည္ေလ။သနားစိတ္ႏွင့္ ေငးေနေသာ သာဂိကို ကရင္မနပ္စ္မၾကီးြက အျပစ္တင္သည္။ “ရွင္.. ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ ေယာက္က်ားပဲ” နပ္စ္မေတြက သာဂိ ေရွ့တြင္ပင္ သူမ နို႔သီးေခါင္းေတြကို ဆြဲဆြဲ လိမ္ကာ နို႔ေပါက္ ဖြင့္ေပးသည္။သူမ အသံေတာ့ မထြက္။သာဂိကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ ထိုေနရာကို လိမ္ဆြဲပါက ဘယ္ေလာက္နာသည္ ဆိုတာ “ခင္ဗ်ာ..” က်င့္ေပးပါေတာ့တဲ့လား၊ ေတာ္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့လူ၊ သူ အာသာေျပဖို႔ပဲ သိတဲ့လူ၊ အလကားပဲ၊ ေယာက္က်ားေတြ ဒီအတိုင္းပဲ” ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း မိစိုး နို႔သိီးေလးေတြကို ညွစ္သည္။ မိစိုးက အားနာသလိုလို သာဂိကို “ကိုယ့္ မိန္းမ ဗိုက္ၾကီးျပီ ဆိုကတည္းက နို႔ထြက္ေပါက္ ရေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တစ္ခ်က္မွ်သာၾကည့္နိုင္သည္။ သူ႔ခမ်ာလည္း နပ္စ္မၾကီး လက္မ်ားေအာက္တြင္ မသက္သာရွာ။သာဂိမွာသာ ရယ္ရမလိုလို၊ ငိုရမလိုလို ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ အျပင္ထြက္လာရသည္။ နပ္စ္မၾကီးေျပာတာက မမွား။ ကေလးေမြးသည့္အခါ နို႔ထြက္ဖို႔ လြယ္သည္။ အလြယ္ႏွင့္ မထြက္၍ ယခုလို ညွစ္ရ၊ ဖြင့္ရေသာအခါ အေလ့အက်င့္ရေနျပိီ ျဖစ္၍ သိပ္မနာေတာ့။ ေယာက္က်ားလုပ္သူက မိန္းမျဖစ္သူ၏ နို႔အံုေတြကို စိတ္ၾကိဳက္ ကစားျခင္းသည္ ေနာင္ကိုယ္ဝန္ရလာ၍ မွားေနတာက သာဂိသည္ သူမ နို႔အံုမေျပာႏွင့္ ဘယ္ေနရာကိုမွ် ထိဖ႔ိုစိတ္ကူးရွိခဲ့သူမဟုတ္။ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ေရာ တစ္အိမ္လံုး အိပ္ပ်က္ၾကရသည္။ ထိုသတၱဝါေလးက သူမ်ားအိပ္ခ်ိန္လဲ မေရွာင္။ နားေနခ်ိန္လဲ မရ၊ မိုးလင္းစလဲ နားမလည္ တစ္ဝါးဝါးႏွင့္ ထထငိုတတ္သည္။ မိစိုးကေတာ့ အားနာစိတ္ႏွင့္ ထင္သည္။ ကေလး မငိုေအာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး ထိ္န္းရွာသည္။ ဒါေပမယ့္ ၂၄ နာရီလံုးေတာ့ ဒင္းေလးလဲ မခံနိုင္ရွာ။ ပင္ပန္းမူျဖင့္ မ်က္တြင္းေတြ ေခ်ာင္က်လာသည္။ သာဂိ ထိုင္ၾကည့္မေနရက္ေတာ့ ဝင္ထိန္းေပးရေတာ့သည္။ အဲဒီ လဒေလးကလဲ သာဂိ လက္ေပၚတြင္ ေပ်ာ္သည္။ သာဂိခ်ီမွ ေကာင္းေကာင္းအိပ္သည္။ သာဂိ အေပၚတြင္ အီးအီးပါသည္။ ရႈးရႈးေပါက္ခ်သည္။ သာဂိက သူအိပ္ျပီထင္၍ ပုခက္ထဲ သာသာေလးထည့္ထားလိုက္လွ်င္လည္း ခဏပဲ ခံသည္။ တစ္ေရးနိုးလာသည္ႏွင့္ တစ္ဝါးဝါး ေအာ္သံက တစ္အိမ္လံုးကို ညံသြားေစသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ထိုသတၱဝါေလး၏ ကိစၥအဝဝသည္ သာဂိ တာဝန္သာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထြက္လွ်င္ေတာင္ ေက်းဇူးရွင္ေလးကို တြန္းလွည္းေလးႏွင့္ ေခၚသြားရသည္။ လဒေလးကလဲ အျပင္သာ ထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ တစ္ခစ္ခစ္ႏ်င့္ အူျမဴးေနတတ္သည္။ အဲ.. သာဂိ လုပ္ေပးလို႔ မရတာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ နို႔တိုက္ျခင္း ကိစၥ။ အဲဒါကိုေတာ့ မိစိုးသာ တတ္နိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္၍ ထိုအခ်ိန္မ်ိုဳး ေရာက္လွ်င္ သူ႔ဆီ လႊဲလႊဲေပးရသည္။ ထိုကေလး ႏွစ္လသားေလာက္ရေတာ့ သာဂိေရာ၊ မိစိုးပါ ကေလးထိန္းျခင္း၊ ကိစၥအဝဝကို အနည္းငယ္ေတာ့ က်င္လည္လာၾကသည္။ ထိုအခါ သာဂိ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စစဥ္းစားရေတာ့သည္။ ယခင္ ဘဏ္မွာ အန္တီတို႔က က်ခံေပး၍ ေတာ္ေသးသည္။ သာဂိ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေဘာပြဲ ျပန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ယခု အခ်ိန္က အဖမ္းအဆီး အပ္ထားသည္မ်ားကို တတိတိႏွင့္ ထိုင္သံုးေနတာ တစ္ဝက္က်ိဳး ေခ်ျပီ။ ဒါေတာင္ ကေလးမီးဖြားစရိတ္ကို မ်ားလာသလို ဒိုင္ေတြကလည္း မိႈလိုေပါက္ေနသည္။ အရင္လို ဝင္ေငြ မေကာင္းနိုင္ဟု ထင္သည္။ျပည္က ကိုထြန္းနိုင္ ဆီသြားၾကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးမိသည္။ မိစိုးကို ေျပာျပေတာ့ မိစိုးက “မနက္ျဖန္ တရားရံုး သြားမလားဟင္” “ဟမ္.. ဘာလုပ္ဖို႔..” “ ကြာရွင္းေပးဖို႔ေလ..” “ေတာ္..ေတာ္.. ဆက္မေျပာႏွင့္၊ နင့္သားကို ငါ့သားလို႔ သေဘာထားလိုက္ျပီ၊ နင္ကိုယ္တိုင္ ငါ့အနားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နင့္သေဘာပဲ၊ ဟိုတုန္းက ေျပာခဲ့တာေတြ ေမ့လိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား၊ ခု ငါအလုပ္ရွာတယ္ဆိုတာ နင့္သား.. လဒေလး ေရွ့ေရးအတြက္ ပိုက္ဆံရွာခ်င္လို႔၊ နင္ သေဘာေပါက္လား” သူမ ဘာမွ်ျပန္မေျပာ၊ မ်က္ရည္ေတြ စိုေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ကေလးခ်ီရင္း သာဂိကို ေငးေနသည္။ သာဂိ သူမကို ထားခဲ့ကာ ကားဝင္းၾကီးဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကားဝင္းကား ေနရာ ေျပာင္းသြားေခ်ျပီ။ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္းတြင္ မဟုတ္ေတာ့။ ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးဆိုေသာ ေနရာ ေရာက္ေနသည္။သာဂိ ကားထြက္ခ်ိန္ကို ဂ်ာနယ္ေလး တစ္ေစာင္ ဖတ္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ ယခင္လို ဘီယာေလး ျမံဳရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ စိတ္ေတာ့ ကူးလိုက္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘီယာ တစ္ဂ်ားေသာက္မည့္ အစား မိစိုးကို အိုဘီမင္ တစ္ဗူး ဝယ္ေပးလိုက္လွ်င္ ဟိလဒေလး နို႔ေကာင္းေကာင္းပို စို႔ရမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ု ထို႔ေၾကာင့္ ေသာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကို ကြမ္းစားရင္း ေရေသာက္ကာ ေျဖထားလိုက္သည္။ ကားထြက္ေတာ့ ကားေပၚတြင္ စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ လဒေလးကို နာမည္ေတာ့ ေပးရဥိးမည္။ သာဂိ အစက ေသာက္ညင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ လဒေလးဟု ေခၚခဲ့တာသည္ ယခု တစ္အိမ္လံုး တစ္ရပ္ကြက္လံုးကပါ လဒေလး ျဖစ္ေနသည္။မိစိုးက သေဘာေတာ့ က်ပံုမရ။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ကိုယ္တိုင္ စေခၚတာျဖစ္၍ ကန္႔ေတာ့ မကန္႔ကြက္ခဲ့။ အင္း.. ဒီေကာင့္ကို နာမည္ ေပးရဦးမည္။ျပည္တြင္ ကိုထြန္းနိုင္ မရွိ။ ေပါက္ေခါင္းသြားသည္ ဆို၍ ပြဲရံုမွာေတြ႔သည့္ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးဆြဲကာ လိုကသြားလိုက္သည္။ ္ ေပါက္ေခါင္းႏွင့္ ျပည္က မိုင္ ၂၀ ေက်ာ္သာေဝး၍ အၾကာၾကီး မစီးလိုက္ရ။ ခပ္မွန္မွန္ေလး စီးရင္း စည္းစိမ္ခံေနမိသည္။ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ သာဂိ ေပါက္ေခါင္းကို ေရာက္လာသည္။ ကိုထြန္းနိုင္သည္ ျမိဳ႕စြန္က ကိုေနနိုင္သူ ကားလမ္းေဘးက လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလနုေအးေလးေတြကို အားပါးတရ ရႈရိႈက္ကာ ဆိုသည့္လူ၏ သစ္စက္မွာရွိေနမည္ဟု ပြဲရံုကေျပာလိုက္သည္။ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ေလးကို စီးလာရင္း ေဆးရံုလမ္းခြဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ သာ၈ိ ဘယ္လမ္းလိုက္ရမည္မွန္း မသိေတာ့။ လမ္းေထာင့္က ကိုေနနိုင္သူ၏ သစ္စက္က စမ္းကေလး ဘက္တြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ညာဘက္ လမ္းအတိုင္း လိုက္သြားရမည္။သာဂိ ကြမ္းယာသည္ေလးကို ေက်းဇူးတင္စကား အထပ္ထပ္ ေျပာမိသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ တြဲဖြင့္ထားေသာ ဆိုင္ခန္းေလးထဲဝင္ ကြမ္းယာ ဝယ္ရင္း စံုစမ္းရသည္။ ေပါက္ေခါင္းသူေလးေတြကလည္း ညိဳညက္ညက္ႏွင့္ အေတာ္အၾကည့္ခံသည္ပင္။သို႔ျဖင့္ သာဂိ ကိုေနနိုင္သူ၏ သစ္စက္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ ကိုထြန္းနိုင္သည္ သစ္စက္ထဲရွိ အိမ္တစ္လံုးေပၚတြင္ စကားေျပာေနသည္။ စက္ထဲတြင္လည္း သစ္ခြဲသံက ဆူညံေနသည္။ သာဂိကို ျမင္ေတာ့ ကိုထြန္းနိုင္က ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေခၚကာ ကိုေနနိုင္သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ကိုေနနိုင္သူသည္ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး ကုလားဆင္ရုပ္ႏွင့္ ေပ်ာ္တတ္ပံုရသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူက စကားေျပာနိုင္သေလာက္ ေသာက္လည္းေသာက္နိုင္သည္။ သူေသာက္နုိင္သေလာက္ သူ႔မိန္းမကလည္း အျမည္းလုပ္ေပးနိုင္သည္။ သူမ၏ ေယာက္က်ားထိန္းခ်ဴပ္ေရး မူဝါဒကား ရွိပံုရပါသည္ ။ ထိုဇာတ္လမ္းက ညေနေစာင္းတြင္ပင္ ေရာက္လာသည္။ ထိုသူက ကိုေနနိုင္သူ၏ ပါတနာ ရွယ္ယာဝင္ မြန္ခိုက္ျဖစ္သည္။မြန္ခိုက္ဆိုသူ၏ ျပံဳးခ်ိဳေနေသာ ေသာက္ခ်င္သေလာက္ေသာက္ အျပင္မထြက္လွ်င္ ျပီးေရာ ဟူသတည္း။ ဇာတ္လမ္းေလးေတြလဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဟာသစြတ္ေသာ ေပါ့ပါးသည့္ ေလယူေလသိမ္း၊ စကားသံတို႔က သူ႔ကို ခဏခ်င္းတြင္ပင္ ခင္သြားေစသည္။ မခင္နိုင္သူက ကိုေနနိုင္သူ၏ ဇနီး မျဖဴလံုး ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ရည္မလည္ေသးသူ သာဂိကို မျဖဴလံုးက ဤသို႔ရွင္းျပသည္။ “အဲ့ဒီ မြန္ခိုက္ကို ၾကည့္ေပါင္း ကိုသာဂိေရ.. ကၽႊန္မေယာက္က်ားေတာင္ သူႏွင့္ေပါင္းေနလို႔ သတိထားေနရတယ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ မျဖဴလံုးရဲ႕” “ဟြန္း.. ေလွနံ ႏွစ္ဘက္ကို ကိုယ္တစ္ျခမ္းစီ နင္းထားတာေလ၊ သူက …” ျဖစ္ပံုက ဤသို႔…… ကိုမြန္ခိုက္က ေတာကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္သည္။ ေတာထဲက သစ္ေတြရွာေဖြ ဝယ္ယူကာ ကိုေနနိုင္သူထံ ပို႔ေပးသည္။ ကိုေနနိုင္သူက ခြဲျခမ္းစိတ္ကာ ေရာင္းသည္။ စပ္တူလုပ္ၾကရင္း အဆင္ေျပလာၾကသည္။ အေျပလြန္လာတာက ကိုမြန္ခိုက္က ေတာထဲက သစ္ကုန္သည္ တစ္ဦး၏ ယူထားသည့္ မယားက ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔မ်ား စည္းရံုး ေျပာဆိုထားသည္ မသိ။ ေပါက္ေခါင္းက မိန္းမက ေတာထဲက မိန္းမကို သမီးေလးကို အတည္ယူလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ လူပ်ိဳဆိုလွ်င္ အေၾကာင္း မဟုတ္။ သူ႔တြင္ ေပါက္ေခါင္းမွာ ျပႆနာမရွာသည့္ျပင္ ကားၾကံဳရွိက ဆန္တို႔ ဆီတို႔ ပို႔ေပးတတ္သလို၊ ေတာထဲက မိန္းမကလည္း ျမိဳ႕ေပၚက မိန္းမဖို႔ လမ္းၾကံဳ႕လူၾကံဳ ရွိလွ်င္ သစ္ခြတို႔၊ ဆတ္သားေျခာက္တို႔ေတာင္ ပို႔ေပးတတ္ေသးသည္။ သူက ဒိလို စည္းရံုးနိုင္စြမ္း ရွိသည့္ အာဂလူ ျဖစ္၍ သူ႔နည္းေတြ ကိုေနနိုင္သူ ရသြားမွာ မျဖဴလံုးက ေၾကာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိကား ထိုလူေတြႏွင့္ အဖြဲ႔က်ေခ်ျပီ။ အသက္ အရြယ္ေတြကလည္း မတိမ္း မယိမ္း ျဖစ္သည့္ျပင္ ဝါသနာေတြကလည္း ထပ္တူ မက်ရံုတမယ္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ေနာက္ဆံုး အရက္ဝိုင္းအစည္းအေဝး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ကိုမြန္ခိုက္က ေတာထဲက သစ္ကို ရွာေဖြ ဝယ္ယူေပးမည္၊ ထိုသစ္ေတြကို သာဂိက ျမိဳ႔ေပၚေရာက္ေအာင္ သယ္ေပးရမည္။ ေရာက္လာေသာ သစ္ေတြကို ကိုေနနိုင္သူက ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္မည္။ ျဖတ္ျပီးသမွ်ကို ကိုထြန္းနိုင္က ေရာင္းခ်ေပးရမည္။ ေလးဦး ရွယ္ယာ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ လက္ဝါးခ်င္း ေျဖာင္းကနဲ ရိုက္လက္ၾကသည္။ မျဖဴလံုးက အျမည္းတစ္ပန္းကန္ ို ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ လာခ်သည္။ သာဂိတို႔ မရည္ရြယ္ပါပဲ တစ္ဟားဟား ရယ္မိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ပင္ သာဂိ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ပြန္ေစရန္ လုပ္ငန္းစရသည္။ လမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ရွိနိုင္သည့္ အခက္ခဲမ်ားကို ေလ့လာရသည္။ ကိုမြန္ခိုက္ အိမ္ရွိရာ ေပၚလံၾကီးမွ ေပါက္ေခါင္းေရာက္သည္ အထိ ဂိတ္ ၈ ခု အၾကမ္းဖ်င္းရွိသည္။ သက္ဆိုင္ရာ ဂိတ္မႈးမ်ားႏွင့္သာမက သူတ၏ အိမ္သူ သက္ထားမ်ားဆီပါ ို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္က ဝင္ရသည္။ ျမိဳ႔နယ္ စခန္းမႈးဆီကိုလဲ ဝင္ေရာက္ ဂါရဝ ျပဳရသည္။ သစ္ေတာ ဦးစီးမႈး အဆင့္ကိုေတာ့ သာဂိ မဝင္ဝံ့၍ သူ႔ေယာက္ဖကိုသာ ေပါင္းသည္။ အေျခအေနက အားလံုး မီးစိမ္းျပသည္။ ရယ္ဒီ.. သာဂိတို႔တြင္ ေကာ့တလက္ဖုန္းေလးေတြ ကိုင္ထားၾကရသည္။ အေရးေၾကာင္း ရွိက ဆက္သြယ္နိုင္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ သာဂိ၏ ပထမဆံုး အေခါက္သည္ ရင္ခုန္သံေတြႏွင့္ ညံေနခဲ့သည္။ ပ်ဥ္းကတိုး ၈ တန္တင္လာေသာ ကားကို ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးျဖင့္ လမ္းျပ ေပးခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ညအေမွာင္ကို အားကိုးသည္ ဆိုတာက ပ်က္လံုး သဖြယ္ပင္။ ေမွာင္ၾကီးမည္းၾကီး မီးပိတ္ေမာင္းပါက ကားေခ်ာက္ထဲ ထိုးက်သြားလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားသမားကလည္း ရွိသမွ် မီး ဦးေဆာင္ရင္း သာဂိ ေပၚလံၾကီးက ဆင္းလာခဲ့သည္။ ထြက္ထြက္ခ်င္းပင္ ေပၚလံၾကီးဂိတ္ကို တစ္ေသာင္းခြဲ အကုန္ဖြင့္၍ ေမာင္းသည္။ သူ႔ကားမီး ေရာက္နိုင္ေလာက္သည့္ ေနရာတြင္ သာဂိ ဆိုင္ကယ္က ရွိေနရမည္။ အကယ္၍ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ကို မေတြ႔လွ်င္ သူက ကားစက္သတ္၍ မီးပိတ္ျပီး ရပ္ထားမည္ ျဖစ္သည္။ ဒါက သူတို႔ အထာ.. တစ္ခါတစ္ရံ သတင္းမရပဲ ေရာက္လာတတ္သည့္ လွည့္ကင္း၊ ပတ္ကင္း စတာေတြက ရစ္တတ္သည္။ ထိုအတြက္ သူတို႔ ကားသမားေတြမွာ တာဝန္မရွိ။ လမ္းေၾကာင္း ယူထားသည့္ သာဂိတြင္သာ တာဝန္ရွိသည္။ ဒါက စာခ်ဴပ္မထားသည့္ ကတိစကား၊ ဒါကို သာဂိကလဲ လိုက္နာရမည္ပင္။ ကားသမားမ်က္ႏွာလည္း ရႊင္လန္းေနသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေညာင္ဝန္း ဂိတ္ေက်ာ္လာပါက လမ္းေကာင္းလာသလို ျမိဳ႕ထဲဘက္ နီးလာ၍ ျဖစ္သည္။ ေပၚလံၾကီးျပီးေတာ့ ေပၚလံေလး၊ ေညာင္ဝန္းဂိတ္.. ဘာျပႆနာမွမရွိ၊ အားလံုး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေတာင္ရြာဂိတ္တြင္ ျပႆနာစတက္သည္။ ဘာဂိတ္မွ် မရွိေသာ္လည္း နယ္ေျမ ကင္းတဲက သာ၈ိ ကားကို အျဖတ္မခံ။ မင္း ဘယ္ကလဲ.. ဘာလဲ.. ေတြစလာသည္။ မင္းတို႔ စခနး္မႈးႏွင့္ စကားေျပာျပီးသားပါ ၊ မင္းတို႔ယူေနက် သံုးေထာင္ထက္ ႏွစ္ေထာင္ ပိုေပးမည္ ၊ ငါးေထာင္ယူ ဆိုေသာ္လည္း မရ။ ငါက တာဝန္ကို အတိအက် ထမ္းေဆာင္တာဟု ရြတ္ေနသည္။ သာဂိ က ပိုရြတ္လိုက္သည္။ ဒါျဖင့္ ဖမ္း.. ငါ့ကားေပၚမွာ သစ္ ၈ တန္ပါတယ္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္သူေတြကို ေပးခဲ့တယ္၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ ေရာက္လာတယ္.. ဖမ္းစမ္းကြာဟု ရြတ္ေတာ့ ထို အရာရွိက သာဂိကို လက္ထိပ္ခတ္သည္။ ကားသမားကား ကားေပၚက ၾကည့္ရင္း တုန္ေနေခ်ျပီ။ ျပီးေတာ့ သာဂိကို ကင္းတဲထဲ ေခၚသြားသည္။ ေငြ ဆယ္သိန္းေတာင္းသည္။ ေျပလည္လွ်င္ လႊတ္ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ ဟားတိုက္ ရယ္မိသည္။ ေငြ ဆယ္သိန္းလိုခ်င္ရင္ ကားေပၚက တစ္ေသာင္းခြဲႏွင့္ အားလံုးေပါင္းမွ တစ္သိန္းေက်ာ္ပဲ ရွိသည္။ကားက အစိုးရလမ္းဌာန တစ္ခုက သစ္ေတြေရာ.. ကားပါ ယူသြားဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ သစ္ဖိုးက တစ္တန္ကို ေတာေစ်း ေက်ာက္သယ္သည့္ကား၊ သူတို႔လဲ မေျပလည္၍ အငွားလိုက္လာျခင္းသာ။ တစ္ကယ္တမ္း ျဖစ္လာလွ်င္ ထြက္ေျပးလို႔ေတာ့ လြတ္မည္ပင္။ ထားဦး၊ ကားခက ေပါက္ေခါင္း အေရာက္မွ တစ္တန္ ႏွစ္ေသာင္း၊ ေပါင္း တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း၊ ပစၥည္းဖိုးပါ တြက္ သံုးသိန္းမေက်ာ္၊ ဒါကို ဆယ္သိန္းေတာင္းေနျခင္းအား သာဂိ မည္သို႔ ေပးမည္နည္း။ သူတို႔က သာဂိကို ခံဝန္ခ်ဴပ္ လက္မွတ္ထိုးေစ၍ လႊတ္လက္ၾကသည္။ ဤေန႔ ဤရက္တြင္ သာဂိ ို တရားမဝင္ သစ္မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာသည္။ ရပ္ရြာ လူၾကီးမ်ားက မည္သူ စသည္ျဖင့္ .. ထိုလက္မွတ္ တရားရံုး မေရာက္ေစလိုက ေငြငါးသိန္း လာေပး ဟူလို။ သာဂိ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရသည္။ ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္။ သာဂိ တြင္ အပ်င္းေျပနားေထာင္ရန္ ေဆာင္လာေသာ ဖုန္းဟမ္းဆက္ တစ္လံုးရွိသည္။ ဖုန္းေခၚလို႔မရ၊ လိုင္းမရွိ၊ သို႔ေသာ္ သီခ်င္းနားေထာင္နိုင္သည္၊ ဘာေလး ညာေလး အပ်င္းေျပ ၾကည့္နိုင္သည္။ ဓာတ္ပံု ရိုက္နိုင္သည္။ ယခုလည္း ထိုလူေတြေျပာသမွ်ကို အသံ သြင္းထားခဲ့သည္။ သာဂိ ေပါက္ေခါင္းေရာက္သည္ႏွင့္ ျမိဳ႔နယ္ ဦးစီးမႈးထံ သြားသည္။ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို နတ္သံေႏွာ၍ ေျပာရင္း အသံသြင္းထားတာေတြ ဖြင့္ျပသည္။ ဦးစီးမႈး ေပါက္ကြဲေခ်ျပီ။ သူႏွင့္ ညွိထားေသာလူကို ေက်ာ္ျခင္းကိစၥ၊ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္က လက္ခံမည္နည္း။ ထိုလူေတြကို ေခၚ၍ အခ်ဴပ္ခ်သည္။ သာဂိ ကိုေတာင္ ေခၚျပလိုက္ေသးသည္။ သာ၈ိ စိတ္မေကာင္းပါ။ သူတို႔ကို ထံုးစံထက္ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ပိုေပးခဲ့ပါေသးသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က သိန္းခ်ီလိုခ်င္ေနအား သာဂိ အေနႏွင့္ ျဖည့္စြမ္းေပးဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေခ်။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သာဂိ၏ ပြဲဦးထြက္ကား အခက္ခဲေလးေတြ အနည္းက်ဥ္း ရွိေသာ္ျငား ေအာင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ ဆိုရမည္။ ထိုအတြက္ သာဂိ ေဝစု အနည္းအက်ဥ္းရသည္။ ပ်ဥ္းကတိုး ၈ တန္ကို ခြဲရာ ခြဲသား ၆ တန္ထြက္သည္။ ျပည္ျမိဳ႕တြင္ တစ္တန္ကို ၄ သိန္းေပါက္သည္။ စရိတ္စကႏွင့္ အရင္းကို နုတ္အျပီး တစ္ေယာက္ကို ေလးသိန္းစီရၾကသည္။ ဒိလိုဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြ ေတာင္းတာကိုေတာင္ လြန္တယ္ ခံ၇မည္က ကိုယ္ေတြသာ ျဖစ္သည္။ မထင္ေတာ့။ ထင္သာ မထင္ေသာ္လည္း တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ မေပးနိုင္ပါ။ တစ္ကယ္တမ္း ျဖစ္လာလွ်င္ သာဂိ ႏွစ္ေခါက္မွ် ဆြဲအျပီး ရန္ကုန္ ခဏျပန္သည္။ မိစိုးလက္ထဲကို ပိုက္ဆံေတြ အပ္သည္။ မိစိုးက သာဂိကို မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္... “ သမီးအတြက္ ဒါေတြ မလိုပါဘူး အစ္ကိုရယ္” “ ဟာ.. နင့္အတြက္ မဟုတ္ဘူး.. လဒေလး အတြက္.. ဟိုေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြား.. ဘယ္မွာလဲ..” သာဂိ ျပဳဴးျပဴးျပဲျပဲႏွင့္ လဒေလးကို ရွာေတာ့ မိစိုးက “အန္တီႏွင့္ ပါသြားတယ္”ဟု ေျပာသည္။ သာဂိလဲ အဲေတာ့မွ ဒီေကာင့္ကို ရွာေနျခင္းအား ရပ္လိုက္ရသည္။ သူမက သာဂိကို ေရခ်ိဳးဦးေလ.. ဆိုကာ ေရလဲ အဝတ္ေတြ ထုတ္ေပးသည္။ အဲ.. မွန္တင္ခံုေပၚတြင္လည္း သာဂိ ၾကိဳက္ေသာ ရမ္တစ္ျပားကို ေရခဲ၊ ဖန္ခြက္၊ ခ်ိစ္ တစ္ျပားတို႔ျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ သာဂိ ေပ်ာ္သြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း မဝင္ခင္ တစ္ခြက္ ႏွိပ္ထည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး ေရစိမ္ခ်ိဳးသည္၊ ေတာထဲတြင္ သြားရလာရ၊ လမ္းေပၚတြင္ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးျဖင့္ ဂ်လန္းေနရေသာ သာဂိ ေရကို ေအးေအးေဆးေဆး မခ်ိဳးရတာ ႏွစ္လနီးပါးေတာင္ ရွိခဲ့ေလျပီ။ ေရခ်ိဳးခန္းက ထြက္ေတာ့ မိစိုးသည္ သာဂိကို မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါၾကီးျဖင့္ ေစာင့္ေနသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္ခန္းၾကားထဲရွိ လမ္းေလးထဲမွာတင္ သာဂိေခါင္းက ေရေတြကို သုတ္ေပးသည္။ ရုတ္တရက္ သာဂိလဲ ျငိမ္ေနမိသည္။ သူမသည္ သာဂိကို သူ႔သားလို သေဘာထားေရာ့သလား မသိ၊ ေခါင္းေတြေရာ၊ ကိုယလံုးပါ ္ ေရသုတ္ေပးေနသည္။ သာ၈ိသည္ အမွတ္မဲ့ပင္ သူမ၏ ယုယျခင္း၌ ႏွစ္ေမ်ာ သြားမိရာ မိးဖိုခန္းထဲက ဦးေလး၏ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ၾကားရသည္ အထိျဖစ္သည္။ သာဂိ ရန္ကုန္တြင္ ၾကာၾကာမေနနိုင္။ ႏွစ္ရက္ခန္႔သာ ေနျပီး ေပါက္ေခါင္းျပန္သည္။ မိစိုးက သာဂိကို သာဂိ ေခါင္းသာ ျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ လူကသာ ကားေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ္လည္း စိတ္ေတြက မိစိုးတို႔ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္း သာဂိမသိေခ်။ သာဂိ ေတာထဲ ေရာက္ေတာ့ ကိုမြန္ခိုက္၏ သစ္ေတြက အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။သာဂိ ကားေခၚရင္း ကားဂိတ္ထိ လိုက္ပို႔သည္။သာဂိ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး “က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ္၊ အစ္ကို” ဟုမွာသည္။ သားအမိထံတြင္ က်န္ခဲ့သည္။ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာေတြကိုသာ တစ္ဝဲလည္လည္ႏွင့္ ျမင္ေယာင္ေနသည္မွာ ဆင္သမားေတြကို ေငးေနမိသည္။ ဒီလိုေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ေနသူေတြ၊ဆင္တစ္ေကာင္ကို ဖက္တြယ္ရင္း ေလာကၾကီးကို ေပ်ာ္သလို ေနထိုင္ေနၾကသူေတြ၊ သူတို႔လဲ သူတို႔ဘဝႏွင့္ သူတို႔ ေက်နပ္ေနပံုရၾကသည္။ ဆင္ကို အမိန္႔ေပးရင္း သစ္လံုးေတြကို ကားေပၚ စီတင္ေနသည္။ ကားေပၚကို သစ္တင္တာသည္ ကရိန္း သို႔မဟုတ္ ကလပ္(လက္ႏွစ္ခြလို ညွပ္ၾကီးပါသည့္ကား) သို႔မဟုတ္ ဆင္ ၊ ဘာမွမရလွ်င္ လူႏွင့္တင္သည္။ အေကာင္းဆံုးက ကလပ္ႏွင့္တင္တာ ျဖစ္ျပီး သစ္လံုးေတြကို ညီညီညာညာ စီနိုင္၍ အမ်ားၾကီး တင္နိုင္သည္။ ျပီးလွ်င္ ဆင္၊ လူတစ္ေယာက္လိုပင္ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ဦးကင္းကို အသံုးျပဳ၍ သစ္လံုးကို ညီေနေအာင္ စီနိုင္သည္။ ယခု သာဂိ ဆင္ႏွင့္ တင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ကယ္က ဆင္ေခၚရတာ မလြယ္ေခ်။ ဟိုး ကရင္မေသ အထိ သြားေခၚရတာ ျဖစ္သည္။ သာဂိကေတာ့ သြားေခၚသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ျမန္ျမန္ လုပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကလပ္ငွားဖို႔ကေတာ့ မလြယ္။ ထိုလို ကားၾကီးမ်ိဳးကို သစ္ထုတ္ေရး ဌာနကသာပိုင္၍ သူတကလဲ အငွားလိုက္ရဲ သည္မဟုတ္။ ို႔ ေငးေနေသာ သာဂိကုိ မြန္ခိုက္က လာေခၚသည္။ အနီးတစ္ဝိုက္ရွိ ဆိုင္တန္းမ်ား ဆီသို႔။ ထိုဆိုင္တန္းမ်ားတြင္ ဘီယာ၊ အရက္ မ်ိဳးစံုရသည္။ ပ်င္းလွ်င္ ကာရာအိုေက ဆိုနိုင္သည္။ ေတာထဲက ပြဲေစ်းတန္းဟု ခိုင္းနိႈင္းရပါမည္။ အလုပ္လာလုပ္ၾကေသာ သစ္ကုန္သည္မ်ား၊ ကားသမားမ်ား၊ ဆင္သမားမ်ား၊ ကၽႊဲသမားမ်ားႏွင့္ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းတို႔ျဖင့္ လူမျပည့္သည့္ ဆိုင္မရွိ။မိသားစု ဆိုင္မ်ား ျဖစ္၍ အေဖက အရက္ခ်ိန္လွ်င္ မေအက အျမည္းေရာင္း၊ သမီးက ကြမ္းယာယာ၊ သားက စားပြဲထိုး၊ ဒိလို ဆိုင္ေလးထဲသို႔ ေခၚသြားကာ ဧည့္ဝတ္ျပဳသည္။ အေၾကာင္းသိခ်င္း ပီပီ ကိုဝက္ၾကီး၏ သမီး ႏွစ္ေယာက္ဘက္ကို သာဂိအား မ်က္စပစ္ျပ၏။ သာဂိ လုပ္ၾကရေသာ ဆိုင္မ်ား ျဖစ္သည္။ မြန္ခိုက္က သာဂိကို ကုန္းဆန္ဆန္ေလး တစ္ခုေပၚရွိ ကိုဝက္ၾကီး ဆိုသ၏ ူ ရယ္ရယ္ေမာေမာ လုပ္၍ ေခါင္းခါျပလိုက္၏။ သိကၡာထိန္းတာ မဟုတ္။ သာဂိ စိတ္ဝင္စားေနတာက ေခ်ာင္းေျဖာင့္က ဆိုင္ခန္းရွင္ေလးမ်ားကို ျဖစ္သည္။ ဤလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ဂိတ္မ်ားတြင္ သစ္ကားၾကီးမ်ားသည္ ဆိုင္ကယ္ထက္အမ်ားၾကီး ေႏွးေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဝးၾကီး ေတာင္လည္ဂိတ္ႏွင့္ နတ္စင္ကုန္း ဂိတက အေဝးဆံုး။ ေတာလမ္းျဖစ္၍ ပံုမွန္သာ ေမာင္းလွ်င္ ဝိတ္ပါေသာ ္ ျပတ္မက်န္ရေလေအာင္ ေတာင္လည္ႏွင့္ နတ္စင္ကုန္းၾကား ေခ်ာင္းေျဖာင့္ သစ္ဆိပ္က ဆိုင္ေလးတြင္ ေခတၱ ထိုင္ေစာင့္ၾကရသည္။ ေစာင့္ရင္းနားရင္း ေသာက္စားနိုင္သလို ဆိုင္ရွင္ေလးေတြႏွင့္လည္း အပ်င္းေျပ စကားစျမည္ ေျပာနိုင္သည္။ ေခ်ာင္းေျဖာင့္ကဆိုင္ခန္းမ်ားအနက္ သာဂိ စက္က်ေနေသာ ဆိုင္က မိသားစု ေခါင္းေဆာင္ အမယ္ၾကီး ေဒၚျပံဳးက သူတ၏ မိခင္ျဖစ္ျပီး မမိုးၾကီးက အစ္မ အၾကီးဆံုး ို႔ မမိုးၾကီးတို႔ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္တြင္ မိန္းကေလး ေလးေယာက္ႏွင့္ ေယာက္က်ား ႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ အပ်ိဳၾကီးဟုဆိုၾကသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အိမ္ေထာင္မရွိ။ေနာက္သူ႔ေအာက္က ဇင္မာ၊ သူက အိမ္ေထာင္ရွိသည္။ သူ႔ေယာက္်ား ေခ်ာင္းအုပ္ေလးႏွင့္ အတူေနသည္။ ေနာက္အငယ္ဆံုးေလးက ယုယု ။ တစ္ခုလပ္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေအာင္လံ ဘက္က ကားသမားႏွင့္ လိုက္ေျပးဖူးသည္ ဟု လည္းေျပာၾကသည္။ ဆိုပင္ ဆိုေသာ္ျငား အသားအရည္၏ တင္းရင္းျခင္းကား အျပည့္အဝ က်န္ေသးသည္။ ငယ္ရြယ္ေသးေသာေၾကာင့္လား မွန္ခ်င္တာမွန္ ရမ္းပစ္ေနသူသာ။ ဟုတ္သည္။ မမိုးၾကီးကလည္း အတန္ငယ္ အသက္အ၇ြယ္ ရျပီ ဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္။သာဂိက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေရြးခ်ယ္ ပစ္မွတ္မထား၊ လက္မဲ့ ႏွစ္ေယာက္ အနက္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ညိဳညိဳညက္ညက္ကေလးႏွင့္ ၾကည့္ေလ လွေလ ျဖစ္ေလသူ၊ အငယ္မ ယုယုကား သူမတို႔ ေမာင္ေလး ေနမင္းျဖစ္သည္။ သာဂိက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေရြး၊ ေရြးလဲ ရမည္မထင္။ ကိုယ္လိုလူစား အမ်ားၾကီးဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ငယ္ရြယ္သူတို႔ ထံုးစံ သြက္လက္ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ ကေလးဆန္သူေလး၊။ေနာက္တစ္ေယာက္က သူမတို႔ဆိုင္တြင္ လူက ျပည့္ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း မရခါမွ မရေစ။ ဒိီျပင္ဆိုင္ေသာက္ျပီး ေငါင္ေတာင္ေတာင္ ထိုင္ေနမယ့္အစား သူမတို႔ဆိုင္မွာ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ ေပါက္ကရေျပာျပီး ေသာက္ရတာ ပိုေကာင္းေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ယခုလည္း သစ္တင္ျပီး၍ ထြက္လာကာ ေခ်ာင္းေျဖာင့္ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒီဆိုင္ေလးထဲပဲ ဝင္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ဆိုကတည္းက သတၱိမေခၾကမွန္း သာဂိရိပ္စားမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ရဲ ဇက္ရဲ နိုင္လိမ့္မည္ဟုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေတြးမထားမိခဲ့။ တစ္ခုေသာ ညေနေစာင္းတြင္ သာဂိ ကားေစာင့္ရင္း ဝင္ထိုင္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ဝိုင္းလိုက္သည္။ သာဂိတို႔ လုပ္ငန္းသဘာဝ အရ ဒီလိုလူေတြႏွင့္ ေျပလည္မွ ျဖစ္မည္ေလ။ ခဏ ခဏ ထိုင္ျဖစ္ေသာအခါ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ ေတာထဲတြင္ မိန္းမသားေတြ တန္မဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ရဲသည္ ေခါင္းရင္းဘက္နားတြင္ ဌာနဆိုင္ရာ အရာရွိတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတာ ေတြ႔သည္။ သာဂိ ႏႈတဆက္ရင္း ္ ေသာက္ရင္းစားရင္း ႏႈတ္သြက္လာၾကေတာ့ သာဂိက နဂိုအက်င့္ပါေနသည့္ အတိုင္း မမိုးၾကီးတို႔ကို လွမ္းစသည္။ သာဂိစသည္က ေမာင္လို ႏွမလို စျခင္းျဖစ္၍ သူမတို႔ကလဲ ေမာင္လို ႏွမလို ရယ္ရယ္ေမာေမာ တုန္႔ျပန္ၾကသည္။ သာဂိ ႏွင့္ သူမတို႔ ရယ္ေမာ စေနာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ျပီး ထိုအရာရွိကလဲ ဝင္စ၏။ စစခ်င္းေတာ့ ရိုးရိုး၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတိုး၍ သားမယား စကားေတြ ပါလာသည္။ သာဂိ မ်က္ႏွာပူသြားသည္။ ဟို ညီအမေတြလဲ မ်က္ႏွာပ်က္ကုန္၏။ အရာရွိကား မရပ္ေသး။ သူ႔ဟာသူ သေဘာေတြ က်ရင္း သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ အိပ္မည္ဆိုတာေတြပါ ပါလာသည္။ ဟိုညီအမေတြ တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလဲ ျမန္လွသည္။ ေလးခြ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ႏွင့္ ဝိုင္းပစ္ၾကရာ သာဂိပါ ထြက္ေျပးရေတာ့သည္။ ေတာ္ေသးတာက မိန္းမအားႏွင့္ ပစ္တာျဖစ္၍ ေပါက္ကြဲ ဖူးေယာင္ မသြားတာ။ ပစ္ပံုကလည္း တစ္ေယာက္က ေလာက္စာထည့္ခ်ိန္ တစ္ေယာက္ က ပစ္သည္။ ထိုတစ္ေယာက္ ေလာက္စာထည့္ခ်ိန္ မမွန္ေအာင္ အရာရွိခမ်ာ ဖင္ေထာင္ေျပးရေလ၏။ သာဂိလဲ မေကာင္းတတ္၍ က်ပ္ထုပ္ထိုးကာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ျပန္လႊတ္ရ၏။ ဒါေတာင္ သူက ေျပာသြားေသးသည္။ ေနႏွင့္ဦး .. တစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔မွ သိမယ္ ဟူသတည္း။ ေဩာ္.. ခက္၊ ခက္ရခ်ည့္။ အခက္ခဲ အနည္းငယ္ႏွင့္ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ ဆင္းရဲသည္ကလြဲလွ်င္ ဒီအလုပ္ကို သာဂိ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပစ္။ သံုးေယာက္ ပတ္လည္ ပစ္ေသာအခါ အနားကပ္၍ ေလးခြ လုဖို႔ ေဝးစြ၊ မ်က္လံုး ေပ်ာ္သည္။ သစ္ကုန္သည္ တစ္ဦး၏ အလုပ္သည္ ေလာင္းကစားလုပ္ရတာႏွင့္ တူသည္။ ပစၥည္းမ်ား အမွန္အကန္ရဖို႔၊ လမ္းခရီး ေခ်ာေမြ႔ဖို႔၊ စက္ခြဲသည့္အခါ အထြက္ေကာင္းမြန္ဖို႔၊ ဝယ္လက္က မညစ္ဖို႔ ၊ အေၾကြးမထားပဲ ေငြအေၾကေခ်ဖို႔ စသည့္ အစီအစဥ္မ်ား အားလံုး ညီညာေခ်ာေမြ႔ေနမွ လက္ထဲ ပိုက္ဆံမေရာက္ မခ်င္း ရင္တမမႏွင့္ ေနရေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမူကို သာဂိက ၾကိဳက္သည္။ ပိုက္ဆံအျမတ္ေရာက္သည္။ တစ္ခုခု ခိ်ဳ႕ယြင္းသည္ႏွင့္ ထိုတစ္ေခါက္ အရင္းရံႈးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ထဲ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေခါက္ျပီး တစ္ေခါက္ လႈပ္ရွားရင္း သာဂိ ေျခာက္လေလာက္ၾကာသြားသည္။ မိစိုး ဆီကိုေတာ့ ရိုးမ ဘဏ္ကေန ပိုက္ဆံပို႔ျဖစ္သည္။ သူမက ဖုန္းဆက္ဖို႔ေတာ့ ေျပာပါသည္။ သာဂိက မဆက္ျဖစ္၊ ဆက္လွ်င္ ဘာစကားေတြ ေျပာရမည္ ဆိုတာ သာဂိ မစဥ္းစားတတ္၍ ျဖစ္သည္။ ယခုက မိုးနည္းနည္းက်လာျပီ၊ သၾကၤန္ျပီးကတည္းက ရိုးမေပၚတြင္ မိုးေျပးေလးေတြ ရြာစ ျပဳလာ၏။ သြားရလာရ မေကာင္းေတာ့။ သစ္ကားၾကီးေတြလဲ ဗြက္ထဲ ရႊံထဲတြင္ ရုန္းရမလြယ္ ျဖစ္လာသည္။ လုပ္ငန္းနားဖို႔ အခ်ိန္တန္ေပျပီ။ ကိုမြန္ခိုက္ေတာင္ ေပါက္ေခါင္းက အိမ္ကို ျပန္ႏွပ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိလဲ ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့သည္။ မိစိုးသည္ ပို၍ ၾကည့္ေကာင္းလာသည္။ ထက္ေနကလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ထြားလာကာ စကားေတာင္ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာေနေခ်ျပီ။ မိစိုးက သာဂိကို ယခင္အခါကထက္ ပိုျပီး ယုယ ေစာင့္ေရွာက္လာသည္။ သာဂိမွာ သူမကို မည္သည့္ ပံုစံႏွင့္ ဆက္ဆံ၇မည္ကို ခုထိ ေဝခြဲမရေသး။ တစ္ရက္ေတာ့ အန္တီက ေျပာလာသည္။ ထက္ေနကို နို႔ျဖတ္ဖို႔ ကိစၥ ။ သာဂိကို မိစိုးက လွမ္းၾကည့္သည္။ သာဂိ္က သေဘာပဲ ဟုသာ ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ.. ဒီကိစၥမ်ိဳးက သာဂိ နားလည္သည့္ ကိစၥမဟုတ္၍ ဘာမွမေျပာတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္။ သုိ႔ရာတြင္ သာဂိႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ကိစၥသည္ နို႔စျဖတ္ေသာ ညတြင္ပင္ စလာသည္။ ထက္ေနကား ေဘဘီဗိုက္တာလား၊ ဘာလား မသိ တနင့္တပိုးစား၍ စက္ေတာ္ ေခၚေနေခ်ျပီ။ မိစိုးသည္ အိပ္ေနရင္း တစ္ကၽႊတ္ကၽႊတ္ႏွင့္ စုပ္သပ္ေနသည္။ ေဘးမွာ အိပ္ေနသည့္ သာဂိက ၾကား၍ ေမးေတာ့လဲ မေျပာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမးယူမွ နာလို႔ဟု ေျပာသည္။ ေၾသာ္.. ထက္ေနစို႔ေနက်နို႔ေတြက ယခု စို႔မယ့္လူ မရွိေတာ့ တင္းျပီး ထြက္ေပါက္ရွာကာ အေနရ အထိုင္ရ ခက္လာတာ ျဖစ္မည္။ သာဂိလဲ ဘာမွ လုပ္မေပးတတ္၍ သက္သာမည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆိုင္မွာ မရွိ။ ျမိဳ႕ထဲက ဆိုင္ေတြမွာသာ ရမည္တဲ့။ လမ္းထိပ္က ေဆးဆိုင္ကို ေျပးရသည္။ ေဆးဆိုင္က လူက ေျပာသည္။ စုပ္ခြက္ႏွင့္ စုပ္ထုတ္ေပးလိုက္ရင္ သာဂိ ေခါင္းကုပ္ျပီး ျပန္လာရသည္။ ဒီအခ်ိန္ ျမိဳ႕ထဲက ဘယ္ေဆးဆိုင္ ဖြင့္ပါ့မည္နည္း။ ၂၄ နာရီ ေဆးဆိုင္ေတြ၊ ေဆးရံုေတြ မွာေတာ့ ရနိုင္မည္ ထင္သည္။ တကၠစီႏွင့္ သြားဝယ္လွ်င္ ေတာ့ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံယူရန္ ျပန္လာစဥ္ မိစိုးကား ေတာ္ေတာ္ အေျခအေန ဆိုးေနေခ်ျပီ။ သူ႔ဟာသူ ေရေႏြး အိပ္ေလးႏွင့္ကပ္ကာ သက္သာရာ ရွာရင္း ညည္းညဴေနသည္။ သာဂိ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစား မေနေတာ့ စုပ္ခြက္ႏွင့္ေတာင္ စုပ္လို႔ရေသးလွ်င္ ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္လည္း ရရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ တစ္ဘက္လွည့္ကာ ေရေႏြးအိပ္ေလး ကပ္ေနေသာ မိစိုးကို သူ႔ဘက္ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ မိစိုးက ကမန္းကတမ္း သူ႔ရင္အံုေလးေတြကို ဖံုးဖိရင္း အလိုက္သင့္ေလး ပါလာသည္။ သာဂိ သူမ တီရွပ္ေလးကို ဆြဲပင့္ကာ နို႔အံုေတြကို ေဖာ္လိုက္ေတာ့ သူမ “ အို ” ကနဲ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ကာ သာဂိလက္ေတြကို တားမည့္ ဟန္ျပင္သည္။ သူမ နို႔အံုေတြကား တင္းေဖာင္းေနကာ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့ မေယာင္ ေသြးေၾကာေလးေတြပါ ေထာင္ထေနသည္။ သာဂိ စဥ္းစားမေနေတာ့ မ်က္စိေရွ့က ဘယ္ဘက္တစ္လံုးကို ကုန္းစို႔လိုက္သည္။ သူမ “ အင္း” ကနဲ ျမည္ကာ ေတာင့္တင္းေနေသာ ခႏၵာကိုယ္ေလး ေပ်ာ့သြားသည္။ နို႔ရည္ေတြသည္ သာဂိ အာခံတြင္းထဲကို တစ္စိမ့္စိမ့္ စီးလာေနသည္။ အရသာကား စိမ့္တိမ့္တိမ့္ႏွင့္ ကုလားပဲ ေရစိမ္ေသာက္ရသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာအသားစိုင္ကို ထိေတြ႔ေနရသည္ ဆိုေသာ အသိက သာဂိကို စိတ္လႈပ္ရွားလာေစကာ ေအာက္က လိင္တံကလည္း ေထာင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက ကုတင္ေပၚတြင္ ပဆစ္တုပ္ေလး ထိုင္ရင္း လက္ေထာက္ထားရာကေန သာဂိ ေခါင္းကို ဖြဖြေလး ကိုင္ကာ ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေသာအခါတြင္ကား သာဂိသည္ သူမကို သာဂိ၏ မိခင္တစ္ေယာက္လို ထင္လာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲ ျပည့္လာေသာ နို႔ရည္ေတြကို ေထြးမထုတ္ပဲ မ်ိဳခ်လိက္မိေတာ့သည္။ ု သူမ သက္သာရာရသြားသည္ ထင္ေလာက္သည္အထိ သာဂိ သူမ၏ နို႔ေတြကို စို႔ေနမိသည္။ သူမကေတာ့ သာဂိ ေခါင္းကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးေနတာကလြဲံလွ်င္ ဘာမွ် တုန္႔ျပန္မူမရွိ။ ျပီးေတာ့ သာဂိ သူမ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲေတာ့။ မိုး သိပ္မေအးပါပဲ ေစာင္ျခံဳျပီး တစ္ဘက္လွည့္ေကြးေနမိသည္။ ထိုေန႔ညကေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိလွ။ သာဂိ စိတ္ေတြလဲ ကေယာက္ကရက္ သိပ္မျဖစ္ခဲ့။ ဒုတိယညေရာက္မွ ဒုကၡေတြ႔ရသည္။ သူမ မေန႔ညကေလာက္ အေျခအေန မဆိုးေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနတာ သာဂိ သတိထားမိသည္။ အနည္းငယ္ လူးလြန္႔လိုက္၊ သက္ျပင္းေလး ခ်လိုက္ႏွင့္ ဂဏွာမျငိမ္။ သာဂိ မေနသာေတာ့။ လုပ္လက္စလဲ ရွိေနျပီျဖစ္၍ လက္ကလဲ နည္းနည္း ရဲလာျပီ ထင္သည္။ သူမကိုယ္ေလးကို သာဂိဘက္ လွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း အက်ီ ၤေလးကို ပင့္တင့္ကာ စို႔ေပးလိုက္သည္။ သူမ ဘာမွ် မေျပာ။ သာဂိ မေန႔ကလို ေစတနာႏွင့္ လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ေသာ္ျငား ဒီေန႔က လွဲေလ်ာင္းေနရင္း ေဘးတိုက္ မို႔လို႔လား မသိ။ စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ထလာသည္။ ထိန္းမနိုင္ သိမ္းမရ ဆိုသလိုကို ေအာက္ကေကာင္က ေထာင္ထလာေနသည္။ သူမ သိသြားလွ်င္ မေကာင္းဟု ထင္ကာ သာဂိ ေပါင္ႏွစ္လံုးျဖင့္ ညွပ္ကာ ထိန္းၾကည့္သည္။ ပိုဆိုးသြားသည္။ ဖြားဘက္ေတာ္က အညွပ္ခံရကာမွ ေသြးေတြပိုဆူလာသည္။ မရေတာ့။ သာဂိ သူမကိုယ္ေလးကို လႊတ္လိုက္ကာ တစ္ဘက္လွည့္၍ ေကြးေနလိုက္မိသည္။ စိတ္ကပါသည္။ မလုပ္ခ်င္။ လုပ္လို႔ မျဖစ္ဟု သာဂိ ေသြးေတြကို အသိစိတ္က ေျပာေနသည္။ မိစိုးသည္ သူငယ္ခ်င္း၏ ဇနီး ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း မရွိေတာ့သည္ ျဖစ္ေစကာမူ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ ရိုးသားရမည္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကပါေနသည္။ သာဂိ တစ္ေယာက္ထဲ ရန္ျဖစ္ရင္း စိတ္နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ့သြားသည္။ ဂြင္းတိုက္လိုက္ရသည္။ အင္း.. ဒီ ဒုကၡကလဲ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ ဒုကၡ၊ သူ ဆာေနျပီ ဆိုလွ်င္ အလား။ ဒါေတာင္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္။ သူမ ထံက ခပ္သဲ့သဲ့ ေဟာက္သံေလး ထြက္လာမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို အေနရ အထိုင္ရခက္ကာ ဘာမွ် လုပ္မရေတာ့။ ျပီးသြားျပန္ေတာ့ သူမဟုတ္ေတာ့သည့္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မိုးလင္း ၍ မနက္စာစားျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာခ်ိန္တြင္ သူမက သာဂိကို ေျပာသည္။ လွည္းတန္း သြားခ်င္တယ္ လိုက္ပို႔ေပးပါ ဟုဆိုသည္။ သာဂိ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္သည္။ လွည္းတန္း ေစ်းတြင္ အနည္းငယ္ ဝယ္ျခမ္းျပီးခ်ိန္တြင္ သူမက မက္ဘာဂါ သြားရေအာင္ဟု ဆိလာသည္။ သာဂိ ု တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒီ အေပၚ ၊ ဒီဆိုင္တြင္ သူႏွင့္ လွေသြး ရင္ခုန္ခဲ့ၾကတာ မိစိုး ေမ့ေနေရာ့သလား ၊ သူမကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနသည္။ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ ဘယ္လို တစ္မ်ိဳးလဲ ဆိုတာေတာ့ သာဂိ မခြဲတတ္၊ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သာဂိ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္သည္။ ဆိုင္ေပၚမွာ ကစားကြင္ေလးလဲ ရွိ၍ ထက္ေနလဲ ေပ်ာ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အေပၚေရာက္၍ မိစိုးဝင္သြားသည္က ကာရာအိုေက ခန္းထဲကိုသာ ျဖစ္သည္။ သာဂိ ေနာက္က လိုက္ဝင္သြားလိုက္ေတာ့ အခန္းထဲက ဆိုဖာတြင္ ထိုင္ေနသူ တစ္ေယာက္ရွိေနတာ သတိျပဳမိသည္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ သာဂိ “ဟာ” ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လွေသြး .. ဟုတ္သည္။ သာဂိ တမင္တကာ ေမ့ထားရသူ လွေသြး ။ ညွပ္ထားသည့္ ဆံပင္ပံုက စတပ္ဖ္၊ ဝတ္ထားပံုက ဟိုယခင္ကႏွင့္ မဆိုင္စြာ ကေလးဂါဝန္ကို ေကာက္စြပ္လာသည္ ထင္ရသည့္ တင္ပါးဖံုးေက်ာ္ရံု ဂါဝန္၊ ေအာက္မွာက အသားကပ္လိုလို အလတ္စတစ္လိုလို ေဘာင္းဘီရွည္ ၊ ဖိနပ္က ၃ လက္မေလာက္ ျမင့္သည့္ ဖိနပ္။ သာဂိ သူမကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ မိစိုးက သာဂိ လက္ထဲက ထက္ေနကို လက္ေျပာင္းခ်ီကာ သာဂိကို ျပံဳးျပရင္း အခန္းျပင္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ လွေသြးက သာဂိကို ျပံဳးျပလိုက္ရင္း “ထိုင္ေလ.. ကို ” ဟုဆိုသည္။ သာဂိ သူမကို ေငးရင္း.. “မိစိုးႏွင့္ ခ်ိန္းထားၾကတာလား” “ဟုတ္တယ္၊ ကိုကိုကမွ အဆက္မသြယ္မလုပ္တာ ” “ျပန္ေရာက္တာ ၾကာပါျပီ ကိုကိုရယ္” “အင္း.. ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ မအားဘူး၊ နယ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ” သာဂိ ႏႈတ္ဆြံ႔သြားသည္။ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့၊ လိမ္လဲ မေျပာခ်င္၊ ဟိုးတုန္းကလို “ ကိုကို..” “ ဟင္..” လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း သံုးစြဲေနက် စကားလံုးေတြကို ထုတ္ဖို႔ ဘာလို႔ တုန္႔ေႏွးေနမိသည္ မသိ။ “ကၽႊန္မကို သတိမရဘူးလား ” “အင္း.. ရပါတယ္ ” “ဒါႏွင့္မ်ား ကိုကိုရယ္.. ” ဘာျဖစ္ေနသည္ကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မစဥ္းစားတတ္။ လွေသြးသည္ သူ ခ်စ္ရသူ ျဖစ္သည္။ ယခု ထိုသူ ေျပာေျပာဆိုဆို သူမက သာဂိ လက္ေမာင္း တစ္ဘက္ကို ဖက္တြယ္ကာ မွီႏြဲ႔လိုက္သည္။ သာဂိ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ မေရာက္ရံု တမယ္ ရွိေနျပီ။ ရင္ခုန္ဖို႔ ေဝးလို႔ စိတ္ထဲတြင္ မသက္မသာ ခံစားခ်က္ၾကီးျဖင့္ ရင္ေတြျပည့္ေနသည္။ သူမ ဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားေတြေၾကာင့္လား၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္၊ ဒီလို အဝတ္ေတြက နိုင္ငံျခားမွာ ျပည့္တန္ဆာသာသာေတြ ဝတ္တာမွန္ေသာ္လည္း ဒီမွာေတာ့ ပိုက္ဆံရွိ သား၊ သမီးမွ ဝတ္နိုင္သည့္ တန္ဖိုးၾကီး အဝတ္ေတြ ဆိုတာ သာဂိ သိသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုတာ သာဂိ မသိေသးခင္မွာပင္ သူမက သာဂိကို မွီႏြဲ႔ရင္း သူမ ညာဘက္ဒူးေခါင္းေလး ေပၚ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ ထင္၇ွားစြာေပၚလာသည္။ သာဂိ ခါတိုင္းလို အာေခါင္ေတြ ေျခာက္မသြားပါပဲ ဖ်ပ္ကနဲ “ ကြမ္း” ကိုသြားျမင္ေယာင္မိသည္။ ခ်ိတ္တင္လိုက္သည္။ အလတ္စတစ္ တန္ခိုးျဖင့္ သူမ ေပါင္တံေတြသည္ မို႔မို႔ အစ္အစ္ လံုးလံုးဝန္းဝန္းေလး ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုဖာေနာက္ေက်ာကို မွီလိုက္ရင္း သူမကို ဘာစကားေတြ ေျပာရပါ့မည္နည္း သာဂိ စဥ္းစားေနမိသည္။ သာဂိ စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ သူမက “ကိုကို႔...” “ဟင္..” “ဘီယာ ေသာက္မလားဟင္” သာဂိ ဖက္တြယ္ထားေသာ သူမ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေျဖထုတ္လိုက္ရင္း ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုယ္ ဘယ္လို အိမ္ျပန္ခိုင္းရက္ပါ့မလဲ ” သူမက ကို္ယ္လံုးေလးကို မတ္မတ္ေလး ျပင္ထိုင္လိုက္ရင္း “အဲဒီေတာ့ .. ” “ဒါပဲလား..” “ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္..” “ မင္းကို ခ်စ္တဲ့သူ ေတြ႔ရင္ လက္ခံလိုက္ပါ” ျမည္သံႏွင့္ အတူ ထိုလက္ဖဝါးက သာဂိ ပါးျပင္ေပၚ က်လာသည္။ သူမ စားပြဲေပၚက စလင္းဘက္အိပ္ကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္လြယ္ကာ ေနရာမွ ထထြက္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ထိုတံခါးမွပင္ မိိစုိး ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္လာတာ ေတြ႔ရသည္။ သူမက သာဂိ မ်က္ႏွာကို စူးစမ္းသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူမ တြန္းဖြင့္ခဲ့ေသာ တံခါးကား ဘယ္ညာ ယမ္းရင္း လႈပ္ရွား ယိမ္းယိုင္ကာ သူမလက္ တစ္ဖက္ေျမာက္တက္သြားတာ ျမင္လိုက္သည္။ သာဂိ ျငိမ္ေနေပးလိုက္ရာ “ ျဖန္း” ကနဲ “ လွေသြး.. ကိုယ္ေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္ပါ၊ ခု မားဆိုးက ပင္လယ္ထဲမွာ ဆံုးသြားရွာတယ္၊ မိစိုးကို ၾကည့္ေနသည္။ သာဂိ သူမကို ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိ။ ကန္ေဘာင္ေပၚ သြားထိုင္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိသည္။ တကၠစီ ငွားေနစဥ္ မိစိုးလဲ ေရာက္လာသည္။ သာဂိ ကားေပၚတက္ေတာ့ သူမလဲ လိုက္တက္သည္။ တံတားျဖဴမွာ ဆင္းကာ ကန္ေဘာင္ေပၚက ခံုတန္းတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားကို ေငးေနမိသည္။ မိစိုး ေဘးမွာဝင္ထိုင္တာ သတိထားမိသည္။ သာဂိ လွည့္မၾကည့္။ ဒီလမ္းက ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ လမ္း၊ အရင္အခါေတြလို ကံတရားက ေရြးခဲ့တာ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ဘာလို႔ လြင့္ေနသည္ကို သာဂိ မေတြးေတာ့။ မိုးအံု႔လာ၍ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မိုးက အစိုးရသည္ မဟုတ္။ ေတြးေနရင္းပင္ ဖြဲဖြဲေလးက်လာသည္။ မိစိုးကို ကေလး အေအးပတ္မည္စိုး၍ အတင္းျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ သူမက ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္ ဟုဆိုကာ ဆင္းသြားသည္။ ထိုေန႔က မိုးသည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ရြာသည္ထင္သည္။ ေရျပင္ေပၚကို ထိမွန္လာေသာ မိုးစက္ျမွားေတြသည္ အရွိန္ျပင္းလြန္းလွသည္။ အင္းလ်ားေရျပင္သည္ ၾကိမ္ဒဏ္သင့္ခံရေသာ ရာဝတ္သားတစ္ေယာက္လို လူးလြန္႔ေနရွာသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းလုလုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမက သာဂိဆံပင္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း အေႏြးထည္ဝတ္ထားဖို႔ ေျပာသည္။ သာဂိ ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ေတာထဲမွာ တစ္ေနကုန္ မိုးထဲ ေရထဲ အလုပ္လုပ္လာတာေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္တာ ရန္ကုန္မိုးက သာဂိကို မည္သို႔ ဒုကၡေပးမည္နည္း။ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္၍ အခ်မ္းေျပေသာက္လိုက္သည္မွာ ထမင္းပါ လြတ္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေသာက္ရင္း ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ၊ ဖ်ပ္ကနဲ တေရးနိုးေတာ့ သာဂိ ကုတင္ေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ လည္ေခ်ာင္းေတြနာကာ ရင္ေတြပူေနသည္။ ေခါင္းထဲက တစ္ရွိန္းရွိန္း ထေနသည္။ နဖူးကို စမ္းလိုက္ေတာ့ အသားေတြ ပူေနတာ သတိထားမိသည္။ အင္း.. ဖ်ားျပီလား မသိ။ ေရေသာက္ရန္ ကုတင္ေပၚက အဆင္း လူက ယိုင္သြား၍ နံရံကို ဖမ္းထိန္းထားလိုက္ရသည္။ ေခါင္းမူးတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ အားမရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ အသံၾကား၍ ထင္သည္။ မိစိုးက “အစ္ကို.. ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟုေမးသည္။ သာဂိ ျပန္မေျဖနိုင္။ နံရံကို မွီရင္း အားယူေနရသည္။ မိစိုးက အနားေရာက္လာကာ သာဂိကို တြဲရင္း ကုတင္ေပၚ ျပန္လွဲေစသည္။ သာဂိ သူမကို တိုးတိုးေလး ေျပာရသည္။ “ငါ .. ေရေသာက္ခ်င္လို႔” “အင္း.. ခဏေနာ္.. အစ္ကို ဖ်ားေနျပီ၊ သမီး ေဆးပါယူလိုက္မယ္ေနာ္၊တစ္ခါထဲ ေသာက္လိုက္” ေခါင္းကိုထူမကာ ေဆးတိုက္သည္။ ေနာက္ သာဂိ နဖူးေပၚတြင္ ေရပတ္ဝတ္ တင္ေပးေနသည္ ထင္သည္။ ခဏပဲ သတိထားလိုက္မိကာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ လူက နည္းနည္းနံုးေနတာကလြဲလွ်င္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့။ အာဂႏၱဳ အဖ်ားေလာက္ပဲ ေနမွာပါဟု ေတြးရင္း ပံုမွန္ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ကာ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ မိစိုးက မတားေသာ္ျငား ေဆးတစ္ခြက္ေတာ့ တိုက္လႊတ္လိုက္ေသးသည္။ ျပီးေတာ့ သူမေျပာေနက် စကားျဖစ္သည့္ “ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္” ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ေနပူ၍ ေခၽႊးျပန္လာလွ်င္ နီးရာဆိုင္ထဲ ဝင္ကာ ဆိုသည့္စကားႏွင့္ မွာျဖစ္ေအာင္ မွာေသးသည္။ သာဂိ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ ျမိဳ႔ထဲဘက္ သြားကာ အေအးေသာက္သည္။ ျပီးလွ်င္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ လည္ရင္း ပတ္ရင္း ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္တြင္ သာဂိ မ်က္လံုးေတြ ပူလာသည္။ နားထင္ေတြ ထိုးလာသည္။ လူက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာသည္။ အဖ်ားတက္ျပီ ထင္သည္။ မိစိုးမ်က္ႏွာကို အားကိုးတၾကီး ျမင္ေယာင္လာမိကာ အိမ္ကို တန္းျပန္ေျပးရသည္။ တကၠစီေပၚမွာတင္ ေျပာေျပာဆိုဆို သူမ ထြက္သြားကာ ေဆးႏွင့္ ေရခြက္ တစ္ခြက္ယူလာသည္။ ျပီးေတာ့ သာဂိ သာဂိ အဖ်ားတက္ေနသည္မွာ တဟင္းဟင္းႏွင့္ နတ္ပူးသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ကားေပၚက မဆင္းနိုင္၍ ကားထဲျပန္ထိုင္ေစကာ ေဆးခန္းကို ေခၚသြားသည္။ ဆရာဝန္က စမ္းသပ္ျပီး ေဆးထိုးကာ၊ အေႏြးထည္ ႏွစ္ထပ္ဝတ္ထားတာေတာင္ အာသာမေျပ။ ကားဆရာက တြဲကာ ထိန္းေပးေနစဥ္ မိစိုး အေျပးေလးေရာက္လာကာ လာတြဲသည္။ ေနာက္ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသာက္ေဆးေတြေပးသည္။ မိစိုးႏွင့္ စကားေတြ ေျပာသည္။ သာဂိကား ခ်မ္းေနသည္။ ေန႔လည္ခင္းၾကီး လမ္းမွာ မိစိုးက ေျပာျပသည္။ တိုက္ဖိြဳက္လား၊ ငွက္ဖ်ားလား ေသခ်ာေအာင္ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာလို႔ ဆိုသည္တဲ့။ ဒါျဖင့္ မေပ်ာက္ေသးဘူးေပါ့။ သာဂိ စိတ္နည္းနည္း ညစ္သြားကာ အမွတ္မဲ့ပင္ မိစိုး ပခံုးစြန္းေလးကို ေခါင္းမွီထားမိသည္။ သူမက သာဂိ ၏ ေအးစက္ေနေသာ လက္ဖ်ားေတြကို ဆုပ္နယ္ကာ ျပန္လည္ေထြးေပြ႔ေပးသည္။ သာဂိ မ်က္ဝန္းေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားဆရာ၏ စပ္ျဖီးျဖီး မ်က္ႏွာၾကီးကို ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ တဆင့္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သာဂိ ရွက္သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ ေပါင္ခ်ိန္ ၁၆၀ ေက်ာ္ရွိသည့္ ေယာက္က်ားၾကီးက ေပါင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိမည့္ မိန္းမငယ္ေလး ပခံုးကို မွီႏြဲ႔ေနသည္ ဆိုေတာ့.... သာဂိ လူးလဲ ထရန္ ဟန္ျပင္သည္။ မိစိုး ဆီက တစ္ခါမွ် မၾကားဘူးသည့္ ခပ္မာမာေလသံႏွင့္ “ မထႏွင့္ ”ဆိုသည့္ စကားကို ၾကားေတာ့ ျပန္ျငိမ္ေနလိုက္မိသည္။ ထိုေန႔က အဖ်ားက်သြားေသာ္လည္း သာဂိ မိစိုး၏ အမိန္႔အရ အျပင္ထြက္ခြင့္ မရွိ။ ထမင္းမစားရ၊ ဆန္ျပဳတ္ အရည္က်ဲ ေသာက္ေနရသည္။ သူမက ၁၀ မိနစ္တစ္ခါေလာက္ သာဂိ နဖူးကို စမ္းသည္။ ပ်င္းလာ၍ စာအုပ္ဖတ္ေနလွ်င္ေတာင္ အဆံုးထိ မဖတ္ရ၊ နာရီဝက္ေလာက္သာ ေပးဖတ္သည္။ သာဂိ သူမကို အတင္းဂ်ီက်ရသည္။ အဲေတာ့မွ နာရီဝက္ဖတ္ ၁၅ မိနစ္နား ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ စာအုပ္ကို လာသိမ္း၊ ျပန္ေပးလုပ္ေနသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ ဟာေလးမွန္းမသိ၊ သူက မေအက်ေနတာပဲ ဟုေတာင္ ေအာင့္ေမ့မိသည္။ ေအာင့္ေမ့ရံုရွိေသး သူမက မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါ တစ္ထည္ႏ်င့္ ေရဇလံုၾကီးကိုင္ကာ ေရာက္လာျပီး သာဂိ ကို မက်န္ တိက္လာေသာအခါ သာဂိ မ်က္ႏွာ ဘယ္နားထားရမွန္း မသိေတာ့။ ေအာက္က ေကာင္ကလည္း ု ဖ်ားေန၍ အားမရွိလို႔သာ ေတာ္သည္။ ဒါေတာင္ နည္းနည္း အေခ်ာင္းက ရွည္လာခ်င္ေသး။ သူမက မသိတာလား၊ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေရပတ္တိုက္ေပးသည္။ အေပၚပိုင္းေတြက ျပႆနာ မရွိလွဟု ဆိုေသာ္ ရေသးသည္။ သူမက ေအာက္ပိုင္းပါ ပုဆိုးေအာက္ကေန ေပါင္ရင္းေတြ၊ ေပါင္ျခံေတြကို တိုက္ေပးရင္း လက္ခံုေလးႏ်င့္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ထိသြားေသာ္ျငား ဟန္မပ်က္သလိုပင္ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနသည္။ သာဂိ စာအုပ္ကို မ်က္ႏွာေပၚ ေမွာက္ကာ ရွက္စိတ္ႏွင့္ ရမၼက္ကို ထိန္းရင္း သာယာေနမိသည္။ သူမသည္ တစ္ကယ့္ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္ စိတ္ထားမ်ိဳး ရွိသျူ ဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းေရာက္ေတာ့လည္း သာဂိ အဖ်ားတက္ျပန္သည္။ ရွိသမွ်ေစာင္ေတြကို အကုန္ ျခံဳေပးထားသည့္တိုင္ သာဂိ အခ်မ္းမေျပ။ ေနာက္ဆံုး သူမ ကိုယ္လံုးေလးႏွင့္ပါ တက္ဖိထားမွ နည္းနည္းေႏြးသလိုထင္လာရသည္။ ထက္ေနကလည္း ဘုမသိ၊ ဘမသိ သူ႔အေမ လုပ္သလို သာဂိကို တက္ဖိထားရာ အဖ်ားတက္ေနသည့္ ၾကားမွ သာဂိတို႔ ျပံဳးလိုက္ရေသးသည္။ သာဂိက ငွက္ဖ်ားထတာျဖစ္သည္။ ေတာထဲက ျခင္ေတြကိုက္၍ ပိုးဝင္ေနတာေတာ့ ၾကာျပီထင္သည္။ ယခု အားနည္းေနခ်ိန္၊ စိတ္ဓာတ္ အားေပ်ာ့သြားခ်ိန္တြင္ အေအးမိျပီး ကိုယ္ခံအားနည္းလာရာက စဖ်ားလာျခင္းျဖစ္မည္။ သာဂိ ေတာ္ေတာ္ ခံလိုက္ရသည္။ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြကလည္း ျပင္းလွသည္ ျဖစ္ရာ သူမသည္ သာဂိ အတြက္ ျမင့္ျမတ္ခမ္းနားေသာ ေမတၱာရွင္မ ျဖစ္သည္။ ေလးစား ရိုက်ိဳးဖြယ္ရာ လူက မေသာက္ပဲႏွင့္ မူးေနတတ္သည္။ မိစိုးသည္ သာဂိကို တစ္ကယ့္ အေမရင္း ႏွမရင္းလို ျပဳစုေပးခဲ့သည္။ အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ေျခသိမ္း စိတ္ခ်ရသည့္ အေစခံလည္း ျဖစ္သည္။ တုစရာမရွိသည့္ လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္သည္။ အဖ်ားက်သြားျပီး နာလန္ထလာသည့္တိုင္ သူမက ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ သာဂိကို ေရပတ္ဝတ္ပဲ တိုက္ေပးသည္။ ေရခ်ိဳးခြင့္ မျပဳ။ခက္တာက ေနေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် အားျပန္ျပည့္လာေသာ သာဂိ လိင္တံသည္ အရင္လို ရွည္ခ်င္ရံု မကေတာ့ပဲ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း အစြမ္းျပခ်င္ေနတာက ခက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရပတ္တိုက္ျပီး သူမထြက္သြားခ်ိန္တြင္ သာဂိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုင္ကာ အာသာေျဖမည္ဆိုျပီး ကစားေနစဥ္ သူမ ျပန္ဝင္လာသည္။ သာဂိ ကမန္းကတမ္း တစ္ဘက္လွည့္ကာ ကုတင္စြန္းတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း... “အစ္ကို.. ” “ဟင္..” ဒူးေကြးထားလိုက္ရေသာ္လည္း သူမ ျမင္သြားသည္ ထင္ကာ မ်က္ႏွာပူေနမိသည္။ သူမက သာဂိေဘး “ဘာလုပ္ေနတာလဲ ” “ အိပ္ေနတာ” “ ခစ္ခစ္.. အစ္ကိုကေတာ့ေလ.. ခုနလိုမ်ိဳး မလုပ္ရဘူးေနာ္၊ အစ္ကို၊ နာလန္ထစမွာ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြ ေရွာင္ထားသင့္တယ္၊ ျပန္ျဖစ္လာရင္ အစ္ကိုပဲ ခံစားရမွာ.. ” “ .....” “ေနာက္ျပီး.. အစ္ကို႔ကို သမီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးဦးမယ္၊ အစ္ကို သမီးကို ရြံေနတာလားဟင္” “ေၾသာ္.. ကေလးတစ္ေယာက္ အေမ၊ သူမ်ား ပန္ျပီးသား ပန္းမို႔ ရြံေနတာလားလို႔ ေမးတာပါ” “ဘာ.. ဘယ္လို..” “ မဟုတ္ပါဘူး.. မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့မွာ အဲ့ဒီလို စိတ္မရွိဘူး” “ ဒါျဖင့္.. ...” သူမ ဆီက ဘာသံမွ ဆက္ထြက္မလာ။ သာဂိ ရိပ္မိလိုက္သည္။ သူမ ဘာကို ေျပာခ်င္သည္ဆိုတာ။ သူမ သက္ျပင္းေလးခ်ရင္း ျပန္ထြက္သြားသည္။ သာဂိ မွာေတာ့ အေတြးေတြႏွင့္ လံုးလည္ ပတ္ခ်ာလည္ကာ က်န္ရစ္သည္။ ေကာင္းေကာင္း ေနေကာင္းလာျပီးျပီးခ်င္း သာဂိ ပထမဆံုး လုပ္ေသာ အလုပ္သည္ အျပင္ထြက္ကာ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ တစ္လံုးဝယ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမက သာဂိကို ပါးစပ္က ဆင္ျပီးျပီးခ်င္း သူမ ပခံုးေလး ႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ .. “ မိစိုး.. နင္က ဒီကမၻာေပၚမွာ ငါ့အတြက္ မရွိမျဖစ္လူပါ။ နင့္ကို ငါ ရင္ထဲက ရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာရရင္ ဖြင့္မေမးေသာ္ျငား မ်က္လံုးေတြကေတာ့ နားမလည္မူျဖင့္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနသည္။ သာဂိ ကုတင္ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာထက္ ပိုတယ္၊ နင္ ငါ့ကို ခြဲသြားမွာ ငါ သိပ္ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္လို႔ နင္ႏွင့္ ခြဲအိပ္မလို႔။ ငါ ခ်စ္မိတဲ့ မိန္းမတိုင္းက ငါႏွင့္ ခြဲသြားရတာခ်ည္းပဲ။ အဲဒါ့ေၾကာင့္ နင့္ကို ငါ မခ်စ္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္ဘူး။ ငါ့ကို ခြဲ မသြားပါႏွင့္။ ဒီမွာပဲ အျမဲေနပါ။ ဒီလိုေလးပဲ ေနေပးပါဟာ.. ေနာ္..” သူမ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာတာေတြ႔သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ျပံဳးကာ .. “ အစ္ကို ထင္တာ အျမဲ မမွန္နိုင္ပါဘူး၊ အင္းေလ.. အစ္ကို႔ သေဘာပါပဲ” သာဂိ သူမ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ေတာ့ သူမ မ်က္လံုးေလး ေမွးစင္းရင္း ခံယူသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သာဂိ ေက်နပ္သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ အေသြးအသား ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ႏွင့္ေတာ့ သူမႏွင့္ အခြဲမခံနိုင္။ ဒီကိစၥက ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုပံုစံႏွင့္ ရွင္းရွင္း ေျပလည္နိုင္သည္။ သူမလို ေမတၱာမ်ိဳးႏွင့္ ခ်စ္မိခဲ့သမွ် ခံစားခဲ့ရတာ မ်ားေနျပီ မဟုတ္ပါလား။ ၾကံဳဖို႔က ဒိတစ္သက္ လြယ္မည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ ေလာဘၾကီးစြာ ဤသို႔ ဆံုးျဖတ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ မိစိုးသည္ သာဂိ အေပၚကို ပိုျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆက္ဆံလာသည္။ သာဂိ စာရင္းေဟာင္းေတြ ထိုင္တြက္ေနလွ်င္ ခါတိုင္းလို ဘာသိဘာသာ ေနေနတာမ်ိဳး မလုပ္ပဲ။ ဟိုဟာကဘာလဲ၊ ဒီဟာက ဘာအတြက္ ေမးတတ္လာသလို၊ သူမဆီက သူမထင္သည့္ အၾကံေလးေတြပါ ေပးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ဆီက ရသည့္ အၾကံသည္ သာဂိ မေျပာႏွင့္ ကိုထြန္းနိုင္လိုလူေတာင္ ေတြးမထားသည့္ အၾကံေတြ ထြက္လာတတ္သည္။ သာဂိတို႔က မိုးတြင္း ကားၾကီးေတြ တက္မရ၍ နားေနသည္။ ဒါကို သူမက ဒီျပင့္ကားေတြ မရွိဘူးလားဟု ေမးသည္။ ခရီးသည္တင္ကား ႏွင့္ အစိုးရဌာန ကားေတြေတာ့ အတက္အဆင္း ရွိသည္ ဆိုေတာ့ သူမက သစ္တံုးေတြကို ပိုင္းပိုင္းျပီး ခရီးသည္တင္ကားေတြႏွင့္ သယ္လို႔မရဘူးလားဟု ေမးသည္။ သာဂိ ေခါင္းထဲတြင္ လက္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူမ ေျပာသလိုေတာ့ တင္လို႔မရ၊ သူမက လုပ္ငန္းသေဘာကို မသိ၍ မွန္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပမယ့္ လုပ္ေနသူ သာဂိေတြးမိသည္က သစ္လံုးကို ေလးဖက္ခ်ထားသည့္ လႊစင္သမားေတြႏွင့္ ခ်ိတ္ကာ ေပပ်ဥ္ၾကီးေတြ အျဖစ္ တင္လွ်င္ ရနိုင္မည္။ ဒါဆို တမိုးတြင္းလံုး ငုပ္တုပ္ ထိုင္ေနစရာ မလိုေတာ့။ တစ္ျပားမွ မဝင္တာႏွင့္ စာလွ်င္ ဒါက ပိုက္ဆံ ဝင္မည့္ ရွိမရွိ၊ စံုစမ္းကာ အေၾကာင္းျပန္မည္ဟု ဆိသည္။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ပင္ ကိုထြန္းနိုင္ဆီက ု မီးစိမ္းျပသည္။ လာခဲ့ေတာ့ လုပ္ၾကမယ္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ ခရီးထြက္ဖို႔ မိစိုးက ျပင္ဆင္ေပးေနရင္း စကားလွမ္းေျပာသည္။ သူမလဲ လိုက္ခ်င္သည္ အလုပ္ျဖစ္၍ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ကိုထြန္းနိုင္ဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ သူလဲ စိတ္ဝင္စားသည္။ ဝယ္လက္ ဟုဆိုသည္။ သာဂိ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ လိုက္လို႔ေတာ့ရသည္။ ေပါက္ေခါင္းက ကိုမြန္ခိုက္ ဇနီးအိမ္တြင္ ထားခဲ့ကာ ေတာတက္လို႔ရသည္။ အကယ္၍ ရာသီဥတု သာယာလွ်င္လည္း ေတာေတာင္ ရႈခင္းမ်ား ခံစားနိုင္ရန္ ေညာင္ဝန္းေလာက္အထိေတာ့ ေခၚသြားလို႔ရနိုင္ေလာက္သည္ဟု ေတြးကာ မသြားရမလာရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနေလာက္ေခ်ျပီ။ ပ်င္းရွာမည္။ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ေတာ့ သူမသည္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည္။ အင္း .. သူမလဲ ဘယ္မွ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူမသည္ ျမဴးၾကြေနသည္။ ထက္ေနသည္ အစက ကားစီးရတာ ေၾကာက္ေနပံုရကာ နည္းနည္း ဂ်ီက်ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ျပည္ေရာက္ေတာ့ သာဂိက ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ကယ္ စီးကာ သူမတို႔ကို လိုင္းကားေပၚ တင္ေပးမည္ ၾကံေတာ့ သူမ လက္မခံ။ အစ္ကိုႏွင့္ တစ္ခါမွ ဆိုင္ကယ္ မစီးဘူးလို႔၊ စီးခ်င္တယ္ ဟုဆိုသည္။ ေျပာပံုဆိုေပါက္ႏွင့္ ေလသံကို သာဂိ ဝယ္တပ္ကာ ခရီးဆက္ရသည္။ ထက္ေနကို ေလ အရမ္းတိုးမည္ စိုး၍ ေျဖးေျဖးသာ ေမာင္းရင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ေဘာေဘာၾကီး ဘုရားတို႔၊ ေမွာ္ဇာျပတိုက္တို႔ကို ဝင္ျပသည္။ မလြန္ဆန္နိုင္။ ေခါင္းျငိမ့္ရျပန္သည္။ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ ေရွ့တြင္ ကေလး ကယ္ရီယာ တစ္ခု ကမန္းကတမ္း သူမသည္ သာဂိ ခါးကို ဖက္ထားရင္း သီခ်င္းေလး ညည္းကာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လိုက္လာသည္။ ထက္ေနကား ဆိုင္ကယ္ စီးရင္း အိပ္ေန၍ သူ႔ကို လက္တစ္ဘက္ႏွင့္ ထိန္းေပးထားရသည္။ ေပါက္ေခါင္းေရာက္ေတာ့ ကိုမြန္ခိုက္က မရွိေတာ့။ အလုပ္သမားေတြႏွင့္ ညွိဖို႔ တက္သြားေခ်ျပီ။ သာဂိ ကိုမြန္ခိုက္အိမ္တြင္ တည္းခိုရင္း ေတာင္ေပၚက အဆင္သင့္ ျဖစ္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ကာ ဌာနဆိုင္ရာေတြႏွင့္ ညွိရသည္။ ေျပလည္ပါသည္။ ခရီးသည္ေတြ ထိုင္ရတာ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေစရန္ ျပဳလုပ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ ရသည္ဟု ဆိုလာသည္။ ဒါက မခက္ပါ။ ေပပ်ဥ္ၾကီးေတြေပၚ တာလဘတ္အုပ္၊ ထိုအေပၚမွ ဆာလာအိပ္ဖံုး၊ အေပၚမွာ ဖ်ာၾကမ္းၾကီးေတြ ခင္းေပးလိုက္လွ်င္ ရမည္ဟု ေတြးထားမိသည္။ တစ္ကယ္လဲ အဆင္ေျပခဲ့ပါသည္။ ခရီးသည္ေတြ ဆီက ဘာသံမွ် မၾကားရသည့္ျပင္ ကားသမားကလည္း စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေလး ရ၍ ေပ်ာ္ေနသည္။ ထို႔အတူ သာဂိတို႔လဲ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ဝယ္လက္ လုပ္ၾကမည္ဟု စကားစေၾကာင္း ကိုထြန္းနိုင္က သာဂိတို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။ သာဂိတို႔ အသစ္တစ္ေယာက္က ေပပ်ဥ္ၾကီးေတြကို ေစ်းေကာင္းေပးသြား၍ ျဖစ္သည္။ သူက ဆႏၵ ရွိလွ်င္ စပ္တူ ဘာေျပာတတ္မည္နည္း။ ကိထြန္းနိုင္ ၾကည့္လုပ္ေပးပါဟု သာဆိုလိုက္သည္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေခါက္တြင္ ု သာဂိတို႔ ေလးေယာက္က တစ္ဝက္၊ ရန္ကုန္ ကုန္သည္က တစ္ဖက္ ရွယ္လိုက္ၾကသည္။ သူက နည္းနည္းခ်င္း မသယ္။ သူ႔တြင္ ဆယ္ဘီးကားၾကီး ရွိသည္။ ထိုကား တစ္စီးစာ ရမွ ထြက္မည္ျဖစ္ရာ။ သာဂိ ၅ ေၾကာင္းေလာက္ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လုပ္လိုက္ရသလို၊ ကိုေနနိုင္သူ၏ စက္လည္း မီးခိုးမတိတ္ လည္လိုက္ရသည္။ ပစၥည္းျပည့္၍ ရန္ကုန္ပို႔ေသာအခါ ကိုေနနိုင္သူႏွင့္ ကိုထြန္းနိုင္တို႔ လိုက္သြားၾကသည္။ သာဂိႏွင့္ မြန္ခိုက္က ေနာက္တစ္ေခါက္ အတြက္ လႈပ္ရွားရင္း က်န္ခဲ့သည္။ လုပ္သာ လုပ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္က တစ္ထင့္ထင့္ ။ ပစၥည္းက မ်ားသည္ မဟုတ္ပါလား။ လိမ္သြားမွျဖင့္ ဟုေတြးကာ နည္းနည္း ေသာကမ်ားသည္။ မိစိုးသည္ သာဂိဘာေတြးေနသည္ကို ခံစားတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သာဂိ မြန္ခိုက္တို႔အိမ္ေရွ့ ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထိုင္ရင္း ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကို ၾကည့္ကာ ေတြးေနစဥ္ သူမ ေရာက္လာကာ သာဂိ ပခံုးေပၚ ပါးအပ္၍ သူမပါ လိုက္ေတြးေပးသူ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေတြးေနေသာ အေတြးေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေနမိသည္။ ဆယ္ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကိထြန္းနိုင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ၾကီး ႏွစ္လံုးဆြဲ၍ ေရာက္လာကာ စာရင္းရွင္းသည္။ ု ေပ်ာက္သြားကာပခံုးေပၚက နူးညံ့မူႏွင့္ ဝင္ေလ ထြက္ေလ ေႏြးေႏြးေလးကို ခံယူရင္း သာဂိ သာဂိဖို႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ၾကီး တစ္လံုးရသည္။ မိစိုးလက္ အပ္လိုက္ရာ သူမက မဆိုင္းမတြပင္ ဘဏ္ေျပးအပ္သည္။ သာဂိတို႔ ကံဇာတာ တက္လာေခ်ျပီ။ ေတာက ထုတ္၍ နယ္မွာေရာင္းရသည္မွာ ျမတ္တာ မွန္ေသာ္လည္း အခ်ီၾကီး မဟုတ္။ ရန္ကုန္ေစ်းကြက္ကား နိုင္ငံျခားႏွင့္ပါ ဆက္ေန၍ ေစ်းျမွင့္လွေခ်သည္။ သာဂိတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး အားတက္သြားၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အတြက္ ရန္ကုန္ လိုက္အလွည့္ကို သာဂႏွင့္ ကိုမြန္ခိုက္တို႔ကို လိုက္ေစသည္။ ကိယ္က ဘာမွ် လုပ္ရမည္မဟုတ္။ ု သစ္တင္ကားၾကီး ေနာက္က သို႔မဟုတ္ ေ၇ွ့ကေန ကားေလး တစ္စီးျဖင့္ လိုက္သြားရင္း ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ထိုကုန္သည္ ေပးသည့္ပိုက္ဆံ ယူျပီးျပန္လာရံုသာ။ သူ အေ၇ာင္းအဝယ္ လုပ္ေနသည့္အခ်ိန္ေလး ေခတၱ ေစာင့္ေပးရတာပဲ ရွိမည္။ ဒါကလဲ အၾကာၾကီး မဟုတ္။ သံုး၊ ေလး ရက္ခန္႔သာ။ သာဂိတို႔ အလွည့္တြင္ ကိုမြန္ခိုက္ကလည္း ကားေမာင္းတတ္၍ ထိုကုန္သည္ႏွင့္ သူ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ေမာင္းၾကသည္။ သာဂိကေတာ့ ေနာက္မွာထိုင္ရင္း ဘီယာ တစ္ဗူးျပီး တစ္ဗူးေသာက္ကာ မိစိုးႏွင့္ ၾကည္နူးေနမိသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ကုန္သည္က ဟိုတယ္တြင္ ေနရာ စီစဥ္ေပးေသာ္လည္း မိစိုးက အိမ္မွာပဲ ျပန္ေနမည္ဆို၍ ျပန္လာၾကသည္။ ေလးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကိုမြန္ခိုက္ ကားေလးျဖင့္ လာေခၚသည္။ ပိုက္ဆံရေခ်ျပီ။ စာရင္းကေတာ့ ကိုထြန္းနိုင္ႏွင့္ က်မွ ရွင္းၾကမည္။ ျပန္မည္ျပင္ေတာ့ ကိုမြန္ခိုက္က မျပန္ခ်င္ေသး။ ဟုတသည္၊ ရန္ကုန္သည္ ပိုက္ဆံသာ ရွိလွ်င္ အေတာ္ ္ သံုးလိုက္မိရာ စာရင္းရွင္းေသာ အခါ သူ႔အတြက္ သိပ္မက်န္လွ။ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေသာ ေနရာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုမြန္ခိုက္သည္ အာတေက (ၾကိဳတင္ေငြ) ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ေခါင္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိစိုးကို ေညာင္ဝန္းေလာက္ထိ လိုက္ပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးမိသည္။ ရာသီဥတုကလဲ ခုတစ္ေလာ သာယာေနသည္။ မိုးေရေလရိပ္ ကင္းစင္ေန၍ အသြားအျပန္ ေလးနာရီေလာက္ ခရီးကို လိုက္ပို႔လိုက္မည္ စိတ္ကူးကာ ေခၚလာခဲ့သည္။ ထက္ေနကား ဆိုင္ကယ္ေရွ့တြင္ ထိုင္ရင္း မမိုးၾကီးတို႔ႏွင့္ကား သူမသည္ ခဏခ်င္းပင္ အဖြဲ႔က်သြားသည္။ အခ်ိန္က မနက္ပိုင္းျဖစ္၍ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေတာေတာင္ေတြကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနသည္။ မိစိုးလည္း သိပ္မထူးလွ။ ေခ်ာင္းေျဖာင့္က ေန႔ခင္းဘက္ေလာက္ ျပန္လာၾကရန္ အန္တီ ေဒၚျပံဳးကမွာသည္။ ညေနေစာင္း မိုးရြာတတ္၍ ကေလးမိုးမိမည္ ေညာင္ဝန္းေရာက္ေတာ့ ဆင္ေတြ၊ ကၽႊဲေတြ၊ သစ္လံုးမ်ားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ပံုကို ၾကည့္၍ မိစိုး အရမ္းအံ့ၾသေနသည္။ ထက္ေနကေတာ့ ဆင္ေပၚတက္ခ်င္သည္ခ်ည္း လုပ္ေန၍ မနည္းေခ်ာ့ထားရသည္။ ဒီၾကားထဲ ရြာခံ ကရင္မ တစ္သိုက္ႏွင့္ စကားစပ္ရင္း သစ္ခြအေၾကာင္း ေရာက္သြားကာ လိုခ်င္သည္ ျဖစ္လာသည္။ သာဂိ တားေသာ္လည္း မရ၊ သစ္ခြက မရွိတာေတာ့ မဟုတ္၊ ရွိေသာ္လည္း ဒိလို ေတာစပ္မွာက ရွားေနျပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကရင္မ တစ္သိုက္က ေခ်ာင္းရိုး အထက္မွာရွိသည္ လိုက္ပို႔မည္ဆိုေတာ့ သာဂိ တားမရေတာ့။ သူတို႔ အုပ္စုေနာက္က ကေလးခ်ီရင္းလိုက္ရသည္။ ေတြ႔မယ့္ ေတြ႔ေတာ့ သစ္ခြက အပင္အျမင့္ၾကီး၏ ဟိုးထိပ္ဖ်ားမွာ၊ ခူးရတာ မလြယ္၍ က်န္ခဲ့သည့္ အပင္ေလး၊ ဒါကို ဒင္းေလးက ခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင့္ လိုခ်င္ေနသည္။ သာဂိ လဲ မတတ္သာ။ အဲ့ေလာက္ အျမင့္ၾကီး မတက္နိုင္တာ မဟုတ္ေသာ္ျငား၊ တက္မေနခ်င္။ ရြာထဲက လူငွားရွာက တက္ခူးခိုင္းရသည္။ သူမ လိုခ်င္သည့္ ပန္းေလး လက္ထဲ ေရာက္လာေသာအခါ တြင္ကား မိစိုးသည္ ပန္းကေလးကို တယုတယ ကိုင္ကာ လူၾကားထဲမွာပင္ သာဂိ ပါးကို ဖက္နမ္းလိုက္သည္။ ရြာသားေတြႏွင့္ ကရင္မတစ္သိုက္ တခိခိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ သာဂိမွာသာရွက္ရမလိုလို ငါကြဟု လက္မေထာင္ကာ ဂုဏ္ယူရမလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ၾကာၾကာေတာ့ အိုက္တင္ မခံျဖစ္လိုက္၊ မိုးကား ညိဳ႔လာေခ်ျပီ။ ေညာင္ဝန္း ဗိုလ္တဲ ေရာက္ေအာင္ သုတ္ေျခ အျမန္တင္ရသည္။ မိစိုးသည္ ေတာလမ္းေလးေပၚတြင္ ေျပးရင္း လႊားရင္း တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ေနသည္။ သူမ ရယ္သံေလးႏွင့္ အျပိဳင္ မိုးကလဲ ေအာ္ျမည္ကာ လာေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ တို႔ အလ်င္ဦးသည္။ ဗိုလ္တဲေပၚ ေရာက္ကာမွ မိုးစက္ေတြ က်လာသည္။ သူမသည္ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြေလးလုပ္ရင္း တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ကာ မိုးကို က်ီဆယ္ေနသည္။ သာ၈ိကေတာ့ ေတာအုပ္ေလးကို မနည္းစီးရမည္ ျဖစ္ရာ သူမတို႔ သားအမိႏွင့္ ဆိုေတာ့ ဒိမွာ အိပ္လိုက္တာ ပိုေကာင္းမည္။ ညဘက္ေရာက္၍ အိပ္ယာဝင္ၾကသည့္တိုင္ သူမသည္ ညေနက ခူးလာသည့္ အပင္မွ ပန္းေလးကို သြားညွိရသည္။ ျပန္လို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ဒီမွာ အိပ္မွရမည္။ ဒီမိုးႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲေတာင္ ဆိုင္ကယ္ကို တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ၊ သာဂိ သူမႏွင့္ သာဂိ အၾကားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီ ျဖစ္ေသာ ထက္ေနကို အသာခ်လိုက္ကာ ၾကည္နူးရႊင္ပ်ေနေသာ သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူမက သာဂိကို ဖ်ပ္ကနဲ မကုန္ေသးပဲကိုးဟု သာဂိ ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမေလး သက္သာေစရန္ ၊ ကေလးေလး ျခင္ကိုက္မခံရေရး တစ္ညလံုး ျခင္ေမာင္းေပးေနရသည့္ တာဝန္သည္ သာဂိ ပခံုးေပၚ အလိုလို ေရာက္လာေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သူမတို႔ကို ေပါက္ေခါင္း ျပန္ပို႔ျပီးသည္ႏွင့္ သာဂိ အလုပ္ျပန္လုပ္ရသည္။ ပစၥည္းေတြကား တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ လွ်ာေလးထုတ္ ေျပာင္ျပသည္။ အင္း .. တစ္ကယ္ေတာ့ ဒိေကာင္မေလးက ကေလးစိတ္ ကိုေနနိုင္သူ အဆင္သင့္ ျပင္ေပးထားသည္ ျဖစ္၍ သယ္ရံုသာ ျဖစ္ရာ ႏွစ္ရက္ႏွင့္ ျပီးသည္။ သာဂိ ေပါက္ေခါင္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထက္ေန နည္းနည္း ေနမေကာင္း။ ကိုယ္နည္းနည္းပူကာ မွိန္းေနသည္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ႏွင့္ ခရီးပန္းသြားတာပဲ ျဖစ္မည္ထင္ကာ မိစိုးကို ေဆးခန္းျပဖို႔ ေသခ်ာမွာျပီး ကားေပၚ ပစၥည္းတင္တာ သြားၾကည့္ေပးေနရသည္။ ဒီတစ္ေခါက္က ကိုေနနိုင္သူႏွင့္ ကိုထြန္းနိုင္ လိုက္အလွည့္ျဖစ္၍ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ေပးဖို႔ သာဂိမွာ တာဝန္ရွိေနသည္။ အားလံုးျပီး၍ ကားထြက္သြားမွ အိမ္ျပန္ေတာ့ မိစိုးကား အရူးမီးဝိုင္း ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ ထက္ေနကား ကိုယ္လံုးေလးေပၚတြင္ အနီစက္ေလးမ်ား ေပၚလွ်က္ မွိန္းေနရွာသည္။ ေဆးခန္းက ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ဟုေျပာလိုက္သည္တဲ့။ သာဂိ ထူပူသြားကာ ကားတစ္စီး ေျပးငွားျပီး ျပည္ျမိဳ႔ေပၚက ေဆးရံုကို ပို႔ေစသည္။ သာဂိကို္ယ္တိုင္လဲ ကားေဘးမွ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ မိစိုးကား ထက္ေနကို ေပြ႔ခ်ီရင္း ဘာေတြမွန္း မသိေျပာကာ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနသည္။ ေဆးရံုေရာက္၍ စမ္းသပ္ၾက၊ စစ္ေဆးၾကႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဗ်ာမ်ားသြားၾကသည္။ ေဆးရံုေပၚမွာကလည္း ကိုယ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္၍ လာျပသူ ကေလးအရြယ္ေပါင္းစံုျဖင့္ ေဆးရံုသည္ ညံစီေနသည္။ သာဂိ မိစိုးႏွင့္ ထက္ေနကို ေခၚကာ ပုဂၢလိက ေဆးရံုျဖစ္သည့္ မ်ိဳးသုခကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီမွာလည္း ျပည္သူ႔ေဆးရံုလိုပင္၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ေရာဂါရွင္ေလးမ်ား မနည္း။ ပုဂၢလိက ေဆးရံုကေတာ့ ပိုကဆံမ်ားမ်ား ယူတာႏွင့္ တန္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေပးၾကပါသည္။ သာဂိ ္ သူမတို႔ေဘးမွာထိုင္ရင္း လိုတာေလးေတြ လုပ္ေပးေနစဥ္ အိပ္ထဲထည့္ထားေသာ ေကာ့တလက္ေလးက ျမည္လာခဲ့သည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ ကိုထြန္းနိုင္ အိမ္က ျဖစ္ေနသည္။ အေရးၾကီးလို႔ ပိုက္ဆံ ယူျပီး မေလာက္ေတာ့တာ မ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂိတ္အသစ္ ဖြင့္တာႏွင့္တိုး၍ အရစ္ခံေနရတာလား၊ ေတြးေနမိစဥ္မွာပင္ ကိုမြန္ခိုက္လဲ ေရာက္လာသည္။ ေပါက္ေခါင္းက ငွားလာေသာ ကားကို မိစိုးကိုေတာ့ ခဏေလး အရမ္း အေရးၾကီးလို႔ပါ ဟုဆိုျပီး ခြင့္ေတာင္းရသည္။ မိစိုးက သာယာဝတီကို လိုက္ခဲ့ပါဟု တဆင့္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္ေနသည္ မသိ။ လမ္းေၾကာင္း ရွင္းဖို႔ ပုိက္ဆံ ျပန္မလႊတ္ေတာ့ပဲ သာယာဝတီကို သာဂိႏွင့္ ကိုမြန္ခိုက္တို႔ ဆက္လိုက္သြားၾကသည္။ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ လႊတ္ခ်င္ပံုမရေသာ္လည္း စီးပြားေရး ကိစၥျဖစ္ေန၍ သူမ ထံုးစံအတိုင္း “ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္၊ ဒီမွာ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ” ဟုဆိုကာ မွာရွာသည္။ သာဂိ သူမ လက္ကေလးကို ဖ်စ္ညွစ္ကာ အားေပးရင္း ထြက္သာလာခဲ့ရသည္။ စိတကမေျဖာင့္။ ္ အေစာပိုင္းက သိပ္စိတ္မပူေသာ္လည္း ယခု ကေလးေတြအမ်ားၾကီးကို ေဆးရံုႏ်စ္ခုေပၚတြင္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္အခါ နည္းနည္း စိုးရိမ္စိတ္ဝင္သည္။ ငွားလာေသာ ကားသမားက အျမန္ေၾကးရ၍ ျမန္ျမန္ေမာင္းေပးရွာေသာ္လည္း သာဂိက ေႏွးတယ္ ထင္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ သာယာဝတီက ကိစၥျမန္ျမန္ျပတ္မွ မိစိုးဆီ ျမန္ျမန္ ျပန္နိုင္မည္။ သို႔ရာတြင္ သာယာဝတီ ေရာက္၍ သစ္ေတာေရွ့က ကားေဘးနားရပ္ကာ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ စပ္စုေနစဥ္ မွာပင္ “ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ” ဟုေမးသံ ေပၚလာသည္။ စိတ္ေလာေနေသာ သာဂိက “ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ သစ္ပိုင္ရွင္ေတြပါ ” ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ အတူတကြ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သာဂိႏွင့္ ကိုမြန္ခိုက္က ပါလာေသာ ပိုက္ဆံေတြႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ညွိေသာ္လည္း မရေတာ့၊ ေနာက္မွ လက္ထိပ္ အခတ္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ ခဏ အၾကာတြင္ပင္ ကိုထြန္းနိုင္ႏွင့္ ကိုေနနိုင္သူကို အခ်ဴပ္ထဲတြင္ ေျပာၾကတာေပါ့ ဟုဆိုကာ အခ်ဴပ္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကသည္။ သြားျပီ၊ မိစိုးေတာ့ ဘယ္လိုေနရွာမည္ မသိ။ သာဂိ ေတြးရင္း ေတြးရင္း သူမ အတြက္ စိတ္ပူလာသည္။ စိတ္ပူရံုသာ တတ္နိုင္သည္ လူကေတာ့ ဘာမွ် မတတ္နိုင္။ သံတိုင္ေတြကာထားသည့္ အခ်ဴပ္ခန္းထဲဝယ္ ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနရံုသာ သပ္သပ္ ကားတစ္စီးျဖင့္ သြားသည္။ သူ႔ မိန္းမပါလာ၍ ကိုထြန္းနိုင္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးရေအာင္ဟုဆိုကာ သူက တစ္စီး သပ္သပ္ စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး လုပ္တတ္ေတာ့သည္။ ျဖစ္ပံုက ရန္ကုန္ ကုန္သည္သည္ ျပည္မွာကတဲက ကိထြန္းနိုင္တို႔ႏွင့္ ခြဲကာ သူက ု သာယာဝတီနားေရာက္သည္ အထိ အားလံုး ေခ်ာေခ်ာ ေမြ႔ေမြ႔။ ဒီဂိတ္ေရာက္မွ ဘာမွ မေျပာရေသးခင္ ကားေပၚက ဆင္းခိုင္းကာ ဖမ္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းနိုင္တို႔က ရန္ကုန္ ကုန္သည္ လမ္းမွာ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႔ယြင္း၍ မေရာက္ေသးပဲ ဂိတ္ေၾကး မရွင္းေသးလို႔ ထင္ကာ သာဂိတို႔ကို လွမ္းေခၚကာ ပိုက္ဆံမွာျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ေလးေယာက္စလံုး အခ်ဴပ္ထဲတြင္ ... စခန္းက ဖုန္းဆက္ခြင့္ကို မနည္းေတာင္းပန္ယူကာ အန္တီတို႔ဆီ ဆက္ရသည္။ ျပည္က မ်ိဳးသုခ ေဆးရံုကိုသြားကာ မိစိုးကို ေစာင့္ေရွာက္ကူညီေပးဖို႔၊ ဦးေလးက မနက္ျဖန္ အေစာဆံုးကားႏွင့္ သြားေပးမည္ဟု ေျပာသည္။ သာဂိ သက္ျပင္းသာခ်နိုင္သည္။ ဘာမွ် မတတ္နိုင္ ၊ ေမ့ေနတာၾကာျပီ ျဖစ္သည့္ ဘုရားစာေတြကို ရြတ္ရင္း ထက္ေနေလး ျမန္ျမန္က်န္းမာလာေစဖို႔ ဆုေတာင္း ေပးေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ပင္ သာဂိတို႔ကို တရားမဝင္ သစ္မ်ား သယ္ေဆာင္ေရာင္းဝယ္မူႏွင့္ စြဲခ်က္တင္သည္။ ကိုထြန္းနိုင္က သူ႔အဆက္အသြယ္ႏွင့္ ေရွ့ေနတစ္ေယာက္ ငွားကာ တိုင္ပင္ၾကရသည္။ အေျခအေနကို ကုန္သည္က သာဂိတို႔ ကားကို နံပတ္ႏွင့္ ယာဥ္ေမာင္းနာမည္ႏွင့္ တကြ တိုင္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ရႈပ္ရွက္ခတ္ကာ ဖမ္းၾက၊ ဆီးၾက ဓာတ္ပံုရိုက္ၾက ျဖစ္ေနစဥ္ သူက ကၽႊန္းသစ္ေတြခ်ည္း အေပ်ာက္၊သာဂိတို႔ကေတာ့ ဒုကၡေတြႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ မၾကာခင္တင္ သာဂိတို႔ကို အာမခံမေပးပဲ ေထာင္ၾကီးထဲထည့္လိုက္ၾကသည္။ ကိုထြန္းနိုင္လည္း ေရွ့ေန ေရာက္လာမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိၾကရသည္။ သာဂိတို႔ လူလည္ အက်ခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဌာနဆိုင္ရာေတြက မဖမ္းပဲ မေနလို႔ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။ သာ၈ိတို႔ ကားေရာက္လာျပီး ဝန္ထမ္းေတြ အျပည့္တင္ထားေသာ ကားႏွင့္ ဂိတ္ေတြကို ေက်ာ္သြားသည္။ အခ်ီၾကီး ၾကံသြားျခင္းပင္၊ လမ္းေၾကး ၾကိဳးစားရွာပါသည္။ ကိုေနနိုင္သူ မိန္းမလည္း ေရာက္လာကာ အားမငယ္ဖို႔ ေျပာသည္။ သူ႔အေဖက သစ္ေတာဦးစီးမႈးေဟာင္းျဖစ္၍ အဆက္အသြယ္ေတြ ရွိနိုင္သည္။ ကိုမြန္ခိုက္ကေတာ့ သိပ္အပူပင္ ရွိပံုမရ၊ သာဂိမွာသာ ေထာင္ဝင္စာကို ေမွ်ာ္ရင္း ရံုးထုတ္ ထြက္ရင္း မိစိုးကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ အန္တီကေတာ့ ခဏ မေျပာေလ သာဂိ စိတ္ပူေလႏွင့္ ညည အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ေတာ့။ ခဏ လာကာ ကိုထြန္းနိုင္ ေရွ့ေနႏွင့္ ေတြ႔ေနရသည္။ သာဂိကို မိစိုးအေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ် မဟ။ အန္တီက ၁၀ ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ မိစိုး ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔သည္။ သူမသည္ ဧည့္ေတြ႔ခန္း သံတိုင္ေတြကို ကိုင္ရင္း ငိုေနခဲ့သည္။ ထက္ေနေလး ပါမလာ.. သာဂိက သူမကို ထက္ေနေရာဟု ေမးသည့္အခါ ရိႈက္ၾကီး တငင္ငိုပါေတာ့သည္။ သာဂိ သိလိုက္ျပီ၊ လဒေလး ေရတိမ္နစ္ေခ်ျပီ။ သာဂိ သံတိုင္ႏွင့္ နဖူးႏွင့္ ေဆာင့္မိသည္။ ဒုကၡသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ တစ္ေယာက္ထဲ မလာေခ်။ သူသည္ သာဂိထံလာလွ်င္ အေဖာ္အေပါင္းေတြပါ ေခၚျပီး လာတတ္သည္။ သာဂိ ေသာင္းက်န္းမိေသာအခါ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက သာဂိကို ဖမ္းခ်ဳဴပ္ကာ အေဆာင္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ၾကသည္။ ကိုထြန္းနိုင္တို႔လည္း စိတ္မေကာင္းၾက။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ် မတတ္နိုင္ေတာ့ေခ်။ သာဂိတို႔ ေထာင္ထဲတြင္ ၆ လခန္႔ ေနလိုက္ရသည္။ ေရွ့ေနေကာင္းသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ တရားမဝင္ သစ္မ်ားကို တရားဝင္သစ္မ်ား အျဖစ္ အလွ်င္အျမန္ ေျပာင္းလိုက္နိုင္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သက္ဆိုင္ရာ ေမွ်ာ၊ တံဆိပ္၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ား အျပည့္အစံု တင္ျပလိုက္နိုင္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သာဂိတို႔ လြတ္လာခဲ့သည္။ လႊတ္လို႔သာ လြတ္လာေသာ္လည္း သာဂိ သိပ္မေပ်ာ္။ လြတ္ဖို႔ အေရး မိစိုးထံ အပ္ထားသည္မ်ား ကုန္သည္သာ မက၊ အန္တီတို႔၏ လိႈင္ျမိဳ႔နယ္ထဲက အိမ္ေလးပါ ေရာင္းလိုက္ရသည္။ အန္တီက ပ်ဥ္းမပင္တြင္ ျခံေလး ဝယ္လိုက္ကာ ေနေနသည္ ဆိုသည္။ မိစိုးက သာဂိထံ လာသည့္ ပထမဆံုး ႏွစ္ေခါက္သာ လူဝတ္ႏွင့္ ျဖစ္၍ ေနာက္အၾကိမ္မ်ားတြင္ ဆရာေလး ေဒၚေခမာ အျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္လာျခင္းသာ။ သာဂိ တြင္ ဘာမွ် မရွိေတာ့။ သံေယာဇဥ္တြယ္ရေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ထက္ေနေလးႏွင့္အတူ ေလာက၏ သာယာ ခ်ိဳျမိန္ျခင္းမ်ားသည္ သူ႔ထံမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကျပီ။ ဆရာေလး ေဒၚေခမာကား အဓိဌာန္ဝင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အန္တိတို႔ ထိန္းမနိုင္ သိမ္းမရ ျဖစ္လာသည္ဆိုကာ ရြာကို သာမညေတာင္ တရားစခန္းတြင္ ၃လ တရားစခန္း ဝင္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိကေတာ့ ဘံုဆိုင္တြင္သာ ျပန္ပို႔လိုက္ၾကသည္။ ရြာမွာလည္း သာဂိ ေကာင္းေကာင္းမေန၊ ဓနိေရေသာက္သည္။ ရန္ျဖစ္သည္။ ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္မွ ရြာျပန္ေရာက္သူ ျဖစ္၍ အသိမရွိရသည့္ ၾကားထဲ သာဂိက ရြာရိုးကိုးေပါက္ ပတ္ရမ္းေနေသာအခါ တစ္ရြာလံုးႏွင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သာဂိကိုယ္တိုင္ စိတ္ညစ္သည့္ ဒဏ္ကို မခံနိုင္၍ ေလွၾကံဳတစ္စီးႏွင့္ မေလးရွားလိုက္လာကာ ဗလၾကီးကို ရွာသည္။ ဗလၾကီးကား အားမီႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး ကုန္းေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ သာဂိသည္ ဗလၾကီး၏ လက္ရံုးတစ္ဆူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္မၾကာခင္တင္ ဗလၾကီး ဘိန္းမူႏွင့္ အဖမ္းခံရေတာ့ သာဂိ လြတ္ရာေျပးရင္း ၾကံဳရာ စက္ရံု ဝင္လုပ္ေနခဲ့သည္။ သူ စကားေျပာရင္း လက္က်န္ကို ဂြတ္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ အင္း.. သူ႔ဘဝကလဲ တစ္မ်ိဳးပဲလို႔ ေတြးမိသြားတယ္။ အျပင္မွာလဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ေမွာင္ေနျပီ။ သူ႔ေရွ့မွာေရာ ကၽႊန္ေတာ့္ေရွ့မွာပါ ပုလင္းေတြ၊ ဗူးေတြ ပံုေနျပီ။ သူ ထရပ္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ ကၽႊန္ေတာ့္ကို “ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဆီးယူ ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ထိုင္ခံုက အထ သူနည္းနည္း ယိုင္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စားပြဲေပၚကို အရည္တစ္စက္ ေပါက္ကနဲ က်လာတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္လားလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက လွည့္ထြက္သြားျပီ။ ခပ္ရိုင္းရိုင္း ရွည္ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြက သူ႔ပခံုးကိုေက်ာ္လို႔။ အင္း.. စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႔မွ သူ႔ရဲ႔ မေလးရွား ဘဝကို ေမးဦးမယ္လို႔ ေတးထားရင္း ကၽႊန္ေတာ္လဲ ထျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ဝန္ခံခ်က္ျပႆနာ ေျဖရွင္းပံုမ်ားအား သာဂိ အမွတ္ ၂ ပါ အခ်ိဳ႔ေသာ အိမ္ေထာင္ေရး၊ အခ်စ္ေရး၊ ေဆးပညာဆိုင္ရာမ်ားႏွင့္ လူမူ THE END ဆရာၾကီး ရန္ေအာင္၏ အိမ္ေထာင္ေရး အဘိဓမၼာ၊ ေဒါက္တာ နန္းဥမၼာ၏ ကၬတၳိယႏွင့္ ေဆးပညာ၊ ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္ဆင့္၊ ေဒါက္တာ တင့္ေဆြ၊ နိုင္းနိုင္းစေန ဘေလာ့ တို႔မွ ကိုးကား ေဖာ္ျပ ထည့္သြင္းခဲ့ပါသည္။ အမ်ားသူငါတစုတေ၀းတည္းဖတ္ရလို ရရန္ ေမာင္ဟတဘေလာ့မွ http://had3s.com/ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ ႈ ့ ိ ္ ေဒါက္တာခ်က္ႀကီး